Περί αθανασίας της ψυχής

[ρωμηός]

Κάποιος αναγνώστης της ιστοσελίδας, μου απέστειλε ένα e-mail με μια σημαντική παρατήρηση. Σε ένα κείμενο του Μητροπολίτου Μεσογαίας περί της καύσης των νεκρών περιέχεται η εξής δήλωση:

Η πρώτη είναι ότι ο άνθρωπος έχει ψυχοσωματική οντότητα και η δεύτερη ότι η ψυχή του είναι αιώνια στη φύση της . Το σώμα του είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένο με την ψυχή του και η ψυχή με την θεϊκή πραγματικότητα.

Η ψυχή, όπως και κάθε τι που έχει δημιουργηθεί (έχει αρχή) δεν μπορεί να είναι από τη φύση της αθάνατη. Αθάνατος είναι μόνο ο Θεός, ο \"Ων\"! Πως εξηγείται όμως αυτό που είπε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας?

[staboz]

Έχω δώσει κάποια απάντηση εδώ:
//www.punbb-hosting.com/forums/romios/viewtopic.php?pid=5827#p5827

Εν πάση περιπτώση απλά λέμε ότι η ψυχή δημιουργείται από τον Θεό αθάνατη στη φύση της. Δεν έχει την αθανασία από τον εαυτό της, αλλά την έχει ως δώρο του Θεού. Την έχει όμως πλέον μέσα στην ίδια της τη φύση, που σημαίνει ότι είναι αιώνια ύπαρξη, ώστε να είναι αδύνατο να οδηγηθεί στην ανυπαρξία. Ούτε ο ίδιος ο Θεός δεν μπορεί να την εξαφανίσει πλέον!
                               Στ.

[Iaspis]

Η θνητή φύση τού ανθρώπου είναι τό σώμα του, πού χαρακτηρίζει τό εγώ του, καί είναι τό μόνο πού χάνεται, όταν έρχεται ό θάνατος. Τολμώ νά πώ πώς δέν χάνεται μόνο μετά τό θάνατο, αλλά είναι έτσι κι αλιώς χαμένο, από τήν στιγμή πού αποκολλήθηκε από τό «σώμα» τού Θεού. Τό πνεύμα προέρχεται φυσικά από τόν Θεό, δώρο στό ανούσιο σώμα, δίαυλος επικοινωνίας (νόηση), πεδίο ανάκλησης τής Θείας ουσίας (συνείδηση) καί μοναδική οδός γιά επανένωσης μέ τό «Ών». Τό Πνεύμα (τό Άγιο) είναι κοινό μεταξύ Θεού καί ανθρώπου. Μέ τήν διαφορά ότι ο Θεός είναι πνεύμα, ενώ ο άνθρωπος μετέχει σέ αυτό, διά τής επιφοιτήσεως. Η ποιότητα καί η ποσότητα στό «Ών» είναι ταυτόσημες, ενώ γιά τόν άνθρωπο άλλη είναι η ποιότητα καί άλλη η ποσότητα...Τό συμπαντικό κατά άνθρωπο πνεύμα, μέ τίς τόσες άγνωστες καί ανεξήγητες λειτουργίες του ομοιάζει μέ σφαίρες  καί ποιότητες μέσα στόν ανθρώπινο εγκέφαλο, εκ τών οποίων μόνο μία μπορεί νά ανακληθεί εκουσίως από τόν άνθρωπο: Η συνείδηση. Όλα τά υπόλοιπα άγνωστα πεδία μπαίνουν σέ αυθαίρετες (καί μή) κατηγορίες («ανώτερες λειτουργίες τού εγκεφάλου») καί μπαινοβγαίνουν στούς κήπους τής συνείδησης προσπαθώντας νά τήν διευρύνουν. Στό «Ών» όμως τό πνεύμα ολόκληρο είναι καί «συνείδηση», καί μάλιστα σέ μόνιμη «ανάκληση».
Η ψυχή τού ανθρώπου είναι η Θεïκή εκείνη ενέργεια πού ζωοποιεί τό ανθρώπινο σώμα. Είναι η φλόγα, πού όχι μόνο δίνει ζώη στό σώμα τού ανθρώπου, μά τού προσδίδει καί τό αυτεξούσιον, δηλαδή τού προσδίδει τήν δυνατότητα νά ομοιάση απολύτως μέ τό «Ών» γιά μία στιγμή : Τήν Άγία. Αυτό είναι τό κατ`εικόνα καί καθ`ομοίωσιν.

Ο άνθρωπος, θνητός καί πεπερασμένος, ζεί στήν πλάνη τών αντιθέσεων, τής κίνησης ,τής μεταβολής,τού κατακερματισμού, τού πλήθους, τής ανομοιογένειας, τής σύγχυσης, τών διαθέσεων, περιορισμένος μέσα σέ αισθήσεις (5 τόν αριθμό) πού ποτέ δέν λένε τήν αλήθεια, γιατί στό φάσμα τους καμμία αλήθεια δέν διαδραματίζεται. Η πλάνη τού αίσθητού κόσμου...Η ελπίδα τού ανθρώπου είναι η πίστη πού είναι η θύρα τού νοητού κόσμου, η πορεία στή βάση τού αυτεξούσιου, καί η ένωση μέ τόν Θέο πού είναι αιώνιος, αγέννητος καί αθάνατος, άπειρος, ενιαίος καί ομοιογεννής, αμετάβλητος, ακίνητος χωρίς αντιθέσεις, άχρονος, ταυτόσημος μέ τόν εαυτό του, έτσι ώστε κάθε του «όνομα» (Ων,Θεός,Πατήρ,Υιός, Άγιο Πνεύμα),  «όψη» (Πρόσωπο, Σώμα, Πύρ) «χαρακτήρας» (Πανάγαθος Φιλεύσπλαχνος), «χαρακτηριστικό» (Αιώνιος , Αέναος) ,   «δημιούργημα» (Πλάση) ή «ενέργεια» (Ψυχή) νά ταυτίζεται μέ τόν Ίδιο. Γι αυτό καί η ψυχή είναι αιώνια στήν θεïκή της φύση.

Ο άνθρωπος θνητός καί πεπερασμένος σ`αυτή τήν ζωή είναι καταδικασμένος νά σκέφτεται, νά ενεργεί καί νά αισθάνεται ανολοκλήρωτα, ημιτελώς,πολλές φορές αντιφατικά, περιχαρακωμένος μέσα σέ ένα «εγώ» πού τόν οδηγεί συχνά στήν πτώση, καί κάποτε (ου μή γένοιτο) καί στήν απώλεια. Τήν απώλεια τής δυνατότητας νά ομοιάση στιγμιαία  μέ τόν Θεό δημιουργό του, καί τότε αποξενώνεται μέ τήν Ψυχή του,  καί χάνεται στήν ανυπαρξία, στό τίποτα, κάτω από τά όρια τής πλάνης...

[petros]

Δε θέλω να διαφων... =| , αλλά δε κατάλαβα καλά αυτό με το ανούσιο του σώματος. Ο Χριστός όταν \"ντύθηκε\" την ανθρώπινη φύση δεν την \"εξυγίανε (Σταύρωση, Ανάσταση); Και δεν της έδωσε ξανά προοπτική θεία (όχι να γίνει θεική στην ουσία της αλλά προοπτική μαζί με το σώμα μας να γίνουμε κατά χάριν θεοί); Άλλωστε ανάλογα με το τρόπο που  χρησιμοποιούμε το σώμα μας , εκτός από βάσανο ( αυτή την αίσθηση πήρα από τα γραφόμενα σου), μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως ύμνος προς το Θεο! Θυμάμαι μια φράση ( δυστυχώς δε θυμάμαι από ποιον...) που λέει:τουλάχιστον ένα από τα τρία υγρά είναι απαραίτητα για να \"κλέψουμε\" τον παράδεισο, αίμα (μάρτυρες), δάκρυα (μεταννοίας), ιδρώτας (ιεραποστολή). Σε όλα αυτά εννοείται πως συμμετέχει και το σώμα μας! Αντίθετα, υπάρχει και ο λεκτικός χριστιανισμός που είμαστε όλο λόγια λόγια λόγια απαύγασμα της καλής ψυχής μας....., αλλά όταν έρθει η ώρα να τα φέρουμε σε πράξη και να ζήσουμε λίγο απ΄αυτά που λέμε... εκεί υπάρχει πρόβλημα όταν δε συμμετέχει και το σώμα μας. Είμαστε και ψυχή και σώμα και αν νομίζω καλά (διορθώστε με) πρέπει να υπάρχει και αίρεση που να υπερτονίζει την έννοια της ψυχής και να υποβαθμίζει του σώματος. Άλλωστε στο πιστεύω λέμε \"προσδοκώ ανάστασιν νεκρών\". Και αφού η ψυχή δεν πεθαίνει είναι προφανές ότι περιμένουμε να αναστηθούμε με το σώμα μας.

Iaspis δεν κατάλαβα

δηλαδή τού προσδίδει τήν δυνατότητα νά ομοιάση απολύτως μέ τό «Ών» γιά μία στιγμή : Τήν Άγία.

Αυτό το για μια στιγμή. Αν μπορούσες να μου το εξηγήσεις. Δηλαδή αν και όταν πάμε στο παράδεισο δε θα ζούμε σε μία συνεχή χαρά που μάλιστα θα έχει και δυναμικά στοιχεία με το αγωνιζόμαστε ακόμα και κει να πλησιάζουμε όλο και περισσότερο το Θεό και να ζούμε στη χαρά που ετοίμασε για μας;

[Iaspis]

Tό σώμα τού ανθρώπου από τήν στιγμή πού αποκολλήθηκε από τό Σώμα τού Θεού (μέτα τήν πτώση) έγινε (καί γίνεται) ανούσιο. Τό γεγονός τής παραβάσεως επαναλαμβάνεται συνέχεια από αυτό, καί οί αγωνισταί τού Θεού (οί αποταγμένοι) αγωνίζονται πρωτίστως εναντίον του. Αυτό είναι τό σώμα τού αισθητού μας κόσμου.
Τό Σώμα τής Σταύρωσης καί τής Ανάστασης τού Κυρίου είναι  η επιφοίτηση τού Αγίου Πνεύματος, η εξυγίανση τής ανθρώπινης φύσης μαζί μέ τό σώμα (τών Παθών) στή πορεία πού οδηγεί πίσω στό πλευρό τού Πατρός.

petros
Άλλωστε ανάλογα με το τρόπο που  χρησιμοποιούμε το σώμα μας .....μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως ύμνος προς το Θεο! Θυμάμαι μια φράση ( δυστυχώς δε θυμάμαι από ποιον...) που λέει:τουλάχιστον ένα από τα τρία υγρά είναι απαραίτητα για να \"κλέψουμε\" τον παράδεισο, αίμα (μάρτυρες), δάκρυα (μεταννοίας), ιδρώτας (ιεραποστολή). Σε όλα αυτά εννοείται πως συμμετέχει και το σώμα μας!

Βεβαίως!  Αυτή είναι η πορεία: μεταννοία.

Ο Κύριος  μέ τήν Σταύρωση του πήρε τά ατελείωτα κρίματά μας από τήν πτώση ώς τήν Ανάσταση επάνω του καί άνοιξε τόν δρόμο γιά τήν πορεία. Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος  ατομικά γιά την έκβαση αυτής τής πορείας.
Η απόσταση από τήν πτώση ώς τήν Ανάσταση διαδραματίζεται καθημερινά πολλές φορές μέσα στόν άνθρωπο καί η στιγμή η Αγία (άχρονη γι αυτό καί στιγμή), είναι η στιγμή της Ανάστασης τού Κυρίου πού σημαίνει μέσα μας όταν προσπαθούμε νά κάνουμε τό θέλημα τού Θεού, σέ αυτή τήν ζωή (πρίν τήν κρίση), σταυρώνοντας τά πάθη μας.

[staboz]

Πολλά φάλτσα ακούγονται (γράφονται) εδώ πέρα...

[Iaspis]

Πολλά φάλτσα ακούγονται (γράφονται) εδώ πέρα...

Συγνώμη Staboz.! Θέλω νά σού πώ πώς εγώ δέν είμαι ούτε Θεολόγος, ούτε καί κάν κάτοχος αξιόπιστου εκκλησιαστικού, θεολογικού ή φιλοσοφικού λόγου. Απλώς μού αρέσει νά κάνω κάποιες σκέψεις καί βρήκα τόπο επικοινωνίας. Λυπούμαι άν παρεκτράπην. Σέ παρακαλώ άν θέλεις γράψε.

[staboz]

Μην το παίρνεις κατάκαρδα, Δημήτρη! Έχεις ωραίο στοχασμό και διεισδυτική σκέψη. Και βέβαια δεν παρεξετράπης σε τίποτε. Οποιεσδήποτε ελλειπείς ή αδόκιμες εκφράσεις δεν συνιστούν παρεκτροπή. Και βέβαια ευτυχώς που δεν είσαι θεολόγος ή κάτοχος αξιόπιστου εκκλησιαστικού λόγου. Έτσι μπορείς πιο ελεύθερα να ξεδιπλώνεις τις σκέψεις σου.
Συνέχισε... Οι τοποθετήσεις σου μας ωφελούν όλους. Ακόμη και όταν παράγουν αντίλογο. Αυτό είναι δημιουργική αναζήτηση και διάλογος ουσιαστικός. Η παρέμβασή μου δεν ήταν ελεγκτική. Αποσκοπούσε στο να παρακινήσει σε δημιουργικό επανέλεγχο των γραπτών μας, για να διαπιστωθούν τυχόν αποτυχημένες ή ελλειπείς διατυπώσεις των σκέψεών μας.
Όλοι μας βέβαια έχουμε ανάγκη να θέτουμε το στοχασμό μας κάτω από τον έλεγχο της διδασκαλίας του Ευαγγελίου και των Πατέρων της Εκκλησίας μας, για να μην κινείται ασύδοτος και αυθαιρετεί. Με τη διατύπωση \"όλοι μας\" κυριολεκτώ· δεν είναι σχήμα λόγου.

[petros]

κ. Σταύρο δυστυχώς είμαι άσχετος στη θεολογία επομένως μόνο \"στο περίπου\" μπορώ να γράφω... Ξέρω βέβαια πως σε θέματα δογματικής κανείς δε μπορεί και δεν πρέπει να μιλάει \"στο περίπου\" γιατί έτσι απλά μέχρι και αιρετικές απόψεις μπορούν να ακουστούν.. Με συγχωρείτε για τυχόν σφάλματα αλλά η αλήθεια είναι πως νιώθω μια ασφάλεια παραπάνω με σας ως συντονιστή. Ξέρω ότι με πολλή αγάπη θα μας διορθώσετε εκεί που πρέπει :) Για αυτό να λέτε άμεσα τη γνώμη σας  όταν αυτό είναι εφικτό:)
Χαίρετε!!!

[ioannis40]

ΙΩΑ. ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ; \'\'ΕΚΔΟΣΙΣ ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ\'\'. 12(26) Περί ανθρωπου.
ΕΚΔ; ΠΟΥΡΝΑΡΑ ΘΕΣ/ΝΙΚΗ 2004 ΜΕΤΑΦΡ. ΝΙΚ. ΜΑΤΣΟΥΚΑ. σελ., 151 - 153.


   \'\'ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΛΑΣΘΗΚΑΝ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΕΝΑ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΛΟ ΥΣΤΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΦΛΥΑΡΙΕΣ ΤΟΥ ΩΡΙΓΕΝΗ.\'\'
   \'\'ΨΥΧΗ ΛΟΙΠΟΝ ΕΙΝΑΙ ΟΥΣΙΑ ΖΩΣΑ, ΑΠΛΗ, ΑΣΩΜΑΤΗ, ΑΟΡΑΤΗ ΚΑΤΑ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΣΤΑ ΣΩΜΑΤΙΚΑ ΜΑΤΙΑ, ΛΟΓΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΕΡΗ, ΑΣΧΗΜΑΤΙΣΤΗ, ΕΝΩ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙ ΩΣ ΟΡΓΑΝΟ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΠΑΡΕΧΕΙ Σ\' ΑΥΤΟ ΖΩΗ ΚΑΙ ΑΥΞΗΣΗ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΗ ΚΑΙ ΓΕΝΝΗΣΗ, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ ΝΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΩΣ ΤΟ ΠΙΟ ΚΑΘΑΡΟ ΜΕΡΟΣ, ( ΓΙΑΤΙ ΟΠΩΣ-ΑΚΡΙΒΩΣ-ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΑΤΙ ΣΤΟ ΣΩΜΑ, ΕΤΣΙ Ο ΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΗ), ΑΥΤΕΞΟΥΣΙΑ, ΘΕΛΗΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΝΑΡΓΗΤΙΚΗ, ΤΡΕΠΤΗ,ΔΗΛΑΔΗ ΕΘΕΛΟΤΡΕΠΤΗ, ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΚΤΙΣΤΗ, ΑΦΟΥ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΙ ΚΑΤΑ ΦΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗ ΧΑΡΗ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΤΗΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ (ΧΑΡΗ) ΠΗΡΕ ΤΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟ ΚΑΤΑ ΤΗ ΦΥΣΗ ΤΗΣ ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ\'\'.

    Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΟΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΗ ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΟΡΑΤΗ (ΑΓΓΕΛΟΥΣ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΑΤΗ (ΔΕΣ ΕΞΑΗΜΕΡΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ) ΚΤΙΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥς ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΔΗΛΑΔΗ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗ ΠΡΟΗΛΘΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΠΝΟΗ Η ΨΥΧΗ Η ΟΠΟΙΑ ΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟ \'\'ΚΑΤ\' ΕΙΚΟΝΑ\'\' ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ. ΕΧΕΙ ΔΛΔ ΟΠΛΙΣΘΕΙ Η ΨΥΧΗ ΜΕ ΘΕΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΑΝ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΦΤΑΝΕΙ ΣΤΟ \'\'ΚΑΤ\' ΟΜΟΙΩΣΗ\'\' ΔΛΔ, ΝΑ ΟΜΟΙΑΣΕΙ ΚΑΤΑ ΧΑΡΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΠΟΥ ΔΕΙΧΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ. ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΔΛΔ ΘΕΟΣ. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΟΜΩΣ ΔΙΑΛΕΞΕ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟ - ΤΡΟΠΟ ΘΕΩΣΗΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΑΠΑΤΗ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΑΜΑΥΡΩΣΕ ΤΟ \'\'ΚΑΤ\' ΕΙΚΟΝΑ\'\' ΔΛΔ ΑΤΟΝΗΣΑΝ ΤΑ ΘΕΙΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ ( ΤΟ ΛΟΓΙΚΟ ΚΑΙ ΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΡΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ). Ο ΛΟΓΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΣΑΡΚΩΣΗ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕΡΩΣΕΙ ΤΟ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΠΟΙΟΣ Ο ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ.
    ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΙ ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΟΣΟΙ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΠΟΥ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ.
    ΠΑΝΤΩΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΡΟΣΟΧΗ ΚΑΙ   Φ Ο Β Ο  Θ Ε Ο Υ   ΟΤΑΝ ΕΞΕΤΑΖΟΝΤΑΙ. ΑΝ ΑΥΤΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΙ ΟΛΗ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΝΩ ΛΕΓΟΜΑΣΤΕ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΖΟΥΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ. ΑΛΛΩΣΤΕ Ο ΑΡΕΙΟΣ ΤΙ ΖΗΤΟΥΣΕ ΝΑ ΠΡΟΣΘΕΣΕΙ; ΕΝΑ ΓΙΩΤΑ (Ι).

  ΕΝΑ ΚΑΛΟ ΒΟΗΘΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ \'\' ΠΕΡΙ ΑΘΑΝΑΣΙΑΣ ΨΥΧΗΣ\'\' ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ.

                             ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ   ioannis40...............

[staboz]

Ωραίο το κείμενο που παρέθεσες, Ιωάννη.
Μήπως όμως θα μπορούσες να γράφεις με πεζούς χαρακτήρες;
Τα κεφαλαία πολύ δύσκολα διαβάζονται καὶ είναι κουραστικά.
Γενικώς δε στο Διαδίκτυο υπάρχει ένας, ας τον πούμε, \"άγραφος νόμος\" που \"απαγορεύει\" τη χρήση των κεφαλαίων, διότι θεωρείται ότι με τον τρόπο αυτό κάποιος \"φωνάζει\"! Και δεν επιτρέπονται βέβαια οι φωνές...

[ioannis40]

Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια Staboz. Για το  κείμενο με τα κεφαλαία να με συγχωρεί ο κόσμος του διαδικτύου, είμαι καινούργιος και δεν γνωρίζω το τί \" Νόμος\" επικρατεί, το βρήκα ευκολο στο γράψιμο γιατί δυσκολεύομαι στην ταχύτητα του γραψίματος και του τονισμού.
    Πιστεύω πρώτα ο Θεός αν δωθεί κάποια αφορμή  να παραθέσω την ταπεινή μου γνώμη θα παρακολουθώ τις σελίδες είναι \"καλή \" δουλειά. Έχω γράψει και σε άλλες αλλά, υπάρχουν πολλοί κακοπροαίρετοι και το χειρότερο, άσχετοι αλλά, έχουν γνώμη επί παντός επιστητού.
                  Καλό Σαββατοκύριακο,  ioannis40

[ρωμηός]

\"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΟΡΑΤΗ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΗ ΦΥΣΗ ΓΙΑ ΝΑ ΕΝΩΣΕΙ ΤΗΝ ΑΟΡΑΤΗ (ΑΓΓΕΛΟΥΣ) ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΡΑΤΗ (ΔΕΣ ΕΞΑΗΜΕΡΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ) ΚΤΙΣΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΟΥς ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΔΗΛΑΔΗ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΗ ΠΡΟΗΛΘΕ ΤΟ ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΠΝΟΗ Η ΨΥΧΗ Η ΟΠΟΙΑ ΦΕΡΕΙ ΚΑΙ ΤΟ \'\'ΚΑΤ\' ΕΙΚΟΝΑ\'\' ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΠΛΑΣΜΕΝΗ ΜΕ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΝ ΛΟΓΟ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ\".

Συνηγορεί και ο θείος Γρηγόριος ο Θεολόγος:

                 Κείμενο                                                            
\"Ψυχή δ\' ἐστίν ἄημα Θεοῦ, καὶ μίξιν ἀνέτλη
οὐρανίη χθονίοιο, φάος σπήλυγγι καλυφθέν,
ἀλλ\' ἔμπης θείη τε καὶ ἄφθιτος...
Ἡμέτερον δ' ἀΐοις ψυχῆς πέρι μῦθον ἄριστον.
Ἔνθεν ἑλών, τέρψιν δέ μικρὴν ἀναμίξομεν οἴμῃ.
Ἦν ποτε ἦν ὅτε κόσμον ἐπήξατο νοῦ Λόγος αἰπύς,
ἐσπόμενος μεγάλοιο νόῳ Πατρός, οὐ πρὶν ἐόντα.
Εἶπεν ὅδ', ἐκτελέστο ὅσον θέλεν. Ὡς δὲ τὰ πάντα
κόσμος ἔην, γαίη τε καὶ οὐρανὸς ἠδὲ θάλασσα,
δίζετο καὶ σοφίης ἐπιίστορα μητρὸς ἁπάντων,
καὶ χθονίων βασιλῆα θεουδέα, καὶ τόδ' ἔειπεν:
«ἤδη μὲν καθαροὶ καὶ ἀείζωοι θεράποντες
οὐρανὸν εὐρὺν ἔχουσιν ἁγνοὶ νόες, ἄγγελοι ἐσθλοί,
ὑμνοπόλοι μέλποντες ἐμόν κλέος οὔποτε λῆγον.
Γαῖα δ' ἔτι ζώοισιν ἀγάλλεται ἀφραδέεσσι.
Ξυνὸν δ' ἀμφοτέρωθεν ἐμοὶ γένος εὔαδε πῆξαι
θνητῶν τ' ἀθανάτων τε νοήμονα φῶτα μεσηγύ.
Τερπόμενόν τ' ἔργοισιν ἐμοῖς, καὶ ἐχέφρονα μύστην
οὐρανίων, γαίης τε μέγα κράτος, ἄγγελον ἄλλον
ἐκ χθονός, ὑμνητῆρα ἐμῶν μενέων τε, νόου τε».
Ὥς ἄρ' ἔφη, καὶ μοῖραν ἑλὼν νεοπηγέος αἴης,
χείρεσιν ἀθανάτῃσιν ἐμὴν ἐστήσατο μορφήν,
τῇ δ' ἄρ' ἑῆς ζωῆς μοιρήσατο. Ἐν γὰρ ἕηκε
Πνεῦμα, τὸ δὴ Θεότητος ἀειδέος ἐστὶν ἀποῥῥώξ.
Ἐκ δὲ χοὸς πνοιῆς τε πάγην βροτός, ἀθανάτοιο
εἰκών. Ἤ γὰρ ἄνασσα νόου φύσις ἀμφοτέροισι.
Τοὔνεκα καὶ βίοτον τὸν μὲν στέργω διὰ γαῖαν,
τοῦ δ' ἔρον ἐν στήθεσσιν ἔχω θείαν διὰ μοῖραν.
Ἥδε μὲν ἀρχεγόνοιο βροτοῦ δέσις. Αὐτὰρ ἔπειτα
σῶμα μὲν ἐκ σαρκῶν, ψυχὴ δ' ἐπιμίσγετ' ἀΐστως,
ἔκτοθεν εἰσπίπτουσα πλάσει χοός. Οἶδεν ὁ μίξας
πῶς πρῶτόν τ' ἔπνευσε, καὶ εἰκόνα δήσατο γαίῃ
εἰ μὴ τόνδε λόγον τις, ἐμοῖς ἐπέεσσιν ἀρήγων,
θήσει θαρσαλέως τε, καὶ ἑσπόμενος πλεόνεσσιν.
Ὡς καὶ σῶμα τὸ πρῶτον ἀπὸ χθονὸς ἄμμι κερασθέν,
ὕστερον ἀνδρομέη ῥύσις ἔπλετο, οὐδ' ἀπολήγει
ἄλλοτε ἄλλον ἔχουσα βροτὸν πλαστῆς ἀπὸ ῥίζης.
Καὶ ψυχὴ πνευσθεῖσα Θεοῦ πάραμ κεῖθεν ἔπειτα
ἀνδρομέοισι τύποισι συνέρχεται ἀρτιγένεθλος,
σπέρματος ἐκ πρώτοιο μεριζομένη πλεόνεσσι,
θνητοῖς ἐν μελέεσσιν ἀεὶ μένον εἶδος ἔχουσα.
Τοὔνεκεν ἡγεσίην νοερὴν λάχεν. \" (Γρηγορίου του Θεολόγου, Έπη Δογματικά, Περί ψυχής, ΕΠΕ τομ. 8ος, σελ.296, 300-302)


Μετάφραση:

Είναι η ψυχή μου πνοή του Θεού κι εδέχτη σύντροφό της
- ουράνια αυτή -  το γήινο φως μες στη σπηλιά κρυμμένο
αλλά θεϊκή κι αθάνατη...
Τον πιο καλό για την ψυχή άκουε δικό μου λόγο,
πούθε την πήρα και σ' αυτόν ας βάλω ολίγη χάρη.
Παλιά τον κόσμο εστέριωσε του νου ο αιθέριος Λόγος,
πιστός στο μέγα Πατρικό σχέδιο. Δεν ήταν πάντα,
πρόσταξε κι ό,τι θέλησεν επλάσθη. Κι ως τα πάντα
στεριά, ουρανός και θάλασσα το μέγα εφτιάξαν κόσμο
και στης σοφίας το δάσκαλο μιλάει μητέρα, όλων
και των θνητών θεόμοιαστο ρήγα κι έτσι του λέγει:
«Και τώρα τον πλατύ ουρανό πνεύματα αγνά κατέχουν
τώρα υπηρέτες καθαροί, πάγκαλοι αγγέλοι, αιώνιοι
ψάλτες μου που δοξολογούν την άσωστή μου δόξα.
Μα η γη μονάχα χαίρεται μ\' έμψυχα δίχως γνώση.
Γενιά μου αρέσει από τα δυο κοινή να συνταιριάσω,
στ' αθάνατο και το θνητό πλάσμα με γνώση, μέσο,
με τα έργα μου να χαίρεται, φρόνιμο των ουράνιων
μύστη και μέγα δυνατό της γης, άγγελον άλλο
από πηλό, της δύναμης και της σοφίας μου ψάλτη».
Έτσι  είπε και χωρίζοντας νιόπηχτης γης κομμάτι
έπλασε με τ\' αθάνατα χέρια του τη μορφή μου,
μοίρα της ζωής του της φυσάει με το θεϊκό του πνεύμα,
κλώνον  από την  άμορφη  που ξεπετάχθη  θεότη.
Θνητός από πηλό και πνοή πλάστηκα κι είμαι εικόνα
του αθάνατου. Βασίλισσα είν\' η νόηση και στα δυο,
για τούτο και για τον πηλό τη μια ζωή υπομένω
μα και την άλλη λαχταρώ για την πνοή τη θεία.
Αυτό του αρχέγονου θνητού το δέσιμο. Κατόπι
από τη σάρκα γίνεται το σώμα κι αγνοούμε
πως η ψυχή μες στον πηλό πηδάει απ\' έξω. Ο Πλάστης
ξέρει πως πρωτοφύσηξε κι έδεσε την εικόνα
με τον πηλό. Ξέρει κι αυτός που θε να πη με θάρρος
το λόγο ετούτο σύμμαχος στα λόγια τα δικά μου.
«Το σώμα που από τον πηλό για μένα πρωτοβγήκε,
ύστερα γίνηκε ροή του ανδρός που δεν τελειώνει
να δίνη απ\' την κτιστήν αρχή πάντα και νέους ανθρώπους.
Μα και η ψυχή, η πνοή του Θεού, αδιάκοπα από τότε
στ\'  ανθρώπινα τα  σχήματα νιογέννητη  προβαίνει
από το πρώτο φύσημα  μερίδια στους ανθρώπους.
Μένει σε σώματα θνητά μ' αιώνια τη μορφή της.
Γ\' αυτό και η αρχηγία του νου δική της.