Μικρά μεγάλα Άγια

[Iaspis]

Περί της βλάβης του μωρού ζήλου του νομιζομένου ως θείου

Ο ζηλωτής άνθρωπος ουδέποτε φθάνει εις την ειρήνην της διανοίας αυτού· και όστις είναι ξένος της ειρήνης, αυτός είναι ξένος και της χαράς· διότι εάν ως λέγουσιν, η ειρήνη είναι η τελεία υγεία της διανοίας, ο δε ζήλος υπάρχει ενάντιος της ειρήνης, έπεται λοιπόν, όστις έχει μωρόν ζήλον, αυτός ασθενεί μεγάλην ψυχικήν ασθένειαν.

Ω άνθρωπε, συ νομίζων, ότι δια ζήλου σου θεραπεύεις τα ξένα σφάλματα, αποδιώκεις την υγείαν της ψυχής σου· εάν δε αληθώς επιθυμής να θεραπεύσης τους ασθενείς κατά την ψυχήν γνώριζε καλώς, ότι οι ασθενείς και άρρωστοι κατά την ψυχήν, χρειάζονται μάλλον συμπαθειας παρά επιπλήξεως· και πάλιν, όταν συ δεν έχης συμπάθειαν προς τους άλλους, προξενείς εις εαυτόν μεγάλην ψυχικήν βλάβην.

Οι άνθρωποι δεν κρίνουσι τον ζήλον από τα είδη της σοφίας αλλ' από τα αρρωστήματα της ψυχής, όπερ υπάρχει αποτέλεσμα μικρού νοός και πολλής ανοησίας. Η αρχή της σοφίας του Θεού είναι η επιείκεια και η πραότης ήτις υποφέρει τας ασθενείας των ανθρώπων, και είναι κατόρθωμα γενναίας και μεγάλης ψυχής διότι λέγει ο απόστολος Παύλος, υμείς οι δυνατοί βαστάσατε τα ασθενήματα των αδυνάτων, και διορθώσατε τον πταίοντα εν πνεύματι πραότητος·  εκ των καρπών του πνεύματος λαμβάνει ο απόστολος την ειρήνην και την υπομονήν.

Όταν η καρδία λυπήται δια τας ασθενείας και αδυναμίας του σώματος ένεκα των οποίων δεν δύναται το σώμα να πράξη τα έργα της αρετής, αναπληροί δια ταύτης της λύπης τον τόπον όλων των σωματικών έργων· αι σωματικαί εργασίαι άνευ της λύπης της διανοίας εισίν ως άψυχον σώμα. Όστι έχει μεν την καρδίαν περίλυπον, υπάρχει όμως ασθενής κατά τας σωματικάς αισθήσεις, ομοιάζει με άρρωστον, ο οποίος, κινούμενος υπό του σωματικού πόνου, δέχεται εις το στόμα και τρώγει πάσαν βλαβεράν τροφήν. Όστις έχει μεν την καρδίαν περίλυπον, υπάρχει όμως ασθενής κατά τας σωματικάς αισθήσεις, ομοιάζει με άνθρωπον, όστις, έχων μονογενή υιόν, θυσιάζει αυτόν δια των ιδίων αυτού χειρών ολίγον κατ' ολίγον.

Η λύπη της καρδίας είναι τιμία προσφορά εις τον Θεόν, και όστις υποφέρει αυτήν ως πρέπει, ομοιάζει με άνθρωπον ο οποίος φέρει αγιότητα εις τα ίδια αυτού μέλη· καί όστις πολυλογεί είτε διά καλά πράγματα, είτε διά κακά, υπάρχει ανάξιος ταύτης της χάριτος της αγιότητος.

Από τον ΝΗ' Λόγον του Αββά Ισαάκ του Σύρου
Εκδόσεις Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ σελ. 290-291

[Iaspis]

«Λέγε μας λοιπόν καί σύ, παράλυτε καί έκλυτε, ποιός είναι ο κακός γονεύς σού; Ποιά είναι τά τέκνα σου; Ποιοί είναι αυτοί πού σέ πολεμούν; Καί ποιός ο  φονευτής σου;»
Αυτός δέ αναγκαζόμενος θά μάς αποκρινόταν:
«Εγώ σέ αυτούς πού ασκούν πραγματικά τήν ζωή τής υπακοής, «ούκ έχω πού τήν κεφαλήν κλίναι». Σέ όσους έχω τόπο, τούς ευρίσκω στήν ησυχία καί συζώ μαζί τους. Οί ιδικές μου μητέρες είναι πολλές καί διάφορες: Άλλοτε η ψυχική αναισθησία, άλλοτε η λησμοσύνη τών άνω, καί μερικές φορές η υπερβολική κόπωσις (είτε ψυχική είτε σωματική). Τά ιδικά μου τέκνα είναι: Οί μετακινήσεις από τόν ένα τόπο στόν άλλο πού γίνονται μαζί μου, η παρακοή στόν πνευματικό πατέρα, η λησμοσύνη τής Κρίσεως, καί μερικές φορές η εγκατάλειψις τής μοναχικής ζωής. Ιδικοί μου αντίπαλοι, από τούς οποίους τώρα έχω δεθή, είναι η ψαλμωδία καί τό εργόχειρο. Εχθρική σ\' εμένα είναι καί η σκέψις τού θανάτου, αλλά εκείνη πού μέ θανατώνει τελείως είναι η προσευχή, ενωμένη μέ τήν βεβαία ελπίδα τών μελλόντων αγαθών. »

Αγίου Ιωάννου τού Σιναΐτου
Από τόν λόγο Περί ακηδίας

[Αρτέμης]

Σχετικά με τον μωρό ζήλο,άκουσα μια ομιλία η οποία αναφερόταν στα αποτελέσματα αυτής της μορφής του ζήλου στον προφήτη Ηλία..Μέχρι να συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση βρισκόταν,δεν μπορούσε να ησυχάσει,να επικοινωνήσει με τον Θεό,να κάνει προσευχή,αλλά διακατεχόταν από ένα πνεύμα εχθρότητας προς τους ειδωλολάτρες(τους οποίους προηγουμένως είχε κατατροπώσει με το να καταστρέψει ολοκληρωτικά τα θυσιαστήρια του Βάαλ με την προσευχή που έκανε) και μια μανία που τον είχε σαλέψει.Όταν ζήτησε από τον Θεό να του εμφανιστεί,αυτός του εμφανίστηκε όχι όπως τον περίμενε ο Ηλίας..ούτε με την βροντή,ούτε με τον άνεμο ούτε με οτιδήποτε προκαλεί τρόμο και δέος..αλλά εμφανίστηκε στον Ηλία σαν \'φωνή αύρας λεπτής\',θέλοντας να του(μας) δείξει ότι ο Θεός δεν είναι όπως θέλουμε εμείς να τον φανταζόμαστε(τρομερός και επιβλητικός και πομπώδης και εκδικητικός) αλλά εμφανίζεται στον καθένα με τέτοιο τρόπο που να τον αγγίζει στην καρδιά

[Iaspis]

Σχετικά με τον μωρό ζήλο,άκουσα μια ομιλία η οποία αναφερόταν στα αποτελέσματα αυτής της μορφής του ζήλου στον προφήτη Ηλία..Μέχρι να συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση βρισκόταν,δεν μπορούσε να ησυχάσει,να επικοινωνήσει με τον Θεό,να κάνει προσευχή,αλλά διακατεχόταν από ένα πνεύμα εχθρότητας προς τους ειδωλολάτρες(τους οποίους προηγουμένως είχε κατατροπώσει με το να καταστρέψει ολοκληρωτικά τα θυσιαστήρια του Βάαλ με την προσευχή που έκανε) και μια μανία που τον είχε σαλέψει.Όταν ζήτησε από τον Θεό να του εμφανιστεί,αυτός του εμφανίστηκε όχι όπως τον περίμενε ο Ηλίας..ούτε με την βροντή,ούτε με τον άνεμο ούτε με οτιδήποτε προκαλεί τρόμο και δέος..αλλά εμφανίστηκε στον Ηλία σαν \'φωνή αύρας λεπτής\',θέλοντας να του(μας) δείξει ότι ο Θεός δεν είναι όπως θέλουμε εμείς να τον φανταζόμαστε(τρομερός και επιβλητικός και πομπώδης και εκδικητικός) αλλά εμφανίζεται στον καθένα με τέτοιο τρόπο που να τον αγγίζει στην καρδιά

Μακάρι νά αξιωθούμε αγαπητέ Αρτέμη!

[Iaspis]

Τού Αγίου Μαξίμου

Έργον των εντολών, ψιλά ποιείν τα τών πραγμάτων νοήματα· αναγνώσεως δέ καί θεωρίας, άüλον τόν νούν απεργάζεσθαι, εκ δέ τούτου συμβαίνει τό απερισπάστως προσεύχεσθαι.

[Iaspis]

Τού Αγίου Μαξίμου

Ούκ αρκεί η πρακτική μέθοδος πρός τό τελείως τών παθών ελευθερωθήναι, ειμή καί διάφοροι αυτόν διαδέχονται πνευματικαί θεωρίαι· η μέν γάρ ακρασίας καί μίσους τόν νούν ελευθεροί, αι δέ καί λήθης καί αγνοίας αυτόν απαλλάττουσι, καί ούτως δυνήσεται ως δεί προσεύξασθαι.

[staboz]

Σχετικά με τον μωρό ζήλο,άκουσα μια ομιλία η οποία αναφερόταν στα αποτελέσματα αυτής της μορφής του ζήλου στον προφήτη Ηλία..Μέχρι να συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση βρισκόταν,δεν μπορούσε να ησυχάσει,να επικοινωνήσει με τον Θεό,να κάνει προσευχή,αλλά διακατεχόταν από ένα πνεύμα εχθρότητας προς τους ειδωλολάτρες(τους οποίους προηγουμένως είχε κατατροπώσει με το να καταστρέψει ολοκληρωτικά τα θυσιαστήρια του Βάαλ με την προσευχή που έκανε) και μια μανία που τον είχε σαλέψει.Όταν ζήτησε από τον Θεό να του εμφανιστεί,αυτός του εμφανίστηκε όχι όπως τον περίμενε ο Ηλίας..ούτε με την βροντή,ούτε με τον άνεμο ούτε με οτιδήποτε προκαλεί τρόμο και δέος..αλλά εμφανίστηκε στον Ηλία σαν \'φωνή αύρας λεπτής\',θέλοντας να του(μας) δείξει ότι ο Θεός δεν είναι όπως θέλουμε εμείς να τον φανταζόμαστε(τρομερός και επιβλητικός και πομπώδης και εκδικητικός) αλλά εμφανίζεται στον καθένα με τέτοιο τρόπο που να τον αγγίζει στην καρδιά

Πρόσεχε τα λόγια σου, Αρτεμάκο!
Μιλάς για τον προφήτη Ηλία που με την προσευχή του είχε κλείσει τον ουρανό για τρία χρόνια και μισό, ώστε να μη βρέχει και στη συνέχεια κατέβασε με την προσευχή του φωτιά από τον ουρανό... και λες ότι δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με τον Θεό, δεν μπορούσε να κάνει προσευχή (δεν είμαστε καλά...) και ότι είχε μανία που τον είχε σαλέψει!
Αν αυτά τα είπε ο ομιλητής που λες ότι άκουσες, κρίμα!
Όποιος κι αν είναι, μάλλον έχει σαλέψει για τα καλά.
Όσο για το θέμα της εμφανίσεως του Θεού με τη μορφή αύρας λεπτής, αυτό ήταν πράγματι μια νέα αλήθεια για τον μεγάλο προφήτη και όλους μας.

[Αρτέμης]

Ίσως να το μετέφερα και εγώ λάθος κ.Σταύρο,και να έγραψα παραπάνω πράγματα που ήταν λάθος.

[staboz]

Αρτέμη, άκουσα την ομιλία που μου έστειλες με eMail. Μιλάει ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος, κορυφαία διάνοια!
Και βέβαια δεν τα μετέφερες με ακρίβεια αυτά που είπε. Όμως ακόμα και αυτά τα πολύ πιο ήπια που διατυπώνει ο π. Νικόλαος δεν με βρίσκουν σύμφωνο. Γενικότερα όλοι αυτοί που είναι μεγάλες διάνοιες, είναι λίγο επικίνδυνοι, διότι λένε δικά τους πράγματα και κάνουν πολλά λάθη. Αλλά, λόγω των ικανοτήτων τους, είναι πολύ δύσκολο να παρακολουθήσεις το βάθος της σκέψης τους και να τους κρίνεις.

[Iaspis]

Τό θέμα τό έχω μεταφέρει εδώ:
http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=12329#p12329

Μαζί μέ μία (τό καταδύναμη) περιγραφή τών δύο κεφαλαίων από τό ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ Γ, όπου αναφέρονται τά γεγονότα τής παράθεσης τού Αρτέμη.

[Iaspis]

Εν τώ Γεροντικώ

Κάποτε είς τό Σινά ησκήτευεν ένας Γέρων Ασκητής· μίαν ημέραν λοιπόν, καθώς εξήρχετο από εκεί, τόν συνάντησεν ένας αδελφός καί μέ αναστεναγμόν τού είπε:
-Πάτερ μου, στεναχωρούμεθα εξ αιτίας τής ανομβρίας.
-Διατί-ερωτά ο Γέρων-δέν προσεύχεσθε καί δέν παρακαλείτε τόν Θεόν νά βρέξη;
-Καί προσευχόμεθα-απάντησεν ο αδελφός-καί λιτανείας κάμνομεν, αλλά δέν βρέχει.
-Ασφαλώς-λέγει πάλιν ο Γέρων-δέν θά προσεύχεσθε εντατικώς καί από τά βάθη τής ψυχής σας· θέλεις δέ νά τό διαπιστώσεις καί σύ; Ας προσευχηθώμεν μαζί.
Τότε ο Γέρων Ασκητής ύψωσε τάς χείρας του πρός τόν ουρανόν καί ήρχισε νά προσεύχεται. Αμέσως ήρχισε νά βρέχη!
Μόλις είδεν αυτό τό θαύμα ο αδελφός εφοβήθη καί έπεσε νά προσκυνήση τόν Ασκητήν· πλήν ο Γέρων ανεχώρησεν αμέσως από εκείνον τόν τόπον.

[Iaspis]

Εν τώ Γεροντικώ

Κάποτε μερικοί αδελφοί επεσκέφθησαν τόν Αββάν Αντώνιον καί τόν παρακάλεσαν νά τούς εξηγήση ένα χωρίον τού Λευïτικού.
Ο Γέρων τότε, χωρίς νά ειπή τίποτε, εβγήκε από τό κελλί καί μετέβη είς τήν έρημον. Ο Αββάς Αμμωνάς, ο οποίος ήτο παρών, γνωρίζων τήν συνήθειαν τού Αγίου Αντωνίου (νά προσεύχεται κατά μόνας), τόν παρακολούθησε κρυφά, χωρίς νά τό αντιληφθή ο Άγιος.
Κατάπληκτος τότε διεπίστωσε τά εξής:
Ο Άγιος Αντώνιος, αφού επροχώρησεν ολίγον είς τήν έρημον, εστάθη είς προσευχήν καί έκραξε μετά πεποιθήσεως είς τόν Θεόν· «Θεέ μου, στείλε μου τόν Μωυσήν, νά μέ διδάξη τήν σημασίαν τού χωρίου αυτού».
Αμέσως δέ ηκούσθη φωνή εξ ουρανού συνομιλούσα μέ τόν Μέγαν Αντώνιον. Ο Αββάς Αμμωνάς μετά ταύτα εβεβαίωνεν, ότι τήν μέν εξ ουρανού φωνήν ήκουσε, τί όμως τού είπε δέν αντελήφθη.

[Iaspis]

«Κακοπαθεῖ τις ἐν ὑμῖν; προσευχέσθω· εὐθυμεῖ τις; ψαλλέτω.» (Ιακ. ε\' 13)

«ἐν τῷ θλίβεσθαί με ἐπεκαλεσάμην τὸν Κύριον καὶ πρὸς τὸν Θεόν μου ἐκέκραξα» (Ψαλμ. ιζ\' 7)

«σὺ δὲ ὅταν προσεύχῃ, εἴσελθε εἰς τὸν ταμιεῖόν σου, καὶ κλείσας τὴν θύραν σου πρόσευξαι τῷ πατρί σου τῷ ἐν τῷ κρυπτῷ, καὶ ὁ πατήρ σου ὁ βλέπων ἐν τῷ κρυπτῷ ἀποδώσει σοι ἐν τῷ φανερῷ.
Προσευχόμενοι δὲ μὴ βαττολογήσητε ὥσπερ οἱ ἐθνικοί· δοκοῦσι γὰρ ὅτι ἐν τῇ πολυλογίᾳ αὐτῶν εἰσακουσθήσονται.» (Ματθ. ς\' 6-7)

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ
ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ

Πανταχοῦ γὰρ τοῦ Λόγου ἑαυτὸν ἁπλώσαντος, καὶ ἄνω καὶ κάτω καὶ εἰς τὸ βάθος καὶ εἰς τὸ πλάτος· ἄνω μὲν εἰς τὴν κτίσιν, κάτω δὲ εἰς τὴν ἐνανθρώπησιν, εἰς βάθος δὲ εἰς τὸν ᾅδην, εἰς πλάτος δὲ εἰς τὸν κόσμον· τὰ πάντα τῆς περὶ Θεοῦ γνώσεως πεπλήρωται.


Μετάφραση

Ο Λόγος παντού πρόσφερε τον εαυτό του· και πάνω και κάτω, και στο βάθος και το πλάτος. Πάνω είναι με τη δημιουργία, κάτω είναι με την ενανθρώπηση, στο βάθος είναι στον άδη και στο πλάτος είναι σ' όλο τον κόσμο· διότι όλα είναι γεμάτα από τη γνώση του Θεού.

--->

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ
ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ


Οὐ γὰρ δὴ περικεκλεισμένος ἦν ἐν τῷ σώματι· οὐδὲ ἐν σώματι μὲν ἦν, ἀλλαχόσε δὲ οὐκ ἦν. Οὐδὲ ἐκεῖνο μὲν ἐκίνει, τὰ ὅλα δὲ τῆς τούτου ἐνεργείας καὶ προνοίας κεκένωτο· ἀλλὰ τὸ παραδοξότατον, Λόγος ὤν, οὐ συνείχετο μὲν ὑπό τινος· συνεῖχε δὲ τὰ πάντα μᾶλλον αὐτός· καὶ ὥσπερ ἐν πάσῃ τῇ κτίσει ὤν, ἐκτὸς μέν ἐστι τοῦ παντὸς κατ᾿ οὐσίαν, ἐν πᾶσι δέ ἐστι ταῖς ἑαυτοῦ δυνάμεσι, τὰ πάντα διακοσμῶν, καὶ εἰς πάντα ἐν πᾶσι τὴν ἑαυτοῦ πρόνοιαν ἐφαπλῶν, καὶ ἕκαστον καὶ πάντα ὁμοῦ ζωοποιῶν, περιέχων τὰ ὅλα καὶ μὴ περιεχόμενος, ἀλλ᾿ ἐν μόνῳ τῷ ἑαυτοῦ Πατρὶ ὅλος ὢν κατὰ πάντα· Οὕτως καὶ ἐν τῷ ἀνθρωπίνῳ σώματι ὤν, καὶ αὐτὸς αὐτὸ ζωοποιῶν, εἰκότως ἐζωοποίει καὶ τὰ ὅλα καὶ ἐν τοῖς πᾶσιν ἐγίνετο, καὶ ἔξω τῶν ὅλων ἦν. Καὶ ἀπὸ τοῦ σώματος δὲ διὰ τῶν ἔργων γνωριζόμενος, οὐκ ἀφανὴς ἦν καὶ ἀπὸ τῆς τῶν ὅλων ἐνεργείας.

Μετάφραση

Δεν ήταν βέβαια κλεισμένος μέσα στο σώμα· ούτε πάλι ήταν μόνο μέσα στο σώμα και δεν ήταν σε άλλα μέρη· ούτε κινούσε μόνο το σώμα, ενώ τα υπόλοιπα στερούνταν την ενέργεια και πρόνοιά του. Το πιο παράδοξο, όντας Λόγος, δεν συγκρατούνταν από κάτι, αλλά όλα αυτός τα συγκρατούσε. Και όπως, ενώ βρίσκεται σ' όλη την κτίση, ουσιαστικά βρίσκεται έξω από κάθε τι, σε όλα σκορπίζει την ενέργειά του διακοσμώντας τα και σ' όλα απλώνει τη δική του πρόνοια· ζωοποιεί το καθένα και όλα μαζί· τα περιέχει όλα και σε κανένα δεν περιέχεται· μόνο μέσα στον Πατέρα του βρίσκεται όλος και σε όλα. Έτσι λοιπόν, και είναι μέσα στο ανθρώπινο σώμα και αυτός είναι που του δίνει ζωή· κατά συνέπεια δίνει ζωή σε όλα. Ήταν μέσα σ' όλα αλλά και έξω απ' όλα. Και ενώ γινόταν γνωστός από τα έργα του σώματος, γίνόταν γνωστός και από την ενέργειά του σε όλη τη δημιουργία.

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 72. Περὶ φθορᾶς καὶ διαφθορᾶς  

Τὸ τῆς φθορᾶς ὄνομα δύο σημαίνει. Σημαίνει γὰρ τὰ ἀνθρώπινα ταῦτα πάθη· πεῖναν, δίψαν, κόπον, τὴν τῶν ἥλων διάτρησιν, θάνατον, ἤτοι χωρισμὸν τῆς ψυχῆς ἐκ τοῦ σώματος καὶ τὰ τοιαῦτα. Κατὰ τοῦτο τὸ σημαινόμενον φθαρτὸν τὸ τοῦ Κυρίου σῶμά φαμεν· πάντα γὰρ ταῦτα ἑκουσίως ἀνέλαβε. Σημαίνει δὲ ἡ φθορὰ καὶ τὴν τελείαν τοῦ σώματος εἰς τά, ἐξ ὧν συνετέθη, στοιχεῖα διάλυσιν καὶ ἀφανισμόν· ἥτις μᾶλλον ὑπὸ πολλῶν διαφθορὰ λέγεταί τε καὶ ὀνομάζεται. Ταύτης πεῖραν τὸ τοῦ Κυρίου σῶμα οὐκ ἔσχεν, ὥς φησιν ὁ προφήτης Δαυίδ· \"῞Οτι οὐκ ἐγκαταλείψεις τὴν ψυχήν μου εἰς ᾅδην, οὐδὲ δώσεις τὸν ὅσιόν σου ἰδεῖν διαφθοράν\".

Μετάφραση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 72. Για τη φθορά και τη διαφθορά.

 Η λέξη φθορά έχει δύο σημασίες. Σημαίνει πρώτα τα ανθρώπινα πάθη· δηλαδή την πείνα, τη δίψα, τον κόπο, το τρύπημα από τα καρφιά, το θάνατο, το χωρισμό δηλαδή της ψυχής από το σώμα και τα παρόμοια.
Σύμφωνα μ' αυτή την σημασία λέμε φθαρτό το σώμα του Κυρίου· διότι όλα αυτά τα ανέλαβε με τη θέλησή του. Φθορά επίσης σημαίνει και την τέλεια διάλυση και εξαφάνιση του σώματος στα στοιχεία από τα οποία συντίθεται· πολλοί αυτήν την ονομάζουν διαφθορά. Το σώμα του Κυρίου αυτή τη διαφθορά δεν την γεύθηκε, όπως λέει ο προφήτης Δαβίδ: «Δεν θ' αφήσεις την ψυχή μου στον άδη, ούτε θα επιτρέψεις ο όσιός σου να γνωρίσει τη διαφθορά».

--->

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 74. Περὶ τῶν μετὰ τὴν ἀνάστασιν

Μετὰ δὲ τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν πάντα μὲν τὰ πάθη ἀπέθετο, φθορὰν λέγω, πεῖνάν τε καὶ δίψαν, ὕπνον καὶ κάματον καὶ τὰ τοιαῦτα. Εἰ γὰρ καὶ ἐγεύσατο βρώσεως μετὰ τὴν ἀνάστασιν, ἀλλ᾿ οὐ νόμῳ φύσεως –οὐ γὰρ ἐπείνασεν–, οἰκονομίας δὲ τρόπῳ τὸ ἀληθὲς πιστούμενος τῆς ἀναστάσεως, ὡς αὐτή ἐστιν ἡ σὰρξ ἡ παθοῦσα καὶ ἀναστᾶσα· οὐδὲν δὲ τῶν τῆς φύσεως μερῶν ἀπέθετο, οὐ σῶμα, οὐ ψυχήν, ἀλλὰ καὶ τὸ σῶμα καὶ τὴν ψυχὴν λογικήν τε καὶ νοεράν, θελητικήν τε καὶ ἐνεργητικὴν κέκτηται, καὶ οὕτως ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρός καθέζεται, θέλων θεϊκῶς τε καὶ ἀνθρωπίνως τὴν ἡμῶν σωτηρίαν καὶ ἐνεργῶν, θεϊκῶς μὲν τὴν τῶν ὅλων πρόνοιάν τε καὶ συντήρησιν καὶ κυβέρνησιν, ἀνθρωπίνως δὲ μεμνημένος τῶν ἐπὶ γῆς διατριβῶν, ὁρῶν τε καὶ γινώσκων, ὡς ὑπὸ πάσης προσκυνεῖται τῆς λογικῆς κτίσεως. Γινώσκει γὰρ ἡ ἁγία αὐτοῦ ψυχή, ὅτι τε καθ᾿ ὑπόστασιν ἥνωται τῷ Θεῷ Λόγῳ, καὶ συμπροσκυνεῖται ὡς Θεοῦ ψυχὴ καὶ οὐχ ὡς ἁπλῶς ψυχή. Καὶ τὸ ἀναβῆναι δὲ ἐκ γῆς εἰς οὐρανοὺς καὶ τὸ καταβῆναι πάλιν ἐνέργειαί εἰσι περιγραφομένου σώματος· \"Οὕτως γὰρ πάλιν ἐλεύσεται\", φησί, \"πρὸς ὑμᾶς, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν\".

 

Μετάφραση

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 74. Για τα μετά την ανάσταση.  

Μετά την ανάστασή του από τους νεκρούς άφησε κατά μέρος όλα τα πάθη, εννοώ τη φθορά, την πείνα, τη δίψα, τον ύπνο, την κούραση και τα παρόμοια. Διότι, αν και δοκίμασε τροφή μετά την ανάσταση, δεν τη δοκίμασε σύμφωνα με τους φυσικούς νόμους –αφού δεν πεινούσε–, αλλά επειδή ήθελε να βεβαιώσει την αλήθεια της αναστάσεως με τον τρόπο της οικονομίας του, ότι δηλαδή η ίδια η σάρκα του είναι που έπαθε και αναστήθηκε· δεν άφησε κατά μέρος κανένα από τα μέρη της φύσεώς του, ούτε το σώμα ούτε την ψυχή, αλλά έχει και το σώμα και την ψυχή λογική και νοερή, με θέληση και ενέργεια· και έτσι κάθεται στα δεξιά του Πατέρα του, θέλοντας με θεϊκό και ανθρώπινο τρόπο τη σωτηρία μας και ενεργώντας με θεϊκό τρόπο την πρόνοια, τη συντήρηση και κυβέρνηση όλων· θυμάται με ανθρώπινο τρόπο τη διαμονή του πάνω στη γη, ενώ βλέπει και γνωρίζει ότι όλη η λογική κτίση τον προσκυνά. Διότι η αγία του ψυχή γνωρίζει ότι έχει ενωθεί υποστατικά με το Θεό Λόγο και ότι προσκυνείται μαζί του ως ψυχή του Θεού και όχι ως απλή ψυχή. Και η ανάβαση από τη γη στον ουρανό και η κατάβαση του πάλι είναι ενέργειες του περιορισμένου σώματος. Λέει (ο άγγελος) «έτσι πάλι θα έλθει προς εσάς, με τον τρόπο που τον είδατε να ανεβαίνει στον ουρανό».

--->

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Ἔκδοσις ἀκριβὴς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως

Εἰ δὲ οἱ ἐρωτῶντες αἰνίττοιντο, ὅτι ὁ γεννηθεὶς ἐκ τῆς Ἁγίας Θεοτόκου δύο φύσεις ἐστί, φαμέν· ναί, δύο φύσεις ἐστί· \"Θεὸς γάρ ἐστιν ὁ αὐτὸς καὶ ἄνθρωπος\". ῾Ομοίως καὶ περὶ τῆς σταυρώσεως, ἀναστάσεώς τε καὶ ἀναλήψεως· οὐ φύσεως γάρ ταῦτά ἐστιν, ἀλλ᾿ ὑποστάσεως. ῎Επαθεν οὖν ὁ  Χριστὸς ὁ ἐν δύο φύσεσιν ὢν τῇ παθητῇ φύσει ἐσταυρώθη τε· σαρκὶ γὰρ ἐπὶ σταυροῦ ἐκρέματο καὶ οὐ θεότητι. ᾿Επεὶ ἄν εἴπωσιν ἡμῖν ἐρωτῶσιν· Δύο φύσεις ἀπέθανον; Οὐχί, ἐροῦμεν. Οὐκοῦν οὐδὲ δύο φύσεις
ἐσταυρώθησαν, ἀλλ᾿ ἐγεννήθη ὁ Χριστὸς, ἤτοι ὁ Θεὸς Λόγος ἐνανθρωπήσας, ἐγεννήθη σαρκί, ἐσταυρώθη σαρκί, ἔπαθε σαρκί, ἀπέθανε σαρκί, ἀπαθοῦς μεινάσης αὐτοῦ τῆς θεότητος.  
 

Μετάφραση

Εάν αυτοί που ρωτούν υπαινίσσονταν ότι αυτός που γεννήθηκε από την αγία Θεοτόκο είναι δύο φύσεις, θ' απαντήσουμε· ναι, είναι δύο φύσεις: «διότι ο ίδιος είναι και Θεός και άνθρωπος». Το ίδιο και για τη σταύρωση, την ανάσταση και την ανάληψη· δεν είναι αυτά χαρακτηριστικά της φύσεως, αλλά της υποστάσεως. Ο Χριστός, λοιπόν, ενώ είναι με δύο φύσεις, έπαθε με τη παθητή φύση και σταυρώθηκε· διότι κρεμάσθηκε στο σταυρό με τη σάρκα και όχι με τη θεότητα. Επειδή θα πουν σε μας, που τους ρωτάμε: Δύο φύσεις πέθαναν; Όχι, θ' απαντήσουμε. Δεν σταυρώθηκαν, λοιπόν, ούτε δύο φύσεις, αλλά γεννήθηκε ο Χριστός, δηλαδή ο Λόγος του Θεού, που πήρε σάρκα· γεννήθηκε με τη σάρκα, σταυρώθηκε με τη σάρκα, έπαθε με τη σάρκα, πέθανε με τη σάρκα, ενώ η θεότητά του έμεινε απαθής.

[Iaspis]

Τού  Αγίου Μαξίμου

Τήν Αγίαν όλην Γραφην, σαρκί διαιρείσθαι λέγομεν, καθάπερ τινά ούσαν πνευματικόν· ο γάρ τό ρητόν τής Γραφής ειπών είναι σάρκα, τόν δέ ταύτης νούν πνεύμα, ήτοι ψυχήν, τής αληθείας ούχ αμαρτήσεται, σοφός δέ προδήλως, ο τό μέν φθειρόμενον αφείς, όλος δέ τού αφθάρτου γενόμενος.


Μετάφραση

Έχομεν τήν γνώμην, ότι ολόκληρος η Αγία Γραφή διακρίνεται είς σάρκα καί είς πνεύμα· αυτός λοιπόν, πού θά είπη, ότι αί λέξεις τής Αγίας Γραφής είναι η σάρκα, τό δέ νόημα τών λέξεων αυτών είναι τό πνεύμα, η ψυχή δηλαδή τής Αγίας Γραφής, θά έχη διατυπώση μετά βεβαιότητος τήν αλήθειαν. Χωρίς δέ ουδεμίαν αντίρρησιν σοφός είναι εκείνος, πού παραβλέπει τό φαινόμενον, δηλαδή τήν λέξιν καί τό ξηρόν γράμμα, καί στρέφει ολόκληρον τήν προσοχήν του είς τό άφθαρτον στοιχείον τής Αγίας Γραφής, δηλαδή τό πνεύμα.

[Iaspis]

Τού Αγίου Ησαΐου

Άν προσεύχεσαι είς τόν Θεόν, διά νά πάρη από επάνω σου κάποιον πόλεμον, πού σέ ενοχλεί, καί δέν εισακούεσαι, μή λιποψυχήσης, διότι ο Θεός γνωρίζει καλύτερα από σέ τό συμφέρον τής ψυχής σου. Μή είπης λοιπόν πρός τόν Θεόν: πάρε Θεέ μου, από εμέ αυτό ή δός μου εκείνο, αλλά ώς εξής νά προσεύχεσαι:

«Δέσποτα Ιησού Χριστέ, βοήθει μοι, καί μή εάσης με αμαρτήσαι, ότι πεπλανημένος ειμί, καί μή εάσης με απολέσθαι έν ταίς αμαρτίαις μου· οικτείρησόν με τό πλάσμα σου, μή υπερίδης με ότι ασθενής είμι, μή εγκαταλίπης με ότι πρός σέ κατέφυγον, ίασαι τήν ψυχήν μου, ότι ήμαρτόν σοι, ενώπιόν σού είσι πάντες  οί θλίβοντές με, καί ούκ έστι μοι καταφυγή, ειμή πρός σέ, Κύριε. Κύριε σώσόν με ένεκεν τών οικτιρμών σου, αισχυνθήτωσαν πάντες οί επανιστάμενοι επ\' εμέ, οί ζητούντες τήν ψυχήν μου τού εξολοθρεύσαι αυτήν, ότι σύ, Κύριε, δυνατός εί έν πάσι, καί διά Σού έστιν η δόξα τώ Θεώ καί Πατρί καί Πνεύματι τώ Αγίω είς τούς αιώνας. Αμήν»

[Iaspis]

Τού Αββά Ισαάκ

Ερώτησις: Ποίος είναι αυτός, πού έχει φωτισθή είς τάς σκέψεις του καί τούς σκοπούς του;

Απόκρισις: Εκείνος πού ανεκάλυψε τήν πικρίαν, η οποία κρύπτεται είς τήν γλυκύτητα τού κόσμου καί ημπόδισε τό στόμα του ώστε νά μή πίη από τό ποτήρι αυτό· εκείνος πού πάντοτε φροντίζει διά τήν σωτηρίαν τής ψυχής του καί δέν σταματά τόν δρόμον τής ασκήσεως καί τής αρετής μέχρις ότου φύγη από τόν κόσμον αυτόν, αυτός-τέλος- πού κλείει τάς θύρας τών αισθήσεών του, διά νά μή εισέλθει ποτέ, δί αυτών, ο πόθος τού παρόντος βίου καί κλέψη τούς θησαυρούς του.

[Iaspis]

Αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου

«Τό θείον σιγή βιούται»

[Αρτέμης]

Μεγάλη κουβέντα αυτή..Γι\'αυτό μάλλον οι περισσότεροι μοναχοί είναι λιγομίλητοι και κάπως απόμακροι

[Αρτέμης]

Όταν είσαι κάπου μόνος χωρίς τον παραμικρό θόρυβο και ιδίως σε σκοτεινό χώρο,τότε είναι που κάνεις την αυτοκριτική σου,καταλαβαίνεις την μικρότητα σου,την ανάγκη για μετάνοια,ξεγυμνώνεσαι και τελικά νοιώθεις τον Θεό πιο κοντά..

[staboz]

Αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου

«Τό θείον σιγή βιούται»

Σωστό ως έννοια, αλλά πού λέει κάτι τέτοιο ο άγιος Γρηγόριος;
Δεν το έχω συναντήσει ποτέ έτσι διατυπωμένο. Σίγουρα ο άγιος με άλλες διατυπώσεις έχει μιλήσει γι\'αυτό.
Καλό θα ήταν να είχαμε παραπομπή.