"Ἐψευσάμην σε, τὴν ἀλήθειαν, Λόγε,
σοὶ τὴν παροῦσαν ἡμέραν καθαγνίσας.
Οὐ πάντα φωτεινόν με νὺξ ἐδέξατο.
... ἀλλ' ἔστιν οὗ μοι καὶ προσέπταισαν πόδες.
... λάμποις τὸ φῶς μοι, Χριστέ, καὶ πάλιν φανείς"

"Σὲ γέλασα, Λόγε, ἐσένα ποὺ εἶσαι ἡ ἀλήθεια,
ἐνῶ σοῦ εἶχα ὑποσχεθεῖ ἁγνὴ τὴ σημερινὴ ἡμέρα.
Ἡ νύχτα δὲν μὲ ὑποδέχτηκε ὁλοφώτεινο.
Εἶναι ποὺ κάπου σκόνταψαν τὰ πόδια μου.
Ἐμφανίσου καὶ πάλι, Χριστέ μου, καὶ ἂς λάμψει τὸ φῶς Σου σὲ μένα"

Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, Ἔπη Εἰς ἑαυτόν, Ποίημα ΚΕ΄, Πρὸς ἑσπέραν θρῆνος, Ε.Π.Ε. τ. 10, σελ. 266)

«... πόθου δὲ χωρὶς οὐχ ἁλώσιμος Θεός...»

«... χωρὶς πόθο δὲν κατακτιέται ὁ Θεός...».

(Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη Ἠθικά, Ποίημα ΚΕ΄, Κατὰ Θυμοῦ, Ε.Π.Ε. τ. 9, σελ. 324)

«... οὐράνιος, χθόνιος, τυκτὸς Θεός, ἔργον ἄληστον,
τοῖς Χριστοῦ παθέεσσιν ἐς ἄφθιτον εὖχος ὁδεύων.
Τοὔνεκα μὴ σάρκεσσι χαρίζεο, μὴ τὰ περισσὰ τοῦδε βίου φιλέειν...»

Μετ.: «... εἶσαι οὐράνιος κι ἐπίγειος, Θεὸς ποὺ έγινες καὶ ἔργο ἀΐδιο,
μὲ τοῦ Χριστοῦ τὰ πάθη βαδίζοντας πρὸς ἄφθαρτη δόξα.
Γι' αὐτὸ μὴ χαρίζεσαι στὸ σῶμα, νὰ μὴν ἀγαπᾶς τὰ περιττὰ τῆς ζωῆς αὐτῆς».

(Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, Ἔπη Ἠθικά, Ποίημα Θ΄, Περὶ Ἀρετῆς, Ε.Π.Ε. τ. 9, σελ. 156)