Μικρά μεγάλα Άγια

[Iaspis]

Αυτή η νέα ενότητα εξυπηρετεί τήν παράθεση κειμένων θεολογικού περιεχομένου όπως: Χωρία από τίς Γραφές, παραγράφους από  Πατερικά κείμενα, εμπειρίες, διδασκαλίες αποφθέγματα Γερόντων καί  Αγίων τού Κυρίου μας, καί γενικώς κάθ\' ένα μικρό μεγαλείο, πού κάποιος από εμάς συνάντησε στήν θεολογική του μελέτη χθές τό βράδυ ή σήμερα τό πρωί, καί θέλει νά τό παραθέσει ευεργετώντας καί τόν συνάνθρωπό του πού θά τό διαβάσει καί εκείνος.
Άν κάτι γίνει αιτία γιά περαιτέρω συζήτηση, δεσμεύομαι ευχαρίστως νά τό μεταφέρω σέ μία καινούργια ενότητα, ούτως ώστε η παρούσα ενότητα νά διατηρήσει τόν χαρακτήρα τών αποσπασματικών Αγίων παραθέσεων, πού θά ελκύουν τόν κάθε καλοπροαίρετο αδελφό/η νά διαβάσει ή νά παραθέσει αυτό πού διάβασε, πράγμα πού βρίσκω πώς αποτελεί μία καλή συνήθεια γιά ένα φόρουμ θεολογικού χαρακτήρα.
Παρακαλώ πολύ σέ αυτό τό τόπικ νά διατηρήσουμε μία σαφή θεολογική κατεύθυνση, καί άς παραθέτουμε τά λογοτεχνικά ή άλλα κείμενα καί θέματα (πού επίσης μάς είναι πολύτιμα) σέ ανάλογες ενότητες πού υπάρχουν εν αφθονία στό φόρουμ.
Επίσης άν κάποιος (κυρίως οι εμπειρότεροι μελετητές) θέλει νά παραθέσει κάποιο πνευματικό κείμενο μεγαλυτέρας έκτασης, άς μήν τό βάλει εδώ, ούτως ώστε η παρούσα ενότητα νά μένει μέ μικρές παραθέσεις, εύκολο νά αναγιγνώσκονται σέ λίγο χρονικό διάστημα (λ.χ. σέ μία παύση εργασίας).
Η ιδέα στοχεύει νά μάς γίνει καλή καθημερινή συνήθεια (κυρίως στούς νεότερους ηλικιακά, καί τούς πιό άπειρους στά πνευματικά) η ανάγνωση καί εγγραφή Αγίων κειμένων τής Ορθόδόξου παραδόσεώς μας, πού ίσως μάς αποτραβήξουν έστω καί γιά λίγο από τήν ακηδία, τήν κενολογία, τήν άσκοπη συναναστροφή μέ πράγματα πού τελικώς μάς καταβάλουν καί μάς υποβαθμίζουν σάν ανθρώπους.

Τό λοιπόν
μικρά ώς πρός τό μέγεθος, μεγάλα ώς πρός τό νόημα, καί Άγια αφού υπάρχουν μέ τήν χάρη τού Αγίου Πνεύματος!

[Iaspis]

\'Εν τώ βίω τού Αγίου Αρσενίου:

«Πολλάκις μετενόησα, όταν ωμίλησα· ουδέποτε όμως, οσάκις εσιώπησα»
                                      Μέγας Αρσένιος

[Iaspis]

Κλίμαξ:

«Ο Θεός είναι, γιά όσους θέλουν, η ζωή καί η σωτηρία τους· όλων, καί τών πιστών καί τών απίστων, καί τών δικαίων καί τών αδίκων, καί τών ευσεβών καί τών ασεβών, καί τών απαθών καί τών εμπαθών, καί τών μοναχών καί τών κοσμικών, καί τών σοφών καί τών αγραμμάτων, καί τών υγιών καί τών ασθενών, καί τών νέων καί τών ηλικιωμένων.
Είναι κάτι παρόμοιο μέ τήν ακτινοβολία τού φωτός, μέ τήν θέα τού ηλίου καί μέ τήν εναλλαγή τών εποχών (τά οποία προσφέρονται εξ ίσου σέ όλους τούς ανθρώπους). Καί δέν μπορεί νά είναι διαφορετικά, διότι «οὐ γάρ ἐστι προσωποληψία παρὰ τῷ Θεῷ.» (Ρωμ. β\' 11) »
                                           Αγίου Ιωάννου τού Σιναΐτου

[Iaspis]

Γεροντικό:

«Ο αββάς Αλώνιος είπε ότι, αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί από το πρωί ώς το βράδυ να φτάσει σε θεία μέτρα.»

[Iaspis]

«πέπεισμαι γὰρ ὅτι οὔτε θάνατος οὔτε ζωὴ οὔτε ἄγγελοι οὔτε ἀρχαὶ οὔτε δυνάμεις οὔτε ἐνεστῶτα οὔτε μέλλοντα οὔτε ὕψωμα οὔτε βάθος οὔτε τις κτίσις ἑτέρα δυνήσεται ἡμᾶς χωρίσαι ἀπὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ τῆς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν.» (Ρωμ. η\' 38-39)


«πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιχθήσεται.» (Λουκ. ια\' 10)

[Iaspis]

Τού Αββά Κασσιανού:

«Εάν θέλης νά γίνης μετριόφρων καί συνετός καί νά μή υποδουλωθής είς τό πάθος τής υπερηφανείας, πάντοτε νά ερευνάς τά βάθη τών όντων, διά νά μαθαίνης αυτά πού δέν γνωρίζεις· τοιουτοτρόπως θά ανακαλύψης πάρα πολλά, από όσα μέχρι τώρα αγνοούσες, θά θαυμάσης τήν αμάθειάν σου καί τήν αφέλειάν σου καί, ώς είναι φυσικόν, θά ταπεινώσης τό φρόνημά σου.
Αφού δέ πραγματικώς καταλάβης τόν εαυτόν σου, πόσα αγνοείς καί είς πόσα υστερείς, ασφαλώς τότε πολλά καί σπουδαία αξιοθαύμαστα πράγματα θά γνωρίσης.
Μή λησμονής, ότι τό νά νομίζης ότι τά γνωρίζεις όλα, δέν σέ αφήνει ποτέ νά προκόψης είς τήν γνώσιν»

[Iaspis]

«Οὐχ ὅτι ἱκανοί ἐσμεν ἀφ᾿ ἑαυτῶν λογίσασθαί τι» (Β\' Κορινθ. γ\', 5)

«ΕΑΝ μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· ἐὰν μὴ Κύριος φυλάξῃ πόλιν, εἰς μάτην ἠγρύπνησεν ὁ φυλάσσων.» (Ψαλμ. ρκς\', 1)

[Iaspis]

Τού Αγίου Μαξίμου:

«Εκείνος, ο οποίος αλλάσσει ψυχικάς καταστάσεις, αναλόγως τών πρός αυτόν διαθέσεων τών ανθρώπων, δέν έχει αποκτήσει ακόμη τήν τελείαν αγάπην· ούτω άλλον μέν αγαπά, άλλον μισεί· ή τό ίδιον πρόσωπον άλλοτε μέν αγαπά καί άλλοτε μισεί, εξ αιτίας τών πρός αυτόν διαθέσεων τών συνανθρώπων του.
Αυτός, πού πραγματικώς αγαπά τόν Θεόν, ούτε λυπεί, ούτε αισθάνεται λύπην, όταν ενοχληθή από άλλους ανθρώπους, εξ αφορμής προσκαίρων ζητημάτων· από μία μόνον σωτηριώδη λύπην λυπείται καί στενοχωρείται· από αυτήν, η οποία ελύπησε τόν μακάριον Απόστολον Παύλον καί εξ αιτίας τής οποίας ο Απόστολος Παύλος ελύπησε τούς Κορινθίους.

[Iaspis]

«Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι.
 λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ ᾿Απολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ.
 μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;» (Α\' Κορινθ. α\', 10-14)

«ὁ καυχώμενος ἐν Κυρίῳ καυχάσθω.» (Α\' Κορινθ. α\',  31)

«Γέγονα ἄφρων καυχώμενος!» (Β\' Κορινθ. ιβ\', 11)

[Iaspis]

«Μη αναγκάσης τήν προαίρεσιν, αλλ\' επ\' ελπίδι σπείρον. και γάρ, ο Κύριος ημών ούκ ηνάγκασε τινά, αλλ\' ευηγγελίσατο· και ει τις ήθελεν ήκουσεν»

Αγιος Βαρσανούφιος

[Iaspis]

Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού:

Γνωρίζουμε και ομολογούμε ότι ο Θεός είναι χωρίς αρχή και τέλος, αιώνιος, παντοτινός, αδημιούργητος, αμετάβλητος, αναλλοίωτος, απλός, ασύνθετος, ασώματος, αόρατος, αψηλάφητος, απερίγραπτος, άπειρος, απεριόριστος, ακατάληπτος, αχώρητος στο νου, αγαθός, δίκαιος, παντοδύναμος, δημιουργός όλων των κτισμάτων, παντοκράτορας, παντεπόπτης, προνοητής όλων, εξουσιαστής και κριτής.

Γνωρίζουμε επίσης και ομολογούμε ότι ο Θεός είναι ένας, δηλαδή μία ουσία· αποκαλύπτεται και υπάρχει σε τρεις υποστάσεις, εννοώ του Πατέρα, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Και ακόμη ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα είναι σε όλα ένα, εκτός από την αγεννησία, τη γέννηση και την εκπόρευση.

Γνωρίζουμε ακόμη και ομολογούμε ότι ο μονογενής Υιός και Λόγος του Θεού και Θεός ο ίδιος, από τη μεγάλη του ευσπλαγχνία και για τη δική μας σωτηρία, με την καλή θέληση του Πατέρα του και τη συνεργία του Αγίου Πνεύματος, συνελήφθη ασπόρως και γεννήθηκε από την αγία Παρθένο και Θεοτόκο Μαρία με την επέλευση του Αγίου Πνεύματος· έγινε απ'αυτήν τέλειος άνθρωπος.

Γνωρίζουμε επίσης ότι ο ίδιος είναι συγχρόνως και τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος· έχει δύο φύσεις, τη θεία και την ανθρώπινη· υπάρχει σε δύο φύσεις που έχουν νου, θέληση, ενέργεια και αυτεξούσιο· και για να το πω μ' ένα λόγο, είναι με δύο φύσεις, τη θεία και την ανθρώπινη, που είναι τέλειες όσον αφορά τα γνωρίσματα που αρμόζουν στην καθεμία και αποτελούν μία σύνθετη υπόσταση. Διότι η Αγία Γραφή και όλη η χορεία των Αγίων μαρτυρεί ότι και πείνασε και δίψασε και κουράστηκε και σταυρώθηκε και δοκίμασε το θάνατο και την ταφή, αλλά αναστήθηκε την τρίτη ημέρα και αναλήφθηκε στους ουρανούς, απ' όπου ήλθε πάλι σε μας και θα μας έλθει αργότερα.

[Iaspis]

«ΟΙ ΟΥΡΑΝΟΙ διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δὲ χειρῶν αὐτοῦ ἀναγγέλλει τὸ στερέωμα.  ἡμέρα τῇ ἡμέρᾳ ἐρεύγεται ῥῆμα, καὶ νὺξ νυκτὶ ἀναγγέλλει γνῶσιν.  οὐκ εἰσὶ λαλιαὶ οὐδὲ λόγοι, ὧν οὐχὶ ἀκούονται αἱ φωναὶ αὐτῶν·  εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ῥήματα αὐτῶν.  ἐν τῷ ἡλίῳ ἔθετο τὸ σκήνωμα αὐτοῦ· καὶ αὐτὸς ὡς νυμφίος ἐκπορευόμενος ἐκ παστοῦ αὐτοῦ, ἀγαλλιάσεται ὡς γίγας δραμεῖν ὁδὸν αὐτοῦ.  ἀπ᾿ ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ ἡ ἔξοδος αὐτοῦ, καὶ τὸ κατάντημα αὐτοῦ ἕως ἄκρου τοῦ οὐρανοῦ, καὶ οὐκ ἔστιν ὃς ἀποκρυβήσεται τῆς θέρμης αὐτοῦ.  ὁ νόμος τοῦ Κυρίου ἄμωμος, ἐπιστρέφων ψυχάς· ἡ μαρτυρία Κυρίου πιστή, σοφίζουσα νήπια.  τὰ δικαιώματα Κυρίου εὐθέα, εὐφραίνοντα καρδίαν· ἡ ἐντολὴ Κυρίου τηλαυγής, φωτίζουσα ὀφθαλμούς·  ὁ φόβος Κυρίου ἁγνός, διαμένων εἰς αἰῶνα αἰῶνος· τὰ κρίματα Κυρίου ἀληθινά, δεδικαιωμένα ἐπὶ τὸ αὐτό,  ἐπιθυμητὰ ὑπὲρ χρυσίον καὶ λίθον τίμιον πολὺν καὶ γλυκύτερα ὑπὲρ μέλι καὶ κηρίον.» (Ψαλμ. 18, 2-12)

[Iaspis]

Κλίμαξ:

«Άς φοβηθούμε τόν Κύριον όπως τά θηρία. Διότι εγνώρισα ανθρώπους πού επήγαιναν νά κλέψουν, καί τόν Θεόν δέν τόν εφοβήθηκαν· μόλις όμως άκουσαν στό μέρος εκείνο τά γαυγίσματα τών σκύλων αμέσως ωπισθοχώρησαν. Έτσι αυτό πού δέν επέτυχε ο φόβος τού Θεού, τό κατώρθωσε ο φόβος τών θηρίων!
Άς αγαπήσωμεν τόν Κύριον, όπως αγαπούμε καί σεβόμεθα τούς φίλους μας. Είδα πολλές φορές ανθρώπους πού ελύπησαν τόν Θεόν καί δέν ανησύχησαν καθόλου γι\' αυτό. Όταν όμως συνέβη νά πικράνουν αγαπητά τους πρόσωπα, έστω καί σέ  κάτι μικρό, έκαναν τό πάν, εχρησιμοποίησαν κάθε τέχνασμα, εσκέφθηκαν κάθε τρόπο, υπεβλήθησαν σέ κάθε θλίψι, ωμολόγησαν τό σφάλμα τους, καί παρακάλεσαν είτε αυτοπροσώπως είτε μέ φίλους είτε μέ δώρα, προκειμένου νά αποκαταστήσουν τήν πρώτη αγάπη τους.»
                            Αγίου Ιωάννου τού Σιναΐτου

[Iaspis]

«διώκω δὲ εἰ καὶ καταλάβω, ἐφ\' ᾧ καὶ κατελήφθην ὑπὸ τοῦ Χριστοῦ ᾿Ιησοῦ.»(Φιλιπ. γ\' 12)

[Iaspis]

«Η ψυχή είναι κτιστή ουσία, ζώσα, νοερή που μεταδίδει από μόνη της στα όργανα και τις αισθήσεις του σώματος δύναμη ζωής και αντίληψη των αισθητών, έως εκεί που φτάνει η συνεκτική φύση τους».

               Του  Αγίου Γρηγορίου Νύσσης

[Iaspis]

Τού Αγίου Μαξίμου:

«Ο νούς, όταν ενωθή μέ τόν Θεόν καί διέρχεται όλον τόν χρόνον πλησίον Του διά τής προσευχής καί τής αγάπης, γίνεται σοφός καί αγαθός, καί δυνατός καί φιλάνθρωπος καί ελεήμων καί μακρόθυμος, καί, διά νά συντομεύσω, αποκτά όλα σχεδόν τά θεία ιδιώματα. Όταν όμως αναχωρήσει από τόν Θεόν καί αρχίσει νά ασχολήται μέ τά υλικά καί εφήμερα πράγματα, τότε ή εξομοιούται πρός τά κτήνη, διά τής φιληδονίας, ή γίνεται ώς τό θηρίον, μαχόμενος μέ τούς ανθρώπους.
Όταν ίδης, ότι ο νούς σου ενασχολείται μέ ευχαρίστησιν είς τά υλικά πράγματα καί ενδιατρίβει είς υλικούς καί φιλοκόσμους λογισμούς, τότε θά πρέπει νά αντιληφθής, ότι ο εαυτός σου τήν ύλην αγαπά περισσότερον παρά τόν Θεόν. Διότι ο Κύριος είπεν· «ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν.» (Ματθ. στ\', 21)

[Iaspis]

Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού:


Όλα τα όντα είναι ή κτιστά ή άκτιστα. Εάν βέβαια είναι κτιστά, σίγουρα είναι και μεταβλητά. Διότι, εκείνα τα οποία άρχισαν την ύπαρξή τους με τη μεταβολή, αυτά σίγουρα θα υπόκεινται στη μεταβολή ή με φυσική φθορά ή με θεληματική αλλοίωση. Εάν όμως είναι άκτιστα, σύμφωνα με λογική ακολουθία, θα είναι οπωσδήποτε και αμετάβλητα. Διότι αυτά που έχουν το είναι αντίθετο, αντίθετο  έχουν και τον τρόπο υπάρξεως, δηλαδή τις ιδιότητες. Ποιός, λοιπόν, δεν θα συμφωνήσει ότι όλα τα όντα, όσα υποπίπτουν στις αισθήσεις μας, ακόμη και οι άγγελοι, μεταβάλλονται και αλλοιώνονται και με ποικίλους τρόπους κινούνται;

Διότι τα νοητά όντα –εννοώ τους αγγέλους, τις ψυχές και τους δαίμονες-
κινούνται προαιρετικά είτε στην πρόοδο του καλού είτε στην απομάκρυνση απ' αυτό, η οποία άλλοτε αυξάνει κι άλλοτε ελαττώνεται. Τα υπόλοιπα όμως όντα μεταβάλλονται με τη γέννηση, τη φθορά, την αύξηση και τη μείωση, με τη μεταβολή στην ποιότητα και την κίνηση στο χώρο. Όντας λοιπόν μεταβλητά, είναι σίγουρα και κτιστά. Και εφόσον είναι κτιστά, είναι βέβαιο ότι από κάποιον δημιουργήθηκαν. Πρέπει όμως ο δημιουργός να είναι άκτιστος· εάν κι εκείνος δημιουργήθηκε, από κάποιον δημιουργήθηκε, έως ότου φθάσουμε σε κάποιο ον άκτιστο. Όντας λοιπόν άκτιστος ο δημιουργός, οπωσδήποτε είναι και αμετάβλητος. Αυτό το άκτιστο ον τί άλλο θα είναι παρά ο Θεός;

[Iaspis]

Αγίου Κοσμά τού Αιτωλού:

«Ἐγώ, ἀδελφοί μου, δὲν εἶμαι ἱκανός, ὄχι νὰ σᾶς μιλήσω, ἀλλὰ οὔτε νὰ προσκυνήσω τὰ ποδάρια σας, γιατί βλέπω ὅτι εἶστε βαπτισμένοι καὶ μυρωμένοι. Ἀλλ᾿ ἐπειδὴ βρίσκεται τὸ γένος μας σ᾿ αὐτὴν τὴν ἀνάγκη, γι᾿ αὐτὸ εἶπα νὰ κατέβω κάτω καὶ νὰ πῶ μερικὰ λόγια· ὅ,τι ξέρω».

»Κοιτάξτε, δὲν ἔχω τίποτε δικό μου· ἕνα ράσο ἔχω κι αὐτὸ τὸ ἔχω γιὰ σᾶς· ὅλα ὅ,τι ἔχω εἶναι γιὰ σᾶς. Κι ἔχω ἕνα σκαμνί, στὸ ὁποῖο πατῶ ἐπάνω· καὶ τὸ σκαμνὶ αὐτό, ἄλλοι τὸ λένε θρόνο, ἄλλοι τὸ λένε σκαμνί. Νὰ σᾶς πῶ τί εἶναι; Δὲν εἶναι οὔτε σκαμνί, οὔτε θρόνος, ἀλλὰ εἶναι ὁ τάφος μου· καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὸν τὸν τάφο μιλάει ὁ νεκρὸς ἐαυτός μου. Κι ἂν ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ σᾶς πῶ τίποτε, μὲ σῴζει αὐτός, ποὺ μπορεῖ νὰ διδάξῃ ὅλη τὴν οἰκουμένη, τοὺς ἀρχιερεῖς, τοὺς βασιλεῖς καὶ ὅλο τὸν κόσμο».

[Iaspis]

Εν τώ βίω τού Αγίου Αρσενίου:

«Ένας μοναχός, ονομαζόμενος Μάρκος, περιβόητος διά τήν αρετήν του, αντελήφθη τήν πρός μόνωσιν τάσιν τού Μεγάλου Αρσενίου καί τήν συστηματικήν αποφυγήν τής μετά τών άλλων ανθρώπων συναναστροφής. Μίαν ημέραν λοιπόν πλησιάζει τόν Μέγαν Αρσένιον καί τόν ερωτά:
-Διατί μάς αποφεύγεις; Από τήν συναναστροφήν σου μέ ημάς σύ δέν διατρέχεις κανέναν κινδυνον νά ζημιωθής ψυχικώς· απεναντίας, δύνασαι πάρα πολύ νά μάς ωφελήσεις.
Είς τήν ερώτησιν αυτήν απάντησεν ο Μέγας Αρσένιος μετά ταπεινοφροσύνης καί σεμνότητος.
-Ο Θεός γνωρίζει πόσον σάς αγαπώ· κυριολεκτικώς έχω κρεμασθή από τήν αγάπην σας. Κάποιαν όμως ζημίαν θά υποστώ, διότι μού είναι αδύνατον νά μοιράσω τόν εαυτόν μου μεταξύ τού Θεού καί τών ανθρώπων. Άλλωστε είναι ευκολώτερον νά αρέσω είς τόν Θεόν, παρά είς τούς ανθρώπους. Καί τούτο διότι αί χιλιάδες καί αί μυριάδες  τών Αγίων Αγγέλων ένα σκοπόν έχουν καί ένα θέλημα, τό νά υμνούν τόν Θεόν, καί νά εκτελούν τά προστάγματά του. Οί άνθρωποι όμως ουδέποτε συμφωνούν ώς πρός τούς σκοπούς καί τάς επιδιώξεις των· δέν γνωρίζουν τί γυρεύουν. Δι αυτό, όπως είπον καί προηγουμένως, είναι πολύ δυσκολώτερον νά ευχαριστήσης τούς ταλαιπώρους ανθρώπους, παρά τόν πανάγαθον Θεόν»

[Iaspis]

Αγίου Ιωάννου τού Δαμασκηνού:

Αυτός λοιπόν ο ένας και μοναδικός Θεός δεν είναι άλογος. Εφόσον έχει Λόγο, δεν θα είναι χωρίς υπόσταση, ούτε θα έχει αρχή και τέλος η ύπαρξή του. Διότι, δεν υπήρχε χρόνος, που να μην υπήρχε ο Θεός Λόγος. (Ο Θεός) έχει πάντοτε το Λόγο του, γεννημένο απ' Αυτόν· δεν είναι ανυπόστατος και σκορπισμένος στον αέρα όπως ο δικός μας λόγος, αλλά είναι ενυπόστατος, ζωντανός, τέλειος. Δεν προχωρεί έξω απ' Αυτόν, αλλά είναι πάντοτε ενωμένος μαζί του. Διότι, πού θα είναι, αν βγει έξω απ' Αυτόν;

[mistral]

ἐγὼ καὶ ὁ πατὴρ ἕν ἐσμεν.  Κατά Ιωάννην 10 : 30

[Iaspis]

Τού Αββά Ησαΐου:

Ο θέλων νά εύρη πνευματικήν ανάπαυσιν καί νά μήν κυριευθή υπό εχθρότητος πρός ουδένα, θά πρέπει νά απομακρυνθή τελείως διά κάθε περίπτωσιν από τούς ανθρώπους· ούτω θά πρέπει νά αποφεύγη, νά κατηγορήση ή νά δικαιώση συνάνθρωπόν του, νά επαινέση ή νά μακαρίση, ή νά διαφημίση τάς αρετάς τού πλησίον, ή νά τόν λυπήση είς κανέν μικρόν ζήτημα ή νά προσέξη τά ελαττώματά του. Δέν θά πρέπει νά αφήσει νά κεντήση τήν καρδίαν του ουδεμία έννοια ή υπόνοια έχθρας, ούτε νά κάμη επίδειξιν τών γνώσεών του είς αυτόν πού αγνοεί, ή νά επιβάλη τό θέλημά του είς τόν απερίσκεπτον. Τότε θά δυνηθή νά γνωρίση καλά τόν εαυτόν του καί θά αντιληφθή ασφαλώς τί τόν βλάπτει καί ούτω θά απολαύση τήν επιδιωκομένην ανάπαυσιν.

[Iaspis]

«μὴ πλανᾶσθε· φθείρουσιν ἤθη χρηστὰ ὁμιλίαι κακαί.» (Α\' Κορινθ. ιε\' 33)

«δι\' ὃν τὰ πάντα ἐζημιώθην, καὶ ἡγοῦμαι σκύβαλα εἶναι, ἵνα Χριστὸν κερδήσω.» (Φιλιπ. γ\' 8)

[Ξένια]

Γέροντας Παΐσιος

Όσο απομακρύνονται οι άνθρωποι από την φυσική ζωή, την απλή, και προχωρούν στην πολυτέλεια, αυξάνουν και το ανθρώπινο άγχος. Και όσο προχωρεί η κοσμική ευγένεια, τόσο χάνεται και η απλότητα, η χαρά και το φυσικό ανθρώπινο χαμόγελο.

[Ξένια]

Γέροντας Παΐσιος

Ανώτερη αγάπη έχει ο άνθρωπος που σηκώνει ταπεινά το σφάλμα του συνανθρώπου του,
παρά εκείνος που σηκώνει τον βαρύ τουρβά του συνοδοιπόρου του.