Δημόσιο Χρέος – Χρεοκοπία. Η πραγματικότητα..

[Ξένια]

Μήπως πρέπει όλοι να προβληματιστούμε και να κρατήσουμε μια περισσότερο κριτική και επιφυλακτική στάση σε όσα θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε οι 'καλοί' γείτονές μας;
Το παρακάτω κείμενο 'Δημόσιο Χρέος – Χρεοκοπία', όπως ακριβώς δημοσιεύτηκε στο περιοδικό του συλλόγου εργαζομένων Ελληνικής Τράπεζας, τεύχος 8, 17-2-10.
Τα σχόλια και τα συμπεράσματα δικά σας..

Δημόσιο Χρέος και Χρεοκοπία

Αθήνα, 17/02/2010

Στην πολιτική επίθεση εναντίον της χώρας μας που έχει εξαπολύσει η Γερμανία και άλλες δυνάμεις της ΕΕ και στην κερδοσκοπική επίθεση που τη συνοδεύει, χρησιμοποιούνται ένα σωρό προπαγανδιστικοί μύθοι και ανακρίβειες, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τους Έλληνες εργαζόμενους και να παραλύσουν εκ των προτέρων τις όποιες αντιδράσεις τους. Επικεντρώνοντας όλη τη συζήτηση στο ύψος του ελλείμματος και του δημόσιου χρέους, επιχειρείται η παραπλάνηση της ανενημέρωτης κοινής γνώμης.

Χρεοκοπεί άραγε μια χώρα όταν επί σειρά ετών έχει ελλείμματα; Ναι, είναι η απάντηση που προσπαθούν να υποβάλουν. Όχι, είναι η σωστή απάντηση. Σε καμιά περίπτωση δεν αρκούν τα ελλείμματα για να οδηγηθεί μια χώρα σε χρεοκοπία.
Για του λόγου το αληθές, ας δούμε τι γίνεται στις οικονομικές υπερδυνάμεις του πλανήτη – την ευρωζώνη, τις ΗΠΑ, την Ιαπωνία. Και οι τρεις, ολόκληρη τη δεκαετία 2001 – 2010 (εννοείται ότι για το 2010 αναφερόμαστε σε προβλέψεις) είχαν ελλείμματα και μόνο ελλείμματα και τα δέκα ανεξαιρέτως συνεχή χρόνια!

Η ευρωζώνη 6,6% για το 2010 και 6,2% για το 2009, αλλά και 2,5% το 2002 ή 3% το 2003. Πολύ χειρότερη η κατάσταση στις ΗΠΑ: έλλειμμα 10% το 2010 και 12,5% το 2009 ή 5,9% το 2008. Επίσης 3,7% το 2002 και 4,8% το 2003. Στην Ιαπωνία απερίγραπτα χειρότερα τα πράγματα: έλλειμμα 8% το 2002 και επίσης 8% το 2003, αλλά και 5,8% το 2008 και 10,5% το 2009 ή 10,2% το 2010! Για ολόκληρη τη δεκαετία, τα ελλείμματα της Ιαπωνίας ήταν σαφώς χειρότερα από αυτά της Ελλάδας!

Ναι, λένε κάποιοι, όμως η Ελλάδα δεν έχει μόνο υψηλά ελλείμματα έχει και υψηλό δημόσιο χρέος. Η Ιαπωνία να δείτε! Στο 135,4% (!) του ΑΕΠ της βρισκόταν το δημόσιο χρέος της ήδη από το 2000 και καθόλου δεν έχει μειωθεί στη διάρκεια της δεκαετίας. Αντιθέτως έχει εκτοξευθεί στο 197,2% (!), όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος ήταν 112,6% το 2009 και εκτιμάται ότι θα φτάσει στο 125% το 2010.

Έπειτα, ο περιορισμός της συζήτησης στο δημόσιο χρέος δεν επιτρέπει την πλήρη απεικόνιση της κατάστασης. Αν επεκτείνουμε την ανάλυση στο συνολικό χρέος κάθε χώρας (το σύνολο του ποσού δηλαδή που έχει δανειστεί το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες, άρα δημόσιο συν ιδιωτικό χρέος), η εικόνα αλλάζει εντυπωσιακά. Σύμφωνα με τα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το συνολικό χρέος της Ελλάδας είναι στο ύψος του 179% του ΑΕΠ. Εξαιρετικά υψηλό, μπορεί να νομίσει κανείς. Ίσως, αλλά ο μέσος όρος της ΕΕ είναι...175%! Ίδιο δηλαδή με της Ελλάδας. Στο συνολικό χρέος δε καθόλου «πρωταθλήτρια» της ευρωζώνης δεν είναι η Ελλάδα. Την ξεπερνούν η Ολλανδία (!) με 234%, η Ιρλανδία με 222%, το Βέλγιο με 219%, η Ισπανία με 207%, η Πορτογαλία με 197%, η Ιταλία με 194% και πάει λέγοντας.

Εντυπωσιακά στοιχεία προκύπτουν επίσης όταν ασχοληθεί κανείς με το εξωτερικό χρέος μιας χώρας (πόσα χρωστούν δηλαδή το κράτος, οι επιχειρήσεις και οι ιδιώτες μιας χώρας σε ξένες τράπεζες, δεδομένου ότι πάντα ένα τμήμα του χρέους αναφέρεται σε τράπεζες της ίδιας της χώρας).

Περιορίζοντας το δείγμα στις βαλλόμενες μεσογειακές χώρες (Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία) και στην Ιρλανδία, η οποία ως... χώρα-φούσκα του νεοφιλελευθερισμού έχει συρρικνωμένο σχετικά δημόσιο χρέος αλλά αστρονομικό χρέος επιχειρήσεων και ιδιωτών, προκύπτει μια εντελώς διαφορετική κατάταξη αυτών των χωρών.

Στο εξωτερικό χρέος, λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι η Ιρλανδία χρωστάει στους ξένους το... 414% του ΑΕΠ της και η Πορτογαλία το 130% του δικού της ΑΕΠ. Σε σαφώς καλύτερη μοίρα βρίσκονται η Ελλάδα με 89,5% του ΑΕΠ και η Ισπανία με 80% βάσει των στοιχείων που δίνει η γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». Υπάρχουν κι άλλες χώρες της ευρωζώνης, λοιπόν, που στην πραγματικότητα χρωστούν περισσότερα στις τράπεζες ή στους ξένους από την Ελλάδα.

Έξι χώρες της ευρωζώνης τουλάχιστον με επικεφαλής την Ολλανδία και το Βέλγιο, έχουν συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας! Δέκα ολόκληρα χρόνια η Ιαπωνία έχει δημόσιο χρέος τρομερά μεγαλύτερο από αυτό της Ελλάδας και παράλληλα την ίδια δεκαετία έχει ελλείμματα κατά μέσο όρο πολύ χειρότερα από τα ελληνικά!

Ο κατά κεφαλήν εξωτερικός δανεισμός της Ιρλανδίας είναι σχεδόν οκταπλάσιος (!) από της Ελλάδας. Το γεγονός ότι για καμιά από αυτές τις χώρες δεν λένε ότι χρεοκοπεί (πολύ σωστά, άλλωστε), ενώ το λένε για την Ελλάδα (εντελώς αβάσιμα), αποδεικνύει ότι η χώρα μας βρίσκεται στο επίκεντρο πολιτικών και κερδοσκοπικών επιθέσεων.

Γιατί ,οι «θυσίες» δεν θα φέρουν αποτέλεσμα; Τι διδάσκει το παράδειγμα της Ιρλανδίας;
Οι θυσίες κινδυνεύουν να διευρύνουν το φαύλο κύκλο της ύφεσης. Το παράδειγμα της Ιρλανδίας είναι διδακτικό: η κυβέρνηση της Ιρλανδίας, μιας χώρας που υποτίθεται ότι ήταν η «Κέλτικη Τίγρη», ένα οικονομικό θαύμα», προχώρησε πριν από ενάμιση περίπου χρόνο σε ένα πρόγραμμα άγριων περικοπών που είχε σαν στόχο να εξοικονομήσει 8 δισεκατομμύρια ευρώ από τον προϋπολογισμό και να επαναφέρει τα ελλείμματα -που όπως και τα ελληνικά έχουν «ξεφύγει»- στα όρια που έχει θέσει το Σύμφωνο Σταθερότητας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων μειώθηκαν κατά 7%, οι συντάξεις πετσοκόπηκαν, οι κοινωνικές δαπάνες σχεδόν μηδενίστηκαν, χωρίς αποτέλεσμα. Το μόνο, όμως, που κατάφερε η Ιρλανδική κυβέρνηση ήταν να βυθίσει ακόμα πιο βαθιά στην ύφεση την οικονομία: το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 10,5% από τον Γενάρη του 2007 μέχρι σήμερα. Πριν μερικές εβδομάδες ο υπουργός Οικονομικών ζήτησε ένα ακόμα γύρο θυσιών από τους εργαζόμενους -για να εξοικονομήσει άλλα 4 δισεκατομμύρια μέσα στους επόμενους μήνες. Στα τέλη Νοέμβρη τα συνδικάτα του δημοσίου της Ιρλανδίας οργάνωσαν τη μεγαλύτερη απεργία εδώ και τριάντα χρόνια -και αυτό πριν από την επίσημη ανακοίνωση του νέου πακέτου θυσιών. Το ίδιο συμβαίνει, με όλες τις αδυναμίες και τις εχθρικές αντιμετωπίσεις συνδικαλιστικών ηγεσιών και στην Πορτογαλία και την Ισπανία που έχουν σειρά απεργιακών κινητοποιήσεων το Φεβρουάριο, όπως και στην Ελλάδα.

ΠΗΓΗ: http://iliaxtida.wordpress.com/2010/02/23/%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CF%8C%CF%83%CE%B9%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%AD%CE%BF%CF%82-%CF%87%CF%81%CE%B5%CE%BF%CE%BA%CE%BF%CF%80%CE%AF%CE%B1-%CE%B7-%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C/

[Iaspis]

Τό επόμενο  βήμα τής ευρωπαïκής ενοποίησης είναι η «πολιτική» ενοποίηση, η  οποία αποδεδειγμένα δέν μπορεί νά επιτευχθεί  μεταξύ τόσων εθνών, παρά μόνον μέ έναν τρόπο. Διά τής βίας!
Ποιός  καί εναντίον ποίου λοιπόν θά εξασκήσει βία, καί τί είδους βία θά είναι αυτή;

Βία θά εξασκήσει αυτό πού έχει ήδη ενοποιηθεί στήν ευρώπη. Δηλαδή τό οικονομικό κατεστημένο!
Ενάντια στήν πολιτική βούληση τών κρατών-μελών, η οποία θά πρέπει νά υποταχθεί στήν ήδη οικονομική καί νομισματική ενοποίηση, μέ τρόπο πού νά μπορεί νά ενοηθεί η δήθεν  πολιτική ενοποίηση τής ευρώπης. Μέ άλλα λόγια άρχισε από τή ευρώπη (ευ νά σού πετύχει...) νά εξελίσσεται ο θάνατος τής πολιτικής, καί φυσικά καί ........τού πολίτη! Όχι βέβαια ο φυσικός του (καί αυτός εν μέρει..), αλλά  η σταδιακά, πλήρης ενσωμάτωσή του  σέ ένα οικονομικό κατεστημένο πού θά τού παρέχει τήν επιβίωση! (Κάτι σαν: «Από πού κατάγεσαι;» «Από τήν ζίμενς, εσύ;» «Εγώ από τήν μερσεντές»!)
Τά ισχυρά  οικονομικά κράτη τής βόρειας ευρώπης θά υποτάξουν (γιά κατοχή μιλάμε) μέσω τών οικονομικών οργανισμών (ΕΚΤ, ΔΝΤ, κ.ο.κ) πού τό οικονομικό κατεστημένο έχει δημιουργήσει  εξορμώντας από αυτά, όλα τά υπόλοιπα κράτη αφαιρώντας τους τήν πολιτική βούληση στό όνομα τής οικονομικής τους αποτυχίας! Έτσι θά υπάρξει μία μορφή βίαιης πολιτικής ενοποίησης στηριγμένης στίς επιταγές τής οικονομικής ενοποίησης πού ήδη έχει επιτευχθεί.

Τό φιλόδοξο πείραμα, τό οποίο φυσικά καί θά πετύχει, αρχίζει νά εφαρμόζεται πλήρως..... στήν Ελλάδα!

[Iaspis]

Τό φιλόδοξο πείραμα, τό οποίο φυσικά καί θά πετύχει, αρχίζει νά εφαρμόζεται πλήρως..... στήν Ελλάδα!

Στήν μοναδική χώρα, σέ όλη τήν ευρώπη, στήν οποία ο λεγόμενος πολίτης διαθέτει, εκ παραδόσεως, πόρτα διαφυγής από τό κτηνώδες σύστημα.
Αυτή τής Εκκλησίας!
Θά τήν ανοίξουμε; ή θά ζούμε απ τίς οθόνες τήν εικονική πραγματικότητα (πού είσαι βρέ μιστράλ;)  πού μάς επιφυλάσσει ο αιώνας; Ο απατεώνας!