Μικρά μεγάλα Άγια

[Iaspis]

Μέγας Ἀντώνιος - Παραινέσεις, περὶ Ἤθους καὶ Χρηστῆς Πολιτείας

ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ

Ἄνθρωπος λέγεται ἢ ὁ λογικὸς ἢ ἐκεῖνος ποὺ ἀνέχεται (δέχεται) νὰ διορθωθεῖ. Ὁ ἀδιόρθωτος καλεῖται ἀπάνθρωπος, διότι αὐτὸ (ἡ ἀδιορθωσιά) εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν ἀπάνθρωπων. Κάτι τέτοιους καλὸν εἶναι νὰ τοὺς ἀποφεύγομε. Γιατὶ αὐτοὶ ποὺ συζοῦν μὲ τὴν κακία, δὲν ἐπιτρέπεται νὰ καταταγοῦν ποτὲ μεταξὺ τῶν ἀθανάτων (πνευματικῶν ἀνθρώπων - ἡ κακία εἶναι ὑλική, θνητὴ κατάσταση).

                                                         [font size=4]--->[/fonts]

[Iaspis]

Μέγας Ἀντώνιος - Παραινέσεις, περὶ Ἤθους καὶ Χρηστῆς Πολιτείας

ΛΟΓΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΝΟΗΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Ὁ ἄνθρωπος, κατὰ τὸ λογικὸ μέρος, συνδέεται μέ  τὴν ἀνείπωτη (τὴν ἀνέκφραστη) καὶ θεία δύναμη καὶ κατὰ τὸ σωματικὸ συγγενεύει πρὸς τὰ ζῷα. Κάτι λίγοι ὅμως, ὅσοι εἶναι τέλειοι ἄνθρωποι καὶ λογικοί, ἐπιδιώκουν σοβαρὰ νἄχουν καὶ τὴν γνώμη καὶ τὴν (παραπάνω) συγγένεια πρὸς τὸν Θεὸ καὶ Σωτήρα. Κι αὐτὸ τὸ δείχνουν μὲ τὰ ἔργα καὶ τὴν ἐνάρετη πολιτεία (τους).

Ἀλλὰ οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι, οἱ ψυχικὰ ἀνόητοι, ἀφοῦ ἐγκατέλειψαν ἐκείνη τὴ θεϊκὴ καὶ ἀθάνατη υἱοθεσία, ρέπουν πιὰ πρὸς τὴ νεκρὴ καὶ κακότυχη καὶ ὀλιγοχρόνια συγγένεια τοῦ σώματος (τὴ σωματικὴ συγγένεια πρὸς τὰ ζῷα) φρονώντας τὰ σαρκικά, σὰν τὰ ἄλογα ζῷα, ἀνάβοντας ἀπὸ τὶς ἡδονὲς κι ἔτσι χωρίζουν τοὺς ἑαυτούς των ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ σύρουν τὴν ψυχὴ ἀπὸ τοὺς οὐρανούς, κάτω στὸ βάραθρο, μὲ αἰτία τὰ (κατώτερα) θελήματά της.

                                                                [font size=4] --->[/fonts]

[Iaspis]

Μέγας Ἀντώνιος - Παραινέσεις, περὶ Ἤθους καὶ Χρηστῆς Πολιτείας


 Ο ΝΟΥΣ ΠΑΝΤΕΠΟΠΤΗΣ

Ὁ νοῦς βλέπει τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὰ οὐράνια πράγματα. Τίποτε δὲν τὸν σκοτίζει, παρὰ μόνον ἡ ἁμαρτία. Στὸν καθαρὸ νοῦ τίποτε δὲν εἶναι ἀκατάληπτο, καθὼς καὶ στὸ λόγο τίποτε δὲν εἶναι ἀνείπωτο.

[Iaspis]

Aπολυτίκιο του Αγίου Αντωνίου
Τον ζηλωτήν Ηλίαν τοις τρόποις μιμούμενος, τω Βαπτιστή ευθείαις ταις τρίβοις επόμενος, Πάτερ Αντώνιε, της ερήμου γέγονας οικιστής, και την οικουμένην εστήριξας ευχαίς σου. Διό πρέσβευε Χριστώ τω Θεω, σωθήναι τας ψυχάς ημών.

Κοντάκιο του Αγίου Αντωνίου
Τους βιωτικούς, θορύβους απωσάμενος, ησυχαστικώς τον βίον εξετέλεσας, τον Βαπτιστήν μιμούμενος, κατά πάντα τρόπον οσιώτατε. Συν αυτώ ουν σε γεραίρομεν, Αντώνιε Πάτερ, των Πατέρων κρηπίς.

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ


Και όσα οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται, επειδή τα θεωρούν αδιανόητα, Αυτός αποδείχνει ότι αυτά είναι κατορθωτά. Όσα ακόμη οι άνθρωποι τα χλευάζουν ως απρεπή, Αυτός αυτά τα καθιστά ευπρεπή με την καλωσύνη του. Όσα οι άνθρωποι με τις εξυπνάδες τους τα κοροϊδεύουν ως ανθρώπινα, Αυτός αυτά με τη δύναμή του τα παρουσιάζει θεϊκά. Από τη μια, διαλύει την φαντασμαγορία των ειδώλων με την ανθρώπινη ταπείνωση του εαυτού του πάνω στο σταυρό· κι από την άλλη, μεταστρέφει μυστικά αυτούς που χλεύαζαν και απιστούσαν· τους κάνει να προσκυνούν τη θεότητα και τη δύναμή του.

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ

«μ' Αυτόν που ο Θεός Πατέρας έφτιαξε τον κόσμο, μ' Αυτόν καταστρώνει τώρα και το σχέδιο της σωτηρίας του (του κόσμου). »

»Ο Θεός λοιπόν είναι αγαθός ή καλύτερα η πηγή της αγαθωσύνης· στον αγαθό μάλιστα δεν δημιουργείται φθόνος για τίποτε. Γι' αυτό το λόγο, χωρίς να φθονεί την ύπαρξη κανενός, δημιούργησε τα πάντα από το μηδέν (ανυπαρξία) με το δικό του Λόγο, τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Περισσότερο απ' όλα τα δημιουργήματα ο Θεός ελέησε το ανθρώπινο γένος· επειδή είδε ότι δεν μπορεί να μένει για πάντα σύμφωνα με τις ικανότητες που πλάστηκε, χάρισε στους ανθρώπους περισσότερα χαρίσματα. Τους έπλασε όχι με απλό τρόπο, όπως τα άλογα ζώα, αλλά ν' αποτελούν δική Του εικόνα· τους μετέδωσε τη δύναμη του δικού του Λόγου. Έτσι, να έχουν πάνω τους σαν σκιές εκτυπώματα του Λόγου και να γίνουν λογικοί·»

[Iaspis]

ΑΓΙΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ
ΛΟΓΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΙΑ ΣΩΜΑΤΟΣ ΠΡΟΣ ΗΜΑΣ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑΣ ΑΥΤΟΥ

Διότι, αν η φύση τους ήταν τέτοια ώστε να μην υπάρχουν κάποτε, και τους κάλεσε στην ύπαρξη η ενέργεια και αγάπη του Λόγου, ήταν επόμενο ότι, όταν οι άνθρωποι αρνήθηκαν το Θεό, να καταντήσουν στην κατάσταση των μη όντων (ανυπαρξία)· διότι τα κακά είναι μη όντα (ανύπαρκτα), ενώ όντα (υπαρκτά) είναι τα καλά, εφόσον προέρχονται από τον όντα (υπάρχοντα) Θεό. Έτσι, έχασαν τη δυνατότητα να υπάρχουν αιώνια. Αυτό σημαίνει ότι, όταν διαλύονται, μένουν στο θάνατο και τη φθορά.

Από τη φύση του λοιπόν ο άνθρωπος είναι θνητός, επειδή προήλθε από την ανυπαρξία. Θα μπορούσε βέβαια, λόγω της ομοιότητάς του με τον όντα Θεό, αν έμενε πιστός στη σχέση μαζί του, να καταργούσε αυτή τη φθορά της φύσεώς του και να γινόταν άφθαρτος. Το λέει και η Σοφία (Σολομώντα): «Η τήρηση των εντολών φέρνει την αφθαρσία». Όντας λοιπόν άφθαρτος ο άνθρωπος, θα ζούσε όπως ο Θεός· κι αυτό το λέει η Αγία Γραφή: «Εγώ είπα ότι μπορείτε να γίνετε όλοι θεοί και παιδιά του ύψιστου Θεού· αλλά σεις πεθαίνετε ως φθαρτοί άνθρωποι και πέφτετε όπως πέφτουν από την εξουσία οι άρχοντες».

[Iaspis]

«τὰ γὰρ ὅπλα τῆς στρατείας ἡμῶν οὐ σαρκικά, ἀλλὰ δυνατὰ τῷ Θεῷ πρὸς καθαίρεσιν ὀχυρωμάτων· λογισμοὺς καθαιροῦντες καὶ πᾶν ὕψωμα ἐπαιρόμενον κατὰ τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ, καὶ αἰχμαλωτίζοντες πᾶν νόημα εἰς τὴν ὑπακοὴν τοῦ Χριστοῦ» (Β\' Κορ. ι, 4-5)

[Iaspis]

Τού Αγίου Μαξίμου

Λεγόμεθα, ότι είμεθα σώμα Χριστού, σύμφωνα μέ τό Αποστολικόν· «῾Υμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους.» (Α\' Κορ. ιβ\', 27), όχι διότι στερούμεθα τά σώματά μας, καί διά τής στερήσεως αυτής διαμορφούται εκείνο τό σώμα, αλλ\' ούτα πάλιν εννοούμεν, ότι τό Δεσποτικόν Σώμα μεταβαίνει υποστατικώς, κατά τήν ουσίαν, είς ημάς, ή ότι τεμαχίζεται είς μικρά μέλη καί ούτω διανέμεται είς τούς ευσεβείς· αλλ\' εννοούμεν, ότι δυνάμεθα καί ημείς νά αποσείσωμεν τήν φθοράν τής αμαρτίας από τόν εαυτόν μας, όπως η ομοία μέ τήν ανθρωπίνην Σαρξ τού Κυρίου.
Όπως δηλαδή ακριβώς ο Χριστός νοείται, ότι είναι αναμάρτητος, ώς άνθρωπος κατά φύσιν, είς τήν σάρκα καί τήν ψυχήν, τοιουτοτρόπως καί ημείς, οί οποίοι έχομεν πιστεύσει είς Αυτόν, καί κάτ\' ελευθέραν θέλησιν ενεδύθημεν Αυτόν, δυνάμεθα, μέ τήν δύναμίν Του καί τήν Χάριν Του, νά είμεθα χωρίς αμαρτίας, δηλαδή νά μή αμαρτάνωμεν.

[Iaspis]

Τού Αγίου Μαξίμου

Όταν ο νούς κατορθώνει νά επιτύχη τήν καλλιέργειαν τής πρακτικής αρετής, τότε προκόπτει είς τήν φρόνησιν· όταν δέ πάλιν επιτυγχάνη τήν καλλιέργειαν τής θεωρητικής αρετής, τότε προκόπτει είς τήν γνώσιν. Καί η μέν φρόνησις φέρει τόν αγωνιζόμενον είς τήν πνευματικήν κατάστασιν νά διακρίνει μεταξύ αρετής καί κακίας· η δέ γνώσις εισάγει τόν μέτοχον αυτής είς τούς βαθυτέρους λόγους τών ασωμάτων καί τών σωμάτων (αΰλων καί υλικών όντων). Αμέσως δέ, έν συνεχεία αξιούται καί τής Θεολογικής χάριτος, αφού διαπεράση, διά τών πτερών τής αγάπης, όλα τά προηγούμενα στάδια (τής φρονήσεως καί τής γνώσεως) καί, ευρεθείς πλησίον τού Θεού, εξετάση μετά προσοχής, διά τού πνεύματος, όσον είναι δυνατόν είς τόν ανθρώπινον νούν, τά κατά Θεόν, ώστε νά συλλάβη τήν έννοιαν Αυτού.

[Iaspis]

Τού Αγίου Μαξίμου

Όταν πρόκειται νά ασχοληθής μέ τήν Θεολογίαν, μή αναζητήσης τά κατά τόν Θεόν υποστατικά στοιχεία· διότι δέν είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νούς ή άλλη τις πνευματική δύναμις, μετά τόν Θεόν, νά ανεύρη τά υποστατικά αυτά στοιχεία. Αλλά, όσον είναι δυνατόν, νά εξετάζης μετά προσοχής τάς περί τόν Θεόν ιδιότητας, ώς π.χ. τήν αïδιότητα τού Θεού, τό άπειρον Αυτού, τό απερίγραπτον Αυτού, τήν αγαθότητά Του, τήν σοφίαν, τήν δύναμιν (δημιουργικήν, προνοητικήν καί κριτικήν τών όντων). Διότι αυτός θά είναι μέγας Θεολόγος μεταξύ τών ανθρώπων, πού θά κατορθώση, έστω καί είς μικρόν βαθμόν, νά εξιχνιάση τάς ιδιότητας αυτάς, καί κατά τήν πρός τήν ουσίαν τού Θεού σχέσιν των, αλλά καί κατά τήν μεταξύ των. Οί λόγοι, πού αναφέρονται είς τήν ουσίαν τού Θεού, δηλαδή τά υποστατικά στοιχεία τής Θείας Αυτού υπάρξεως, είναι αδύνατον νά γνωσθούν υπό πάσης γεννητής φύσεως.

[Iaspis]

«πᾶσα ἡ δόξα τῆς θυγατρὸς τοῦ βασιλέως ἔσωθεν» (Ψαλμ. μδ\' 14)

[staboz]

Τού Αγίου Μαξίμου

Όταν πρόκειται νά ασχοληθής μέ τήν Θεολογίαν, μή αναζητήσης τά κατά τόν Θεόν υποστατικά στοιχεία· διότι δέν είναι δυνατόν ο ανθρώπινος νούς ή άλλη τις πνευματική δύναμις, μετά τόν Θεόν, νά ανεύρη τά υποστατικά αυτά στοιχεία. Αλλά, όσον είναι δυνατόν, νά εξετάζης μετά προσοχής τάς περί τόν Θεόν ιδιότητας, ώς π.χ. τήν αïδιότητα τού Θεού, τό άπειρον Αυτού, τό απερίγραπτον Αυτού, τήν αγαθότητά Του, τήν σοφίαν, τήν δύναμιν (δημιουργικήν, προνοητικήν καί κριτικήν τών όντων). Διότι αυτός θά είναι μέγας Θεολόγος μεταξύ τών ανθρώπων, πού θά κατορθώση, έστω καί είς μικρόν βαθμόν, νά εξιχνιάση τάς ιδιότητας αυτάς, καί κατά τήν πρός τήν ουσίαν τού Θεού σχέσιν των, αλλά καί κατά τήν μεταξύ των. Οί λόγοι, πού αναφέρονται είς τήν ουσίαν τού Θεού, δηλαδή τά υποστατικά στοιχεία τής Θείας Αυτού υπάρξεως, είναι αδύνατον νά γνωσθούν υπό πάσης γεννητής φύσεως.

Γενικώς έχεις κάνει πολύ σπουδαία δουλειά, Δημήτριε!
Το συγκεκριμένο απόσπασμα είναι είναι το κζ΄ της β΄εκατοντάδας των περί αγάπης κεφαλαίων. Η μετάφραση κάπου το αδικεί.
Αντιγράφω το κείμενο:
\"Θεολογεῖν μέλλων, μὴ τοὺς κατ᾿ αὐτὸν ζητήσῃς λόγους (οὐ μὴ γὰρ εὕρῃ ἀνθρώπινος νοῦς· ἀλλ᾿ οὐδὲ ἄλλου τινὸς τῶν μετὰ θεόν), ἀλλὰ τοὺς περὶ αὐτόν, ὡς οἶον τε, διασκόπει. Οἷον τοὺς περὶ ἀϊδιότητος, ἀπειρίας τε καὶ ἀοριστίας, ἀγαθότητός τε καὶ σοφίας καὶ δυνάμεως, δημιουργικῆς τε καὶ προνοητικῆς καὶ κριτικῆς τῶν ὄντων. Οὗτος γὰρ ἐν ἀνθρώποις μέγας θεολόγος, ὁ τούτων τοὺς λόγους κἂν ποσῶς ἐξευρίσκων\".

Λόγοι αφορώντες τον Θεό δεν είναι τα υποστατικά στοιχεία ούτε απλώς οι ιδιότητες.
Εγώ θα ερμήνευα πολύ πρόχειρα: Μην επιδιώξεις να κατανοήσεις τη βαθύτερη έννοια της ύπαρξής Του, της ουσίας Του. Αλλά να εξετάζεις προσεκτικά τις σχετικές με τον Θεό και γύρω από Αυτόν βαθιές έννοιες...

ΥΓ. Βάζε και καμμιά παραπομπή! Μου έβγαλες την ψυχή ώς ότου να το βρω. Δεν τα έχει δυστυχώς αυτά τα κεφάλαια και το TLG και έψαχνα στο σκοτάδι...

[Iaspis]

Απολυτίκιο, Ήχος α΄.

«Ὁ ποιμενικός αὐλός τῆς θεολογίας σου,
τάς τῶν ρητόρων ἐνίκησε σάλπιγγας•
ὡς γάρ τά βάθη τοῦ Πνεύματος ἐκζητήσαντι,
καί τα κάλλη τοῦ φθέγματος προσετέθη σοι.
Ἀλλά πρεύσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ,
Πάτερ Γρηγόριε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν»

[Iaspis]

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Από: Λόγος περὶ ἡσυχίας καὶ ὑπομονῆς

Φυλάττου δὲ ὅπως μηδέν ποτε λαλήσῃς ὃ μὴ προεσκέψω καὶ προενόησας· μηδὲ προχείρως καὶ μεταξὺ τῶν τοῦ ἑτέρου λόγων ὑπόβαλλε τοὺς σαυτοῦ· δεῖ γὰρ ἀνὰ μέρος ἀκούειν τε καὶ διαλέγεσθαι χρόνῳ μερίζοντα λόγον καὶ σιωπήν· μάνθανε δὲ ἀσμένως καὶ ἀφθόνως δίδασκε, μηδὲ ὑπὸ φθόνου ποτὲ σοφίαν ἀποκρύπτου πρὸς τοὺς ἑτέρους, μηδὲ μαθήσεως ἀφίστασο δι᾿ αἰδῶ. Ὕπεικε πρεσβυτέροις ἴσα πατράσι, τίμα θεράποντας θεοῦ· τοῖς δὲ νεωτέροις σαυτοῦ κάταρχε σοφίας καὶ ἀρετῆς. Μηδὲ ἐριστικὸς ἔσο πρὸς τοὺς φίλους μηδὲ χλευαστὴς κατ᾿ αὐτῶν καὶ γελωτοποιός, ψεῦδός τε καὶ δόλον καὶ ὕβριν ἰσχυρῶς παραιτοῦ· σὺν εὐφημίᾳ δὲ φέρε καὶ τὸν ὑπερήφανον καὶ ὑβριστὴν πράως τε καὶ μεγαλοψύχως.


Πηγή:http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/grhgorios_8eologos_peri_hsyxias_kai_ypomonhs.htm

[Iaspis]

Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος

Περὶ μουσικῆς καὶ χοροῦ

Ἀναλάβωμεν ὕμνους ἀντὶ τυμπάνων, ψαλμῳδίαν ἀντὶ τῶν αἰσχρῶν λυγισμάτων τε καὶ ᾀσμάτων, κρότον εὐχαριστήριον ἀντὶ κρότων θεατρικῶν, καὶ χειρῶν πρᾶξιν εὔηχον, σύννοιαν ἀντὶ γέλωτος, ἀντὶ μέθης ἔμφρονα λόγον, ἀντὶ θρύψεως σεμνοπρέπειαν. Εἰ καὶ ὀρχήσασθαι δεῖ σε, ὡς πανηγυριστὴν καὶ φιλέορτον, ὄρχησαι μὲν, ἀλλὰ μὴ τὴν Ἡρωδιάδος ὄρχησιν τῆς ἀσχήμονος, ἧς ἔργον Βαπτιστοῦ θάνατος· ἀλλὰ τὴν Δαβὶδ ἐπὶ τῇ καταπαύσει τῆς κιβωτοῦ, ἣν ἡγοῦμαι τῆς εὐκινήτου καὶ πολυστρόφου κατὰ Θεὸν πορείας εἶναι μυστήριον. Πρῶτον μὲν δὴ τοῦτο καὶ μέγιστον τῆς ἐμῆς παραινέσεως.


Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ Gregorius Nazianzenus Theol. : Contra Julianum imperatorem 2 (orat. 5) : Volume 35, page 709, line 34

[Iaspis]

«Τοις αγαπώσι τον Θεόν, πάντα συνεργεί εις αγαθόν» ((Ρωμ. 8, 28).

[Iaspis]

Αποσπάσματα από:

Ο ΠΟΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΘΛΙΨΕΩΝ
Για Την Υπομονή
και πόσο είναι το κέρδος από τις θλίψεις

Ιωάννου Χρυσοστόμου (P.G. 51, 165)
Ομιλία στο Αποστολικό ρητό:
«Τοις αγαπώσι τον Θεόν, πάντα συνεργεί εις αγαθόν»

»Οταν λοιπόν υπάρχει νους προσεκτικός, νους που αγρυπνεί και προσεύχεται, τότε είναι ακμαίο και το όλο φρόνημα του ανθρώπου. Τότε και η ψυχή ελευθερώνεται, κατά κάποιο τρόπο, από τα σωματικά δεσμά και πετάει προς τον Ποθούμενο. Τότε αυτή εγκαταλείπει όλα τα γήινα νοήματα και όλα τα ορατά κάλλη αυτού του κόσμου και ανυψώνεται προς Εκείνον. Ελκεται ο νους προς τον Θεό, με ασυγκράτητο πόθο καρδιάς.»
[font size=4]---->[/fonts]

[Iaspis]

Ιωάννου Χρυσοστόμου

«Κι εμείς λοιπόν, αν έχουμε πίστη και υπομονή και αν είμαστε πάντα σε πνευματική εγρήγορση, όχι μονάχα τον καλό καιρό, αλλά κι όταν μας βρίσκουν βάσανα, πειρασμοί και θλίψεις, μπορούμε να αποκομίσουμε απ\' όλα αυτά, πνευματικό κέρδος. Και μάλιστα, πολύ περισσότερο κέρδος, απ\' ό,τι θα αποκτούσαμε αν βρισκόμασταν σε άνεση και ευημερία.
Γιατί η άνεση και η καλοπέραση μας κάνει, συνήθως, πιο αδιάφορους στα πνευματικά θέματα. Η θλίψη όμως και οι πειρασμοί, μας κρατούν σε εγρήγορση και μας καθιστούν άξιους της βοήθειας της Χάρης του Θεού. Πολύ περισσότερο μάλιστα, όταν λόγω της πίστης και της ελπίδας μας στον Θεό, υπομένουμε τα πάντα με πολλή καρτερία.
Ας μη λυπόμαστε λοιπόν, κι ας μην τα χάνουμε όταν μας βρίσκουν βάσανα, πειρασμοί και θλίψεις. Αντίθετα, τότε περισσότερο να χαιρόμαστε. Γιατί αυτό, όπως προείπαμε, γίνεται αφορμή για την πνευματική προκοπή μας. Γι\' αυτό και ο Απόστολος μας λέει ξεκάθαρα: \"Σ' εκείνους που αγαπούν τον Θεό, όλα συνεργούν για το καλό τους\".»
[font size=4]---->[/fonts]

[Iaspis]

Ιωάννου Χρυσοστόμου

»Πολύ σπουδαίο είναι, αγαπητοί μου, το να είμαστε πάντα πιστοί, υπομονετικοί και με πνευματική εγρήγορση. Να μην αμελούμε, αλλά να επιδιώκουμε το πνευματικό κέρδος. Να αξιοποιούμε το καθετί κι έτσι να είμαστε \"καλοί έμποροι του πνεύματος\". Αν έτσι κάνουμε, θα κατανοήσουμε κι εμείς έμπρακτα, εκείνο το, \"σ\' εκείνους που αγαπούν τον Θεό, όλα συντελούν για το καλό τους\".
Αυτό το λόγο του Αποστόλου, σας παρακαλώ, να τον έχετε πάντα χαραγμένο μέσα σας. Ποτέ να μη λυπηθείτε και να μην αποκάμετε. Ποτέ να μη λυγίσετε, όταν σας βρίσκουν θλίψεις, κακοτυχίες, αρρώστιες ή ό,τι άλλο λυπηρό και επώδυνο. Αντίθετα, να φέρνετε στο νου σας τα λόγια της Αγίας Γραφής και τα παραδείγματα της ζωής των Αγίων.
Να αντιστεκόσαστε με ανδρεία σε κάθε πειρασμό, με τη σκέψη ότι, όταν είμαστε προσεκτικοί, υπομονετικοί και συγχωρητικοί, θα μπορούμε ν' αποκομίζουμε απ\' όλα τα συμβάντα πολύ πνευματικό κέρδος. Πολύ περισσότερη μάλιστα ωφέλεια θα αποκτήσουμε από τους πειρασμούς, παρά από τις ανέσεις και από την καλοπέραση.»
[font size=4]---->[/fonts]

[Iaspis]

Ιωάννου Χρυσοστόμου

»Ποτέ λοιπόν κι εμείς, να μην αδημονούμε, εφόσον τώρα γνωρίζουμε, πόσο κέρδος φέρνει στον άνθρωπο η υπομονή. Επίσης να μην αντιπαθούμε, αλλά να συγχωρούμε, εκείνους που μας προκάλεσαν τη θλίψη και τον πειρασμό. Γιατί, κι αν ακόμα αυτοί μας επιβουλεύονται και μας προκαλούν τον πειρασμό και τη θλίψη, σκόπιμα και με τη θέλησή τους, όμως αυτό, σε τελευταία ανάλυση, το επιτρέπει ο Κύριος των πάντων.
Παραχωρεί ο Θεός να πέσουμε στον πειρασμό και τη θλίψη, γιατί αποσκοπεί στην πνευματική μας ωφέλεια. Για να μπορεί δηλαδή να μας χαρίσει στο τέλος, πλουσιοπάροχα, το μισθό της υπομονής.
Η υπομονή και η ευχαριστία, που λειτουργείται στην ψυχή τον καιρό των θλίψεων, την ευεργετεί πολύ και τη λυτρώνει από τις δικές της αμαρτίες.
Γιατί, αν τον Απόστολο Παύλο, τον θησαυρό και δάσκαλο της οικουμένης, ανεχόταν ο Κύριος να τον βλέπει να πέφτει καθημερινά σε τόσες θλίψεις και πειρασμούς — όχι βέβαια από περιφρόνηση στον αθλητή του πνεύματος, αλλά τον άφηνε στα βάσανα, για να του αυξήσει και τα στεφάνια— τί θα μπορούσαμε να πούμε εμείς; Εμείς, που τις περισσότερες φορές πέφτουμε στους πειρασμούς και στις θλίψεις, όχι από φθόνο του Πονηρού, αλλά εξαιτίας της δικής μας αμαρτίας; Με την λίγη λοιπόν τιμωρία μας εδώ, θα αξιωθούμε να δεχθούμε τη φιλανθρωπία του Θεού και να βρεθούμε, τη φοβερή εκείνη Ημέρα της Κρίσεως, μέτοχοι της μερίδας των σωσμένων.
Αυτά λοιπόν, να σκεπτόμαστε πάντα, αγαπητοί μου. Να αντιστεκόμαστε με γενναιότητα σε καθετί λυπηρό και επώδυνο. Ωστε να μπορέσουμε να γλυτώσουμε από τις αμαρτίες μας και να αξιωθούμε της φιλανθρωπίας του Θεού. Να αξιωθούμε δηλαδή, να απολαύσουμε τον μισθό της υπομονής μας.
Κι αυτό σημαίνει: Να αξιωθούμε να γίνουμε μέτοχοι των αιωνίων αγαθών, με τη Χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο, μαζί με τον Πατέρα και το Αγιο Πνεύμα, πρέπει η δόξα, η δύναμη και η τιμή, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων. Αμήν.»

Πηγή : http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=986

[Iaspis]

Τού Αγίου Εφραίμ τού Σύρου

Πανούργον καί πολύμορφον είναι τό ακάθαρτον τούτο πνεύμα τής υπερηφανείας· όθεν καί αγωνίζεται νά υποδουλώσει τούς πάντας, καί είς έκαστον στήνει ιδιαιτέραν παγίδα· τόν σοφόν ζητεί νά παγιδεύση διά τής σοφίας· τόν ισχυρόν, διά τής ισχύος· τόν πλούσιον, διά τού πλούτου· τόν εύμορφον, διά τού κάλλους· τόν εύγλωττον, διά τής ευγλωττίας· τόν καλλίφωνον, διά τής καλλιφωνίας· τόν επιτήδειον τεχνίτην, διά τής επιτηδειότητος· τόν εύστροφον, διά τής ευστροφίας. Ομοίως δέν παύει από τού νά πειράζη καί τούς καταγινομένους είς τά πνευματικά· τόν μέν αποτακτικόν τού κόσμου, διά τής αποταγής· τόν δέ εγκρατή, διά τής εγκρατείας· τόν ήσυχον, διά τής ησυχίας· τόν ακτήμονα, διά τής ακτημοσύνης· τόν πολυμαθή, διά τής πολυμαθείας· τόν ευλαβή, διά τής ευλαβείας· τόν έμπειρον σοφίας, διά τής γνώσεως καί εμπειρίας· η δέ γνώσις είναι συνεζευγμένη τωόντι μετά τής ταπεινοφροσύνης. Τοιουτοτρόπως λοιπόν ζητεί νά ενσπείρη τά εαυτού ζιζάνια τό ακάθαρτον τούτο πνεύμα.  Διά ταύτα καί ο Κύριος, επειδή γιγνώσκει τό δεινόν τούτο πάθος, έδωκεν είς υμάς τήν ταπεινοφροσύνην, ώς τρόπαιον κατ\' αυτού, ειπών· «Όταν ποιήσητε πάντα τά διατεταγμένα είς υμάς, λέγετα,  ότι είμεθα αχρείοι δούλοι».



Εφραίμ τού  Σύρου Ασκητικά, σελ. 62 (εκδόσεις Β. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ)

[Iaspis]

Τού Αγίου Εφραίμ τού Σύρου

Αρχή τής καρποφορίας, είναι τό άνθος· καί αρχή τής ταπεινοφροσύνης η υποταγή εν Κυρίω.

[Iaspis]

Ανθολόγιον Ασκητικών λόγων, τού Αγίου Ισαάκ τού Σύρου εδώ:
http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=12281#p12281

[Iaspis]

Των Τριών Ιεραρχών
Απολυτίκιο. Ήχος α\'.

Τους τρεις μεγίστους φωστήρας της Τρισηλίου Θεότητος, τους την οικουμένην ακτίσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τους μελιρρύτους ποταμούς της σοφίας, τους την κτίσιν πάσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τον Μέγαν και τον Θεολόγον Γρηγόριον συν τω κλειστώ Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορρήμονι, πάντες οι των λόγων αυτών ερασταί συνελθόντες ύμνοις τιμήσωμεν, αυτοί γαρ τη Τριάδι υπέρ ημών αεί πρεσβεύσουσι.