Μικρά μεγάλα Άγια

[Iaspis]

Αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου

«Τό θείον σιγή βιούται»

Σωστό ως έννοια, αλλά πού λέει κάτι τέτοιο ο άγιος Γρηγόριος;
Δεν το έχω συναντήσει ποτέ έτσι διατυπωμένο. Σίγουρα ο άγιος με άλλες διατυπώσεις έχει μιλήσει γι\'αυτό.
Καλό θα ήταν να είχαμε παραπομπή.

Δύσκολα μού βάζεται κ. Σταύρο. Δέν είμαι ακόμα τόσο συστηματοποιημένος μελετητής θεολογικών κειμένων.Τό εν λόγω απόφθεγμα τό συνάντησα σάν σχόλιο (πάντως σέ εισαγωγικά) σέ κείμενο τού Αγίου Διαδόχου, πού βρίσκεται στόν 4ο τόμο τού Ευεργετινού στήν σελίδα 324 (εκδ. 7η Μοναχός ΗΛΙΑΣ ΜΠΑΚΟΠΟΥΛΟΣ).

Υπόθεση ΙΗ\': Ότι δεί τόν πιστόν απέχεσθαι όλως τής ψευδωνύμου γνώσεως καί τού αιρετικοίς ομιλείν, καί τίς η κατά Θεόν σοφία, καί ότι τισί καί η ιδιωτεία συμβάλλεται.


Μεταφέρθηκε εδώ: http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=12454#p12454

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως

Πιστεύουμε σ' ένα Πατέρα, τη δημιουργική αρχή και αιτία όλων, ο οποίος δεν γεννήθηκε από κάποιον, αλλά είναι ο μόνος χωρίς αρχική αιτία και αγέννητος· που είναι δημιουργός όλων, αλλά κατά φύσιν Πατέρας μόνον του μονογενή Υιού του, του Κυρίου και Θεού και Σωτήρα μας Ιησού Χριστού, ο οποίος και εκπορεύει το Πανάγιο Πνεύμα. Πιστεύουμε και σ' ένα Υιό, μονογενή υιό του Θεού (Πατέρα), τον Κύριό μας Ιησού Χριστό, που γεννήθηκε από τον Πατέρα πριν απ' όλους τους αιώνες, φως (ο Υιός) από το φως (του Πατέρα), αληθινός Θεός από αληθινό Θεό, που γεννήθηκε και δεν δημιουργήθηκε, ομοούσιος με τον Πατέρα, και ο οποίος δημιούργησε τα πάντα. Λέγοντας \"προ πάντων των αιώνων\" δείχνουμε ότι η γέννησή του είναι άχρονη και άναρχη. Διότι ο Υιός του Θεού δεν προήλθε από την ανυπαρξία στην ύπαρξη, καθώς είναι η ακτινοβολία της θείας δόξης, ο τύπος της υποστάσεως του Πατέρα, η ζωντανή σοφία και δύναμη, ο ενυπόστατος λόγος, η τέλεια και ζωντανή εικόνα της ουσίας του αόρατου Θεού· ήταν πάντοτε με τον Πατέρα στους κόλπους του και γεννήθηκε απ' Αυτόν προαιωνίως και χωρίς αρχή. Δεν υπήρχε χρόνος που ο Πατέρας ήταν χωρίς τον Υιό, αλλά ο Πατέρας και ο Υιός, που γεννήθηκε απ' Αυτόν, υπήρχαν συγχρόνως· διότι χωρίς Υιό, δεν καλείται Πατέρας. Εάν δεν είχε Υιό, δεν θα ήταν Πατέρας· κι αν απόκτησε κατόπιν Υιό, έγινε Πατέρας μετά τη γέννηση, χωρίς να είναι πριν απ' αυτήν· και μεταβλήθηκε από το να μην είναι Πατέρας στην κατάσταση να γίνει Πατέρας, το οποίο είναι χειρότερο από κάθε βλασφημία. Διότι είναι αδύνατο να πούμε για τον Πατέρα ότι δεν έχει τη φυσική γονιμότητα· και η γονιμότητα έχει την ιδιότητα να γεννά όμοιο απόγονο από την ίδια φύση.

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως


Πιστεύουμε, επίσης, και στο ένα Άγιο Πνεύμα, το Κύριο και ζωοποιό, το οποίο εκπορεύεται από τον Πατέρα και αναπαύεται στον Υιό· το προσκυνάμε και το δοξάζουμε μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό  επειδή είναι ομοούσιο και συναιώνιο. Είναι το Πνεύμα του Θεού, το ευθές, που εξουσιάζει το νου, πηγή ζωής και αγιασμού, που συνυπάρχει και το επικαλούμαστε μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό· που είναι άκτιστο, πλήρες, δημιουργικό, κυριαρχικό, πανδημιουργικό, παντοδύναμο και απειροδύναμο· που κυριαρχεί σ' όλη την κτίση χωρίς να διευθύνεται από κανένα, γεμίζει χωρίς να το γεμίζουν, μετέχουν σ' αυτό και δεν μετέχει το ίδιο, αγιάζει και δεν αγιάζεται, και παρηγορεί διότι δέχεται τις παρακλήσεις όλων· είναι σ' όλα όμοιο με τον Πατέρα και τον Υιό, εκπορεύεται από τον Πατέρα, μεταδίδεται μέσω του Υιού και το δέχεται όλη η κτίση. Μ' αυτό δημιουργείται και λαμβάνουν ουσία τα σύμπαντα, τα αγιάζει και τα συγκρατεί· είναι ενυπόστατο, έχει δηλαδή δική του υπόσταση, αχώριστο και συνδεδεμένο με τον Πατέρα και τον Υιό· τα έχει όλα, όσα έχει και ο Πατέρας και ο Υιός, εκτός από την ιδιότητα του αγέννητου και του γεννητού.  Διότι ο Πατέρας είναι αναίτιος και αγέννητος, επειδή δεν προήλθε από κανέναν· έχει την ύπαρξη από τον εαυτό του και, ό,τι έχει, δεν το έχει από άλλον· αυτός μάλιστα είναι η αρχή και η αιτία της φυσικής υπάρξεως όλων των όντων. Ο Υιός πάλι προέρχεται με γέννηση από τον Πατέρα· και το Άγιο Πνεύμα πάλι από τον Πατέρα, όχι όμως με γέννηση αλλά με εκπόρευση. Ήδη μάθαμε ότι υπάρχει διαφορά μεταξύ γεννήσεως και εκπορεύσεως· ποιός όμως είναι ακριβώς ο τρόπος της διαφοράς, δεν το ξέρουμε καθόλου. Το ίδιο δεν γνωρίζουμε τί είδους είναι η γέννηση του Υιού από τον Πατέρα και τί η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος.

[Iaspis]

[font size=4]ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ [/fonts]
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ
ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ
ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ


43. Διατί οὖν, ἐὰν λέγωσιν, οὐχὶ δι᾿ ἄλλων μερῶν καλλιόνων τῆς κτίσεως ἐφάνη, καὶ καλλίονι ὀργάνῳ οἷον ἡλίῳ ἢ σελήνῃ ἢ ἄστροις ἢ πυρὶ ἢ αἰθέρι οὐ κέχρηται, ἀλλὰ ἀνθρώπῳ μόνῳ, γινωσκέτωσαν ὅτι οὐκ ἐπιδείξασθαι ἦλθεν ὁ Κύριος, ἀλλὰ θεραπεῦσαι καὶ διδάξαι τοὺς πάσχοντας.Ἐπιδεικνυμένου μὲν γὰρ ἦν μόνον ἐπιφανῆναι καὶ καταπλῆξαι τοὺς ὁρῶντας· θεραπεύοντος δὲ καὶ διδάσκοντός ἐστι, μὴ ἁπλῶς ἐπιδημῆσαι, ἀλλ᾿ ἐπ᾿ ὠφελείᾳ τῶν δεομένων γενέσθαι, καὶ ὡς οἱ χρῄζοντες φέρουσιν ἐπιφανῆναι, ἵνα μὴ τῷ ὑπερβάλλοντι τὴν χρείαν τῶν πασχόντων αὐτοὺς τοὺς δεομένους ταράξῃ, καὶ ἀνωφελὴς τούτοις ἡ ἐπιφάνεια τοῦ θείου γένηται. Οὐδὲν τοίνυν τῶν ἐν τῇ κτίσει πεπλανημένον ἦν εἰς τὰς περὶ Θεοῦ ἐννοίας, εἰ μὴ μόνος ὁ ἄνθρωπος. Ἀμέλει, οὐχ ἥλιος, οὐ σελήνη, οὐκ οὐρανός, οὐ τὰ ἄστρα, οὐχ ὕδωρ, οὐκ αἰθὴρ παρήλλαξαν τὴν τάξιν, ἀλλ᾿ εἰδότες τὸν ἑαυτῶν δημιουργὸν καὶ βασιλέα Λόγον μένουσιν ὡς γεγόνασιν· ἄνθρωποι δὲ μόνοι ἀποστραφέντες τὸ καλόν, λοιπὸν τὰ οὐκ ὄντα ἀντὶ τῆς ἀληθείας ἐπλάσαντο, καὶ τὴν εἰς Θεὸν τιμὴν καὶ τὴν περὶ αὐτοῦ γνῶσιν δαίμοσι καὶ ἀνθρώποις ἐν λίθοις ἀνατεθείκασιν. Ὅθεν εἰκότως, ἐπειδὴ παριδεῖν τὸ τηλικοῦτον οὐκ ἄξιον ἦν τῆς τοῦ Θεοῦ ἀγαθότητος, ἀλλὰ καὶ ἐν τῷ ὅλῳ αὐτὸν διέποντα καὶ ἡγεμονεύοντα οὐκ ἠδυνήθησαν αὐτὸν γνῶναι οἱ ἄνθρωποι, μέρος τοῦ ὅλου λαμβάνει ἑαυτῷ ὄργανον τὸ ἀνθρώπινον  σῶμα, καὶ ἐπιβαίνει τούτῳ, ἵν᾿ ἐπειδὴ ἐν τῷ ὅλῳ αὐτὸν οὐκ ἠδυνήθησαν γνῶναι, κἂν ἐν τῷ μέρει μὴ ἀγνοήσωσιν αὐτόν· καὶ ἐπειδὴ ἀναβλέψαι οὐκ ἠδυνήθησαν εἰς τὴν ἀόρατον αὐτοῦ δύναμιν, κἂν ἐκ τῶν ὁμοίων λογίσασθαι καὶ θεωρῆσαι δυνηθῶσιν αὐτόν. Ἄνθρωποι γὰρ ὄντες, διὰ τοῦ καταλλήλου σώματος καὶ τῶν δι᾿ αὐτοῦ θείων ἔργων, ταχύτερον καὶ ἐγγύτερον τὸν τούτου Πατέρα γινώσκειν δυνήσονται, συγκρίνοντες ὡς οὐκ ἀνθρώπινα, ἀλλὰ Θεοῦ ἔργα ἐστί, τὰ ὑπ᾿ αὐτοῦ γινόμενα. Καὶ ἐὰν ἄτοπον ἦν κατ᾿ αὐτοὺς διὰ τῶν τοῦ σώματος ἔργων τὸν Λόγον γνωρίζεσθαι, πάλιν ἄτοπον ἂν εἴη ἐκ τῶν ἔργων τοῦ παντὸς γινώσκεσθαι τοῦτον. Ὥσπερ γὰρ ἐν τῇ κτίσει ὤν, οὐδέν τι τῆς κτίσεως μεταλαμβάνει, ἀλλὰ μᾶλλον τὰ πάντα τῆς αὐτοῦ δυνάμεως μεταλαμβάνει, οὕτως καὶ τῷ σώματι ὀργάνῳ χρώμενος, οὐδενὸς τῶν τοῦ σώματος μετεῖχεν, ἀλλὰ μᾶλλον αὐτὸς ἡγίαζε καὶ τὸ σῶμα.
Εἰ γὰρ δὴ καὶ ὁ παρὰ τοῖς Ἕλλησι θαυμαζόμενος Πλάτων φησὶν ὅτι ὁρῶν τὸν κόσμον ὁ γεννήσας αὐτὸν χειμαζόμενον καὶ κινδυνεύοντα εἰς τὸν τῆς ἀνομοιότητος δύνειν τόπον, καθίσας ἐπὶ τοὺς οἴακας τῆς Ψυχῆς βοηθεῖ, καὶ πάντα τὰ πταίσματα διορθοῦται· τί ἄπιστον λέγεται παρ᾿ ἡμῖν, εἰ πλανωμένης τῆς ἀνθρωπότητος ἐκάθισεν ὁ Λόγος ἐπὶ ταύτην, καὶ ἄνθρωπος ἐπεφάνη, ἵνα χειμαζομένην αὐτὴν περισώσῃ διὰ τῆς κυβερνήσεως αὐτοῦ καὶ ἀγαθότητος;


Μετάφραση

Εάν πάλι λένε, γιατί δεν φανερώθηκε (ο Λόγος) μέσω άλλων δημιουργημάτων της κτίσεως που είναι πιο ωραία, και μέσω ωραιότερου οργάνου όπως είναι ο ήλιος, η σελήνη, τα άστρα, η φωτιά, ο αιθέρας και όχι μόνο μέσω του ανθρώπου,ας μάθουν ότι ο Κύριος δεν ήλθε για επίδειξη, αλλά για να θεραπεύσει και διδάξει τους ασθενείς. Διότι αυτός που επιδεικνύεται φαντάζει απλά και εντυπωσιάζει τους θεατές· ενώ, χαρακτηριστικό του ιατρού και δασκάλου είναι, όχι απλά να παρουσιαστεί, αλλά και να ωφελήσει αυτούς που τον χρειάζονται· να εμφανιστεί σύμφωνα με τις δυνάμεις αυτών που τον έχουν ανάγκη, ώστε να μην τους ταράξει με μέσα υπερβολικά που ξεπερνούν τις ανάγκες των ασθενών· και αποβεί έτσι η ενανθρώπηση του Θεού ανώφελη γι' αυτούς. Διότι κανένα κτίσμα δεν είχε πλανεμένη αντίληψη για το Θεό, παρά μόνον ο άνθρωπος. Αναμφίβολα, ούτε ο ήλιος ούτε η σελήνη ούτε ο ουρανός ούτε τα άστρα ούτε τα νερά ούτε ο αιθέρας διάστρεψαν την τάξη της δημιουργίας. Αλλά, αναγνωρίζουν το Δημιουργό τους και Λόγο που τους κυβερνά και μένουν όπως δημιουργήθηκαν. Μόνον οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν από το καλό και έβαλαν στη θέση της αλήθειας αυτά που δεν υπάρχουν· απέδωσαν την τιμή και τη γνώση που ανήκει στο Θεό σε δαίμονες και πέτρινα αγάλματα ανθρώπων. Γι' αυτό, επειδή δεν ήταν αντάξιο της καλωσύνης του Θεού να παραβλέψει αυτό το τόσο μεγάλο γεγονός (της διαστροφής των ανθρώπων) και επειδή δεν μπόρεσαν οι άνθρωποι να γνωρίσουν Αυτόν που ρυθμίζει και κυβερνά τα σύμπαντα, λαμβάνει ως όργανο ένα μέρος του όλου, το ανθρώπινο σώμα· σαρκώνεται στο σώμα, ώστε, αφού δεν μπόρεσαν να τον αναγνωρίσουν στο σύνολο, τουλάχιστον να μην τον αγνοήσουν στο μέρος· και επειδή δεν μπόρεσαν να δουν την αόρατη δύναμή του, να μπορέσουν τουλάχιστον από το όμοιο να σκεφτούν και δουν αυτόν. Διότι, επειδή είναι άνθρωποι, με το κατάλληλο σώμα και με τα θεία έργα του, πιο γρήγορα και από κοντά θα μπορέσουν να γνωρίσουν τον Πατέρα του· θα συγκρίνουν και θα διαπιστώσουν ότι αυτά που κάνει αυτός είναι έργα του Θεού και όχι ανθρώπινα. Κι αν ήταν άτοπο γι' αυτούς να γνωρίσουν το Λόγο με τα έργα του σώματός του, πάλι άτοπο θα ήταν να γίνει γνωστός από τα έργα του σύμπαντος. Διότι, όπως με το να είναι μέσα στην κτίση, δεν παίρνει τίποτε από την κτίση, αλλά, αντίθετα, όλα δέχονται τη δική του δύναμη, έτσι, χρησιμοποιώντας και το σώμα σαν όργανο, δεν παίρνει τίποτε από το σώμα, αλλά μάλλον αυτός αγιάζει και το σώμα. Διότι, εάν ακόμη και ο Πλάτων, που όλοι οι Έλληνες τον θαυμάζουν, λέει ότι αυτός που δημιούργησε τον κόσμο βλέποντάς τον να ταλαιπωρείται και να κινδυνεύει να χαθεί στην αφάνεια, κάθισε στο πηδάλιο της ψυχής και τη βοηθεί και διορθώνει όλα τα σφάλματά της. Ποιό είναι, λοιπόν, το παράδοξο που λέμε εμείς, εάν ο Λόγος ήλθε στην πλανεμένη ανθρωπότητα και έγινε άνθρωπος, για να την σώσει από τα δεινοπαθήματα με την εξουσία και την καλωσύνη του;

[Iaspis]

Τού Αββά Μάρκου

Ο πονηρός λογισμός δι\' εκείνους, οι οποίοι τόν εκμηδενίζουν καί τόν αχρηστεύουν μέσα είς τήν διάνοιά των, είναι σημείον πρός Θεόν αγάπης καί όχι αμαρτίας. Διότι η απλή επίθεσις τού λογισμού δέν είναι αμαρτία, αλλά μόνον η συγκατάθεσις τής διανοίας ημών μέ τόν επιτεθέντα λογισμόν. Εάν δέ πράγματι καί ειλικρινώς δέν αγαπώμεν τόν λογισμόν, πού προσέβαλε τήν ψυχήν μας, τότε διατί απασχολούμεθα επί πολύν χρόνον μέ τόν λογισμόν αυτόν;
Είναι αδύνατον εκείνο πού μέ όλην ημών τήν καρδίαν μισούμεν, νά παρατείνη είς τήν καρδίαν ημών τήν παρουσίαν του· η παράτασις αυτή θά οφείλεται είς εκουσίαν προσωπικήν ημών διάθεσιν νά διαπράττωμεν τό κακόν.

[Iaspis]

Τού Αββά Μάρκου

Καί τούτο ακόμη πρέπει νά γνωρίζωμεν, ότι τήν παράβασιν τού Αδάμ, αυτήν καθ\' εαυτήν, δέν τήν εκληρονομήσαμεν καί ημείς· τούτο δέ διότι καί ο ίδιος ο Αδάμ περιέπεσεν είς παράβασιν, ουχί εξ ανάγκης, αλλ\' εξ ελευθέρας καί αβιάστου θελήσεως· τόν θάνατον όμως, όστις προήλθεν εκ τής παραβάσεως, καί ο οποίος, κατ\' ουσίαν, είναι αιωνία αποξένωσις τού ανθρώπου από τόν Θεόν, αναγκαστικώς τόν εκληρονομήσαμεν, επειδή καί τόν Αδάμ αναγκαστικώς τόν ηχμαλώτισεν ο θάνατος. Εφ\' όσον λοιπόν απέθανεν ο πρώτος άνθρωπος, απεξενώθη δηλαδή αιωνίως από τόν Θεόν, ούτε καί ημείς ήτο δυνατόν νά ζησωμεν εν Θεώ· «αλλ\' εβασίλευσεν ο θάνατος.......καί επί τούς μή αμαρτήσαντας επί τώ ομοιώματι τής παραβάσεως τού Αδάμ» (Ρωμ.ε\' 14). Διά τούτο ήλθεν ο Κύριος, διά νά μάς δώση νέαν ζωήν διά τού λουτρού τής αναγεννήσεως, δηλαδή τού Αγίου Βαπτίσματος, καί νά μάς συμφιλιώση μέ τόν Θεόν, όπερ καί έπραξεν.

[Iaspis]

Τού Αββά Μάρκου

Η προσβολή λοιπόν τού σατανά είναι μία απλή καί σύντομος εμφάνισις είς τήν διάνοιαν ημών ενός πονηρού πράγματος· καί αυτή όμως η απλή καί φευγαλέα εμφάνισις, η προσβολή, προσεγγίζει είς τόν νούν ημών, μόνον εξ αιτίας τής ολιγοπιστίας ημών.
Καί ιδού πώς δημιουργούνται αί ευνοïκαί συνθήκαι διά τήν ενέργειαν τής καθ\' ημών προσβολής τού σατανά. Ως γνωστόν, έχομεν λάβει εντολήν παρά τού Σωτήρος Χριστού νά μήν μεριμνώμεν καθόλου, αλλ\' αγρύπνως νά περιφρουρώμεν τήν καρδίαν ημών καί νά αναζητώμεν τήν εντός ημών υπάρχουσαν Βασιλείαν τών ουρανών. \'Οταν όμως ο νούς ημών απομακρυνθή από τήν επιτήρησιν τής καρδίας καί τήν αναζήτησιν τής Βασιλείας τού Θεού, διά τήν οποίαν ανέφερα προηγουμένως, αμέσως δίδεται τόπος είς τόν διάβολον διά τήν προσβολήν καί ο νούς ημών γίνεται δεκτικός τής πονηράς σκέψεως, τήν οποίαν υποβάλλει ο διάβολος. Αλλ\' ούτε ακόμη καί τότε ο διάβολος δύναται κατ\' εξουσίαν νά κινήση τούς λογισμούς ημών· αλλοίμονον εν τοιάυτη περιπτώσει είς ημάς, διότι δέν θά μάς ελυπείτο, αλλά θά μάς εξηνάγκαζε νά έχωμεν πάντοτε κατά νούν όλας τάς κακάς σκέψεις καί εννοίας καί δέν θά μάς επέτρεπε νά εννοήσωμεν τίποτε τό αγαθόν.
Η μόνη εξουσία, τήν οποίαν έχει, ευρίσκεται είς τό νά υποδεικνύη, απλώς καί υπό τό πρόσχημα αθώας αφελείας, είς τόν νούν ημών τά πονηρά πράγματα, διά νά δοκιμάζη πειράζων τήν εσωτερικήν ημών διάθεσιν πού ρέπει· πρός τήν ιδικήν του υποβολήν ή πρός τήν εντολήν τού Κυρίου, επειδή αί δύο αυταί καταστάσεις αντιμάχονται πάντοτε μεταξύ των.
Δι\' αυτόν τόν λόγον καί ημείς αμέσως ανακινούνεν τούς λογισμούς ημών καί τάς σκέψεις πρός τό αντικείμενον πού μάς υπέδειξεν ο διάβολος, εφ\' όσον βεβαίως αναφέρεται είς πράγματα, πού αγαπώμεν, οπόταν μετ\' εμπεθείας πλέον σχετιζόμεθα καί επικοινωνούμεν, κατά διάνοιαν, μέ τό υποδειχθέν πράγμα· εφ\' όσον πάλιν τό υπό τού διαβόλου υποδεικνυόμενον αναφέρεται είς πράγματα, πού μισούμεν, τότε ουδ\' επί στιγμήν ανεχόμεθα τήν υπόδειξιν, αλλά μάλιστα καί αυτήν ακόμη τήν προσβολήν μισούμεν· εάν δέ η προσβολή εξακολουθη νά παραμένη είς τήν διάνοιαν ημών, παρά τήν αποστροφήν μας, διότι είναι δυνατόν νά συμβή τούτο, τότε αυτό θά οφείλεται ουχί είς τήν τελευταίαν ψυχικήν ημών διάθεσιν, αλλ\' η τοιαύτη προσβολή θά έχη οχυρωθή είς παλαιάν κατοχήν τής ψυχής υπό παρομοίου λογισμού.

[Iaspis]

«Εάν ημείς σιωπήσωμεν, οι λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19, 40)

«Λόγος σαθρός εκ του στόματος υμών μή εκπορευέσθω» (Εφεσ.δ', 29).

[Iaspis]

«Οἴδαμεν γὰρ ὅτι ὁ νόμος πνευματικός ἐστιν· ἐγὼ δὲ σαρκικός εἰμι, πεπραμένος ὑπὸ τὴν ἁμαρτίαν. ὃ γὰρ κατεργάζομαι οὐ γινώσκω· οὐ γὰρ ὃ θέλω τοῦτο πράσσω, ἀλλ᾿ ὃ μισῶ τοῦτο ποιῶ.  εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω τοῦτο ποιῶ, σύμφημι τῷ νόμῳ ὅτι καλός.  νυνὶ δὲ οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία.  οἶδα γὰρ ὅτι οὐκ οἰκεῖ ἐν ἐμοί, τοῦτ᾿ ἔστιν ἐν τῇ σαρκί μου, ἀγαθόν· τὸ γὰρ θέλειν παράκειταί μοι, τὸ δὲ κατεργάζεσθαι τὸ καλὸν οὐχ εὑρίσκω· οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω.  εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία.  εὑρίσκω ἄρα τὸν νόμον τῷ θέλοντι ἐμοὶ ποιεῖν τὸ καλόν, ὅτι ἐμοὶ τὸ κακὸν παράκειται·  συνήδομαι γὰρ τῷ νόμῳ τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸν ἔσω ἄνθρωπον, βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τῷ νόμῳ τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντά με ἐν τῷ νόμῳ τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου.  Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος!  τίς με ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου; εὐχαριστῷ τῷ Θεῷ διὰ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν. ἄρα οὖν αὐτὸς ἐγὼ τῷ μὲν νοῒ δουλεύω νόμῳ Θεοῦ, τῇ δὲ σαρκὶ νόμῳ ἁμαρτίας.» (Ρωμ.ζ\' 14-25)


«πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν» (Ψαλμ. μδ\' 14)

[Iaspis]

Άγιος Ιωάννης  Δαμασκηνός

«Πάλαι μὲν ὁ θεὸς ὁ ἀσώματός τε καὶ ἀσχημάτιστος οὐδαμῶς εἰκονίζετο͵ νῦν δὲ σαρκὶ ὀφθέντος θεοῦ καὶ τοῖς ἀνθρώποις συναναστραφέντος εἰκονίζω θεοῦ τὸ ὁρώμενον. Οὐ προσκυνῶ τῇ ὕλῃ͵ προσκυνῶ δὲ τὸν τῆς ὕλης δημιουργόν͵ τὸν ὕλην δι΄ ἐμὲ γενόμενον καὶ ἐν ὕλῃ κατοικῆσαι καταδεξάμενον καὶ δι΄ ὕλης τὴν σωτηρίαν μου ἐργασάμενον͵ καὶ σέβων οὐ παύσομαι τὴν ὕλην͵ δι΄ ἧς ἡ σωτηρία μου εἴργασται» (1).

«ὅταν ὁρατὸς σαρκὶ ὁ ἀόρατος γένηται͵ τότε εἰκονίσεις τὸ τοῦ ὁραθέντος ὁμοίωμα· ὅτε ὁ ἄποσος καὶ ἀπήλικος καὶ ἀμεγέθης ὑπεροχῇ τῆς ἑαυτοῦ φύσεως ὁ ἐν μορφῇ θεοῦ ὑπάρχων μορφὴν δούλου λαβὼν ταύτῃ συσταλῇ πρὸς ποσότητά τε καὶ πηλικότητα καὶ χαρακτῆρα περίθηται σώματος͵ τότε ἐν πίναξι χάραττέ τε καὶ ἀνατίθει πρὸς θεωρίαν τὸν ὁραθῆναι καταδεξάμενον. Χάραττε τούτου τὴν ἄφατον συγκατάβασιν͵ τὴν ἐκ παρθένου γέννησιν͵ τὴν ἐν Ἰορδάνῃ βάπτισιν͵ τὴν ἐν Θαβὼρ μεταμόρφωσιν͵ τὰ πάθη τὰ τῆς ἀπαθείας πρόξενα͵ τὰ θαύματα͵ τὰ τῆς θείας αὐτοῦ φύσεως καὶ ἐνεργείας σύμβολα δι΄ ἐνεργείας σαρκὸς ἀποτελούμενα͵ τοῦ σωτῆρος τὴν σωτήριον ταφήν͵ τὴν ἀνάστασιν͵ τὴν εἰς οὐρανοὺς ἄνοδον. Πάντα γράφε καὶ λόγῳ καὶ χρώμασιν ἔν τε βίβλοις καὶ πίναξιν» (2).

1) Πρώτος περί εικόνων λόγος, παρ. 6, P.G. XCIV, col.1245.
2)Περί εικόνων λόγος ΙΙΙ, παρ. 8, P.G. XCIV, cοl. 1328-1329.

[Iaspis]

Μέγας Βασίλειος

«ἡ τῆς εἰκόνος τιμὴ ἐπὶ τὸ πρωτότυπον διαβαίνει»

[Ξένια]

Δημήτρη, πολύ ωραίοι οι Πατέρες, αλλά μήπως γίνεται να βάζεις και λίιιιιιιγο νεοελληνικά αν βρίσκεις κάτι καλό??

[Ξένια]

Πάντως το τελευταίο σου ήταν πολύ ωραίο!!!

[Iaspis]

Δημήτρη, πολύ ωραίοι οι Πατέρες, αλλά μήπως γίνεται να βάζεις και λίιιιιιιγο νεοελληνικά αν βρίσκεις κάτι καλό??

Ξένια όταν βρίσκω μετάφραση τήν βάζω (άν καί δέν είναι θέμα μετάφρασης, αλλά ερμηνείας). Σέ ορισμένες περιπτώσεις  τό αυθεντικό νόημα τού πρωτοτύπου, μόνον νά τό πλησιάσει μπορεί, ακόμη καί η καλύτερη ερμηνεία.
Άν πάντως διαβάζεις αργά, φράση-φράση (βλέπε κόμματα καί συνδέσμους), ίσως δείς ότι καταλαβαίνεις περισσότερα.

[planaria]

Άν πάντως διαβάζεις αργά, φράση-φράση (βλέπε κόμματα καί συνδέσμους), ίσως δείς ότι καταλαβαίνεις περισσότερα.

Πάντως κ εγώ θα συμφωνήσω με την Ξένια. Έστω τουλάχιστον να μας γράφεις στα νεοελληνικά μια μικρή περίληψη ή ένα δυό σημαντικά σημεία του όλου κειμένου.
Με αυτόν τον τρόπο νομίζω θα κάνεις πολλους περισσότερους να καθίσουν κ να διαβάσουν τα κείμενα που πολύ ωραία ανεβάζεις...

[staboz]

Δημητράκη... έχουν δίκαιο!
Κατέβα λίγο παρακάτω!
Λιγότερα και καταληπτότερα...

[Iaspis]

Εγώ έχω καί μία καλύτερη ιδέα. Γιατί δέν ανεβάζετε καί εσείς ότι έχετε διαβάσει τελευταία (φυσικά δέν εννοώ τόν κ. Σταύρο, πού είναι γνώστης),  από τούς Αγίους μας καί τίς Άγιες Γραφές τους, ώστε νά κάνουμε έναν Άγιο «διάλογο». Κι εγώ αυτό κάνω, καί τό κάνω γιατί ανεβάζοντάς τα στό φόρουμ τά διαβάζω προσεκτικά πολλές φορές, καί τίς περισσότερες φορές τά αντιγράφω από κάποιο βιβλίο λέξη-λέξη (καί μάλιστα μέ τό ένα δάκτυλο τού χεριού). Απόλαυση!
Αλέξανδρε γιά νά ερμηνεύσω ή νά γράψω περίληψη τών λόγων τών Αγίων Πατέρων, καί πολύ περισσότερο τής Αγίας Γραφής....δύσκολο γιά μένα. Αναρωτιέμαι καί εγώ γιά τά υψηλά νοήματα, πώς νά τά εξηγήσω;

Νομίζω πώς ο κάθε ένας μπορεί νά αντιγράψει κάτι πού τού ομιλεί μέσα του, γιατί αυτό κάνουν οι λόγοι τών Αγίων μας. Μάς ομιλούν γιά ζητήματα πού αναρωτιώμαστε, πού μάς αφορούν πραγματικά.
Άν δέν έχετε βιβλία τό φόρουμ είναι γεμάτο συνδέσμους, πού έχουν λόγους γιά κάθε περίσταση. Άσε πού υπάρχει καί η ιστοσελίδα τού ρωμηού (στήν οποία ανήκει τό φόρουμ) καί είναι γεμάτη από πνευματικά κείμενα...

Περιμένουμε φίλοι μου, περιμένουμε!
Καί τά κείμενα....καί τόν ρωμηό (τόν κάθε ρωμηό εννοώ)...

[Ιωάννα]

\"Καὶ καθὼς εἰς τοὺς ἀσθενεῖς δὲν φθάνει σύντομον καὶ ἑνὸς εἴδους φαγητὸν νὰ τοὺς δίνουν, ἀλλὰ εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐτοιμάσουν πολλῶν εἰδῶν φαγητά, ἐὰν τὸ ἕνα ὁ ἀσθενὴς δὲν θελήσῃ, τὸ ἕτερον νὰ θελήσῃ, ἐὰν καὶ ἐκεῖνο δὲν θέλῃ, τὸ ἄλλο θέλει τὸ δεχθῇ, ἅν καὶ τοῦτο ἀποδιώξῃ, θέλει λάβει τὸ ἕτερον καὶ ἀπὸ τὴν πολλὴν ἀνορεξίαν τὴν δυσκολίαν τῆς γεύσεως θέλομεν κινήσει, καὶ ἐκ τῶν πολλῶν εἰδῶν τῆς τραπέζης τὸ δυσάρεστον τῆς γνώμης θέλει θεραπευθῇ. οὕτω γίνεται καὶ ἐπὶ τῆς πνευματικῆς ἑστιάσεως καὶ πρέπει νὰ κάμνωμεν, ὅταν εἴμεθα ἀσθενεῖς εἰς τὴν ψυχήν, ἵνα ἐκ τῶν πολλῶν ἀναγνωσμάτων καὶ παραδειγμάτων τῶν Ἁγίων Γραφῶν εὔκολα νὰ γίνεται ἡ ἰατρεία τῶν ψυχικῶν μας ἀσθενειών.\"
[align=right]Ἰ. Χρυσοστόμου λόγος εἰκοστός, Περὶ διδαχῆς ἀκαταλήπτου[/align]

[Ξένια]

Ο \"άθεος\" δεν είναι εχθρός. Είναι ένας ιεραποστολικός αγρός.
Μην τον λιθοβολείς. Καλλιέργησέ τον.

 Όταν δεν μπορείς να ενεργήσεις όπως θέλεις,
ενέργησε όπως μπορείς.

 Ο αληθινός χριστιανός δεν είναι απλός ειρηνόφιλος αλλά και ΕΙΡΗΝΟΠΟΙΟΣ.......


Στην προσπάθειά σου να ανέβεις, καμιά φορά, επιτυχία είναι το να καταφέρεις να μην πέσεις!

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ (πρὸς Εὐτρόπιον B´)

Ἡ Ἀνάγνωσις τῶν θείων Γραφῶν

[h]Ἡδὺς μὲν λειμὼν καὶ παρὰδεισος, πολὺ δὲ ἡδύτερον τῶν θείων Γραφῶν ἡ ἀνάγνωσις.[/h]
Εὐχάριστο εἶναι τὸ λιβάδι καὶ ὁ κῆπος, ἀλλὰ πολὺ πιὸ εὐχάριστη εἶναι ἡ ἀνάγνωση τῶν θείων Γραφῶν.

[h]Ἐκεῖ μὲν γάρ ἐστιν ἄνθη μαραινόμενα, ἐνταῦθα δὲ νοήματα ἀκμάζοντα·[/h]
Γιατί ἐκεῖ ὑπάρχουν ἄνθη ποὺ μαραίνονται, ἐνῷ ἐδῶ νοήματα ποὺ πάντοτε εἶναι ἀκμαῖα.

[h]ἐκεῖ ζέφυρος πνέων, ἐνταῦθα δὲ Πνεύματος αὔρα·[/h]
Ἐκεῖ φυσάει ζέφυρος, ἐνῷ ἐδῶ ἡ αὔρα τοῦ (Ἁγίου) Πνεύματος.

[h]ἐκεῖ ἄκανθαι αἱ τειχίζουσαι, ἐνταῦθα δὲ πρόνοια Θεοῦ ἡ ἀσφαλιζομένη· [/h]
Ἐκεῖ (ὑπάρχουν) τὰ ἀγκάθια ποὺ περιτειχίζουν, ἐνῷ ἐδῶ ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ποὺ ἀσφαλίζει.

[h]... ἐκεῖ τέρψις ἀπὸ τῆς ὄψεως, ἐνταῦθα δὲ ὠφέλεια ἀπὸ τῆς ἀναγνώσεως. [/h]
... Ἐκεῖ (ὑπάρχει) τέρψη ἀπὸ τὴν ἐμφάνιση, ἐνῷ ἐδῶ ὠφέλεια ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση.

[h]Ὁ παράδεισος ἐν ἑνὶ χωρίῳ, αἱ δὲ Γραφαὶ πανταχοῦ τῆς οἰκουμένης·[/h]
Ὁ κῆπος (βρίσκεται) σὲ ἕνα τόπο, ἐνῷ οἱ Γραφὲς σὲ ὅλα τὰ μέρη τῆς οἰκουμένης.

[h]ὁ παράδεισος δουλεύει καιρῶν ἀνάγκαις, αἱ δὲ Γραφαὶ καὶ ἐν χειμῶνι καὶ ἐν θέρει κομῶσι τοῖς φύλλοις, βρίθουσι τοῖς καρποῖς. [/h]
Ὁ κῆπος ὑποτάσσεται στὶς ἀνάγκες τῶν καιρῶν, ἐνῷ οἱ Γραφὲς καὶ μέσα στὸ χειμῶνα καὶ μέσα στὸ καλοκαῖρι ἔχουν πολλὰ φύλλα καὶ εἶναι γεμάτες καρπούς.

[h]Προσέχωμεν τοίνυν τῇ τῶν Γραφῶν ἀναγνώσει·[/h]
Ἂς προσέχουμε λοιπὸν στὴν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν,

[h]ἐὰν γὰρ τῇ Γραφῇ προσέχῃς, ἐκβάλλει σου τὴν ἀθυμίαν, φυτεύει σου τὴν ἡδονὴν, ἀναιρεῖ τὴν κακίαν, ριζοῖ τὴν ἀρετήν, οὐκ ἀφίησιν ἐν θορύβῳ πραγμάτων τὰ τῶν κλυδωνιζομένων πάσχειν. [/h]
γιατί ἐὰν προσέχεις στὴν Γραφὴ σοῦ ἐκβάλλει τὴν λύπη, σοῦ φυτεύει τὴν εὐχαρίστηση, ἀναιρεῖ τὴν κακία, ριζώνει τὴν ἀρετή, δὲν ἀφήνει μέσα στὴν ἀναταραχὴ τῶν πραγμάτων νὰ παθαίνεις ὅπως οἱ ναυτικοὶ στὴν τρικυμία.

[h]Ἡ θάλασσα μαίνεται, σὺ δὲ μετὰ γαλήνης πλέεις·[/h]
Ἡ θάλασσα μαίνεται, ἀλλὰ ἐσὺ πλέεις μὲ γαλήνη,

[h]ἔχεις γὰρ κυβερνήτην τῶν Γραφῶν τὴν ἀνάγνωσιν τοῦτο γὰρ τὸ σχοινίον οὐ διαρρήγνυσι τῶν πραγμάτων ὁ πειρασμός.[/h]
διότι ἔχεις κυβερνήτη τὴν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, ἐπειδὴ αὐτὸ τὸ σκοινὶ δὲν τὸ σπάζει ἡ δοκιμασία τῶν περιστάσεων.

Πηγή: http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/iwannhs_xrysostomos_anagnwsis_8eiwn_grafwn.htm

[Iaspis]

Ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος - Στὸν κάθε πλησίον ὑπάρχει ὁ Χριστός

Ὅλοι οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ὀφείλουμε νὰ σκεπτόμαστε ὅτι στὸν κάθε ἄλλο πιστὸ ὑπάρχει ὁ Χριστὸς καὶ πρέπει νὰ ἔχουμε τόσην ἀγάπη πρὸς αὐτόν, ὥστε νὰ εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ θυσιάσουμε πρὸς χάρη του τὴν ψυχή μας. Δὲν ἔχουμε δὲ δικαίωμα νὰ ὀνομάζουμε ἢ νὰ θεωροῦμε κάποιον κακό, ἀλλὰ πρέπει νὰ τοὺς βλέπουμε ὅλους σὰν καλούς. Ἂν δεῖς κάποιον νὰ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὰ πάθη, μὴ μισήσεις τὸν ἀδελφό, μὰ τὰ πάθη ποὺ τὸν πολεμοῦν, κι ἂν τὸν δεῖς νὰ τυραννιέται ἀπὸ κακὲς ἐπιθυμίες, πιὸ πολὺ νὰ τὸν σπαχνισθεῖς, μὴ τυχὸν καὶ σὺ πειρασθεῖς, ἀφοῦ εἶσαι τρεπτὸς καὶ εὐάλωτος στὴν εὐπερίστατη ἁμαρτία.

[Iaspis]

του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

... εκπορευθέν το Πνεύμα,
το Πανάγιον, εκ του Πατρός αφράστως
και απεστάλη δι' Υιού τοις ανθρώποις·
ου τοις απίστοις ουδέ τοις φιλοσόφοις,
ου τοις ρήτορσιν ουδέ τοις φιλοδόξοις,
ου τοις μαθούσι συγγραφάς των Ελλήνων,
ου τοις τας γραφάς αγοούσι τας έσω,
ου τοις εξασκήσασι σκηνικόν βίον,
ου τοις λαλούσι τορνευτώς και πλουσίως,
ου τοις λαχούσι μεγάλων ονομάτων,
ου τοις τυχούσι φιλείσθαι παρ' ενδόξων ...

[Iaspis]

του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

Πώς και πυρ υπάρχεις βλύζον,
πώς και ύδωρ είς δροσίζον,
πώς και καίεις και γλυκαίνεις,
πώς φθοράν εξαφανίζεις;

Πώς θεούς ποιείς ανθρώπους,
πώς το σκότος φως εργάζη,
πώς ανάγεις εκ του άδου,
πώς θνητούς εξαφθαρτίζεις;

Πώς προς φως το σκότος έλκεις,
πώς την νύκτα περιδράσση,
πώς καρδίαν περιλάμπεις,
πώς με όλον μεταβάλλεις;

Πώς ενούσαι τοις ανθρώποις,
πώς υιούς Θεού εργάζη,
πώς εκκαίεις σου τω πόθω,
πώς τιτρώσκεις άνευ ξίφους;

[Iaspis]

του αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου

Ἄν
ΑΝ ΕΝΩΘΕΙΣ μὲ τὸ Φῶς
τὰ πάντα αὐτὸ θὰ σοῦ διδάσκει
τὰ πάντα θὰ σοῦ φανερώσει
ὅσα χρειάζεσαι νὰ μάθεις
καλὰ θὰ στὰ ὑποδείξει.

[Iaspis]

[font size=4]Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς[/fonts]

Ο Θεός είναι πνεύμα και αυταγαθότης και αρετή και αυτού κατ΄ εικόνα και ομοίωση είναι το δικό μας πνεύμα. Για να ανανεωθεί και φιλιωθεί οποιοσδήποτε με το Θεό κατά το πνεύμα, πρέπει να καταργηθεί η αμαρτία. Τούτο είναι ο Σταυρός του Κυρίου.