Μικρά μεγάλα Άγια

[staboz]

Το ρώτησα, επειδή στις κυκλοφορούσες μεταφράσεις αποδίδεται λανθασμένα.
Είναι παρμένο από τον 138ο Ψαλμό (στ. 16):
«τὸ ἀκατέργαστόν μου εἶδον οἱ ὀφθαλμοί σου, καὶ ἐπὶ τὸ βιβλίον σου πάντες γραφήσονται».
Η σωστή ερμηνεία της προσευχής του αγίου είναι:
Τα μάτια Σου με γνωρίζουν από τότε που ήμουν ακατέργαστο έμβρυο
και εκείνα που δεν έχω κάνει ακόμη, για Σένα είναι γραμμένα.

[mistral]

Εν τώ βίω τού Αγίου Αρσενίου:

«Ένας μοναχός, ονομαζόμενος Μάρκος, περιβόητος διά τήν αρετήν του, αντελήφθη τήν πρός μόνωσιν τάσιν τού Μεγάλου Αρσενίου καί τήν συστηματικήν αποφυγήν τής μετά τών άλλων ανθρώπων συναναστροφής. Μίαν ημέραν λοιπόν πλησιάζει τόν Μέγαν Αρσένιον καί τόν ερωτά:
-Διατί μάς αποφεύγεις; Από τήν συναναστροφήν σου μέ ημάς σύ δέν διατρέχεις κανέναν κινδυνον νά ζημιωθής ψυχικώς· απεναντίας, δύνασαι πάρα πολύ νά μάς ωφελήσεις.
Είς τήν ερώτησιν αυτήν απάντησεν ο Μέγας Αρσένιος μετά ταπεινοφροσύνης καί σεμνότητος.
-Ο Θεός γνωρίζει πόσον σάς αγαπώ· κυριολεκτικώς έχω κρεμασθή από τήν αγάπην σας. Κάποιαν όμως ζημίαν θά υποστώ, διότι μού είναι αδύνατον νά μοιράσω τόν εαυτόν μου μεταξύ τού Θεού καί τών ανθρώπων. Άλλωστε είναι ευκολώτερον νά αρέσω είς τόν Θεόν, παρά είς τούς ανθρώπους. Καί τούτο διότι αί χιλιάδες καί αί μυριάδες  τών Αγίων Αγγέλων ένα σκοπόν έχουν καί ένα θέλημα, τό νά υμνούν τόν Θεόν, καί νά εκτελούν τά προστάγματά του. Οί άνθρωποι όμως ουδέποτε συμφωνούν ώς πρός τούς σκοπούς καί τάς επιδιώξεις των· δέν γνωρίζουν τί γυρεύουν. Δι αυτό, όπως είπον καί προηγουμένως, είναι πολύ δυσκολώτερον νά ευχαριστήσης τούς ταλαιπώρους ανθρώπους, παρά τόν πανάγαθον Θεόν»

Άλλωστε είναι ευκολώτερον νά αρέσω είς τόν Θεόν, παρά είς τούς ανθρώπους. Καί τούτο διότι αί χιλιάδες καί αί μυριάδες  τών Αγίων Αγγέλων ένα σκοπόν έχουν καί ένα θέλημα, τό νά υμνούν τόν Θεόν, καί νά εκτελούν τά προστάγματά του. Οί άνθρωποι όμως ουδέποτε συμφωνούν ώς πρός τούς σκοπούς καί τάς επιδιώξεις των· δέν γνωρίζουν τί γυρεύουν. Δι αυτό, όπως είπον καί προηγουμένως, [font size=3]είναι πολύ δυσκολώτερον νά ευχαριστήσης τούς ταλαιπώρους ανθρώπους, παρά τόν πανάγαθον Θεόν[/fonts]


Επειδή μου άρεσε το ξανάφερα στην επιφάνεια.

[mistral]

Τού Αγίου Ισαάκ

»Δέν εφρόντισαν διά τήν υγείαν τής ψυχής των, αλλ\' ερρίφθησαν είς τήν θάλασσαν τού κόσμου διά νά θεραπεύσουν ψυχάς άλλων, ενώ ήσαν ακόμη οί ίδιοι άρωστοι καί εχάθησαν, διότι δέν είχον είς τάς ψυχάς των ισχυράν τήν ελπίδα είς τόν Θεόν»
»Αί αισθήσεις των ήσαν ακόμη ασθενείς καί ευπρόσβλητοι καί ώς εκ τούτου δέν είχον τήν δύναμιν νά αντιμετωπίσουν τήν φλόγα όσων συνηθίζουν νά εξαγριώνουν τά δυσχαλιναγώγητα πάθη, αλλ\' ούτε καί νά αντέξουν είς τούς πειρασμούς, πού διεγείρουν τά πάθη.»

Aυτά καλό θα είναι να τα διαβάζουν μετά μεγάλης προσοχής όσοι έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να σώσουν τον οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο.
Και να δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στα γραφόμενα.
Εμένα μάλλον δεν με αφορούν ούτε στο ελάχιστο μιάς και
ούτε τον εαυτό μου δεν δύναμαι αφ\' εαυτού μου να σώσω.

[Iaspis]

Μόνο ένας ταπεινός ασχολείται με τον εαυτό του. Ο υπερήφανος με τους άλλους. (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)


Τα δάκρυα καθαρίζουν το ειδεχθές της ψυχής. (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)

[Iaspis]

[font size=4]Αποφθέγματα
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΙΣΙΟΥ:[/fonts]

----------

Για ν' απαντήσει ο Θεός στο αίτημα μας και να μας δώσει ότι του ζητάμε, πρέπει πρώτα απ' όλα να έχουμε ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ, τήν οποία εμείς ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ.

'ΟΛΟΙ ΜΑΣ, ΜΙΚΡΟΙ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΙ, ΈΧΟΥΜΕ ΠΟΛΥ ΕΓΩΙΣΜΟ και

 ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΣΤΕ ΥΠΟΔΕΙΞΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ.

'ΟΛΑ ΤΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ, ΕΙΜΕΘΑ ΟΛΟΙ ΣΟΦΟΙ.

'ΟΤΑΝ ΜΑΣ ΚΥΡΙΕΥΕΙ Ο ΕΓΩΙΣΜΟΣ, ΜΙΚΡΟ ΘΕΜΑ, ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΑΥΓΑΣ.

----------

Ο Θεός επιτρέπει τούς πειρασμούς

«Γιά νά μάς ξεσκονίζουν καί νά εξαγνίζεται έτσι η ψυχή μας μέ τίς θλίψεις καί τά κλάματα καί νά αναγκαζόμαστε νά καταφεύγουμε στό Θεο γιά τή Σωτηρία μας».

----------

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ, ΟΤΑΝ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗ, ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΝΟΝΙΑ.

----------

Η Χάρη Τού Θεού δέν υπάρχει στούς σημερινούς ανθρώπους, γιατί πετάνε καί τήν λίγη πού είχανε.

ΚΙ  ΟΤΑΝ ΦΥΓΕΙ Η ΧΑΡΗ,

ΟΡΜΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ....

----------

'Οτι δέν γίνεται ανθρωπίνως νά τό αναθέτουμε στο Θεό. Είναι Εγωιστικό νά επιμένουμε.

----------

'Οταν διορθώσω εγώ τόν εαυτό μου, διορθώνεται ένα κομμάτι τής Εκκλησίας, οπότε μπορούμε να συνεννοηθούμε. 'Ενα είναι το 'Αγιο Πνεύμα. Τώρα οι άνθρωποι κάνουν πολλά πνεύματα. Δεν μπορώ να καταλάβω.

----------

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.

----------

Τέτοιους Χριστιανούς, έλεγε ο Γέρων Παΐσιος, θέλει ο Θεός,

ΠΟΥ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΚΟ ΛΟΓΙΣΜΟ, ΟΠΩΣ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ Η ΜΕΛΙΣΣΑ ΤΗΝ ΑΚΑΘΑΡΣΙΑ.

----------

«'Αν λάβη υπ' όψιν του κανείς τί πνευματική ακαθαρσία έχει μέσα του, δεν θα καθήση τόσο σχολαστικά να βγάλη καί τόν παραμικρό λεκέ από τα ρούχα του, γιατί αυτά είναι χίλιες φορές καθαρότερα από τήν ψυχή του... Αυτό πού χρειάζεται, είναι νά στρέψη όλη τή φροντίδα του στήν πνευματική καθαρότητα, στην εσωτερική ομορφιά καί όχι στήν εξωτερική».

----------

Όσο μπορεί κανείς, νά κάνη ένα-δύο πράγματα ΜΟΝΟ, νά τά τελειώνη σωστά καί νά έχη τό μυαλό του καθαρό καί ξεκούραστο καί μετά νά αρχίζη κάτι άλλο. Γιατί, άμα ο νούς του σκορπίση, τί πνευματικά θα κάνη μετά; Πώς να θυμηθή τον Χριστό;

----------

Η εργασία πού γίνεται γρήγορα, μέ νευρικότητα δέν είναι αγιασμένη.

----------

'ΟΛΗ Η ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΜΑΖΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΥΕΙ ΤΩΡΑ ΜΟΝΟ ΤΟ ΜΥΑΛΟ.

----------

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ. Τότε αναπαύεται καί ο Θεός στόν άνθρωπο καί ο άνθρωπος παύει νά είναι άνθρωπος, θεώνεται.

----------

Από την στιγμή όμως πού θά καταλάβη κανείς ότι δέν έχει σωστή κρίση και πή, «έχω κρίση κοσμική. Η κρίση μου δέν έχει θείο φωτισμό καί θά κάνω λάθος, γι αυτό δέν πρέπει νά τήν χρησιμοποιώ», Τότε ο Θεος θά τόν φωτιση, θά γίνη διακριτικός καί θά διακρίνη ποιό είναι τό σωστό.

----------

Η πνευματική εργασία στόν εαυτό μας είναι αθόρυβη εργασία στόν πλησίον, γιατί μιλάει τό παράδειγμα, καί τότε ΜΙΜΟΥΝΤΑΙ οι άνθρωποι τό καλό πού βλέπουν καί διορθώνονται.

----------

Ο ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΣ ΕΝΑΣ ΠΟΝΟΣ...

Πονάει δηλαδή γιά καταστάσεις, γιά ανθρώπους, αλλά ανταμείβεται γι' αυτόν τόν πόνο μέ θεία παρηγοριά.

Νοιώθει πόνο, αλλά νοιώθει μέσα του τή θεία παρηγοριά, γιατί κάνει ρίψεις μέ ευλογίες ο Θεός από τόν Παράδεισο στήν ψυχή καί αγάλλεται ο άνθρωπος από τήν θεϊκή αγάπη.

Αυτή είναι η χαρά, η πνευματική χαρά, πού δέν εκφράζεται καί πλημμυρίζει την καρδιά.

----------

Εγώ, ως αρχάριος, όταν διάβαζα κάτι, τό αντέγραφα, γιά νά μήν τό ξεχάσω, καί προσπαθούσα νά τό εφαρμόσω.

----------

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ Η ΑΝΑΠΑΥΣΗ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ.

----------

Θα πεθάνουμε πού θά πεθάνουμε, τουλάχιστον νά πεθάνουμε σωστά!

----------

ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΔΕΝ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΗΝ ΘΕΪΚΗ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΗ

καί υπέφερε τόν πολύ πόνο στό ευαίσθητο Σώμα Του από τήν πολλή αγάπη πρός τό πλάσμα Του. Αυτήν τήν αγάπη τού Χριστού πρός τόν άνθρωπο εάν αισθανθή κανείς, τότε μόνο θά είναι καί εσωτερικά πραγματικά άνθρωπος.

[Iaspis]

«῞Οσοι γὰρ Πνεύματι Θεοῦ ἄγονται, οὗτοί εἰσιν υἱοὶ Θεοῦ.  οὐ γὰρ ἐλάβετε Πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ᾿ ἐλάβετε Πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν· ἀββᾶ ὁ πατήρ.  αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμὲν τέκνα Θεοῦ. εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ, εἴπερ συμπάσχομεν ἵνα καὶ συνδοξασθῶμεν.» (Ρωμ. 8, 14-18)



»τὸ γὰρ τί προσευξόμεθα καθὸ δεῖ οὐκ οἴδαμεν, ἀλλ᾿ αὐτὸ τὸ Πνεῦμα ὑπερεντυγχάνει ὑπὲρ ἡμῶν στεναγμοῖς ἀλαλήτοις·  ὁ δὲ ἐρευνῶν τὰς καρδίας οἶδε τί τὸ φρόνημα τοῦ Πνεύματος, ὅτι κατὰ Θεὸν ἐντυγχάνει ὑπὲρ ἁγίων.  Οἴδαμεν δὲ ὅτι τοῖς ἀγαπῶσι τὸν Θεὸν πάντα συνεργεῖ εἰς ἀγαθόν, τοῖς κατὰ πρόθεσιν κλητοῖς οὖσιν· ὅτι οὓς προέγνω, καὶ προώρισε συμμόρφους τῆς εἰκόνος τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ, εἰς τὸ εἶναι αὐτὸν πρωτότοκον ἐν πολλοῖς ἀδελφοῖς·» (Ρωμ. 8, 26-30)

[Iaspis]

[font size=3]Άγιος Ειρηναίος επίσκοπος Λουγδούνου.[/fonts]


«Η αμαρτία  η οποία προήλθεν εκ του ξύλου, εξηλείφθη δια του ξύλου της υπακοής, επί του οποίου εσταυρώθη ο Υιός του ανθρώπου, υπακούων εις τον Θεόν, καταργήσας ούτω την γνώσιν του κακού συνετέλεσεν, ώστε να ανθίση εις τας ψυχάς των ανθρώπων η γνώσις του καλού. Επειδή δε το κακόν συνίσταται εις την ανυπακοήν κατά του Θεού, το καλόν συνίστα εις την υπακοήν. . . Ώστε δια της μέχρι θανάτου, και δη θανάτου Σταυρού, υπακοής του εξιλέωσε την αρχαίαν διά του ξύλου προκληθείσαν ανυπακοήν. . . Ήτο δίκαιον και αναγκαίον αυτός, ο οποίος κατέστη ορατός, να οδηγήση όλα τα ορατά πράγματα εις την εις την συμμετοχήν του Σταυρού Του και ούτως υπό την ορατήν Του μορφήν η επίδρασίς Του εγένετο αισθητή εις όλα τα ορατά πράγματα» ( Ειρην. Επίδ. Αποστ. Κηρύματος 34).


«Και την εικόνα έδειξεν αληθώς, αυτός τούτο γενόμενος όπερ ήν εικών αυτού, και την ομοίωσιν βεβαίως κατέστησε, συνεξομοιώσας τον άνθρωπον τω αοράτω Πατρί» (Ειρην. C.H.IV,16,2).

[mistral]

Είναι πολύ δυσκολώτερον νά ευχαριστήσης τούς ταλαιπώρους ανθρώπους,
παρά τόν πανάγαθον Θεόν!!!

Πώ πώ ρε φίλε! κορυφή!

[Iaspis]

«λέγει οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· παιδία, μή τι προσφάγιον ἔχετε; ἀπεκρίθησαν αὐτῷ· οὔ.  ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· βάλετε εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τοῦ πλοίου τὸ δίκτυον, καὶ εὑρήσετε. ἔβαλον οὖν, καὶ οὐκέτι αὐτὸ ἑλκύσαι ἴσχυσαν ἀπὸ τοῦ πλήθους τῶν ἰχθύων.» (Ιωάνν. 21, 5-6)

[mistral]

«λέγει οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· παιδία, μή τι προσφάγιον ἔχετε; ἀπεκρίθησαν αὐτῷ· οὔ.  ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· βάλετε εἰς τὰ δεξιὰ μέρη τοῦ πλοίου τὸ δίκτυον, καὶ εὑρήσετε. ἔβαλον οὖν, καὶ οὐκέτι αὐτὸ ἑλκύσαι ἴσχυσαν ἀπὸ τοῦ πλήθους τῶν ἰχθύων.» (Ιωάνν. 21, 5-6)

[mistral]

7 λέγει οὖν ὁ μαθητὴς ἐκεῖνος, ὃν ἠγάπα ὁ Ἰησοῦς, τῷ Πέτρῳ· Ὁ Κύριός ἐστι. Σίμων οὖν Πέτρος ἀκούσας ὅτι ὁ Κύριός ἐστι, τὸν ἐπενδύτην διεζώσατο· ἦν γὰρ γυμνός· καὶ ἔβαλεν ἑαυτὸν εἰς τὴν θάλασσαν· 8 οἱ δὲ ἄλλοι μαθηταὶ τῷ πλοιαρίῳ ἦλθον· οὐ γὰρ ἦσαν μακρὰν ἀπὸ τῆς γῆς, ἀλλ\' ὡς ἀπὸ πηχῶν διακοσίων· σύροντες τὸ δίκτυον τῶν ἰχθύων.

H συνέχεια του προηγούμενου

[Iaspis]

«σύροντες τὸ δίκτυον τῶν ἰχθύων. 9 ὡς οὖν ἀπέβησαν εἰς τὴν γῆν, βλέπουσιν ἀνθρακιὰν κειμένην καὶ ὀψάριον ἐπικείμενον καὶ ἄρτον. 10 λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐνέγκατε ἀπὸ τῶν ὀψαρίων ὧν ἐπιάσατε νῦν.»

[Iaspis]

«ἀνέβη Σίμων Πέτρος καὶ εἵλκυσε τὸ δίκτυον ἐπὶ τῆς γῆς, μεστὸν ἰχθύων μεγάλων ἑκατὸν πεντήκοντα τριῶν· καὶ τοσούτων ὄντων οὐκ ἐσχίσθη τὸ δίκτυον. 12 λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· δεῦτε ἀριστήσατε. οὐδεὶς δὲ ἐτόλμα τῶν μαθητῶν ἐξετάσαι αὐτὸν σὺ τίς εἶ, εἰδότες ὅτι ὁ Κύριός ἐστιν. 13 ἔρχεται οὖν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ λαμβάνει τὸν ἄρτον καὶ δίδωσιν αὐτοῖς καὶ τὸ ὀψάριον ὁμοίως.»

[Iaspis]

Εὐλογητὸς ὁ Θεὸς καὶ πατὴρ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὁ πατὴρ τῶν οἰκτιρμῶν καὶ Θεὸς πάσης παρακλήσεως,  ὁ παρακαλῶν ἡμᾶς ἐν πάσῃ τῇ θλίψει ἡμῶν, εἰς τὸ δύνασθαι ἡμᾶς παρακαλεῖν τοὺς ἐν πάσῃ θλίψει διὰ τῆς παρακλήσεως ἧς παρακαλούμεθα αὐτοὶ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ· ὅτι καθὼς περισσσεύει τὰ παθήματα τοῦ Χριστοῦ εἰς ἡμᾶς, οὕτω διὰ Χριστοῦ περισσεύει καὶ ἡ παράκλησις ἡμῶν.  εἴτε δὲ θλιβόμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας τῆς ἐνεργουμένης ἐν ὑπομονῇ τῶν αὐτῶν παθημάτων ὧν καὶ ἡμεῖς πάσχομεν, καὶ ἡ ἐλπὶς ἡμῶν βεβαία ὑπὲρ ὑμῶν· εἴτε παρακαλούμεθα, ὑπὲρ τῆς ὑμῶν παρακλήσεως καὶ σωτηρίας,  εἰδότες ὅτι ὥσπερ κοινωνοί ἐστε τῶν παθημάτων, οὕτω καὶ τῆς παρακλήσεως. (Κορινθ. Β, 1,3-8)

[Iaspis]

«Ούτος, φησί, βαπτίσει υμάς εν Πνεύματι Αγίω και πυρί· τω φωτιστικώ δηλονότι και κολαστικώ, κατ' αξίαν εκάστου της εαυτού διαθέσεως κομιζομένου το κατάλληλον». (Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς)

[Iaspis]

[font size=2]Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου Ἀόρατος πόλεμος,[/fonts]

[font size=2]Κεφ.Δ΄«Πῶς μπορεῖ νὰ γνωρίση κάποιος ἐάν ἐργάζεται
μὲ τὴν ἔλλειψι ἐμπιστοσύνης στὸν ἑαυτό του καὶ μὲ τὴν ὁλοκληρωτικὴ ἐλπίδα στὸν Θεὸ\"

Ἀπό τό ὁμώνυμο βιβλίο τῶν ἐκδόσεων Συνοδίας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη, Ἅγ.Ὄρος
[/fonts]

    Πολλὲς φορές, νομίζουν μερικοὶ αὐθάδεις ὅτι δὲν ἔχουν κανένα θάρρος στὸν ἑαυτό τους καὶ ὅτι ὅλη τους τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πεποίθησι, τὴν ἔχουν στὸν Θεό• ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι· καὶ γι\' αὐτὸ βεβαιώνονται ἀπὸ τὸ ἀποτέλεσμα ποὺ ἔρχεται σὲ αὐτοὺς ἀπὸ τὸν ξεπεσμό τους, ὅταν συμβῆ. Γιατί ἂν ἴσως αὐτοὶ λυποῦνται ἀπὸ τὸν ξεπεσμό τους καί, κατὰ κάποιο τρόπο, ἀπελπίζωνται καὶ νομίζουν ὅτι μποροῦν στὸ ἑξῆς νὰ κάνουν τὸ καλό, αὐτὸ εἶναι σίγουρο σημεῖο, ὅτι καὶ πρὶν ἀπό τὴν πτῶσι τους πίστευαν στὸν ἑαυτό τους καὶ ὄχι στὸν Θεό. Καὶ ἐάν ἡ λύπη τους καὶ ἡ ἀπελπισία τοὺς εἶναι μεγάλη, εἶναι ὁλοφάνερο ὅτι πολὺ πίστευαν στὸν ἑαυτό τους καὶ λίγο στὸ Θεό• γιατί, ὅποιος δὲν ἐμπιστεύεται πολὺ στὸν ἑαυτό του καὶ ἐλπίζει πολὺ στὸν Θεό, ὅταν ξεπέση, δὲν ἀπορεῖ τόσο πολύ, οὔτε λυπᾶται ὑπερβολικά, ἐφ\' ὅσον γνωρίζει, ὅτι αὐτὸ τοῦ συμβαίνει, γιὰ τὴν ἀδυναμία τοῦ ἐαυτοῦ του καὶ γιὰ τὴν μικρὴ ἐλπίδα ποὺ ἒχει στὸν Θεό! Μάλιστα, τότε, ἀπιστεῖ περισσότερο στὸν ἑαυτό του καὶ μὲ περισσότερη ταπείνωσι ἐλπίζει στὸ Θεό• καὶ μισώντας περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο τὰ ἄτακτα πάθη του, ποὺ εἶναι ἡ αἰτία τοῦ ξεπεσμοῦ του, μὲ ἕνα μεγάλο πόνο, ἥσυχο καὶ εἰρηνικό, γιὰ τὴ λύπη τοῦ Θεοῦ, ἀποκτᾶ τὴν ἀπιστία στὸν ἑαυτό του καὶ καταδιώκει τοὺς ἐχθρούς του μέχρι θανάτου μὲ μεγαλύτερη γενναιότητα καὶ ἀποφασιστικότητα.

[Iaspis]

[font size=2]Αγίου Νικοδήμου Αόρατος πόλεμος     

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου «Ὁ ἀόρατος πόλεμος» ἀπόδοση στή νεοελληνική, ἔκδοση Συνοδίας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη  Ἅγιον Ὄρος.

 ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β\'.
    «Δέν πρέπει νά ἐμπιστευόμαστε, οὔτε νά δίνουμε θάρρος ποτέ στόν ἑαυτό μας»
[/fonts]
Τό νά μήν ἐμπιστεύεσαι στόν ἑαυτό σου , ἀγαπητέ μου ἀδελφέ, εἶναι τόσο ἀναγκαῖο σέ αὐτόν τόν πόλεμο, πού χωρίς αὐτό, νά εἶσαι βέβαιος ὅτι, ὄχι μόνον δέν θά μπόρεσης νά πετύχης τή νίκη, πού επιθυμεῖς ἀλλ\' οὔτε κάν\' νά ἀντισταθῆς στό παραμικρό• καί αὐτό ἄς τυπωθῆ καλά στόν νοῦ σου.
      Γιατί, ἐμεῖς, πράγματι, ὄντας φυσικά διεφθαρμένοι ἀπό την φύσι μας, ἀπό τον καιρό τῆς παραβάσεως τοῦ Ἀδάμ, ἔχουμε σέ μεγάλη ὑπόληψι τον ἑαυτό μας, ἡ ὁποία φύσις, ἄν καί δέν εἶναι τίποτε ἄλλο, παρά μόνον ἕνα ψέμα, ἐμεῖς ὅμως, νομίζουμε, μέ μία ἀπατηλή ἐντύπωσι, ὅτι εἴμαστε κάποιοι. Αὐτό εἶναι ἕνα ἐλάττωμα, πού πολύ δύσκολα ἀναγνωρίζεται καί πού δέν ἀρέσει καθόλου στό Θεό, ὁ ὁποῖος θέλει νά ἔχουμε ἐμεῖς μία γνῶσι, χωρίς δόλο, γι\' αὐτή τήν βεβαιώτατη ἀλήθεια.
Δηλαδή νά ξέρουμε, ὅτι κάθε χάρις καί ἀρετή πού ἔχουμε, προέρχεται ἀπό αὐτόν μόνο, πού εἶναι ἡ πηγή κάθε ἀγαθοῦ καί ὅτι ἀπό ἐμᾶς δέν μπορεῖ νά προέλθη κανένα καλό, οὔτε κανένας καλός λογισμός, πού νά ἀρέση σ\' αὐτόν. Αὐτή ἡ ἀναγκαιότατη ἀλήθεια (δηλαδή, τό νά μήν πιστεύουμε στόν ἑαυτό μας) εἶναι ἔργο τοῦ θεικοῦ του χεριοῦ, πού συνηθίζει νά τό δίνη στούς ἀγαπημένους του φίλους, πότε μέ ἐμπνεύσεις καί φωτισμούς, πότε μέ σκληρά μαστιγώματα καί θλίψεις, πότε μέ βίαιους καί σχεδόν ἀνίκητους πειρασμούς καί πότε μέ ἀλλά μέσα, πού ἐμεῖς δέν καταλαβαίνουμε· μέ ὅλα αὐτά, θέλει νά γίνεται καί ἀπό ἐμᾶς ἐκεῖνο, πού μᾶς ἀνήκει καί πού μποροῦμε νά τό κάνουμε. Γι\' αὐτό λοιπόν, ἀδελφέ μου, σοῦ σημειώνω ἐδῶ τέσσερεις τρόπους, μέ τούς ὁποίους μπορεῖς, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, νά πετύχης αὐτή τήν ἀμφιβολία τοῦ ἑαυτοῦ σου, δηλαδή, τό νά μήν ἐμπιστεύεσαι ποτέ στόν ἑαυτό σου.
     Ὁ α\' τρόπος εἶναι τό νά γνωρίσης τήν μηδαμινότητά σου καί τό νά σκεφθῆς, ὅτι ἀπό μόνος σου δέν μπορεῖς νά κάνης κανένα καλό, μέ τό  ὁποῖο θά γίνης ἄξιος τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
     Ὁ β\' τρόπος τό νά ζητᾶς γι\' αὐτό πολλές φορές τήν βοήθεια ἀπό τόν Θεό μέ θερμές καί ταπεινές δεήσεις, ἐπειδή αὐτό εἶναι χάρισμα δικό Του! Καί, ἄν θέλης νά τό πάρης, πρέπει πρῶτα νά βλέπης τόν ἑαυτό σου ὄχι μόνον γυμνό ἀπό αὐτή τή γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ σου, ἀλλά καί ἐντελῶς ἀδύνατο νά την ἀποκτήσης! Ἔπειτα, νά μιλᾶς μέ οἰκειότητα πολλές φορές μπροστά στή μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ· καί πιστεύω σταθερά ἐξ αἰτίας τοῦ πελάγους τῆς εὐσπλαγχνίας του, θά σοῦ τήν δώση, ὅταν αὐτός θελήση. Μήν ἀμφιβάλης καθόλου ὅτι θά τήν ἀπόλαυσης.
      Ὁ γ\' τρόπος εἶναι τό νά συνηθίσης νά φοβᾶσαι πάντα τόν ἑαυτό σου• νά φοβᾶσαι τούς ἀναρίθμητους ἐχθρούς, στούς ὁποίους, δέν εἶσαι δυνατός νά φέρης οὔτε τήν παραμικρή ἀντίστασι! Νά φοβᾶσαι τήν πολύ δυνατή τους συνήθεια στό νά πολεμοῦν• τίς πανουργίες τους, τά στρατηγήματά τους, τίς μεταμορφώσεις τους σέ ἀγγέλους φωτός· τά ἀναρίθμητα τεχνάσματα καί παγίδες, πού θά σοῦ στήνουν κρυφά στόν ἴδιο τό δρόμο τῆς ἀρετῆς.
     Ὁ δ\' τρόπος εἶναι, ὅταν πέσης σέ κανένα παράπτωμα, νά βλέπης καθαρά τήν ἀπόλυτη ἀδυναμία σου• ἐπειδή, γι\' αὐτό τό σκοπό, παραχώρησε ὁ Θεός νά πέσης, γιά νά μάθης καλλίτερα την ἀσθένειά σου καί ἔτσι, νά μάθης, ὄχι μόνο νά περιφρονῆς ἐσύ ὁ ἴδιος τόν ἑαυτό σου σάν ἕνα τίποτα, ἀλλά καί νά θέλης νά σέ καταφρονοῦν καί οἱ ἄλλοι σάν τέτοιου εἴδους ἀσθενῆ. Γιατί χωρίς αὐτή τήν θέλησι, δέν εἶναι δυνατό νά γίνη αὐτή ἡ ἐνάρετη δυσπιστία τοῦ ἑαυτοῦ σου, ἡ ὁποία ἔχει τό θεμέλιό της στήν ἀληθινή ταπείνωσι καί στήν προλεγόμενη ἔμπρακτη γνῶσι τῆς δοκιμῆς.
Ὁπότε, καθένας βλέπει πόσο ἀπαραίτητο εἶναι σ\' ἐκεῖνον πού θέλει νά ἑνωθῆ μέ τό οὐράνιο φῶς, τό νά γνωρίση τόν ἑαυτό του. Αὐτή τήν γνῶσι συνηθίζει νά τήν δίνη ἡ εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ στούς ὑπερήφανους καί προληπτικούς, μέσα ἀπό τίς πτώσεις, ἀφίνοντάς τους δηλαδή μέ δίκαιο τρόπο νά πέφτουν σέ κανένα παράπτωμα (ἀπό τό ὁποῖο νομίζουν πώς μποροῦν νά φυλαχθοῦν) γιά νά γνωρίσουν την ἀδυναμία τους καί νά μήν ἐμπιστεύωνται πλέον στόν ἑαυτό τους καθόλου.
     Ἀλλά αὐτό τό μέσο, τό τόσο ἄθλιο καί ἀναγκαστικό, δέν συνηθίζει νά τό μεταχειρίζεται πάντοτε ὁ Θεός, παρά ὅταν τά ἀλλά μέσα, τά πιό ἐλεύθερα, ὅπως εἴπαμε, δέν προξενοῦν στόν ἄνθρωπο αὐτή τήν ἐπίγνωσι τοῦ ἑαυτοῦ του• τότε παραχωρεῖ νά πέση ὁ ἄνθρωπος σέ σφάλματα τόσο μεγαλύτερα ἤ μικρότερα, ὅσο εἶναι μεγαλύτερη ἤ μικρότερη καί ἡ ὑπερηφάνεια καί ἡ μεγάλη ἰδέα, πού ἔχει κάποιος γιά τον ἑαυτό του. Ὥστε, ἐκεῖ, πού δέν ὑπάρχει καμμία τέτοια ἰδέα, ὅπως στήν περίπτωσι τῆς Παρθένου Μαρίας, ἐκεῖ, φυσικά, δέν συμβαίνει καμμία πτῶσις. Λοιπόν, ὅταν ἐσύ πέσης, τρέξε ἀμέσως μέ τόν λογισμό στή ταπεινή γνῶσι τοῦ ἑαυτοῦ σου καί μέ ἐπίμονη προσευχή ζήτησε ἀπό τόν Θεό νά σοῦ δώση τό ἀληθινό φῶς, γιά νά γνωρίσης τήν μηδαμινότητά σου καί νά μήν δείχνης καθόλου ἐμπιστοσύνη στόν ἑαυτό σου, ἐάν θέλης νά μήν πέσης πάλι καί μάλιστα σέ μεγαλύτερη βλάβη καί φθορά!»

[Iaspis]

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Λοιπόν, ἐσὺ ἀδελφέ, ποὺ ἐπιθυμεῖς νὰ φθάσης στὸ ὕψος  τῆς τελειότητας, ἐπειδὴ καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνῃς μία ἀκατάπαυστη πάλη μὲ τὸν ἑαυτό σου, γιὰ νὰ νικήσῃς γενναῖα καὶ νὰ ἐξουδετερώσῃς ὅλα τὰ θελήματα μεγάλα καὶ μικρά, ἀναγκαστικά, πρέπει νὰ ἑτοιμασθῇς μὲ κάθε προθυμία τῆς ψυχῆς σου σὲ αὐτὸ τὸν πόλεμο (γιατί, τὸ στεφάνι δὲν δίνεται σὲ ἄλλο, παρὰ μόνο στὸν γενναῖο πολεμιστή)· ὁ ὁποῖος πόλεμος, καθὼς εἶναι δυσκολώτερος ἀπὸ κάθε ἄλλο πόλεμο (γιατὶ πολεμώντας ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας, πολεμούμαστε ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν ἑαυτό μας), ἔτσι καὶ ἡ νίκη ποὺ πετυχαίνουε σὲ αὐτόν, θὰ εἶναι ἐνδοξότερη ἀπὸ κάθε ἄλλη, καὶ περισσότερο εὐπρόσδεκτη στὸν Θεό. Γιατὶ ἂν θελήσῃς νὰ θανατώσῃς τὰ ἄτακτα πάθη σου, καὶ τὶς ἐπιθυμίες καὶ θελήματά σου, θὰ ἀρέσῃς στὸν Θεὸ περισσότερο, καὶ θὰ τὸν ὑπηρετῆς καλύτερα, παρὰ νὰ μαστιγώνεσαι μέχρι νὰ βγάλης αἷμα, καὶ νὰ νηστεύῃς περισσότερο ἀπὸ τοὺς παλιοὺς ἐρημῖτες, καὶ παρὰ νὰ ἐπέστρεφες στὸ καλὸ χιλιάδες ψυχές, ὄντας ἐσὺ κυριευμένος ἀπὸ τὰ πάθη..

Ὅλη μας ἡ ζωὴ εἶναι ἕνας παντοτινὸς πόλεμος πάνω στὴ γῆ καὶ πρέπει νὰ πολεμοῦμε πάντοτε μέχρι τὸ τέλος τῆς ζωῆς,Ὅμως ἡ κύρια κι ἡ πιὸ σπουδαία ἡμέρα τοῦ πολέμου εἶναι κατὰ τὴν τελευταία ὥρα τοῦ θανάτου. Διότι ὅποιος πέσῃ κατὰ τὴν ὥρα ἐκείνη δὲν μπορεῖ πλέον νὰ σηκωθῆ. Καὶ γι᾿ αὐτὸ μὴ θαυμάσης. Γιατὶ ἂν ὁ ἐχθρὸς τόλμησε νὰ πάῃ στὸν ἀναμάρτητο Κύριό μας στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ἴσως γιὰ νὰ βρῇ καὶ σὲ αὐτὸν κάποιο σφάλμα, ὅπως τὸ εἶπε μόνος ὁ Κύριος, «ἔρχεται ὁ ἄρχοντας τοῦ κόσμου, ἂν καὶ δὲν ἔχει πάνω μου καμμία ἐξουσία» (Ἰω. 14,30), πολὺ περισσότερο τολμᾷ νὰ ἔρχεται στὸ τέλος τῆς ζωῆς μας ἐναντίον μας ποὺ εἴμαστε ἁμαρτωλοί.

Γι᾿ αὐτὸ ἐκεῖνο ποὺ πρέπει νὰ κάνῃς γιὰ νὰ βρεθῇς τότε καλὰ ἑτοιμασμένος, εἶναι τὸ νὰ πολεμῆς μὲ ἀνδρεία αὐτὸ τὸν καιρὸ τῆς ζωῆς ποὺ σοῦ δόθηκε: γιατὶ ἐκεῖνος ποὺ πολεμεῖ καλὰ στὴ ζωὴ αὐτὴ μὲ τὴν καλὴ συνήθεια ποὺ ἔχει ἀποκτήσει, εὔκολα κερδίζει τὴν νίκη κατὰ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου. Ἀκόμη νὰ σκέπτεσαι πολλὲς φορὲς τὸν θάνατο μὲ προσοχή. Γιατὶ ὅταν ἔλθη θὰ φοβηθῇς λιγότερο καὶ ὁ νοῦς σου θὰ εἶναι ἐλεύθερος καὶ πρόθυμος γιὰ τὸν πόλεμο.

Πηγή:
http://www.phys.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/nikodhmos_agioreiths_invisible_war.htm

[Iaspis]

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΑΟΡΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ἡ αἰτία ποὺ δὲν διακρίνουμε ὀρθὰ ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ εἴπαμε καὶ ἄλλα πολλά, εἶναι γιατὶ δὲν τὰ σκεφτόμαστε στὸ βάθος τους ποιὰ εἶναι, ἀλλὰ πιάνουμε τὴν ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος σὲ αὐτά, ἀμέσως ἀπὸ μόνη τὴν ἐξωτερική τους μελέτη καὶ ἐμφάνισι. Ἔτσι ὅταν, ἡ ἀγάπη τους ἢ τὸ μῖσος προλαβάνουν καὶ σκοτίζουν τὸ νοῦ μας καὶ γι᾿ αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ τὰ διακρίνῃ σωστά, ὅπως εἶναι στὴν ἀλήθεια. Λοιπόν, ἐσὺ ἀδελφέ μου, ἐὰν θέλῃς νὰ μὴν βρῇ τόπον ἡ πλάνη αὐτὴ στὸ νοῦ σου, πρόσεχε καλά· καὶ ὅταν, ἢ βλέπῃς μὲ τὰ μάτια ἢ μελετᾷς μὲ τὸ νοῦ κανένα πρᾶγμα, κράτα ὅσο μπορεῖς τὴν θέλησί σου καὶ μὴ τὴν ἀφήσῃς νὰ τὸ ἀγαπήσῃ ἢ νὰ τὸ μισήσῃ, ἀλλὰ παρατήρησέ το μὲ τὸ νοῦ μοναχά.

...Ἂν ὅμως ἡ θέλησις πρόλαβε νὰ τὸ ἀγαπήσῃ ἢ νὰ τὸ μισήσῃ, δὲν μπορεῖ πλέον ὁ νοῦς νὰ τὸ γνωρίσῃ καλά, καθὼς πρέπει· διότι ἐκείνη ἡ διάθεσις, ἢ καλύτερα νὰ πῶ, ἐκεῖνο τὸ πάθος ποὺ μπῆκε στὸ μέσο, σὰν τεῖχος, ζαλίζει τὸ νοῦ τόσο, ποὺ νομίζει τὸ πρᾶγμα ἄλλο ἀπὸ ἐκεῖνο ποὺ εἶναι στὴν ἀλήθεια καὶ τὸ περνᾷ ὡς τέτοιο στὴν ἐπιθυμία, ἡ ὁποία ὅσο πηγαίνει μπροστὰ καὶ περισσότερο ἀγαπᾷ ἢ μισεῖ τὸ πρᾶγμα ἐκεῖνο, τόσο καὶ ὁ νοῦς σκοτίζεται περισσότερο καὶ ἔτσι σκοτισμένος, κάνει πάλι νὰ φαίνεται στὴν ἐπιθυμία τὸ πρᾶγμα ἐκεῖνο περισσότερο ὅσο ποτὲ ἀγαπητὸ ἢ μισητό. Ἔτσι ὅταν δὲν τηρῆται ὁ παραπάνω κανόνας ποὺ εἶπα, (ὁ ὁποῖος εἶναι πολὺ ἀναγκαῖος σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν ἐκγύμνασι), δηλαδή, τὸ νὰ κρατᾷς τὴν ἐπιθυμία σου ἀπὸ τὴν ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος τοῦ πράγματος, αὐτὲς οἱ δυὸ δυνάμεις τῆς ψυχῆς, ὁ νοῦς δηλαδὴ καὶ ἡ θέλησις, προχωροῦν πάντα κακῶς, σὰν σὲ κύκλο, ἀπὸ τὸ σκοτάδι σὲ βαθύτερο σκοτάδι καὶ ἀπὸ τὸ σφάλμα σὲ μεγαλύτερο σφάλμα.

Λοιπόν, φυλάξου, ἀγαπητέ, μὲ κάθε εἴδους προσοχή, ἀπὸ τὴν ἐμπαθῆ ἀγάπη ἢ τὸ μῖσος τοῦ κάθε πράγματος, τὸ ὁποῖο δὲν ἔφθασες νὰ ἐρευνήσῃς καλὰ πρότερα μὲ τὸ φῶς τοῦ νοῦ καὶ τοῦ ὀρθοῦ λόγου, μὲ τὸ φῶς τῶν θείων Γραφῶν, μὲ τὸ φῶς τῆς χάριτος καὶ τῆς προσευχῆς καὶ μὲ τὴν κρίση τοῦ πνευματικοῦ σου πατρὸς γιὰ νὰ μὴν κάνῃς λάθος καὶ νὰ ὑπολογίζῃς τὸ ἀληθινὰ καλὸ γιὰ κακὸ καὶ τὸ ἀληθινὰ κακὸ γιὰ καλό. Καθὼς αὐτὸ συμβαίνει νὰ γίνεται, ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, σὲ κάποια ἔργα, τὰ ὁποῖα φαίνονται μὲν καθ᾿ ἑαυτὰ πὼς εἶναι καλὰ καὶ ἅγια, γιὰ μερικὲς ὅμως περιστάσεις· δηλαδὴ γίνονται ἢ παράκαιρα ἢ σὲ σχετικὸ τόπο ἢ μὲ ἀνάλογο μέτρο, προξενοῦν ὅμως μεγάλη βλάβη σὲ ἐκείνους ποὺ τὰ ἐπιχειροῦν, καθὼς γνωρίζουμε πολλοὺς ποὺ κινδύνευσαν σὲ παρόμοια ἐπαινετὰ καὶ ἁγιώτατα ἔργα.

[ntina]

\"Αρετής απούσης άπαντα περιττά\". Ιω. Χρυσόστομος

\"Η αρετή της νεότητας είναι εφόδιο για τα γηρατειά\". Μ. Βασίλειος

\"Το ωραίο δεν είναι πάντοτε καλό, το καλό όμως είναι πάντοτε ωραίο\".

\"Αν δεν συγχωρείς τα ελαττώματα του φίλου σου, προδίδεις τα δικά σου\". Αγ. Εφραίμ ο Σύρος

\"Ο άνθρωπος μισεί τον αμαρτωλό, αγαπά την αμαρτία. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, αγαπά τον αμαρτωλό\".

\"Πολλές φορές μετανόησα επειδή μίλησα, αλλά ποτέ επειδή σιώπησα\".

\"Ο Θεός θέλει να του ζητάμε συνεχώς, γιατί επιθυμεί να μας χαρίζει\".

\"Όποιος προσπαθεί να φανεί \"κάποιος\" διαβεβαιώνει τον άλλο πως είναι ασήμαντος\".

\"Αναγνώρισες την αμαρτία σου; Αμάρτησες κατά το μισό. Αποπειράθηκες να την δικαιολογήσεις; Την διπλασίασες!\".

[Iaspis]

ΣΥ οὖν, τέκνον μου, ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, 2 καὶ ἃ ἤκουσας παρ\' ἐμοῦ διὰ πολλῶν μαρτύρων, ταῦτα παράθου πιστοῖς ἀνθρώποις, οἵτινες ἱκανοὶ ἔσονται καὶ ἑτέρους διδάξαι. 3 σὺ οὖν κακοπάθησον ὡς καλὸς στρατιώτης ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. 4 οὐδεὶς στρατευόμενος ἐμπλέκεται ταῖς τοῦ βίου πραγματείαις, ἵνα τῷ στρατολογήσαντι ἀρέσῃ. 5 ἐὰν δὲ καὶ ἀθλῇ τις, οὐ στεφανοῦται, ἐὰν μὴ νομίμως ἀθλήσῃ. 6 τὸν κοπιῶντα γεωργὸν δεῖ πρῶτον τῶν καρπῶν μεταλαμβάνειν. 7 νόει ἃ λέγω·

(Τιμ. Β\' 2, 1-8)

[Iaspis]

[font size=3]Γέροντας Σιλουανός[/fonts]

«Κι εγώ όταν ήμουν στον κόσμο, σκεφτόμουν πως να ήταν η ευτυχία επί της γης: Είμαι υγιής, κομψός, πλούσιος, ο κόσμος με αγαπά ? κι είχα αυτήν την κενοδοξία. Όταν όμως εγνώρισα με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο, άρχισα πια να θεωρώ όλη τη δόξα του κόσμου σαν καπνό, που τον διασκορπίζει ο άνεμος».
...
«Από τότε η ψυχή μου ελκύεται προς Αυτόν και τίποτε πια δεν με ευφραίνει στη γη, αλλά μοναδική μου αγαλλίαση είναι ο Θεός. Αυτό είναι ο Θεός. Αυτός είναι η χαρά μου, Αυτός η δύναμή μου, Αυτός η σοφία μου, Αυτός ο πλούτος μου».


---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ἔτι μικρὸν χρόνον τὸ φῶς μεθ\' ὑμῶν ἐστι· περιπατεῖτε ἕως τὸ φῶς ἔχετε, ἵνα μὴ σκοτία ὑμᾶς καταλάβῃ· καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει. 36 ἕως τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς, ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε. (Ιωανν. 12, 35-36)

[Ξένια]

Ένα κοριτσάκι πήγαινε τη γίδα τους στα χωράφια για να τη βοσκίσει. Ο πατέρας της, της είπε να προσέχει μη πάθει τίποτα η γίδα γιατί θα την κρεμάσει! Και δυστυχώς κάποια φορά η γίδα μπερδεύτηκε με το σκοινί και ψόφισε.  Τότε το κοριτσάκι στενοχωρήθηκε πολύ και αμέσως θυμήθηκε ότι θα την μάλωνε ο πατέρας της και πάνω στην απελπισία της κρεμάσθηκε με το ίδιο το σκοινί.
Ο παπάς της εκκλησίας αρνήθηκε να της κάνει τη κηδεία γιατί ως γνωστόν δεν επιτρέπεται σε περίπτωση αυτοκτονίας. Όλοι τότε είχανε να λένε με τη πράξη του Ιερέα και στο χωριό και στα ΜΜΕ, γιατί το κοριτσάκι ήταν μικρό και ευαίσθητο.
Ρώτησαν και τον Γέροντα Παϊσιο να πει τη γνώμη του:
<<Καλά έκανε ο παπάς και δεν το διάβασε, καλά έκανε και ο Θεός και πήρε το κοριτσάκι στο Παράδεισο!>>

Απόσπασμα από το: Collectanea του Ζήσιμου Λορεντζάτου

[Ιωάννα]

[font size=3]Γέρων Σωφρόνιος Σαχάρωφ[/fonts]

Ἡ ὁδὸς τοῦ χριστιανοῦ σὲ γενικὲς γραμμὲς εἶναι τέτοιας λογῆς.
Στὴν ἀρχὴ ὁ ἄνθρωπος προσελκύεται ἀπὸ τὸ Θεό μὲ τὴ δωρεὰ τῆς χάρης, κι ὅταν ἔχει πιὰ προσελκυσθεῖ, τότε ἀρχίζει μακρᾶ...

[Iaspis]

Ευλογία, δύναμη, χαρά καί Αγάπη