Παπισμός

[staboz]

Παπικὲς ἐκπλήξεις

Μὲ ἔκπληξι καὶ ἀγανάκτησι πολλοὶ Ὀρθόδοξοι ὑποδέχθηκαν τὸ κείμενο ποὺ δημοσίευσε στὶς 10 Ἰουλίου 2007 ἡ "Συνοδικὴ Ἐπιτροπὴ τοῦ Βατικανοῦ γιὰ τὴ διδασκαλία καὶ τὴν πίστη". Στὸ κείμενο αὐτὸ διακηρύσσεται ξεκάθαρα ἡ βασικὴ θέσι τοῦ παπισμοῦ ὅτι αὐτὸς ἀποτελεῖ τὴν «Μία, Ἁγία, Καθολικὴ και Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ποὺ κυβερνᾶται ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου καὶ ἀπὸ τοὺς ἐπισκόπους ποὺ βρίσκονται σὲ κοινωνία μαζί του». Στὸ ἴδιο κείμενο ξεκαθαρίζεται ὅτι οἱ προτεσταντικὲς παραφυάδες δὲν ἀποτελοῦν ἐκκλησίες.
Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ὁ παπισμὸς ἐπιφύλασσε καλύτερη μεταχείρισι, ἀφοῦ ἀναγνωρίζει τὴν Ἀποστολική της προέλευσι, τῆς καταλογίζει ὅμως ἔλλειμμα ἐκκλησιολογικό, διότι δὲν βρίσκεται σὲ κοινωνία μὲ τὸν ἐπίσκοπο τῆς Ρώμης ποὺ εἶναι ὁ ἀρχηγὸς τῆς Ἐκκλησίας.
Ὅλες αὐτὲς οἱ παπικὲς διακηρύξεις ἀποτελοῦν οὐσιαστικὰ ἐπανάληψι παλαιότερων θέσεων τοῦ Βατικανοῦ καὶ μάλιστα τῆς γνωστῆς ἐγκυκλίου Dominus Jesus, τὴν ὁποία εἶχε συντάξει τὸ ἔτος 2000 ἡ ἴδια ἐπιτροπή, ὑπὸ τὴν διεύθυνσι τοῦ τότε καρδιναλίου Joseph Ratzinger, δηλαδὴ τοῦ σημερινοῦ πάπα Βενεδίκτου.
Οὔτε ὅμως ἔκπληξι οὔτε ἀγανάκτησι  ἐκ μέρους ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων ἔχουν θέσι ὡς πρὸς τὸ περιεχόμενο τῶν παπικῶν θέσεων.
Διότι, τί περιμέναμε οἰ Ὀρθόδοξοι; Νὰ ἀναγνωρίσῃ ὁ πάπας τὴν Ὀρθοδοξία ὡς τὴν Μία, Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία; Αὐτὸ οὐσιαστικὰ θὰ ἐσήμαινε ὅτι ἀρνεῖται τὸν ἑαυτό του. Ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι ἀναγνωρίζουμε τὸν παπισμὸ ὡς ἐκκλησία. Μάλιστα τὸν θεωροῦμε, ὅπως καὶ εἶναι, αἵρεσι. Ἑπομένως γιὰ τοὺς Ὀρθοδόξους ποὺ μένουν ἀμετακίνητοι στὴν πατερικὴ παράδοσι οὔτε ἔκπληξι, οὔτε πολὺ περισσότερο ἀγανάκτησι δικαιολογοῦνται ἀπὸ αὐτὴ την παπικὴ διακήρυξι.
Ἔκπληξι, ἴσως μάλιστα καὶ ἀγανάκτησι, δικαιολογεῖται νὰ αἰσθανθοῦν ὅσοι θεώρησαν ὅτι ἄλλαξε κάτι μὲ τὴν τακτικὴ τῶν ἐπισκέψεων Ὀρθοδόξων ἐκκλησιαστικῶν ἡγετῶν στὸν πάπα. Στὴν ὁποία δυστυχῶς τακτική - πρέπει μὲ λύπη μας νὰ σημειώσουμε - προσφάτως παρεσύρθη καὶ ὁ κατὰ τὰ ἄλλα παραδοσιακὸς καὶ ἀγωνιστὴς Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου κ.κ. Χρυσόστομος.
Οἱ Ὀρθόδοξοι πάντως περιμένουμε πάντοτε τὴν ἄλλη μεγάλη ἔκπληξι: μήπως κάποτε ὁ παπισμὸς ἐπιστρέψῃ μετανοημένος στὴν Ὀρθοδοξία, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀφρόνως ἀπομακρύνθηκε.
                                          Στ.

[βίκυ]

Δυστυχώς, ο η/υ μου δεν μου αναγνωρίζει τη γραμματοσειρα....

[Βασιλείου Μάριος]

Είναι πολυτονικό και πρέπει να έχεις τον internet explorer 7! Μπορείς να το βρείς στα Downloads του φόρουμ!

[ρωμηός]

Και ήθελα εχτές να κάνω αναφορά σε αυτό το θέμα. Βασικά το είχα ακούσει πριν μέρες αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία, γιατί το θεώρησα κάτι απολύτως φυσιολογικό. Αλλά εχτές, διαβάζοντας τον Ορθόδοξο Τύπο με τους πηχυαίους τίτλους («προκλητική οδηγία» «άρθρο που προκαλεί»)και σχεδόν τη μισή ύλη να ασχολείται με τη διακήρυξη αυτή του Βατικανού, απόρησα. Το κείμενο του Βατικανού μπορείται να το δείτε όλο εδώ!

Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση πάντως ήταν πως επαναφέρουν στο επίκεντρο κάθε συζητήσεως το Πρωτείο. Μου δίνει την εντύπωση το κείμενο ότι ο μόνος λόγος διαχωρισμού, ο μόνος λόγος που κάνει την «Παπική Εκκλησία» τη μόνη Εκκλησία είναι το Πρωτείο του Πάπα. Θα έλεγα ότι τονίζουν τόσο πολύ αυτό το σημείο, ώστε και χωρίς καμία άλλη συμμόρφωση στα των Λατίνων δόγματα κάθε χριστιανική ομολογία, αν αναγνώριζε μόνο το Πρωτείο του Ρώμης θα γινόταν δεκτή σε κοινωνία από το Πάπα. Αυτό δείχνει, κατ' εμέ, την πτωχεία των εκκλησιολογικών κριτηρίων του Παπισμού και αναδεικνύει την «Εκκλησία» του, όχι «Εκκλησία» αλλά απλά προσωποπαγές τσιφλίκι.

Όταν, λοιπόν, ουσιαστικά δεν αναγνωρίζονται διαφορές δογματικού και σωτηριολογικού χαρακτήρα, όταν όλα αυτά τα κριτήρια «χωνεύονται» στην κλίβανο του πρωτείου, τότε, αλήθεια, προς τι ο διάλογος; Ο «λόγος» των Ορθοδόξων είναι η αγιοπνευματική της παράδοση, που εδράζεται στη ζωή και τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων της αδιαίρετης, επί μία χιλιετία, εκκλησίας. Είναι πράγματα ψηλαφήσιμα, αρχαιόθεν συμπεφωνημένα και μόνο αυτά αντικατροπτίζουν και οριοθετούν την Μία Εκκλησία του Χριστού. Αν αυτή η παράδοση εκ ποδών ποιείται προ κάθε διαλόγου, αν αυτή η παράδοση δεν αποτελεί την ασφαλή δικλείδα κάθε περί ενώσεως λόγου, τότε εις μάτην κοπιάζουμε και δέρουμε τον άνεμο.

Νομίζω...Έπεται λοιπόν ότι κάθε είδους έκπληξη ή ακόμα και κάθε λόγος περί παπικής προκλήσεως είτε απλά περιττεύει είτε προδίδει άγνοια (αφελή, δυστυχώς), η οποία είναι πολύ επικίνδυνη, ειδικά όταν εκφράζεται εκ χειλέων Επισκόπων.

Επίσης, για το ίδιο θέμα, μπορείται να δείτε το πρωτοσέλιδο του Ορθόδοξου Τύπου:

[staboz]

Παύλε, όταν προσθέτεις κάτι ουσιαστικό σε προηγούμενη τοποθέτησή σου, είναι προτιμότερο να κάνεις καινούργια τοποθέτηση, διότι αλλοιώς δεν εμφανίζεται στην πρώτη σελίδα ως κάτι νέο. Μάλιστα ενώ έχεις τον Ορθόδοξο Τύπο της 26.10.2007, στην ημερομηνία της τοποθέτησής σου εμφανίζει ημερομηνία 27.09.2007.
Τυχαία ανακάλυψα αυτό το εύστοχο σχόλιό σου και είναι, νομίζω, πολύ σημαντικό.
Επίσης ευχαριστώ για την σελίδα με το κείμενο του Βατικανού. Το έψαχνα και δεν το έβρισκα πουθενά.
Μήπως έχεις υπ\' όψη σου και κάποια παραπομπή στο κείμενο με το οποίο ο πάπας (αυτός ή ο προηγούμενος, δεν είμαι βέβαιος) αποκάλεσε τα Σκόπια Μακεδονία;
                                      Στ.

ΥΓ. Πάντως υπάρχει γενικότερο πρόβλημα στην εμφάνιση των νέων τοποθετήσεων. Τώρα που επέστρεψα εμφάνιζε μόνο 2 νέες τοποθετήσεις, ενώ παρατηρώντας τις ημερομηνίες βρήκα πολύ περισσότερες.
Επίσης συμβαίνει το εξής: Άν σε μία ενότητα υπάρχουν περισσότερες από μία τοποθετήσεις και πάει κανείς να δεί την τελευταία κατευθείαν από την κύρια σελίδα του Φόρουμ από την στήλη Last post, τότε, επιστρέφοντας στην κύρια σελίδα, βλέπει ότι το κόκκινο προειδοποιητικό χρώμα έχει εξαφανιστεί και μένει με την εντύπωση ότι δεν υπάρχουν άλλες τοποθετήσεις στην ενότητα.
Μακάρι να μπορούσε αυτό να διορθωθεί.

[ρωμηός]

Το λάθος με το φύλλο της Εφημερίδας του Ορθοδόξου Τύπου είναι δικό μου. Βασικά είχα ως λίνκ το σχετικό με το θέμα τεύχος, το οποίο όμως αλλαξε από το site του Ορθοδόξου Τύπου, διότι δεν τηρούν πλήρες αρχείο εκδόσεων στο ίντερνετ. Επομένως, παρέμεινε η διασύνδεση αλλά άλλαξε το περιεχόμενο. Τοποθετήθηκε δηλαδή το τρέχον πρωτοσέλιδο από τους διαχειριστές της ιστοσελίδας του Ορθοδόξου Τύπου.

Όσο για τις νέες τοποθετήσεις, μη αρκείστε στα χρώματα των φακέλων αλλά καλύτερα θα ήταν να ανατρέχετε στο λίνκ \"recent posts\", στο κάτω μέρος του φόρουμ. Εκεί φαίνονται τα τελευταία πόστς του 24ωρου.

[ρωμηός]

Πειραιώς Σεραφείμ: «Αιρεσιάρχης ο Πάπας»



Επιστολή καταπέλτης που ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα και θα αλλάξει την στάση της Αθήνας έναντι της
\" οικτράς πλάνης του Βατικανού\".

ΜΕΡΟΣ Α  

 

Επιστολή προς τον Επίσκοπο Φραγκίσκο Παπαμανώλη - Σύρος

 

«Δεν δύναμαι να συναινέσω εις την Υμετέραν πλάνην και να μην είπω φιλαδέλφως  Υμίν ότι πλανάσθε θεωρών εαυτόν «Επίσκοπον της Εκκλησίας του Θεού»».  

 

Εκλαμπρότατε,  

 

Έλαβον την Υμετέραν επιστολήν, καθ' ον χρόνον τα Γραφεία της ημετέρας Μητροπόλεως Πειραιώς ήργουν και λυπούμαι διότι καθυστέρησα να απαντήσω εις αυτήν. Παρακαλώ όθεν δια την Υμετέραν συγνώμην.Επειδή ειλικρινώς αγαπώ Υμάς, ως και έκαστον, συνάνθρωπόν μου, γράφω τα κατωτέρω μετά πολλής ταπεινώσεως κατ' ενώπιον του Δομήτορος της Εκκλησίας Κυρίου Ιησού, ουχί ίνα αιτιολογήσω τας θέσεις δι' ας με ψέγετε, διότι δεν είναι ιδικές μου, αλλά της αδιαιρέτου Εκκλησίας του Θεού, άτινας εγώ ο έσχατος πάντων απλώς τας μετέφερον επί του χάρτου, ερωτηθείς σχετικώς υπό του δημοσιογραφικού οργάνου των αγρυπνούντων Αδελφών της Πανελληνίου Ορθοδόξου Ενώσεως, ους αδικείτε καταφώρως όταν χαρακτηρίζετε αυτούς ως δήθεν «ακραίους», ενώ οι ειρημένοι τηρούν όσα η Μία, Αγία, Αδιαίρετος Καθολική και Αποστολική Εκκλησία εδογμάτισε και διασαλπίζει επί είκοσιν (20) αιώνας τώρα, αλλά δια να είπω προς Υμάς τα αυτονόητα, ότι η Εκκλησία του Χριστού εις Ην  «το πνεύμα το Άγιον έθεσε Επισκόπους ποιμαίνειν  (Αυτήν), Ην περιεποιήσατο δια του ιδίου αίματος»(Πραξ. 20,28), είναι η αδιαίρετος Εκκλησία των 1.000 πρώτων χρόνων, Ήστινος ακατάλυτος ιστορική συνέχεια τυγχάνει η καθ' ημάς Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία, και ότι εξ' Αυτής αποκοπείσα η Υμετέρα θρησκευτική Κοινότης, δια του γνωστού σχίσματος, απώλεσε την χάριν του Ζώντος Θεού και εξέπεσεν από αιρέσεως εις αίρεσιν και από ακοσμίας εις ακοσμίαν, διαστρεβλώσασα το σωτηριώδες μήνυμα του ενσαρκωθέντος Υιού του Θεού και ανατρέπουσα λόγοις και έργοις την ανατροπήν των κατεστημένων δομών και εξουσιών του εκπεσόντος κόσμου, ην εισέφερε δια της απερινοήτου Αυτού Σταυρικής θυσίας και του Παναχράντου Αυτού Αίματος ο Υιός και Λόγος του Θεού.Όθεν ευνόητον τυγχάνει ότι η θεωρία των αδελφών Εκκλησιών και η συνακόλουθος θεωρία των κλάδων, ας Υμείς εστερνίζεσθε δια του κειμένου της Υμετέρας Επιστολής και η θεωρία του Πετρείου «δόγματος», ην διεκήρυξε προσφάτως η Υμετέρα Θρησκευτική Κοινότης δια του εγκυκλίου «DOMINUS CHRISTOUS», ουδεμίαν σχέσιν κέκτηνται προς την Αδιαίρετον Εκκλησίαν των Αποστόλων, των Οικουμενικών Πατέρων και των Αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων.Συνεπώς ευχερώς αντιλαμβάνεσθε ότι επόμενος τοις θεσφάτοις της Αδιαιρέτου Εκκλησίας, εξ Ης απεκόπη η Υμετέρα εκπεσούσα εις αίρεσιν Θρησκευτική Κοινότης, δεν δύναμαι να συναινέσω εις την Υμετέραν πλάνην και να μην είπω φιλαδέλφως  Υμίν ότι πλανάσθε θεωρών εαυτόν «Επίσκοπον της Εκκλησίας του Θεού». Αυτοπροσδιορίζεσθε ούτως, ενώ εν τη αλήθεια είσθε πνευματικός υπεύθυνος των εν σχίσματι και αιρέσει τελούντων πιστών της Υμετέρας κοινότητος.Η αγάπη, άνευ αληθείας, στερείται ουσίας, δι' αυτό και τυγχάνει ειλικρινώς ακατανόητος η Υμετέρα θέσις «δεν έπαψα να λέω στους πιστούς μας ότι ποτέ και τίποτε δεν δικαιολογεί την καταπάτηση της αγάπης, ακόμη και η υπεράσπιση της αλήθειας», διότι εάν ειλικρινώς αγαπώμεν δεν θα εγκαταλείψωμεν τον αγαπώμενον εις την οικτράν του πλάνην, να συμπνίγεται εν αυτή και να πιστεύη ότι ευρίσκεται εν δικαίω.

 

Καυτά τα ερωτηματικά για τις αιρετικές διδασκαλίες της Ρώμης  
 

Επί μίαν ολόκληρην χιλιετίαν είχομεν κοινήν πίστιν, κοινόν πολίτευμα, κοινήν Ευχαριστίαν, κοινά Δόγματα, κοινήν Πνευματικότητα και κατά Θεόν άσκησιν, κοινήν Αρχήν τας Οικουμενικάς Συνόδους και την Πενταρχίαν. Τι συνέβη λοιπόν και τα πάντα ανετράπησαν;Διατί δεν απησχόλησεν Υμάς επί 33 χρόνια, που είσθε Επίσκοπος της Θρησκευτικής Υμών παραδοχής;Διατί επί 1.000 έτη δεν υφίσταντο αι Υμέτεραι θέσεις περί Πρωτείου δικαιοδοσίας του Επισκόπου Παλαιάς Ρώμης, περί Αλάθητου αυτού, περί Καθαρτηρίου, περί λυσιποίνων, περί αξιομισθιών, περί Αμολύντου Συλλήψεως, περί, περί. . .Διατί εις την Αποστολικήν Σύνοδον των Ιεροσολύμων η Σύνοδος των Αποστόλων και των Πρεσβυτέρων απεφήνατο και ουχί ο καθ' Υμάς «Πρόεδρος του κολλεγίου» των Αποστόλων Θείος Απόστολος Πέτρος (Πραξ. 15,22); Διατί αι Επτά Οικουμενικαί Σύνοδοι συνήλθον εν τη Ανατολή τη κοινωνία και ενότητι του τότε Ορθόδοξου Επισκόπου της Παλαιάς Ρώμης;Διατί ο ΚΗ  κανών της Δ  Οἰκουμενικῆς Συνόδου Της Αδιαιρέτου Εκκλησίας απονέμει τα ίσα πρεσβεία εις τον Θρόνων της Παλαιάς Ρώμης και εις τον Θρόνον της Νέας Ρώμης;Πότε και διατί αυτά ανετράπησαν; Δεν απησχόλησεν Υμάς αν όχι ως κληρικόν, τουλάχιστον ως σκεπτόμενον άνθρωπον που προσδοκά την ογδόην ημέραν και γνωρίζει ότι εγγύς έστι το τέλος των ανθρωπίνων δι'  εν έκαστον εξ ημών... Με αιτιάσθε εν τη Υμετέρα Επιστολή ότι δήθεν αι αποδιδόμεναι δια της επιστολής μου τη Υμετέρα Θρησκευτική Κοινότητι δογματικαί θέσεις, τυγχάνουν δήθεν «εικασίαι», γράφων χαρακτηρισρικώς: «Θα μου επιτρέψετε να σας πω ότι και αυτά που εσείς γράφετε και παρουσιάζετε ως διδασκαλία της Καθολικής Εκκλησίας, η Καθολική Εκκλησία δεν τα διδάσκει, όπως δεν δίδασκε και δεν διδάσκει όσα, εις πρόσφατον παρελθόν έγραφαν τα σχολικά βιβλία Θρησκευτικών και Ιστορίας, με τα οποία δηλητηρίαζαν τις αθώες ψυχές των μαθητών καλλιεργώντας μισαλλοδοξία».Αντί ετέρας απαντήσεως εις τας, επιτραπήτω μοι να είπω, μη ακριβείς αναφοράς Υμών, και εν ταυτώ μειωτικάς της ταπεινότητός μου, παραθέτω δυό μόνον παραγράφους εκ των ατελειώτων κακοδοξιών της Υμετέρας Θρησκευτικής Κοινότητος εκ του κυκλοφορηθέντος βιβλίου: «ΚΑΤΗΧΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΒΑΤΙΚΑΝΟ -ΚΑΚΤΟΣ, Έκδοσις 1996 -ΚΑΚΤΟΣ-LΙΒΕΡΙΑ EDITRICA VATICANA (ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΤΑΞΗ «Η ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» FIDEI DEPOSITUM). Εν σελίδι 332 παρατίθεται: «ΙΙΙ. Ο τελικός εξαγνισμός η το Καθαρτήριο. 1030 Όσοι πέθαναν στη χάρη και στη φιλία του Θεού, αλλά χωρίς να έχουν εξαγνισθεί ολότελα, αν και είναι βέβαιοι για την αιώνια σωτηρία τους, υποβάλλονται μετά τον θάνατό τους σ' έναν εξαγνισμό, ώστε να κατορθώσουν την απαιτούμενη αγιοσύνη για να εισέλθουν στη χαρά του ουρανού.» και εν σελίδι αναφέρεται :» « Χ. Τα λυσίποινα. 1471. Η διδασκαλία και η πράξη για τα λυσίποινα μέσα στην Εκκλησία συνδέονται στενά με τα αποτελέσματα του ιερού μυστηρίου της Μετάνοιας.Λυσίποινα είναι η άφεση μπροστά στο Θεό της πρόσκαιρης ποινής των αμαρτιών, η ενοχή των οποίων έχει ήδη σβησθεί. Μία άφεση που ο πιστός, με καλές διαθέσεις και ορισμένες συγκεκριμένες προϋποθέσεις, κατορθώνει να αποκτήσει με τη δράση της Εκκλησίας, η οποία ως οικονόμος της λυτρώσεως, διανέμει και εφαρμόζει με την αυθεντία της το θησαυρό των αξιομισθιών του Χριστού και των Αγίων. Τα λυσίποινα είναι μερικά η πλήρη, ανάλογα με το αν απαλλάσσουν εν μέρει η ολοκληρωτικά από την πρόσκαιρη ποινή της αμαρτίας. Τα λυσίποινα μπορούν να εφαρμοσθούν για τους ζωντανούς η τους κεκοιμημένους».  Δια των δογματικών αυτών θέσεων εισάγεται ναι η όχι ο δικανονισμός εν τη Εκκλησία; Εμφανίζεται το σωτηριώδες έργον του Δημιουργού του; Καθυβρίζεται ο ανενδεής και απείραστος παθών και επέκεινα πάσης ενδοκοσμικότητος Κύριος των οικτιρμών ως άτεγκτος και στυγνός δικαστής;Αλλοιούται όλον το ήθος, διαστρεβλώνεται η Καινή Διαθήκη, το Νέον Σύνταγμα Θεού- Κόσμου- Ανθρώπου, και διαστρέφεται η σωτηρία που εισεκόμισε ο τυθείς Υιός και Λόγος του Πατρός, εξ αυτών των αθεολογήτων δοξασιών.Είναι λοιπόν εικαισίαι αι αναφοραί μου εις τας κακοδοξίας Υμών;
 

Αιρεσιάρχης ο Πάπας Ρώμης  
 

Τέλος τυγχάνει όλως απαράδεκτος η παράγραφος της Υμετέρας επιστολής, δι' ης επιχειρείται δι' ερμηνευτικών ακροβασιών, όπως σπαρή έρις και διχοστασία μετά του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Κυρίου κυρίου Χριστόδουλου, ο οποίος είναι εγνωσμένος δια την ευγένειαν, καταλλαγήν και τα αγνά αισθήματα αγάπης Αυτού και χωρεί η Υμετέρα επιστολή «πέραν των πεδίλων», εφ' όσον επικαλείται το άκαιρον της ημετέρας επιστολής εν σχέσει προς την ασθένειαν του Μακαριωτάτου, όστις παρά τας Υμετέρας ερμηνείας παραμένει ακλόνητος και εδραίος εις τα λόγια του Πατροκοσμά του Αιτωλού, Γενάρχου του Νέου Ελληνισμού, τον οποίον συχνάκις επικαλείται και ο οποίος ομιλεί πάντοτε μετά λόγου γνώσεως και σαφήνειας ως και πλείστοι Άγιοι Μάρτυρες και Πατέρες της Εκκλησίας, από του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού και του Ιερομάρτυρος Κυρίλλου Α  τοῦ Λουκάρεως, έως και των Σέρβων Νεομαρτύρων του Κ (20ου) αιώνος, μεμφόμενοι τον εκπεσόντα Παπικόν θρόνον και τον εξ αιτίας της πλάνης Αιρεσιάρχην Προκαθήμενον Αυτού.Κατακλείω τον λόγον παρακαλών Υμάς ίνα αποστήτε της λατινικής κακοδοξίας και επιστρέψητε εις την Αδιαίρετον Καθολικήν Εκκλησίαν των 1.000 πρώτων χρόνων, την Πίστιν, Θεολογίαν, Άσκησιν, Πνευματικότητα, Πολίτευμα, Αλήθειαν και Παράδοσιν της Οποίας ακαινοτομήτους παρατείνει εις τους αιώνας η ιστορική συνάχεια Αυτής Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία. Αποτινάξατε εκ των οφθαλμών Υμών την αχλύν των χιλίων χρόνων κακοδόξου ζωής και ενσωματώθητε εις την Μίαν Αγίαν Αποστολικήν Αδιαίρετον Καθολικήν Ορθόδοξον Εκκλησίαν Ήστινος «πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν», ίνα επανέλθητε εις το Εν και Μοναδικόν Σώμα Του Χριστού και εύρητε έλεος και χάριν. Αναμένοντες την Υμετέραν επιστροφήν διατελούμεν ειλικρινώς μετά πολλής αγάπης και ευχών.  
 

 

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ   + ο Πειραιώς ΣΕΡΑΦΕΙΜ

Πηγή: Ρομφαία

[ρωμηός]

Σπάνιο φαινόμενο Ιεράρχης της Εκκλησίας της Ελλάδος να μιλά με τόση αυστηρότητα και ακρίβεια σε καθολικό επίσκοπο!!! Αλήθειες χωρίς σάλτσες και χαριεντισμούς σπάνια ακούμε!!!

[ρωμηός]

Τώρα η \"ακρίβεια\" κι απο ένα άλλο επίσκοπο:

\"Σκληρή κριτική Στυλιανού στο Βατικανό      
03.12.07  

\"Μόνη εκκλησία για την σωτηρία των πιστών η Καθολική\".

Σκληρή κριτική στο Βατικανό

και προσωπικά στον Πάπα, ασκεί ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ. Στυλιανός με αφορμή πρόσφατη ανακοίνωση του Βατικανού, σύμφωνα με την οποία \"η Καθολική Εκκλησία εξασφαλίζει σωτηρία των πιστών, διότι είναι εκείνη που ίδρυσε ο Ιησούς Χριστός\".

\"Στις πρόσφατες εξόχως απροσδόκητες και βαρύτατα προσβλητικές δηλώσεις του Βατικανού, τόσο περί των Ορθοδόξων όσο και των λοιπών μη-Ρωμαιοκαθολικών Χριστιανών, η ταπεινότης μου ίσως δεν θα έπρεπε να απαντήσει, παρά με εύγλωττη σιωπή\", αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας που είναι και κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Αποστόλου Ανδρέα.

Βέβαια, κατά το Βατικανό η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι μεν \"αυθεντική Εκκλησία\", αλλά παρουσιάζει μία σημαντική \"ατέλεια\": δεν αναγνωρίζει το \"πρωτείο της Ρώμης\", δηλαδή τον Πάπα ως \"εκπρόσωπο του Χριστού στη Γη\". Όσο για τους Διαμαρτυρόμενους, το κείμενο λέει ότι \"δεν πρόκειται καν για Εκκλησία\", αλλά για \"θρησκευτική κοινότητα\".

Ο κ. Στυλιανός που υπήρξε επικεφαλής των Ορθοδόξων στο διάλογο για επανένωση των εκκλησιών αναφέρει:

\"Επειδή όμως, μετά την 20ετή επίπονη Προεδρία μου εις τον \"Επίσημο Θεολογικό Διάλογο\" Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών, παραιτήθηκα οικειοθελώς, δια να μη έχω πλέον ουδεμίαν σχέση με ένα τέτοιο \"ανούσιο παίγνιο\", θα πρέπει σήμερα συμπληρωματικώς, προς όσα εδημοσιεύθησαν μέχρι και προσφάτως, να δηλώσω επιγγραματικά μόνον τούτο:

\"Δεν θα εφανταζόμουν ότι θα εδικαιώνοντο τόσο γρήγορα και τόσο αποκαλυπτικά οι ταπεινές κρίσεις μου, περί του προσώπου και του συνολικού έργου του Καρδιναλίου Joseph Ratzinger, προ της ανυψώσεώς του εις τον Παπικό Θρόνο αφ\' ενός, και τη μετά ταύτα αιφνιδία \"μεταμόρφωσή\" του εις τον πλέον ανεπιφύλακτον \"Κήρυκα\" των Μεσαιωνικών \"μυθευμάτων\" της Παπωσύνης.

Επιφυλάσσομαι, μετά την θρυλούμενη \"Επανέναρξη του Επισήμου Θεολογικού Διαλόγου\", να επανέλθω εκτενέστερα επί των ραγδαίως εξελισσομένων \"υπογείων\" δραστηριοτήτων, οι οποίες εν υψίστη υποκρισία τραγικώς τις φερέλπιδες προσπάθειες της Β\' Βατικανής Συνόδου εις την Εκκλησιολογία και Οικουμενισμό\".

Δημοσιογραφικές πληροφορίες αναφέρουν ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο προβληματίζεται γύρω από το χρόνο δημοσιοποίησης του κειμένου του Βατικανού καθώς θα συνεδριάσει στη Ραβέννα της Ιταλίας, παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη, η μεικτή θεολογική επιτροπή καθολικών και ορθοδόξων, με θέμα ακριβώς το επίμαχο πρωτείο του Πάπα.

Οι ίδιες πηγές λένε ότι κάποιοι στο Βατικανό έσπευσαν να προκαταλάβουν τα συμπεράσματα της επιτροπής, υπονομεύοντας σοβαρά τον ίδιο τον διάλογο. Και το έκαναν, χρησιμοποιώντας ένα θεολογικό κείμενο, το Dominus Jesus (\"ο Κύριος Ιησούς\"), που είχε επεξεργαστεί ο Γιόσεφ Ράτζινγκερ το έτος 2000, πριν εκλεγεί Πάπας.

Η ανακοίνωση του αρχιεπισκόπου Αυστραλίας περιέχει αιχμές και προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την θέρμη με την οποία αντιμετώπισε το νέο Πάπα όταν ο ίδιος ο κ. Στυλιανός έκανε τις κρίσεις του...\"

Πηγή: Ρομφαία  

Δεν ξέρω για σας (ο συντονιστής της ενότητας, ως ειδήμων θα μας πεις σίγουρα) εμένα δεν μου φαίνεται και πολύ \"ακριβής\"!!! Γι\' αυτό και τα εισαγωγικά...

[ρωμηός]

Μέγα θέμα έχει ξεσπάσει με τη Συμφωνία της Ραβέννας μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών. Μεταγράφω από Ορθόδοξο Τύπο της 30ης Νοεμβρίου ένα σχετικό άρθρο:

ΤΙ ΚΡΥΠΤΕΙ Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ
ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΚΑΙ ΛΑΤΙΝΩΝ;

Γράφει ο κ. Αντώνιος Ιακ. Ελευθεριάδης,
Δρ. Φιλολογίας και Θεολογίας

«Η συμφιλίωση μεταξύ των χριστιανών είναι εφικτή, αλλά ο Πάπας δεν μπορεί να ηγείται επί πάντων». Αυτός ήταν ο τίτλος του προχθεσινού άρθρου της εφημερίδας «La Republica», προαναγγέλλοντας το κείμενο, στο οποίο συμφώνησαν οι αντιπροσωπείες των Ορθοδόξων Εκκλησιών (πλην της Εκκλησίας της Μόσχας, η οποία και αποχώρησε από την συνδιάσκεψη) και της αντιπροσωπείας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας στη Ραβέννα της Ιταλίας. Επικεφαλής της αντιπροσωπείας των Ορθοδόξων ήταν ο Μητροπολίτης Περγάμου και Ακαδημαϊκός Ιωάννης Ζηζιούλας και των Ρωμαιοκαθολικών ο Καρδινάλιος Βάλτερ Κάσπερ.

Η συμφωνία για το πρωτείο του Επισκόπου Ρώμης, που περιλαμβάνεται στο κοινό ανακοινωθέν της Διεθνούς Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων και Καθολικών, που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 15/11 στο Φανάρι και το Βατικανό χαρακτηρίζεται ως σαφής ένδειξη για την πρόοδο του θεολογικού διαλόγου με τη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία. Το πρωτείο του επισκόπου της Ρώμης αναγνωρίζεται, σύμφωνα πάντοτε με τις πληροφορίες της ιταλικής εφημερίδας, μέσα στο πλαίσιο της «συλλογικότητας» και της «συνοδικότητας» στη διοίκηση της Εκκλησίας.

Είναι αλήθεια ότι η ορθόδοξη εκκλησιολογία δεν αμφισβήτησε ποτέ τη θέση του επισκόπου της Ρώμης στο σύστημα της Πενταρχίας του Βυζαντινού κράτους, αλλά η εξήγηση, που έδινε ο παπισμός μετά το σχίσμα επί Φωτίου και απροκάλυπτα μετά το 1054, ήταν πολύ διαφορετική από αυτήν που έδινε η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία. Οι παπικοί θεωρούσαν το πρωτείο της Ρώμης ως πρωτείο εξουσίας και κοσμοπνευματική επιβολή απέναντι σε όλη την Εκκλησία, με το αυθαίρετο και ψευδές επιχείρημα ότι ο Πάπας είναι ο νομιμοποιημένος αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στη Γη (Vicarius Christi), ενώ η Ανατολή έβλεπε την Εκκλησία της Παλαιάς Ρώμης ως «προκαθημένη της αγάπης». Αυτές οι πρακτικές διαφορές δεν άλλαξαν ποτέ ούτε στη Β\' Βατικανή Σύνοδο ούτε δυστυχώς και σήμερα. Αν συνέβη, όμως, αυτό το απίθανο γεγονός, ότι δηλαδή ο Πάπας παραιτείται από την εξουσιαστικότητά του πάνω σε όλες τις κατά τόπους Εκκλησίες του Χριστού και υπάγεται στις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, στις οποίες μετέχει ως Πρώτος μεταξύ ίσων Επίσκοπος θα πρόκειται σίγουρα περί εξαίσιου θαύματος ή πράγμα που δεν θα ήθελε κανείς καλόπιστος ορθόδοξος να πιστέψει ότι η Ορθοδοξία υπέστη μία ταπεινωτική ήττα, τουλάχιστον στα σημεία, στη Ραβέννα, αποδεχόμενη το Πρωτείο της Εξουσίας του Ποντίφικα.

ΟΙ σκέψεις μου αυτές και η επιφυλακτικότητα, που δοκιμάζω θεμελιώνονται στα εξής δύο πρόσφατα γεγονότα: Πρώτον, η παραδοχή του Βατικανού και η νομοκανονική απόφανση του Προκαθημένου της Καθολικής Εκκλησίας, Βενεδίκτου 16ου, είναι ότι ο όρος «Πατριάρχης της Δύσεως», που αναφερόταν στο νομικό σύστημα της Ρωμαϊκής Εκκλησίας στο παραδοσιακό θέσμιο της Πενταρχίας καταργείται. Έτσι, οι λεγόμενοι Πατριαρχικοί Ναοί της Ρώμης, όπως, για παράδειγμα, η Santa Maria Maggiore παύουν πια να ονομάζονται Chiese cathedrali patriarchali και σήμερα ονομάζονται «Καθεδρικοί παπικοί ναοί» (Chiese cathedrali papali). Και δεύτερον, νωπή είναι (29 Ιουνίου 2007) η «Οδηγία» του Βατικανού, με την όποια επαναλαμβάνεται η πάγια εκκλησιολογική θέση της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ότι η Εκκλησία του Χριστού ταυτίζεται αποκλειστικά με την Καθολική Εκκλησία. Όταν ρωτήθηκε τότε ο Καρδινάλιος W. Levada «Πως πρέπει να νοηθεί η διακήρυξη, κατά την οποία η Εκκλησία του Χριστού «υφίσταται» (subsistit) στην Καθολική Εκκλησία»; εκείνος, χωρίς περιστροφές, έδωσε την εξής απάντηση:
«Ο Χριστός ίδρυσε πάνω στη γη μία και μόνη Εκκλησία... Είναι η μόνη Εκκλησία του Χριστού, που ομολογούμε στο Σύμβολο της Πίστεως: Μία, Άγια, Καθολική και Αποστολική... Αυτή η Εκκλησία, που ιδρύθηκε και οργανώθηκε μέσα στον κόσμο ως κοινωνία «υφίσταται» (subsistit) μέσα στην Καθολική Εκκλησία, την οποία κυβερνά ο Διάδοχος του Πέτρου και οι Επίσκοποι εν κοινωνία με αυτόν... Ο πάπας της Ρώμης δεν είναι απλώς ο κορυφαίος επίσκοπος της Ρωμαϊκής εκκλησίας, ο Πατριάρχης της Δύσης, αλλά ο αρχηγός της οικουμενικής εκκλησίας. Το σώμα των επισκόπων δεν έχει εξουσία αν δεν βρίσκεται σε ενότητα με τον Ρωμαίο Ποντίφικα, διάδοχο του Πέτρου, ο οποίος διατηρεί ακέραια την ισχύ του πρωτείου του επί πάντων είτε ποιμένων είτε πιστών. Κατά την Καθολική διδασκαλία, ενώ μπορεί ορθώς να λεχθεί ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι παρούσα και ενεργεί και στις άλλες Εκκλησίες και εκκλησιαστικές Κοινότητες, οι οποίες δεν είναι ακόμη σε πλήρη κοινωνία με την Καθολική Εκκλησία, χάρη στα στοιχεία αγιασμού και αλήθειας, που υπάρχουν σε αυτές».

Επομένως, όλες αυτές οι πληροφορίες, αν είναι αληθείς, περί παραδοχής εκ μέρους των Ορθοδόξων του Πρωτείου του επισκόπου της Ρώμης, περί συλλογικότητας και συνοδικότητας στη διοίκηση της Οικουμενικής Εκκλησίας, είναι ιστορικά σωστές αλλά εξίσου ιστορικά ποτέ δεν εφαρμόσθηκαν από τη παπική εκκλησία.

Όπως δήλωσε ο Μητροπολίτης Αθανάσιος Χατζόπουλος, διαπιστευμένος στην ΕΕ και κύριος διαπραγματευτής στη συνδιάσκεψη της Ραβέννας, «τώρα είναι καιρός να συζητήσουμε τα προνόμια του Πρώτου μεταξύ ίσων Πατριάρχου, του Επισκόπου της Ρώμης στο σύστημα της Πενταρχίας, όπως ίσχυε στην ενωμένη εκκλησία». Τι θέλει να πει ο ορθόδοξος θεολόγος με τον όρο προνόμια είναι αδιευκρίνιστο. Να σημειώσουμε εδώ ότι και η Δευτέρα Σύνοδος του Βατικανού έχει αναγνωρίσει την αρχή της «Συλλογικότητας» και της «Συνοδικότητας» στη διοίκηση της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά η εφαρμογή της αρχής αυτής στην πράξη είναι ιδιαίτερα «δείλη», αναφέρουν ρωμαιοκαθολικοί θεολόγοι. Σχετικά, ο Καρδινάλιος Βάλτερ Κάσπερ, μιλώντας στο ραδιοσταθμό του Βατικανού εξήγησε ότι ο δρόμος, που οδηγεί στην πλήρη ενότητα με τους Ορθοδόξους είναι ακόμα μακρύς. Όπως θυμόμαστε, ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος αλλά και ο Πάπας Βενέδικτος 16ος είχαν εναποθέσει μεγάλες ελπίδες στο διάλογο Ορθοδόξων και Καθολικών και είχαν συμφωνήσει, στη διάρκεια της επίσκεψης του Ποντίφικα στο Φανάρι, το Νοέμβριο του 2006 να ενθαρρύνουν το διάλογο, που άρχισε και πάλι το 2006 μετά από εξαετή διακοπή.

\'Άραγε, άρθηκαν οι λόγοι, που οδήγησαν τον θεολογικό διάλογο Ορθοδόξων και Καθολικών σε παταγώδη αποτυχία στην τελευταία συνάντηση της Μικτής Επιτροπής στη Βαλτιμόρη (9 - 19 Ιουλίου 2000); Η συνάντηση αυτή απέδειξε με τον πιο απογοητευτικό τρόπο πόσο οι Ορθόδοξοι είχαν πλανηθεί ως προς τις πραγματικές προθέσεις του Βατικανού. Ενώ μέχρι τότε ο διάλογος είχε κάνει επιτυχή πορεία και οι αντιπροσωπείες είχαν φτάσει σε βαθμό αξιόλογης προσέγγισης, η Ρωμαϊκή Κούρια υπαναχώρησε από τις καίριες θεολογικές θέσεις, στις οποίες είχε επέλθει συμφωνία. Όλοι είχαν δεχθεί να απορρίψουν από κοινού την «Ουνία» ως μέθοδο, σε αντιδιαστολή προς τους από αυτήν προκύψαντες ουνίτες, με την ελπίδα ότι η εν λόγω επιβαλλόμενη διάκριση θα διευκόλυνε τη λύση του ακανθώδους αυτού προβλήματος. Όλες οι πλευρές στο διάλογο πίστεψαν ότι με την επαρκή διευκρίνιση των ιστορικών και άλλων συνθηκών, από τις οποίες προέκυψαν οι ουνιτικές εκκλησιαστικές κοινότητες θα ήταν σήμερα ευχερέστερο να αποφασίσουν αυτές αν θα ενσωματωθούν στις Μητέρες Εκκλησίες από τις οποίες αποσπάσθηκαν στην Ανατολή ή θα παραμείνουν στην λατινική εκκλησία. Και ενώ όλα πήγαιναν κατ' ευχήν, λίγο πριν από τη συνάντηση της Βαλτιμόρης, ο πάπας Ιωάννης-Παύλος ο Β\' κυνικότατα έγραψε στον Συμπρόεδρο Καρδινάλιο Edward Cassidy: «πρέπει να δηλωθεί στους Ορθοδόξους ότι οι Ανατολικές Καθολικές Εκκλησίες, για την Εκκλησία της Ρώμης χαίρουν της αυτής εκτιμήσεως ως και κάθε άλλη Εκκλησία, που βρίσκεται σε κοινωνία προς τη Ρώμη». Η στυγνή αυτή δήλωση του Πάπα όπως ήταν φυσικό δεν άφηνε πια κανένα περιθώριο στους Ορθοδόξους για τη συνέχιση ενός διαλόγου, ο οποίος μετά από είκοσι περίπου χρόνια ταλαιπωρίας ήταν πια αναγκαίο να περιοριστεί σε ένα μοναδικό θέμα, την Ουνία και τον συναφή προσηλυτισμό.

Τώρα, ύστερα από έξι χρόνια, τι άλλαξε μεταξύ των Ορθοδόξων και Καθολικών θεολόγων στη συνάντηση της Ραβέννας: Δεν έπρεπε να συνεχίσουν τον πράγματι θεολογικό διάλογο, που είχε σταματήσει το 2000; Ήταν άραγε προμελετημένο σχέδιο να νομιμοποιηθεί η παρουσία Ουνιτών Επισκόπων στον μελλοντικό διάλογο;: Όλα είναι πιθανά. Η παπική διπλωματία είναι γνωστή σε μας τους Ορθοδόξους από την εποχή τουλάχιστον της Συνόδου Φερράρας -Φλωρεντίας.

Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 30 Νοε 2007

[ρωμηός]

TO KEIMENON ΤΗΣ ΡΑΒΕΝΝΑΣ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟΝ TOY ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ

του Ιωάννου Κορναράκη
Ομοτίμου Καθηγητού
Πανεπιστημίου Αθηνών

Άτυπο προοίμιο του διαλόγου Ορθοδόξων και Παπικών υπήρξε παπικό κείμενο, υπογραφόμενο από τον Πάπα, το οποίο περιελάμβανε γενικές αρχές των αξιώσεων της Παπικής πλευράς προς συζήτηση με τους ορθοδόξους εκπροσώπους. Το εν λόγω κείμενο εκυκλοφόρησε τον περασμένο Ιούνιο του λήγοντος έτους με τίτλο «Απαντήσεις σε ερωτήσεις που αφορούν όψεις γύρω από τη διδασκαλία της Εκκλησίας».

Στις απαντήσεις αυτές αναφέρεται ότι:

1. Η μόνη αληθινή  Εκκλησία, η οποία διατηρεί τα γνήσια στοιχεία, τα οποία καθώρισεν ο Χριστός δια την Εκκλησίαν, είναι η καθολική Εκκλησία, αυτή είναι η πραγματική και ορατή Εκκλησία εντός της ιστορίας.... Η Καθολική Εκκλησία είναι η μία και μοναδική Εκκλησία.

2. «Η Καθολική Εκκλησία» υφίσταται εις την Εκκλησίαν εκείνην, η οποία διοικείται υπό του διαδόχου του Πέτρου και των Επισκόπων, οι οποίοι ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετ' αυτού.

3. «Η Καθολική Εκκλησία» έχει την εκκλησιολογική αποκλειστικότητα της εκκλησιαστικής αξιολογήσεως όλων των άλλων «Εκκλησιών», οι Επίσκοποι των οποίων δεν ευρίσκονται εις κοινωνίαν μετά του διαδόχου του Πέτρου και επομένως οι Εκκλησίες αυτές έχουν «εκκλησιολογικό έλλειμμα».

Ακολουθούν και κάποιες άλλες εκκλησιολογικές αξιώσεις της παπικής πλευράς, οι οποίες παραλείπονται στο παρόν κείμενο χάριν της συντομεύσεώς του.

Με βάση το κείμενο των «Απαντήσεων» αυτών, η Ι. Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, απέστειλε έγγραφο, με ημερομηνία οκτώ Οκτωβρίου, στον «Συμπρόεδρον της Μικτής Επιτροπής επί του θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξου Εκκλησίας και Ρωμαιοκαθολικής».
Συνέστησε δηλαδή η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, στον Μητροπολίτη Περγάμου κ. Ιωάννην να ζητήσει, κατά το διάλογο, διευκρινίσεις από την παπική πλευρά για τις εκκλησιολογικές θέσεις και αντιλήψεις του κειμένου των απαντήσεων, οι οποίες προβληματίζουν την Ορθόδοξη Εκκλησία, για να κρίνει κατά πόσον οι αντιλήψεις και θέσεις αυτές είναι δυνατόν να γίνουν δεκτές από τη δική της πλευρά.

Εντούτοις στο κείμενο της Ραβέννας δεν περιέχονται τέτοιες διευκρινίσεις ούτε σημειώνεται αν έγινε διάλογος επί των θέσεων του κειμένου των απαντήσεων. Ενώ το κείμενο προοίμιο των απαντήσεων είναι ξεκάθαρο ως προς τις πραγματικές θέσεις και διαθέσεις της Παπικής Εκκλησίας έναντι της Ορθοδόξου Εκκλησίας, το κείμενο της Ραβέννας, αποκρύπτει, κατά ένα μεγάλο μέρος τις πραγματικές παπικές διεκδικήσεις. Προς τα έξω βγαίνει ένα κείμενο «σχολικής χρήσεως»! Μοιάζει με τυπικό εγχειρίδιο θεολογικής διδασκαλίας! Δείχνει ότι μόνο καλύπτει και τίποτα δεν αποκαλύπτει! Φαίνεται σαν μία μάσκα-προσωπείο!

Και στο σημείο τούτο πρέπει να διευκρινισθεί ότι ο παραλήπτης του εγγράφου της Ιεράς Συνόδου, ο Περγάμου Ιωάννης, δεν είναι ο καλύτερος εκπρόσωπος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, με καθαρή ορθόδοξη συνείδηση, για να αντιμετωπίσει τις παπικές μεθοδεύσεις μετατροπής του διαλόγου σε εξυπηρέτηση των κυριαρχικών απαιτήσεων του παπικού πρωτείου εις βάρος της Ορθοδοξίας!

Αντιθέτως, ο Σεβ. Περγάμου είναι γνωστός οικουμενιστής και συγκλίνει με τις παπικές θέσεις, ως προς το παπικό πρωτείο. Ήδη στο Μπόζε της Ιταλίας («Ο.Τ.» 16-7-1999) διεκήρυξε ότι η Εκκλησία έχει ανάγκη το παπικό πρωτείο!!! Εξάλλου είναι εραστής της Αυγουστίνειας θεολογίας της Δύσεως και έχουν ελεγχθεί στο παρελθόν οι κακοδοξίες του από τον Γ. Καραλή, διευθυντή του περιοδικού «Italia Orthodossa» (Βλ. «Ο.Τ.» Μάρτιος 2000 - τρία συνεχή εκτενή άρθρα του)!

Επομένως, δικαιολογείται πλήρως ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Ο.Τ.» της 16ης τρ.μ. Νοεμβρίου «Συνωμοσία σιωπής δια τον διάλογον εις την Ραβένναν». Η παρουσία του Περγάμου στο διάλογο φαίνεται και... δια της σιωπής!

Ως προς το κείμενο της Ραβέννας, πέρα της διαπιστώσεως ότι δεν αποκαλύπτει άμεσα τις προθέσεις της Παπικής Εκκλησίας έναντι της Ορθοδόξου, υπάρχουν κάποια ερεθίσματα για τον αναγνώστη του κειμένου, τα οποία θα μπορούσαν να επισημανθούν και να διαπλατυνθούν διευκρινιστικώς, δεν θα έπρεπε, όμως, να κάνει κανείς κατάχρηση του χώρου μιας εφημερίδας αλλά και να κουράσει τον αναγνώστη με δευτερεύοντα ενδιαφέροντα ζητήματα. Με τη σκέψη αύτη εκλέγουμε, κατά την γνώμη μας, κάποια στοιχεία του εν λόγω κειμένου και περιοριζόμαστε σ\' αυτά!

1. Στο πρώτο μέρος της τετάρτης παραγράφου της δευτέρας σελίδας σημειώνεται ότι «Οι Ορθόδοξοι συμμετέχοντες θεώρησαν σημαντικό να υπογραμμιστεί, ότι η χρήση των όρων η «Εκκλησία» και η «Παγκόσμια Εκκλησία», η «αδιαίρετη Εκκλησία» και το «Σώμα Χριστού», στο παρόν ντοκουμέντο και σε παρόμοια ντοκουμέντα που παρήχθησαν από τη Μικτή Επιτροπή, σε καμμία περίπτωση δεν υπονομεύουν τον αυτοπροσδιορισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας ως τη μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, για την οποία μιλά το Συμβούλιο της Νίκαιας. Από την Καθολική σκοπιά ισχύει ο ίδιος αυτοπροσδιορισμός: η μια, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία «υποστασιάζεται στην Καθολική Εκκλησία», ενώ αυτό δεν αποκλείει τη διαπίστωση ότι στοιχεία της αληθινής Εκκλησίας είναι παρόντα και έξω από την Καθολική κοινωνία».

α) Ακούγεται λίγο σχιζοφρενικό βέβαια, ότι ένας ορθόδοξος και ένας παπικός δικαιούνται, ενώ είναι σε διάλογο θεολογικό, να ισχυρίζεται καθένας και να το αποδέχεται καθένας αμοιβαίως ότι μπορεί ένα τέτοιο γεγονός να συμβαίνει στην πραγματικότητα. Πως η Ορθοδοξία, η οποία δεν εξετράπη ποτέ της αληθινής ευαγγελικής και πατερικής παραδόσεως, θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως η μία και αληθινή Εκκλησία και πως ένας παπικός θεολόγος, Εκκλησίας, βεβαρημένης με πλήθος αιρέσεων, μπορεί να ισχυρίζεται συγχρόνως ότι η μία και αληθινή εκκλησία είναι η Καθολική - Παπική Εκκλησία και να το δέχεται αυτό και ένας ορθόδοξος!!! Ποιος κοροϊδεύει ποιόν!!

β) Το σπουδαιότερο όμως πρόβλημα δεν είναι αυτό, για την Ορθοδοξία, ποιος είναι ο ένας και ποιος είναι ο άλλος, αλλά η παγίδα στην οποία έπεσε μόνος του ο ορθόδοξος, ισχυριζόμενος ότι με την πιο πάνω παρέμβαση του, υποστηρίζοντας το δικαίωμα της Ορθοδοξίας να αυτοπροσδιορίζεται ως η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, υποστηρίζει την Ορθοδοξία! Στην πραγματικότητα την εκθέτει μετέωρη στις επιθέσεις εκείνων που μπορούν να ισχυρισθούν ότι δεν είναι η μία κ.λ.π. Εκκλησια αλλά μόνη της κατασκεύασε κάποια στιγμή αυτή την ιδιότητα της!
Αντίθετα! Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν αυτοχαρακτηρίστηκε ως η μια αληθινή Εκκλησία με δική της πρωτοβουλία, σε κάποια ιστορική στιγμή! Η ιστορία δείχνει το αντίθετο, ότι αυτοχαρακτηρίσθηκε ως ορθόδοξη, ούσα η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία της Α\' Οικουμενικής Συνόδου της Νίκαιας. Αμέσως μετά την εμφάνιση της αιρέσεως του Αρείου, αυτομάτως οι χριστιανοί διεκρίθηκαν σε χριστιανούς πιστούς στην Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, δηλαδή σε ορθοδόξους και σε αιρετικούς, αρειανούς!
Εκείνη η εκκλησία που αυτοχαρακτηρίζεται ως «η μόνη αληθινή Εκκλησία, η μία και μοναδική», είναι η παπική Εκκλησία! Το βάρος των αιρέσεων, το οποίο έχει επισωρεύσει στην κεφαλή της, δεν πρέπει να της επιτρέπουν την αποδοχή ενός τέτοιου αυτοπροσδιορισμού, από τον «ορθόδοξο» εκπρόσωπο του θεολογικού διαλόγου στη Ραβέννα!

γ) «Όταν μιλάμε για την αυθεντία, αναφερόμαστε στην εξουσία, όπως περιγράφεται στην Καινή Διαθήκη. Η αυθεντία της Εκκλησίας προέρχεται από τον Κύριον» (παργ. 12, σ.4)
Η αυθεντία, στην παρούσα παράγραφο ερμηνεύεται ως εξουσία. Δεν είναι άνευ σημασίας ότι η λέξη εξουσία υπογραμμίζεται! Η υπογράμμιση μας δίνει το δικαίωμα να κατανοήσουμε τη λέξη αυτή φορτισμένη με τη δυναμική μιας ενέργειας που ασκεί πίεση, πιέζει ή υποτάσσει! Έξαλλου η βιβλική στήριξη της έννοιας της εξουσίας, από τον συγγραφέα του κειμένου, στο Ιωάν.: 20, 22, αφορά στην ενέργεια του Κυρίου να μεταδώσει στους μαθητές του τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. «....Και τούτο ειπών ενεφύσησε και λέγει αυτοίς λάβετε Πνεύμα Άγιον άν τινων αφήτε τας αμαρτίας αφίενται αυτοίς...»!

Η μετάδοση της Θείας Χάριτος, σε κάθε περίπτωση στην Κ.Δ., δεν νοείται ως εξουσία (υπογραμμισμένη), δηλαδή δυναμική ή πιεστική επί της ελευθερίας του πιστού. Εξάλλου την εξουσία, ως συμπεριφορά υπεροχής ή αναγκασμού την έχει ήδη καταδικάσει ο Κύριος! Όταν κάποιος απολυτοποιεί την αυθεντία ως εξουσία, όταν αξιώνει να είναι ο μείζων, ο πρώτος, ο μοναδικός ή ο παντοκράτωρ της οικουμένης, ευρίσκεται εκτός της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, επειδή η χάρις του Αγίου Πνεύματος δεν νοείται ως εξουσία, με έμφαση στην υπεροχική της δυναμική! Ποιος είναι αλήθεια ο μείζων; «Ο μείζων εν υμίν γινέσθω ως ο νεώτερος και ο ηγούμενος ως ο διακόνων... εγώ δε ειμί εν μέσω ημών ως ο διακόνων» (Λουκ. 22, 24 - 27).
Και ασφαλώς σαφώς και ο Πέτρος, στο μάθημα αυτό του Κυρίου, για την διακονία της αυθεντίας, θα εγκολπώθηκε τον λόγο αυτό του Κυρίου και ολοκλήρωσε την διακονία αυτή με το μαρτύριο του!

Διαβάζουμε, όμως, στην εκκλησιαστική ιστορία της Δύσεως, ότι χαλκευμένα κείμενα, σε κάποια ιστορική στιγμή, («ψευδο-ισιδώριοι διατάξεις») χρησιμοποιήθηκαν (μέσα ενάτου αιώνος) για την υποστήριξη των θεοκρατικών ιδεών των παπών κατά των θεοκρατικών ιδεών των αυτοκρατόρων! Υποστηρίχτηκε ότι ο Πάπας είναι η κεφαλή της οικουμένης!

Έτσι η ερμηνεία, στο κείμενο της Ραβέννας, της αυθεντίας με την έννοια της υπογραμμισμένης εξουσίας, αναδύεται από τα γεγονότα του παρελθόντος ως μνήμη και ανάμνηση παπικής απειλής κατά της Ανατολικής Εκκλησίας. Ιδού ο απόηχος του παρελθόντος: «Δια της επεμβάσεως του Ρώμης Νικολάου του Α΄ εις την Βουλγαρικήν Εκκλησίαν, το παπικόν πρωτείον εξήλθε πλέον της θεωρητικής και αορίστου μορφής... και έλαβε πρακτικήν και ωρισμένην μορφήν, επικίνδυνον δια την ανεξαρτησίαν της Ανατολικής Εκκλησίας. Η Ανατολική Εκκλησία προέβη εις την καθαίρεσιν του Νικολάου...» (Εκκλ. Ιστορία Βασ. Στεφανίδου, σ. 326).

δ) «Είναι επομένως σαφές, ότι μία και η αυτή πίστις πρέπει να ομολογείται και να βιώνεται σε όλες τις τοπικές Εκκλησίες, η μία και μοναδική Ευχαριστία να λειτουργείται παντού, και το ένα και το αυτό αποστολικό έργο να τελείται σε όλες τις κοινότητες» (παργρ. 33, σ. 9).
Η παράγραφος αυτή υποχρεώνει κάθε Επίσκοπο ή κάθε Εκκλησία, η οποία θέλει να «θεραπεύσει» το «εκκλησιαστικό της έλλειμμα» (σύμφωνα με το τρίτο άρθρο του κειμένου των «απαντήσεων») να αποδεχθεί (εν υπακοή στην αυθεντία του διαδόχου του Πέτρου, παργρ. 14, σ. 6. 5, του κειμένου της Ραβέννας) τη μία πίστη της Παπικής Εκκλησίας, τη δογματική της διδασκαλία και τη λατρευτική της παράδοση. Η σχέση με τον Πάπα αποτελεί ένωση - μονόδρομο! Οι «αιρετικοί» Ορθόδοξοι και «εκκλησιολογικώς ελλειμματικοί» πρέπει να επιστρέψουν «γυμνοί» από Ορθοδοξία (!!!), στα πόδια του Πάπα!

Και μία ουσιαστική λεπτομέρεια! Το κείμενο της Ραβέννας είναι γραμμένο από παπικό χέρι! Οι ορθόδοξοι εκπρόσωποι πρέπει να το υπέγραψαν με κλειστά μάτια! Που στηρίζεται κάποιος, όταν ισχυρίζεται κάτι τέτοιο;

α) Είναι χαρακτηριστική η συχνή χρήση στο κείμενο της λέξεως «ντοκουμέντο», την οποία εμείς στα ποικίλα κείμενα μας, δεν την χρησιμοποιούμε.

β) Οι υπογράφοντες ορθόδοξοι το κείμενο της Ραβέννας, υπέγραψαν και την αποδοχή του filioque! Στη 13η παργ. σημειώνεται: «Η αυθεντία στην Εκκλησία ανήκει στον ίδιο τον Ιησού Χριστό, την μία Κεφαλή της. Μέσω του δικού του Αγίου Πνεύματος, η Εκκλησία ως Σώμα του, μετέχει στην αυθεντία του» (Ιωάν. 20, 22 - 23). Ο Κύριος έχει το δικό του «Άγιο Πνεύμα, επειδή κατά την παπική κακοδοξία, ως δικό του, εκπορεύεται» από τον ίδιο!

γ) Στην παργρ.45 του κειμένου, προαποφασίζεται, ο ρόλος του επισκόπου της Ρώμης να μελετηθεί (σε μελλοντική συζήτηση), επί τη βάσει των διδαχών της πρώτης και δευτέρας Βατικάνειας Συνόδου!

Το κείμενο δείχνει ότι με την «καλή» προαίρεση και των ορθοδόξων εκπροσώπων, το πρωτείο του Πάπα λειτουργεί ήδη εις βάρος της Ορθοδοξίας, ή μάλλον των ορθοδόξων με «εκκλησιολογικόν» ορθόδοξο «έλλειμμα»!


Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος, 30 Νοε 2007

[staboz]

Δεν νομίζω να είναι πλήρως σωστές αυτές οι τοποθετήσεις. Υπάρχει δυστυχώς ένα πνεύμα φανατισμού και επιπολαιότητος γύρω από αυτό το ζήτημα. Πριν ακόμη γίνει γνωστό το κείμενο των συμφωνηθέντων, μόνο από συγκεχυμένες δημοσιογραφικές πληροφορίες, ξεκίνησε επίθεση έντονη εναντίων των Ορθοδόξων αντιπροσώπων με σειρά τέτοιων και περισσότερο ακόμη προκατειλημμένων τοποθετήσεων. Στο τελευταίο όμως φύλλο του ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΤΥΠΟΥ άρχισε η δημοσίευση του κειμένου της Ραβέννας, το οποίο ωστόσο, μέχρι το σημείο που έχει δημοσιευτεί, πουθενά δεν φανερώνει υποχώρηση των Ορθοδόξων.

Καλό επομένως είναι στα θέματα της πίστεως να υπάρχει νηφαλιότητα και αποδεικτικότητα στις όποιες τοποθετήσεις μας. Μέχρι τώρα κατηγορούσαμε τους Ορθοδόξους αντιπροσώπους ότι κακώς συζητούν τόσα χρόνια με τους παπικούς για αυτά που μας ενώνουν και ότι είναι αναγκαίο η συζήτηση να στραφεί στις διαφορές μας. Τώρα λοιπόν που συζητούν τις διαφορές, τους λέμε να σταματήσουν ή τους κατηγορούμε αστήρικτα ότι κάνουν υποχωρήσεις; Άς δημοσιευτούν τα κείμενα, και, άν διαπιστώσουμε λάθη και υποχωρήσεις, τότε να αντιδράσουμε. Όχι όμως μόνο από τα γραφόμενα των εφημερίδων!

Λυπάμαι αλλά ο κ. Κορναράκης έχει δώσει πολλά δείγματα αυτής της, κατά τη γνώμη μου, λανθασμένης τακτικής.
                                    Στ.