Οικουμενισμός...

[Ἰωάννης]

[Ἰωάννης]

[Ἰωάννης]

[font face=Times New Romanl][font size=3]
                                                                                 ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

                                                                                     ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ


                                                                                                       Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

                                                                                                            =====================  

* Το Αγιο Πνεύμα δίδεται μονάχα στην Εκκλησία του Θεανθρώπου, ως ανταμοιβή της πίστεως στον Θεάνθρωπο. Απόδειξη αυτού είναι η Πεντηκοστή. Δεν δίδεται εκτός Εκκλησίας, εκτός Θεανθρώπου. Ολες οι αποκλίσεις δεν είναι παρά ανθρωπιστικές πλάνες. Αυτή είναι η αποστολική παράδοση και κληρονομιά.

Ολες οι δυτικές «εκκλησίες» και αιρέσεις, πορεύονται «κατ\' άνθρωπον» με τον ακόλουθο τρόπο: αντί της μεθόδου του Σωτήρος - της αναγεννήσεως του έσω άνθρωπου - οδεύουν την οδό του ευρωπαϊκού ουμανισμού πασχίζοντας να μεταμορφώσουν το πρόσωπο, διά της κοινωνίας και όχι διά της οδού του Σωτήρος η οποία συνίσταται στη σωτηρία του άνθρωπου, διά του Θεού και όχι διά της κοινωνίας.

* Διά του Βαπτίσματος, ο καθένας μας καθίσταται ένας πιθανός άγιος. Οι Άγιοι εφάρμοσαν στην ζωή τους όλο το πρόγραμμα της ζωής, προδιαγεγραμμένο διά του αγίου Βαπτίσματος, σπερματικώς δοσμένο.

* Ή αλήθεια της Εκκλησίας δεν είναι ένα αξίωμα, δεν είναι μία διδασκαλία, δεν είναι ένα συλλογιστικό συμπέρασμα, δεν είναι μία λογική έννοια, αλλά Πρόσωπο Ζωντανό, ό Θεάνθρωπος Χριστός, πάντοτε παρών, ως σώμα και Κεφαλή της Εκκλησίας.

* Εκκλησιολογία, είναι είτε καθολική, γενικευμένη Χριστολογία, είτε Χριστοποίηση. Είναι η εφαρμοσμένη Χριστολογία η οποία περικλείει ολόκληρη την σωτηριολογία. Μια εμπειρική Χριστολογία, αυτό είναι η Εκκλησιολογία.

* Στον σύγχρονο Οικουμενισμό, όλα βασίζονται στην ακόλουθη θέση, στο ουμανιστικό αξίωμα: Η Εκκλησία δεν είναι μία αλλά πολλές. Είναι σαν η Εκκλησία να κομματιάστηκε. Η Εκκλησία, όμως, δεν μπορεί να διαιρεθεί. Από αυτήν μπορεί κανείς μονάχα να εκπέσει και όχι να αποκοπεί. Στην ουσία της η Εκκλησία είναι Θεανθρώπινος οργανισμός, Θεανθρώπινο σώμα, το Πρόσωπο του Θεανθρώπου και για αυτό είναι πάντοτε μία, σε όλους τούς κόσμους μία. Σε αυτό έγκειται η οικουμενικότητα της, η καθολικότητα. Ο σύγχρονος Οικουμενισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από ψεύτικους χριστούς, ψεύτικους μεσσίες, ψεύτικους προφήτες, γεμάτος από ποικιλότητα πίστεων, ολιγοπιστίας και τέλος παντελούς απουσίας. Η προβληματική του συγχρόνου Οικουμενισμού είναι καθαρά κοσμική, πολιτικάντικη και στην ουσία της κομμουνιστική - παπιστική. Τα πάντα ανάγονται σε «κοινωνικές» αξίες και μάλιστα γήινες και παροδικές. Δεν υπάρχει το Θεανθρώπινο επίκεντρο, ή προβληματική του Ευαγγελίου: δεν επιζητείται «πρώτον η Βασιλεία του Θεού» και η δικαιοσύνη Του αλλά το βασίλειο του κόσμου αυτού και όλα όσα είναι εξ αυτού.

* Το ζήτημα της ενότητος δεν μπορεί να επιλυθεί με κανέναν «διάλογο» παρά μονάχα διά της μετανοίας ενώπιον του Θεανθρώπου, ό όποιος είναι η Εκκλησία: «μνημόνευε ουν πόθεν πέπτωκας και μετανόησον» (Αποκ. 2, 5). Δίχως τον Θεάνθρωπο, οι δήθεν εκκλησίες δεν είναι τίποτε περισσότερο από «συναγωγές του Σατανά» (Αποκ. 2, 9). Η έξοδος από την αίρεση είναι: «μετανόησον...» (Αποκ. 2, 16). Αυτό ισχύει για κάθε αίρεση, για όλες τις «232» αιρέσεις - εκκλησίες. «Μνημόνευε ουν πώς είληφας και ήκουσας (την Ιερά Παράδοση της Αληθείας) και τήρει και μετανόησον...» (Αποκ. 3, 3).

*Με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος επάνω στους Αποστόλους, ανανεώθηκε αυτή η πλήρωση και επεκτείνεται διαρκώς μέσα στην Εκκλησία. Το πνεύμα του ανθρώπου είναι αφ\' εαυτού σαν ένας κενός δοκιμαστικός σωλήνας ό όποιος πρέπει να πληρωθεί, με το Πνεύμα του Θεού για να είναι ακέραιος και πλήρης. [/fonts][/fontf]

[Ἰωάννης]

[font size=3]Τὶ σημαίνουν-δείχνουν οἱ παρακάτω φωτογραφίες ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πᾶπα Βενέδικτου στὸ Φανάρι τὸ 2006;[/fonts]

[Ξένια]

H Πρώτη δεν νομίζω να σημαίνει κάτι αρνητικό. Οι άλλες δύο..... βράστα!

[Ἰωάννης]

Κί όμως μη σου πώ ότι η πρώτη είναι χειρότερη διότι απεικονίζει λειτουργικό ασπασμό μεταξύ πάπα και πατριάρχη κατα την εκφώνηση του \"Αγαπήσωμεν αλλήλους...\"

[Ξένια]

Παίζει ρόλο πότε τραβήχτηκε. Αν τραβήχτηκε σε κοινή λειτουργία ή εκτός. Αλλιώς, γιατί να μην ασπαστούν όπως ορίζει η εκκλησία δηλαδή?

[Ἰωάννης]

Τραβήχτηκε κατά την θεία λειτουργία την στιγμή που ο ιερέας λέει το αγαπήσωμεν αλλήλους και οι δίνει τον ασπασμό της αγάπης με τους συλλειτουργούς του ορθοδόξους ιερείς μέσα στο ιερό πρίν από την εκφώνηση του Συμβόλου της Πίστεως.
 Αντιθέτως ο πατριάρχης βγήκε έξω απ\'το ιερό και στον σολέα έδωσε τον ασπασμό στον πάπα.

[Iaspis]

Τὶ σημαίνουν-δείχνουν οἱ παρακάτω φωτογραφίες ἀπὸ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ πᾶπα Βενέδικτου στὸ Φανάρι τὸ 2006;

Οἱ φωτογραφίες (καὶ ὄχι μόνον) ἀποτυπώνουν στὸ χαρτὶ παραστάσεις ἀπὸ τὴν καθημερινὴ μας ζωὴ, καὶ δείχνουν μόνον ἕνα ἴχνος ποὺ ἀκόμα καὶ αὐτὸ, χωρὶς τὸν νοῦ μας εἶναι ἀδύνατον νὰ τὸ κατανοήσουμε. Σημασία λοιπὸν ἔχει τὸ ποῦ μᾶς πάει ἡ σκέψη μας ἀφ῾  ἑνὸς, καὶ τὸ πῶς (καὶ ἐὰν καὶ ποῦ καὶ πότε) ἐκφράζουμε τὰ δεδομένα ποὺ μᾶς προκύπτουν ἀπὸ τὴν σκέψη μας ἀφ ἑτέρου! Φυσικὰ ὅλη αὐτὴ ἡ διεργασία εἶναι ἐξαιρετικὰ πολύπλοκη, καὶ ἐξαρτᾶται ἀπὸ πολλοὺς παράγοντες. Τὸ κυριώτερο ὅμως εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ διεργασία μᾶς χαρακτηρίζει σὰν ἀνθρώπους, καὶ πιὸ συγκεκριμένα χαρακτηρίζει τὴν πνευματικότητὰ μας ποὺ εἶναι καὶ ἡ «αἰχμὴ τοῦ δόρατος» τῆς πολύπαθης φύσης μας, καὶ κυρίως τὸ πρακτικὸ ἐφόδιο ποὺ ἐλκύει τὴν χάρη τοῦ Κυρίου!

Εἶναι τὸ λοιπὸν σημαντικὸ νὰ μὴν παρορμοῦμε. Ἡ παρόρμηση εἶναι στοιχεῖο τῆς ὑπερηφανείας μας. Πολὺ περισσότερο γιὰ ἀδελφοὺς ποὺ συμμετέχουν συνειδητὰ στὴν λειτουργικὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἔχουν πνευματικὸ ὀδηγὸ ἐν Κυρίω, ὁ ὁποῖος μπορεῖ μὲ τὴν χάρη τοῦ Κυρίου, νὰ τοποθετήση τὰ τόσα πολλὰ ζητήματα ποὺ προκύπτουν σὲ μία σχετικὴ τάξη, τουλάχιστον λίγο πιὸ ταπεινὴ ἀπὸ τὴν  δικὴ μας  ἀταξία!

Οἱ φωτογραφίες κατ᾽ ἑμὲ δὲν δείχνουν τίποτε ἀπὸ μόνες τους. Κυρίως ὅμως δὲν δείχνουν ὅλη αὐτὴ τὴν ἠδυπαθὴ κριτικὴ ποὺ κυκλοφορεῖ δημοσίως (κυρίως στὸ διαδύκτυο, ἀλλὰ καὶ ἀλλοῦ), καὶ ποὺ συσχετίζεται (μᾶλλον δὲν συσχετίζεται...) μὲ σημαντικὰ ζητήματα τῆς πίστεως μας.
Τέλος προτοῦ νὰ πεῖ κάποιος πῶς τοῦ φαίνεται τὸ Α καὶ τὸ Ω, εἶναι προτιμότερο, καὶ χρησιμότερο νὰ ἀρχίση νᾶ γνωρίζη τὸ ἀλφάβητο! Αὐτὸ γίνεται ὅσο τὸ δυνατὸν  ταπεινὰ καὶ μὲ σιωπή, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ ἀκοῦμε.., καὶ εἶναι διεργασία ἀτελεύτητη. Πιὸ ἁπλὰ: Εἶναι χρησιμότερο νὰ γνωρίζουμε διαρκὼς, παρὰ νὰ γνωμοδοτοῦμε στιγμιαίως!
Καὶ νομίζω ὅτι ἡ γνώμη μας ἐμποδίζει τὴν πρόοδό μας! Μοιάζει πολὺ μὲ τὴν φωτογραφία ποὺ νομίζει ἀδίκως ὅτι ἀποτυπώνει τὴν αἰωνιότητα καὶ τὴν ἀλήθεια....

[Ἰωάννης]