Η απομάκρυνση από τήν δυστυχία!

[Iaspis]

Έχω παρατηρήσει πώς υπάρχει μία τάση σέ πολλούς ανθρώπους, ή σέ πολλές στιγμές τού ιδίου ανθρώπου (τό ίδιο είναι), νά απομακρύνεται ή νά αποστασιοποιείται από τήν δυστυχία-ατυχία-κρίση, πού μπορεί νά βρεί τόν συνανθρωπό του, ή μία κατάσταση στήν οποία συμετείχε καί ο ίδιος (φιλία, συγγένεια κλπ). Γιά παράδειγμα άν κάποιος αρωστήσει μπορεί νά χάσει ξαφνικά τούς περισσότερους φίλους του (ή καί όλους) · καί όσο πιό βαρειά αρωστήσει (πχ καρκίνος), τόσο πιό πολλούς φίλους θά χάσει...Δηλαδή ο άνθρωπος απομακρύνεται από τήν δυστυχία, τήν συμφορά, τήν αρώστεια κ.ο.κ., σάν νά πάσχει ο ίδιος, ενώ κάτι τέτοιο δέν ισχύει. Γιατί άραγε;

[Ιωάννα]

Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν, ξεχωρίζω το ουσιαστικό, έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος και αληθινής αγάπης.  Αν αγαπώ συμμετέχω στον πόνο του άλλου, έρχομαι στη θέση του, αφουγκράζομαι τις ανάγκες του, είμαι δίπλα του, δεν τον ξεχνώ, δεν εξαφανίζομαι στην καθημερινότητά μου.  Η αγάπη όμως είναι και ένα αγώνισμα.

[Iaspis]

Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν, ξεχωρίζω το ουσιαστικό, έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος και αληθινής αγάπης.  Αν αγαπώ συμμετέχω στον πόνο του άλλου, έρχομαι στη θέση του, αφουγκράζομαι τις ανάγκες του, είμαι δίπλα του, δεν τον ξεχνώ, δεν εξαφανίζομαι στην καθημερινότητά μου.  Η αγάπη όμως είναι και ένα αγώνισμα.

Όλα πού γράφεις Ιωάννα είναι ορθά. Όμως, ίσως από κάπου αλλού νά πηγάζει τό φαινόμενο, καί όχι μόνο από έλειψη αγάπης. Δές πώς κάποιος λυπάται πράγματι γιά τήν δυστυχία μου, παρακαλεί καί τόν Θεό υπέρ εμού, όμως δέν μέ ζυγώνει. Γιατί άραγε;

[Ιωάννα]

Δές πώς κάποιος λυπάται πράγματι γιά τήν δυστυχία μου, παρακαλεί καί τόν Θεό υπέρ εμού, όμως δέν μέ ζυγώνει. Γιατί άραγε;

Τί εννοείς; Μία μοναχή, ένας μοναχός βεβαίως θα προσευχηθεί, δεν θα πλησιάσει. Ένα πάλι πολυάσχολος κοσμικός, δύσκολα βρίσκει το χρόνο να επικοινωνήσει συστηματικά.  Άλλος πάλι θα λυπηθεί, αλλά την επόμενη στιγμή θα ξεχαστεί με τα δικά του.  Μήπως όμως έχεις την απάντηση στο μυαλό σου;

[Iaspis]

Δές πώς κάποιος λυπάται πράγματι γιά τήν δυστυχία μου, παρακαλεί καί τόν Θεό υπέρ εμού, όμως δέν μέ ζυγώνει. Γιατί άραγε;

Τί εννοείς; Μία μοναχή, ένας μοναχός βεβαίως θα προσευχηθεί, δεν θα πλησιάσει. Ένα πάλι πολυάσχολος κοσμικός, δύσκολα βρίσκει το χρόνο να επικοινωνήσει συστηματικά.  Άλλος πάλι θα λυπηθεί, αλλά την επόμενη στιγμή θα ξεχαστεί με τα δικά του.  Μήπως όμως έχεις την απάντηση στο μυαλό σου;

Εμένα ο νούς μου δέν πάει ποτέ στούς μοναχούς, παρά μόνο όταν διαβάζω τά έργα τους. Μιλώ γιά μάς εδώ τούς κοσμικούς. Δέν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα διάθεσης πού πηγάζει από κάπου πού όμως δέν τόχω βρεί. Μπορώ νά ιδώ πράγματα μέ τά οποία αυτή η διάθεση σχετίζεται, πχ λύπη-οίκτο (λυπάται κάποιος γιά τήν συμφορά μου καί δέν τό αντέχει), ή φόβο-δειλία (δειλιάζει κάποιος  μπρός στό ενδεχόμενο νά τού ζητηθεί συμπαράσταση), όμως από πού πηγάζει η απομάκρυνση από τήν δυστυχία δέν είμαι βέβαιος πώς τό γνωρίζω..

[Ιωάννα]

Η μνήμη μας επιλεκτικά κρατάει τις ευχάριστες αναμνήσεις, ξεχνά τις δυσάρεστες.  Επιθυμούμε να κρατούμε στη μνήμη μας τους ανθρώπους που χάσαμε με τις ευχάριστες στιγμές που ζήσαμε.
Συναναστρεφόμαστε ευκολότερα εκείνους που μας κάνουν να περνάμε ευχάριστα μαζί τους.
Από τη φύση του ο άνθρωπος θέλει να αποφεύγει κάθε τι δυσάρεστο.
Κάθε φορά που συμπαραστεκόμαστε σε έναν βαριά ασθενή μοιραζόμαστε το φορτίο της λύπης του, περισσότερο μάλιστα αν τον νοιαζόμαστε

(λυπάται κάποιος γιά τήν συμφορά μου καί δέν τό αντέχει)

Αυτό πραγματικά το έχω ζήσει με τον πατέρα μου, που έφυγε.  
 

ή φόβο-δειλία (δειλιάζει κάποιος  μπρός στό ενδεχόμενο νά τού ζητηθεί συμπαράσταση)

και αυτό μέσα από τη ζωή.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί, όμως, ότι η αληθινή αγάπη δεν γνωρίζει τέτοια εμπόδια;

[diabaths]

Νόμίζω Iaspis οτι πολλές φορές κύριο λόγο στην απομάκρυνση αυτή που λές πάιζει το ότι δεν ξέρουμε πως να αντιμέτωπίσουμε την δυστυχία. Ξέρεις, πολλές φορές δεν ξέρεις τι να πεις σε κάποιον η πως να φερθείς απεναντί του. Να το παίξεις χαρούμενος, λυπημένος, να αρχίσεις τα λόγια το μπλα μπλα μπλα. Οπότε αφού δεν μπορει κάποιος να τα βρεί με τον εαυτό του για το πως θα αντιμετωπισει η θα βοήθησει τον άλλο που εχει πρόβλημα, απομακρύνεται απο κοντά του. Τώρα το πως αντιμετωπίζεις κάποιον που πονα είναι αλλο θέμα.
Οσο για την ελλεψη αγάπης που λεει η Ιωάννα, νομίζω στην αρχή  μόνο. Δλδ αν δεν συμπονάς τον αλλο δεν θα βοηθήσεις καθόλου. Ούτε θα σκεφτεις τι εχει, οπως επίσης και δεν θα σε νοιάξει. Απο τη στιγμή όμως που -οπως λες κ εσυ- ο άλλος λυπάται για αυτο που έχεις, σε σκέφτεται και ακόμα όπως λές προσεύχεται τότε έιναι περισσότερο έλλεψη τεχνικής και οχι αγάπης.

[Iaspis]

Ωραία τό εξειδικεύεις diabaths. Άν κατάλαβα καλά, λές πώς συνήθως οί άνθρωποι έρχονται σέ αδιέξοδο μέ τόν εαυτό τους (κοινώς κομπλάρουν) όταν προσεγγίζουν τήν δυστυχία, καί μήν ξέροντας πώς νά φερθούν προτιμούν νά απομακρυνθούν από αυτήν. Τό θέμα βέβαια τώρα πάει στό γιατί ερχόμαστε σέ αδιέξοδο μέ τόν εαυτό μας, μπροστά στή δυστυχία, καί παρόλο πού συμπάσχουμε πολλές φορές προτιμούμε νά αποστασιοποιηθούμε; Μήπως δέν πιστεύουμε κατά βάθος, πώς μπορούμε νά βοηθήσουμε, ακόμα κι άν είμαστε διατεθειμένοι νά προσφέρουμε  βοήθεια στόν παθόντα; Μήπως η συμβολή μας όταν δέν μπορεί εκ τών πραγμάτων νά είναι καταλυτική λόγω αντικειμενικής δυστυχίας (αρώστεια καταστροφή, απώλεια), τότε κομπλάρει καί μάς απομακρύνει από τήν δυστυχία; Γιατί άραγε;

[ρωμηός]

έιναι περισσότερο έλλεψη τεχνικής και οχι αγάπης.

Ίσως να είναι και έλειψη της κατά Θεόν αγάπης. Γιατί ναι μεν αγαπάμε τα προσφιλή μας πρόσωπα αλλά χωρίς πίστη πολλές φορές και με έναν επιπόλαιο συναισθηματισμό. Ίσως αν η πίστη μας ήταν πιο ζωντανή, αν ζούσαμε ήδη ως πολίτες της Ουρανίου Βασιλείας να είμασταν περισσότερο κοντά με ουσιαστικό τρόπο.

[diabaths]

Ναι ίσως και αν ήμασταν αγιοι να ήταν καλύτερα....
Δεν συμφωνω με αυτή την αντίληψη των πραγμάτων. Είμαστε ανθρωποι και εχουμε αδυναμίες. Δεν μου αρέσει να ρίχνω όλα τα αποτελέσματα στην ελλειψη πίστης. Δεν το θεωρώ επιχείρημα. Αυτό έιναι κάτι που μπορεί να το πεί ο καθένας μόνο μα μόνο στον εαυτό του και όχι σαν επιχείρημα.
Επίσης επιπολαιος όντως μπορεί να είναι ο συναισθηματισμός. Αλλα αυτό οφείλεται και σε πολλά αλλα πράγματα όχι μόνο στην πίστη.

[ρωμηός]

Ναι ίσως και αν ήμασταν αγιοι να ήταν καλύτερα....
Δεν συμφωνω με αυτή την αντίληψη των πραγμάτων. Είμαστε ανθρωποι και εχουμε αδυναμίες.

Το παρουσιάζεις κάπως αδύνατο. Κι όμως καλούμαστε να γίνουμε Άγιοι, όχι σε έναν ιδεατό κόσμο, όχι σε μια φαντασίωση που καταναλίσκεται σε πνευματικά ευφυολογήμτα, αλλά στο εδώ και στο τώρα. Επίσης, μου φαίνεται ότι παρουσιάζεις τους αγίους σαν μη-ανθρώπους ή σαν υπερανθρώπους. Και οι Άγιοι είναι άνθρωποι και έχουν αδυναμίες.

Το να αποζητούμε την κατά Θεόν αγάπη δεν είναι ουτοπία. Είναι ο στόχος μας και είναι εφικτός. Όταν πάλι λέω πίστη, δεν εννοώ κάτι αφηρημένο, εννοώ την πίστη ότι η ζωή αυτή είναι \"προς καιρόν\" και ότι υπάρχει αιωνιότητα, υπάρχει Βασιλεία του Θεού, ότι θα υπάρχουμε μαζί για πάντα. Και μόνη η πίστη στην αιωνιότητα και την ανάσταση των σωμάτων σε κάνει να βλέπεις τα παρόντα με τελείως διαφορετικό μάτι... Νομίζω!

[ειρήνη]

Σίγουρα μετράει και η πίστη μας γιατί χωρίς αυτήν δε μπορούμε να πλησιάσουμε κάποιον που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα.Πώς θα τον παρηγορήσουμε;Πώς θα τον ανεβάσουμε ψυχικά;Θεωρώ ότι αν δεν πιστεύουμε και δε μεταφέρουμε στον άλλο την ελπίδα για το Θαύμα ή για την Επουράνιο Βασιλεία δε μπορούμε με άλλον τρόπο να τον βοηθήσουμε. Ωστόσο,θεωρώ ότι μας λείπει και η απλότητα.Γι\' αυτο κυρίως δεν τολμάμε να τον επισκεφθούμε.Δεν ξέρουμε πώς να του μιλήσουμε,πώς θα το πάρει,τι θα μας πει.Ας μπούμε λίγο στη θεση αυτών των ανθρώπων και θα νιώσουμε την ανάγκη τους για λίγη αγάπη.Τότε νομίζω δε θα μας αποτρέψει τίποτα από το να τους μιλήσουμε.Και δε χρειάζεται οίκτος ούτε να βάζουμε τα κλάμματα με το πρόβλημά τους.Πρέπει και οι ίδιοι να νιώθουν άνετα μαζί μας κι εμείς μαζί τους,γιατί αν νιώσουν έστω και λίγο ότι τους λυπόμαστε θα στενοχωρηθούν.Το πρώτο,όμως, είναι η προσευχή για εκείνους και μαζί με την ένδειξη της αγάπης μας θα φέρουν τα καλύτερα απότελέσματα.(Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου)

[Iaspis]

Εμένα πάντως Ειρήνη μέ βοήθησες, κυρίως μέ τήν τελευταία σου πρόταση!

Τό καλό είναι στήν φύση μας. Κανείς δέν θέλει στά σοβαρά νά είναι κακός. Ποιός θά πεί ποτέ πώς η αγάπη, είναι κάτι βλαβερό πού πρέπει νά τό αποβάλουμε από μέσα μας; Κάνεις νομίζω, όποιος κι άν είναι, ότι κι άν έκανε  καί όσους κι άν έχει εναντίον του.
\'Ομως στήν πράξη πολλοί άνθρωποι, ή ο ίδιος άνθρωπος σέ πολλές στιγμές (τό ίδιο είναι) πράττει, λέγει ή σκέφτεται κακώς· καί πολλές φορές ισχυρίζεται πώς γιά καλό έπραξε είπε ή σκέφθηκε εναντίον τού άλλου, υποστηρίζοντας τό κακό πού αισθάνεται σάν δίκιο του. Επίσης αντιστρόφως, κατά τεκμήριο αγαθή πράξη, λόγος ή σκέψη, ενδέχεται νά υπηρετεί τό κακό (ο λεγόμενος φαρισαïσμός κι η υποκρισία) · όμως τό άλοθι τού τεκμηρίου είναι αρκετό γιά νά εφησυχάσει τόν φαρισαίο, ή τήν φαρισαïκή μας στιγμή (τό ίδιο είναι), έτσι ώστε νά αισθάνόμαστε πώς πράττουμε λέμε ή σκεφτόμαστε καλώς.
Όμως ίσως νά ξέφυγα από τό θέμα, ίσως όμως καί όχι...
Θέλω νά πώ πώς η δυστυχία δημιουργεί μία καταλυτική ατμόσφαιρα, στήν οποία ο άνθρωπος δυσκολεύεται νά παίξει τόν καθημερινό του ρόλο, καί τό διαχρονικό του πιστεύω πολλές φορές αδυνατεί μπρός σ\' αυτή, καί μένει γυμνός σάν βρέφος πού κλαίει μπρός σέ αυτό πού τό φοβίζει, τό λυπεί, τό δυσαρεστεί κ.ο.κ. Άν λοιπόν  ο άνθρωπος δέν βρεί τρόπο έτσι ώστε νά πάψει νά εμπειρίζεται τήν δυστυχία/ατυχία/κρίση  σάν πλήγμα, εκμεταλεύεται τήν δυνατότητα τής φυγής, κάτι πού τό βρέφος δέν έχει..όπως δέν έχει καί εμπειρίες άλλωστε...Καί εδώ είναι η απιστία, η οποία έχει όνομα. Η συμφορά δέν είναι πλήγμα γιά τόν  πιστό άνθρωπο, ή για τήν πιστή στιγμή του καθενός (τό ίδιο είναι). Είναι ευεργεσία, δώρο τού Θεού, κι αυτό τό καταλαβαίνει πιό εύκολα ο κάθε ένας όταν η κρίση είναι μικρή· μάς φέρνει σέ περίσκεψη, μάς καθαρίζει, διορθώνει τήν λανθάνουσα στιγμή μας. Όταν, βέβαια η δυστυχία είναι μεγάλη χρειάζεται καί μεγάλη πίστη, σάν κι αυτή τών Αγίων μας πού πέθαιναν χαρούμενοι γιά τόν Χριστό.

[Iaspis]

Δεν μου αρέσει να ρίχνω όλα τα αποτελέσματα στην ελλειψη πίστης. Δεν το θεωρώ επιχείρημα. Αυτό έιναι κάτι που μπορεί να το πεί ο καθένας μόνο μα μόνο στον εαυτό του και όχι σαν επιχείρημα.

Αυτό πού λέει ο diabaths νομίζω πώς είναι θέμα γιά συζήτηση, σέ συνάφεια μέ αυτό πού λέει ο ρωμηός

«Ίσως να είναι και έλειψη της κατά Θεόν αγάπης.

»Το να αποζητούμε την κατά Θεόν αγάπη δεν είναι ουτοπία.

Νομίζω πώς καί οι δύο απόψεις είναι ειλικρινείς. Μέ δύο λόγια από πού ξεκινά η πίστη μας; πώς πραγματώνεται μέσα μας; είναι διεργασία πού διαμορφώνεται; ή είναι κάτι δεδομένο πού ακολουθείται;
Είναι ατομικό ή συλογικό ζήτημα; Είναι τέλος πάντων ζήτημα, ή υπόθεση ζωής καί φυσικά καί θανάτου;

[Αρτέμης]

Στο ερώτημα σου Iaspis,σχετικά με το τι είναι πίστη ακριβώς,θα δανειστώ κάτι που άκουσα σε μια ομιλία του π.Λουδοβίκου(μου φαίνεται) και μεταφέρω στο περίπου ό,τι θυμάμαι:Είπε ότι πίστη(σε ένα πρόσωπο) είναι η γνώση που αποκτούμε γι\'αυτό μέσω της επαφής μαζί του,δηλαδή το βλέπουμε,το πιάνουμε,το γνωρίζουμε καλά.πρόκειται για υποκειμενική γνώση η οποία δεν είναι τυφλή(όπως πολλοί θεωρούν την πίστη).μπορούμε να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη γι\'αυτό το πρόσωπο,να τοπιστέψουμε..

[Iaspis]

Στο ερώτημα σου Iaspis,σχετικά με το τι είναι πίστη ακριβώς,θα δανειστώ κάτι που άκουσα σε μια ομιλία του π.Λουδοβίκου(μου φαίνεται) και μεταφέρω στο περίπου ό,τι θυμάμαι:Είπε ότι πίστη(σε ένα πρόσωπο) είναι η γνώση που αποκτούμε γι\'αυτό μέσω της επαφής μαζί του,δηλαδή το βλέπουμε,το πιάνουμε,το γνωρίζουμε καλά.πρόκειται για υποκειμενική γνώση η οποία δεν είναι τυφλή(όπως πολλοί θεωρούν την πίστη).μπορούμε να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη γι\'αυτό το πρόσωπο,να τοπιστέψουμε..

Είναι, νομίζω, πολύ ορθή η τοποθέτηση σου αγαπητέ Αρτέμη, καί δείχνει πώς η πίστη είναι μάλλον σχέση ζωντανή (επαφή όπως είπες) πού διαμορφώνεται από τό πρόσωπο τού άλλου μέσα μας, δημιουργώντας μία υποκειμενική γνώση τού προσώπου, πού στήν πορεία τής εξελιξής της δέν αποτελεί πανάκεια. Γι αυτό εξάλου εμφανίζεται κι αυτό πού λέγεται απιστία, πού είναι προσωπική υπόθεση (ασθένια μάλλον) τού καθενός.

Άς θέσουμε τόν Θεόν σάν πρόσωπο τού «άλλου», πηγαίνοντας στήν πηγή τής γνώσεως, γιά νά επιχειρήσουμε (άν μπορούμε) νά δούμε πού βρίσκεται η πίστη μας, ή τουλάχιστον πού βρίσκεται η πίστη τών απειραρίθμων στιγμών μας, ή έστω μίας από αυτές, πού μπορεί νά αποτελέσει ένα ατομικό σημείο αναφοράς στήν σχέση μας μέ τόν Θεό.
Βέβαια, τά πράγματα δυσκολεύουν, καθώς Θεός δέν είναι μόνον τό πρόσωπο, αλλά καί η γέννηση, καί η εκπόρευση...Κι άν είναι έτσι τότε από αυτό τό πρόσωπο τού «Άλλου» πού θέσαμε απεναντί μας, έχουμε όχι μόνο καί εμείς οί ίδιοι δημιουργηθεί, αλλά καί ότι σχετίζεται μέ εμάς, κτιστό ή άκτιστο, ανά πάσα στιγμή καί αιώνα...Καί όχι μόνο αυτό, αλλά καί αυτό τό πρόσωπο πού καλούμαστε μέσω σχέσεως (όπως ορθώς είπες) νά γνωρίσουμε καί νά πιστέψουμε, μάς παραχώρησε τήν ελευθερία, αδιάρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν αφθαρσία, νά διάγουμε όπως επιλέξουμε, καί μάλιστα ανά πάσα στιγμή, ισοροπώντας μεταξύ φθοράς καί αφθαρσίας, είτε μεταξύ δουλείας καί ελευθερίας, είτε μεταξύ απιστίας καί πίστεως.! Μήπως αυτή η διαλεκτική αντίθεση είναι η ζωή καί ο θάνατος μας;  Μήπως στήν κάθε, άχρονη, στιγμή μας δοκιμάζεται η πίστη ή η απιστία μας. Μήπως δέν χρειάζεται νά πούμε ή νά δείξουμε-αποδείξουμε τίποτα, παρά μόνο τήν εμπειρία μας γυμνή απ\' τήν θνητότητα... πού προκαλεί ο εγκλεισμός (φυλάκιση) πού δημιουργείται από τό ατομικό μας θέλημα, καί μιάς πού είμαστε σέ φόρουμ, από τήν επάρατο γνώμη μας; Μήπως αυτή η γνώμη «νικάει» τήν γνώση τού Θεού καί εμφανίζει τήν απιστία, πού κανείς άνθρωπος πράγματι δέν επιδιώκει, αλλά δυστυχώς έχει νά κάνει μέ τόν καθένα μας; Μήπως αυτή είναι η δυστυχία απ\' τήν οποία απομακρυνόμαστε, όπως ο διάβολος από τό λιβάνι; Καί καλά ο διάβολος είναι ανίκανος νά ωφεληθεί καί νά ωφελήσει, εμείς όμως, τό πλάσμα τού Θεού;
Επαναφορά, μετάνοια, συγχώρηση, ταπείνωση! Αυτή είναι η ευεργεσία πού προέρχεται από τήν δυστυχία, πού τήν αποφεύγει η απιστία μας! Επί τό έργον αδέλφια, μικρό ή μεγάλο, προσωπικό ή συλλογικό, όπου φαίνεται, όταν τό βλέπουμε...

[Αρτέμης]

Ωραία αυτά που γράφεις Iaspis,θα ανατρέξω όμως στην βοήθεια του κοινού για να το κάνει πιο λιανά το θέμα!Καταλαβαίνω μερικά σημεία,όμως σε άλλα δυσκολεύομαι να κατανοήσω πλήρως αυτά που λες.Πάντως μην πτοείσαι από την ασχετοσύνη μας θα την βρούμε την άκρη..:yikes:

[Iaspis]

Ωραία αυτά που γράφεις Iaspis,θα ανατρέξω όμως στην βοήθεια του κοινού για να το κάνει πιο λιανά το θέμα!Καταλαβαίνω μερικά σημεία,όμως σε άλλα δυσκολεύομαι να κατανοήσω πλήρως αυτά που λες.Πάντως μην πτοείσαι από την ασχετοσύνη μας θα την βρούμε την άκρη..:yikes:

Αγαπητέ Αρτέμη, δέν είμαι καθόλου πιό σχετικός από κανέναν εδώ πέρα, τουναντίον, πιστεψέ με, αισθάνομαι καί είμαι άσχετος καί αδόκιμος όχι μόνον θεολογικά (αυτό σίγουρα), αλλά καί σάν απλός βαπτισμένος  πιστός Χριστιανός. Σκέφτηκα (έτσι γιά παρηγόρια), πώς ότι συμβαίνει μέ όλους τούς ανθρώπους, συμβαίνει καί μέ όλες τίς στιγμές τού ενός ανθρώπου. Έτσι όπως έχουν υπάρξει καί υπάρχουν στόν κόσμο άπειροι τύποι ανθρώπων, όπως φονιάδες, κλέφτες, ψεύτες, υποκριτές, απατεώνες, άτιμοι, πόρνοι, ρουφιάνοι, κουτσομπόληδες, ψιθυριστές, τεμπέληδες,  ζηλόφθονοι, παρασυρμένοι, ανήσυχοι, καταθλιπτικοί, κομπλεξικοί, δειλοί, παράτολμοι, άπιστοι, τολμηροί γενναίοι, γενναιόδωροι, ελεήμονες, τίμιοι, φιλαλήθεις, ήσυχοι, ευσεβείς, ευθείς, βοηθοί, ειλικρινείς, παρθένοι, εχέμυθοι, εύχαροι, αλτρουιστές, αφιερωμένοι, εργατικοί, σταθεροί, χαρισματικοί, δυνατοί,πιστοί, ηγούμενοι, άγιοι....καί ότι άλλο..., έτσι έχουν υπάρξει καί υπάρχουν καί οι αντίστοιχες στιγμές, πού χαρακτηρίζονται από τά ίδια αυτά, στόν ένα άνθρωπο...Καί μήν τό πάρεις πώς εμφανίζονται απαραιτήτως όλες αυτές οι στιγμές στόν καθένα, αλλά κάποιες πού μόνο ο ίδιος  μπορεί νά ξέρει, αναλόγως μέ τό πώς διάγει.
Καί εδώ είναι η πολυσυζητημένη προαίρεση τού Χριστιανού. Τού πιστού μέ δύο λόγια. Πόσες φορές λέμε ξεκάθαρα αυτό πού μάς συμβαίνει, κυρίως όταν πρόκειται γιά πάθος; Όλοι οι πιστοί καί εν Κυρίω βαπτισμένοι, καί ιδίως οι πιό επιμελείς πού αποφασίζουν νά μελετήσουν καί λίγο τόν λόγο τού Θεού, γνωρίζουν από τίς Γραφές καί από τούς Πατέρες, τί θά πεί αγάπη, πίστη, ελπίδα, μετάνοια, ταπείνωση, αρετή, διάκριση καί τόσα άλλα. Κοίτα τώρα, όχι τό μπάχαλο τού κόσμου, από τό οποίο έτσι κι αλιώς δέν βγαίνει άκρη...αλλά άς πούμε κάτι πού προαιρείται εν Χριστώ. Παραδείγματος χάριν κοίτα πώς ζητάμε συγγνώμη, όταν γνωρίζουμε πώς εμπαιχθήκαμε. Κοίτα φίλε μου..., μάζεψε τίς συγγνώμες όλου τού φόρουμ (νά θέμα γιά θεολογικό φόρουμ), ανωνύμως γιά νά μήν εκτεθεί κανείς, καί παράθεσέ τις σέ μία ενότητα, γιά νά δείς πόσο διαφορετικό πράγμα ομολογούμε από αυτό πού πράγματι μάς συμβαίνει...Όχι βέβαια όλοι, ούτε ο ίδιος πάντα· όμως αυτή η επάρατος γνώμη μας πού δικαιωματικά ορθώνεται ένεκα ατομικής, κοινωνικής, πολιτικής, δικαιοσύνης δημοκρατίας καί εύνοιας, τίς περισσότερες φορές αντιλογεί, καί ξέρεις πού; Στήν γνώση τού Θεού, αναδεικνύοντας τήν ματαιότητα καί τήν ανυπαρξία τής ζωής τού ανθρώπου, όταν αυτή δέν συνδέεται μέ τόν θάνατο...Γιατί η στιγμή τής γνώσεως τού Θεού πού λέγεται καί πίστη, είναι ο θάνατος τού ατομικού μας θελήματος. Καί αυτό συμβαίνει στόν κάθε άνθρωπο, μόνο πού δύσκολα ανακαλείται από τόν καθένα...Τόν Θεό κανείς δέν τόν είδε αυτοπροσώπως (ούτε καί γίνεται), όμως τά τού Θεού είναι κοντά μας, μπροστά μας, δίπλα μας, μέσα μας. Γιατί νά τά διώχνουμε ; Κρανίου τόπος τό αποτέλεσμα τής απιστίας μας!

Ευτυχώς πού η φύση μας είναι κατά Θεόν, η γέννησή μας εν Κυρίω, καί η χάρις μας τού Αγίου Πνεύματος! Ευτυχώς!

[Αρτέμης]

Γιατί η στιγμή τής γνώσεως τού Θεού πού λέγεται καί πίστη, είναι ο θάνατος τού ατομικού μας θελήματος. Καί αυτό συμβαίνει στόν κάθε άνθρωπο, μόνο πού δύσκολα ανακαλείται από τόν καθένα...

Να συμπληρώσω ή μάλλον ν\'αντιπαραβάλλω ότι η γνώση του Θεού δεν είναι(απαραίτητα)άμεση συνέπεια του θανάτου του ατομικού θελήματος αφού αυτό το απαρνούμαστε από την στιγμή που διαλέγουμε ν\'ακολουθήσουμε τον δύσκολο δρόμο(..απαρνησάσθω ευατόν..),αλλά έρχεται με τον καιρό..Παράδειγμα ο Πάυλος ο οποίος είδε τον Θεό την στιγμή που Τον κατεδίωκε..Η ερώτηση μου πάνω στο θέμα είναι η εξής:τελικά ο αυτοσκοπός μας ποιος πρέπει να είναι?να γνωρίσουμε τον Θεό(με οποιοδήποτε τρόπο)?ή μήπως και μόνο η λέξη αυτοσκοπός δηλώνει κάτι εγωιστικό και ξένο προς τον Θεό?θα μου πείτε,σκοπός είναι η θέωση,η σωτηρία,η αγιότητα..Αλλά αυτά είναι το αποτέλεσμα αυτού του οποίου ψάχνουμε.Το οποίο σχετίζεται άμεσα με τον δίπλα μας,ο οποίος είναι η ζωντανή εικόνα του Θεού στη γη

[Iaspis]

Να συμπληρώσω ή μάλλον ν\'αντιπαραβάλλω ότι η γνώση του Θεού δεν είναι(απαραίτητα)άμεση συνέπεια του θανάτου του ατομικού θελήματος αφού αυτό το απαρνούμαστε από την στιγμή που διαλέγουμε ν\'ακολουθήσουμε τον δύσκολο δρόμο(..απαρνησάσθω ευατόν..),αλλά έρχεται με τον καιρό..Παράδειγμα ο Πάυλος ο οποίος είδε τον Θεό την στιγμή που Τον κατεδίωκε..

Ακριβώς αυτό είναι τό θέμα αδελφέ Αρτέμη! Κανείς δέν γνώρισε αυτοπροσώπως τόν Θεό, όμως ο Απόστολος Παύλος υπάρχει σάν στιγμή στήν ζωή τού κάθε ανθρώπου, ακόμη καί τού άπιστου, καί τού πιό κολασμένου. Πολύ περισσότερο, η στιγμή αυτή διευρύνεται όταν πρόκειται γιά άνθρωπο πιστό, αφιερωμένο, Μοναχό, Άγιο....
Καί νά γιατί η κάθε αληθής στιγμή τού οποιουδήποτε ανθρώπου είναι πίστη. Όταν π.χ. μεγαλώνει τό παιδί του, ή όταν βοηθάει τήν γριά μάνα πού τόν γέννησε, δέν τό κάνει γιά τόν εαυτό του, αλλά παραβλέποντας τό ατομικό του θέλημα πράττει εν Κυρίω, ανεξάρτητα πώς διάγει έν γένει.Η πρόνοια τού Θεού αδελφέ έχει καί αυτή όνομα. Ο Θεός μας δέν είναι «από μηχανής», είναι ολοζώντανος!!!
Όσο κάποιος Χριστιανός προαιρείται γιά τήν ατελείωτη γνώση τού Θεού, τόσο αποκόπτει τό ατομικό του θέλημα, καί τόσο ίσως νά πρέπει νά παλαίψη μέ τόν υπερήφανο λογισμό πού μάς θεώνει μετά από μία καί μοναδική καλή εν Χριστώ πράξη, ή μετά από τήν καλοπροαίρετη στιγμή μας έν γένει. Ο Απόστολος τών εθνών, δέν θεώθηκε τήν στιγμή πού είδε τό όραμα...θεώθηκε αφού «βάδισε πεζός» άπαντα τά έθνη, παλεύοντας μέ ανθρώπους καί δαίμονες, καί ναυαγώντας στίς θάλασσες τής αμαρτίας πού ταράζουν τήν ψυχή κάθε ανθρώπου, καί τού κολασμένου καί τού Αγίου. Εμείς πώς συζητάμε γιά θέωση τήν στιγμή πού δέν έχουμε ακόμη μετανοήσει; Τήν στιγμή πού δυσκολευόμαστε νά μετανοήσουμε, καλύτερα. Αδελφέ Αρτέμη ο δικός μας αγώνας καί σκοπός σέ τούτον τόν αιώνα, είναι τής μετάνοιας καί τής συγχώρησης, όχι τής θέωσης, γιατί γιά τήν μετάνοια κάτι μπορούμε νά κάνουμε, όμως γιά τήν θέωση \'Αλλος πρέπει νά επιληφθεί...Άσε πού τό κάθε τι εν Κυρίω, φέρνει καί τό κάθε άλλο...

Τίς συγγνώμες τού φόρουμ όλου σέ ένα τόπικ (ανωνύμως βέβαια)· αυτό προτείνω επί τό έργον...μιάς καί είμαστε όλοι εδώ παρέα (όσοι μείναμε δηλαδή...), καί συνομιλούμε στήν βάση τής Ορθοδόξου πίστεως μας.


ΥΓ1: «Ακόμα και τα χαλασμένα ρολόγια,2 φορές την μέρα δείχνουν την σωστή ώρα..» Εκείνες τίς 2 φορές δέν είναι χαλασμένα, καί τότε δέν υπολείπονται σέ τίποτα από τά σωστά ρολόγια...τών 60 δευτερολέπτων ανά ώρα/τών 3600 δεκάτων ανά ώρα, καί πάει λέγοντας...

ΥΓ2: Συγγνώμη πού σχολιάζω τήν υπογραφή σου Αρτέμη...Μού φάνηκε απλώς on topic...

[Αρτέμης]

Το ρητό αυτό,το άκουσα πρόσφατα σε μια κουβέντα που είχα με κάποιον και απλά υπενθυμίζει πως κανείς δεν είναι για πέταμα ή άχρηστος ,όσο και αν φαίνεται εξωτερικά..Είναι ο αγώνας που πρέπει να κάνουμε όλοι μας να συγχωρούμε τον άλλο,να του βρίσκουμε ελαφρυντικά και να κρατάμε μόνο τα καλά του..

[Ιωάννα]

Το ρητό αυτό,το άκουσα πρόσφατα σε μια κουβέντα που είχα με κάποιον και απλά υπενθυμίζει πως κανείς δεν είναι για πέταμα ή άχρηστος ,όσο και αν φαίνεται εξωτερικά..Είναι ο αγώνας που πρέπει να κάνουμε όλοι μας να συγχωρούμε τον άλλο,να του βρίσκουμε ελαφρυντικά και να κρατάμε μόνο τα καλά του..

Τι καλό! :)
Όλοι ρολόγια; Όλοι δηλ. ίσοι, όχι ίδιοι, αλλά ίσοι.
Κι όμως ας λεγόμαστε.... χριστιανοί, μια χαρά χωρίζουμε τα ρίφια από τα πρόβατα.  Αυτός καλός, δεξιά, τον πλησιάζω, εκείνος αριστερά, μακρυά η καρδιά μου.
Όλοι ρολόγια.
Ξέρεις τί με φοβίζει, Αρτέμη;  Ότι κάποιοι δεν δείχνουμε ποτέ τη σωστή ώρα, όχι επειδή σταμάτησαν τα ρολόγια μας, αλλά επειδή επιμένουμε να μην συντονιζόμαστε στη σωστή ώρα.  Θέλουμε έτσι να συμβιβάσουμε το ορθό με το χαλασμένο και χάνουμε το ακέραιο που είναι και το μοναδικό.  Υπερβολική; Μπορεί.
Βγήκα, αυθόρμητα, από το θέμα.  Αλλά ήταν ωραία η υπογραφή...!

[Iaspis]

Θέλουμε έτσι να συμβιβάσουμε το ορθό με το χαλασμένο και χάνουμε το ακέραιο που είναι και το μοναδικό.  Υπερβολική; Μπορεί.

Καθόλου υπερβολική! Μάλλον ότι ξεφεύγει από αυτό πού λές καταντάει υπερβολή, από τήν οποία είναι γεμάτη η ζωή μας. Χαίρομαι γιά αυτήν τήν ακέραια γνώμη σου Ιωάννα!

[Αρτέμης]

Εμβαθύνατε πολύ στο θέμα,δεν περίμενα τέτοια ανάλυση..Ευχαριστούμε

[Ιωάννα]

Χαίρομαι γιά αυτήν τήν ακέραια γνώμη σου Ιωάννα!

Ευχαριστώ για τον καλό λογισμό, Iaspis! :)
Βλέπεις μόνο η γλώσα  μιλά για ακεραιότητα -και η καρδιά, βέβαια, αναπαύεται και την αναζητεί- αλλά τα έργα;;;  Εδώ είμαστε...!  
Ξεπερνάμε και τους πολιτικούς μας στη συνέπεια :blush: