Ο Ρωμανίδης και η θεολογική του συμβολή

[Ἰωάννης]

ΑΡΧΙΚΑ θα ήθελα να ευχαριστήσω για το καλωσόρισμα και για τις παρατηρήσεις όσον αφορά το γραψιμό μου. Είμαι όμως τρομερά εκνευρισμένος διότι παρατήρησα μια απαράδεκτη και εντελώς αντιεπιστημονική και αθεολόγητη παρέμβαση στις δημοσιέυσεις μου.Και επιπλέον προσβλητικότατους χαρακτηρισμούς για τα γραφομενα μου! Κατά τον κύριο Μποζοβίτη λοιπόν, αυτά που αναφέρω [color=#FF0000 ]<< εγγίζουν τα όρια της γελιότητας και της χαζοχαρούμενης βλακείας>> [/color]. Σας ευχαριστώ λοιπόν που εμμέσως με αποκαλείται αρρωστημένο αφού ακολούθω την <<αρρωστημένη>> θεολογία του παπα-Γιάννη ( που δεν είναι του παπα-Γιάννη όπως θα αποδείξω αλλά είναι ΠΑΛΑΙΑ-ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ,ΠΑΤΕΡΕΣ ΚΑΙ ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ).
      Εγώ σε πλήρη αντιδιαστολή με εσάς κυριε Μποζοβίτη χρησιμοποιώ τεκμηριωμένα επιχειρήματα και πηγές για να απαντώ και όχι απαράδεκτες και προσβλητικές εκφράσεις. Τις οποίες μόνο άνθρωποι που δεν έχουν ουδεμία σχέση με το αντικείμενο θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν.Είμαι 18 ετών και ξέρω να σέβομαι τους μεγαλυτέρους μου, αλλα σε θέματα πίστεως είμαι αμείληκτος και αγωνιστικός!!! Δέν ανέχομαι προσβολές που ουδεμία μα ουδεμία βαση έχουν και καμία επιχειρηματολογία δεν τις στηρίζει. ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΘΑ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΣΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΩ ΠΩΣ ΘΑ ΑΠΑΙΤΟΥΣΑ, ότι γράφετε απο δώ και πέρα να το στηρίζετε και να μην πετάτε ΑΝΤΙΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΓΕΝΙΚΟΛΟΓΑ!!!
      Εγώ στις προηγούμενες δημοσιεύσεις μου χρησιμοποίησα βιβλιογραφία και συμπεριέλαβα μέσα σ\'αυτήν μια ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ! Που η διδακτορική διατριβή θεωρείται το πλέον επιστημονικό έργο ενός επιστήμονα αφού έχει χρέος να την συντασει από την αρχή μεχρι το τέλος με εκτενή επιστημονική΄βιβλιογραφία, ιστορικές και αλλου τέτοιου είδους πηγές... Το βιβλίο το οποίο παρέθεσα είναι η εμπεριστατωμένη μελέτη και αξιολόγηση της θεολογικής προσφοράς του πατρός Ρωμανίδου απο τον καθηγητή ANDREW J. SOPKO με τίτλο < Xρησιμοποίω επιστημόνικη βιβλιογράφια και όχι ασύστολα ψευδη και γενικότητές που μόνο αφελής και μη κατέχοντες επιστημονικώς το θέμα θα μπορούσαν να πιστέψουν !!!
ΠΑΜΕ ΑΛΛΟΥ ΤΩΡΑ.
   ENΩ ΑΠΑΝΤΗΣΑ ΕΠΑΡΚΩΣ στα περί συμμετοχής του π.Ρωμανίδη σε ακροδεξιο κόμμα εσείς συνεχίζετε να καταχωρείτε τα ίδια χαλκεύματα με τα ίδια ατεκμηρίοτα λόγια και να ακυρώνετε τα γραφόμενα μου με απλές βρισιές. Ωραία επιστημονική μέθοδος!!!!
     Δεν θα έπρεπε να επαναλάβω τα ίδια και λόγω σωμάτικης και πνευματικής κοπόσεως  , διότι ωφείλατε να μελετήσετε καλά τις απαντήσεις μου κάτι το οποιο μάλλον δεν κάνατε και αν κάνατε, λόγω τις εμπάθεια σας προς το πρόσωπο του παπα-Γιάννη πού είναι ηλίου φαεινότερη σε όλο το φόρουμ εσείς τα απορρίψατε λες και ήταν απτο μυαλό μου και χωρίς αναφορές και τεκμήρια!!! ΚΑΙ ΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΗΣΑΤΕ ΜΕ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ!!!
      Επαναλαμβάνω λοιπόν , τον καιρό μετά την πτώση της χούντας δημιουργήθηκε πολιτικός πανικός.Με αποτέλεσμα τα κόμματα τότε να προσπαθήσουν να ψαρέψουν από καίριες θέσεις ( οπως καθηγητάς πανεπιστημίων ) ανθρώπους για να κατέβουν ως βουλευτές. Υποψήφιο θύμα της Ε.Π.Ε ήταν ο π. Ρωμανίδης.Τον πλησίασαν λοιπόν αντιχουντικοί βασιλικοί και του ζήτησαν να κατέβει με το κόμμα τους!!! Ο παπα-Γιάννης όντας δήμοκράτης και εντελώς αντίθετος με την πολιτική τους ιδεολογία ΑΡΝΗΘΗΚΕ ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ. ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΑΝΕΤΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΜΠΕΡΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ \'\'ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ\'\' ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ \'\'ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ\'\'. Εγώ έχω επίσης στα χέρια μου 20 ηχογράφημένες διαλέξεις του οπου φαίνονται ξεκάθαρα οι αντιλήψεις του! Παρολα αυτά είδε το όνομα του στίς εφημερίδες μεταξύ των υποψηφίων και αμέσως με τηλεγράφημα ζήτησε την διαγραφή του κάτι το οποίο δεν έγινε αλλά ούτε και εκλέχθηκε ποτέ... ΟΥΤΕ ΚΑΜΠΑΝΙΑ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΑΝΕ, ΟΥΤΕ ΟΜΙΛΙΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΜΜΑ!!! ΕΛΕΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Αλλά και διαφορετικά να\' χαν τα πράγματα επηρεάζει σε κάτι την θεολογία??? ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΕΤΣΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΒΡΙΖΕΤΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΑΝ.ΧΡΗΣΤΟΥ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΡΙΣΤΟΣ ΠΑΤΡΟΛΟΓΟΣ ΜΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΕΡΓΟ ΑΛΛΑ ΗΤΑΝ ΧΟΥΝΤΙΚΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΜΕΤΑ ΝΑ ΑΠΟΛΥΘΕΙ ΑΠ\'ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ?????????????? ΣΑΦΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΜΠΑΘΕΙΣ....ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΣΕ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΑ... ΛΟΓΩ ΚΟΥΡΑΣΗΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΑΡΓΟΤΕΡΑ...

[Ξένια]

καλά βρε συ χαλάρωσε λίγο! Να πω ότι ήταν πνευματικός σου πατέρας πάει στο καλό!

[panagiota k giannis]

ναι  Ξενια μου αλλα δεν γινεται να αφηνει να συκοφαντηται ετσι  και ο πατηρ Ιωαννης καθως και απορριπτουν τις θεολογικες του θεσεις γιατι αυτα που διδαξε δεν ηταν δικες του φαντασιες αλλα ηταν λογια των πατερων της εκκλησιας κατι που θα αποδειξω σε επομενες δημοσιευσεις μου...κ συμφωνω απολυτα με τον Ιωαννη καθως η απαντηση του κυριου Μποζοβιτη ηταν επιεικως απαραδεκτη!!!!!!!

[staboz]

[font size=3]Παιδιά, αὐτὰ ποὺ ἐσεῖς τὰ ἀκοῦτε ἢ τὰ διαβάζετε, ἐμεῖς τὰ ζήσαμε (58 ἐτῶν!).
Ἠρεμεῖστε καὶ μὴ χάβετε τόσο εὔκολα αὐτὰ ποὺ σᾶς σερβίρουν.
Δεῖτε καὶ ἐδῶ:[/fonts] http://www.sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=4268#p4268

[panagiota k giannis]

ισχυριζεστε οτι τα γεγονοτα σχετικα με την συμμετοχη του π.Ρωμανιδη σε ακροδεξιο κομμα εξεληχθηκαν πολυ διαφορετικα απο αυτα που αναφερει ο πατηρ Μεταλληνος στο βιβλιο του \"πρωτοπρεσβυτερος Ιωαννης Σαββας Ρωμανιδης -ο προφητης της ρωμιοσυνης\" .. και ακριβως επειδη δεν θελουμε να χαβουμε ευκολα οτι μας σερβιρουν τι στοιχεια εχετε να προσκομισεται για να υποστηριξεται αυτα που ισχυριζεστε????λετε οτι τα ζησατε γιατι ομως να σας πιστεψουμε την στιγμη που τα στοιχεια μας τα εχουμε αντλησει απο βιβλιο το οποιο το εχει γραψει ο πατηρ Μεταλληνος ο οποιος ηταν  πολυ στενος συνεργατης  κ φιλος  του π. Ρωμανιδη συνεπως ηταν καλος γνωστης των γεγονοτων και ο οποιος ειναι πολυ αξιολογος ανθρωπος και δεν θα εγραφε ψευδη?????αν εχετε στοιχεια προσκομιστε τα αλλιως μην διαδιδεται αβασιμες πληροφοριες κ θα σας παραδεχτω..... κ ετσι ομως να ειναι οπως τα λετε τι σχεση εχουν οι προσωπικες του επιλογες με την θεολογια του?αλλωστε ουδεις αναμαρτητος.επισης ο π. Ιωαννης ηταν εξυπνος νοημων ανθρωπος και ειναι δυσκολο εως αδυνατο ν πιερασει το χουντικο κομμα για σοσιαλοδημοκρατικο.Και στα βιβλια του οπου μιλαει για πολιτικη οι ιδεες του  ειναι δημοκρατικοτατες !

[Ἰωάννης]

ΔΥΟ ΣΤΑ ΔΥΟ ΑΠ\'ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΜΠΟΖΟΒΙΤΗ!!! Δεύτερη <<απάντηση>> ατεκμηρίοτη, γενικότητες και ολίγον μπέρδεμα!!!:weirdo::weirdo::weirdo: Αφού στη σελίδα που παρέπεμψε αναφέρει πως δεν είναι σίγουρος με πιο κόμμα κατέβηκε ο παπα-Γιάννης!!! Συγνώμη αλλά διαπιστώνω ότι δεν μπαίνετε καν στον κόπο να διαβάσετε τις δημοσιεύσεις μου διαφορετικά δεν θα απαντούσατε έτσι!!!  Υ.Γ.ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΚΥΡΙΕ ΣΤΑΥΡΟ! :D

[Ἰωάννης]

καλά βρε συ χαλάρωσε λίγο! Να πω ότι ήταν πνευματικός σου πατέρας πάει στο καλό!

Αγαπητή ξένια θα παρακαλούσα να υπάρχει ίση αντιμετώπιση σε όλα τα μέλη του φόρουμ! Δέν στέκει αυτό που λές διότι υποστηρίζεις τον κ.Μποζοβίτη που είναι παλιότερος κι έγω που γράφω τεκμηριωμένες απαντήσεις μου γράφεις ότι δεν είναι πνευματικός μου πατέρας!!! Πρέπει να\'ναι πνευματικός σου πατέρας καποιος για να απαντήσεις σε κατηγορίες εναντίον του??? Γιατί δεν ρωτάς κάτι παρόμοιo τον staboz που συνεχώς γραφει αντιεπιστημόνικα μόνο και μόνο για να κατηγορήσει??? Εγώ σε ενόχλησα??? Λίγη ιση μεταχείρηση δεν θα έβλαπτε!!!

[Ἰωάννης]

ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΑ ΠΕΡΙ ΧΟΥΝΤΑΣ, ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗΣ Κ.Τ.Λ ΚΑΛΟ ΘΑ ΗΤΑΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΟΥΝ ΔΥΟ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ ΡΟΛΟ ΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ  ΠΕΡΙΟΔΟΥΣ!!! ΠΡΩΤΟΝ ΤΟ ΓΝΩΣΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ <<ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΙΔΕΩΝ>> ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ. ΚΑΙ ΤΟ ΝΕΟΚΥΚΛΟΦΟΡΗΘΕΝ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟΥ DR. ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΑΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΟΥΣΤΑΚΗ ΜΕ ΤΙΤΛΟ <<ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ ΤΙΣ ΠΑΡΑ-ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ \'\'OPUS DEI\'\' ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. \'\'ΖΩΗ\'\',\'\'ΣΩΤΗΡ\'\',\'\'ΧΡΥΣΟΠΗΓΗ\'\'- Ο ΡΟΛΟΣ ΤΟΥΣ ΣΤΙΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ ΜΕΤΑΞΑ- ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ,ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ>>
ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ. ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΑ.
Τα σκάνδαλα με τις δικτατορίες.
Πως βοήθησαν το παλάτι στις παρανομίες του...
Ποιοί έπαιξαν το παιχνίδι των χουντικών...
Το περιοδικό \'\'ΣΩΤΗΡ\'\' αρθογραφεί για την χούντα...
Μεταπολίτευση 1974-1981
Και άλλα πολλά γιατι άλλοι ήταν <<Δάσκαλε που δίδασκες...>>

[Ξένια]

Από αυτά που διαβάζω μου φαίνεται ότι έχεις κολλήσει. Τί να κάνουμε αυτό το συμπέρασμα βγάζω!

[ρωμηός]

Καλά, τὸ τελευταῖο, τοῦ Μουστάκη, καὶ μόνο ἀπὸ τὸ τσουβάλιασμα τοῦ τίτλου δὲν μοῦ φαίνεται καὶ πολὺ ἐπιστημονικό! Ἀλλά, συγγνώμη κιόλας, οἱ ὀργανώσεις ποὺ κολλᾶνε ἐδώ;

[Ἰωάννης]

Συγνώμη πάτερ αλλά δέν κρίνουμε κάτι ως επιστημονικό απο τον τίτλο του αλλά απ\'το περιεχομενό του και πως ο συγγραφέας το τεκμηριώνει!!! Αλλωστε ο τιτλος του είναι ΚΑΤΑΓΓΕΛΩ ΤΙΣ ΠΑΡΑΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ, ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΤΙΤΛΟΣ...
 Δεν θέλω να φανεί οτι είμαι εχθρός των οργανώσεων, αλλωστε επισκέπτομαι πολυ συχνά τον πατέρα ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟ ΚΟΓΙΩΝΗ , ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ Η ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΙΚΙΑ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ 3 ΧΡΟΝΙΑ, ΣΤΟΝ ΜΕΓΑ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ!!! Απλώς επειδή ο αγαπητός κύριος Μποζοβίτης αναφερθηκε στις δήθεν πολιτικές επιλογές του π.ΡΩΜΑΝΙΔΗ ήθελα να του υπενθυμίσω ότι και έτσι να είναι δεν ήτα ο μόνος που είχε λερωμένη τη φωλίά του αλλά αλλοι την είχαν χειρότερα λερωμένη!!!!!!!!:laugh:

[Ἰωάννης]

Από αυτά που διαβάζω μου φαίνεται ότι έχεις κολλήσει. Τί να κάνουμε αυτό το συμπέρασμα βγάζω!

ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ !!!

[Ξένια]

καλά βαρέθηκα δε νομίζω ότι θα το ξαναδιαβάσω το θέμα. καλή συνέχεια!

[Ἰωάννης]

. 5.   Ότι μέλη της Εκκλησίας είναι μόνο οι κεκαθαρμένοι, αυτό κανένας Πατέρας της Εκκλησίας δεν το έχει διδάξει. Κάνεις λοιπόν βαρύτατο σφάλμα γράφοντας: «Σχετικά με την εμμονή για «η Εκκλησία ως θεραπευτήριο ψυχασθενών και η μετοχή σ᾿ αυτήν μόνο των κεκαθαρμένων.», αυτή είναι «εμμονή» των Πατέρων αδιακρίτως, απ\' όσο γνωρίζω. Κάνω λάθος;»; Κάνεις πραγματικά πολύ μεγάλο λάθος! Τέτοια «εμμονή» είχαν διάφοροι αιρετικοί, ποτέ όμως οι Πατέρες. Είναι γνωστές αρκετές αιρέσεις με παρόμοιες αντιλήψεις. Οι Μοντανοί, οι Νοβατιανοί, οι Βογόμιλοι και οι νεώτερες αιρέσεις των «Καθαρών» στη Δύση. Οι τελευταίες χώριζαν τους πιστούς σε δύο τάξεις: Τους «αποστόλους» (perfecti, τελείους) και τους ιδιώτες (απλούς πιστούς). Ακριβώς σαν τον Ρωμανίδη. Τραγικότατο λάθος!

Που είδατε εσείς ότι κανένας Πατέρας της Εκκλησίας δεν θεωρούσε ότι μόνον οι κεκαθαρμένοι είναι μέλοι του σώματος του Χριστού??? Εχετε διαβάσει πότε την Φιλοκαλία άραγε??? Συνεχώς γιαυτό μιλάνε οι Πατέρες!!! ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ!!!Ενδεικτικά μόνο- γιατί πρέπει στήν κυριολεξία να αντιγράψω ολόκληρη την Φιλοκαλία- θα σημειώσω ορισμένα Πατερικά χωρία ( και σε επόμενες επεξεργασίες θα σημειώσω κι άλλα ) ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ<< ΤΙΣ ΜΗΠΩ ΣΧΟΛΑΣΑΣ,ΜΗΔΕ ΜΑΘΩΝ ΛΑΛΕΙΝ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΕΚΡΥΜΜΕΝΗΝ, ΕΤΙ ΝΗΠΙΟΣ ΩΝ,ΕΤΙ ΤΡΕΦΟΜΕΝΟΣ ΓΑΛΑΚΤΙ,ΕΤΙ ΤΩΝ ΟΥΚ ΑΡΙΘΜΟΥΜΕΝΩΝ ΕΝ ΤΩ ΙΣΡΑΗΛ,
 ΟΥΔΕ ΚΑΤΑΛΕΓΟΜΕΝΩΝ ΕΙΣ ΘΕΟΥ ΠΑΡΑΤΑΞΙΝ... Διαβάστε ολοκληρο τον Ε\' ΛΟΓΟ του Οσίου Συμεών του Θεολόγου ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΠΛΑΚΑ ΣΑΣ!!! ΟΛΑ ΤΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΜΕ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΜΕΣΑ ΑΠ΄ΤΗΝ ΓΡΑΦΗ!!! ΟΥΠΣ!!! ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑ ΓΙΑ ΕΣΑΣ Ο ΣΥΜΕΩΝ O ENAΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΣΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΔΟΘΗΚΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΝΥΜΙΟ \'\'ΘΕΟΛΟΓΟΣ\'\' ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ!!!:yikes: ΑΚΟΥΣΟΝ,ΑΚΟΥΣΟΝ!!! ΤΟΤΕ ΜΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΕΙΤΕ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΡΩΜΑΝΙΔΗ ΑΛΛΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΣΥΜΕΩΝ!!! ΓΙΑΤΙ Ο ΠΑΠΑ-ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΟΤΙ Ο ΟΣΙΟΣ ΣΗΜΕΙΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΑ ΛΕΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΟΤΙ  <<ΑΜΑΡΤΑΝΕΙ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΕΙ>> ΟΠΟΙΟΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΤΑ ΑΝΤΙΘΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ!!! <> (ΜΤΘ.26-65) Χρειαζόμαστε άλλα χωρία περί της υψίστης αληθείας αυτού??? Λόγο νοοτροπίας χρειαζόμαστε! Αλλά λογω χρόνου θα παρατεθούν σε άλλη επεξεργασία!!!  Μήπως είναι μονομερής και ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ? ΠΟΥ ΣΑΦΩΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΣΤΟ Α\' ΚΟΡ.12,27-28 ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. ΚΑΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΛΕΕΙ ΕΠ\'ΑΥΤΟΥ <> (ΒΙΒΛΟΣ ΤΩΝ ΗΘΙΚΩΝ ΣΤ\') Ποίος κάνει λοιπόν <<βαρύτατο σφάλμα>>???
    Σχετικά τώρα με την \'\'εμμονή\'\' ότι η εκκλησία είναι θεραπευτήριο ψυχών σημειώνουν οι επίσης ΜΟΝΟΜΕΡΕΙΣ ΠΑΤΕΡΕΣ
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ  
      <<ΕΔΩ ΕΙΝΑΙ ΙΑΤΡΕΙΟ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ. ΙΑΤΡΕΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΠΑΙΤΕΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΑΛΛΑ ΙΑΤΡΕΥΕΙ>>
     <>
      <>
                     ΕΧΕΙ ΚΙ ΑΛΛΑ Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡ. ΑΛΛΑ ΛΟΓΩ ΧΩΡΟΥ ΘΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΟΥΝ ΑΛΛΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡ-ΑΡΚΕΤΑ!!!
     
      AΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ (Δεν ξέρω σε ποιά απ\'τις αιρέσεις τις οποιες αναφέρατε ήταν μέλλος ο ΑΓΙΟΣ ( ΚΑΘΑΡΟΣ, ΒΟΓΟΜΙΛΟΣ Κ.Τ.Λ)
       <<Η εκκλησία είναι ένα κοινόν ιατρείόν όπου ιατρέυει όλουςτους αμαρτωλούς...>>
 Διαβάστε επίσης τον πρόλογο στο ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΑΡΙΟΝ ΤΟΥ τι εμμονή έχει με αυτό το θέμα σε σημείο που χρήσιμοποιει ΙΑΤΡΙΚΗΝ ΟΡΟΛΟΓΙΑ!!!
       ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΕΠΙΚΥΡΩΣΕΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ!!! ΒΛΕΠΕ ΤΟΝ ΡΒ\' ΚΑΝΟΝΑ ΤΗΣ ΠΕΝΘΕΚΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΟΠΟΥ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΩΣ <<ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΕΠΙΣΤΗΜΗ>> ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΑΥΣΤΗΡΑ ΚΑΘΑΡΗ ΙΑΤΡΙΚΗ ΟΡΟΛΟΓΙΑ
        Το ίδιο και οι κανόνες του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης! Oμιλούν συνεχώς για θεραπεία!
       ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΠΟΥ ΟΜΙΛΟΥΝ ΓΙΑ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕ ΙΑΤΡΙΚΗΝ ΜΑΛΙΣΤΑ ΟΡΟΛΟΓΙΑΝ! ΣΑΣ ΤΟ ΥΠΟΣΧΟΜΑΙ ΠΩΣ ΘΑ ΒΡΩ ΧΡΟΝΟ ΚΑΙ ΘΑ ΤΑ ΠΑΡΑΘΕΣΩ ΚΑΤΑ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΟΛΑ!!!
       Πάμε τώρα και σε πατέρας της ΑΡΧΑΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!
    O άγιος Ειρηναίος στο έργο του ΚΑΤΑ ΑΙΡΕΣΕΩΝ αναφέρει...
 <<Ο ΚΥΡΙΟΣ ΗΛΘΕ ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΚΑΚΩΣ ΕΧΟΝΤΩΝ,ΑΥΤΟΣ ΜΑΡΤΥΡΕΙ!>>
    ΝΑΙ ΟΝΤΩΣ Ο ΙΔΙΟΣ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΙΑΤΡΟΣ ΗΛΘΕ!!! ΒΛΕΠΕ(ΜΤΘ.9,12.13),(ΜΡΚ.2,17),(ΛΚ.7,31),(ΛΚ.4,23),(ΛΚ.4,18)
       ΠΡΙΝ τη σάρκωση ο Θεός ήδη θεωρείτο ώς <<Ο ΙΩΜΕΝΟΣ ΠΑΣΑΣ ΤΑΣ ΝΟΣΟΥΣ>> ΨΑΛΜΟΣ 102,3
   Ο άγιος ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ <<ΚΑΤΗΧΗΣΙΣ>> ΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΕΞΗΣ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΑ.ΠΡΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣΙΝ ΤΟΥ ΠΑΠΑ-ΡΩΜΑΝΙΔΗ!!!
       <<ΕΠΗΚΟΥΣΕ ΤΗΣ ΔΕΗΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΡΟΦΗΤΩΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ. Ο ΠΑΤΗΡ ΟΥΧ ΥΠΕΡΕΙΔΕΝ ΗΜΩΝ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΑΠΟΛΛΥΜΕΝΟΝ. ΕΞΑΠΕΣΤΕΙΛΕΝ ΤΟΝ ΥΙΟΝ ΑΥΤΟΥ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΟΥΡΑΝΟΘΕΝ ΙΑΤΡΟΝ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΚΑΙ ΙΑΤΡΟΥ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΝ. Ο ΓΑΡ ΒΑΣΙΛΕΥΣ ΙΗΣΟΥΣ ΙΑΤΡΕΥΕΙΝ ΜΕΛΛΩΝ ΛΕΝΤΙΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΟΣ ΠΕΡΙΖΩΣΑΜΕΝΟΣ ΕΘΕΡΑΠΕΥΣΕΝ ΤΟ ΝΟΣΟΥΝ>>.
    Πάμε πάλι εις τους αρχαίους πατέρας τους λεγόμενους ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΥΣ.
   O άγιος ΙΓΝΑΤΙΟΣ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ εις την πρός Εφεσίους επιστολή γράφει.
   <<ΕΙΣ ΙΑΤΡΟΣ ΕΣΤΙΝ,ΣΑΡΚΙΚΟΣ ΤΕ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ,ΓΕΝΝΗΤΟΣ ΚΑΙ ΑΓΓΕΝΗΤΟΣ,ΕΝ ΣΑΡΚΙ ΓΕΝΟΜΕΝΟΣ ΘΕΟΣ.>>
    Ο άγιος ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΡΑΣ στην Απολογία του γράφει.
    <>    
   Ο KΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΥΣ επισημαίνει. <<Τούτων των τραυμάτων μόνος ΙΑΤΡΟΣ ο Χριστός>>
         O AΓΙΟΣ ΜΑΚΑΡΙΟΣ Ο ΑΙΓΥΠΤΙΟΣ αναφέρει.
      <<ΗΛΘΕΝ Ο ΣΩΤΗΡ, Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΙΑΤΡΟΣ, Ο ΔΩΡΕΑΝ ΙΩΜΕΝΟΣ>>
  Το ίδιο το ΟΝΟΜΑ <<ΙΗΣΟΥΣ>> ( JESCHUA) ΣΗΜΑΙΝΕΙ <<Ο ΘΕΟΣ ΣΩΖΕΙ>>(ΥΑHWEH). To εβραίκο ρήμα yasha που αποδίδεται στην ελληνική γλώσσα με το ρήμα σώζειν έχει τη σημασία <<ΘΕΡΑΠΕΥΩ>>. ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ <<Ο ΘΕΟΣ ΘΕΡΑΠΕΥΕΙ>> AYTH THN ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ ΚΑΝΕΙ Ο ΑΓΙΟΣ ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ. <<ΙΗΣΟΥΣ ΤΟΙΝΥΝ ΕΣΤΙ ΚΑΤΑ ΜΕΝ ΕΒΡΑΙΟΥΣ ΣΩΤΗΡ, ΚΑΤΑ ΔΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΓΛΩΣΣΑΝ Ο ΙΩΜΕΝΟΣ.>>!!! Και αλλού << ΙΗΣΟΥΣ ΚΑΛΕΙΤΑΙ ΦΕΡΩΝΥΜΟΣ ΕΚ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΩΔΟΥΣ ΙΑΣΕΩΣ ΕΧΩΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΗΓΟΡΙΑΝ.>>!!!
       Στο κέντρο της Θείας Λειτουργίας ο Χριστός αποκαλείται ώς <<Ο ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ>>
    Στίς ακολουθίες του ΤΡΙΩΔΙΟΥ υπάρχει ένας καταπληκτικός ύμνος που για πολλοστη φορά δικαιόνει τον κατασυκοφαντημένο (επειδή ακολουθεί κατα πόδας τους πατέρες) παπα-Ρωμανίδη που λέει τα εξής
 <<ΤΟ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΙΑΤΡΕΙΟΝ ΒΛΕΠΩΝ ΑΝΕΩΓΜΕΝΟΝ,
 ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΤΩ ΑΔΑΜ ΠΗΓΑΖΟΥΣΑΝ ΥΓΕΙΑΝ,
 ΕΠΑΘΕΝ, ΕΠΛΗΓΗ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ ΩΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΩΝ ΩΔΥΡΕΤΩ,
  ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΑΥΤΟΥ ΦΙΛΟΙΣ ΑΝΕΒΟΗΣΕ, ΤΙ ΠΟΙΗΣΩ ΤΩ ΥΙΩ ΤΗΣ
  ΜΑΡΙΑΣ? ΚΤΕΙΝΕΙ ΜΕ Ο ΒΗΘΛΕΕΜΙΤΗΣ, Ο ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ
  ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΠΛΗΡΩΝ.>>
              Πάμε και σε άλλα ενδεικτικά παραδείγματα από τις λειτουργικές ακολυθίες της εκκλησίας μας ( γιατί αν είναι να τα παραθέσουμε όλα δεν φτάνουν ούτε 100 φόρουμ!!! <<ΤΩ ΠΤΑΙΣΜΑΤΙ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΠΛΑΣΤΟΥ ΚΥΡΙΕ, ΔΕΙΝΩΣ ΕΤΡΑΥΜΑΤΙΣΘΗΜΕΝ, ΤΩ ΔΕ ΜΩΛΩΠΙ ΙΑΘΗΜΕΝ  ΤΩ ΣΩ, Ω ΥΠΕΡ ΥΜΩΝ ΕΤΡΑΥΜΑΤΙΣΘΗΣ ΧΡΙΣΤΕ>> ( κανόνας του Όρθρου ), <<ΤΟ ΕΘΕΛΟΥΣΙΟΝ ΔΗΓΜΑ, ΤΩ ΕΚΟΥΣΙΩ ΠΑΘΕΙ,ΙΑΣΩ>> ( κανόνας του όρθρου ),  << ΤΩ ΜΩΛΩΠΙ ΣΟΥ ΗΜΕΙΣ ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΙΑΘΗΜΕΝ>> (Στιχηρό Αναστάσιμο του Εσπερινού), <<ΝΟΣΟΥΣΑΝ ΕΘΕΡΑΠΕΥΣΑΣ ΗΜΩΝ ΤΗΝ ΦΥΣΙΝ ΔΕΣΠΟΤΑ>> ( Κανών του όρθρου), <<ΙΑΣΩ ΤΟ ΣΥΝΤΡΙΜΜΑ, ΤΗΣ ΑΝΘΡΟΠΟΤΗΤΟΣ ΚΥΡΙΕ, ΤΩ ΘΕΙΩ ΣΟΥ ΑΙΜΑΤΙ, ΑΝΑΣΚΕΥΑΣΑΣ ΑΥΤΗΝ>> (Κανών του όρθρου), <<ΑΝΕΛΗΛΥΘΑΣ ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΝ, ΕΠΙ ΣΤΑΥΡΟΥ ΤΩ ΠΑΘΕΙ ΤΗΣ ΑΧΡΑΝΤΟΥ ΣΑΡΚΟΣ ΣΟΥ, ΗΝ ΕΚΩΝ ΕΦΟΡΕΣΑΣ>>(Κανών του όρθρου) !!!                                                            
           Ελπίζω να βρώ το χρόνο καί το κουράγιο να σημειώσω κι άλλα γιατί είναι πραγματικός ΩΚΕΑΝΟΣ!!!
   <<Τέτοια λοιπον εμμονή είχαν διάφοροι αιρετικοί και ποτέ οι Πατέρες>> κύριε Σταύρο??? ΑΠΟ ΠΟΤΕ ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΕΓΙΝΑΝ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΠΗΡΑ ΕΙΔΗΣΗ???:wall:  ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ!!! ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΠΑΠΑ-ΓΙΑΝΝΗ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΡΕΠΕΙ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΣ ΝΑ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΑΛΛΙΩΣ ΔΟΥΛΕΙΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!!! :laugh:
   Οσον αφορά τώρα τους αιρετικούς που αναφέρεται στο επίμαχο απόσπασμα δεν έχει παρά να κάνει έναν μικρό κόπο ο άναγνώστης να διαβάσει περί αυτών στήν βικιπαιδεία να δει πως καμμία σχέση δέν έχουν με τίς παραπάνω διδασκαλίες τών αγιων πατέρων. Και πως είναι καθαρά γελοίο για να μην πω αιρετικό να ταυτίζει τους ψυχασθενείς αυτούς αιρετικούς με τούς ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΜΕΝΟΥΣ ( ΝΑΙ ΚΥΡΙΕ ΣΤΑΥΡΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΘΕΟΥΜΕΝΟΥΣ ) ΚΑΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΓΙΟΥΣ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ!!! ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΑΠ\'ΟΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΓΝΟΕΙΤΑΙ ΠΑΝΤΕΛΩΣ ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙΣΕΤΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΙΩΑΝΝΗ ΡΩΜΑΝΙΔΗ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΚΤΟΣ ΑΠ\'ΤΗΝ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ ΤΟΥ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΛΟΥΘΟΥΣΕ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΤΟΥ ΖΩΗ ( όπως θα αποδείξω ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΩ ΝΑ ΠΩ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ ΑΦΗΣΕ ΑΚΕΡΑΙΟ ΕΥΩΔΙΑΖΟΝ ΛΕΙΨΑΝΟ!!!:yikes: )
     Περιμένετε λίγο και έρχεται και η συγκλονιστική απάντηση του άγιου ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ περί των γελοίων κατά εσάς<<ΣΤΡΟΜΦΑΛΙΣΜΕΝΩΝ,ΣΤΡΟΦΑΛΙΣΜΩΝ.>>:weirdo::weirdo::weirdo:!!!! και άλλα πολλά!!!
  Με εκτίμηση (παρόλα αυτά) προς εσάς
 ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΛΕΞ.

[panagiota k giannis]

Ο κύριος Μποζοβίτης αναφερεί
5.Ότι μέλη της Εκκλησίας είναι μόνο οι κεκαθαρμένοι, αυτό κανένας Πατέρας της Εκκλησίας δεν το έχει διδάξει. Κάνεις λοιπόν βαρύτατο σφάλμα γράφοντας: «Σχετικά με την εμμονή για «η Εκκλησία ως θεραπευτήριο ψυχασθενών και η μετοχή σ᾿ αυτήν μόνο των κεκαθαρμένων.», αυτή είναι «εμμονή» των Πατέρων αδιακρίτως, απ\' όσο γνωρίζω. Κάνω λάθος;»; Κάνεις πραγματικά πολύ μεγάλο λάθος! Τέτοια «εμμονή» είχαν διάφοροι αιρετικοί, ποτέ όμως οι Πατέρες. Είναι γνωστές αρκετές αιρέσεις με παρόμοιες αντιλήψεις. Οι Μοντανοί, οι Νοβατιανοί, οι Βογόμιλοι και οι νεώτερες αιρέσεις των «Καθαρών» στη Δύση. Οι τελευταίες χώριζαν τους πιστούς σε δύο τάξεις: Τους «αποστόλους» (perfecti, τελείους) και τους ιδιώτες (απλούς πιστούς). Ακριβώς σαν τον Ρωμανίδη. Τραγικότατο λάθος!                  
         Περι του θέματος  ποιοιί είναι μέλη του σώματος της εκκλησίας θα το αναπτύξω σε επόμενη δημοσίευση μου! Τώρα περί των αιρέσεων που αναφέρεται δεν υπάρχει ΟΥΔΕΜΙΑ σχέση μεταξύ των λεγόμενων του π.Ρωμανίδη (τα οποία δεν ήταν λόγια δικά του αλλά των πατέρων όπως θα αποδείξω παρακάτω) και των ιδεών που πρέσβευαν αυτές οι αιρέσεις!!!!! ΚΑΜΜΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΧΕΣΗ ΟΜΩΣ!!!!!!!!!ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΑΛΛΩ ΤΕ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙ ΠΟΛΥ ΕΥΚΟΛΑ ΑΝ ΑΝΑΤΡΕΞΕΙ ΣΤΗ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ. Οσον αφορά το ότι η εκκλησία είναι θεραπευτήριο ψυχών αυτό πράγματι ειναι \'\'εμμονή\'\' των πατέρων της εκκλησίας και γι αυτό υπάρχουν πάμπολες αναφορές των πατέρων όπου ονομάζουν τον Χριστό ως ιατρό ,μιλούν για νόσο ,ίαση ,θεραπεία... Θα αναφέρω ενδεικτικά καποια αποσπάσματα από ακολουθίες καθώς και λόγια πατέρων που αναφέρονται σε αυτό το θέμα....
        Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΟΝΟΜΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗ Θ.ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑ ΩΣ Ο \"ΙΑΤΡΟΣ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ  ΗΜΩΝ\'\'                                      
                                                        \"Χαιρε ΧΡΩΤΟΣ ΤΟΥ ΕΜΟΥ ΘΕΡΑΠΕΙΑ,χαίρε ψυχής της εμής σωτηρία\"(χαιρετισμοί )            
\'                                                       \"...άγιε επίσκεψαι και ΙΑΣΕ ΤΑΣ ΑΣΘΕΝΙΑΣ ΗΜΩΝ\"(Παναγία Τριάς...)
                                                       \"ΘΕΡΑΠΕΥΣΟΝ ΙΗΣΟΥ ΜΟΥ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ\"(κανων ικετήριος εις τν Κύριον Ιήσουν Χριστόν Θεοκτήστου μοναχου )          
                                                       \"Δέσποτα Χριστέ ο Θεός ,ο τοίς πάθεσι σου ΤΑ ΠΑΘΗ ΜΟΥ ΘΕΡΑΠΕΥΣΑΣ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΤΡΑΥΜΑΣΙ ΣΟΥ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΜΟΥ ΙΑΤΡΕΥΣΑΣ\"(απο το ίδιο κείμενο του Θεοκτίστου)
                                                        \"ο ναός σου Θεοτοκε ανεδειχθη ΙΑΤΡΕΙΟΝ ΝΟΣΗΜΑΤΩΝ άμισθον,και θλιβομένων ψυχών παραμυθία\"(μικρος αγιασμός)
                                                       \"Τις προστρέχων τω Ναώ σου ,Θεοτόκε ,ου λαμβάνει ταχέως ΤΗΝ ΙΑΣΙΝ,ΨΥΧΗΣ ΟΜΟΥ ΤΕ ΣΩΜΑΤΟΣ ΑΧΡΑΝΤΕ?\"(μικρος αγιασμος)
                                                        \"Νάμασι επομβρήσας,ΧΡΙΣΤΕ,ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΙΑΣΕΩΝ,εν τω πανσέπτω ναώ της Παρθένου σήμερον της σης ευλογίας ραντισμού,ΦΥΓΑΔΕΥΕΙΣ ΤΑΣ ΝΟΣΟΥΣ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΟΥΝΤΩΝ,ΙΑΤΡΕ ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ ΗΜΩΝ\"(μικρός αγιασμός)
                                                        \"υπερ του γενεσθαι του ύδατος τούτου ΙΑΜΑΤΙΚΟΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΩΝ\"(μικρός αγιασμός)
                                                        \"Ναι Δέσποτα δεόμεθα επίσκεψαι ημών Αγαθέ,ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑΝ ΚΑΙ ΙΑΣΕ ΗΜΩΝ ΤΑΣ ΝΟΣΟΥΣ ΨΥΧΗΣ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΟΣ..\"                                              
                                                        \"OTI ΣΥ ΕΙ Η ΠΗΓΗ ΤΩΝ ΙΑΜΑΤΩΝ ,ΧΡΙΣΤΕ Ο ΘΕΟΣ ΗΜΩΝ...\"(μικρος αγιασμος)
                                                        \"...και γενέσθω ημιν Κύριε,ΕΙΣ ΥΓΕΙΑΝ ΨΥΧΗΣ ΤΕ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΟΣ\"(μικρος αγιασμος )
                                                        \"Θεοτόκε Παρθένε,παρορώσα τα πλημμελήματα ημών και΄ΠΑΡΕΧΟΥΣΑ ΙΑΜΑΤΑ\"(μικρος αγισμός)
                                                        \"Ο ΙΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΒΟΗΘΩΣ ΤΩΝ ΕΝ ΠΟΝΟΙΣ,Ο ΛΥΤΡΩΤΗΣ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡ ΤΩΝ ΕΝ ΝΟΣΟΙΣ,ΑΥΤΟΣ ΤΩΝ ΟΛΩΝ ΔΩΡΗΣΑΙ ΤΗΝ ΙΑΣΙΝ...\"(ιερο ευχελαιο)
                                                       \"ο προσκαλείσθαι κελεύων ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΟΥΝΤΑΣ,ιερουργους ενθέους σου...\"(ιερό ευχέλαιο)
                                                       \"ΨΥΧΑΣ ΗΜΩΝ ΧΡΙΣΤΕ, ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΝΩΘΕΝ ΣΦΡΑΓΙΔΟΣ ΣΟΥ ΘΕΙΩ ΤΥΠΩ  ΑΓΙΑΣΑΣ ΑΦΡΑΣΤΩΣ,ΧΕΙΡΙ ΣΟΥ ΠΑΝΤΑΣ ΙΑΣΕ\"(ιερό ευχέλαιο)
                                                        \"...εκ παντοίας λύτρωσαι κακώσεως,και τας αυτών ΝΟΣΟΥΣ ΑΡΑΜΕΝΟΣ\"(ιερό ευχέλαιο)
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!!!!!!!!

[Ἰωάννης]

[font size=3]Εκοιμήθη ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης

Ο διδάσκαλος της Ρωμηοσύνης
Τήν 1η Νοεμβρίου ε.έ. εκοιμήθη ο Πρωτοπρ. π. Ιωάννης Ρωμανίδης, Καθηγητής της Θεολογίας, ο «διδάσκαλος της Ρωμαίϊκης υποστάσεως του Γένους» (Ναυπάκτου Ιερόθεος, «Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία»), «ένας από τούς μεγαλυτέρους ορθοδόξους θεολόγους του 20ού αιώνος» (π. Γεώργιος Μεταλληνός).

Ο π. Ιωάννης εκοιμήθη στην Αθήνα σε ηλικία 74 ετών, ύστερα από καρδιακό επεισόδιο, κατά την διάρκεια του πρωϊνού περιπάτου σε Εκκλησίες και την αγορά των Αθηνών, λίγο πρίν εισέλθη στην Εκκλησία της αγίας Κυριακής της οδού Αθηνάς.

Η κηδεία του έγινε την Τρίτη 6 Νοεμβρίου, στον Μητροπολιτικό Ναό των Αθηνών. Συμμετείχαν οι Σεβ. Αρχιερείς: Τυρολόης Παντελεήμων, Ναυπάκτου Ιερόθεος, ο οποίος και εκπροσώπησε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο κ. Χριστόδουλο, Ιεραπύτνης Ευγένιος και πρ. Ατλάντας κ. Ιωάννης, ο Πρωτοσύγκελλος της Αρχιεπισκοπής Πρωτοπρ. π. Θωμάς Συνοδινός, ο Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός και άλλοι Ιερείς, η οικογένειά του, η αδελφή και ο ανηψιός του εκλιπόντος, και άλλοι μαθητές και φίλοι του. Τήν εξόδιο ακολουθία έψαλε ο χορός του Συλλόγου Μουσικοφίλων Κωνσταντινουπόλεως.

Στήν μνήμη του αειμνήστου π. Ιωάννη, η Εφημερίδα μας κάνει ένα μικρό αφιέρωμα, αφήνοντας να μιλήσουν γι\' αυτόν οι μαθητές του –Επίσκοποι, Ιερείς, Καθηγηταί Πανεπιστημίου, κ.ά.– και να ανοίξουν έτσι τον μεταθανάτιο κύκλο –και χορό– των συζητήσεων για το πρόσωπο και το έργο του π. Ιωάννη. Γιατί ο π. Ιωάννης κοιμήθηκε, όμως δεν έπαψε να μιλά: «Μύσας ο ... Ιωάννης το στόμα, Αφήκεν ημίν άλλο τάς βίβλους στόμα» (στίχοι στον άγιο Ιω. Χρυσόστομο). Ο λόγος του, λόγος σύγχρονος και παραδοσιακός, διεισδυτικός και διακριτικός, οξύς και θεραπευτικός, πατερικός, θεολογικός, θα ακούγεται έντονα, όπου η μικρά ζύμη θα ζυμώνη όλο το φύραμα..[/b]
Π. Ιωάννης Σ. Ρωμανίδης (1927-2001)

Μιλώντας για τον Διάβολο

Από τον Thomas Shaw[/b]
Πρόχειρη μετάφραση, Γιώργος Γεωργάτος. Επιμέλεια, μοναχός Θεολόγος Ιβήριτης, ως ελάχιστη προσφορά στήν μνήμη του δασκάλου π. Ιωάννου Σ. Ρωμανίδη, τήν ημέρα της νεκρώσιμης ακολουθίας του, 6η Νοεμβρίου 2001.

Δύο δεκαετίες πριν, ενώ ήμουν ακόμα ένας νεαρός Ορθόδοξος Χριστιανός, είχα το προνόμιο να ακούσω τον π. Αλέξανδρο Σμέμαν να μιλά. Δεν μπορώ τώρα να θυμηθώ καθαρά για τι ακριβώς μιλούσε, αλλά μια πρόταση ακόμα αντηχεί στα αυτιά μου: «Αυτό που εκπλήσσει όσους μετέχουν στο κίνημα του Οικουμενισμού είναι πως, ενώ αυτοί συζητούν για το μέγα θέμα της ενώσεως των εκκλησιών, οι Ορθόδοξοι ακόμα μιλούν για τον διάβολο».

Η Ορθοδοξία ακόμα μιλά για τον διάβολο, επειδή συνεχίζουμε να βλέπουμε την επίδρασή του στον πολιτισμό που μας περιβάλλει και να γευόμαστε τις συνέπειες του πολέμου του κατά της Εκκλησίας. Η Ορθόδοξη θεολογία ήταν πάντοτε δυναμική, επειδή οι Ορθόδοξοι πιστοί μαχόμαστε σε αυτόν τον αόρατο πόλεμο. Κάθε γενιά πρέπει να ανακαλύπτει τις αλήθειες της Ιεράς Παραδόσεως εκ νέου, και σε αυτήν τη διαδικασία της ανακαλύψεως θα υπάρχουν διαφορές στην κατανόηση του περιεχομένου της Παραδόσεως. Αυτός ο δυναμισμός πάντοτε γεννούσε αμφιλεγόμενους θεολόγους μέσα στην Εκκλησία. Είναι αυτοί που βγαίνουν έξω από τις ασφαλείς φόρμουλες και προσπαθούν να αναδιατυπώσουν την Παράδοση χρησιμοποιώντας ασυνήθεις οδοδείκτες.

Ενας τέτοιος θεολόγος είναι ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Το έργο του, σε αντίθεση με αυτό των σημερινών υπερειδικευμένων επιστημόνων, παρουσιάζει μια δυνατή ενιαία θέση, την οποία αυτός εφαρμόζει σε ευρύτατα χρονικά και τοπικά πλαίσια. Κάποιοι απορρίπτουν την τόλμη του ως απλουστευτική και υπερβολικά δογματική.

Συνάντησα για πρώτη φορά τον π. Ιωάννη ως φοιτητής της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Ήμουν παρών στην τελευταία παράδοσή του Ορθόδοξης Δογματικής πριν από τη συνταξιοδότησή του. Παρακολούθησα τα μαθήματά του για τρία χρόνια και διάβασα τα περισσότερα από τα έργα του, συμπεριλαμβανομένου και του «Φράγκοι, Ρωμιοσύνη, Φεουδαλισμός και δόγμα» (έχει εκδοθεί από τη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού).

Ο π. Ρωμανίδης είναι ο τελείως αφηρημένος καθηγητής. Το παρατσούκλι του στον Τίμιο Σταυρό ήταν \"π. Μεσάνυχτα\", γιατί έδειχνε ότι δεν είχε επίγνωση του περιβάλλοντός του όταν μιλούσε. Αρχιζε πάντα τη διάλεξη με τον ίδιο τρόπο. Καθόταν κάτω και μιλούσε με απαλή φωνή, που μόλις ακουγόταν. Επειδή ξεκινούσε σχεδόν από τη μέση μιας σκέψης, φαινόταν πως η διάλεξη είχε ήδη ξεκινήσει πιο πριν μέσα του. Καθώς ζεσταινόταν με το θέμα του, η φωνή του υψωνόταν και τα μάτια του έλαμπαν. Μερικές φορές σταματούσε να μιλά και για μικρά χρονικά διαστήματα φαινόταν να τον παίρνει ο ύπνος. Το ακροατήριο των μαθημάτων του ήταν πάντα πολυπληθές, γιατί ήταν ο άνθρωπος που είχε κάτι να πει. Ήταν παράξενο, γιατί, ενώ η ειδικότητά του ήταν η δογματική, πάντα φαινόταν ότι δίδασκε ιστορία. Συνεχώς διηγόταν λεπτομέρειες για το τι συνέβη στη Γαλλία και στην Ιταλ?α του 9ου και του 10ου αιώνα ή στη Γαλλία και στη Ρωσία του 18ου αιώνα. Τον κριτικάρανε για αυτό. Στο κάτω-κάτω δεν ήταν ειδικευμένος ιστορικός! [Αυτό δεν είναι αλήθεια, φυσικά. Εχει σπουδάσει Ρωμαϊκή και Ισλαμική ιστορία στο Χαρβαρντ (σ.τ.μ.)] Αλλά, ως Πατρολόγος, δίδασκε ότι οι Πατέρες δεν είναι δυνατόν να γίνουν κατανοητοί χωρίς την κατανόηση της ιστορίας της εποχής τους.

Ο π. Ρωμανίδης έχει μια θέση που επιστέφει την όλη θεολογία του: Ο σκοπός της Εκκλησίας είναι να θεραπεύσει τον άνθρωπο από την πνευματική ασθένεια που προέκυψε από την Πτώση (αυτή η πνευματική αρρώστια χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση της ευδαιμονίας) και να του δώσει τη δυνατότητα να γνωρίσει τον Θεο. Μια δευτερεύουσα θέση του, που απορρέει από την πρώτη, είναι πως οι δογματικές διαμάχες στην ιστορία της Εκκλησίας προκαλούνται από αυτούς που δεν κατανοούν τη λειτουργία της ως πνευματικού νοσοκομείου. Ετσι, η πραγματική διαφορά με τη Δύση είναι η απώλεια αυτής της κατανόησης η οποία συνέβη γιατί στη Δύση κάποιες πολιτικές δυνάμεις μετέτρεψαν τους εκκλησιαστικούς θεσμούς σε απλούς πολιτικούς θεσμούς. Ως διαχειριστές πολιτικών θεσμών, οι ιθύνοντες της Εκκλησίας ενδιαφέρθηκαν για την ευδαιμονία του ανθρώπου, αντί για τον δοξασμό του για την απλή συγχώρηση των αμαρτιών του, αντί για την κάθαρση.

Αυτή είναι η θέση του που αμφισβητείται. Σε οικουμενιστικούς κύκλους είναι αποδεκτή μια πολιτισμική ερμηνεία του σχίσματος Ανατολής-Δυσης. Συμφωνα με αυτήν την αντίληψη, η Δυτική, λατινόφωνη Ρωμαϊκή Εκκλησία και η Ανατολική, ελληνόφωνη Βυζαντινή Εκκλησία ήρθαν σε διάσταση, οφειλόμενη σε πολιτικούς και πολιτιστικούς παράγοντες. Τα ουσιαστικά στοιχεία της «αδιαίρετης Εκκλησίας» παραμένουν τα ίδια και στην Ανατολή και στη Δύση. Η αποστολή της θεολογίας του Οικουμενισμού είναι να επανακτήσει αυτήν τη χαμένη αμοιβαία κατανόηση.

Η θέση του π. Ρωμανίδου ανασκευάζει αυτές τις θεωρίες. Δεν υπήρξε ποτέ κάποια «Βυζαντινή» Αυτοκρατορία. Είναι μια εφεύρεση των δυτικών ιστορικών του 18ου αιώνα. Οι ρωμαϊκοί πολιτικοί θεσμοί παρέμειναν ανέπαφοι από την ίδρυση της Νέας Ρώμης, Κωνσταντινουπόλεως, τον 4ο αιώνα, μέχρι την πτώση της, τον 14ο [το σωστό: 15ο (σ.τ.μ.)] αιώνα. Ο π. Ρωμανίδης διηγείται λοιπόν μια διαφορετική ιστορία. Όχι την ιστορία της Ελληνικής Ανατολής και της Λατινικής Δύσης, αλλά την ιστορία των Ρωμαίων και των Φράγκων. Η ιστορία του δεν είναι για κάποιους ανθρώπους που χωρίζονται, αλλά για τους Ρωμαίους που αγωνίζονται να διατρανώσουν τις αλήθειες της Ορθοδοξίας, ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητη αντίθεση. Η θεωρία του για τους κρίσιμους αιώνες που οδήγησαν στο σχίσμα και στις σταυροφορίες μιλά για μια συστηματική υποδούλωση του Ρωμαϊκού πληθυσμού της Δύσης στους Φράγκους φεουδάρχες, οι οποίοι τελικά κατόρθωσαν να υποτάξουν ακόμα και τη Ρωμαϊκή παποσύνη και να την εντάξουν στο φεουδαλιστικό σχήμα τους.

Η αλήθεια της θέσεώς του έχει απαθανατιστεί στην αγγλική γλώσσα, όπου franchise (το να έχεις τα δικαιώματα ενός Φράγκου) σημαίνει το να έχεις δικαίωμα ψήφου, και villain (οι Ρωμαίοι κάτοικοι των πόλεων) σημαίνει κακός άνθρωπος. Δεν ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ανατολής αυτή που αποξενώθηκε από τις ρίζες και τις παραδόσεις της, αλλά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Δύσης, που αντικαταστάθηκε από τον φεουδαλισμό. Ετσι, ενώ άλλοι θεολόγοι συζητούν για το μεγάλο έργο της ενώσεως των εκκλησιών, ο Ρωμανίδης συνεχίζει να μιλά για τον διάβολο.

Είναι η ιστορία ενός πολέμου ορατού και αοράτου. Είναι η ιστορία της Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας της Εκκλησίας της Δύσης και η απειλή εναντίον μας, ως Ορθοδόξων, αν δεν καταλαβαίνουμε την ιστορία μας, την κληρονομιά μας και την Ιερά Παράδοσή μας σωστά. Αν επιτρέψουμε η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία να γίνει απλώς ένας ακόμα πολιτιστικός θεσμός με τα ιδιόμορφα λατρευτικά τυπικά και πρακτικές της, αν επιτρέψουμε η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία να γίνει μια θρησκεία, θα παίζουμε το παιχνίδι του διαβόλου και θα υποτάξουμε τους εαυτούς μας στους φεουδάρχες μας χωρίς ένα κιχ.

Λογω των αμφισβητήσεων που περιβάλλουν τη δευτερεύουσα θέση του π. Ρωμανίδου, πολλοί λησμονούν την πρώτη και πρωτεύουσα θέση του. Ας αφήσουμε τον π. Ιωάννη να το εκφράσει ο ίδιος: «Είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε μια καθαρή εικόνα του γενικού πλαισίου μέσα στο οποίο η Εκκλησία και η Πολιτεία είδαν τη συνεισφορά των δοξασθέντων στη θεραπεία της ασθένειας της θρησκείας, η οποία διαστρέφει την ανθρώπινη προσωπικότητα μέσω της αναζητήσεως της ευδαιμονίας, τόσο σε αυτήν, όσο και στη μετά τον θάνατο του σώματος ζωη. Μεσα σε αυτό ακριβώς το γενικό πλαίσιο η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία ενσωμάτωσε νομικά την Ορθοδοξη Εκκλησία στη διοικητική διάρθρωσή της. Ούτε η Πολιτεία ούτε η Εκκλησία είδαν την αποστολή της Εκκλησίας ως μια απλή συγχώρηση των αμαρτιών των πιστών για την είσοδό τους στον Παράδεισο στην άλλη ζωη....

Τοσο η Εκκλησία όσο και η Πολιτεία ήξεραν καλά ότι η συγχώρηση των αμαρτιών είναι μόνο η αρχή της θεραπείας της αρρώστιας της ανθρωπότητας που συνίσταται στην αναζήτηση της ευδαιμονίας. Αυτή η θεραπεία ξεκινά με την κάθαρση της καρδιάς, φθάνει στην επαναφορά της καρδιάς στη φυσική της κατάσταση του φωτισμού, και ο όλος άνθρωπος αρχίζει να τελειοποιείται πέρα από τις φυσικές ικανότητές του δια του δοξασμού του σώματος και της ψυχής από την άκτιστη δόξα του Θεού. Το αποτέλεσμα αυτής της θεραπείας και τελειώσεως είναι όχι μόνο η μόνη κατάλληλη προετοιμασία για τη ζωή μετά τον θάνατο του σώματος, αλλά και η μεταμόρφωση της κοινωνίας εδώ και τώρα από μια συνάθροιση ιδιοτελών και εγωκεντρικών ατόμων σε μια κοινωνία προσώπων με μη-φίλαυτη αγάπη, η οποία \'ου ζητεί τα εαυτής\'».
Επικήδειος λόγος για τον π. Ιωάννη Ρωμανίδη
Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
 Στήν παρούσα εξόδιο ακολουθία εκπροσωπώ τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Χριστόδουλο, ο οποίος, παρά την επιθυμία του, δεν κατέστη δυνατόν να παρευρίσκεται ανάμεσά μας, και μεταφέρω τις ευχές του για την ανάπαυση της ψυχής του αειμνήστου π. Ιωάννη Ρωμανίδη, ο οποίος προσέφερε μεγάλες υπηρεσίες στην Εκκλησία της Ελλάδος με την συμμετοχή του σε διορθοδόξους και διαχριστιανικούς διαλόγους και συναντήσεις.

Συγχρόνως παρευρίσκομαι και ως Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, διότι τα τελευταία χρόνια ο αείμνηστος π. Ιωάννης είχε λάβει απολυτήριο από την Ιερά Αρχιεπισκοπή Αμερικής, όπου υπηρετούσε, και συγκαταλεγόταν στο ιερατικό δυναμικό της Ιεράς Μητροπόλεώς μου.

Μέ τις δύο αυτές ιδιότητες αισθάνομαι πολύ έντονα το βαρύτατο έργο να αποχαιρετήσω κατά την εξόδιο ακολουθία τον αείμνηστο Καθηγητή των Θεολογικών Σχολών, δάσκαλο της πνευματικής ζωής, εκφραστή της ορθοδόξου ησυχαστικής παραδόσεως, αγαπητό μου Κληρικό, πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη. Όμως θα κάνω κουράγιο να ολοκληρώσω τον αποχαιρετισμό μου.

Ο αείμνηστος πατήρ Ιωάννης Ρωμανίδης δεν ήταν συνηθισμένη προσωπικότητα. Συνάδελφοί του θα σκιαγραφήσουν το συγγραφικό και διδασκαλικό του έργο. Όμως εκείνο που μπορώ να υπογραμμίσω είναι ότι ήταν σοβαρός ερευνητής και επιστήμων, γνώστης και διδάσκαλος της Ορθοδόξου Παραδόσεως, που συνετέλεσε πολύ στην αναγέννηση των θεολογικών γραμμάτων, αλλά κυρίως και προπαντός ήταν ευαίσθητος άνθρωπος. Είχε αφιερωθή ψυχή τε και σώματι στο βάθος της Ρωμηοσύνης, που γι\' αυτόν ήταν η ουσία της γνησίας πνευματικότητος που απαλλάσσει τον άνθρωπο από την φιλαυτία, την ευδαιμονία και τις εκδηλώσεις του πεπτωκότος ανθρώπου. Πραγματοποίησε ένα μεγάλο εκκλησιαστικό, θεολογικό και εθνικό έργο. Εκπροσώπησε την Ορθόδοξη Θεολογία στην Αμερική, στις Θεολογικές Σχολές στον Λίβανο, την Δαμασκό, την Ευρώπη, σε Συνέδρια, σε Διαλόγους, ως εκπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε αίθουσες κλπ. Όλοι άκουγαν έναν πρωτότυπο και συγχρόνως παραδοσιακό θεολόγο. Ελπίζω το μεγάλο του έργο, το οποίο παραγνωριζόταν από μερικούς όσο ζούσε, να εκτιμηθή τώρα μετά την κοίμησή του.

Θά ήθελα αυτήν την στιγμή να υπογραμμίσω δύο σημεία τα οποία κατά την γνώμη μου είναι ενδιαφέροντα.

Τό πρώτο είναι μιά επιστολή που απέστειλε το έτος 1958, πρίν 43 χρόνια, νεαρός τότε θεολόγος, στον μοναχό π. Θεόκλητο Διονυσιάτη, στην οποία μεταξύ των άλλων του έγραφε:

«Λυπούμαι πολύ που δεν θα εορτάσωμεν εφέτος το Πάσχα μαζί. Ο νούς μου ευρίσκεται πάντοτε εις το Άγιον Όρος και με κάθε ευκαιρίαν προσπαθώ να διαφωτίσω τούς γνωστούς μου περί αυτού... Θά ήθελα πολύ να αλληλογραφώμεν. Νομίζω ότι θα λυπηθή ο διάβολος που δεν μάς αρέσει ο χριστιανισμός που προωθεί, αλλά τί να γίνη; Δέν ημπορεί κανείς να αρέση εις αυτόν όταν θέλη να αρέση εις τον Θεόν».

Καί ο π. Θεόκλητος Διονυσιάτης, σχολιάζοντας την επιστολή του αυτή έγραψε: «Ο καλός μου φίλος και ευλαβέστατος Πρεσβύτερος Ι. Ρωμανίδης, δεν είναι θεολόγος της σειράς. Τήν Ορθοδοξίαν την έμαθε σε δύο-τρία Πανεπιστήμια και με την βοήθειαν της ασκήσεως που φωτίζει την ψυχήν. Κάτοχος 4 γλωσσών με βαθυτάτην επιστημονικήν αρτίωσιν... Είναι κυριολεκτικώς καλόγηρος, τρεφόμενος από τούς αγίους Πατέρας και με την αγίαν λειτουργικήν ζωήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας, υμνών τον Θεόν \"επτάκις της ημέρας\"» (Αθωνικά Άνθη).

Ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, εκπονώντας την διδακτορική του διατριβή, ήλθε σε επαφή με μοναχούς που ζούσαν την νοερά προσευχή και μάθαινε τα μυστικά της, την σχέση του νοός με την καρδιά. Επισκεπτόταν το Άγιον Όρος, και απέκτησε την βεβαιότητα των θεμελίων της πνευματικής ζωής, γι\' αυτό και στα κείμενά του μιλούσε συνεχώς για τα κλειδιά της Ορθοδόξου Παραδόσεως που είναι η κάθαρση, ο φωτισμός και η θέωση. Τό βιβλίο της δογματικής του είναι πρότυπο ορθοδόξου θεολογίας, ώστε ένας αγιορείτης να πή ότι είναι το καλύτερο εγχειρίδιο ορθοδόξου δογματικής, επειδή συνέδεε την θεολογία με την ορθόδοξη ησυχία.

Τό δεύτερο σημείο που θα ήθελα να υπογραμμίσω είναι τα όσα έχει γράψει στην διδακτορική του διατριβή περί του θανάτου. Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας και η υπέρβαση του θανάτου γίνεται με την εν Χριστώ αναγέννηση του ανθρώπου. Γράφει χαρακτηριστικά:

«Επειδή οι Έλληνες Πατέρες ανέκαθεν εδίδασκον ότι ο Θεός δεν εποίησεν τον θάνατον, συνέδεον δέ στενώς τάς εννοίας θάνατος, σατανάς και αμαρτία, η ευσέβεια της Ορθοδοξίας είχε πάντοτε ηρωϊκόν και αγωνιστικόν χαρακτήρα, επομένη τοίς ίχνεσιν των Μαρτύρων και Ομολογητών, παρά τοίς οποίοις ο φόβος και η οπισθοχώρησις πρό του θανάτου εσήμαινεν πτώσιν εις χείρας του σατανά και αποκοπήν από της πίστεως. Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αείποτε προσεπάθησαν να καταπατήσουν το κέντρον του θανάτου και να αποκτήσουν την αμέριμνον ελευθερίαν. Χαρακτηριστικόν της Ελληνικής Πατερικής Παραδόσεως είναι ο συνεχής αγών κατά της τυραννίδος του θανάτου, του διαβόλου και της αμαρτίας διά της εν Χριστώ ζωής της ανιδιοτελούς αγάπης» (Προπατορικόν αμάρτημα, σελ. 158).

Αυτά δίδασκε ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Καί έτσι έζησε, ιδιαιτέρως τον τελευταίο καιρό που τον πλησίασα περισσότερο. Τόν επισκέφθηκα πρίν λίγους μήνες στην εντατική του Νοσοκομείου, που έπασχε από σοβαρό καρδιακό πρόβλημα και ήταν ήρεμος, διακατεχόταν από την αφοβία του θανάτου. Τό μόνο που τον απασχολούσε ήταν η θεολογική και εκκλησιαστική ζωή στον τόπο μας. Τόν επισκέφθηκα στο μικρό και απέριττο σπιτάκι του. Είχε απομακρυνθή τελείως από την όλην εκκλησιαστική δραστηριότητα και ζούσε ήρεμα, ήσυχα, όπως ακριβώς άρχισε την θεολογική του ζωή. Τό μόνο που έκανε ήταν να γράφη διάφορα κείμενα στον ηλεκτρονικό υπολογιστή και να τα βάζη στην ιστοσελίδα του (Romanity.org). Τά βράδυα ξυπνούσε, άναβε τα κεράκια σε ένα μικρό μανουάλι και προσευχόταν με το κομποσχοίνι. Ένας μεγάλος θεολόγος από ακαδημαϊκής πλευράς που προσευχόταν ως μοναχός. Ο τρόπος αυτός της ζωής του μού θύμιζε λίγο τον κοσμοκαλόγερο Παπαδιαμάντη. Απέφευγε συστηματικά την δημοσιότητα και ζούσε απλά, ταπεινά, ησυχαστικά!

Προσεύχομαι στον Θεό να τον αναπαύση για τούς κόπους που κατέβαλε να μεταδώση την Ορθοδοξία και να ζήση τα μυστικά της. Δέν είναι δυνατόν ο Θεός να παρίδη πρόσωπα σάν τον αείμνηστο π. Ιωάννη, που φλεγόταν μέχρι τέλους της ζωής του από τον ζήλο και την αγάπη για την ορθόδοξη ησυχαστική θεολογία και παράδοση.

Εύχομαι ο Θεός να παρηγορή τούς συγγενείς του κατά σάρκα (την αδελφή του, τις θυγατέρες του, τον ανηψιό του κ.ά.) και τούς συγγενείς του από πλευράς θεολογίας. Γιατί ο αείμνηστος είχε πολλούς οικείους εν τή πίστει.

Σεβαστέ π. Ιωάννη,

Τόν τελευταίο καιρό εξέφραζες το παράπονο ότι ο κόπος σου πήγε χαμένος, επειδή έβλεπες τα πράγματα να εξελίσσονται έξω από τα κριτήρια της Ορθοδόξου Πατερικής Παραδόσεως που δίδασκες. Όμως τώρα θα γνωρίζης πολύ καλύτερα ότι η δύναμη της πίστεως και ο αυθεντικός θεολογικός λόγος είναι ισχυρότερος από τα πυρηνικά και χημικά όπλα και ότι ο σπόρος της αυθεντικής διδασκαλίας σου θα καρπίση. Τό υποσχόμαστε και εμείς οι μαθητές σου, Επίσκοποι και Κληρικοί, λαϊκοί και μοναχοί, όλος ο λαός του Θεού.

Σέ αποχαιρετούμε στην πορεία σου από τον κτιστό ναό στον άκτιστο ναό, από την χειροποίητη σκηνή, στην αχειροποίητη σκηνή, όπως σού άρεσε να λέγης, με την ελπίδα της αναστάσεως και της εκ νέου συναντήσεώς μας.
  Ερευνητής επιστήμονας και Καππαδόκης

του Πρωτ. π. Θωμά Βαμβίνη
   
     Θά περάση πολύς καιρός μέχρι να αφομοιωθή το έργο του μακαριστού Πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Ρωμανίδη· έργο θεολογικό και ιστορικό ή, μάλλον πιό σωστά, όπως έχει επισημάνει ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Ιερόθεος, έργο που συνδέει την θεολογία με την ιστορία. Η θεολογία των αγίων Πατέρων δεν ήταν ένας άσαρκος φιλοσοφικός στοχασμός. Ήταν περιγραφή με κτιστές ανθρώπινες λέξεις της θεοπτικής εμπειρίας των «διαβεβηκότων εν θεωρία». Η εμπειρία αυτή, βέβαια, υπερβαίνει κάθε νόημα και κάθε φαντασία, γι\' αυτό δεν μπορεί να περικλεισθή με πληρότητα σε καμμιά λογική περιγραφή. Ως εμπειρία, όμως, είχε (και έχει) ψηλαφητά αποτελέσματα, τα οποία μπορούν να μελετηθούν από διαφόρους κλάδους της επιστήμης. Κι\' αυτό όχι μόνο στούς κατόχους της εμπειρίας, αλλά και στον λαό που διδασκόταν τις προϋποθέσεις και τον τρόπο προετοιμασίας γι\' αυτήν την εμπειρία, γιατί επηρέασε τούς θεσμούς της κοινωνίας του και την σχέση του με την υπόλοιπη δημιουργία. Προσανατόλισε τον πολιτισμό, την πολιτική, την τέχνη του και την καθημερινή του ζωή –ακόμη και στις πιό υλικές εκφάνσεις της– στην θεολογική προοπτική του ανθρώπου. Αυτός ο λαός ήταν οι πολίτες του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους. Σέ αυτόν τον λαό, χάρη στις μεγάλες μορφές των ελληνοφώνων Πατέρων της Εκκλησίας, αλλά και στην πολιτική διορατικότητα των ηγετών του, η αποστολική παράδοση βρήκε τις κατάλληλες –«κανονικές»– συνθήκες για να επιδείξη τα σωτήρια αποτελέσματα του μεγάλου «πειράματος» της εν Χριστώ ζωής. Συχνά ο π. Ι. Ρωμανίδης χρησιμοποιούσε ορολογία των εμπειρικών επιστημών, όταν μιλούσε για τον πραγματικό χαρακτήρα της ορθόδοξης θεολογίας. Τό «πείραμα», λοιπόν, της εν Χριστώ ζωής πραγματοποιήθηκε (και με κρατική συμμετοχή και υποστήριξη) μέσα σε συγκεκριμένες ιστορικές διαστάσεις, στούς πολίτες του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους. Τά πρόσωπα των Αγίων ήταν κεντρικά πρόσωπα μέσα στην ιστορία της Ρωμηοσύνης, το πνεύμα της οποίας ταυτιζόταν με το πνεύμα της «Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας». Αυτή η ταύτιση ήταν μιά μελετημένη πολιτική επιλογή των αυτοκρατόρων της. Απόδειξη αυτού του γεγονότος αποτελούν οι Οικουμενικές Σύνοδοι, οι οποίες, όπως έλεγε ο π. Ι. Ρωμανίδης, ήταν αυτοκρατορικές σύνοδοι που απέβλεπαν στο να κάνουν νόμο του Κράτους την ορθή δογματική διδασκαλία της Εκκλησίας, καθώς και τούς ιερούς κανόνες που ρύθμιζαν την ζωή της.

Στήν πραγματεία του που έχει τίτλο «Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι και πολιτισμός», γράφει: «...αι τοπικα σύνοδοι ήσαν μέρος της πρωτογενούς δομής της Εκκλησίας, ενώ η Οικουμενική Σύνοδος ήτο κατά τήν φύσιν της έκτακτος και αυτοκρατορική. Δύναταί τις να παραλληλίση τις Οικουμενικές Συνόδους με την Αποστολικήν Σύνοδον των Ιεροσολύμων (Πράξ. 15, 6:6-29). Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι, όμως, συνεκαλούντο υπό του βασιλέως των Ρωμαίων με σκοπόν να αναγάγη εις Ρωμαϊκόν νόμον την έναντι των αιρετικών κοινήν πίστιν καq πράξιν των Αυτοκεφάλων και Αυτονόμων Εκκλησιών».

Η αιτία της ιδιαίτερης μέριμνας του Κράτους για την διασφάλιση της ορθής πίστεως βρίσκεται στον χαρακτήρα της Ορθόδοξης Εκκλησίας και της θεολογίας της. Η άποψη του π. Ι. Ρωμανίδη, που θα παραθέσω παρακάτω –η οποία είναι πόρισμα αυστηρής επιστημονικής έρευνας στα κείμενα της αποστολικής και πατερικής παραδόσεως– είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές του: «Τό κλειδί δια την κατανόησιν της μεταβολής της Ορθοδόξου Καθολικής Παραδόσεως από παρανόμου εις νόμιμον θρησκείαν και κατόπιν εις επίσημον Εκκλησίαν, έγκειται εις το γεγονός, ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διεπίστωσε, ότι δέν είχε απέναντί της απλώς μίαν επί πλέον μορφήν θρησκείας φιλοσοφίας, αλλά μίαν καλώς οργανωμένην Εταιρείαν Ψυχιατρικών Κλινικών, αι οποίαι εθεράπευον την αναζητούσαν την ευδαιμονίαν ασθένειαν της ανθρωπότητος καί παρήγον φυσιολογικος πολίτας με ανιδιοτελή αγάπην, αφιερωμένους εις τήν ριζικήν θεραπείαν των προσωπικών τους καq των κοινωνικών νοσημάτων. Η σχέσις που ανεπτύχθη μεταξύ Εκκλησίας καί Πολιτείας, ήτο ακριβώς αντίστοιχος προς την σχέσιν μεταξύ Κράτους καq συγχρόνου Ιατρικής». «Εάν είχε μείνη ο ησυχασμός εις την καρδίαν της εθνικής ζωής, θα συγκατελέγετο μεταξύ των θετικών επιστημών. Τούτο, διότι η νοερά ενέργεια της ψυχής, που προσεύχεται νοερώς και αδιαλείπτως εις την καρδίαν, είναι ένα φυσιολογικόν όργανον, που όλοι έχουν και το οποίον χρειάζεται θεραπεία»

Σέ μιά τέτοια θεολογική θεώρηση της Ρωμηοσύνης πώς μπορεί να περάση οποιαδήποτε ιδεολογοποίηση της θεολογίας, ή ο οποιοσδήποτε φυλετισμός; Όταν το ζητούμενο των «εφαρμογών της θεολογίας» είναι η ανακάλυψη και ενεργοποίηση της νοεράς ενέργειας του ανθρώπου και η μετάβασή του από την ιδιοτελή στην ανιδιοτελή αγάπη, πώς μπορεί να χαρακτηρισθή η ιστορική ανίχνευση αυτών των εφαρμογών «ιδεολόγημα της Ρωμηοσύνης» που «παραπέμπει στον φανατισμό διαμέσου του αντιδυτικισμού»(Μάριος Μπέγζος);

Ο π. Ιωάννης δέχθηκε από ορισμένους κύκλους σκληρή –έως υβριστική– κριτική. Αυτός, όμως, ήταν ελεύθερος από τα ιδεολογικά δεσμά που προσπάθησαν να προσαρμόσουν στο έργο του. Γι\' αυτό, με την συνέπεια του αδέσμευτου ερευνητή, μπορούσε στα μαθήματά του να επισημαίνη: «Ο πατριωτισμός ο νεοελληνικός μάς έχει γεμίσει συνθήματα». Καί έφερνε σάν παράδειγμα τις συνέπειες που είχε η κριτική που έκανε στον Αριστοτέλη. «Όταν λέμε ότι ο Αριστοτέλης ήταν μεγάλος άνθρωπος και είχε μεγάλη αξία..., για τον νεοέλληνα αυτό σημαίνει ότι ό,τι διδάσκει ο Αριστοτέλης είναι αλήθεια... Γιατί αν έκανε λάθος ο Αριστοτέλης, τότε δεν μπορεί να είναι καλός. Διότι στην Ελλάδα μονο εκείνοι που δεν κάνουν λάθη είναι καλοί. Όποιος κάνει λάθος είναι κακός, ... Δηλαδή, έχουν ταυτίσει την ηθική με την επιστήμη οι Έλληνες οι σημερινοί και έχω μεγάλο πρόβλημα στο Πανεπιστήμιο».

Ο θεολογικός του λόγος απαιτεί ελευθερία από τις προκαταλήψεις που έχουν εισβάλει στην ελλαδική θεολογία και την απομάκρυναν από την αυθεντικότητα του αποστολικού και πατερικού κηρύγματος. Ο λόγος του βγαίνει μέσα από την αυστηρή επιστημονική έρευνα και από την πνευματική παράδοση της Καππαδοκίας. Μαθήτευσε κοντά σε μεγάλους δασκάλους, αλλά πήρε την πληρότητα της ζωής από τούς ευσεβείς γονείς του, που ζούσαν όπως και οι άλλοι πρόσφυγες από την Αραβησσό της Καππαδοκίας μέσα στην ατμόσφαιρα της θεολογίας των Καππαδοκών Πατέρων, χωρίς πιθανώς να το γνωρίζουν. Η ζωή των συμπατριωτών του αραβησσιωτών προσφύγων και στην νέα τους ελλαδική πατρίδα συνέχισε να είναι αυστηρά συντονισμένη με το τυπικό της Εκκλησίας. Ενδεικτικό της οικογενειακής του παραδόσεως είναι το ότι η μητέρα του εκοιμήθη ντυμένη το σχήμα της μοναχής στο μοναστήρι του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, που βρίσκεται στή Σουρωτή της Χαλκιδικής. Συχνά την μνημόνευε στις παραδόσεις του. Είχε θεμελιώσει την σκέψη του με την «πρακτική» της θεολογία. Γνώριζε, για παράδειγμα, εμπειρικά το απαραβίαστο και από τον Θεό της ανθρώπινης ελευθερίας, γι\' αυτό έλεγε: «Άγιος με το ζόρι δεν γίνεται».

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης ήταν ένα ελεύθερο πνεύμα. Είχε την ελευθερία του ώριμου ερευνητή επιστήμονα και του διακριτικού πνευματικού πατέρα. Δέν απέρριπτε και δεν δεχόταν τίποτε πρίν το ερευνήση με δοκιμασμένα επιστημονικά και πνευματικά κριτήρια. Η ύπαρξη τέτοιων μεγάλων ανθρώπων μοιάζει με τα πολύ ισχυρά φάρμακα, τα οποία μαζί με τα θεραπευτικά αποτελέσματα παρουσιάζουν σε ορισμένους ασθενείς οργανισμούς κάποιες παρενέργειες. Η σωματική απουσία του π. Ιωάννου πιστεύω ότι εξάλειψε οποιαδήποτε «τοξικότητα» της κριτικής παρουσίας του στα θεολογικά πράγματα και μάς άφησε μόνο τούς θεραπευτικούς χυμούς του έργου του. Μακάρι να μή περάση πολύς καιρός μέχρι να καταλάβουμε την πραγματική τους δύναμη.[/u]
 Λόγος Χρωματικός εις το εξόδιον του Πρεσβυτέρου Ιωάννου Ρωμανίδη

Εκφωνηθείς υπό Λάμπρου Σιάσου, Καθηγητού Πανεπιστημίου

(Ο κ. Σιάσος μίλησε εκ μέρους του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης)

Σεβασμιώτατε Πάτερ και Δέσποτα,

Εξ αμετρήτων των μαθητών / προσερχόμεθα και ημείς / εις το εξόδιον τούτο, / δεδοικότες και ταπεινοί συνοδοί.

Αναλαβόντες εκ προσώπου / της Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης / το διακόνημα τούτο.

Συνεισάγοντες εις την εκκλησιαστικήν / και Ιεραρχικήν ταύτην ιεροπραξίαν / την βαθυτάτη θλίψιν των Καθηγητών / και των Φοιτητών της Σχολής μας.

Εισκομίζοντες τις δεήσεις μας / διά των Αγίων και της Υπεραγίας Θεοτόκου / προς τον Τρισάγιον, τον Παλαιόν των Ημερών:

να δεχθή την ψυχήν / του κεκοιμημένου συναδέλφου, / του πεφιλημένου διδασκάλου, / και να την τάξη στην χώρα των ζώντων

Καί τούτο τελούμεν / χρεωστικώς / και δικαίως, / και εκκλησιαστικώς.

Εξ αμετρήτων της υπό τον ήλιον Σχολών / ο καθηγητής ιερεύς Ιωάννης Ρωμανίδης / ετίμησε επί τώ τέλει / την Θεολογικήν Σχολήν του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Αυτήν επέλεξεν αμεταθέτως / ως εδραίαν βάση του / για να μεταλαμπαδεύσει στούς εκείσε σπουδάζοντες / όσα ο ιδρώς του προσώπου του, / –νοτίδος πρ¥ην άμοιρα– / εκείνος ιεροπρεπώς ενότισεν.

Εις το τρίτον αυτής Αμφιθέατρον / απηχεί εισέτι η πραεία / έστιν ότε και οξεία / μολπή του.

Εκείσε εδιδάχθημεν περί του αυτού / Ασάρκου και Σεσαρκωμένου Λόγου του Θεού.

Καππαδόκης αυτός υπερόριος / και υπερήφανος, / εκείσε ανεγίνωσκε τα της Δογματικής / των καππαδοκών Πατέρων υπερυψηλά σπου..

:«Περί της Θεολογικής Μεθόδου γενικώς». / Διά τούς αδαείς. / (και τότε ευρισκόμεθα - μασταν πολλοί.)

:«Περί της Θεολογικής Μεθόδου ειδικότερον». / Διά τούς προχωρημένους. / (και τότε ανευρίσκοντο ολίγοι.)

Εκεί προσήρχοντο και εγέμιζον τον χώρον ασφυκτικώς / φοιτητές και άλλων του Πανεπιστημίου Σχολών. / Καί ο πατήρ Ιωάννης επλήρου τον χώρον / ού ήμεν καθήμενοι.

Γ ε ρ α ρ ό ς αυτός / κάτισχνοι ημείς. / Ανεγίνωσκε από στήθους, δηλαδή εκ της καρδίας του / φθέγματα ανδρών Εκκλησιαστικών.

Αρχόμενος από του Μεγαλοφωνοτάτου Ησα|ου / - ώ! πόσον καινόν άμα και παλαιόν! - / Διερχόμενος διά των θεοπνεύστων / της Καινής Γραφέων.

Διά του Μάρτυρος - αγαπητού εις αυτόν - / Αγίου Ιουστίνου, / Αθανασίου του Μεγάλου, / και πάλιν των Καππαδοκών.

Ποιών στάσιμον μέγα / εις τον Ιερόν Φώτιον. / Τόν οποίον υπεραγαπούσε / και υπερτιμούσε / και υπέρ ανεγίνωσκε.

Περαίνων πάντοτε τον λόγον του και / αναπαυόμενος εις τον οικείον μας της Θεσσαλονίκης / Άγιον Αρχιεπίσκοπον / Γρηγόριον τον Παλαμάν.

Εγκεντρίζων την διδασκαλίαν του εις την εκκλη-σιαστικήν, / την ιεροπρεπή συνάμα και αυστηρή διακόσμηση.

Επιστημονικός μαζί και ιερατικός, / Ιωάννης ο καθηγητής και πρεσβύτερος / άπλωνε τις παλάμες του και ηγκαλίζετο / –ως γενναίος αυτός άμα και στοργικός– / όλην την ιστορίαν, την ιερά και την θύραθεν.

Καί αγωνίζετο απαύστως να διακρίνη / της δυσδιακρίτου μεθορίου τα συμπεφυρμένα.

Δι\' αυτών και εξ αυτών / ο πατήρ Ιωάννης έχει αναρριπίσει / τολμηρώς και ζωηρώς τις θεολογικές σπουδές / στην Ελλάδα και εις την ξένην.

Επαρρησιάσθη αφόβως / ενώπιον ακροατηρίων ειδικών της αλλοδαπής.

Καί ομολόγησεν καυχώμενος όσα / οι προ αυτού ιερατικές διακοσμήσεις / εδογμάτισαν και ομολόγησαν.

Σεβασμιώτατε,

Ισχνόφωνος εγώ και μόλις λαλών, / αδυνατώ να περάνω εξ ιδίων τον λόγον μου.

Επιτρέψατέ μου να αρυσθώ δύναμη και λόγον / αλλαχόθεν, / εξ ανδρός τα μάλα Εκκλησιαστικού.

Ιωάννης ο Πρεσβύτερος, / ανήρ αγχίνους και διδασκαλικός, / «απήλθε / ζηλωτής και πυρίπνους, / τραχύς την ειλικρίνειαν / και τομός την γλώσσαν, / πλήττων αθώω τή γλώσση / ως ο Ηλίας έπληξεν / «αθώοις ταίς χερσίν» / τούς ιερείς των προσοχθισμάτων».
Επικήδειος στον π. Ιωάννη Ρωμανίδη

από τον Καθηγητή π. Παναγιώτη Χριστινάκη
Τό Τμήμα Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών εκπροσώπησε ο Καθηγητής κ. Παναγιώτης Χριστινάκης.

Ο κ. Χριστινάκης, εκφράζοντας τα συναισθήματα και των συναδέλφων του, υπεγράμμισε την μεγάλη προσωπικότητα του εκλιπόντος, καθόσον «δεν φθάνουν τα λόγια για να περιγράψη κανείς μιά προσωπικότητα σάν τον π. Ιωάννη».

Εν συνεχεία στάθηκε σε δύο σημεία-περιστατικά της ζωής του π. Ιωάννη, σε δύο μαρτυρίες, τις οποίες θεώρησε εκφραστικές της προσωπικότητάς του.

Τό πρώτο σημείο αφορούσε ένα περιστατικό, στο οποίο ήταν μάρτυρας ο ίδιος, κατά το οποίο ο π. Ιωάννης, απορροφημένος από την προσευχή που συνήθιζε να κάνη βηματίζοντας, δεν ανταπέδωσε τον χαιρετισμό σε έναν φοιτητή του, και αυτό έγινε αιτία να αποκαλυφθή, τελικά, η κρυφή αρετή του: «Δείγμα ότι πρώτα ήταν άνθρωπος του Θεού», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο κ. Χριστινάκης.

Τό δεύτερο σημείο αφορούσε το επιστημονικό του έργο και συγκεκριμένα την διδακτορική του διατριβή, «το προπατορικό αμάρτημα». Από τούς πολλούς διδάκτορες που έχει βγάλει η «επιστημονική φωλιά», η Θεολογική Σχολή Αθηνών, ο π. Ιωάννης ξεχώριζε: «Στήν περίπτωση του π. Ιωάννη, με την διδακτορική του διατριβή επιτρέψατέ μου να πώ ότι, για μένα, φάνηκε αμέσως ότι αυτό που βγήκε είναι αετόπουλο, ότι επρόκειτο να γίνη, όπως και έγινε, αετός, πέταξε πέρα, μακριά απ\' εδώ, πήγε στην Θεσσαλονίκη». Τήν μετέπειτα πορεία του παρακολουθούσαν οι συνάδελφοί του των Αθηνών με «καμάρι», διότι τον θεωρούσαν και δικό τους Καθηγητή, μέχρι και τα τελευταία χρόνια της ζωής του, την οποία χαρακτήριζε «ο σταυρός και η λαμπάδα του Χριστού».

Καί ο κ. Χριστινάκης προέπεμψε τον π. Ιωάννη με την ευχή:

«Άς είναι αιωνία η μνήμη του, διότι μάς φώτισε και μάς φωτίζει πολύ.>>
Επικήδειος στον π. Ιωάννη Σ. Ρωμανίδη

της Δ. Αθ. Λιάλιου
Συναχθήκαμε σήμερα εκ περάτων για να τελέσουμε το μυστήριο επί του ιερώς κεκοιμημένου, ηγαπημένου μας διδασκάλου, πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη, ο οποίος πορεύεται εν φωτί στην χώρα των ζώντων αγίων προφητών, Αποστόλων και Πατέρων της Εκκλησίας μας, την θεωτική εμπειρία των οποίων ερμήνευσε λόγω και έργω.

Ερχόμενος στην Θεσσαλονίκη στις αρχές της δεκαετίας του \'70 και προερχόμενος από τις νέες εκτεταμένες επικράτειες του αποδήμου Οικουμενικού Ελληνισμού, ο Ρωμηός π. Ιωάννης, άρχοντας και κοσμοπολίτης, πλημμύρισε τις αίθουσες της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. με τον γλυκασμό της νηπτικής μας παραδόσεως και την φωτοφάνεια των λόγων των Πατέρων της Εκκλησίας μας, χαράσσοντας ο ίδιος, χωρίς προσωποληψία και φατριασμό, την κοίτη των θεολογικών μας σπουδών στην Συμβασιλεύουσα. Ο π. Ιωάννης σφράγισε την σκέψη και τον τρόπο μας αλλά και την αγάπη μας για την Εκκλησία, ως του Σώματος του Χριστού, όπου τα μέλη της, ζώντες και τεθνεώτες, κατά το μέτρο της δεκτικότητός μας, μετέχουμε των δωρημάτων της φωτοδοσίας του Τριαδικού Θεού. Γι\' αυτό ο π. Ιωάννης μάς χάρισε το όραμα της Ζωής και της Αναστάσεως.

Στήν αρετολογία της επικρατούσας θεολογίας και στον πολύμορφο κοινωνικό προφητισμό ο π. Ιωάννης αντέταξε τον λόγο για την γνώση των ιστορικών ριζωμάτων της εκκλησιαστικής κοινότητας, όπου η σωτηρία είναι δωρεά της Χάρης του Τριαδικού Θεού και όχι καταξίωση της ανύπαρκτης αρετής μας, όπου η σωτηρία μας είναι κατά χάρη άκτιστη ως δωρεάν από τον Θεό θεραπεία στον άνθρωπο-εικόνα της αρρήτου δόξης του μόνου αθανάτου υπάρχοντος Θεού. Γι\' αυτό έχουμε βεβαία την ελπίδα ότι \"αναστήσονται γάρ οι νεκροί και εγερθήσονται οι εν τοίς μνημείοις\". Χριστός ανέστη, αγαπημένε μας Δάσκαλε.

Ευχαριστούμε» και «καλή αντάμωση», π. Ιωάννη από Καλιφόρνια

Δοξασμένος ο Θεός εν τοίς αγίοις Αυτού. Δέν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο, από το να θρηνήσουμε για το γεγονός ότι δεν πρόκειται να συναντήσουμε πλέον τον Δρ. Ρωμανίδη εδώ στην γή, αλλά θα αναμένουμε την μελλοντική μας συνάντηση στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού.

Ο Δρ. Ρωμανίδης έφερε επανάσταση στην κατανόηση της ιστορίας: ως πρώην ρωμαιοκαθολική μοναχή δεν γνώριζα τίποτε-τίποτε σχετικά με την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ανατολική Ευρώπη. Αυτός μάς προσέφερε τον χαμένο κρίκο (missing link) της εξαφάνισης της Ορθόδοξης Ρωμανίας κάτω από την επαναγραφή της ιστορίας από τον Καρλομάγνο. Μεταδώσαμε στο εξωτερικό την τεκμηριωμένη παρουσίαση της ιστορίας της «Φράγκικης Εκκλησίας» και του Αυγουστίνου σε όσους έρχονταν και επιθυμούσαν να γνωρίσουν την αλήθεια για την Εκκλησία του Χριστού.

Οι προσευχές μας θα ενωθούν με τις δικές σας για την ανάπαυση της ευλογημένης του ψυχής κατά την κηδεία του την 6η Νοεμβρίου. Θά τον μνημονεύουμε σε κάθε θεία Λειτουργία στην μικρή μας Ενορία, εδώ στην κεντρική ακτή της Καλιφόρνιας.

Εν Χριστώ Ιησού, του μόνου Θεού και Σωτήρος.

Πρεσβυτέρα α. και Πρεσβύτερος α., Ορθόδοξη Ενορία του Αγίου Πνεύματος, L.O.CA.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΤΩ[/fonts]

[Ἰωάννης]

π. ΙΩΑΝΝΗΣ ΡΩΜΑΝΙΔΗΣ

 

Τό παρακάτω κείμενο δημοσιεύθηκε στην σελίδα της Εκκλησίας της Ελλάδος www.ecclesia.gr.

Απεβίωσε στην Αθήνα την 1η Νοεμβρίου του 2001 ο Πρωτοπρεσβύτερος και Καθηγητής Ιωάννης Ρωμανίδης.

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, ένας από τούς μεγαλυτέρους ορθοδόξους θεολόγους του 20ου αιώνα, κατήγετο από την Αραβησσό της Καππαδοκίας, από το χωριό του Αγίου Ιωάννου του Ρώσσου, στην μνήμη του οποίου εόρταζε. Γεννήθηκε στις 2 Μαρτίου 1927 στον Πειραιά από τον Σάββα και την Ευλαμπία Ρωμανίδη. Μεγάλωσε στην Νεά Υόρκη... Τελείωσε το Δημοτικό και το Γυμνάσιο στην Νέα Υόρκη. Στό Γυμνάσιο μυήθηκε στον Θωμά τον Ακινάτη από έναν Καθηγητή του Καθολικό που στην συνέχεια έγινε Ορθόδοξος. Έτσι γνώριζε από νωρίς την σχολαστική θεολογία. Εν συνεχεία είχε λαμπρές σπουδές: σπούδασε στο αίήήklin της Μασαχουσέτης, στην Ορθόδοξη Σχολή του Τιμίου Σταυρού στην Βοστόνη, προτεσταντική θεολογία στο Πανεπιστημίο του Yale, στην ρωσική Θεολογική Σχολή της Νέας Υόρκης και εν συνεχεία στον άγιο Σέργιο, την επίσης ρωσική Θεολογική Σχολή της διασποράς στο Παρίσι. Ήξερε πολλές γλώσσες, ανάμεσα στις άλλες: αγγλικά, ελληνικά, ρωσσικά. Τό 1957 ανεκηρύχθη διδάκτωρ στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, κοντά στον Καθηγητή Ιωάννη Καρμίρη. Τό 1968 εξελέγη και το 1970 διορίσθηκε τακτικός Καθηγητής της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ήταν διδάκτωρ και του Πανεπιστημίου του άήίvήίd, όπου είχε Καθηγητή του τον π. Ιωάννη Φλωρόφσκι (τή γέφυρα που άνοιξε ο π. Ιωάννης Φλωρόφσκι με την πατερική μας παράδοση την ολοκλήρωσε ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης) και προετοιμαζόταν να γίνη Καθηγητής της Ιστορίας ή στο Harvard ή στο Yale. Από το 1970 ήταν επισκέπτης Καθηγητής στην Θεολογική Σχολή του Μπαλαμάντ στον Λίβανο. Τό 1984 παραιτήθηκε από την θέση του Καθηγητού από το Πανεπιστήμιο Θεσαλονίκης.

Έργα του, εκτός από την πληθώρα των άρθρων και εισηγήσεών του, ήταν: Τό Προπατορικόν Αμάρτημα (1957), Δογματική, Ρωμηοσύνη-Ρωμανία-Ρούμελη, Ρωμαίοι ή Ρωμηοί Πατέρες της Εκκλησίας,... Εθεωρείτο ο μεγαλύτερος ορθόδοξος μελετητής του Αυγουστίνου. Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης κατόρθωσε να δή το δόγμα, την πίστη μέσα στο ιστορικό και λειτουργικό της πλαίσιο, δηλαδή συνένωσε κάτι το πρωτόγνωρο: ιστορία, δογματική και λατρεία. Επανασυνένωσε την θεολογία μας με την πατερική παράδοση. Ανανέωσε κυριολεκτικά την ορθόδοξη θεολογία. Η θεολογία του π. Ιωάννου Ρωμανίδου είναι το θεμέλιο της θεολογίας μας στην συνέχειά μας, κατά τον π. Γεώργιο Μεταλληνό. Ζούσε έναν βίο διά Χριστόν σαλού.

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 

«Έναν πουλίν, καλόν πουλίν...»

του Αρχιμ. Καλλινίκου Ευ. Γεωργάτου

 

Στήν πλάτη των χορευτών του συλλόγου της ακριτικής Γουμένισσας, που παρουσίαζαν στην πλατεία της πόλης μας χορούς της Ανατολικής Ρωμυλίας, υπήρχε κεντημένος ένας δικέφαλος αετός.

Ένας δικέφαλος αετός, σύμβολο της Ρωμανίας, της ιστορικής αυτής αγιοτόκου κοινωνίας που την ζωογονούσε το πνεύμα της Εκκλησίας. Ο αγιασμός των μελών της περιγράφεται στούς λόγους των Πατέρων, στην σοφιολογία των ασκητών, στούς ύμνους της Εκκλησίας· μετά δέ την Άλωση στο Νέο Μαρτυρολόγιο.

Τόν συμβολισμό του Δικεφάλου –πέρα από το οικουμενικό βλέμμα σε Ανατολή και Δύση και την συνύπαρξη των δύο ηγετών– μπορούμε να τον διακρίνουμε στην εισαγωγή του σημαντικοτάτου για την ιστορία και την αυτογνωσία μας βιβλίου: «Ρωμηοσύνη, Ρωμανία, Ρούμελη», το οποίο συνέγραψε ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης:

«Ο Ρωμηός είναι από την Ρωμηοσύνην του αετός. Οι Ρωμηοί είναι προς αλλήλους αετοί και προς τούς ξένους αετοί...

Ο Ρωμηός είναι σκληρός και ελεύθερος και ουδέποτε αφελής. Καί όταν το σώμα του ή τα συμφέροντά του σκλαβωθούν, κάμνει ελιγμούς και υποκρίνεται αναλόγως των περιστάσεων, διά να παραμείνη με την ευφυΐαν του όσον το δυνατόν πλέον ελευθέρα η Ρωμηοσύνη του. Μέ υπερηφάνειαν τον Καραγκιόζη κάμνει και πάντοτε αδούλωτος αετός της Ρωμηοσύνης παραμένει...

Ναί μέν ο Ρωμηός έχει απόλυτον πεποίθησιν εις την Ρωμηοσύνην του, αλλά ούτε φανατικός ούτε μισαλλόδοξος είναι και ούτε έχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Αντιθέτως αγαπά τούς ξένους, ουχί όμως αφελώς.

Τούτο διότι γνωρίζει ότι ο Θεός αγαπά όλους τούς ανθρώπους και όλας τάς φυλάς και όλα τα έθνη χωρίς διάκρισιν και χωρίς προτίμησιν. Ο Ρωμηός γνωρίζει ότι η Ρωμηοσύνη του κατέχει την αλήθειαν και είναι η υψίστη μορφή των πολιτισμών. Αλλά κατανοεί άριστα το γεγονός ότι ο Θεός αγαπά τον Ρωμηόν, όχι όμως περισσότερον από τούς άλλους. Ο Θεός αγαπά τον κάτοχον της αληθείας, αλλ\' εξ ίσου αγαπά τον κήρυκα του ψεύδους. Αγαπά τον άγιον, αλλ\' αγαπά εξ ίσου ακόμη και τον διάβολον.

Διά τούτο η Ρωμηοσύνη είναι αυτοπεποίθησις, ταπεινοφροσύνη, και φιλότιμον και όχι κίβδηλος αυτοπεποίθησις, ιταμότης και εγωϊσμός. Ο ηρωϊσμός της Ρωμηοσύνης είναι αληθής και διαρκής κατάστασις του πνεύματος και όχι αγριότης, βαρβαρότης και αρπακτικότης.

Οι μεγαλύτεροι ήρωες της Ρωμηοσύνης συγκαταλέγονται μεταξύ των αγίων...

Ο χρυσούς αετός είναι η Ρωμηοσύνη των ρωμαίϊκων τραγουδιών και η καρδιά του αετού είναι ο χρυσούς σταυρός».

Ο Δικέφαλος αετός που έβλεπα στα γιλέκα των χορευτών, φαινόταν σάν να είχε πλασθή από τούς παραπάνω λόγους του π. Ιωάννη:

Πτερά μικρά· ικανά για ελεύθερο πέταγμα, ισχνά για να κυνηγούν.

Τό κορμί του, κορμί περιστεριού, φουσκωμένο, όχι από έπαρση, αλλά από αγνή συνείδηση.

Μέσα σχηματισμένη, κεντημένη η καρδιά του δικεφάλου· κεντημένη μεγάλη, να καλύπτη όλο σχεδόν το σώμα του, ως να μήν ήταν σώμα, αλλά δοχείο της καρδιάς. Μιά καρδιά ανοικτή, ευρύχωρη, γενναία· και στην μέση της καρδιάς ένας σταυρός, για να μήν ξεφτίζη η γενναιότητα σε θράσος.

Μάτια μεγάλα, γλυκά, εκφραστικά, μάτια πελαργού. Δέν διαπερνούν με ψυχρό βλέμμα, δεν προκαλούν ταραχή· μάτια μικρασιάτικα.

Κεφαλές περήφανες, όχι αλαζονικές· δεν παρατηρούν αρπαχτικά, δεν «καρφώνουν» βλοσυρά, αλλά μάλλον προς το στήθος ακουμπισμένες, σάν κεφαλή ησυχαστού, σάν κεφαλή πελεκάνου που είναι έτοιμος να σπαράξη, όχι άλλο θήραμα, αλλά τα πλευρά του για να ζωογονήση τούς νεοσσούς του· κοσμημένες, στεφανωμένες, σφραγισμένες με τον σταυρό.

Ένα πουλί, ένα σύμβολο. Γνωρίζουμε βέβαια ότι υπάρχει «αγκυλωτός» δικέφαλος, όπως υπάρχει αγκυλωτός σταυρός· δεν κάνουμε λόγο γι\' αυτόν.

Ο δικέφαλός μας αετός, μοιάζει με τον αετό που προσπαθεί να μιλήση στούς αδιάφορους για τούς αιθέρες πετεινούς –αρχηγούς κατά τα άλλα στούς ορνιθώνες τους– πόσο θαυμάσια εμπειρία είναι να πετάς στούς αιθέρες και να βλέπης άλλες χώρες (Όσιος Σιλουανός).

Είναι το στερνό «καλό πουλί» των τραγουδιών μας:

«Έναν πουλίν, καλόν πουλίν, εβγαίν\' από την Πόλιν,...

εσείξεν τ\' έναν φτερό, σ\' σο αίμαν βουτεμένον,

εσείξεν τ\' άλλον το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον.

\"Αϊλί εμάς, και βάι εμάς, πάρθεν\' η Ρωμανία!\"».

Αυτός είναι ο δικέφαλος αετός μας, που «από τα σανδάλια των Παλαιολόγων» –έστω–, εμβήκε στις καρδιές μας, διότι είναι το στερνοπούλι της Ρωμανίας, και εμβήκε στις εκκλησιές μας κάτω από τον Σταυρό, διότι είναι το σύμβολο μιάς επίγειας πολιτείας που βίωσε, κατά το δυνατόν, το σταυρικό πολίτευμα.

Αυτός ήταν και ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης!

---------------------------------------------------------------

Αφιέρωμα στον π. Ιωάννη Ρωμανίδη, τον Θεολόγο και Ρωμηό.

Όμιλος Ελληνικού Πολιτισμού

Δρ. Δημήτριος Κ. Γερούκαλης

Οκτώβριος 2003, ΚΩΣ

 


Την πρώτη Νοεμβρίου 2001 εκοιμήθη ο Πρωτοπρεσβύτερος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, καθηγητής της Θεολογίας, ο «διδάσκαλος της Ρωμαϊκής υποστάσεως του Γένους, «ένας από τους μεγαλύτερους ορθόδοξους θεολόγους του 20ου αιώνα».

Με τη συμπλήρωση δυο χρόνων από την εκδημία του το παρόν κείμενο αφιερώνεται στη μνήμη του.

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ .Ιερόθεος είπε στον επικήδειο λόγο του: «Σεβαστέ π. Ιωάννη, τον τελαυταίο καιρό εξέφραζες το παράπονο ότι ο κόπος σου πήγε χαμένος, επειδή έβλεπες τα πράγματα να εξελίσσονται έξω από τα κριτήρια της Ορθοδόξου Πατερικής Παραδόσεως. Όμως τώρα θα γνωρίζεις πολύ καλύτερα ότι η δύναμη της πίστεως και ο αυθεντικός θεολογικός λόγος είναι ισχυρότερος από τα πυρηνικά και χημικά όπλα και ότι ο σπόρος της αυθεντικής διδασκαλίας σου θα καρπίσει.

Το υποσχόμαστε και εμείς οι μαθητές σου, Επίσκοποι και Κληρικού, λαϊκοί και μοναχοί, όλος ο λαός του Θεού».

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης είχε αφιερωθεί «ψυχή τε και σώματι» στο βάθος της Ρωμηοσύνης, που γι αυτόν ήταν η ουσία της γνήσιας πνευματικότητας που απαλλάσσει τον άνθρωπο από τη φιλαυτία, την ευδαιμονία και τις εκδηλώσεις του πεπτωκότος ανθρώπου. Είναι ένας από τους μεγαλύτερους ορθοδόξους θεολόγους του 20ου αιώνα και ανακαινιστής της θεολογίας μας με την επιστροφή της στην γνησιότητα της αγιοπατορικής παραδόσεως. Υποστήριζε τη σχέση Θεολογίας και ΆγιοΠνευματικής εμπειρίας και τους σταθμούς της πνευματικής πορείας των Αγίων: κάθαρση, φωτισμός, θέωση ως προϋπόθεση των Οικουμενικών Συνόδων και της αυθεντικής αποδοχής των, κάτι που έχει χαθεί στη Δύση, αλλά και στη Δυτικίζουσα δική μας θεολογική σκέψη

Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης είχε μια θέση που επιστέφει την όλη θεολογία του: ο σκοπός της Εκκλησίας είναι να θεραπεύσει τον άνθρωπο από την πνευματική ασθένεια που προέκυψε από την πτώση (αυτή η πνευματική αρρώστια χαρακτηρίζεται από την αναζήτηση της ευδαιμονίας) και να του δώσει τη δυνατότητα να γνωρίσει τον Θεό (η θρησκεία είναι αρρώστια και η Εκκλησία η θεραπεία της).

Μια δευτερεύουσα θέση του, η οποία απορρέει από την πρώτη, είναι πως οι δογματικές διαμάχες στην ιστορία της Εκκλησίας προκαλούνται από αυτούς που δεν κατανοούν τη λειτουργία της ως πνευματικού νοσοκομείου.

Έτσι, η πραγματική διαφορά με τη Δύση είναι η απώλεια αυτής της κατανοήσεως, η οποία συνέβη γιατί στη Δύση κάποιες πολιτικές μετέτρεψαν τους εκκλησιαστικούς θεσμούς σε απλούς πολιτικούς θεσμούς. Ως διαχειριστές πολιτικών θεσμών, οι ιθύνοντες της Εκκλησίας ενδιαφέρθηκαν για την ευδαιμονία του ανθρώπου αντί για τον δοξασμό του, για την απλή συγχώρεση των αμαρτιών του, αντί για την κάθαρση.

Η Εκκλησία δεν είδε την αποστολή της ως μια απλή συγχώρεση των αμαρτιών των πιστών για την είσοδο τους στον Παράδεισο στην άλλη ζωή.

Η Εκκλησία ξέρει καλά ότι η συγχώρεση των αμαρτιών είναι μόνον η αρχή της θεραπείας της αρρώστιας της ανθρωπότητας που συνίσταται στην αναζήτηση της ευδαιμονίας.

Θεωρώντας το θεολογικό του έργο, διδακτικό συγγραφικό και αγωνιστικό αναγκαζόμαστε να κάνουμε λόγο για εποχή προ και μετά του Ρωμανίδη.

Διότι έφερε αληθινή τομή και ρήξη με το σχολαστικό παρελθόν μας, που λειτουργούσε ως «βαβυλώνιος αιχμαλωσία» της θεολογίας μας.

Ο π. Ι. Ρωμανίδης α) επανέφερε την προτεραιότητα της πατερικής εμπειρικής θεολογήσεως, παραμερίζοντας το διανοητικό, στοχαστικό, μεταφυσικό τρόπο διανοήσεως, β) συνέδεσε την ακαδημαϊκή θεολογία με τη λατρεία και τη φιλοκαλτική παράδοση, καταδεικνύοντας την αλληλοπεριχώρηση θεολογίας και πνευματικής ζωής και τον ποιμαντικό θεραπευτικό χαρακτήρα της δογματικής θεολογήσεως, γ) διείδε και υιοθέτησε στη θεολογική μέθοδο το στενό σύνδεσμο δόγματος και ιστορίας και γι\' αυτό μπόρεσε να κατανοήσει όσο λίγοι την αλλοτρίωση και πτώση της θεολογίας στη Δυτική Ευρώπη, η οποία επήλθε με τη φραγκική κατάκτηση και επιβολή.

Για το σχίσμα της Δύσεως και την αίρεση του Καθολικισμού και μετέπειτα του Προτεσταντισμού ο π. Ρωμανίδης γράφει: «δεν υπήρξε ποτέ καμμιά Βυζαντική Αυτοκρατορία πουθενά, μέχρι τον 18ο αιώνα. Είναι μια εφεύρεση των δυτικών ιστορικών του 18ου αιώνα. Οι ρωμαϊκοί πολιτικοί θεσμοί παρέμειναν ανέπαφοι από την ίδρυση της Νέας Ρώμης, της Κωνσταντινουπόλεως, τον 4ο αιώνα, μέχρι την πτώση του 15ου αιώνα».

Ο π. Ρωμανίδης διηγείται λοιπόν μια διαφορετική ιστορία. Όχι την ιστορία της Ελληνικής Ανατολής και της Λατινικής Δύσεως, αλλά την ιστορία των Ρωμαίων και των Φράγκων. Η ιστορία του δεν είναι για κάποιους ανθρώπους που χωρίζονται, αλλά για τους Ρωμαίους που αγωνίζονται να διατρανώσουν τις αλήθειες της Ορθοδοξίας, ακόμα και όταν αντιμετωπίζουν ανυπέρβλητη αντίθεση. Η θέση του για τους κρίσιμους αγώνες που οδήγησαν στο σχίσμα και στις σταυροφορίες, αναφέρεται στη συστηματική υποδούλωση του Ρωμαϊκού πληθυσμού της Δύσεως στους Φράγκους φεουδάρχες, οι οποίοι τελικά κατόρθωσαν να υποτάξουν ακόμα και τη Ρωμαϊκή παποσύνη και να την εντάξουν στο φεουδαλιστικό σχήμα τους.

Είναι η ιστορία ενός πολέμου ορατού και αοράτου. Είναι η ιστορία της Βαβυλώνιας αιχμαλωσίας της Εκκλησίας της Δύσεως και η απειλή εναντίον μας, ως Ορθοδόξων, αν δεν καταλαβαίνουμε την ιστορία μας, την κληρονομιά μας και την Ιερά Παράδοση μας σωστά.

Αν επιτρέψουμε η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία να γίνει απλώς ένας ακόμη πολιτιστικός θεσμός με τα ιδιόμορφα λατρευτικά τυπικά και πρακτικές της, αν επιτρέψουμε την Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία να γίνει μια Θρησκεία, θα παίζουμε το παιχνίδι του διαβόλου και θα υποταχθούμε στους φεουδάρχες μας.

Δεν ήταν η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Ανατολής αυτή που αποξενώθηκε από τις ρίζες της και τις παραδόσεις της αλλά η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία της Δύσεως, που αντικαταστάθηκε από το φεουδαλισμό. Έτσι, ενώ άλλοι θεολόγοι συζητούν για το μεγάλο έργο της ενώσεως των εκκλησιών, ο Ρωμανίδης συνεχίζει να μιλά για τον διάβολο.

Έχει ενδιαφέρον να παραθέσουμε το τελευταίο κείμενο του π. Ιωάννη Ρωμανίδη: «Αυγουστίνος Ιππώνος,

Πηγή των αιρέσεων των παπικών προτεσταντών και του Βαρλαάμ του Καλαβρού.

Παρ\' ότι ο Αυγουστίνος συνεδέθη από παπικούς και προτεστάντες και πιθικίζοντες Ορθοδόξους με τους Αγίους Αμβρόσιον και Ιερώνυμον, η θεολογία του ουδεμίαν σχέσιν έχει με την θεολογία των τελευταίων. Οι δύο ακολουθούν την παράδοση των Ορθοδόξων Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων, ενώ ο Αυγουστίνος είναι η μοναδική πηγή της αιρέσεως του Βαρλαάμ του Καλαβρού, ο οποίος επολεμήθη από τον Άγιον Γρηγόριον τον Παλαμά, και κατεδικάσθη από τις Συνόδους της Κωνσταντινουπόλεως 1341, 1347 και 1351 δια την διδασκαλίαν του περί των υπό του Θεού αποκαλύψεων προς τους ανθρώπους μέσω κτιστών γινομένων και απογινομένων. Δηλαδή διδάσκει ότι ο Θεός φέρνει εις την ύπαρξην φαινόμενα ορατά και ακουστά, ίνα οραθούν και ακουστούν και τα οποία επιστρέφει εις το μη ον, άμα το πέρας της συγκεκριμένης αποκαλύψεως. Αυτά μένουν αφού δέκτες τινές τα έχουν καταγράψει.

Η αίρεσις αυτή είναι ο σπόνδυλος της διδασκαλίας του Αυγουστίνου, αλλά και των παπικών και των προτεσταντών μέχρι σήμερον. Την διδασκαλίαν του αυτήν αναπτύσσει ο Αυγουστίνος λεπτομερώς και την επαναλαμβάνει εις κάθε κεφάλαιον εις το ογκώδες βιβλίον του περί Αγίας Τριάδος.»

Η Ρωμηοσύνη δεν αποδεικνύεται, περιγράφεται. Δεν χρειάζεται απολογητάς. Είναι απλώς αυτό που είναι Το δέχεται κανείς ή το απορρίπτει. Δια τούτο τα παιδιά των Ρωμηών ή παραμένουν πιστοί και σκληροί Ρωμηοί ή φραγκεύουν ή εκτουρκεύουν!

(Για όσους θέλουν να μάθουν για τον π. Ι. Ρωμανίδη ή και να αποκτήσουν τα έργα του, να επισκεφθούν την ιστοσελίδα www.romanity.org ).


Αντίβαρο, Νοέμβριος 2005

[Ἰωάννης]

Η ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑ ΕΥΛΑΜΠΙΑ ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ

του Πρεσβ. π. Λαμπρου Φωτοπούλου

 

(απόσπασμα - αναδημοσίευση από το Περιοδικό "Εφημέριος")

 

Η καταγωγή

Η Ευλαμπία Ρωμανίδου, μητέρα του πατρός Ιωάννη Ρωμανίδη, κατήγετο από την Αραβισσό της Καππαδοκίας, μια περιοχή που ποτέ δεν έπαυσε να συζητάη θεολογικά, ακόμα και μετά τούς μεγάλους Καππαδόκες Πατέρες (Βασίλειο το Μεγα και Γρηγόριο Νυσσης).

Γεννημένη πριν από την καταστροφή (το 1895), μεγάλωσε σε ένα χώρο βαθειάς πίστης. Στο χώρο αυτό η Ορθοδοξία ήταν πρώτη αξία, η γλώσσα και η καταγωγή το δευτερεύον. Ανήκε σε εκείνον τον μεγαλειώδη λαο των Καραμανλήδων, που με την δική του ελληνική γραφή, τα σημαντικά μνημεία του, τα μοναδικά ήθη και έθιμά του μετέφρασε το ορθόδοξο βίωμα των ασκητών και των αγίων σε καθημερινή πράξη.

Το θεολογικό πρότυπο των Καππαδοκών είναι η μίμηση των αυστηρών ησυχαστών, όπως των στηλιτών αγίων Συμεών και Δανιήλ, του αγίου Αλεξίου του Ανθρώπου του Θεού, κ.α. Η προσωπικότητα του αγίου Αλεξίου, ειδικότερα, τόσο μεγάλη εντύπωση είχε κάνει στούς Καππαδόκες, λόγω της υπερβολικής νηστείας, της ξενιτείας και της σκληρής άσκησης, ώστε πολλά τραγούδια γράφτηκαν για αυτόν που τραγουδιώνται ακόμη. Καθε σαρακοστή στην Καππαδοκία επικρατούσε περισυλλογή, μνήμη θανάτου, προσευχή και άσκηση. Το κέντρο της κοινωνικής ζωής του Καππαδόκη ήταν ο Ναός και πνευματικό κατόρθωμα ήταν η άσκηση στη νοερά προσευχή. Δε θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι η αναπνοή της Καππαδοκίας ήταν στο ρυθμό της Ευχής "Κυριε Ιησού Χριστέ (εισπνοή), ελέησόν με (εκπνοή)!"

Μεσα σε αυτό το πνευματικό περιβάλλον μεγάλωσε η Ευλαμπία Ρωμανίδου.

 

Τα παιδικά χρόνια

Τα παιδικά χρόνια της Γερόντισσας Ευλαμπίας ήσαν μέσα στον πόνο. Πονος βαθύς, αλλά σωτήριος. Δωδεκάχρονο κοριτσάκι γνώρισε την φοβερή σφαγή των γονέων της, ένα γεγονός που τα παιδικά μάτια το τύπωσαν βαθειά μέσα στην ψυχή της. Εν τούτοις η εμπειρία αυτή, αντί να αποβή καταστρεπτική για την Ευλαμπία, ήταν το ουράνιο μήνυμα να πάρη την καλή στροφή, να αγαπήση τον Χριστό και την Εκκλησία.

Κοινωνικά η Ευλαμπία έμεινε ορφανή, αλλά πνευματικά απέκτησε μια παντοδύναμη προστασία. Η Βασίλισσα των Ουρανών, η των ορφανών βοηθός, την πήρε κάτω από τη δική της σκέπη. Με θαυμαστή απλότητα για τόσο μεγαλειώδεις εμπειρίες μιλούσε αργότερα στις μοναχές η γερόντισσα και έλεγε πως της παρουσιαζόταν η Παναγία, πως την έπαιρνε από το χέρι και την έσωζε από διαφόρους ψυχικούς κινδύνους. Από γλέντια που γίνονταν γύρω της την εμπόδιζε, την απομάκρυνε. Μετά ερχόταν πολλή διάθεση για προσευχή. Ετσι από μικρό παιδί επικοινωνούσε δια της προσευχής με το Θεο!

Άραγε, τι είδους προσευχή να έκανε η μικρή ορφανή Ευλαμπία; Σε μια έγγραφη εξομολόγηση που άφησε, λέει τα εξής: "Δωδεκα χρονών που ήμουν, προσευχή που έκανα αυτή ήταν. Παράκληση, Εξάψαλμος, Απόδειπνο, Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Ετσι περνούσα το χρόνο μου. Αυτούς τούς λόγους δεν τούς άφηνα από το μυαλό μου νύχτα και μέρα. Κυριε Αγαθέ, τα αγαθά σου μη μου στερήσης, από κάθε τι, να ακούω τα λόγια σου. Από απρεπή πράγματα με την βοήθειά Σου, Κυριε μου, φύλαξέ με. Κυριε, κατά την εντολή Σου, όπως ξέρεις εσύ, Κυριε, ο λάρυγγάς μου, ο,τι λέει δικός Σου είναι. Η Βασίλισσα η Παναγία μας, με τις πρεσβείες Της και των αγίων... Και από όλους αυτούς ευλογητός είσαι εις τούς αιώνας των αιώνων. Αμήν".

 

Στην προσφυγιά

Μετά την Μικρασιατική Καταστροφή έρχεται στην Ελλάδα και εγκαθίσταται στον Πειραιά. Παντρεύεται τον συμπατριώτη της Σαββα Ρωμανίδη και αποκτά το πρώτο της παιδί, αγόρι. Το έχει ταμένο στον επίσης πρόσφυγα, άγιο Ιωάννη το Ρώσσο. Αξιώνεται, όταν το παιδί έγινε 2 ετών, να πραγματοποιήση το τάμα της και να το βαπτίση, τον μετέπειτα ιερέα Ιωάννη, στο Προκόπι Ευβοίας, όπου είχε εναποτεθή το ιερό Λείψανο.

Η ζωη στην Ελλάδα είναι δύσκολη και η οικογένεια Ρωμανίδη μεταναστεύει το 1927 στην Αμερική.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής η Ευλαμπία Ρωμανίδου βοηθά τον σύζυγό της στη ραπτική, ένα επάγγελμα που τούς έδωσε τη δυνατότητα να μεγαλώσουν τα δύο παιδιά τους. Η πολυπολιτισμική κοινωνία, με την ποικιλόχρωμη θρησκευτικότητα και τις διαφορετικές αξίες, δεν την επηρέασαν, αντίθετα της έδωσαν την πρόκληση για ιεραποστολή. Πολεμάει με τις όποιες δυνάμεις διαθέτει τον προτεσταντικό περίγυρο. Η θερμότητα της πίστης της κάνει εντύπωση. Οι αιρετικοί διαβλέπουν ότι θα είναι μεγάλη επιτυχία γι αυτο προσπαθούσαν να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους αυτήν την Καπαδόκισσα με την πολλή πίστη. Δεν παραγνωρίζουν και το αξιόμαχο της αντιπάλου. Οργανώνουν έτσι πραγματική "επιχείρηση" για τον προσηλυτισμό της, στην οποία συμμετέχουν 10-15 άτομα. Την επισκέπτονται και προσπαθούν μέσα από την αγία Γραφή, με τα γνωστά τους επιχειρήματα, να την κλονίσουν. Η Ευλαμπία έχει άλλα, μεγαλύτερα και ακαταμάχητα επιχειρήματα. Τούς αφήνει για λίγο μόνους και καταφεύγει στούς αγίους, που έχει στο "εικονοστάσι" του δωματίου της. Προσεύχεται με θέρμη να την φωτίση ο Θεός. Και, ω! του θαύματος! Μια δυνατή βοη βγαίνει από τις εικόνες. Την ακούν και οι Προτεστάντες και τρέπονται σε άτακτη φυγή. Εκτοτε δεν την ξαναενόχλησαν.

 

Ιεραπόστολος

Η γερόντισσα Ευλαμπία είχε βεβαιωθεί ότι η μόνη αλήθεια είναι η Ορθόδοξη Πιστη και δεν υπάρχει άλλος τρόπος σωτηρίας από το Ορθόδοξο Άγιο Βαπτισμα. Ετσι, όταν έμαθε ότι η κόρη της παντρεύτηκε στην Ν. Ζηλανδία έναν ετερόδοξο, τον Malcolm, ανώτερο κρατικό υπάλληλο, κατάλαβε ποιο είναι ακριβώς το καθήκον της. Πηγαίνει στην Ν. Ζηλανδία και μένει εκεί μέχρις ότου να κατηχήση σωστά τον γαμπρό της και να τον βαπτίση ορθόδοξο με το όνομα Μάρκος. Δεν εγκαταλείπει την Νεα Ζηλανδία πριν να εκπληρώση και τον άλλο ιερό σκοπό της: Να ιδρύση Ορθόδοξη Εκκλησία στο Christchurch, τη δεύτερη μεγάλη πόλη της χώρας αυτής.

Μια προσφυγοπούλα ράφτρα από την Αμερική, χωρίς συνδρομή ιεραποστολικών κλιμακίων και οικονομική υποστήριξη, μόνη με μόνο το Θεο στην καρδιά της, γίνεται ισαπόστολος και ιδρύει Ορθόδοξη Εκκλησία στις εσχατιές της Γης...

 

Η μοναχή

Μετά το θάνατο του συζύγου της προσφέρει τις υπηρεσίες ως ράπτρια στο αντρικό μοναστήρι της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στη Βοστώνη και συγχρόνως αρχίζει μόνη της να ασκήται στην μοναχική ζωη. Παίρνει έτσι σταθερά την απόφαση να γίνη μοναχή. Η ευκαιρία δεν άργησε να δοθή. Ο γιός της, ο π. Ιωαννης Ρωμανίδης, επιστρέφει οικογενειακώς στην Ελλάδα και η γερόντισσα τον ακολουθεί ενημερώνοντάς τον συγχρόνως για τις προθέσεις της.

Με την μεσολάβηση του π. Ιωάννη και την συνδρομή του (νυν) Επισκόπου Τυρολόης και Σερεντίου κ. Παντελεήμονος Ροδοπούλου ο π. Πολύκαρπος Μαντζάρογλου τη συνιστά στο Ιερό Ησυχαστήριο "Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος" Σουρωτής Θεσσαλονίκης, όπου γίνεται δεκτή ως δόκιμη στις 17/1/1971. Στις 4/5/1973 γίνεται η κουρά της σε μεγαλόσχημη, χωρίς να αλλάξη το βαπτιστικό της όνομα, κατά παράκληση του π. Ιωάννη.

Ως μοναχή ουδέποτε παρέλειπε τον κανόνα της. Τα μεσάνυχτα προσευχόταν ανελλιπώς με τον τρόπο που είχε συνηθίσει από νέα. Εξηγούσε δε με τον ακόλουθο χαρακτηριστικό τρόπο την συνήθειά της αυτή: "τότε, παιδί μου, ανοίγει ο ουρανός", έλεγε.

Στο μοναστήρι έζησε μέχρι το 1980, οπότε κοιμήθηκε εν Κυρίω οσιακά, όπως το ζητούσε αδιάκοπα από το Θεο: "Το όνομά μου εν βίβλω ζωής να περάση. Ειρηνικά χριστιανικά τα τέλη της ζωής μου δος μου..."

Προγνώριζε το θάνατό της και το έλεγε (το 1980) στις αδελφές που την υπηρετούσαν, όταν της μιλούσαν για γεγονότα που θα γίνονταν αργότερα (κτίσιμο ναού αγίων Αρχαγγέλων). Άλλωστε, το γεγονός του θανάτου ήταν η μελέτη της καρδίας της από ηλικίας 12 χρονών· "τον θάνατο να μην βγάλω από το νου μου Κυριε δος μου", έλεγε. Ο Θεός της έδωσε τούς τελευταίους μήνες της ζωής της όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για να προετοιμαστή για το μεγάλο πέρασμα.

 

"Εις μνημόσυνον αιώνιον"

Ποσο διαφορετική είναι αυτή η γερόντισσα από όλα εκείνα τα τεχνητά μοντέλα που "λανσάρει" το θρησκευτικό "star system" της εποχής μας.

Εχοντας την χάρη του "ταπεινού και ησυχίου" Αγίου Πνεύματος υποτάχθηκε στο θέλημα του Τριαδικού Θεού. Υπ?μεινε την ορφάνια και την προσφυγιά με πίστη στο Θεο και αδιάλειπτη Προσευχή. Εζησε μέσα στον κόσμο αφοσιωμένη στα καθήκοντά της ως σύζυγος και μητέρα και, όταν αποφάσισε να μονάση, προέκρινε ταπεινά την υπακοή σε ένα Ορθόδοξο Μοναστήρι.-

[Ἰωάννης]

Ιερεύς τις του 20ου αιώνος

Η συγκλονιστική ιστορία

ενός σύγχρονου άγνωστου Αγίου

Η/Υ επιμέλεια, Δημήτρης Δημουλάς


(Από το «Ενθύμιο Χειροτονίας εις Πρεσβύτερο π. Ευαγγέλου εξ ιατρών 14/11/2009»)


Τον είδα αιφνίδια μέσα στον τεράστιο θάλαμο με τα 65-70 κρεβάτια μέσα στο πανδαιμόνιο που κάνουν 70 άνθρωποι όταν μαζευόταν και στριμώχνονταν σε ένα μικρό χώρο. Το φως πολύ. Έμπαινε από τα μεγάλα παράθυρα με τα σιδερένια κάγκελα. Ήταν πρωί περίπου 9 ή ώρα, όταν άνοιξε ή βαριά πόρτα, εξωτερική, και ανεβήκαμε ή νέα ομάδα των 1Ο φοιτητών, στο τμήμα αποτοξίνωσης στο Δαφνί.  

Πρόσωπα εκινούντο αέναα μέσα στο φαρδύ διάδρομο που άφηναν τα κρεβάτια τους.

 Άνθρωποι από όλα τα μέρη της πατρίδας και από πιο πέρα ακόμη. Με τις χαρακτηριστικές προφορές των Λαρισινών ή των Κρητικών και των νησιωτών. Κοντοί, ψηλοί, μελαχρινοί, άσπροι, αδύνατοι παχείς, πάσχοντες, όλος ό κόσμος αναγκασμένος να συμβιώνει. Και μέσα σε αυτήν την άμπωτη και πλημμυρίδα των ανθρώπων ένας ψηλός ξανθωπός με μαύρα ρούχα και περιλαίμιο λευκό με λίγο υποτυπώδες γένι ξανθό άρχοντας, ατάραχος, γαλήνιος μέσα σ\' αύτη την ταραχή. Κατάλαβα ότι επρόκειτο για ιερέα.

Ευτυχώς είπα μέσα μου, ένας καθολικός ιερέας στο τμήμα αποτοξίνωσης.

Ευτυχώς που δεν είναι ορθόδοξος.

Να ξεφτιλιζόμαστε στους γιατρούς και στους συμφοιτητές μας!!! Ευτυχώς.

Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες, βάλαμε τις ιατρικές μας μπλούζες και με τον υπεύθυνο γιατρό προχωρήσαμε στο κρεβάτι του πρώτου ασθενούς.

Τον φώναξε ό υπεύθυνος από την παρέα του, ήρθε ένας μικρός μαγκάκος από την Λάρισα ομιλητικός αλλά μαγκάκος.

Δεν θυμάμαι τίποτα από το πρώτο αυτό μάθημα ούτε γιατί ήταν μέσα ό ασθενής ούτε τι φάρμακα έπαιρνε απλώς στην ρύμη των λόγων του είπε.

Έχουμε και τον παπά να μας βοηθά και περνάμε καλά και ενώ έπρεπε να φύγουμε σε τρεις μήνες επισπεύσαμε το πρόγραμμα χάρις σ\' αυτόν και θα φύγω σε 1,5 μηνά.

Τότε με τάραξε ο λογισμός μου ένας καθολικός παπάς με το κουστουμάκι του βοήθησε αυτόν εδώ; Αδύνατον, ένας καθολικός παπάς!!!!

Στην πρώτη μας αύτη συνάντηση ουδέν έπραξα παρ\' όλο τον φυσικό μου κοινωνικό χαρακτήρα.

Έφυγα όταν τελείωσε ό υποχρεωτικός μου χρόνος της παρουσίας.

Στη δεύτερη επίσκεψη την επόμενη εβδομάδα πάλι τα ίδια, άλλος ασθενής και νέα αποκάλυψη: ευτυχώς που έχουμε τον παπά και μας βοηθά ειδικά τα βράδια που μένουμε με τους εαυτούς μας, μας παρηγορεί, μας εμψυχώνει. Είναι δικός μας παπάς, ορθόδοξος!

Ένα κρύο ρεύμα με διαπέρασε, γκρεμίστηκαν όλα, ό ευσεβισμός μου δεν μπορούσε να δεχτεί ότι ένας παπάς ορθόδοξος ήταν μέθυσος, είχε ανάγκη αποτοξίνωσης και βρισκόταν πίσω από τα σίδερα με άλλους παρανόμους, μέθυσους και ναρκομανείς.

Ούτε καν σε κάποιο ιδιωτικό κέντρο αποτοξίνωσης. Ή ιδέα που είχα για άσπιλη εκκλησία και οφειλόταν στη νεότητα μου ξεθώριασε απότομα.

Τον πλησίασα, στεκόταν όρθιος και συνομιλούσε με έναν άλλο ασθενή, που έτρεμαν τα χέρια του. Συνομιλούσε απλά για το τίποτα, ο άλλος τον άκουγε, του έλεγε για τα προβλήματα του, του μιλούσε γρήγορα, ό παπάς άκουγε με μία απέραντη στοργή κοιτάζοντας τον.

Είχε πρόσωπο καθαρό, μάτια γαλάζια-θάλασσα, ηλικία 55 χρονών περίπου, χέρια άσπρα δάκτυλα μακριά, τέλος πάντων, όλα πάνω του είχαν κάτι το αρχοντικό. Του απάντησε σιγά με μια προφορά με αγγλική ηχώ.

Ήταν ξένος. Παπάς ορθόδοξος ξένος. Μόλις τελείωσε με τον άρρωστο στράφηκε σε μένα και με ρώτησε: «χάου αρ γιου?». Έμαθα ότι ήταν \'Έλληνας που γεννήθηκε στο εξωτερικό, οι γονείς του είχαν φύγει για την πέρα από τον Ατλαντικό Αμερική. Τον έστελναν όμως οι γονείς του στους παππούδες του στην Κατερίνη, έτσι είχε μάθει καλά ελληνικά και είχε ένα σύνδεσμο με την παράδοση της χώρας μας.

Ένιωθα ήδη άνετα σαν να τον γνώριζα από χρόνια, είχαν φύγει όλοι οι ενδοιασμοί μου.

Τι θέλετε από μένα με ρώτησε.

Θέλω να μάθω γιατί βρίσκεστε σε αυτό το χώρο και θεραπεύεστε, τέλος πάντων να σας γνωρίσω.

Έλατε στο δωμάτιό μου.

Ναι, μέσα σε αυτό το χάλι υπήρχε ένα μικρό δωματιάκι, στενό δωματιάκι με ένα κρεβάτι, παράθυρο βορινό, τοίχοι πανύψηλοί, 4 μέτρα ύψος, ένα γραφείο, εικόνες ρωσικές, καντήλι, κομποσκοίνι, θυμιατήρι, πετραχήλι, φάρμακα πάνω στο γραφείο και βιβλία.

Ήταν ένα μικρό καλογερικό κελί μέσα στη ταραχή 70 τροφίμων του ψυχιατρείου.

Εκεί άρχισε ή αποκάλυψη της χάρης του Θεού.

Το όνομα Νικόλαος, ορθόδοξος ιερέας της αρχιεπισκοπής της Αμερικής.

Καθηγητής του Χάρβαρντ στην έδρα των Παλαμικών σπουδών και ποιμαντικής ψυχολογίας. Καθηγητής στο Χάρβαρντ στο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα της Αμερικής και τώρα τρόφιμος της ψυχιατρικής πτέρυγας του Δαφνίου στο τμήμα αποτοξινώσεως, η διαφορά είναι ιλιγγιώδης.

Πάτερ; Πώς φτάσατε εδώ;

Ήμασταν μία παρέα φίλοι που τελειώσαμε τη σχολή του τιμίου Σταυρού στην Βοστόνη. Παντρευτήκαμε, κάναμε παιδιά και γίναμε ιερείς.

Ο καλύτερος όλων μας πριν περίπου δέκα χρόνια πέθανε αιφνίδια. Τον κηδεύσαμε και γυρίσαμε στα σπίτια μας.

Τότε με κατέλαβε ένα πνεύμα λύπης και από τότε άρχισα να πίνω.

Τέλος πάντων σε λίγο καιρό ήμουν εξαρτημένος από το ποτό, εάν δεν έπινα έτρεμα.

Δεν μπορούσα να διευθετήσω τα θέματα μου.

Στην αρχή το έκρυβα από την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, δε μεθούσα αλλά έπινα, ήμουν με ένα ποτήρι στο χέρι.

Πειράχτηκε και το ήπαρ μου.

 Όλο το θέμα ήταν μία πρόκληση για την ιατρική μου γνώση, τίποτα από τα παραπάνω δεν συμβάδιζε με την νηφαλιότητα του ανδρός με την αρχοντιά του και την έλλειψη νευρικότητας.

Είχε έρθει η ώρα να φύγουμε. Του ζήτησα να του φέρω κάτι για παρηγοριά του μέσα σε αυτούς τους τοίχους.

Ένα βιβλίο του Ρωμανίδη μου λέει, τον είχαμε δάσκαλο τον Ρωμανίδη.

Στη νέα συνάντησή μας την επόμενη εβδομάδα κρατούσα στο χέρι μου το δεμένο βιβλίο του Ρωμανίδη «ΡΩΜΑΙΟΙ Ή ΡΩΜΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ».

Ανέβηκα τρέχοντας τα σκαλιά να συναντήσω τον Νικόλαό μου τον άρρωστό μου, τον βρήκα στο δωμάτιό του καθισμένο σε μία μικρή πολυθρόνα και στο χέρι του ένα μικρό κομποσκοίνι. Του έδωσα το βιβλίο στα χέρια του. Είχε κόκκινο σκληρό εξώφυλλο, το γύρισε με αγάπη, διάβασε τα κεφάλαια. Χάρηκε σαν μικρό παιδί.

Είμαι εδώ πάνω από τρεις μήνες, βγαίνω σπάνια δεν έχω που να πάω, δεν μου έχουν φέρει ένα δώρο. Πόσο χαίρομαι για αυτό που μου έφερες.

Αυτός ο άνθρωπος έφερε αέρα ορθοδοξίας, γκρέμισε το σχολαστικισμό της γερμανικής ιδεολογίας, έδειξε τον πλούτο μας!

Ό,τι μας έλεγε ό γέρο Ιωσήφ αυτός το έβαλε στα πανεπιστήμια.

Ποιός γέρο Ιωσήφ;

Ο ησυχαστής, ο παππούς ο σπηλαιώτης. Τον γνώρισα το 1960 όταν πήγαινα στο Άγιο Όρος, στη Νέα Σκήτη, με δεχόταν στο κελάκι του.

Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι ώρες και ώρες, φωτόμορφος, γλυκύς, αυστηρός.

Προσοχή έλεγε στο νου, πρώτα προσβολή μετά συζήτηση με τον λογισμό μετά συγκατάθεση!

Συγκατάθεση, θάνατος, αρχή αμαρτίας, η αμαρτία δόντι ιοβόλο του θανάτου.

Προσοχή όχι συζήτηση με τον λογισμό, νήψη.

Αυτά που ο γέροντας τα παρέδωσε εμπειρικά, ο Ρωμανίδης τα κατέγραψε τα στήριξε αγιοπατερικά και τα εξαπέστειλε στα πέρατα της γης, ώστε να έχουμε και εμείς χαρά εκεί στην Αμερική.

 Όταν έγινα ιερέας με τον πρώτο μου μισθό έστειλα ένα δώρο στον γέροντα Ιωσήφ, του έστειλα ράσα καλογερικά όχι κάτι το ακριβό, τα είχα τυλίξει και σε ένα γκρι χαρτί, έγραψα την διεύθυνση και τα έστειλα. Μετά από πέντε χρόνια τον έπισκέφθηκα στο κελί του, όπως καθόταν είδα πίσω του στο περβάζι το δώρο μου ανέγγιχτο αμέσως σκούρυνε το προσωπό μου.

Του λέω: «Γέροντα σου έστειλα ένα δώρο με τα πρώτα μου χρήματα και εσύ ούτε που το άγγιξες!»

Μου λέγει: «π. Νικόλαε, παιδί μου δεν μου λείπει τίποτα, έχω τον Χριστό.

Δεν μου λείπει τίποτα, το δώρο σου το είδα έσκισα μία άκρη και το είδα.

Το άφησα εδώ χρόνια να μου λέγει ο λογισμός άνοιξε το και να τον ξεχνώ αλλά να σε θυμάμαι.

Θα μπορούσα να το έχω δωρίσει σε τόσους που έρχονται εδώ αλλά το άφησα για τον παπά Νικόλα, έλα να βάλουμε τον πλάγιο του δεύτερου ήχου να παρηγορηθείς».

Μου έμαθε να προσεύχομαι με το κομποσκοίνι για τον κόσμο για τις αμαρτίες μου και πάλι έμπονα για τον κόσμο.

Όλες τις ακολουθίες τις έκανε με το κομποσκοίνι έκτος της Θείας Λειτουργίας.

Πάτερ απορώ πώς εσείς που γνωρίσατε ένα τόσο άγιο άνθρωπο πέσατε σ\' αυτό το πάθος της οινοποσίας.

Η προσευχή δεν σας προστάτεψε δεν σας βοήθησε να γλυτώσετε από τον πειρασμό αυτόν;

Ευάγγελε μην ξεχνάς το «αρκεί σοι η χάρις Μου» του ἀπ. Παύλου.  

Ξέρετε με σκανδάλισε στην αρχή τουλάχιστον το θέμα σας.

Σε σκανδάλισε ή σε φόβισε για το ευόλισθον της φύσεώς μας; Είσαι αυτάρκης στην νομιζόμενη σου καθαρότητα και φοβάσαι μήπως την χάσεις, μήπως κάνεις κάποιο λάθος και χάσεις την καλή γνώμη για τον εαυτό σου και για τους άλλους.

Σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος.

Αδελφέ μου και φίλε μου η νεότητά σου είναι κακός σύμβουλος όπως και σε μένα κάποτε.

 Η πείρα του βίου και η συναντίληψη της χάριτος με έπεισε ότι: όποιος και αν είμαι ότι και αν κάνω είμαι δεμένος με τον Χριστό και φωνάζω ελέησον με ο Θεός, ελέησον με Κύριε ως οίδας και ως θέλεις ελέησον με.

Και λέω μέσα μου όλοι σώζονται εγώ κολάζομαι. Ελπίζω στον Χριστό και στην Παναγία.

Ελπίζω στο έλεος του Θεού που χαρίζει τον παράδεισο σ\' αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου. Και πάλι ο αδυσώπητος χρόνος τελείωνε.

Πάτερ θέλετε να σας φέρω κάτι την επόμενη συνάντησή μας;

Ναι θέλω κάτι επειδή έχω τέσσερα παιδάκια στην πατρίδα και τα έχω επιθυμήσει. Φέρε μου σε παρακαλώ ένα μικρό παιδάκι και φώναξέ με να βγω στο παράθυρο από τα κάγκελα να το δω να δω τα ματάκια του να παρηγορηθώ.

Βρήκα τον μικρό μου βαπτισμένο Σωτήριο τον πήρα αγκαλιά, πέρασα την πόρτα και σταθήκαμε κάτω από τα σίδερα.

Π.Νικόλαε, π.Νικόλαε, ήρθαμε.

Πρόβαλε η φιγούρα του πίσω από τα σίδερα άπλωσε τα χέρια του από ψηλά μας κοίταζε, μας χαμογελούσε, μιλάγαμε από εκεί.

Χάρηκε, θυμήθηκε τα δικά του, απλώθηκε η νοσταλγία.

 Δεν ήταν πίκρα, ήταν μία νοσταλγία για τον παράδεισο μας.

 Mας ευλόγησε και αποχωρήσαμε.

Ποιος είναι πλούσιος, Λωξάνδρα μου, Ο εν τω ολίγω αναπαυόμενος, τζόγια μου...

Πάτερ, η Αμερική φημίζεται για τα αποτοξινωτικά της κέντρα, πώς ήρθατε σ\' αυτές τις άθλιες συνθήκες.

Ευάγγελε πριν πολλούς μήνες προκηρύχτηκε μια θέση στο πανεπιστήμιο της Αθήνας παλαμικών σπουδών. Ήρθα λοιπόν κι εγώ αφού πήρα την άδεια από το πανεπιστήμιο μου στο Χάρβαρντ να βάλω τα χαρτιά μου γι\' αύτη την έδρα.

Οι μήνες περνούν δεν γινόταν τίποτα.

Καθηγητικές ίντριγκες, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων, τίποτα.

Την έδρα μου στο Χάρβαρντ την είχε πριν από μένα ο Γεώργιος Φλορόφσκι.

Αυτός είναι ένας μεγάλος Θεολόγος και πραγματικός φιλέλληνας και είναι ο γέροντας μου.

Από έκπληξη σε έκπληξη.

Γέροντάς σας αυτός ο μέγας;

Ναι και είναι πραγματικά μεγάλος πνευματικός Θεολόγος και σημειοφόρος άνθρωπος θυσίας.

Σπουδαγμένος και στην ποιμαντική Ψυχιατρική και στην ψυχολογική αντιμετώπιση των εθισμένων χρηστών σε ουσίες και ποτό.

Αλλά όλα αυτά τα ασκούσε με απέραντη αγάπη και υπομονή.

Για να κατανοήσεις το μέγεθος του ανδρός θα σου πω μία ιστορία στην οποία ήμουν μάρτυρας της θαυμαστής θεραπείας ενός εφήβου.

Μια οικογένεια έφερε το παιδί της 18 ετών που έπασχε από ηβηφρενία.

Η κατάσταση ήταν δύσκολη αθεράπευτη σχεδόν τον παρακάλεσαν να τον δεχτεί να τον αναλάβει.

Πράγματι τον πήρε σε ένα σπίτι στην εξοχή που είχε πολλά στρέμματα, με σημύδες ένα μεγάλο αγρόκτημα.

Μπήκαν μέσα οι δυο τους, το αγρίμι και ο π. Γεώργιος και έκλεισαν την βαριά πόρτα.

 Μετά τρεις μέρες παρέδωσε το παιδί υγιές και σώφρον στους γονείς.

Το παιδί αυτό σπούδασε και είναι υγιής έκτοτε και μάλιστα τώρα είναι και επίσκοπος της Εκκλησίας μας.

\'Όταν τον ρώτησα π. Γεώργιε πώς έγινε αυτό μου είπε ότι πήρε το παιδί και του είπε:

«παιδί μου εγώ θα καθίσω σ\' αυτήν την σημύδα. Όλος ο χώρος είναι δικός σου, κάνε ό,τι θέλεις και όταν θέλεις έλα να μιλάμε».

 Τρεις μέρες και τρεις νύχτες έκανε ό,τι ήθελε. Κατέστρεψε το ψυγείο, την βιβλιοθήκη μου, τα λουλούδια και όποτε ήθελε με πλησίαζε και μιλάγαμε. Εγώ καθόμουν στης σημύδας τον κορμό και περίμενα χωρίς να ταράζομαι για ό,τι γινόταν, τρεις μέρες εκεί δεν σηκώθηκα, δεν έφαγα, δεν ήπια νερό.

Την τρίτη ήμερα ήρθε το παιδί γαλήνιο μου φίλησε το χέρι, με σήκωσε, με βοήθησε να περπατήσω γιατί ήμουν σαν πεθαμένος, ανοίξαμε την πόρτα και τον παρέδωσα στους γονείς του. Ιματισμένο και σωφρονούντα.

Πάτερ Γεώργιε, και τρεις ημέρες πώς κάνατε τις στοιχειώδεις ανάγκες σας;

Τα έκανα πάνω μου δεν μετακινήθηκα καθόλου, ήθελα να δώσω μία θυσία γι\' αυτόν στο Θεό, την υπομονή μου, την κατάργηση των συμβατικών καθημερινών πρακτικών. Δεν είναι τίποτα, ο Θεός μου χάρισε υγιή τον άνθρωπο και δι αυτού μου χάρισε και γεύση της Βασιλείας του.

Τέτοιος άνθρωπος ήταν αυτός, αληθής Θεολόγος, άνθρωπος της Λειτουργίας αλλά και πέρα απ\' αυτήν.

Πάντα έλεγε: δίδου ημίν εκτυπώτερον, σου μετασχείν, εν τη ανεσπέρω ημέρα της βασιλείας σου.


ΣYZHTHΣH ΣTO MΙKΡO ΔΩMATΙO ΠΕΡΙ THΣ ZΩHΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ


Από τις συζητήσεις που είχαμε καταθέτω εδώ μερικά. Πρόσεχε ιερεύ τον εαυτό σου μην ξεχάσεις να βλέπεις τον Θεό.

Ορκίστηκες να έχεις τον νου σου στην Σωτηρία τόσο την δική σου όσο και των άλλων.

 Κάθε καιρός είναι κατάλληλος για να δώσεις το Βάπτισμα και την Θεία Κοινωνία γιατί κάθε καιρός είναι κατάλληλος για τον θάνατο.

Να θυμάσαι ότι ο άνθρωπος μπορεί να πει όχι στον Θεό, ο Θεός δεν μπορεί να πει όχι στον άνθρωπο.

Αυτού του Θεού είμαστε ιερείς, που επιτρέπει στο πλάσμα του να πει όχι να μην γίνει το θέλημά σου δηλαδή να γεννήσει την κόλαση.

Στους ανθρώπους μπορείς να πεις ότι: ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη εκεί μας αναμένει όσο πιο βαθύς είναι ο Άδης σου τόσο βαθύτερα είναι ο Χριστός.

Η οδύνη είναι το ψωμί που ο Θεός μοιράζεται με τον άνθρωπο και που έχει υποχρέωση ο δούλος του ο παπάς να μοιραστεί κι αυτός με τον σύνολο του.

Στον Σταυρό ο Θεός ενάντια σε ότι είχαμε ποτέ φανταστεί για θεό, τάχθηκε με το μέρος του ανθρώπου.

Ο Θεός έγινε άνθρωπος, δηλώνει την αγάπη του ζητά την αγάπη μας και μας απαλλάσσει από κάθε οφειλή. Ο αγώνας μας είναι η προσοχή στην πνευματική πηγή του κακού, το οποίο δεν προέρχεται από την φύση αλλά συντελείται μέσα στο πνεύμα.

Αυτός που είδε την αμαρτία του είναι πιο μεγάλος από αυτούς που γνώρισαν αγγέλους.

Τότε από την άβυσσο των αμαρτιών μου επικαλούμαι την άβυσσο της Χάριτος σου.

Πρόοδος στον αγιασμό σου, παπά μου, φαίνεται όταν η καρδιά σου ήσυχη διαστέλλεται και ανθίζει σε κοσμική ευσπλαχνία, δεν μπορεί να κρίνει κανένα, σηκώνει το κακό όλου του κόσμου, περνά την Γεθσημανή και καλύπτει τα πάντα με τον μανδύα της αγάπης.

Η αγάπη είναι ο Θεός που ρίχνει το βέλος τον Μονογενή του Υιό αφού έβρεξε την ακίδα του βέλους με το ζωοποιό πνεύμα.

Η ακίδα είναι η πίστη που όχι μόνο εισάγει το βέλος αλλά και τον τοξότη μαζί της.

Ευάγγελε μου, αν ποτέ γίνεις ιερέας να θυμάσαι ότι αυτό που σκανδαλίζει τους άπιστους δεν είναι οι άγιοι αλλά το αναμφισβήτητο γεγονός ότι δεν είμαστε όλοι άγιοι.

Η κατάσταση του κόσμου μοιάζει με αυτήν την προ του Μ. Κωνσταντίνου, και χειρότερη γιατί τότε οι άνθρωποι ήσαν ειδωλολάτρες τώρα είναι άθεοι. Έτσι αντί η εκκλησία να κρίνει τον κόσμο η \'Εκκλησία κρίνεται από τον κόσμο γιατί ο κόσμος μπορεί να την κατηγορήσει ότι μέσα σε τόσους αιώνες έχασε την ικανότητα της μαγιάς και ΑΝΤΑΝΑΚΛΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ και μάλιστα πιστά.

Η εκκλησία από αρραβωνιαστικιά έγινε θΡΗΣΚΕΥΤIΚΗ κοινωνία. ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ εξεγείρει, ανατρέπει όχι την δομή του κόσμου αλλά την δομή του ανθρώπινου πνεύματος. Ο Χριστός εντός.

Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη και πλήθος ανθρώπων θα βρει την ειρήνη δίπλα σου.

Παπά μου, το να πλησιάσεις τον σύγχρονο άνθρωπο είναι τέχνη.

Το ουσιώδες είναι να μεταφερθείς στην θέση του, να σβήσεις τον εαυτό σου και να αφήσεις τον Χριστό να μιλήσει.

Όλη σου η Θεολογία που σε έμαθαν σωριάζονται σαν θρύψαλα μπροστά σε ένα εγκληματία, ένα νεκρό, μια μοναξιά.

 Όμως η ζωντανή ζεστασιά της παλάμης σου μπορεί να κάνει ανθρώπους σβησμένους, λερωμένους κι άσχημους να ακτινοβολούν ξαφνικά ακτίνες Φωτός και να ανασύρεις στην επιφάνεια αυτό που κοιμάται.

Την κοινωνία.

Ο Μυστικός Δείπνος, η Θεία Κοινωνία, που ετοιμάζεις είναι μυστήριο εν πορεία, γι\' αυτό στεκόμαστε όρθιοι. Και αν γίνουμε απόβλητοι από την κοινωνική ζωή πρέπει να ωριμάσουμε σαν μία γενιά ομολογητών.


..................


Πάτερ Νικόλαε είδα ότι είσαι άνθρωπος του Θεού. Σε παρακαλώ πες μου ποιά είναι Η μυστική σου εργασία, τι μου κρύβεις;

«Ευάγγελε μου ήλθε η ώρα νομίζω να μάθεις όλα τα κατ\' εμέ σαν μία παρακαταθήκη Διδασκάλου προς μαθητή.

Δεν είμαι άρρωστος τουλάχιστον δεν πάσχω από αλκοολισμό!

Μεταξύ των σπουδών μου είναι και η ψυχολογία του χρήστη.

Αφού ήρθα στην Αθήνα και κατέθεσα τα χαρτιά μου και ο καιρός περνούσε, με το σήμερα αύριο, μίλησα με τον διευθυντή της κλινικής που είναι φίλος μου από την Αμερική, του είπα για προγράμματα στην Αμερική όπου ο γιατρός ζει μαζί με τους αρρώστους για όλο τον χρόνο του προγράμματός τους με εξαιρετικά αποτελέσματα.  Έτσι παρακολουθώ το πρόγραμμα, χωρίς κανείς να το γνωρίζει από τους συναρρώστους μου.

Ζω έγκλειστος τρεις μήνες περίπου, επιταχύνθηκε το πρόγραμμα αλλά κυρίως αυτοί που έφυγαν αυτό το διάστημα δεν υποτροπίασαν».

Μα τι μου λέτε, πουλήσατε τον εαυτό σας σαν δούλο εδώ μέσα, δεν βλέπετε ούτε καν παιδιά, υποφέρετε την τρέλα του καθενός.

 Ναι αλλά έχω το δωματιάκι μου, την προσευχή μου την πίστη μου, έχω τον καθρέφτη μου όλους τους αδελφούς τους έγκλειστους.

Εκείνο που με ξεσχίζει τα σπλάχνα ήταν ότι δεν μπορούσα να λειτουργώ.

Τώρα τελευταία παίρνω κι εγώ όπως όλοι μία άδεια και πηγαίνω εδώ σε ένα μοναστηράκι να λειτουργώ και επανέρχομαι.

Μα δεν τρελαθήκατε εδώ μέσα φυλακισμένος αναίτια τόσους μήνες;

Πιέστηκα πιέστηκα ήταν εμπειρία τάφου αλλά όμως γνώρισα όλους αυτούς τους φίλους του Χριστού τους ελάχιστους.

Αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ανάξιοι του παραδείσου, τους συμπαραστάθηκα, τους άκουσα, τους έδωσα λίγο νερό, λίγη πίστη και κυρίως επλατύνθηκα κι εγώ και πάλι δούλος αχρείος είμαι. Αναλογίζομαι την ώρα της εξόδου μου και ελπίζω στο έλεος της εκκλησίας Του και στο ιδικό Του.

Πάτερ Νικόλαε, είστε τόσο νέος ούτε 53.

Ήταν Τετάρτη της πρώτης των νηστειών που κάναμε αύτη την κουβέντα της καρδιάς, που μου χάραξε την καρδιά.

Την Παρασκευή θα πάρω άδεια, θα πάω στο μοναστηράκι που σας είπα για τους χαιρετισμούς και για λειτουργία την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Ελάτε κι εσείς να σας δούμε. Πάρτε ένα τηλέφωνο το Σάββατο να σας πούμε την ώρα της Λειτουργίας την Κυριακή.

Πράγματι το Σάββατο των Αγίων Θεοδώρων τηλεφώνησα.

Ευλογείτε πάτερ ο Κύριος.

Σας παρακαλώ θέλω να μιλήσω στον πατέρα Νικόλαο. Δεν γίνεται, μου είπε.

Πότε να ξαναπάρω για τον π. Νικόλαο, πότε;

Μόλις προ ολίγου τελείωσε την Θεία λειτουργία κατέλυσε και πέθανε μπροστά στην Αγ. Τράπεζα την ώρα που την ασπαζόταν για να βγει από το Ιερό.

Επειδή αργούσε να βγει μπήκε ο εκκλησάρης και τον βρήκε γονατιστό αλλά χωρίς πνοή.

Έχει έρθει η αστυνομία, θα τον πάνε για νεκροτομή, θα τον στείλουν στην Αμερική.

Δεν ξέρω τι λέτε, πάτερ, εγώ προχτές του μίλησα, τέλος πάντων ήμασταν μαζί. Ήταν μια χαρά.

Δεν μπορεί, δεν είναι αυτός.

Όχι αυτός είναι.

Έτσι το ήθελε ο Θεός.

Έτσι ετελειώθη ο Νικόλαος ο άρχων, ο εργάτης των εντολών του Χριστού, ο κρυφός, ο φίλος μου, ο ολιγοήμερος, ο γνήσιος ποιμένας που άφησε τα 99 για το ένα, που πουλήθηκε δούλος σαν κι αυτόν τον επίσκοπο του γεροντικού, ο ιερέας του 20 αιώνος του απατεώνος που τα μάτια του δεν απατήθηκαν αλλά είδε καθαρά την εικόνα του κόσμου χωρίς φαντασία.

Aς έχουμε την ευχή του.

[Ἰωάννης]

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΙΗΣΟΥ ΑΔΕΛΦΟΙ,
  ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΛΗΘΟΣ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΟΥΡΑΣΗ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΣΑΣ ΠΡΟΞΕΝΗΣΟΥΝ... ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ ΝΑ ΤΑ ΜΕΛΕΤΗΣΕΤΕ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑΑΠΟ ΤΟ 7-6-2010(19,35,41 ΩΡΑ) ΕΩΣ ΕΔΩ  !!! ΕΓΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΣΑΣ ΩΦΕΛΕΙΑ ΚΟΥΡΑΣΤΗΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΑ... ΤΙ ΩΦΕΛΕΙΑ ΑΠΟΚΟΜΙΖΩ ΕΓΩ... Η ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ 4 ΚΑΙ ΜΙΣΗ ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΟΙΜΗΘΕΙ... ΔΕΝ ΤΟ ΛΕΩ ΑΠΟ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΚΙ ΑΝ ΤΟ ΛΕΩ Ο ΘΕΟΣ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ. ΑΛΛΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΙ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΑ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΣΑ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΑΝ ΚΑΙ ΑΠΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ... ΠΕΙΤΕ ΜΕ ΦΑΝΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΟΤΙ ΑΛΛΟ ΦΑΝΤΑΖΕΣΤΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ... ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ... ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΤΥΧΟΝ ΑΣΤΕΙΧΕΙΩΤΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΓΡΑΨΑ...ΚΑΛΟ ΞΗΜΕΡΩΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ...

[Ἰωάννης]

Μετά λοιπόν από τα παραπάνω αλλά και άλλα συγκλονιστικά στοιχεία που έρχονται αποδεικνύεται ότι καμία σχέση δεν έχουν να κάνουν μέ τον πραγματικό πατέρα Ιωάννη Ρωμανίδη και την καθάρα πατερική θεολογία του όσα φαντασιώδει αναφέρει περί αυτού ο κύριος Μποζοβίτης... Ο οποίος αναφέρει στην αρχή της ενότητος
     <<Εγώ, οφείλω να το ομολογήσω, υπήρξα φανατικός μελετητής και θαυμαστής του Ρωμανίδη.>>. Aπ\'ότι όμως φαίνεται δεν ισχύει αυτό στην πραγματικότητα διότι πως μπορεί να ισχυρίζεται κανείς ότι είναι φανατικός μελετητής κάποιου έχοντας διαβάσει μόνο ένα του βιβλίο! Πού το στηρίζω αυτό??? Ο κύριος Στάυρος άθελα του ίσως άφησε να τού ξεφύγει στην ενότητα περι αγίων λειψάνων όπου ο πατήρ Πάυλος κάνει κάποιες αναφορές στην δογματική του παπα-Γιάννη (πολυ βασικο έργο του τελευταίου) και ο staboz λέει τα εξής διαφωτιστικά
    <<Αλλά σου είμαι και ευγνώμων, διότι δεν τα ήξερα αυτά τα πράγματα. Και απ᾿ ότι φαίνεται σύντομα θα μου χρειαστούν, δεδομένου ότι η ρωμανιδική κομπανία ετοιμάζεται να εκδόσει την αλληλογραφία Ρωμανίδη-Τρεμπέλα για να χτυπήσουν τον Τρεμπέλα. Είμαι ήδη έτοιμος αρκετά, αλλά κάτι τέτοια μου είναι επίσης πολύ χρήσιμα. Τουλάχιστον για να καταπραΰνης την αγανάκτησή μου, βρές μου μερικά ακόμη. Τα κριτήρια, μετά από τόσο βρίσιμο που έκανα, πιστεύω να τα κατανόησες...>>
     Ακόμη το <<φανατικός>> δηλώνει την αιτία των επιθεσεών του! Καθώς, ότι το βλέπουμε από την αρχή με φανάτισμο και (πρόσκαιρο) ενθουσιασμό στην συνέχεια έρχεται κάποια στιγμή που ο μάγικος αυτός κόσμος που δημίουργήσαμε αυτο-γκρεμίζεται και εμείς στρεφόμαστε εναντίον αυτού που πρίν αποθεόναμε!!! ( ΤΟ ΞΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΧΩ ΠΑΘΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΣΑΝ ΕΦΗΒΟΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΣΤΑΥΡΟ!!!:blush:) ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΠΡΟΣΦΕΥΓΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ!!! ΔΕΝ ΕΧΩ ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΜΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΔΙΕΝΕΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΑΠΗΤΟ ΜΟΥ ΚΥΡΙΟ ΜΠΟΖΟΒΙΤΗ (ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΩ ΚΙ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΓΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ). Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!
    Τώρα όσον αφορά το ότι <<η ρωμανιδική κομπανία ετοιμάζεται να εκδόσει την αλληλογραφία Ρωμανίδη-Τρεμπέλα για να χτυπήσουν τον Τρεμπέλα.>> περί αυτού απαντά ο π. Γεώργιος Μεταλληνός στην ΕΙΣΑΓΩΓΗ του εν λογο βιβλίου που τελικά εκδόθηκε απ΄τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ και έχει τον τίτλο << ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟΝ-ΑΛΛΗΛΟΓΡΑΓΙΑ Π.Ι.ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ Κ\' ΚΑΘ.Π.Ν.ΤΡΕΜΠΕΛΑ->> (ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ Ο ΠΙΟ ΑΦΕΛΗΣ ΝΑ ΔΙΑΠΥΣΤΩΣΕΙ ΤΙ \'\'ΤΕΡΑΣ\'\' ΓΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΠΑΤΕΡΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΗΤΑΝ ΣΕ ΝΕΑΡΗ ΗΛΙΚΙΑ Ο ΠΑΤΗΡ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΤΕΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΝΙΚΗΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟΝ \'\'ΟΓΚΟΛΙΘΟ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΤΡΕΜΠΕΛΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΤΑ ΤΡΙΠΛΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ!!!)
      <<Παρ\'όλα αυτά επειδή ως γνωστών, τα πάντα στον τόπο μας και ιδιαίτερα στον εκκλησιαστικό χώρo, αντιμετωπίζονται συνήθως παραταξιακά, είναι βέβαιο, ότι δεν θα λείψουν και εκείνοι, που για λόγους συναισθηματικούς και οπωσδήποτε αντιεπιστημονικούς, θα αντιδράσουν στο εγχειρημα μας,<<πολύς γαρ  της συνηθείας ο παραλογισμός>>, κατά τον Χρυσόστομο, για να μη θιγεί κατ\'αυτούς το κύρος του κ.Τρεμπέλα.
               Στην έρευνα όμως δεν ισχύουν αυτά τα κριτήρια. Οι Μεγάλοι παραμένουν μεγάλοι παρ\'όλες τις τυχόν ελλείψεις σε καποια περίοδο της ζωής τους ή και τα λάθη τους... Στα πρόσωπα των δύο αντιμαχομένων πάλευαν δύο διαφορετικοί κόσμοι και δύο διαφορετικές και ασύμπτωτες μεταξύ τους θεολογικές παραδόσεις.>>

[Ἰωάννης]

Πάμε τώρα στα όσον αφορα περί <<στρομφαλισμένων στρομφαλισμών>>όπως σας το είχα υποσχεθεί !!!
 ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
  <<Τώρα, συγγνώμην, αλλά η γραφίδα του Ρωμανίδη, τουλάχιστον εδώ, δεν είναι δυσνόητη. Βλακώδης είναι. Και δεν είναι απλά βλακώδης, είναι βλακώδης σε φρικιαστικό, σε εξοργιστικό βαθμό!
Άει στο καλό πια με τους Ρωμανίδηδές σας και όλους τους φωστήρες σας της ψευτορωμαίϊκης, νεορθόδοξης, χαζοπαραδοσιακής θεολογίας σας! Νούν δεν έχεις, άνθρωπέ μου; Τί φωτισμούς και δοξασμούς και αξονικές τομογραφίες και συμπυκνωμένες σαχλαμάρες μου κουβαλάς εδώ πέρα; Τόσο πολύ δεν μπορείς να διακρίνεις αυτό το απλό πράγμα; Και όλος αυτός ο τσιγγάνικος αχταρμάς των στροφαλισμένων στροφαλισμών είναι Ορθόδοξη δογματική και συμβολική θεολογία! Έ, πάει... παλαβώσαμε εντελώς! Ά, ξέχασα τις μελανές οπές. Τί μελανές; \"αι μέλαναι οπαί\"!   Μνήσθητί μου, Κύριε! Και πάντως αυτές σίγουρα υπάρχουν στα ψευτορωμαίικα κρανία. Γι᾿ αυτό απορρόφησαν όλη τη φαιά ουσία και μπορούν να γράφουν οι άνθρωποι τέτοιες παγκόσμιας εμβέλειας ηλιθιότητες...>>
   Ας δούμε όμως πρώτα σε ποιο κείμενο του παπα-Γιάννη αναφέρεται...

Τα Ιερά Λείψανα

Ιωάννου Ρωμανίδη

Υπάρχουν δύο γενικά είδη άγιων λειψάνων, αυτά που ευωδιάζουν και αυτά που και σώζονται ολόκληρα ή σχεδόν ολόκληρα. Φαίνεται ότι τα πρώτα ανήκουν εις τους αγίους που ευρίσκοντο εις την κατάστσιν φωτισμού όταν εξεδήμησαν και τα δεύτερα εις αγίους που ευρίσκονται εις κατάστασιν δοξασμού.

Από μαρτυρίας πατέρων προκύπτει το γεγονός ότι η άκτιστος δημιουργική, συνεκτική, προνοητική, καθαρτική, φωτιστική και θεωτική ενέργεια του Θεού είναι απλή, διαιρείται αδιαιρέτως και πανταχού παρούσα ενεργεί τα πάντα εν πάσι. Έτσι ο θεούμενος εν Αγίω Πνεύματι ευρισκόμενος βλέπει ως μέλος του Σώματος του Χριστού τον Πατέρα εν τω ενσαρκωθέντι Λόγω έσωθεν. Αυτών τα σώματα διατηρούνται τοιουτοτρόπως αφού η νοερά ενέργεια τους συνεχίζει να στροφαλίζεται κυκλικώς εντός της καρδίας τους εν κοινωνία με την θεωτικήν ενέργειαν της Αγίας Τριάδος. Πιθανόν, θα ημπορούσαμεν να δούμεν τον στροφαλισμόν αυτόν με μαγνητικό αξονικό τομογράφο.

Φαίνεται ότι έχουν δίκαιον εκείνοι πού πιστεύουν ότι αι μέλαναι οπαί ευρίσκονται όχι μόνον εις το κέντρον των Γαλαξιών δίνοντες εις αυτάς την κυκλικήν τους κίνησιν, αλλά και εις μικροσκοπικά μεγέθη παντού εις το σύμπαν και αναμεσά μας και μέσα μας.

Πηγή: Ιωάννου Ρωμανίδου, Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τ.Α΄, Τετάρτη έκδοσις, Εκδ. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 25.
  Συγνώμη όμως να κάνω πρώτα μία έυλογη ερώτηση στον κύριο Μποζοβίτη. Αρνείσθαι το τρίπτυχο της πνευματικής ζωής κάθαρσις-φωτισμός-θέωσις κάτι το οποίο συναντάται και τονίζεται σε όλην την πατερικήν και δη στην νηπτικήν παράδοσιν(βλέπε φιλοκαλία όπου σε κάθε σελίδα της αναφέρονται τα 3 αυτά στάδια- τώρα αν καποιος θέλει ας μου ζητήσει να παραθέσω χωρία) ??? Ποιά είναι λοιπόν  η πνευματική πορεία του ορθοδόξου κατ\'εσάς?
 Τέλος πάντων παμε τώρα εις τον <<τσιγγάνικον αχταρμά των στρομφαλισμένων στρομφαλισμών>>:weirdo::weirdo::weirdo: που κάνει ο \'\'τσιγγάνος\'\':laugh: Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εις το έργον του <<ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΙΕΡΩΣ ΗΣΥΧΑΖΟΝΤΩΝ>> Κατ΄αρχάς πρίν πάμε στο κείμενο πρέπει να δούμε κάτι πολυ σπουδαίο!!! Το θέμα της νόσου της ανθρωπίνης προσωπικότητος! Η οποία νόσος είναι εκείνη η οποία  δημιουργούσε τις θρησκείες (και τις δημιουργεί ακόμη)! Τώρα η εν λόγω νόσος είς τι συνίσταται?<<Συνίσταται είς το ότι υπάρχει βραχυκύκλωμα μεταξύ του πνέυματος εις την καρδίαν του ανθρώπου (δηλαδή της κατά τους Πατέρας νοεράς ενεργείας) και του εγγεφάλου.Εις την φυσιολογικήν της κατάστασιν η νοερά ενέργεια κινείται κυκλικώς ωσάν στρόφαλος προσευχομένη εντός της καρδίας. Εις την νοσούσαν κατάστασιν της η νοερά ενέργεια δεν στροφαλίζεται κυκλικώς. Αλλά ξεδιπλωμένη και ριζωμένη είς την καρδίαν κολάει στον εγκέφαλον με αποτέλεσμα τα νοήματα του εγκεφάλου  που είναι όλα από το περιβάλλον, να γίνονται νοήματα της νοεράς ενεργείας ριζωμένη πάντοτε είς την καρδίαν. Ετσι ο πάσχων γίνεται δουλος του περιβάλλοντος του. Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα προερχόμενα εκ του περιβαλλοντός του νοήματα με τον θεόν ή τους θεούς του.>> ΑΥΤΟ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ <<ΗΛΛΑΞΑΝ ΤΗΝ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΦΘΑΡΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝ ΟΜΟΙΩΜΑΤΙ ΕΙΚΟΝΟΣ ΦΘΑΡΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΠΕΤΕΙΝΩΝ ΚΑΙ ΤΕΤΡΑΠΟΔΩΝ>>(ΡΩΜΑΙΟΥΣ 1-23) ΤΑΥΤΙΣΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΚΤΙΣΤΟ ΜΕ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ!!!
              Αυτά τα έγραφε ο παπα-Γιάννης στην δογματική του αλλά και στο κορυφαίο <<ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ>> του <<το οποίο όχι μόνο θα μείνει ορόσημο της θεολογικής μεταστροφής της δεκαετίας του 60\', αλλά και μέτρο διαυγέστατης εκκλησιαστικής ορθοδοξίας>>(Χρ. Γιανναράς <<Ορθοδοξία και Δύση στην νεότερη Ελλάδα>>) για το οποίο οι καθηγητές θεολόγοι που το διαβάζανε σκίζανε στην κυριολεξία τα διπλώματα τους για αυτά που διδάσκανε μέχρι τότε!!!
        Α!!! ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΡΙΑ!!! ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΕΡΙ ΡΩΜΑΝΙΔΗ ΕΦΟΣΟΝ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΕΞΕΤΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΗ ΑΠΟΣΙΩΠΑΤΕ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΥΤΗ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΑΝΑΠΟΔΑ??? ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ!!! ΑΦΟΥ ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ <<Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΗ>> ΑΛΛΑ <<ΤΟ ΘΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΗ>>.
Οσον αφορά τώρα τα πέρι <<της ψευτορωμαίϊκης, νεορθόδοξης, χαζοπαραδοσιακής θεολογίας σας!>> απαντά ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος
   
 4. Η περίπτωση του π. Ιωάννη Ρωμανίδη

Στους θεολόγους της δεκαετίας του \'60 πολλοί συγκαταλέγουν και τον Πρωτοπρεσβύτερο π. Ιωάννη Ρωμανίδη, ο οποίος πράγματι εδημιούργησε μεγάλη έκπληξη την εποχή εκείνη και συνετέλεσε στην επαναφορά της θεολογίας στην Ελλάδα προς την πατερική παράδοση.

Θεωρώ ότι δεν είναι ορθό να συγκαταλέγεται ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης σε αυτό το ρεύμα της λεγομένης νεορθοδοξίας. Και αυτό για πολλούς λόγους.

Ο πρώτος είναι ότι ο π. Ιωάννης εμφανίσθηκε στα θεολογικά γράμματα και την επιστήμη της θεολογίας την δεκαετία του \'50, πρώτα με μελέτες και ύστερα με την διατριβή του, με τίτλο «Το Προπατορικό αμάρτημα», που απετέλεσε πράγματι σταθμό στην Θεολογική Σχολή Αθηνών, όπου δημιούργησε μεγάλη συζήτηση, αλλά και γενικότερα στον θεολογικό κόσμο στην Ελλάδα.

Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί ο π. Ιωάννης δεν επηρεάσθηκε από τους Ρώσους θεολόγους της Διασποράς ούτε από την διαλεκτική προτεσταντική θεολογία, αλλά από την προσωπική έρευνα που έκανε στους Αποστολικούς Πατέρας της Εκκλησίας. Μεγαλωμένος στο προτεσταντικό περιβάλλον της Αμερικής σπούδασε και σε Παπικό Ινστιτούτο, όπου διδάχθηκε και μελέτησε την θεολογία του Θωμά του Ακινάτη, και σε προτεσταντικές Θεολογικές Σχολές, όπως του Γιέϊλ και του Χάρβαρντ και γνώρισε πολύ καλά την νοοτροπία τους. Κυρίως επειδή οι Προτεστάντες δίδασκαν ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας αλλοίωσαν την αποστολική παράδοση, γι\' αυτό μελέτησε διεξοδικά τους Αποστολικούς Πατέρας (Ειρηναίο, Ιγνάτιο, Μεθόδιο, Ιουστίνο, Πολύκαρπο κλπ.) οι οποίοι είναι ο κρίκος εκείνος που συνέδεσε τους Αποστόλους και τους μετέπειτα Πατέρας. Καρπός αυτής της μελέτης ήταν η διατριβή του για το προπατορικό αμάρτημα, όπου, μεταξύ άλλων, διαπιστώνει την διαφορά μεταξύ σχολαστικής και ορθοδόξου θεολογίας. Είναι χαρακτηριστικός ο υπότιτλος της μελέτης του για το προπατορικό αμάρτημα, που προσδιορίζει το περιεχόμενο του βιβλίου: «Συμβολαί εις την έρευναν των προϋποθέσεων της διδασκαλίας του Προπατορικού Αμαρτήματος εν τη μέχρι του Αγ. Ειρηναίου Αρχαία Εκκλησία, εν αντιβολή προς την καθόλου κατεύθυνσιν της Ορθοδόξου και της Δυτικής μέχρι Θωμά του Ακινάτου Θεολογίας».

Ο τρίτος λόγος, κατ\' επέκταση, ήταν ότι όταν ήλθε στην Ελλάδα την δεκαετία του \'50 αισθάνθηκε μεγάλη έκπληξη από το κλίμα το οποίο συνάντησε. Μετά την εκπόνηση της διατριβής του μελέτησε ακόμη βαθύτερα το θέμα και έφθασε σε άλλα συμπεράσματα, όπως στην θεολογία του ησυχασμού και την ζωή της Ρωμηοσύνης, την οποία όμως Ρωμηοσύνη την έβλεπε περισσότερο μέσα από την νηπτική και ησυχαστική παράδοση της Εκκλησίας. Σημειώνω δε ότι όποιος ερμηνεύει την θεωρία του π. Ιωάννου Ρωμανίδη περί Ρωμηοσύνης μέσα από εθνικισμούς και όχι μέσα από την νηπτική παράδοση της Εκκλησίας, η οποία είναι υπέρβαση κάθε εθνικισμού, αυτός παρερμηνεύει τις απόψεις του.

Επομένως, οι μετέπειτα μελέτες του π. Ιωάννου Ρωμανίδη δεν είναι έκπτωσή του από τις πρώτες μελέτες του, όπως ισχυρίζονται μερικοί, αλλά είναι θετική εξέλιξή τους, δηλαδή πορεία προς την ακραιφνή πατερική παράδοση. Ακόμη, όσοι ερμηνεύουν την διδασκαλία του μέσα από άλλα ρεύματα μονοφυσιτικά, νέο-νεστοριανικά και ωριγενιστικά και αυτοί τον αδικούν. Για παράδειγμα, επειδή μερικοί απέδωσαν ωριγενισμό σε μερικές απόψεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδου, μελέτησα τις δοξασίες του Ωριγένους που καταδικάσθηκαν από την Πέμπτη Οικουμενική Σύνοδο, όπως φαίνονται στα διασωθέντα Πρακτικά της, και δεν διέκρινα κάποια επίδραση. Αν μερικές απόψεις του Ωριγένους είναι ορθόδοξες και πέρασαν δια των Πατέρων της Εκκλησίας (Μ. Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, κλπ.) στην παράδοσή της, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον π. Ιωάννη. Άλλωστε ο π. Ιωάννης επανειλημμένως σε κείμενά του αναφερόταν σε εσφαλμένες απόψεις του Ωριγένους. Έχω υπ\' όψιν μου απομαγνητοφωνημένη ομιλία του, στην οποία κάνει οξεία κριτική στις απόψεις του Ωριγένους.

Ο τέταρτος λόγος είναι ότι ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης ήξερε πολύ καλά την ρωσική θεολογία της Διασποράς, όπως και τα αίτια και τους σκοπούς αυτών που την διέδιδαν, καθώς επίσης ήξερε πολύ καλά την γερμανική ιδεαλιστική, διαλεκτική και υπαρξιακή θεολογία της Δύσεως και έκρινε ανάλογα αυτούς που την ανέπτυξαν ή την μετέφεραν στην Ελλάδα.

Μάλιστα υποστήριζε την άποψη ότι όταν κάποιος προσβάλλεται στον σωματικό οργανισμό του από ένα μικρόβιο ή ιό, πρέπει να βρεθή η αιτία της προσβολής, από που προέρχεται αυτός ο ιός. Κατά παρόμοιο τρόπο, όταν κάποιος μεταφέρει έναν «θεολογικό ιό η μικρόβιο» στην Ελλάδα, πρέπει να εξετασθή για να βρεθή το πρόσωπο από το οποίο το «κόλλησε». Υποστήριζε δε ότι μια τέτοια έρευνα στα θεολογικά γράμματα μπορεί να καταδείξη ότι κάποιος Έλληνας θεολόγος που σπούδασε στην Δύση μετέφερε στην Ελλάδα το ανάλογο «θεολογικό μικρόβιο» η «θεολογικό ιό»!

Το συμπέρασμα των ανωτέρω σκέψεών μου είναι ότι η μελέτη της θεολογίας της δεκαετίας του \'60 πρέπει να γίνεται με προσοχή και μέσα από την προοπτική των προϋποθέσεων που εντοπίσθηκαν πιο πάνω, αλλ\' όμως πρέπει να υπογραμμισθή με έμφαση ότι η ορθόδοξη θεολογία δεν μπορεί να ερμηνεύεται μέσα από δεκαετίες, αλλά μέσα από την διαχρονική παράδοση και διδασκαλία των Προφητών, των Αποστόλων και των Πατέρων. Δηλαδή, στην ορθόδοξη θεολογία δεν υπάρχει θεολογία της δεκαετίας του \'60, αλλά η θεολογία των θεοπτών Αγίων, που είναι αντίθετη με τον στοχασμό των φιλοσόφων.–

    ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΛΟΓΩ ΚΟΠΟΣΕΩΣ (ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ)!

[Iaspis]

Ὁ καθαρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ θανάσιμο προπατορικὸ  ἁμἀρτημα εἶναι τὸ Ἂγιο Βάπτισμα εἲς τὸ ὂνομα τῆς Ἀγίας Τριάδος. Ἐκεῖ ὁ ἂνθρωπος καθαρίζεται, συγχωρεῖται, καὶ καλεῖται νὰ ζήση στὸν παρόντα αἰῶνα σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς, καὶ τὴν ἒνσαρκο παρουσία τοῦ ἀναμάρτητου  Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, κάτι πού ἀποτελεῖ τὴν ὀδὸ τῆς ἀλήθειας, πρόοδος χωρὶς τέλος, καὶ ὂρια, ἀφοῦ οὐδεὶς ἂνθρωπος, πέραν τοῦ Θεανθρώπου, δύναται νὰ ζήση ἀναμάρτητος στὸν παρόντα αἰῶνα!
Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει πρὸς σωτηρίαν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, γιὰ νὰ θεραπεύει τὸν ἂνθρωπο ἀπὸ τὴν πτώση, συγχωρώντας του τὴν ἀμαρτία καί περιχωρώντας τον  στὴν  ἐν Χριστῶ ἀγάπη, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Κυρίου χωρίς τὴν ὁποῖαν δὲν δυνάμεθα οὐδὲν!
Ὁ ἂνθρωπος ἀσθενεῖ ἀπὸ τὴν πτὠση στὸν παρόντα αἰῶνα,  ὃμως ὣς εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, δὲν εἶναι  ἀπὸ τὴν φύση του «ψυχασθενής», διότι ἡ ψυχὴ, ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὴν θεïκὴ πραγματικότητα, εἶναι αἰώνια στὴν φύση της, καὶ ὣς ἐκ τούτου ἂφθαρτη καὶ  μὴ υποκείμενη σὲ ἀσθἐνεια! Αὐτὸ ποὐ ἀσθενεῖ, φθείρεται καὶ πεθαίνει  εἶναι ἡ πτωτικὴ φύση τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὴν κολάζει ἡ ἀμαρτία. Γι αὐτὸ ἡ Χἀρις τοῦ Κυρίου εἶναι ἀπαραίτητη γιὰ τὴν σωτηρία μας, διότι μέ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ανακαίνιζεται καὶ ἀποκαθίσταται  ἡ ἀθάνατη ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὴν πρὸ πτώσεως δόξα της. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι  ἡ εἲσοδος σὲ θεραπευτήριο «ψυχασθενῶν», ἀλλὰ ἡ ἒξοδος τοῦ ἀνθρώπου  ἀπὸ τὸν ψυχαναγκασμὸ τῆς πτωτικῆς του φύσεως, στὴν πρὸ πτώσεως δόξα του, στὴν ὀδὸ τῆς ἴασις  ὃλων  τῶν  παθῶν καὶ τῶν ἀσθένιων τῆς πτωτικῆς μας φύσεως, στὴν  συγχώρηση καὶ τὴν ἐπαναφορὰ  ἀπὸ τὴν ἀμαρτία πού μᾶς κολάζει.

Ποιός εἶναι ὁ ἂνθρωπος;

«Πρόσεχε, λοιπόν, σεαυτῷ». Δηλαδή, οὔτε τὰ δικά σου, οὔτε τὰ γύρω ἀπὸ ἐσέ. Ἀλλὰ πρόσεξε μόνον τὸν ἑαυτόν σου. Διότι ἄλλο πρᾶγμα εἴμεθα ἡμεῖς οἱ ἴδιοι καὶ ἄλλο πρᾶγμα τὰ δικά μας καὶ ἄλλο τὰ γύρω ἀπό μας. Ἡμεῖς εἴμεθα ἡ ψυχὴ καὶ ὁ νοῦς, διότι ἐχομεν ἰπλασθῆ σύμφωνα μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ κτιστοῦ μας. Ἰδικόν μας εἶναι τὸ σῶμα καὶ αἱ αἰσθήσεις του. Γύρω δὲ ἀπό μᾶς ὑπάρχουν χρήματα, τέχναι καὶ ὅλη ἡ ὑπόλοιπος πραμάτεια τοῦ βίου. (Μ.Βασιλείου εἲς τὸ «Πρόσεχε σεαυτῷ)

Ἐμεῖς εἲμεθα ἡ ψυχὴ καὶ ὁ νοῦς καὶ δικὸ μας εἶναι τὸ σῶμα καὶ οἱ αἰσθήσεις του, καὶ γύρω ἀπὸ ἐμᾶς ὑπάρχει ἡ πραμάτεια τοῦ βίου μας, λέει Μ. Βασίλειος. Ἐμεῖς δηλαδὴ εἲμεθα ἀθάνατοι, «καταδικασμένοι» νὰ υπάρχουμε στὸ αἰώνιο παρόν τοῦ Κυρίου μας, ὅμως κληρονομίσαμε μία πτωτικὴ φύση, ἐξαιτίας τῆς πλάνης τοῦ ἀκατανόμαστου, ποὺ ἀπώλεσε τὴν ψυχὴ του μεταπίπτοντας εἲς τὴν ἀφάνεια, ἐκεῖ ὅπου προσπαθεῖ νὰ παρασύρει καὶ ἐμᾶς! Κατὰ μἰαν ἒννοιαν καὶ καθ´ ὑπερβολὶν νομίζω ὅτι αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ χαρακτηρισθεῖ ὡς «ψυχασθενὴς»!  Ὁ ἂνθρωπος δὲν εἶναι «ψυχασθενὴς», μὰ περνᾶ ἀπὸ τὴν δοκιμασία αυτοῦ τοῦ αἰῶνα, μὲ ἀβίαστη  ἀπὸ τῆν φύση του, καὶ φυσιολογικὴ τὴν ἀγαθότητὰ του σὰν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, ποὺ ὅμως εξαπατήθηκε καὶ ἔπεσε. Ἡ ἀμαρτία εἶναι στὴν πραγματικότητα ἒξω ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση, βιασμὸς τῆς φύσεως μας, ποὺ ἀλλοίμονο συμβαίνει, καὶ εἶναι τρομερὴ ἡ δοκιμασία ποὺ περνᾶ ἡ ψυχὴ καὶ τὸ πνεύμα τοῦ ἀνθρώπου, καθώς καὶ ὅλα ὅσα τοὺς ἀνἠκουν, στὸν παρόντα αἰῶνα τῆς ἀπάτης! Αυτὸ δὲν εἶναι «ψυχασθένεια», εἶναι ψυχαναγκασμὸς,  ποὺ θεραπεύεται ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ γιὰ αυτοὺς ποὺ προαιροῦνται τὸν Κύριο! Ὁ ἐχθρὸς τῆς ψυχῆς μας πειράζει τὸν ἄνθρωπο παρουσιάζοντὰς του τὴν ψυχὴ νὰ ἀσθενεῖ...Καὶ τὸ κάνει γιατὶ αὐτὸς εἶναι υἱὸς τῆς ἀπώλειας, ποὺ ἀπώλεσε τὴν δικὴ του ψυχὴ.  Αὐτὸς λοιπὸν εἶναι  ποὺ μπορεῖ νὰ χαρακτηρισθεῖ μὲ τὸν ἄτοπο ὅρο ... «ψυχασθενὴς», ὥς ὀ ἂτοπος ποὺ ἀπώλεσε αυτὸ ποὺ εἶναι ἀδύνατον  νὰ ἀσθενήση, νὰ φθαρεῖ καὶ νὰ πεθάνει, καὶ γι᾽αὐτὸ τὸν λόγο χάνεται μὴ μετέχοντας σὲ Αὐτὸ ποὺ ὁρίζει τὴν Ὑπαρξη! Ὁ ὑἱὸς τῆς φθορᾶς, τῆς ἀσθένειας καὶ τοῦ θανάτου ποὺ μᾶς παρασέρνει ἀπὸ φθόνο, γιὰ νὰ άπωλέσουμε καὶ ἐμεῖς τὴν δικὴ μας ψυχὴ. Ὄχι ἡ ψυχὴ δὲν ἀσθενεῖ, ἀσθενεῖ ὅποιος ὑποδουλώνει μὲ ἀσέβεια τὴν ψυχὴ του στὴν ἀμαρτία, καὶ πεθαίνει ὅταν διαχωρίζεται ἀπὸ αὐτὴν!  Ὅμως ὁ Θεὸς ἔγινε υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἀνακαίνισε τὴν φύση μας, περνώντας ἔνδοξα μέσα ἀπὸ τὸν θάνατο!

Ὑπ´ αὐτὴν τὴν ἔννοια νομίζω,  προσευχόμεθα, δοξολογοῦμε καὶ προαιρούμεθα τὸν Κύριο, γιὰ  νὰ μᾶς θεραπεύσει καί νὰ μᾶς καθαρίσει ἀπὸ τὴν ἀμαρτία, καὶ δὲν νομίζουμε (οὐ μὴ γένοιτο) ὃτι μποροῦμε νὰ θεραπευθοῦμε καὶ νὰ καθαρισθοῦμε ἀφ´ ἐαυτοῦ, ὅπως δὲν πιστεύουμε ὃτι μπορεῖ νὰ ὑπάρξει ἀσθένεια καὶ ἀκαθαρσία σὲ αυτὸ ποὺ πράγματι εἲμαστε· δηλαδὴ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ!

Ἡ πρόοδος στὴν ἀδελφικὴ ἐν Χριστῶ ἀγάπη, ἡ προσήλωση στὴν Ἐκκλησία, ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου, ἡ συνείδηση τῆς ἀμαρτωλότητας μας, τὰ εἰλικρινὴ δάκρυα τῆς μετανοίας μας, ἡ ἀνιδιοτελὴς ἀγάπη πρὸς τὸν πλησίον, εἶναι ἡ θεραπεία γιὰ τὴν ταλαίπωρη φύση μας. Ὃποιος ἀξιώνεται  τὴν Χάρη τοῦ Χριστοῦ, δὲν μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει τὸν ἐαυτὸ του, καθ´ οἰονδήποτε τρόπο, ἀπὸ τὸν συνάνθρωπο ἀδελφὸ του, τουναντίον συνειδητοποιεῖ ὁ χαριτωμένος τὴν ἀναξιότητα του ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καί στέκει προσευχόμενος ὑπὲρ τοῦ σύμπαντος κόσμου, ευχαριστώντας καὶ δοξολογώντας τὸν Κύριο ποὺ μὲ τὸν Σταυρικὸ Του θάνατο καὶ τὴν Ἀνάστασὴ Του καθάρισε τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀπὸ τὴν ἀμαρτία.

Ἂλλη κάθαρση δὲν υπάρχει ἀδελφοὶ, καὶ θαρρῶ πὼς ὃλα τὰ ὑπόλοιπα εἶναι λίγο ἢ περισσότερο ἀκάθαρτα. Ὁ ἂνθρωπος ἒχει τὴν μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ βαδίσει τὴν πρόσκαιρη δοκιμασία του σέ αὐτὴν τὴν ζωὴ σὰν μέλος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀγωνιζόμενος νὰ σταθεῖ μὲ τὴν ἀνακαινισμένη φύση του, ποὺ τὴν ἒλαβε ἀπὸ τὴν Σταυρικὴ θυσία τοῦ Θεανθρώπου ὥς Χάρη, μὲ τὸ Ἂγιο Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα καὶ τὰ ὑπόλοιπα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ ἡ Πνευματικὴ πρόοδος μας ἐν Κυρίω τελεῖται νομίζω μυστικὰ καὶ ἀπολύτως ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ γιὰ τὸν κάθε ἂνθρωπο! Διότι εἶναι ἂγνωστος σὲ ἐμᾶς ὁ τρόπος καὶ τόπος ποὺ κινεῖται τὸ Πνεῦμα τὸ Ἂγιο!

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Δὲν ἀποκλείεται διόλου νὰ εἶμαι (ἂλλη μία φορὰ εὐτυχὼς), ἐκτὸς τοῦ θέματος τῆς παρούσης ἐνότητος, ἡ ὁποῖα ἐξ ἀρχῆς της ἒχει ἒντονο τὸν χαρακτήρα τῆς ἑπάρατου (κατὰ τὴν γνώμη μου) ἀντιπαράθεσης, ἀσθένεια ποὺ ξεκινὰ ἀπὸ τὴν πολιτικὴ... Ὃμως γι αὐτὸ δὲν εὐθύνεται κάποιος προσωπικώς... Θὰ εὐχόμουν ἐπιτέλους νὰ κάνει κάποιος ἓνα ἀφιέρωμα στὸν π. Ρωμανίδη, χωρὶς διάθεση ἀντιπαράθεσης, καὶ χωρὶς ἀναζήτηση εὐθυνῶν, χωρὶς περριτὴ (ἢ καὶ ἀπἐρριτη) εὐθιξία! Ἀγνὰ γιὰ νὰ μάθουμε καὶ κάτι, καὶ γιὰ νὰ συζητήσουμε σὰν ἀδελφοὶ. Ὠφεῖλω νὰ διαπιστώσω, ὃτι ὃλοι οἱ ἐπισκέπτες (ἐκτὸς ἲσως τοῦ  νεοεισελθέντος ΙΩΑΝΝΗ), ποὺ τοποθετήθηκαν  στὸ φόρουμ γιὰ τὸν π. Ρωμανίδη ἧτο δυστυχώς κακόπιστοι, ὃσο καὶ ἀναξιὀπιστοι! Λυποῦμαι ποὺ τὸ λἐω, ὃμως πιστεὐω ὃτι εἶναι φανερὸ! Ὃλοι ἧρθαν γιὰ νὰ ἀντιπαρατεθοῦν, καὶ ἀλοίμονο τίποτα δὲν μάθαμε ἐδῶ στὸ φόρουμ ἀκόμη γιὰ τὸν λόγο τοῦ συγκεκριμένου πάτερ, ἐκτὸς τοῦ ὅτι ἃδικα ἐπικρίνεται! Φυσικὰ δὲν μπορεῖ νὰ εὐθύνεται γιὰ κάτι τέτοιο ὁ π. Ρωμανίδης.... \'Ας μιλήσει κάποιος γιὰ τὸν ἴδιο ἐπιτέλους, καὶ ὄχι γιὰ ὅσους  ἀσχολοῦνται μὲ τὸν ὁποιοδήποτε τρόπο μαζί του! Φυσικὰ δὲν εἶναι καὶ ὑποχρεωτικό. Μόνον ἐὰν θέλει κάποιος!
Ἐγὼ δὲν τοποθετοῦμαι γιὰ τὴν θεολογία του (οὒτε καὶ κανενὸς ἂλλου πάτερ) , γιατὶ δὲν γνωρίζω πολλὰ καὶ δὲν μπορῶ (οὒτε καὶ θέλω) νὰ κρίνω. Θέλω ὃμως νὰ μάθω, καὶ γνωρίζω πώς γνώση καὶ ἐν Χριστὼ ἀγάπη εἶναι ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένες καὶ τώρα καὶ πάντοτε.

[Ἰωάννης]

Αγαπητέ μου αδελφέ ίασπης σε ευχαριστω εκ βαθους καρδίας που έκανες τον κόπο να μελετήσεις τις δημοσιέυσεις μου! Μου έδωσες πραγματικά κουράγιο να συνεχίσω γιατί είχα απογοητευθεί αφου έβλεπα πως καμμία ανταπόκριση δεν υπήρχε! Μόνο αδιαφορία!!! Σωστά διέγνωσες τις αγνές προθέσεις μου για την τοποθετηση μου σε αυτό το θέμα! Εγώ σε αυτό το φορουμ μπήκα οχι για να αντιπαρατεθώ αλλα για να μοιραστώ τον πνευματικό πλούτο των πατέρων που είχε άξιο εκφραστή του τον παπα-Γιάννη τον Ρωμανίδη που κατασυκοφαντήθηκε με οικτρό τρόπο! Για να μοιραστω όμως αυτόν τον πλούτο ημουν αναγκασμένος να καθαρίσω όλη αυτή την λασπολογία!!! Προφητικα ίσως ανέφερες την δημιουργία μιας ενότητας για το πραγματικό έργο του Ρωμανίδη! ΛΕΩ ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΓΙΑΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΥΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ!!! ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΝΕΝΟΣ ΕΙΔΟΥΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΣΟΥ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΑΘΑΡΗ ΔΙΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΑΓΝΗ ΠΡΟΘΕΣΗ! ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΑΝΤΩΣ ΠΩΣ ΣΧΕΔΟΝ ΣΕ ΟΛΑ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟΛΥΤΟ ΔΙΚΙΟ ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠ\'ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ!
 Υ.Γ. ΑΛΟΙΜΟΝΟ ΑΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΑΡΘΟΥΜΕ ΑΦ\'ΕΑΥΤΟΥ!!!:yikes: ΑΠΑΓΕ ΤΗΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΣ!!!

[Ἰωάννης]

Πάμε τώρα στα όσον αφορα περί <<στρομφαλισμένων στρομφαλισμών>>όπως σας το είχα υποσχεθεί !!!
 ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ
  <<Τώρα, συγγνώμην, αλλά η γραφίδα του Ρωμανίδη, τουλάχιστον εδώ, δεν είναι δυσνόητη. Βλακώδης είναι. Και δεν είναι απλά βλακώδης, είναι βλακώδης σε φρικιαστικό, σε εξοργιστικό βαθμό!
Άει στο καλό πια με τους Ρωμανίδηδές σας και όλους τους φωστήρες σας της ψευτορωμαίϊκης, νεορθόδοξης, χαζοπαραδοσιακής θεολογίας σας! Νούν δεν έχεις, άνθρωπέ μου; Τί φωτισμούς και δοξασμούς και αξονικές τομογραφίες και συμπυκνωμένες σαχλαμάρες μου κουβαλάς εδώ πέρα; Τόσο πολύ δεν μπορείς να διακρίνεις αυτό το απλό πράγμα; Και όλος αυτός ο τσιγγάνικος αχταρμάς των στροφαλισμένων στροφαλισμών είναι Ορθόδοξη δογματική και συμβολική θεολογία! Έ, πάει... παλαβώσαμε εντελώς! Ά, ξέχασα τις μελανές οπές. Τί μελανές; \"αι μέλαναι οπαί\"!   Μνήσθητί μου, Κύριε! Και πάντως αυτές σίγουρα υπάρχουν στα ψευτορωμαίικα κρανία. Γι᾿ αυτό απορρόφησαν όλη τη φαιά ουσία και μπορούν να γράφουν οι άνθρωποι τέτοιες παγκόσμιας εμβέλειας ηλιθιότητες...>>
   Ας δούμε όμως πρώτα σε ποιο κείμενο του παπα-Γιάννη αναφέρεται...

Τα Ιερά Λείψανα

Ιωάννου Ρωμανίδη

Υπάρχουν δύο γενικά είδη άγιων λειψάνων, αυτά που ευωδιάζουν και αυτά που και σώζονται ολόκληρα ή σχεδόν ολόκληρα. Φαίνεται ότι τα πρώτα ανήκουν εις τους αγίους που ευρίσκοντο εις την κατάστσιν φωτισμού όταν εξεδήμησαν και τα δεύτερα εις αγίους που ευρίσκονται εις κατάστασιν δοξασμού.

Από μαρτυρίας πατέρων προκύπτει το γεγονός ότι η άκτιστος δημιουργική, συνεκτική, προνοητική, καθαρτική, φωτιστική και θεωτική ενέργεια του Θεού είναι απλή, διαιρείται αδιαιρέτως και πανταχού παρούσα ενεργεί τα πάντα εν πάσι. Έτσι ο θεούμενος εν Αγίω Πνεύματι ευρισκόμενος βλέπει ως μέλος του Σώματος του Χριστού τον Πατέρα εν τω ενσαρκωθέντι Λόγω έσωθεν. Αυτών τα σώματα διατηρούνται τοιουτοτρόπως αφού η νοερά ενέργεια τους συνεχίζει να στροφαλίζεται κυκλικώς εντός της καρδίας τους εν κοινωνία με την θεωτικήν ενέργειαν της Αγίας Τριάδος. Πιθανόν, θα ημπορούσαμεν να δούμεν τον στροφαλισμόν αυτόν με μαγνητικό αξονικό τομογράφο.

Φαίνεται ότι έχουν δίκαιον εκείνοι πού πιστεύουν ότι αι μέλαναι οπαί ευρίσκονται όχι μόνον εις το κέντρον των Γαλαξιών δίνοντες εις αυτάς την κυκλικήν τους κίνησιν, αλλά και εις μικροσκοπικά μεγέθη παντού εις το σύμπαν και αναμεσά μας και μέσα μας.

Πηγή: Ιωάννου Ρωμανίδου, Δογματική και Συμβολική Θεολογία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τ.Α΄, Τετάρτη έκδοσις, Εκδ. Πουρναράς, Θεσσαλονίκη 1999, σελ. 25.
  Συγνώμη όμως να κάνω πρώτα μία έυλογη ερώτηση στον κύριο Μποζοβίτη. Αρνείσθαι το τρίπτυχο της πνευματικής ζωής κάθαρσις-φωτισμός-θέωσις κάτι το οποίο συναντάται και τονίζεται σε όλην την πατερικήν και δη στην νηπτικήν παράδοσιν(βλέπε φιλοκαλία όπου σε κάθε σελίδα της αναφέρονται τα 3 αυτά στάδια- τώρα αν καποιος θέλει ας μου ζητήσει να παραθέσω χωρία) ??? Ποιά είναι λοιπόν  η πνευματική πορεία του ορθοδόξου κατ\'εσάς?
 Τέλος πάντων παμε τώρα εις τον <<τσιγγάνικον αχταρμά των στρομφαλισμένων στρομφαλισμών>>:weirdo::weirdo::weirdo: που κάνει ο \'\'τσιγγάνος\'\':laugh: Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εις το έργον του <<ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΙΕΡΩΣ ΗΣΥΧΑΖΟΝΤΩΝ>> Κατ΄αρχάς πρίν πάμε στο κείμενο πρέπει να δούμε κάτι πολυ σπουδαίο!!! Το θέμα της νόσου της ανθρωπίνης προσωπικότητος! Η οποία νόσος είναι εκείνη η οποία  δημιουργούσε τις θρησκείες (και τις δημιουργεί ακόμη)! Τώρα η εν λόγω νόσος είς τι συνίσταται?<<Συνίσταται είς το ότι υπάρχει βραχυκύκλωμα μεταξύ του πνέυματος εις την καρδίαν του ανθρώπου (δηλαδή της κατά τους Πατέρας νοεράς ενεργείας) και του εγγεφάλου.Εις την φυσιολογικήν της κατάστασιν η νοερά ενέργεια κινείται κυκλικώς ωσάν στρόφαλος προσευχομένη εντός της καρδίας. Εις την νοσούσαν κατάστασιν της η νοερά ενέργεια δεν στροφαλίζεται κυκλικώς. Αλλά ξεδιπλωμένη και ριζωμένη είς την καρδίαν κολάει στον εγκέφαλον με αποτέλεσμα τα νοήματα του εγκεφάλου  που είναι όλα από το περιβάλλον, να γίνονται νοήματα της νοεράς ενεργείας ριζωμένη πάντοτε είς την καρδίαν. Ετσι ο πάσχων γίνεται δουλος του περιβάλλοντος του. Ως εκ τούτου συγχέει ορισμένα προερχόμενα εκ του περιβαλλοντός του νοήματα με τον θεόν ή τους θεούς του.>> ΑΥΤΟ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ <<ΗΛΛΑΞΑΝ ΤΗΝ ΔΟΞΑΝ ΤΟΥ ΑΦΘΑΡΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝ ΟΜΟΙΩΜΑΤΙ ΕΙΚΟΝΟΣ ΦΘΑΡΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΠΕΤΕΙΝΩΝ ΚΑΙ ΤΕΤΡΑΠΟΔΩΝ>>(ΡΩΜΑΙΟΥΣ 1-23) ΤΑΥΤΙΣΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΤΟ ΚΤΙΣΤΟ ΜΕ ΤΟ ΑΚΤΙΣΤΟ!!!
              Αυτά τα έγραφε ο παπα-Γιάννης στην δογματική του αλλά και στο κορυφαίο <<ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟΝ ΑΜΑΡΤΗΜΑ>> του <<το οποίο όχι μόνο θα μείνει ορόσημο της θεολογικής μεταστροφής της δεκαετίας του 60\', αλλά και μέτρο διαυγέστατης εκκλησιαστικής ορθοδοξίας>>(Χρ. Γιανναράς <<Ορθοδοξία και Δύση στην νεότερη Ελλάδα>>) για το οποίο οι καθηγητές θεολόγοι που το διαβάζανε σκίζανε στην κυριολεξία τα διπλώματα τους για αυτά που διδάσκανε μέχρι τότε!!!
        Α!!! ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΜΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΜΙΑ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΠΟΡΙΑ!!! ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΕΡΙ ΡΩΜΑΝΙΔΗ ΕΦΟΣΟΝ ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ΕΞΕΤΑΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΥΜΒΟΛΗ ΑΠΟΣΙΩΠΑΤΕ ΤΗΝ ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΑΥΤΗ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗ ΔΙΑΤΡΙΒΗ ΠΟΥ ΓΥΡΙΣΕ ΜΙΑ ΕΠΟΧΗ ΑΝΑΠΟΔΑ??? ΓΙΑ ΕΥΛΟΓΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ!!! ΑΦΟΥ ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΧΤΗΚΕ ΤΟ ΘΕΜΑ ΚΑΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ <<Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΗ>> ΑΛΛΑ <<ΤΟ ΘΑΨΙΜΟ ΤΟΥ ΡΩΜΑΝΙΔΗ>>.
Οσον αφορά τώρα τα πέρι <<της ψευτορωμαίϊκης, νεορθόδοξης, χαζοπαραδοσιακής θεολογίας σας!>> απαντά ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος. ΔΕΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

Η ψυχή έχει τον νουν, ο οποίος δεν είναι κάτι διαφορετικόν από τον εαυτόν της, αλλά ωσάν το καθαρώτερον στοιχείον της1. Όπως είναι ο οφθαλμός εις το σώμα, έτσι είναι και ο νους εις την ψυχήν. Είναι η ψυχή ελευθέρα, έχει θέλησιν και ενέργειαν, είναι μεταβλητή, δηλαδή μεταβάλλεται κατά την θέλησίν της, διότι είναι κτιστή. Όλα αυτά τα έχει λάβει κατά φυσικήν τάξιν από την Χάριν του δημιουργού της, από την οποίαν έχει λάβη και την ύπαρξιν και την φυσικήν κατάστασιν2.
     Ας κατέλθωμεν ψυχή μου εις τα βάθη σου, εις τον οίκον σου, δια να θεωρήσωμεν το κατάλυμά σου. να ίδωμεν πως έχει η κατάστασις αυτού. να επιβλέψωμεν εις την επιμέλειαν και την φροντίδα που επέδειξες δια να αρέσης εις τον Νυμφίον και Κύριόν σου.
     Ας κατέλθωμεν και ας εισέλθωμεν δια του καθαρού νοός εις τα βάθη σου ψυχή μου, κατευθυνόμενοι και στηριζόμενοι δια της ευχής και ας γίνωμεν θεωροί των τραυμάτων και του σκότους που υπάρχει εκεί και ας θρηνήσωμεν δια την κατάστασίν σου.
     Ο Νυμφίος Σου κρούει την θύραν και θέλει να εισέλθη εντός σου, δια να μείνη μόνος εκεί, δια να ανακλιθή εκεί. δια να δειπνήση μαζί σου. δια να ενωθή πλήρως μαζί σου και να σου χαρίση δια της ενώσεως αυτής την αιώνιαν μακαριότητα και αγάπην. «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω...» (Αποκ. γ\' 20).
     Αλλά πώς θέλει να εισέλθει; Θέλει να είναι εκεί αυτός μόνος. Να μη μολύνη άλλος τον τόπον σου. Εάν δεν εύρη έτσι την ψυχήν σου, ο Άγιος Κύριος ο δορυφορούμενος και ανυμνούμενος υπό των Χερουβείμ, δεν εισέρχεται.
     Μπορείς να ειπής μαζί με τον προφήτην Δαβίδ: «Ευλόγει, η ψυχή μου, τον Κύριον και, πάντα τα εντός μου, το όνομα το άγιον αυτού» (Ψαλ. 102, 1). Ανταποκρίνεσαι εις την αγάπην του Κυρίου, όπως ο ίδιος παραγγέλει: «αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εν όλη τη καρδία σου και εν όλη τη ψυχή σου και εν όλη τη διανοία σου» (Ματθ. κβ\' 37). Αγαπάς και αναζητείς τον Νυμφίον σου Χριστόν όπως η ασματίζουσα Νύμφη, η οποία διακαώς επιποθεί αυτόν και λέγει: «εύρον ον ηγάπησεν η ψυχή μου. εκράτησα αυτόν και ουκ αφήκα αυτόν, έως ου εισήγαγον αυτόν εις τον οίκον μητρός μου και εις ταμείον συλλαβούσης με» ('Ασμα γ\' 4) 3.
     Ψάλλε τον αναβαθμόν και σκίρτα από χαρά: «Η καρδία μου προς σε Λόγε υψωθήτω. και ουδέν θέλξει με των του κόσμου τερπνών, προς χαμαιζηλίαν» (αντίφωνον γ\' του δ\' ήχου). Ω ενυπόστατε Λόγε και Υιέ του Θεού, εις εσένα ας υψωθή η καρδία μου. Τούτο θα γίνη όταν μελετάς το άπειρον ύψος της μεγαλειότητος του Θεού, το ακατάληπτον της σοφίας του, το μέγεθος της δυνάμεώς του, το απεριόριστον της αγαθότητός του, την υπέρ νουν ωραιότητά του και το γλυκύτατον και υπερούσιον φως του. Εάν τούτο πράξης δεν θα γλυκαίνεται η επιθυμία σου εις τα τερπνά του κόσμου τούτου, ούτε θα αγαπάς την ματαιότητα, αλλά θα ανάψης από τον πόθον και την αγάπην του θεού. Ποίος το βεβαιοί αυτό; Ο Μέγας Βασίλειος. «Μακάριοι οι του αληθινού κάλλους φιλοθεάμονες» (Ερμηνεία εις τον μδ\' Ψαλμόν).
     Όσον περισσότερον αγαπάς τον Άγιον Θεόν, τόσον περισσότερον γνωρίζεις αυτόν, και τότε ψυχή μου, ελκομένη εκ της θεϊκής αυτής ηδονής, θα αποστρέφεσαι ευκόλως και θα καταφρονής κάθε ηδονήν του κόσμου τούτου. Δια τούτο και ο Άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης είπε: «Ο γευσάμενος των άνω, ευχερώς των κάτω καταφρονεί, ο δε εκείνων άγευστος, επί προσκαίροις αγάλλεται» (Λόγος ιστ\' 15). Δια τούτο φρόντιζε να εξαλείψης από την φαντασίαν σου τις εικόνες και τα είδωλα του κόσμου τούτου. να εκριζώσης από τα βάθη σου τις προλήψεις και τις αμαρτωλές επιθυμίες και δια της επιστροφής του νοός σου εις τον οίκον σου και της λειτουργίας της νοεράς και αδιαλείπτου προσευχής να αρχίζης να τρέφεσαι από τα κάλλη του ουρανού.
     Καθώς τώρα παρατηρώ τα βάθη σου ψυχή μου, βλέπω ότι πολύ απέχεις από την πρώτη εικόνα σου που σου εδώρησε ο Τριαδικός Θεός και εμόλυνες την καλλονήν σου. Σπεύσον τώρα να ευπρεπίσης και να καλλωπίσης αυτήν. Ετοιμάσου λοιπόν και λέγε μαζί με την Νύμφην: «Έχω βγάλει τον χιτώνα της αμαρτίας, πώς να τον φορέσω πάλιν; Έπλυνα τους πόδας μου, πώς να τους λερώσω πάλιν;»  (Άσμα ε\' 3).
     Γνωρίζεις, ψυχή μου, ποίος είναι ο καλύτερος στολισμός σου; Μη νομίσης πως είναι άλλος από την ελευθερία του νοός σου. Όταν αυτός είναι ελεύθερος, τότε αποφασίζει μόνος του και ελέγχει τον οίκον σου και δεν αφήνει να εισέλθη κανείς εις αυτόν.

 

Τί σημαίνει ελευθερία του νοός;

      Σημαίνει την απομάκρυνσιν εξ αυτού παντός νοήματος. Τότε μόνον ο νούς είναι ελεύθερος, όταν δεν έχει κανένα λογισμό και κατευθύνεται ορμητικά προς τον θεό και προσκυνεί και δοξολογεί το Άγιον Όνομα Αυτού. Αποτέλεσμα της ελευθερίας του νοός είναι η κάλυψις της ψυχής υπό της χάριτος του Αγίου Πνεύματος. Αυτός είναι ο πραγματικός στολισμός της ψυχής.
     Όταν όμως υπάρχουν άλλοι ένοικοι μέσα σου ψυχή μου, τότε αυτοί αποκτούν δικαιώματα και σε αποσπούν από την ενότητά σου και σε κατευθύνουν όπου θέλουν. Αυτό ακριβώς επισημαίνει και ο Νικήτας ο Στηθάτος λέγων: «Έως ότου η ψυχή στασιάζει κατά του εαυτού της και κινούνται άτακτα οι δυνάμεις της και δεν έγινε ακόμη δεκτική των θεϊκών ακτίνων, ούτε αξιώθηκε να ελευθερωθή από την δουλεία του σαρκικού φρονήματος, ούτε απόλαυσε την ειρήνη» (Φιλ. Τόμος Γ\', Β\' εκατοντάδα των φυσικών κεφαλαίων, 65).

 

Τί πρέπει να επιδιώκουμε κατά την ώραν της προσευχής;

      Τούτο άριστα μας το υποδεικνύει ο Άγιος Ιωάννης ο Καρπάθιος λέγων: «Αν θέλωμε πραγματικά να ευαρεστήσωμεν εις τον Θεόν και να συνάψωμεν μαζί του την τρισμακάριστη φιλία, ας παρουσιάσουμε τον νουν μας γυμνόν εις αυτόν, χωρίς να σέρνουμε μαζί μας κανένα πράγμα του αιώνος τούτου, ούτε τέχνη, ούτε νόημα, ούτε δικαιολογία, ακόμη και αν γνωρίζουμε όλην την σοφίαν του κόσμου» (Φιλοκ. Τόμ. Α\', σελ. 286, μθ\').
     Κατά τον Άγιο Νείλο, είναι μακάριος ο νους ο οποίος κατά την ώραν της προσευχής έχει αποδιώξει τις μορφές και τα σχήματα. «Μακάριος είναι ο νους ο οποίος κατά την ώραν της προσευχής απέκτησε τελείαν αμορφίαν» (Φιλοκ. Τόμος Α\', σελ. 187).
     Αυτή η γυμνότης του νοός ή η αμορφία είναι η πραγματική ελευθερία του νοός και δια εσένα ψυχή μου είναι ο ωραιότερος στολισμός και αγιασμός. Όταν το επιτύχη αυτό ο νους τότε κατατρυφά απερισπάστως και ακορέστως το θείον κάλλος. «Μακάριος ο νους, ο πάντα τα όντα περάσας και της αιωνίου μακαριότητος κατατρυφών» (Φιλ. Τόμος Β\', σελ. 5. Μαξίμου του Ομολογητού, περί αγάπης κεφάλαια, Εκατοντάς Πρώτη, ιθ\').

 

Ποίον είναι το άριστον φάρμακον δια να επιτύχη
κανείς αυτήν την κατάστασιν;

      Είναι ο εγκλεισμός του νοός εις το βάθος της ψυχής. Ποίοι μας το εδίδαξαν και το εφήρμοσαν αυτό;
     Πρώτον μας το εδίδαξεν ο Κύριος: «συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμείον σου» (Ματθ. στ\' 6). Ταμείον βέβαια εδώ εννοεί ο Κύριος το δωμάτιον, αλλά πολύ περισσότερον και το ενδότερον της καρδίας.
     Την επιστροφήν αυτήν του νοός την διδάσκουν όλοι οι Νηπτικοί Πατέρες και λέγουν ότι πρέπει να γίνεται με την κλίσιν της κεφαλής και την κάμψιν του σώματος προς τα εμπρός. Ονομάζεται δε η επιστροφή αυτή υπό του Διονυσίου του Αεροπαγίτου κυκλική και απλανής κίνησις του νοός4.
     Όπως η περιφέρεια του κύκλου έχει μια αρχή, αλλά επιστρέφει πάλι εις τον εαυτό της και ενώνεται, έτσι και ο νους, λέγοντας την ευχήν νοερώς, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, δια της κυκλικής αυτής κινήσεως ο νους επιστρέφει εις την καρδίαν και ενώνεται μετ\' αυτής5. Δια τούτο και ο εξοχώτατος Διονύσιος είπε: «Ψυχής δε κίνησις εστι κυκλική, η εις εαυτήν είσοδος από των έξω και των νοερών αυτής δυνάμεων η ενοειδής συνέλιξις ώσπερ εν τινι κύκλω το απλανές αυτή δωρουμένη» (Κεφ. δ\' περί θείων ονομάτων).
     Και ο Μέγας Βασίλειος δια την επιστροφήν αυτήν του νοός και τον εγκλεισμόν εις τα βάθη της ψυχής λέγει τα εξής αξιοπρόσεκτα λόγια: «Νους ο οποίος δεν διασκορπίζεται προς τα έξω και δεν διαχέεται από τας αισθήσεις εις τον κόσμο, επιστρέφει προς τον εαυτόν του και δια του εαυτού του αναβαίνει εις την έννοιαν του Θεού. και με εκείνο το κάλλος περιλαμπόμενος και ελλαμπόμενος, λησμονεί ακόμη και την ίδια του την φύσι, δίχως να σύρεται η ψυχή του ούτε εις φροντίδα τροφής μήτε εις μέριμνα ενδυμάτων, αλλά, αφού παύση να ασχολήται με τις γήινες φροντίδες, όλην του την σπουδήν την μεταθέτει εις την απόκτησι των αιωνίων αγαθών» (Μ. Βασιλείου Έργα, ΕΠΕ, Τόμος 1, σελ. 67 - Επιστολή προς τον φίλον του Γρηγόριον).
     Ο Αββάς Ισαάκ διδακτικώτατα προτρέπει: «Καταδίωξον τον εαυτόν σου και θέλει καταδιωχθή ο εχθρός σου από πλησίον σου. Ειρήνευσον μετά σου και έσεταί σοι ειρηνικός ο ουρανός και η γη. Σπούδασον να εισέλθης εντός του ταμείου της καρδίας σου και θέλεις ιδή το ταμείον το ουράνιον. διότι ένα είναι και τα δύο και δια μιας εισόδου συγχρόνως βλέπονται. επειδή η κλίμαξ εκείνης της Βασιλείας είναι εντός σου κεκρυμμένη» (Ασκητικοί Λόγοι, Αββά Ισαάκ, Λόγος Α\', σελ. 110).
     Εις αυτήν την επιστροφήν του νοός εις την καρδίαν χρειάζεται πολλή επιμονή και προσοχή, διότι ο νους καθώς είναι αγύμναστος, αποφεύγει αυτόν τον εγκλεισμόν και συνεχώς αποπηδά, επειδή είναι λεπτώτατος και ευκίνητος: «Ο νους εκείνων που μόλις πριν από λίγο μπήκαν εις αυτόν τον αγώνα και όταν συγκεντρώνεται, δραπετεύει συνεχώς και πρέπει αυτοί να προσπαθούν συνεχώς να τον επαναφέρουν. Τους διαφεύγει όμως καθώς είναι αγύμναστοι, διότι είναι πάρα πολύ δυσκολοπαρατήρητος και πιο ευκίνητος από οτιδήποτε άλλο» (Γρηγ. Παλαμά, Τόμος Δ\', σελ. 127, Υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων). Και συνεχίζει ο Άγιος Γρηγόριος:
     «Ο εσωτερικός άνθρωπος, μετά την παράβασι του Αδάμ, συνηθίζει να εξωμοιώνεται με τα εξωτερικά σχήματα, δια τούτο πως δεν θα βοηθήση πολύ εκείνον που καταγίνεται με προθυμία να στρέψη τον νουν του εις τον εαυτόν του, έτσι που να μην ακολουθή την «κατ\' ευθείαν», αλλά την κυκλική κίνησι που είναι απλανής, το να μην περιφέρει τα μάτια του εδώ και εκεί, αλλά και να στηρίζει όπως σε κάποιο στήριγμα εις το στήθος του. Συστρέφοντας δηλαδή όσο μπορεί εξωτερικά τον εαυτόν του σαν κύκλο, παρόμοια με την κυκλική κίνησι του νοός του που επιδιώκει μέσα του, με το σχήμα αυτό του σώματος θα στείλη μέσα εις την καρδιά και την δύναμι του νου που διαχέεται έξω με την όρασι».
     Η επιστροφή αυτή προς τον εαυτόν του είναι πάρα πολύ δύσκολο και κοπιαστικό έργο. Αν όμως υπομείνη με πολύ ταπείνωσι εις την επιστροφή αυτή του νοός του εις την καρδίαν και τον εγκλεισμόν επί πολύν χρόνον εντός της καρδίας και επιτύχει την ανύψωσίν του προς τον Θεόν, εμποδίζοντας με ισχυρή βία την τάσι της διανοίας να ασχολήται με πολλά θέματα, τότε πλησιάζει προς τον Άγιο Θεό νοερά και γεύεται από τώρα την αιώνιο ζωή και τα αγαθά που χαρίζει ο Κύριος, όπως λέγει ο ιερός ψαλμωδός «γεύσασθε και ίδετε ότι χρηστός ο Κύριος» (Ψαλ. 33, 9).
     Την δυσκολίαν του έργου αυτού, αλλά και τα αγαθά που αναμένουν όσους υπομείνουν αυτόν τον κόπον υπογραμμίζει σαφέστατα ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο καθηγητής της νοεράς προσευχής, λέγων: «Οποιοσδήποτε κόπος άλλης αρετής είναι μικρός και ευκολότατος, αν συγκριθή με αυτόν. Δια τούτο και πολλοί που αφήνουν την προσπάθεια εξ αιτίας της στενοχώριας της προσευχητικής αρετής, δεν αξιώνονται να φθάσουν τον πλούτο των θείων χαρισμάτων. Εκείνοι όμως που υπομένουν, τους περιμένουν μεγαλύτερες εκδηλώσεις της θείας βοηθείας, σύμφωνα με τον λόγο του προφήτου: «Όσοι υπομένουν, θα βγάλουν φτερά. θα ανανεωθή η ισχύς τους» (Ησαΐας 40, 31)» (Γρηγορίου Παλαμά, Τόμος Δ\' Περί προσευχής και καθαρότητος καρδίας, σελ. 133).
     Μεγαλύτερος εργάτης του εγκλεισμού του νοός εις την καρδίαν και εκφραστής όλων των καταστάσεων της νοεράς προσευχής κατά τους νεωτέρους χρόνους, νομίζω, πως δεν είναι άλλος, παρά ο παππούς Ιωσήφ. Περιγράφει πολύ παραστατικά τον κόπον, αλλά και τον πόλεμον που εδέχετο από τα φοβερά δαιμόνια, επειδή ασκούσε αυτό το ιερό έργον: «Έκτοτε λοιπόν ήρχισαν οι άγριοι πόλεμοι, όπου δεν με άφηναν ησυχίαν ημέραν και νύκτα. Άγριοι πόλεμοι! Μήτε ώρα να ησυχάσω. Επίσης και εγώ μανίαν εις αυτούς. Εξ ώρας καθήμενος εις προσευχήν τον νουν δεν εσυγχώρουν να βγη από την καρδίαν. Από το σώμα μου ο ιδρώτας έτρεχεν ωσάν βρύσι. Ξύλον αλύπητα. Πόνος και δάκρυα. Νηστεία και ολονύκτιος αργυπνία. Και επί τέλους κατέπεσα.
     Όλα οκτώ έτη κάθε νύκτα μαρτύριον. Έφευγαν οι δαίμονες και εφώναξαν. Μας έκαψε! Μας έκαψε! Όπου έτυχε μίαν νύκτα και τους ήκουσε και ο πλησίον μου αδελφός ξενιζόμενος, ποίοι ήσαν αυτοί όπου εφώναζαν» (Γέροντος Ιωσήφ, Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας, έκδοσις Ι. Μονής Φιλοθέου, σελ. 210).
     Δια να έχη καρπόν αυτή η κατάστασις της νοεράς προσευχής χρειάζεται πολύ προσοχή και νήψι, δια τούτο και επισημαίνει: «Θα κουρασθής πολύ, έως ότου καταλάβης ότι προσευχή χωρίς προσοχή και νήψι είναι απώλεια χρόνου. κόπος χωρίς πληρωμήν. Πρέπει εις όλας τας αισθήσεις μέσα και έξω να στήσης φύλακα την προσοχήν. Διότι χωρίς αυτής ο νους και αι δυνάμεις της ψυχής διαχέονται εις τα μάταια και συνήθη, ωσάν, το άχρηστο νερό που τρέχει στους δρόμους» (Ενθ\' ανωτέρω, σελ. 42).
     Και ο Γέροντας Εφραίμ μας συμβουλεύει: «Τον νουν μας να τον τοποθετήσωμεν ωσάν φρουρόν, ωσάν επιστάτην, να παρακολουθή τον ενδιάθετον λόγον που λέγει την ευχή. επίσης να προσέχη την φαντασία, να μη δεχθή καμμία εικόνα» (Γέροντος Εφραίμ: Πατρικαί Νουθεσίαι, έκδοσις Ι. Μονής Φιλοθέου, σελ. 115).
     Ο Γέροντας Εφραίμ επεξέτεινε και ανέλυσε περισσότερον την περιεκτικήν διδασκαλίαν του Γέροντός του Ιωσήφ και θεωρείται και πράγματι είναι σήμερα ο κυριώτερος διδάσκαλος της νοεράς προσευχής. Κατόρθωσε να μεταφέρη το έργον της Νηπτικής παραδόσεως του Αγίου Όρους εις πολλά του πνευματικά παιδιά εις τον κόσμον και κυρίως εις τα νέα φυτώρια των μοναστηριών που εφύτευσε εις Καναδά και Αμερικήν. Η Ιερά Μονή του Αγίου Αντωνίου εις την Αριζόνα, την οποίαν έχει καταστήση κέντρον του πνευματικού του έργου, μέλλει να αναδειχθή εις μια μεγάλη Λαύρα, της οποίας η προσφορά εις τον σύγχρονον κόσμον θα είναι ανυπολόγιστη.
     Πατρικά, ο Γέροντας Εφραίμ μας νουθετεί: «Βιάζεσθε, παιδιά μου, εις την ευχήν του Ιησού μας. Αυτή θα γίνη τα πάντα. και τροφή και πόμα, και ένδυμα και φως και παρηγοριά και ζωή πνευματική. Τα πάντα γίνεται εις τον κατέχοντα ταύτην. Χωρίς αυτήν το κενόν της ψυχής δεν ικανοποιείται. Τον Χριστόν θέλετε να αγαπήσετε; Την ευχήν νοσταλγήσατε και την ταπείνωσιν εγκολπώσασθε και τότε θα γνωρίσητε ότι η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν» (Γέροντος Εφραίμ, Ενθ\' ανωτέρω, σελ. 108).

       Ο νους εκ νεότητος είχε συνηθίσει να διασκορπίζεται εις τα πράγματα του κόσμου και οι φαντασίες και οι πονηροί λογισμοί ευρήκαν έτσι τη ευκαιρίαν να εισέλθουν εις την καρδίαν, με την αδράνειαν αυτήν του νοός. Δια τούτο ο άνθρωπος γίνεται όχι ναός της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, αλλά εργαστήριον της ανομίας και καταγώγιον των πονηρών πνευμάτων.
     Ο νους τώρα δια της νοεράς προσευχής εισέρχεται εις την καρδίαν. Δια της επιστασίας του κλείεται η θύρα του ενδιαθέτου λόγου6 και δεν αφήνει τα πονηρά πνεύματα να λέγουν δι\' αυτού τους πονηρούς λογισμούς τους οποίους θέλουν. Δια τούτο είπε ο Ιωάννης της Κλίμακος: «Να κλείνης την θύρα του κελλιού σου για να μην εξέρχεται το σώμα σου, την θύρα της γλώσσης σου για να μην εξέρχωνται λόγια, και την εσωτερική πύλη της ψυχής σου για να μην εισέρχωνται τα πονηρά πνεύματα» (Ιωάννου του Σιναΐτου: Κλίμαξ, Λόγος ΚΖ\', Περί ησυχίας, 17).
     Η επιστροφή αυτή του νοός εις την καρδίαν και η επιμονή εις αυτήν την εργασίαν και η φυλακή και η τήρησις της νοεράς προσευχής καθιστούν τον νουν ικανόν να βλέπη τας κακάς κλίσεις της καρδίας του, τας πονηράς κινήσεις των λογισμών του, τας επιβουλάς και τας κλοπάς των πονηρών πνευμάτων.
     Βλέπει εκεί εις το βάθος της καρδίας, όλα τα σφάλματά του καθαρά και επικαλείται τον Ιησούν εις βοήθειαν και πενθεί και μετανοεί και λυπείται και αποκτά ταπείνωσιν αληθινήν. Δια τούτο πάλι ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος είπε: «Την πνευματικήν σου κατάστασι θα σου την φανερώση η προσευχή σου. Οι θεολόγοι άλλωστε εχαρακτήρισαν την προσευχή  καθρέπτη του μοναχού» (Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, Λόγος ΚΗ\', 38).
     Την σπουδαιότητα της νοεράς προσευχής τονίζει και ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης με τα εξής γλαφυρά λόγια: «Παρακαλώ λοιπόν θερμώς, να καταγίνησαι και εις την καρδιακήν ταύτην και νοεράν προσευχήν. Και ταύτην έχε έργον αδιάλειπτον και παντοτινόν, λαλών εν τη καρδία σου, δια του ενδιαθέτου λόγου το γλυκύ και κοσμοπόθητον και παντοπόθητον όνομα του Ιησού. τον Ιησούν νοών δια του νοός σου. τον Ιησούν ποθών και ακολουθών (κυνηγών) δια της θελήσεώς σου. προς τον Ιησούν επιστρέφων όλας τας δυνάμεις της ψυχής σου. και το παρά του Ιησού εκζητών έλεος μετά συντριβής και ταπεινώσεως» (Νικοδήμου του Αγιορείτου: Συμβουλευτικόν εγχειρίδιον, σελ. 121).
     Ο διάλογος αυτός της μετανοίας, ο οποίος έχει Γραφικήν και Πατερικήν κατοχύρωσιν, εγράφη δια την αμαρτωλήν μου ψυχήν, όπως έλθη εις αίσθησιν και ίδη την ιδίαν αυτής γύμνωσιν και τα τραύματα αυτής και τακτοποιήση τα του οίκου αυτής, δια να μη αισχυνθή εν ώρα της εξόδου και της μελλούσης κρίσεως.  

Πώς θεραπεύεται ο μετεωρισμός;

 

     Δια του εγκλεισμού του νοός εις τα βάθη της ψυχής. Όταν εισέλθη εκεί ο νους απεργάζεται το πνευματικό μέλι. Όπως η μέλισσα μέσα στην κυψέλη εγκλείεται και παρασκευάζει το μέλι, έτσι και ο νους.
     Εγκλειόμενος εκεί ο νους, δίδει χαράν και δύναμιν εις την ψυχήν, διότι γίνεται μία σύναξις των δυνάμεων της ψυχής.
     Ο νους πολλές φορές βλέπει εκεί το σκότος της ψυχής και την ασθένειαν αυτής. Η όρασις αυτή του νοός φέρει πένθος εις την ψυχήν εκ του οποίου προκαλούνται δάκρυα δια των οποίων καθαρίζεται η ψυχή. Έτσι ολίγον κατ\' ολίγον αρχίζει να καθαρίζεται και να αποκτά αυτογνωσίαν και αληθινήν ταπείνωσιν.

 

Διατί αμαρτάνομεν;

     Διότι αγνοούμεν την αξίαν και το κάλλος της ψυχής. Όταν η ψυχή διατηρή την τάξιν αυτής και δεν εκπίπτει εκ της αξίας όπου την έθεσε ο ποιητής, απολαμβάνει όλες τις δωρεές του Ουρανίου Πατρός και δεν έχει ουδεμίαν άλλην ανάγκην. Έχει εσωτερικήν παρηγορίαν και παράκλησιν.
     Όταν όμως αποκόπτεται από την επικοινωνίαν μετά του Ουρανίου Πατρός, αρχίζει να στρέφεται προς τα κτίσματα και δια των αισθήσεων να απολαμβάνη αυτά. Η στροφή και η επιθυμία προς τα κτίσματα εμπεριέχει πολλάκις την αμαρτία και τον εξ αυτής θάνατον.
     Η ψυχή ελησμόνησε το θείον κάλλος και την θείαν αυτής ευγένειαν και στρέφεται προς τα κτίσματα να παρηγορηθή. Από το σημείον αυτό αρχίζει η εκτροπή της ψυχής εκ της αληθείας και γίνεται η αρχή της αμαρτίας.

 

* * * 1. «Πρόσεχε, λοιπόν, σεαυτώ». Δηλαδή, ούτε τα δικά σου, ούτε τα γύρω από εσέ, αλλά πρόσεχε μόνον τον εαυτόν σου. Διότι άλλο πράγμα είμεθα ημείς οι ίδιοι και άλλο πράγμα τα δικά μας και άλλο τα γύρω από εμάς. Ημείς είμεθα η ψυχή και ο νους, διότι έχομεν πλασθή σύμφωνα με την εικόνα του κτίστου μας. Μ. Βασιλείου Έργα, Τόμος 6ος, σελ. 223. «Ο λύχνος του σώματος εστιν ο οφθαλμός. Εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς η, όλον το σώμα σου φωτεινόν έσται...» (Ματθ. στ\' 22).

2. Ι. Δαμασκηνού έργα, Ε.Π.Ε. Τόμος 1, σελ. 213.

3. Οίκος και ταμείον είναι η καρδία του ανθρώπου. Μήτηρ και συλλαβούσα είναι η Σοφία του Θεού, η οποία τα πάντα εποίησε, καθώς και την καρδίαν.

4. Μόνον η κυκλική αυτή κίνησις του νοός είναι απλανής, επειδή εις αυτήν δεν μπορεί να εισέλθη η πλάνη του διαβόλου. Εις τας δύο άλλας κινήσεις του νοός, την ευθείαν και ελικοειδή προχωρεί η πλάνη και η απάτη του διαβόλου. Κατά τον Διονύσιον Αεροπαγίτην.

Ευθεία κίνησις του νοός είναι: όταν ο νους από τις εικόνες των αισθητών πραγμάτων αναβιβάζεται εις την νοητήν αυτών θεωρίαν.

Ελικοειδής δε κίνησις του νοός είναι: όταν ο νους φωτίζεται τας θείας γνώσεις όχι νοερώς, αλλά συλλογιστικώς και μεταβατικώς. Αποτελεί δηλ. μικτήν κίνησιν κυκλικής και ευθείας.

Δια τούτο ασφαλεστέρα είναι η κυκλική κίνησις του νοός, η οποία επιτυγχάνεται δια της επιστροφής του νοός εις την καρδίαν και της νοεράς προσευχής που λέγεται ταυτοχρόνως.

5. Δια της προσευχής αυτής το σώμα λαμβάνει τρόπον τινά σχήμα κυκλικόν. Και ο προφήτης Ηλίας, όταν έλυσε εκείνην την πολυχρόνιον ξηρασίαν (Βλέπε Γ\' Βασιλειών, ιη\', 42) ανέβη εις το Καρμήλιον όρος, έσκυψε επί την γην και έθεσε το πρόσωπον αυτού ανάμεσα εις τα γόνατα αυτού. Δια ποίον λόγον; Δια να συγκεντρώση δια του τρόπου αυτού περισσότερον τον νουν του και φιλοπονώτερον να προσευχηθή προς τον Θεόν. (Φιλοκαλία τόμος Δ\' Γρηγορίου του Παλαμά, Λόγος υπέρ των ιερώς ησυχαζόντων σελ.127).

6. Ενδιάθετος λόγος είναι: Ο νους χρησιμοποιεί το λογιστικόν, δηλαδή τον ενδιάθετον λόγον της καρδίας, δια του οποίου σκεπτόμεθα, κρίνομεν και αποφασίζωμεν, χωρίς να λαλή το στόμα. Αυτόν τον ενδιάθετον λόγον χρησιμοποιεί τώρα ο νους και λέγει την ευχήν: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με.
 ΟΜΙΛΟΥΜΕ ΔΗΛΑΔΗ ΠΕΡΙ ΕΝΟΣ ΤΣΙΓΓΑΝΙΚΟΥ ΑΧΤΑΡΜΑ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ!!!!:laugh:
 ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ!!!