Προορισμός και ελευθερία

[staboz]

Σπουδαίες και σημαντικές οι σκέψεις που καταθέτετε. Απλώς ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο ότι το βασικό ερώτημα είναι: Γιατί να τον πάρει ως Μαθητή Του, αφού γνώριζε ότι θα Τον προδώσει; Κατὰ κάποιον τρόπο τον βοήθησε, τον διευκόλυνε στο να γίνει προδότης... Είναι επιτρεπτό αυτό;
Φοβερό το ερώτημα, νομίζω...

[Iaspis]

Σπουδαίες και σημαντικές οι σκέψεις που καταθέτετε. Απλώς ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο ότι το βασικό ερώτημα είναι: Γιατί να τον πάρει ως Μαθητή Του, αφού γνώριζε ότι θα Τον προδώσει; Κατὰ κάποιον τρόπο τον βοήθησε, τον διευκόλυνε στο να γίνει προδότης... Είναι επιτρεπτό αυτό;
Φοβερό το ερώτημα, νομίζω...

Πολύ φοβερό τό ερώτημα. Καί ίσως ο φόβος νά είναι αυτός πού βγάζει τόν άνθρωπο από τόν χαμό του!

Ελπίζω νά μήν τά μπερδέψω... Μέ επιφύλαξη θέλω νά πώ ότι η παγγνωσία τού Θεού, συσχετίζεται μέ τό κάθε τί πού είναι γνώση Του. Κάθε τί πού δέν λανθάνει. Ή αντιθέτως κάθε τί πού λανθάνει δέν είναι γνώση, καί  δέν συμπεριλαμβάνεται στό «πάν», αλλά πέφτει στόν κόσμο τών αντιθέσεων, γυρεύοντας μετάνοια γιά νά επιστρέψει στήν ενότητα τού πνεύματος τής γνώσεως καί τής αληθείας.

Μέ αυτήν τήν έννοια, ο Θεός δέν «γνωρίζει» τό λανθάνον- τήν προδωσία τού Ιούδα σέ αυτή τήν περίπτωση- γιατί αυτό δέν αποτελεί γνώση από μόνο του καί γι αυτό εκπίπτει στόν θάνατο!
Αυτός νομίζω είναι καί ο λόγος πού ο Κύριος, παρότι πήρε ακέραια τήν ανθρώπινη φύση, παθαίνοντας καί πεθαίνοντας, δέν γινόταν νά αμαρτήσει, δέν γινόταν νά πέσει, καί έτσι πέρασε μέσα απ\' τόν θάνατο καταργώντας τόν μέ τήν Ανάστασή Του!
Γι αυτό καί η μετάνοια είναι επαναφορά απ\' τόν θάνατο στήν ζωή. Αυτή ήταν στήν ουσία, νομίζω η βοήθεια καί η διευκόλυνση πού παρείχε ο κύριος στόν Ιούδα, καί σέ κάθε Ιούδα!

[Ιωάννα]

Σπουδαίες και σημαντικές οι σκέψεις που καταθέτετε. Απλώς ήθελα να επιστήσω την προσοχή σας στο ότι το βασικό ερώτημα είναι: Γιατί να τον πάρει ως Μαθητή Του, αφού γνώριζε ότι θα Τον προδώσει; Κατὰ κάποιον τρόπο τον βοήθησε, τον διευκόλυνε στο να γίνει προδότης... Είναι επιτρεπτό αυτό;
Φοβερό το ερώτημα, νομίζω...

Ας υποθέσουμε ότι ένας άνθρωπος είναι εγκληματίας , στη συνέχεια αποκτά πνευματική ζωή και τέλος επιλέγει να ξαναγίνει εγκληματίας. Ο Θεός, ανάλογα με την πνευματική του κατάσταση, άλλοτε τον ευλογεί και τον χαριτώνει, άλλοτε απομακρύνεται απ' αυτόν. Προγνωρίζει, ως Θεός που είναι, το τέλος . Όσο όμως ο άνθρωπος είναι άξιος ευλογίας δεν του την στερεί. Δεν θα ήταν δίκαιο. Διαφορετικά, ο άνθρωπος στην επί του φοβερού βήματος απολογία θα μπορούσε να επικαλεσθεί αδικία και να δικαιολογήσει την τελική επιλογή της άρνησης: όσο άξιζα και αγωνιζόμουν,  την ευλογία δεν την γεύτηκα με αποτέλεσμα να αποθαρρυνθώ από την ματαιότητα του αγώνα και να αποφασίσω  να ζήσω  αλλιώς.

Τότε που ο Κύριος διάλεξε τον Ιούδα άξιζε να είναι μαθητής, έτσι δεν τον στέρησε.
Καταλαβαίνω ότι το ερώτημα με τον Ιούδα είναι κάπως διαφορετικό. Θα μπορούσε δηλ. να τον χαριτώνει για όσο χρονικό διάστημα ήταν άξιος, αλλά να μην τον καλέσει στους 12, να μην του δώσει δηλ. την δυνατότητα να επιβαρύνει την ψυχή του περισσότερο, ας καλούσε στη θέση του το Ματθία.

Μην νομίζετε ότι απαντώ με τα παρακάτω..
i) Γιατί ο Θεός δημιούργησε εκείνους τους αγγέλους που στη συνέχεια έγιναν διάβολοι; Γιατί δεν δίνει τη δυνατότητα της ύπαρξης μονάχα στους ανθρώπους εκείνους που προγνωρίζει ότι θα κληρονομήσουν τη βασιλεία Του. Δεν είναι καλύτερο οι υπόλοιποι να μην γεννιούνται ώστε να μην τυραννιούνται αιώνια μακριά Του; Καλύτερη δεν είναι η ανυπαρξία από τον κολασμό; Από αγάπη άλλωστε δεν μας δημιούργησε;  Μα τότε ο Θεός θα δημιουργούσε μία \"αυλή\" με εκείνους που τον αγαπούν... άλλοι να μην υπάρχουν - κανείς να μην αμφισβητεί, κανείς να μην παρεκκλίνει - και όλα αυτά από αγάπη.
Ο Θεός όμως, μας τίμησε ώστε να επιλέξουμε να γίνουμε ή καθ ομοίωσιν Θεοί ή Θεοί του εαυτού μας. (ίσως θέλει ανάλυση αυτό)

ii) Σε όλους δίνει τη δυνατότητα να γίνουν άγιοι και μάλιστα εκλεκτοί. Δεν είναι προσωπολήπτης. Ποιος άνθρωπος θα φιλοξενούσε στον κόρφο του φίδι, γνωρίζοντας ότι αν και το φροντίζει και το περιθάλπει θα τον δαγκώσει θανάσιμα. Τέτοια αρχοντιά και μεγαλοψυχία ποιος την έχει; Ο άνθρωπος ευλογείται και χαριτώνεται όσο δίνει στον Κύριο. Ο Ιούδας έδωσε τα πάντα και πήρε τα πάντα. Δυστυχώς δεν κράτησε ως το τέλος.
μακάρι το καραβάκι μας-έστω και σαπιοκαραβάκι- να βρεθεί στα τέλη του στο γαλήνιο-ασφαλές του λιμάνι...

[Iaspis]

Γιά νά είμαι ειλικρινής αυτά πού έγραψε η Ιωάννα μέ εκφράζουν καλύτερα από αυτά πού σκέφτηκα εγώ, παρότι πάντοτε απορρούσα καί αναρωτιόμουν μέ τί τρόπο μπορεί νά συσχετίζεται η γνώση πού πηγάζει απ\' τόν Θεό, μέ τήν απόγνωση πού γίνεται αιτία νά χαθεί ένας άνθρωπος, μάλλον ένας Ιούδας.
Καί η μετάνοια πού είναι τού ανθρώπου; Μήπως αντιπαρέρχεται καί εμποδίζει τήν απόγνωση, επιστρέφοντας στήν γνώση τού Θεού;
Εκεί δέν είναι η διαφορά τού Πέτρου πού μετανόησε, από τόν Ιούδα πού έπεσε σέ απόγνωση καί χάθηκε;

[staboz]

Το πρώτο μέρος της απαντήσεως της Ιωάννας είναι, νομίζω, ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτο.
Το επιχείρημα που αναπτύσσει είναι ότι, εφόσον ο Ιούδας στην αρχή έδειξε γνήσιο ζήλο, ο Κύριος τον δέχτηκε· θα ήταν άδικο να μην τον δεχτεί.
Ωστόσο δεν νομίζω να πείθει πλήρως και με βεβαιότητα. Τα υπόλοιπα που έγραψε (1 και 2) είναι μεν σωστά, αλλά βασικά απαντούν στο δεύτερο ερώτημα ή σε παρεμφερείς ιδέες. Το ερώτημα δεν είναι: γιατί να φέρει τον Ιούδα στη ζωή; Αλλά: γιατί τον πήρε κοντά Του ως μαθητή Του; Διότι την εκλογή των μαθητών την έκανε ο Ίδιος ο Κύριος. Είχε και τους εβδομήκοντα μαθητές, είχε και άλλους που τον ακολουθούσαν. Θα μπορούσε να τον αφήσει ανάμεσα σ᾿ αυτούς. Γιατί τον πήρε στους δώδεκα;

Η γνώμη μου για το θέμα αυτό είναι η εξής:
Η προδοσία τού Ιούδα σε μας φαίνεται κάτι πολύ φρικτό, το βαρύτερο από όλα τα αμαρτήματα. Όμως ο Κύριος δεν το αξιολογεί με τον ίδιο τρόπο. Είναι ασφαλώς βαρύ αμάρτημα, αλλά και κάθε προδοσία οποιουδήποτε προσώπου, ενώπιον τού Θεού έχει την ίδια ακριβώς (ίσως και περισσότερη) βαρύτητα. Τον καλεί λοιπόν ο Κύριος τον Ιούδα κοντά Του για τον ζήλο του, όπως σημείωσε η Ιωάννα, ενώ ταυτόχρονα  με τον τρόπο αυτό τον προφυλάσσει από άλλα περισσότερα και βαρύτερα αμαρτήματα. Επομένως έτσι τον ευεργετεί, ώστε να είναι η κόλασή του ελαφρότερη. Διότι ενώπιον τού Θεού η προδοσία οποιουδήποτε προσώπου έχει, όπως σημείωσα, την ίδια βαρύτητα με την προδοσία τού Κυρίου. Αν ο Ιούδας δεν ήταν κοντά στον Κύριο αυτό το διάστημα των 3 ετών, θα είχε ενδεχομένως διαπράξει περισσότερα και πολύ βαρύτερα αμαρτήματα. Τώρα που μένει κοντά Του προβληματίζεται ουσιαστικότερα, επηρεάζεται προς το καλό, και έτσι το κακό, που διαφορετικά θα διέπραττε κάτω από το φοβερό πάθος της φιλαργυρίας που τον κατείχε, περιορίζεται σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πιθανόν θα είχε διαπράξει φόνους με τα ίδια του τα χέρια, ατιμίες και τόσα άλλα εγκλήματα. Όλα αυτά θα επεβάρυναν την ψυχή του πολύ περισσότερο απ᾿ ό, τι τώρα, που επιβαρύνθηκε μόνο με το αμάρτημα της προδοσίας τού Κυρίου.
Σίγουρα και το γεγονός ότι κατάλαβε κατόπιν το λάθος του και επέστρεψε τα αργύρια δείχνει ότι κάποια ωφέλεια είχε παραμείνει μέσα του και η συνείδησή του δεν είχε σκληρυνθεί εντελώς. Βέβαια η αναγνώριση αυτή έμεινε μισή· δεν ολοκληρώθηκε με τη μετάνοια, η οποία θα τον αποκαθιστούσε στο αποστολικό αξίωμα, όπως έγινε με τον Πέτρο, ο οποίος είχε διαπράξει εξίσου βαρύ αμάρτημα, με το να αρνηθεί τον Κύριο τρεις φορές και μάλιστα με όρκο. Όμως ο Πέτρος μετανόησε ειλικρινά, «έκλαυσε πικρώς» γι᾿ αυτό το αμάρτημα και δεν απομακρύνθηκε από τους άλλους μαθητές. Γι᾿ αυτό και ο Κύριος δέχτηκε τη μετάνοιά του και τον αποκατέστησε στο αποστολικό αξίωμα με τη γνωστή διαδικασία των τριών ερωτήσεων: «ἀγαπᾶς με πλεῖον τούτων;» και των αντιστοίχων ταπεινών βεβαιώσεων τού Πέτρου.
Και βέβαια η αυτοκτονία στην οποία κατέφυγε τελικά ο Ιούδας απλώς επιβεβαίωσε την απουσία αληθινής μετάνοιας.

Θα παρακαλούσα να καταθέτατε τις σκέψεις σας πάνω σ᾿ αυτή την τοποθέτηση τού θέματος που έκανα.

[staboz]

Για το θέμα τώρα της παγγνωσίας τού Θεού και της ελευθερίας τού ανθρώπου συνέπεσε να δεχτώ αυτές τις μέρες και σχετικό ερώτημα ενός μαθητή από την Ορεστιάδα.
Το παραθέτω, μαζί και  με την απάντηση που έδωσα, αλλά το μεταθέτω σε άλλη ενότητα για να μην γίνει σύγχυση των δύο θεμάτων.
Εδώ λοιπόν η συνέχεια: http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=15345#p15345

[staboz]

Αυτά για την ώρα!

[Ιωάννα]

Η προδοσία τού Ιούδα σε μας φαίνεται κάτι πολύ φρικτό, το βαρύτερο από όλα τα αμαρτήματα.

Εμένα πάντως, το πιο βαρύ και τραγικό αμάρτημά του μου φαίνεται η αυτοκτονία.
Το ότι δεν συγχώρεσε ποτέ τον εαυτό του, τον κάνει συμπαθή.  Η επιστροφή των αργυρίων ίσως, ήταν μία κίνηση μετάνοιας που δεν ολοκληρώθηκε.
Δεν είχε, όμως, ταπείνωση να παραδεχθεί την αδυναμία, δεν επέτρεψε στον εαυτό του το λάθος.  
Γίνεται αμίληκτος κριτής του εαυτού του. Δεν σκέφτεται να ζητήσει βοήθεια από κάποιον μαθητή, έλεος από το Θεό, αποφασίζει να ορίσει τη ζωή του, το θάνατο και την αιωνιότητά του. Παίρνει τη θέση του Θεού, άρα καταργεί τη σχέση του με το Θεό και χωρίζεται από αυτόν.
Φαντάζει ακόμα πιο τραγικό αν γυρίζοντας τρία χρόνια πίσω τον φανταστούμε να Τον συνοδεύει στις περιοδίες, να ακούει τη διδασκαλία Του, να βλέπει τα θαύματα της ευσπλαχνίας Του.

Τώρα όσον αφορά την προδοσία, δεν την θεωρώ τραγική, ίσως διότι κι εγώ αμέτρητες φορές Τον προδίδω.

[Iaspis]

Θα παρακαλούσα να καταθέτατε τις σκέψεις σας πάνω σ᾿ αυτή την τοποθέτηση τού θέματος που έκανα.

Η εξήγηση πού δίνετε κ. Σταύρο σίγουρα πείθει, γιατί δέν αφήνει κενά. Eκ τού αποτελέσματος φαίνεται πώς, ο Ιούδας δέν γινόταν τελικά νά μετανοήσει ειλικρινά  καί νά αποφύγει τήν αμαρτία.
Κάτι πού δέν γνωρίζω καί δέν τό κατανοώ πλήρως είναι τό γιατί θά έπρεπε νά παραδοθεί ο Κύριος διά τής προδοσίας, καί μάλιστα από έναν μαθητή του; Φανερά δέν κυκλοφορούσε ανάμεσα στά πλήθη πού τόν ακολουθούσαν;

Μήπως η προδοσία είναι η επάρατη ανθρώπινη ενέργεια μέσω τής οποίας ο άνθρωπος  εγκαταλείπει τόν Θεό καί πέφτει στήν υποδούλωση, χάνοντας τήν ελευθερία του τήν οποία επαναβρίσκει διά τής μετανοίας; Μήπως ο Κύριος διαβλέποντας πώς ο Ιούδας ρέπει ανεπανόρθωτα πρός τήν αμαρτία τόν  διάλεξε  γιά μαθητή του, αφ\' ενός γιά νά τόν προστατεύσει από τά χειρότερα (όπως γράψατε), καί αφ\' ετέρου διά νά δείξει στό γέννος τών ανθρώπων πώς η μετάνοια είναι καί αυτή διαρκής πραγμάτωση, καί απέχει παντελώς από τήν απόγνωση πού οδηγεί στήν απώλεια καί τόν χαμό;