Έχω παρατηρήσει πώς υπάρχει μία τάση σέ πολλούς ανθρώπους, ή σέ πολλές στιγμές τού ιδίου ανθρώπου (τό ίδιο είναι), νά απομακρύνεται ή νά αποστασιοποιείται από τήν δυστυχία-ατυχία-κρίση, πού μπορεί νά βρεί τόν συνανθρωπό του, ή μία κατάσταση στήν οποία συμετείχε καί ο ίδιος (φιλία, συγγένεια κλπ). Γιά παράδειγμα άν κάποιος αρωστήσει μπορεί νά χάσει ξαφνικά τούς περισσότερους φίλους του (ή καί όλους) · καί όσο πιό βαρειά αρωστήσει (πχ καρκίνος), τόσο πιό πολλούς φίλους θά χάσει...Δηλαδή ο άνθρωπος απομακρύνεται από τήν δυστυχία, τήν συμφορά, τήν αρώστεια κ.ο.κ., σάν νά πάσχει ο ίδιος, ενώ κάτι τέτοιο δέν ισχύει. Γιατί άραγε;
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν, ξεχωρίζω το ουσιαστικό, έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος και αληθινής αγάπης. Αν αγαπώ συμμετέχω στον πόνο του άλλου, έρχομαι στη θέση του, αφουγκράζομαι τις ανάγκες του, είμαι δίπλα του, δεν τον ξεχνώ, δεν εξαφανίζομαι στην καθημερινότητά μου. Η αγάπη όμως είναι και ένα αγώνισμα.
Quote from: ΙωάνναΠολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν, ξεχωρίζω το ουσιαστικό, έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος και αληθινής αγάπης. Αν αγαπώ συμμετέχω στον πόνο του άλλου, έρχομαι στη θέση του, αφουγκράζομαι τις ανάγκες του, είμαι δίπλα του, δεν τον ξεχνώ, δεν εξαφανίζομαι στην καθημερινότητά μου. Η αγάπη όμως είναι και ένα αγώνισμα.
Όλα πού γράφεις Ιωάννα είναι ορθά. Όμως, ίσως από κάπου αλλού νά πηγάζει τό φαινόμενο, καί όχι μόνο από έλειψη αγάπης. Δές πώς κάποιος λυπάται πράγματι γιά τήν δυστυχία μου, παρακαλεί καί τόν Θεό υπέρ εμού, όμως δέν μέ ζυγώνει. Γιατί άραγε;
Quote from: IaspisΔές πώς κάποιος λυπάται πράγματι γιά τήν δυστυχία μου, παρακαλεί καί τόν Θεό υπέρ εμού, όμως δέν μέ ζυγώνει. Γιατί άραγε;
Τί εννοείς; Μία μοναχή, ένας μοναχός βεβαίως θα προσευχηθεί, δεν θα πλησιάσει. Ένα πάλι πολυάσχολος κοσμικός, δύσκολα βρίσκει το χρόνο να επικοινωνήσει συστηματικά. Άλλος πάλι θα λυπηθεί, αλλά την επόμενη στιγμή θα ξεχαστεί με τα δικά του. Μήπως όμως έχεις την απάντηση στο μυαλό σου;
Quote from: ΙωάνναQuote from: IaspisΔές πώς κάποιος λυπάται πράγματι γιά τήν δυστυχία μου, παρακαλεί καί τόν Θεό υπέρ εμού, όμως δέν μέ ζυγώνει. Γιατί άραγε;
Τί εννοείς; Μία μοναχή, ένας μοναχός βεβαίως θα προσευχηθεί, δεν θα πλησιάσει. Ένα πάλι πολυάσχολος κοσμικός, δύσκολα βρίσκει το χρόνο να επικοινωνήσει συστηματικά. Άλλος πάλι θα λυπηθεί, αλλά την επόμενη στιγμή θα ξεχαστεί με τα δικά του. Μήπως όμως έχεις την απάντηση στο μυαλό σου;
Εμένα ο νούς μου δέν πάει ποτέ στούς μοναχούς, παρά μόνο όταν διαβάζω τά έργα τους. Μιλώ γιά μάς εδώ τούς κοσμικούς. Δέν είναι θέμα χρόνου, είναι θέμα διάθεσης πού πηγάζει από κάπου πού όμως δέν τόχω βρεί. Μπορώ νά ιδώ πράγματα μέ τά οποία αυτή η διάθεση σχετίζεται, πχ λύπη-οίκτο (λυπάται κάποιος γιά τήν συμφορά μου καί δέν τό αντέχει), ή φόβο-δειλία (δειλιάζει κάποιος μπρός στό ενδεχόμενο νά τού ζητηθεί συμπαράσταση), όμως από πού πηγάζει η απομάκρυνση από τήν δυστυχία δέν είμαι βέβαιος πώς τό γνωρίζω..
Η μνήμη μας επιλεκτικά κρατάει τις ευχάριστες αναμνήσεις, ξεχνά τις δυσάρεστες. Επιθυμούμε να κρατούμε στη μνήμη μας τους ανθρώπους που χάσαμε με τις ευχάριστες στιγμές που ζήσαμε.
Συναναστρεφόμαστε ευκολότερα εκείνους που μας κάνουν να περνάμε ευχάριστα μαζί τους.
Από τη φύση του ο άνθρωπος θέλει να αποφεύγει κάθε τι δυσάρεστο.
Κάθε φορά που συμπαραστεκόμαστε σε έναν βαριά ασθενή μοιραζόμαστε το φορτίο της λύπης του, περισσότερο μάλιστα αν τον νοιαζόμαστε
Quote from: Iaspis(λυπάται κάποιος γιά τήν συμφορά μου καί δέν τό αντέχει)
Αυτό πραγματικά το έχω ζήσει με τον πατέρα μου, που έφυγε.
Quote from: Iaspisή φόβο-δειλία (δειλιάζει κάποιος μπρός στό ενδεχόμενο νά τού ζητηθεί συμπαράσταση)
και αυτό μέσα από τη ζωή.
Ποιος μπορεί να αρνηθεί, όμως, ότι η αληθινή αγάπη δεν γνωρίζει τέτοια εμπόδια;
Νόμίζω Iaspis οτι πολλές φορές κύριο λόγο στην απομάκρυνση αυτή που λές πάιζει το ότι δεν ξέρουμε πως να αντιμέτωπίσουμε την δυστυχία. Ξέρεις, πολλές φορές δεν ξέρεις τι να πεις σε κάποιον η πως να φερθείς απεναντί του. Να το παίξεις χαρούμενος, λυπημένος, να αρχίσεις τα λόγια το μπλα μπλα μπλα. Οπότε αφού δεν μπορει κάποιος να τα βρεί με τον εαυτό του για το πως θα αντιμετωπισει η θα βοήθησει τον άλλο που εχει πρόβλημα, απομακρύνεται απο κοντά του. Τώρα το πως αντιμετωπίζεις κάποιον που πονα είναι αλλο θέμα.
Οσο για την ελλεψη αγάπης που λεει η Ιωάννα, νομίζω στην αρχή μόνο. Δλδ αν δεν συμπονάς τον αλλο δεν θα βοηθήσεις καθόλου. Ούτε θα σκεφτεις τι εχει, οπως επίσης και δεν θα σε νοιάξει. Απο τη στιγμή όμως που -οπως λες κ εσυ- ο άλλος λυπάται για αυτο που έχεις, σε σκέφτεται και ακόμα όπως λές προσεύχεται τότε έιναι περισσότερο έλλεψη τεχνικής και οχι αγάπης.
Ωραία τό εξειδικεύεις diabaths. Άν κατάλαβα καλά, λές πώς συνήθως οί άνθρωποι έρχονται σέ αδιέξοδο μέ τόν εαυτό τους (κοινώς κομπλάρουν) όταν προσεγγίζουν τήν δυστυχία, καί μήν ξέροντας πώς νά φερθούν προτιμούν νά απομακρυνθούν από αυτήν. Τό θέμα βέβαια τώρα πάει στό γιατί ερχόμαστε σέ αδιέξοδο μέ τόν εαυτό μας, μπροστά στή δυστυχία, καί παρόλο πού συμπάσχουμε πολλές φορές προτιμούμε νά αποστασιοποιηθούμε; Μήπως δέν πιστεύουμε κατά βάθος, πώς μπορούμε νά βοηθήσουμε, ακόμα κι άν είμαστε διατεθειμένοι νά προσφέρουμε βοήθεια στόν παθόντα; Μήπως η συμβολή μας όταν δέν μπορεί εκ τών πραγμάτων νά είναι καταλυτική λόγω αντικειμενικής δυστυχίας (αρώστεια καταστροφή, απώλεια), τότε κομπλάρει καί μάς απομακρύνει από τήν δυστυχία; Γιατί άραγε;
Quote from: diabathsέιναι περισσότερο έλλεψη τεχνικής και οχι αγάπης.
Ίσως να είναι και έλειψη της κατά Θεόν αγάπης. Γιατί ναι μεν αγαπάμε τα προσφιλή μας πρόσωπα αλλά χωρίς πίστη πολλές φορές και με έναν επιπόλαιο συναισθηματισμό. Ίσως αν η πίστη μας ήταν πιο ζωντανή, αν ζούσαμε ήδη ως πολίτες της Ουρανίου Βασιλείας να είμασταν περισσότερο κοντά με ουσιαστικό τρόπο.
Ναι ίσως και αν ήμασταν αγιοι να ήταν καλύτερα....
Δεν συμφωνω με αυτή την αντίληψη των πραγμάτων. Είμαστε ανθρωποι και εχουμε αδυναμίες. Δεν μου αρέσει να ρίχνω όλα τα αποτελέσματα στην ελλειψη πίστης. Δεν το θεωρώ επιχείρημα. Αυτό έιναι κάτι που μπορεί να το πεί ο καθένας μόνο μα μόνο στον εαυτό του και όχι σαν επιχείρημα.
Επίσης επιπολαιος όντως μπορεί να είναι ο συναισθηματισμός. Αλλα αυτό οφείλεται και σε πολλά αλλα πράγματα όχι μόνο στην πίστη.
Quote from: diabathsΝαι ίσως και αν ήμασταν αγιοι να ήταν καλύτερα....
Δεν συμφωνω με αυτή την αντίληψη των πραγμάτων. Είμαστε ανθρωποι και εχουμε αδυναμίες.
Το παρουσιάζεις κάπως αδύνατο. Κι όμως καλούμαστε να γίνουμε Άγιοι, όχι σε έναν ιδεατό κόσμο, όχι σε μια φαντασίωση που καταναλίσκεται σε πνευματικά ευφυολογήμτα, αλλά στο εδώ και στο τώρα. Επίσης, μου φαίνεται ότι παρουσιάζεις τους αγίους σαν μη-ανθρώπους ή σαν υπερανθρώπους. Και οι Άγιοι είναι άνθρωποι και έχουν αδυναμίες.
Το να αποζητούμε την κατά Θεόν αγάπη δεν είναι ουτοπία. Είναι ο στόχος μας και είναι εφικτός. Όταν πάλι λέω πίστη, δεν εννοώ κάτι αφηρημένο, εννοώ την πίστη ότι η ζωή αυτή είναι \"προς καιρόν\" και ότι υπάρχει αιωνιότητα, υπάρχει Βασιλεία του Θεού, ότι θα υπάρχουμε μαζί για πάντα. Και μόνη η πίστη στην αιωνιότητα και την ανάσταση των σωμάτων σε κάνει να βλέπεις τα παρόντα με τελείως διαφορετικό μάτι... Νομίζω!
Σίγουρα μετράει και η πίστη μας γιατί χωρίς αυτήν δε μπορούμε να πλησιάσουμε κάποιον που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα.Πώς θα τον παρηγορήσουμε;Πώς θα τον ανεβάσουμε ψυχικά;Θεωρώ ότι αν δεν πιστεύουμε και δε μεταφέρουμε στον άλλο την ελπίδα για το Θαύμα ή για την Επουράνιο Βασιλεία δε μπορούμε με άλλον τρόπο να τον βοηθήσουμε. Ωστόσο,θεωρώ ότι μας λείπει και η απλότητα.Γι\' αυτο κυρίως δεν τολμάμε να τον επισκεφθούμε.Δεν ξέρουμε πώς να του μιλήσουμε,πώς θα το πάρει,τι θα μας πει.Ας μπούμε λίγο στη θεση αυτών των ανθρώπων και θα νιώσουμε την ανάγκη τους για λίγη αγάπη.Τότε νομίζω δε θα μας αποτρέψει τίποτα από το να τους μιλήσουμε.Και δε χρειάζεται οίκτος ούτε να βάζουμε τα κλάμματα με το πρόβλημά τους.Πρέπει και οι ίδιοι να νιώθουν άνετα μαζί μας κι εμείς μαζί τους,γιατί αν νιώσουν έστω και λίγο ότι τους λυπόμαστε θα στενοχωρηθούν.Το πρώτο,όμως, είναι η προσευχή για εκείνους και μαζί με την ένδειξη της αγάπης μας θα φέρουν τα καλύτερα απότελέσματα.(Δεν ξέρω αν βοήθησα καθόλου)
Εμένα πάντως Ειρήνη μέ βοήθησες, κυρίως μέ τήν τελευταία σου πρόταση!
Τό καλό είναι στήν φύση μας. Κανείς δέν θέλει στά σοβαρά νά είναι κακός. Ποιός θά πεί ποτέ πώς η αγάπη, είναι κάτι βλαβερό πού πρέπει νά τό αποβάλουμε από μέσα μας; Κάνεις νομίζω, όποιος κι άν είναι, ότι κι άν έκανε καί όσους κι άν έχει εναντίον του.
\'Ομως στήν πράξη πολλοί άνθρωποι, ή ο ίδιος άνθρωπος σέ πολλές στιγμές (τό ίδιο είναι) πράττει, λέγει ή σκέφτεται κακώς· καί πολλές φορές ισχυρίζεται πώς γιά καλό έπραξε είπε ή σκέφθηκε εναντίον τού άλλου, υποστηρίζοντας τό κακό πού αισθάνεται σάν δίκιο του. Επίσης αντιστρόφως, κατά τεκμήριο αγαθή πράξη, λόγος ή σκέψη, ενδέχεται νά υπηρετεί τό κακό (ο λεγόμενος φαρισαïσμός κι η υποκρισία) · όμως τό άλοθι τού τεκμηρίου είναι αρκετό γιά νά εφησυχάσει τόν φαρισαίο, ή τήν φαρισαïκή μας στιγμή (τό ίδιο είναι), έτσι ώστε νά αισθάνόμαστε πώς πράττουμε λέμε ή σκεφτόμαστε καλώς.
Όμως ίσως νά ξέφυγα από τό θέμα, ίσως όμως καί όχι...
Θέλω νά πώ πώς η δυστυχία δημιουργεί μία καταλυτική ατμόσφαιρα, στήν οποία ο άνθρωπος δυσκολεύεται νά παίξει τόν καθημερινό του ρόλο, καί τό διαχρονικό του πιστεύω πολλές φορές αδυνατεί μπρός σ\' αυτή, καί μένει γυμνός σάν βρέφος πού κλαίει μπρός σέ αυτό πού τό φοβίζει, τό λυπεί, τό δυσαρεστεί κ.ο.κ. Άν λοιπόν ο άνθρωπος δέν βρεί τρόπο έτσι ώστε νά πάψει νά εμπειρίζεται τήν δυστυχία/ατυχία/κρίση σάν πλήγμα, εκμεταλεύεται τήν δυνατότητα τής φυγής, κάτι πού τό βρέφος δέν έχει..όπως δέν έχει καί εμπειρίες άλλωστε...Καί εδώ είναι η απιστία, η οποία έχει όνομα. Η συμφορά δέν είναι πλήγμα γιά τόν πιστό άνθρωπο, ή για τήν πιστή στιγμή του καθενός (τό ίδιο είναι). Είναι ευεργεσία, δώρο τού Θεού, κι αυτό τό καταλαβαίνει πιό εύκολα ο κάθε ένας όταν η κρίση είναι μικρή· μάς φέρνει σέ περίσκεψη, μάς καθαρίζει, διορθώνει τήν λανθάνουσα στιγμή μας. Όταν, βέβαια η δυστυχία είναι μεγάλη χρειάζεται καί μεγάλη πίστη, σάν κι αυτή τών Αγίων μας πού πέθαιναν χαρούμενοι γιά τόν Χριστό.
Quote from: diabathsΔεν μου αρέσει να ρίχνω όλα τα αποτελέσματα στην ελλειψη πίστης. Δεν το θεωρώ επιχείρημα. Αυτό έιναι κάτι που μπορεί να το πεί ο καθένας μόνο μα μόνο στον εαυτό του και όχι σαν επιχείρημα.
Αυτό πού λέει ο diabaths νομίζω πώς είναι θέμα γιά συζήτηση, σέ συνάφεια μέ αυτό πού λέει ο ρωμηός
Quote from: ρωμηός«Ίσως να είναι και έλειψη της κατά Θεόν αγάπης.
»Το να αποζητούμε την κατά Θεόν αγάπη δεν είναι ουτοπία.
Νομίζω πώς καί οι δύο απόψεις είναι ειλικρινείς. Μέ δύο λόγια από πού ξεκινά η πίστη μας; πώς πραγματώνεται μέσα μας; είναι διεργασία πού διαμορφώνεται; ή είναι κάτι δεδομένο πού ακολουθείται;
Είναι ατομικό ή συλογικό ζήτημα; Είναι τέλος πάντων ζήτημα, ή υπόθεση ζωής καί φυσικά καί θανάτου;
Στο ερώτημα σου Iaspis,σχετικά με το τι είναι πίστη ακριβώς,θα δανειστώ κάτι που άκουσα σε μια ομιλία του π.Λουδοβίκου(μου φαίνεται) και μεταφέρω στο περίπου ό,τι θυμάμαι:Είπε ότι πίστη(σε ένα πρόσωπο) είναι η γνώση που αποκτούμε γι\'αυτό μέσω της επαφής μαζί του,δηλαδή το βλέπουμε,το πιάνουμε,το γνωρίζουμε καλά.πρόκειται για υποκειμενική γνώση η οποία δεν είναι τυφλή(όπως πολλοί θεωρούν την πίστη).μπορούμε να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη γι\'αυτό το πρόσωπο,να τοπιστέψουμε..
Quote from: ΑρτέμηςΣτο ερώτημα σου Iaspis,σχετικά με το τι είναι πίστη ακριβώς,θα δανειστώ κάτι που άκουσα σε μια ομιλία του π.Λουδοβίκου(μου φαίνεται) και μεταφέρω στο περίπου ό,τι θυμάμαι:Είπε ότι πίστη(σε ένα πρόσωπο) είναι η γνώση που αποκτούμε γι\'αυτό μέσω της επαφής μαζί του,δηλαδή το βλέπουμε,το πιάνουμε,το γνωρίζουμε καλά.πρόκειται για υποκειμενική γνώση η οποία δεν είναι τυφλή(όπως πολλοί θεωρούν την πίστη).μπορούμε να αποκτήσουμε εμπιστοσύνη γι\'αυτό το πρόσωπο,να τοπιστέψουμε..
Είναι, νομίζω, πολύ ορθή η τοποθέτηση σου αγαπητέ Αρτέμη, καί δείχνει πώς η πίστη είναι μάλλον σχέση ζωντανή (επαφή όπως είπες) πού διαμορφώνεται από τό πρόσωπο τού άλλου μέσα μας, δημιουργώντας μία υποκειμενική γνώση τού προσώπου, πού στήν πορεία τής εξελιξής της δέν αποτελεί πανάκεια. Γι αυτό εξάλου εμφανίζεται κι αυτό πού λέγεται απιστία, πού είναι προσωπική υπόθεση (ασθένια μάλλον) τού καθενός.
Άς θέσουμε τόν Θεόν σάν πρόσωπο τού «άλλου», πηγαίνοντας στήν πηγή τής γνώσεως, γιά νά επιχειρήσουμε (άν μπορούμε) νά δούμε πού βρίσκεται η πίστη μας, ή τουλάχιστον πού βρίσκεται η πίστη τών απειραρίθμων στιγμών μας, ή έστω μίας από αυτές, πού μπορεί νά αποτελέσει ένα ατομικό σημείο αναφοράς στήν σχέση μας μέ τόν Θεό.
Βέβαια, τά πράγματα δυσκολεύουν, καθώς Θεός δέν είναι μόνον τό πρόσωπο, αλλά καί η γέννηση, καί η εκπόρευση...Κι άν είναι έτσι τότε από αυτό τό πρόσωπο τού «Άλλου» πού θέσαμε απεναντί μας, έχουμε όχι μόνο καί εμείς οί ίδιοι δημιουργηθεί, αλλά καί ότι σχετίζεται μέ εμάς, κτιστό ή άκτιστο, ανά πάσα στιγμή καί αιώνα...Καί όχι μόνο αυτό, αλλά καί αυτό τό πρόσωπο πού καλούμαστε μέσω σχέσεως (όπως ορθώς είπες) νά γνωρίσουμε καί νά πιστέψουμε, μάς παραχώρησε τήν ελευθερία, αδιάρρηκτα συνδεδεμένη μέ τήν αφθαρσία, νά διάγουμε όπως επιλέξουμε, καί μάλιστα ανά πάσα στιγμή, ισοροπώντας μεταξύ φθοράς καί αφθαρσίας, είτε μεταξύ δουλείας καί ελευθερίας, είτε μεταξύ απιστίας καί πίστεως.! Μήπως αυτή η διαλεκτική αντίθεση είναι η ζωή καί ο θάνατος μας; Μήπως στήν κάθε, άχρονη, στιγμή μας δοκιμάζεται η πίστη ή η απιστία μας. Μήπως δέν χρειάζεται νά πούμε ή νά δείξουμε-αποδείξουμε τίποτα, παρά μόνο τήν εμπειρία μας γυμνή απ\' τήν θνητότητα... πού προκαλεί ο εγκλεισμός (φυλάκιση) πού δημιουργείται από τό ατομικό μας θέλημα, καί μιάς πού είμαστε σέ φόρουμ, από τήν επάρατο γνώμη μας; Μήπως αυτή η γνώμη «νικάει» τήν γνώση τού Θεού καί εμφανίζει τήν απιστία, πού κανείς άνθρωπος πράγματι δέν επιδιώκει, αλλά δυστυχώς έχει νά κάνει μέ τόν καθένα μας; Μήπως αυτή είναι η δυστυχία απ\' τήν οποία απομακρυνόμαστε, όπως ο διάβολος από τό λιβάνι; Καί καλά ο διάβολος είναι ανίκανος νά ωφεληθεί καί νά ωφελήσει, εμείς όμως, τό πλάσμα τού Θεού;
Επαναφορά, μετάνοια, συγχώρηση, ταπείνωση! Αυτή είναι η ευεργεσία πού προέρχεται από τήν δυστυχία, πού τήν αποφεύγει η απιστία μας! Επί τό έργον αδέλφια, μικρό ή μεγάλο, προσωπικό ή συλλογικό, όπου φαίνεται, όταν τό βλέπουμε...
Ωραία αυτά που γράφεις Iaspis,θα ανατρέξω όμως στην βοήθεια του κοινού για να το κάνει πιο λιανά το θέμα!Καταλαβαίνω μερικά σημεία,όμως σε άλλα δυσκολεύομαι να κατανοήσω πλήρως αυτά που λες.Πάντως μην πτοείσαι από την ασχετοσύνη μας θα την βρούμε την άκρη..:yikes:
Quote from: ΑρτέμηςΩραία αυτά που γράφεις Iaspis,θα ανατρέξω όμως στην βοήθεια του κοινού για να το κάνει πιο λιανά το θέμα!Καταλαβαίνω μερικά σημεία,όμως σε άλλα δυσκολεύομαι να κατανοήσω πλήρως αυτά που λες.Πάντως μην πτοείσαι από την ασχετοσύνη μας θα την βρούμε την άκρη..:yikes:
Αγαπητέ Αρτέμη, δέν είμαι καθόλου πιό σχετικός από κανέναν εδώ πέρα, τουναντίον, πιστεψέ με, αισθάνομαι καί είμαι άσχετος καί αδόκιμος όχι μόνον θεολογικά (αυτό σίγουρα), αλλά καί σάν απλός βαπτισμένος πιστός Χριστιανός. Σκέφτηκα (έτσι γιά παρηγόρια), πώς ότι συμβαίνει μέ όλους τούς ανθρώπους, συμβαίνει καί μέ όλες τίς στιγμές τού ενός ανθρώπου. Έτσι όπως έχουν υπάρξει καί υπάρχουν στόν κόσμο άπειροι τύποι ανθρώπων, όπως φονιάδες, κλέφτες, ψεύτες, υποκριτές, απατεώνες, άτιμοι, πόρνοι, ρουφιάνοι, κουτσομπόληδες, ψιθυριστές, τεμπέληδες, ζηλόφθονοι, παρασυρμένοι, ανήσυχοι, καταθλιπτικοί, κομπλεξικοί, δειλοί, παράτολμοι, άπιστοι, τολμηροί γενναίοι, γενναιόδωροι, ελεήμονες, τίμιοι, φιλαλήθεις, ήσυχοι, ευσεβείς, ευθείς, βοηθοί, ειλικρινείς, παρθένοι, εχέμυθοι, εύχαροι, αλτρουιστές, αφιερωμένοι, εργατικοί, σταθεροί, χαρισματικοί, δυνατοί,πιστοί, ηγούμενοι, άγιοι....καί ότι άλλο..., έτσι έχουν υπάρξει καί υπάρχουν καί οι αντίστοιχες στιγμές, πού χαρακτηρίζονται από τά ίδια αυτά, στόν ένα άνθρωπο...Καί μήν τό πάρεις πώς εμφανίζονται απαραιτήτως όλες αυτές οι στιγμές στόν καθένα, αλλά κάποιες πού μόνο ο ίδιος μπορεί νά ξέρει, αναλόγως μέ τό πώς διάγει.
Καί εδώ είναι η πολυσυζητημένη προαίρεση τού Χριστιανού. Τού πιστού μέ δύο λόγια. Πόσες φορές λέμε ξεκάθαρα αυτό πού μάς συμβαίνει, κυρίως όταν πρόκειται γιά πάθος; Όλοι οι πιστοί καί εν Κυρίω βαπτισμένοι, καί ιδίως οι πιό επιμελείς πού αποφασίζουν νά μελετήσουν καί λίγο τόν λόγο τού Θεού, γνωρίζουν από τίς Γραφές καί από τούς Πατέρες, τί θά πεί αγάπη, πίστη, ελπίδα, μετάνοια, ταπείνωση, αρετή, διάκριση καί τόσα άλλα. Κοίτα τώρα, όχι τό μπάχαλο τού κόσμου, από τό οποίο έτσι κι αλιώς δέν βγαίνει άκρη...αλλά άς πούμε κάτι πού προαιρείται εν Χριστώ. Παραδείγματος χάριν κοίτα πώς ζητάμε συγγνώμη, όταν γνωρίζουμε πώς εμπαιχθήκαμε. Κοίτα φίλε μου..., μάζεψε τίς συγγνώμες όλου τού φόρουμ (νά θέμα γιά θεολογικό φόρουμ), ανωνύμως γιά νά μήν εκτεθεί κανείς, καί παράθεσέ τις σέ μία ενότητα, γιά νά δείς πόσο διαφορετικό πράγμα ομολογούμε από αυτό πού πράγματι μάς συμβαίνει...Όχι βέβαια όλοι, ούτε ο ίδιος πάντα· όμως αυτή η επάρατος γνώμη μας πού δικαιωματικά ορθώνεται ένεκα ατομικής, κοινωνικής, πολιτικής, δικαιοσύνης δημοκρατίας καί εύνοιας, τίς περισσότερες φορές αντιλογεί, καί ξέρεις πού; Στήν γνώση τού Θεού, αναδεικνύοντας τήν ματαιότητα καί τήν ανυπαρξία τής ζωής τού ανθρώπου, όταν αυτή δέν συνδέεται μέ τόν θάνατο...Γιατί η στιγμή τής γνώσεως τού Θεού πού λέγεται καί πίστη, είναι ο θάνατος τού ατομικού μας θελήματος. Καί αυτό συμβαίνει στόν κάθε άνθρωπο, μόνο πού δύσκολα ανακαλείται από τόν καθένα...Τόν Θεό κανείς δέν τόν είδε αυτοπροσώπως (ούτε καί γίνεται), όμως τά τού Θεού είναι κοντά μας, μπροστά μας, δίπλα μας, μέσα μας. Γιατί νά τά διώχνουμε ; Κρανίου τόπος τό αποτέλεσμα τής απιστίας μας!
Ευτυχώς πού η φύση μας είναι κατά Θεόν, η γέννησή μας εν Κυρίω, καί η χάρις μας τού Αγίου Πνεύματος! Ευτυχώς!
Quote from: IaspisΓιατί η στιγμή τής γνώσεως τού Θεού πού λέγεται καί πίστη, είναι ο θάνατος τού ατομικού μας θελήματος. Καί αυτό συμβαίνει στόν κάθε άνθρωπο, μόνο πού δύσκολα ανακαλείται από τόν καθένα...
Να συμπληρώσω ή μάλλον ν\'αντιπαραβάλλω ότι η γνώση του Θεού δεν είναι(απαραίτητα)άμεση συνέπεια του θανάτου του ατομικού θελήματος αφού αυτό το απαρνούμαστε από την στιγμή που διαλέγουμε ν\'ακολουθήσουμε τον δύσκολο δρόμο(..απαρνησάσθω ευατόν..),αλλά έρχεται με τον καιρό..Παράδειγμα ο Πάυλος ο οποίος είδε τον Θεό την στιγμή που Τον κατεδίωκε..Η ερώτηση μου πάνω στο θέμα είναι η εξής:τελικά ο αυτοσκοπός μας ποιος πρέπει να είναι?να γνωρίσουμε τον Θεό(με οποιοδήποτε τρόπο)?ή μήπως και μόνο η λέξη αυτοσκοπός δηλώνει κάτι εγωιστικό και ξένο προς τον Θεό?θα μου πείτε,σκοπός είναι η θέωση,η σωτηρία,η αγιότητα..Αλλά αυτά είναι το αποτέλεσμα αυτού του οποίου ψάχνουμε.Το οποίο σχετίζεται άμεσα με τον δίπλα μας,ο οποίος είναι η ζωντανή εικόνα του Θεού στη γη
Quote from: ΑρτέμηςΝα συμπληρώσω ή μάλλον ν\'αντιπαραβάλλω ότι η γνώση του Θεού δεν είναι(απαραίτητα)άμεση συνέπεια του θανάτου του ατομικού θελήματος αφού αυτό το απαρνούμαστε από την στιγμή που διαλέγουμε ν\'ακολουθήσουμε τον δύσκολο δρόμο(..απαρνησάσθω ευατόν..),αλλά έρχεται με τον καιρό..Παράδειγμα ο Πάυλος ο οποίος είδε τον Θεό την στιγμή που Τον κατεδίωκε..
Ακριβώς αυτό είναι τό θέμα αδελφέ Αρτέμη! Κανείς δέν γνώρισε αυτοπροσώπως τόν Θεό, όμως ο Απόστολος Παύλος υπάρχει σάν στιγμή στήν ζωή τού κάθε ανθρώπου, ακόμη καί τού άπιστου, καί τού πιό κολασμένου. Πολύ περισσότερο, η στιγμή αυτή διευρύνεται όταν πρόκειται γιά άνθρωπο πιστό, αφιερωμένο, Μοναχό, Άγιο....
Καί νά γιατί η κάθε αληθής στιγμή τού οποιουδήποτε ανθρώπου είναι πίστη. Όταν π.χ. μεγαλώνει τό παιδί του, ή όταν βοηθάει τήν γριά μάνα πού τόν γέννησε, δέν τό κάνει γιά τόν εαυτό του, αλλά παραβλέποντας τό ατομικό του θέλημα πράττει εν Κυρίω, ανεξάρτητα πώς διάγει έν γένει.Η πρόνοια τού Θεού αδελφέ έχει καί αυτή όνομα. Ο Θεός μας δέν είναι «από μηχανής», είναι ολοζώντανος!!!
Όσο κάποιος Χριστιανός προαιρείται γιά τήν ατελείωτη γνώση τού Θεού, τόσο αποκόπτει τό ατομικό του θέλημα, καί τόσο ίσως νά πρέπει νά παλαίψη μέ τόν υπερήφανο λογισμό πού μάς θεώνει μετά από μία καί μοναδική καλή εν Χριστώ πράξη, ή μετά από τήν καλοπροαίρετη στιγμή μας έν γένει. Ο Απόστολος τών εθνών, δέν θεώθηκε τήν στιγμή πού είδε τό όραμα...θεώθηκε αφού «βάδισε πεζός» άπαντα τά έθνη, παλεύοντας μέ ανθρώπους καί δαίμονες, καί ναυαγώντας στίς θάλασσες τής αμαρτίας πού ταράζουν τήν ψυχή κάθε ανθρώπου, καί τού κολασμένου καί τού Αγίου. Εμείς πώς συζητάμε γιά θέωση τήν στιγμή πού δέν έχουμε ακόμη μετανοήσει; Τήν στιγμή πού δυσκολευόμαστε νά μετανοήσουμε, καλύτερα. Αδελφέ Αρτέμη ο δικός μας αγώνας καί σκοπός σέ τούτον τόν αιώνα, είναι τής μετάνοιας καί τής συγχώρησης, όχι τής θέωσης, γιατί γιά τήν μετάνοια κάτι μπορούμε νά κάνουμε, όμως γιά τήν θέωση \'Αλλος πρέπει νά επιληφθεί...Άσε πού τό κάθε τι εν Κυρίω, φέρνει καί τό κάθε άλλο...
Τίς συγγνώμες τού φόρουμ όλου σέ ένα τόπικ (ανωνύμως βέβαια)· αυτό προτείνω επί τό έργον...μιάς καί είμαστε όλοι εδώ παρέα (όσοι μείναμε δηλαδή...), καί συνομιλούμε στήν βάση τής Ορθοδόξου πίστεως μας.
ΥΓ1: «Ακόμα και τα χαλασμένα ρολόγια,2 φορές την μέρα δείχνουν την σωστή ώρα..» Εκείνες τίς 2 φορές δέν είναι χαλασμένα, καί τότε δέν υπολείπονται σέ τίποτα από τά σωστά ρολόγια...τών 60 δευτερολέπτων ανά ώρα/τών 3600 δεκάτων ανά ώρα, καί πάει λέγοντας...
ΥΓ2: Συγγνώμη πού σχολιάζω τήν υπογραφή σου Αρτέμη...Μού φάνηκε απλώς on topic...
Το ρητό αυτό,το άκουσα πρόσφατα σε μια κουβέντα που είχα με κάποιον και απλά υπενθυμίζει πως κανείς δεν είναι για πέταμα ή άχρηστος ,όσο και αν φαίνεται εξωτερικά..Είναι ο αγώνας που πρέπει να κάνουμε όλοι μας να συγχωρούμε τον άλλο,να του βρίσκουμε ελαφρυντικά και να κρατάμε μόνο τα καλά του..
Quote from: ΑρτέμηςΤο ρητό αυτό,το άκουσα πρόσφατα σε μια κουβέντα που είχα με κάποιον και απλά υπενθυμίζει πως κανείς δεν είναι για πέταμα ή άχρηστος ,όσο και αν φαίνεται εξωτερικά..Είναι ο αγώνας που πρέπει να κάνουμε όλοι μας να συγχωρούμε τον άλλο,να του βρίσκουμε ελαφρυντικά και να κρατάμε μόνο τα καλά του..
Τι καλό! :)
Όλοι ρολόγια; Όλοι δηλ. ίσοι, όχι ίδιοι, αλλά ίσοι.
Κι όμως ας λεγόμαστε.... χριστιανοί, μια χαρά χωρίζουμε τα ρίφια από τα πρόβατα. Αυτός καλός, δεξιά, τον πλησιάζω, εκείνος αριστερά, μακρυά η καρδιά μου.
Όλοι ρολόγια.
Ξέρεις τί με φοβίζει, Αρτέμη; Ότι κάποιοι δεν δείχνουμε ποτέ τη σωστή ώρα, όχι επειδή σταμάτησαν τα ρολόγια μας, αλλά επειδή επιμένουμε να μην συντονιζόμαστε στη σωστή ώρα. Θέλουμε έτσι να συμβιβάσουμε το ορθό με το χαλασμένο και χάνουμε το ακέραιο που είναι και το μοναδικό. Υπερβολική; Μπορεί.
Βγήκα, αυθόρμητα, από το θέμα. Αλλά ήταν ωραία η υπογραφή...!
Quote from: ΙωάνναΘέλουμε έτσι να συμβιβάσουμε το ορθό με το χαλασμένο και χάνουμε το ακέραιο που είναι και το μοναδικό. Υπερβολική; Μπορεί.
Καθόλου υπερβολική! Μάλλον ότι ξεφεύγει από αυτό πού λές καταντάει υπερβολή, από τήν οποία είναι γεμάτη η ζωή μας. Χαίρομαι γιά αυτήν τήν ακέραια γνώμη σου Ιωάννα!
Εμβαθύνατε πολύ στο θέμα,δεν περίμενα τέτοια ανάλυση..Ευχαριστούμε
Quote from: IaspisΧαίρομαι γιά αυτήν τήν ακέραια γνώμη σου Ιωάννα!
Ευχαριστώ για τον καλό λογισμό, Iaspis! :)
Βλέπεις μόνο η γλώσα μιλά για ακεραιότητα -και η καρδιά, βέβαια, αναπαύεται και την αναζητεί- αλλά τα έργα;;; Εδώ είμαστε...!
Ξεπερνάμε και τους πολιτικούς μας στη συνέπεια :blush:
Quote from: ΑρτέμηςΕμβαθύνατε πολύ στο θέμα,δεν περίμενα τέτοια ανάλυση..Ευχαριστούμε
Εμείς σε ευχαριστούμε, Αρτέμη! :flowers:
Quote from: ΙωάνναQuote from: ΑρτέμηςΕμβαθύνατε πολύ στο θέμα,δεν περίμενα τέτοια ανάλυση..Ευχαριστούμε
Εμείς σε ευχαριστούμε, Αρτέμη! :flowers:
Συμφωνώ μέ τήν Ιωάννα!
Quote from: ΙωάνναΒλέπεις μόνο η γλώσα μιλά για ακεραιότητα -και η καρδιά, βέβαια, αναπαύεται και την αναζητεί- αλλά τα έργα;;; Εδώ είμαστε...!
Εδώ είμαστε ευτυχώς Ιωάννα! Αυτή η τελευταία σου φράση μού δημιουργεί τήν ανάγκη νά προτείνω ένα νέο θέμα γιά συζήτηση.
Quote from: ΙωάνναΘέλουμε έτσι να συμβιβάσουμε το ορθό με το χαλασμένο και χάνουμε το ακέραιο που είναι και το μοναδικό.
Εμένα αυτός ο λόγος μού φαίνεται πρακτικώτατος, διότι περιγράφει επακριβώς κάτι πού συμβαίνει κατά κόρον σέ όλους τούς ανθρώπους. Αυτός δέ ο άτοπος συμβιβασμός πού περιγράφεις δημιουργεί τήν καθημερινή υπερβολή μας, στήν πράξη καί στά λόγια.
Θέλω λοιπόν εν γένει νά θέσω τό θέμα τής σχέσεως (ή τών σχέσεων) μεταξύ θεωρίας καί πράξεως...
Γιά νά μήν συζητούμε όμως τά πάντα σέ ένα τόπικ, επιτρέψετέ μου νά μεταφέρω τήν συνέχεια εδώ:
http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=12177#p12177
Quote from: ΙωάνναΠολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν, ξεχωρίζω το ουσιαστικό, έλλειψη πραγματικού ενδιαφέροντος και αληθινής αγάπης. Αν αγαπώ συμμετέχω στον πόνο του άλλου, έρχομαι στη θέση του, αφουγκράζομαι τις ανάγκες του, είμαι δίπλα του, δεν τον ξεχνώ, δεν εξαφανίζομαι στην καθημερινότητά μου. Η αγάπη όμως είναι και ένα αγώνισμα.
Ιωάννα συμφωνώ μαζί σου
Έλλειψη «αληθινής αγάπης» ή έλλειψη «αγάπης Χριστού» ή απλά έλλειψη αγάπης.
Επειδή η αγάπη είναι μία και ότι άλλο έξω απ αυτήν δεν είναι αγάπη
Συνήθως οι άνθρωποι δείχνουν «αγάπη» μόνον αν αυτή εξυπηρετεί τους σκοπούς και τα συμφέροντά τους
Μόνο που αυτό δεν είναι αγάπη. Μπορεί να το πεί κάποιος όπως θέλει αλλά όχι αγάπη
Είναι ύβρις προς την αγάπη αυτής της μορφής η «αγάπη»
Θα συμφωνήσω και με το παρακάτω
(το γράφω εδώ επειδή το άλλο θέμα είναι «αποκλειστικά για γυναίκες»)
Quote from: ΙωάνναΑγάπη, αληθινή αγάπη είναι εκείνη που μπορεί να δεχθεί και την απόρριψη και να συνεχίσει να αγαπά. Η αληθινή αγάπη σέβεται την ελευθερία.
Ακριβώς έτσι Ιωάννα. Ακριβώς έτσι! Σαν να τα γράφω εγώ :)
Η αληθινή αγάπη αγαπά αιώνια και σέβεται την ελευθερία.
Είτε την απορρίψουν, είτε την προσβάλλουν, είτε την δεχτούν η αγάπη μόνον αγαπά.
Δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά! Δεν διανοείται να σκεφτεί διαφορετικά!
Γιατί .. είναι αγάπη!
Quote from: eiriniΣίγουρα μετράει και η πίστη μας γιατί χωρίς αυτήν δε μπορούμε να πλησιάσουμε κάποιον που αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα.Πώς θα τον παρηγορήσουμε;Πώς θα τον ανεβάσουμε ψυχικά;Θεωρώ ότι αν δεν πιστεύουμε και δε μεταφέρουμε στον άλλο την ελπίδα για το Θαύμα ή για την Επουράνιο Βασιλεία δε μπορούμε με άλλον τρόπο να τον βοηθήσουμε.
Θα του δώσουμε Χριστό! Έτσι θα βοηθήσουμε τον πάσχοντα
Άν έχουμε βέβαια εμείς δράμι Χριστό στην καρδιά μας..
Και το να του δώσουμε Χριστό με το να να του μιλήσουμε για τον Χριστό
δεν είναι το ίδιο πράγμα
Όπως ακριβώς δεν είναι το ίδιο πράγμα να δώσουμε μια φρατζόλα ψωμί σε έναν πεινασμένο
με το να αρχίσουμε να του λέμε πως θα βρεί ψωμί, τι νόστιμο θα είναι
όταν το φάει κλπ κλπ
Γιατί στην πρώτη περίπτωση του δίνουμε ψωμί κα χορταίνει την πείνα του
ενώ στην δεύτερη του κάνουμε την πείνα του χειρότερο μαρτύριο απ ότι ήδη είναι.
Αν τώρα δεν έχουμε Χριστό να δώσουμε.. τότε
«Θεέ μου..
Δεν έχω σοφία, δεν έχω γνώση και δεν γνωρίζω πως να βοηθήσω αυτόν τον άνθρωπο
Ότι και να πω θα είναι δημιουργήματα του μυαλού μου και μπορεί αντί να ωφελήσουν να βλάψουν την ψυχή του ανθρώπου. Ότι και να κάνω μπορεί να κάνω την ζωή του ανθρώπου δυσκολότερη απ ότι είναι παρά την καλή μου πρόθεση.
Εσύ όμως Κύριε, ο ετάζων καρδίας και νεφρούς των ανθρώπων, Εσύ που γνωρίζεις τι είναι καλό για την ψυχή αυτού αλλά και του κάθε άλλου ανθρώπου, Εσύ που και νεκρούς ανασταίνεις, και θαύματα κάνεις και τα πάντα προγνωρίζεις και τα πάντα εν σοφία εποίησας ξέρεις τι χρειάζεται η ψυχή του ανθρώπου.
Εγώ ως άνθρωπος βάζω την καλή μου πρόθεση να βοηθήσω, να συμπαρασταθώ, να φανώ χρήσιμος.
Αν Κύριε θέλεις να πείς κάτι στον άνθρωπο Εσύ θα ανοίξεις το στόμα μου και θα το πείς. Εγώ δεν ξέρω.
Αν Εσύ Κύριε θέλεις να κάνω κάτι για αυτόν τον άνθρωπο θα μου δώσεις την φώτιση να το κάνω.
Μόνον Εσύ Κύριε και όχι εγώ. Εσύ βοηθάς τους ανθρώπους όχι εγώ.
Εγώ είμαι ανάξιος να βοηθήσω τον εαυτό μου πως να βοηθήσω και άλλους;
Με την δική σου δύναμη Κύριε όλα είναι δυνατά. Φώτισέ με..»
Και πάμε κοντά στον πάσχοντα .... και έχει ο Θεός.
Έτσι και εμείς απαλλασόμαστε απ την υπερηφάνεια ότι φανήκαμε και καλά χρήσιμοι
και την δόξα αναπέμπουμε στον Θεό επειδή Αυτός είναι ο μόνος που βοηθάει τον άνθρωπο
Quote from: mistralΘα του δώσουμε Χριστό! Έτσι θα βοηθήσουμε τον πάσχοντα
Άν έχουμε βέβαια εμείς δράμι Χριστό στην καρδιά μας..
Και το να του δώσουμε Χριστό με το να να του μιλήσουμε για τον Χριστό δεν είναι το ίδιο πράγμα
Όπως ακριβώς δεν είναι το ίδιο πράγμα να δώσουμε μια φρατζόλα ψωμί σε έναν πεινασμένο
με το να αρχίσουμε να του λέμε πως θα βρεί ψωμί, τι νόστιμο θα είναι όταν το φάει κλπ κλπ
Γιατί στην πρώτη περίπτωση του δίνουμε ψωμί κα χορταίνει την πείνα του
ενώ στην δεύτερη του κάνουμε την πείνα του χειρότερο μαρτύριο απ ότι ήδη είναι.
Μπορείς να μου πεις mistral απλά και πρακτικά πώς θα δώσω Χριστό σε κάποιον χωρίς να του μιλήσω για το Χριστό;Πέραν της προσευχής φυσικά.Πώς θα του μεταφέρω την ελπίδα αν δεν ξέρει ότι Ελπίδα είναι μόνο ο Χριστός;Πώς θα πιστέψει στο Θαύμα αν δε γνωρίζει όσα θαύματα έχει κάνει ο Χριστός;Νομίζω ότι το παράδειγμα που έθεσες δεν ταιριάζει ιδιαίτερα.Απλώς θα με βοηθούσες αν μου έλεγες τι ακριβώς θα ανέφερες σε κάποιον άρρωστο,πονεμένο ή κάτι παρόμοιο.
Ευχαρίστως Ειρήνη να σου πώ την εμπειρία μου ως ασθενούς κατ\' αρχήν.
Νοσηλευόμουν πριν περίπου 10 χρόνια σε πολύ άσχημη κατάσταση στην Ευαγγελισμό
Οι πιθανότητες σχετικά με το εάν θα ενάκαμπτα ή όχι στην ζωή ήταν μοιρασμένες
Οι περισσότεροι περίμεναν πως θα κατέληγα εκείνη την φορά
Θυμάμαι λοιπόν ένα απόγευμα που δεν είχε επισκεπτήριο ήρθε ένας άνθρωπος
Κάθισε σε μια καρέκλα δίπλα μου και μου έπιασε με τα δυό του χέρια τα χέρια μου
Χαμογέλασε ήσυχα και εγώ ένοιωσα πολύ όμορφα. Δεν είπε ούτε μία λέξη.
Δεν ξέρω αν είχα κάν το κουράγιο να ακούσω μία λέξη ή αν θα καταλάβαινα κάτι
Ένοιωσα όμως μια μεγάλη γαλήνη στην ψυχή μου, έκλεισα τα μάτια, χαμογέλασα
Μετά από κάποια ώρα ξύπνησα και γνώριζα πως ήμουν καλά.
Απ το επόμενο πρωΐ η κατάστασή μου πήρε πορεία προς την ζωή..
Βέβαια πέρασε κάποιο δίμηνο μέχρι να επανέλθω.. αλλά δόξα τω Θεώ.
Αυτός ο άνθρωπος δεν μου είπε ούτε μία λέξη. Μου έδωσε Χριστό.
Έχω και μια δεύτερη παρόμοια εμπειρία δεν ήμουν όμως τόσο σοβαρά ασθενής
Απλά είχα μεγάλη σκοτούρα στο μυαλό μου και πολλά προβλήματα στην ζωή μου
Είχα επισκεφτεί έναν γέροντα στο Άγιον Όρος για αυτόν τον σκοπό.
Είχα πολλά στο μυαλό μου να πώ και να συζητήσω με τον γέροντα
Όταν έφτασα στο κελί είχε λίγο κόσμο και περίμενα απ\' έξω
Σε λίγο έφυγε ο κόσμος και ήμουν μόνος μου με τον γέροντα.
Με ρώτησε κάνα δυό πράγματα άσχετα με αυτά που με απασχολούσαν
Κατά περίεργο τρόπο όμως και ενώ είχα πολλά να ρωτήσω τα ξέχασα όλα.
Καθόμασταν εκεί ήσυχα, ωραία, δεν λέγαμε τίποτε και γινόμουν άλλος άνθρωπος
Πώς και γιατί ούτε με ενδιέφερε ούτε και το σκεφτόμουν εκείνη την ώρα
Μετά από κάποια ώρα σηκώθηκε ο γέροντας και μου είπε: «Καιρός να φεύγεις»
«Ευλογείτε» είπα και σηκώθηκα και έφυγα. Και προβλήματα δεν είχα.
Όλα είχαν χαθεί χωρίς να τα συζητήσω. Χωρίς ο γέροντας να μου πεί κάτι
Στην επιστροφή αναρωτιόμουν τι και πώς.
Μετά διάβασα για κάποιους αγίους που δεν μίλαγαν ποτέ.
Αρκούσε όμως σε κάποιον να μείνει κοντά τους για κάποια ώρα για να γίνει καλά
Ή να πάρει μια απάντηση στην καρδιά του για κάτι που τον απασχολούσε.
Αναφέρονται τέτοια περιστατικά στα πατερικά κείμενα της εκκλησίας.
Απλά ο άγιος έδινε λίγη απ την χάρη του Θεού που είχε και στον επισκέπτη.
Το παράδειγμά που έδωσα ταιριάζει απόλυτα.
Άλλο μιλάω για κάτι και άλλο δίνω κάτι άμεσα σε αυτόν που το έχει ανάγκη.
Εξ άλλου θα πρέπει να σκεφτεί κάποιος αν ο ασθενής έχει διάθεση να ακούσει κουβέντες
Ή αν θέλεις ακόμα ακόμα αν είναι σε κατάσταση σωματική ή διανοητική να ακούσει λόγια
Ή και η προδιάθεσή του απέναντι σε κηρύγματα και πνευματικά λόγια να είναι αρνητική
Όμως στην ανάπαυση της ψυχής - και του σώματος μερικές φορές - που φέρνει η χάρη του Θεού
κανένας δεν λέει ποτέ όχι. Όσο αρνητικά διακείμενος να είναι απέναντι στα πνευματικά.
Και άλλο το να μιλήσουμε για το θαύμα στον ασθενή και άλλο να ζήσει το θαύμα ο ασθενής
Γιατί αν του μιλήσουμε για θαύματα που δεν θα δεί τότε τι γνώμη θάχει για την πίστη;
Θα σκεφτεί φυσικά ότι «αυτά έγιναν ίσως - αν το πιστέψει - κάποτε αλλά σε μένα δεν έγιναν»
Άρα θα πάει ακόμα μακρύτερα απ την πίστη απ όσο μακρυά βρίσκεται ήδη.
Όμως αν το θαύμα το ζήσει και άθεος να είναι στον Χριστό θα πιστέψει.
«ούκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις αλλ\' εν αποδείξει πνεύματος και δυνάμεως»
Γι αυτό οι άγιοι έκαναν πολύ προσευχή και έλεγαν ελάχιστες έως καθόλου κουβέντες
Και για να κυριολεκτώ ποτέ δεν πήγαιναν σε έναν άρρωστο να του κάνουν κήρυγμα
Και θυμίσου λίγο ότι ο Ιησούς ΔΕΝ μίλαγε για θαύματα στους πάσχοντες.
Τους έδινε αυτό που είχαν ανάγκη, δηλαδή τους έδινε το θαύμα!
Οι Απόστολοι και οι Άγιοι ακόμα και οι πρόσφατοι γέροντες έδιναν τα θαύματα!
Δεν ζάλιζαν το μυαλό των αρρώστων με λόγια και κηρύγματα αλλά
έδιναν στην ψυχή και στο άρρωστο σώμα αυτό που είχε ανάγκη.
Έδιναν το θαύμα! δεν μίλαγαν γι αυτό σε κάποιον που το είχε ανάγκη.
Γιατί ο πεινασμένος πεινάει ακόμα περισσότερο αν του μιλάς για ψωμί
χωρίς να του δίνεις να φάει. Του κάνεις την πείνα ακόμα χειρότερη.
Και νομίζω πως το να σου πώ εγώ πως να φερθείς σε κάποιον ασθενή ειλικρινά δεν γνωρίζω
Θα μπορούσα βέβαια να κάνω αναφορά σε ψυχολογικές και υποστηρικτικές πρακτικές που ξέρω
Όμως ειλικρινά δεν τις θεωρώ αποτελεσματικές και δεν λέω πράγματα που δεν πιστεύω
Στο προηγούμενο πόστ έγραψα μια προσευχή όπως εμένα μου ήρθε την ώρα που έγραφα
Αυτό που τελικά πιστεύω είναι πως αν έχουμε καλή πρόθεση και απλότητα ο Θεός βοηθάει
Νομίζω πως αυτός είναι ο ασφαλέστερος τρόπος για εμάς που δεν είμαστε «γέροντας-Πορφύριος»
Πολύ προσευχή για τον πάσχοντα και να ζητάμε φώτιση να μας φωτίσει ο Θεός τι να πούμε και τι να κάνουμε.
Επειδή αν με το μυαλό μας προσπαθούμε να βοηθήσουμε ίσως να κάνουμε και κακό σε μια ψυχή
Αν εμείς δεν έχουμε βρεθεί ποτέ στην θέση αυτού που πάσχει πως να καταλάβουμε τι ζητάει;
Γιατί το θέμα δεν είναι τι θα πούμε εμείς αλλά το τί έχει ανάγκη η ψυχή του πάσχοντα.
Αν δεν μας φωτίσει ο Θεός να καταλάβουμε τις ανάγκες του ασθενή σφάλματα θα κάνουμε.
Και αντί για όφελος ζημιά θα προκαλέσουμε. Κάποιες φορές το να μην πούμε τίποτε και
να μην κάνουμε τίποτε είναι ίσως ότι καλύτερο μπορούμε να κάνουμε. Κάποιες φορές.
Γι αυτό επανέρχομαι: ο Θεός και όχι εμείς θα βοηθήσει τον πάσχοντα.
Εμείς ας είμαστε τα πόδια, τα χέρια ή το στόμα μέσα απ το οποίο ο Θεός θα βοηθήσει
Αν καλοπροαίρετα δηλαδή διαθέτουμε τον εαυτό μας στην υπηρεσία του συνανθρώπου
ο Θεός θα βρεί τον τρόπο να μας χρησιμοποιήσει για το καλό μιας ψυχής. Ο Θεός όχι εμείς.
Tώρα στο τι εγώ θα έλεγα σε έναν ασθενή; Ότι με φώτιζε ο Θεός!
Εκ προοιμίου δεν γνωρίζω τι θάλεγα σε έναν ασθενή γενικά.
Δεν πιστεύω πως υπάρχει κανόνας «αυτά λέμε σε έναν ασθενή»
Προσεύχομαι και ότι με φωτίσει ο Θεός αυτό λέω αυτό και κάνω.
Πριν λίγους μήνες θυμάμαι επισκέφτηκα έναν πρώην γείτονά μου στο Αλεξάνδρας
Πήγα μια ώρα που δεν είχε επισκεπτήριο, έχει ησυχία αυτές τις ώρες.
Είχε να με δεί πάνω από έξη χρόνια
Μόλις με είδε ..«Ο Θεός σέστειλε!» μου είπε
«Ναί ο Θεός με έστειλε» είπα εγώ
Κάτσαμε εκεί στον διάδρομο δίπλα δίπλα και άρχισε να μου μιλάει
Εγώ απλά άκουγα. Και έλεγα την ευχή από μέσα μου
Πού και που με ρώταγε: «Εσύ τι λές;», «Δεν έχω δίκηο;» κλπ
Του έλεγα την γνώμη μου όπως μου έρχονταν
Μετά από κάμποση ώρα μου λέει: «Μην σε ζαλίζω άλλο»
Σηκώθηκα να φύγω.. τον χαιρέτησα
«Να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις» του είπα
«Γιατί; μόνο όσοι πρόκειται να πεθάνουν κοινωνάνε» μου είπε
«Εγώ κοινωνάω 20 χρόνια και δεν πέθανα ακόμα, και ξέρεις ..» του είπα
Κατάλαβα πως πραγματικά χρειάζονταν την παρουσία μου
Και κατάλαβα πως ήθελε να μιλήσει για κάποια πράγματα
Και επίσης πως ότι είχε ανάγκη να πεί το είπε
Και ότι με φώτισε ο Θεός είπα
Δεν έμαθα ούτε ρώτησα αν εξομολογήθηκε ή κοινώνησε ακόμα
Έμαθα όμως πως ακόμα είναι στην ζωή..
Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω για το θέμα Ειρήνη .. συγγνώμη έγραψα πάααρα πολλά.
Σ\' ευχαριστώ πολύ mistral.Πολύ όμορφα όσα ανέφερες.Αλλά...
Καταρχήν δεν εννοούσα κανένα κήρυγμα και καμία ομιλία.Πραγματικά αυτά κουράζουν πολλές φορές ειδικά όταν η ψυχή δεν είναι έτοιμη να τα δεχτεί.Το να πεις σε κάποιον άρρωστο ότι υπάρχει Κάποιος που βλέπει τον πόνο σου,που συμπάσχει μαζί σου και σ\' αγαπάει όσο κανείς άλλος δε νομίζω ότι θα του πέσει βαρύ.Αυτό εννοώ να δώσει κάποιος ελπίδα.Κι όσο για το θαύμα,δεν είμαστε ούτε άγιοι ούτε γέροντες ώστε να μας δίνει ο Θεός τη χάρη να κάνουμε θαύματα.Δηλαδή δεν είναι κανένα θαύμα δεδομένο.
QuoteΚαι άλλο το να μιλήσουμε για το θαύμα στον ασθενή και άλλο να ζήσει το θαύμα ο ασθενής
Επειδή δεν ξέρουμε αν θα το ζήσει,είναι ωραίο νομίζω να του δώσουμε ελπίδα λέγοντάς του ότι υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που σώθηκαν από θαύμα.Όλα αυτά όμως νομίζω είναι το δεύτερο βήμα.
Το πρώτο είναι αυτό που ανέφερες στο δικό σου περιστατικό.Συμφωνώ ότι δείχνοντας την αγάπη με τον πιο απλό τρόπο μπορείς να δώσεις δύναμη στον ασθενή.Εκεί όμως μεταδίδεις αγάπη.Δεν ξέρω αν συγχρόνως μεταδίδεις Χριστό.Ίσως αργότερα ο Θεός τον φωτίσει να τον γνωρίσει,ακόμα και δια μέσου ημών.
Αυτό που νομίζω κυρίως δεν κατάλαβες από όσα είπα είναι το εξής:δεν υποστηρίζω ούτε το κήρυγμα ούτε τα πολλά λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις.Ίσως 2 κουβέντες αγάπης, που έχουν όμως μέσα του Χριστό, να είναι το φάρμακο.Κι αυτά φυσικά και δε θα είναι δικά μας.
Μακάρι ο Θεός να μας δώσει το χάρισμα να βοηθούμε τέτοιες ψυχές,γιατί δεν είμαστε άξιοι....
Quote from: eiriniΣ\' ευχαριστώ πολύ mistral.Πολύ όμορφα όσα ανέφερες.Αλλά...
Καταρχήν δεν εννοούσα κανένα κήρυγμα και καμία ομιλία.Πραγματικά αυτά κουράζουν πολλές φορές ειδικά όταν η ψυχή δεν είναι έτοιμη να τα δεχτεί.Το να πεις σε κάποιον άρρωστο ότι υπάρχει Κάποιος που βλέπει τον πόνο σου,που συμπάσχει μαζί σου και σ\' αγαπάει όσο κανείς άλλος δε νομίζω ότι θα του πέσει βαρύ.Αυτό εννοώ να δώσει κάποιος ελπίδα.Κι όσο για το θαύμα,δεν είμαστε ούτε άγιοι ούτε γέροντες ώστε να μας δίνει ο Θεός τη χάρη να κάνουμε θαύματα.Δηλαδή δεν είναι κανένα θαύμα δεδομένο.
QuoteΚαι άλλο το να μιλήσουμε για το θαύμα στον ασθενή και άλλο να ζήσει το θαύμα ο ασθενής
Επειδή δεν ξέρουμε αν θα το ζήσει,είναι ωραίο νομίζω να του δώσουμε ελπίδα λέγοντάς του ότι υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις που σώθηκαν από θαύμα.Όλα αυτά όμως νομίζω είναι το δεύτερο βήμα.
Το πρώτο είναι αυτό που ανέφερες στο δικό σου περιστατικό.Συμφωνώ ότι δείχνοντας την αγάπη με τον πιο απλό τρόπο μπορείς να δώσεις δύναμη στον ασθενή.Εκεί όμως μεταδίδεις αγάπη.Δεν ξέρω αν συγχρόνως μεταδίδεις Χριστό.Ίσως αργότερα ο Θεός τον φωτίσει να τον γνωρίσει,ακόμα και δια μέσου ημών.
Αυτό που νομίζω κυρίως δεν κατάλαβες από όσα είπα είναι το εξής:δεν υποστηρίζω ούτε το κήρυγμα ούτε τα πολλά λόγια σε αυτές τις περιπτώσεις.Ίσως 2 κουβέντες αγάπης, που έχουν όμως μέσα του Χριστό, να είναι το φάρμακο.Κι αυτά φυσικά και δε θα είναι δικά μας.
Μακάρι ο Θεός να μας δώσει το χάρισμα να βοηθούμε τέτοιες ψυχές,γιατί δεν είμαστε άξιοι....
Αγαπητή Ειρήνη, θά ήθελα νά επιχειρήσω καί εγώ μία απάντηση στό πώς μπορεί κάποιος νά βοηθήσει τήν δυστυχία.
Καθώς ο mistral παρέθεσε μία προσωπική του εμπειρία, μού ήρθε στό νου μία εμπειρία συγγενικού μου προσώπου, πού είναι δεικτική τής βοήθειας πού μπορεί κάποιος νά παράσχει σέ έναν άρρωστο.
Ο συγγενής μου λοιπόν συνδεόταν μέ κάποιον άνθρωπο, επ\' ονόματι Μανόλη, στού οποίου τό μαγαζί ήταν κάποιο διάστημα μισθωτός. Καί οι δύο αυτοί άνθρωποι δέν ήταν προσκολλημένοι ούτε στόν Θεό, ούτε στήν Εκκλησία, χωρίς βέβαια αυτό νά σημαίνει πώς ήταν άθεοι ή εχθροί τής εκκλησίας. Ήταν τυπικά Ορθόδοξοι καί αδιάφοροι γιά τά μυστήρια..
Η δέ φιλία τους δέν ήταν αμιγής, αλλά βασιζόταν περισσότερο στήν επαγγελματική τους σχέση.
Κάποια στιγμή ο Μανόλης αρρώστησε από καρκίνο. Όμως άγνωστο πώς, έζησε μέ τόν καρκίνο 10 ολόκληρα χρόνια, κάνοντας διάφορες θεραπείες. Όλοι οι γνωστοί καί φίλοι θαύμαζαν, σκεφτόμενοι πώς ο γενναίος Μανόλης νίκησε τήν επάρατο νόσο...
Σ\' αυτά τά 10 χρόνια ο άτυχος Μανόλης καταστράφηκε οικονομικά, καί έφτασε από επιχειρηματίας νά γίνει μισθωτός. Όμως δέν χάθηκε μέ τόν συγγενή μου, γιατί συνέχισαν νά εργάζονται στούς ίδιους πάνω-κάτω χώρους. Τόν δέκατο χρόνο ο Μανόλης κύλησε άσχημα εξαιτίας τής αρρώστειας. Βγήκε ανήμπορος γιά εργασία, καταχρεομένος, μέ μικρή σύνταξη αναπηρείας. Όλοι οι συγγενείς, γνωστοί καί φίλοι εξηφανίσθησαν. Άλλος γιατί δέν άντεχε, άλλος γιατί δέν μπορούσε, άλλος, άλλος, άλλος....
Ο συγγενής μου όμως παρέμεινε κοντά του καί τόν βοηθούσε, καί τού συμπαραστεκόταν πρακτικά. Μάλιστα πρός τό τέλος, όταν η κατάσταση έφτασε στό απροχώρητο, ο συγγενής βοήθησε ώστε ο Μανόλης νά δεχθεί οικονομική βοήθεια από νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου (κάποιο σύλλογο). Όταν πήγαν οι εκπρόσωποι τού συλλόγου στό νοσοκομείο, όπου ο Μανόλης νοσηλευόταν, γιά νά τούς παρουσιάσει τά προβλήματα πού αντιμετώπιζε, στό τέλος, γεμάτος δάκρυα, τούς είπε πώς άν δέν είχα καί αυτόν τόν άνθρωπο, τί θά γινόμουν....Ο δέ συγγενής μου, όπως μού διηγήθηκε, τά κλάματα τού Μανόλη τά είχε ρουτίνα γιά μήνες, καί προσπαθούσε νά τόν παρηγορεί, όχι μέ τόν Χριστό, αλλά μέ ότι ελαφρύ ανέπαυε τόν Μανόλη καί λειτουργούσε στήν μεταξύ τους σχέση...
Ο Μανόλης τού έλεγε συχνά καί θερμά, πώς τού χρωστάει χάρη, καί μακάρι κάποτε νά τού τήν ξεπληρώσει...
Όταν ο Μανόλης πέθανε ο συγγενής, καθώς μού είπε, πήγε μετά τήν κηδεία πάνω από τόν τάφο τού Μανόλη καί κλαίγοντας μπροστά του γιά πρώτη φορά τού είπε: «Κάνε μου καί εσύ αδελφέ μου Μανόλη μία χάρη από εκεί πού είσαι»! Καί από τότε ο συγγενής μου δέχθηκε τόν Χριστό, θερμά καί ανεξήγητα...
Άν λοιπόν αναρωτιέσαι Ειρήνη τί μπορεί νά κάνει κάποιος γιά τόν άρρωστο, εγώ σού λέω ακούοντας τόν συγγενή μου: Δώστου χρήματα άν έχει ανάγκη, κατέβαζέ του τά σκουπίδια στόν δρόμο, πλένε του τά ρούχα στό πλυντήριο, μαγείρευέ του καί κάνε του τά ψώνια, πλήρωνε τούς λογαριασμούς του, γίνε ο ταξιτζής του, βοήθα τον σέ ότι σού ζητήσει, κάνε του παρέα καί μίλα του γιά ότι τόν ευχαριστεί καί τόν αναπαύει.
Άν όμως όλα αυτά δέν σού περνάνε από τό χέρι (ή έστω κάποια), τουλάχιστον μήν τόν εγκαταλήψεις παντελώς, μήν φύγεις μακρυά του, διατήρησε μία επαφή έστω καί τηλεφωνική. Είναι κακός πειρασμός η απομάκρυνση από τήν δυστυχία, όπως είναι μεγάλη ευεργεσία τό νά τήν πλησιάζει κάποιος θεωρόντας την καί δική του...
Βλέπεις αγαπητή Ειρήνη δίνεις ή δέχεσαι Χριστό, τό ίδιο είναι!
Quote from: mistralΈχω και μια δεύτερη παρόμοια εμπειρία δεν ήμουν όμως τόσο σοβαρά ασθενής
Απλά είχα μεγάλη σκοτούρα στο μυαλό μου και πολλά προβλήματα στην ζωή μου
Είχα επισκεφτεί έναν γέροντα στο Άγιον Όρος για αυτόν τον σκοπό.
Είχα πολλά στο μυαλό μου να πώ και να συζητήσω με τον γέροντα
Όταν έφτασα στο κελί είχε λίγο κόσμο και περίμενα απ\' έξω
Σε λίγο έφυγε ο κόσμος και ήμουν μόνος μου με τον γέροντα.
Με ρώτησε κάνα δυό πράγματα άσχετα με αυτά που με απασχολούσαν
Κατά περίεργο τρόπο όμως και ενώ είχα πολλά να ρωτήσω τα ξέχασα όλα.
Καθόμασταν εκεί ήσυχα, ωραία, δεν λέγαμε τίποτε και γινόμουν άλλος άνθρωπος
Πώς και γιατί ούτε με ενδιέφερε ούτε και το σκεφτόμουν εκείνη την ώρα
Μετά από κάποια ώρα σηκώθηκε ο γέροντας και μου είπε: «Καιρός να φεύγεις»
«Ευλογείτε» είπα και σηκώθηκα και έφυγα. Και προβλήματα δεν είχα.
Όλα είχαν χαθεί χωρίς να τα συζητήσω. Χωρίς ο γέροντας να μου πεί κάτι
Στην επιστροφή αναρωτιόμουν τι και πώς.
Ωραίο, ελπίζω να κράτησε αυτή η ατμόσφαιρα, mistral!
Κάποτε μέσα στις δυσκολίες ένα απλό \"κλικ\" τα αλλάζει ό λ α. Άραγε είναι στις δυνατότητές μας να το κρατήσουμε; κάποτε χρειάζεται να το χτίσουμε...
Quote from: aggelikhΔηλαδή εγώ καλά κάνω πάντα! :D
Και αν δεν κάνω καλά πάντα το παλέυω να κάνω καλά και μόνο καλά!
Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω μάλιστα! με την βοήθεια του Θεού πάντα
Αυτή η ερμηνεία του \"σήμερα, πάντα καλύτερα από χθες\" μου αρέσει πολύ!
Iaspis, συγκλονιστικό το γεγονός!!!
Νομίζω ένας θαυμάσιος επίλογος γι\' αυτό το topic!!!
Πραγματικά πολύ συγκινητικό το περιστατικό αγαπητέ Iaspis!Σ\' ευχαριστώ γιατί με βοήθησες πραγματικά.Τελικά είναι κάποιες όχι τόσο \"μεγάλες\" κινήσεις που μπορούν να βοηθήσουν μια ψυχή.Και το πιο σημαντικό:από μια μικρή βοήθεια που θα προσφέρουμε σε κάποιο πρόσωπο να ωφεληθούμε και μεις όσο δεν το φανταζόμαστε.Τελικά,η αγάπη νομίζω λύνει όλα τα προβλήματα όταν είναι αληθινή.
Quote from: ΙωάνναΚάποτε μέσα στις δυσκολίες ένα απλό \"κλικ\" τα αλλάζει ό λ α. Άραγε είναι στις δυνατότητές μας να το κρατήσουμε; κάποτε χρειάζεται να το χτίσουμε...
To πιο δύσκολο είναι να το κρατήσουμε, όχι το να το έχουμε.
Θάλεγα πως είναι αδύνατο να το κρατήσουμε
ακόμα και αν τόχουμε χτίσει «μόνοι μας».
Είναι σαν το δροσερό νερό που πίνουμε όταν είμαστε διψασμένοι
Το πίνουμε, ξεδιψάμε και ...αυτό ήταν!
Θα κρατήσει όσο κρατήσει το ξεδίψασμα
και άντε πάλι σε αναζήτηση «δροσερού νερού».
Έτσι είναι η ζωή μας η πνευματική μέχρι τέλους.
Εδίψησα όμως .. «και ουκ εποτίσατέ μοι»...
Καιρός να βγώ στην γύρα και πάλι σε αναζήτηση δροσερού νερού
Καλοκαίριασε βλέπεις και χωρίς δροσερό νερό δεν την παλεύω
Quote from: Ιωάννακάποτε χρειάζεται να το χτίσουμε...
Αυτό είναι τό βασικό (καί τό μόνο νομίζω), διότι κτίζουμε τά κανάλια γιά νά περάσει τό «δροσερό νερό», καί τίς δεξαμενές γιά νά τό αποθηκεύσουμε γιά τό καλοκαίρι (ή καί τό κακοκαίρι ακόμα).
Ωραίο Ανδρέα τό παράδειγμα μέ τό νερό! Η δίψα αδιάβλητο πάθος καθώς είναι, συνειδητοποιείται περισσότερο από τούς ανθρώπους πού επέλεξαν νά ζούν σέ τόπο άνυδρο. Αυτοί λοιπόν οι ταλαίπωροι, λίγο πρίν νά κορακιάσουν, δηλαδή λίγο πρίν γίνουν γεύμα από τά κοράκια τής ερήμου τών παθών τους, παρακαλούν απεγνωσμένα νά ξεδιψάσουν μέ όποιο νερό τούς στείλει ο Θεός· δροσερό ή μή, δέν έχει καμμία σημασία εκείνη τήν στιγμή. Άν λοιπόν ευτυχίσουν λαμβάνοντας χάριν τό ποτήριον πού σώζει τήν ψυχή τού ανθρώπου από τόν θάνατο, αλλάζουν τόπο διαμονής, καί πάνε νά μείνουν κοντά σέ Εκείνον πού εδίψασε....καί δέν εποτίσθει, τόν Χορηγό τού ποτηρίου. Ποιού ποτηρίου;
«παρελθέτω ἀπ' ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ' ὡς σύ.»(Ματθ. 26, 39)
Τής Σταύρωσης πάντων τών παθών, καί τής Ανάστασης τού Υιού τού Ανθρώπου!
Άς μένουμε αντί νά φεύγουμε αδελφοί, γιατί αυτό είναι η αναζήτηση: Νά μένει κάποιος συνεπής μέχρι νά τόν βρεί αυτό πού ούτως ή άλλως, δέν κάνει άλλο απ\' τό νά μάς αναζητεί....
Νομίζω πώς τό νερό δέ μπορεί ο άνθρωπος νά τό αναζητήσει αμιγώς! Τό μόνο πού μπορεί νά κάνει είναι νά κτίζει τά κανάλια καί τίς δεξαμενές γιά νά τό λάβει χάρη από Εκείνον πού ρέει ακατάπαυστα καί μέ ορμή πρός κάθε κατεύθυνση! Κανάλι στο ρεύμα λοιπόν, καί δεξαμενή στό κανάλι, μά προπαντώς....μακρυά από τήν επάρατο έρημο πού ευθύνεται γιά κάθε δίψα.
Διότι η δίψα είναι η έλλειψη τού νερού, όμως τό νά ξεδιψούμε δέν είναι ούτε πλεόνασμα νερού, μά ούτε καί αναζήτηση νερού.....
Καί ενώ τά πάθη είναι διαβλητά καί αδιάβλητα, οι αρετές είναι πάντοτε αδιαβλητές καί δέν μάς ανήκουν ούτε καί μπορούμε νά τίς αναζητήσουμε! Μόνο μπορούμε νά τίς λάβουμε σάν Χάρη!
Αυτήν πρέπει νά αναζητούμε μένοντας «μέσα» καί κτίζοντας κανάλια καί δεξαμενές!
Δός μοι πιεῖν.
Έχεις;
Quote from: mistralΔός μοι πιεῖν.
Έχεις;
Άλλος δέν έχει κι όμως δίνει, καί άλλος έχει μά δέν μπορεί νά δώσει!
Άλλος θέλει μά δέν λαμβάνει, κι άλλος δέν θέλει κι όμως λαμβάνει!
Αυτά Ανδρέα ο Κύριος τά οικονομεί!