Περί ἐξηγήσεως καὶ παρεξηγήσεως

[Iaspis]

Ἀπὸ ἐδῶ :
http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=16161#p16161


Ἁγαπητὲ Ἀλέξανδρε, μὴν δηλώνεις ὅτι φεύγεις. Εἶναι νομίζω μάταιο ἀπὸ κάθε ἄποψη!
Τὸ λέω ἔτσι γιατὶ στὴν οὐσία δὲν φεύγεις....Νὰ κοίτα πόσο αὐθόρμητα εἶπες πώς: «θα μπαίνω όμως (ανώνυμα) να ρίχνω μια ματιά».
Ποῦ εἶναι τότε ἡ φυγὴ; Πουθενὰ, καὶ δὲν γίνεται καὶ ἀλλιὼς, διότι δὲν μπορεῖ κανένας ἄνθρωπος νὰ φύγη ἀπὸ κάπου, ὅσο κι ἄν τὸ δηλώνει ἢ  πιστεύει πὼς αὐτὸ πρέπει νὰ γίνει. Θὰ ἔρθει ἡ ὥρα ποὺ μὲ κάποιο τρόπο θὰ ἐπανεμφανισθεῖ, εἵτε αὑτοπροσώπως, εἵτε «ἁνώνυμα», ὄπως εἶπες, εἵτε ἠ θύμησή του ἥ κάποιο νέο του...
Ἂν κάτι σὲ πειράζει, καλύτερα νὰ τὸ θέσης γιὰ συζήτηση. Μὲ ὅλη σου τὴν εὑθύτητα, ποὺ σὲ χαρακτηρίζει. Καὶ νὰ δεῖς  ὅτι τὸ πιθανότερο εἶναι νὰ βρεῖς ἀκόμα περισσότερους λόγους γιὰ νὰ εἶσαι ἐνεργὸ μέλος τοῦ φόρουμ, παρὰ νὰ «φύγης».
Ἡ φυγὴ εἶναι αὐταπάτη! Καὶ αὑτὸ ποὺ μᾶς ἐξαπατᾶ τὴν ὥρα ποὺ τὴν ἀποφασίζουμε, εἶναι τὸ «ἐγῶ» μας, ποὺ πάει νὰ «θριαμβεύση» κάπου μόνο του, μακρυὰ ἀπὸ τὸν συνάνθρωπο, ἄλλοτε δήθεν προδομένο καὶ ἀπογοητευμένο, ἄλλοτε δήθεν ἀποφασισμένο καὶ χειραφετημένο, ἄλλοτε δήθεν πικραμένο καὶ προσβεβλημένο, καὶ σίγουρα σὲ ἀπόγνωση, ...δηλαδὴ ἀμετανόητο!

Μὴν νομίζεις ἁγαπητὲ Ἀλέξανδρε, πώς ὅλα αὐτὰ τὰ λέω γιὰ ἐσένα. Ὂχι, οὔτε κὰν κάτι ἀπὸ αὐτὰ...Ἐξάλου, κατὰ πώς βλέπω δὲν σὲ ἔχω «ἰκανὸ» γιὰ κάτι τέτοιο, δηλαδὴ νὰ φύγεις. Οὔτε καὶ κάποιον ἄλλον ἀπὸ τούς ἀδελφοὺς ἐδῶ.... Τὰ λέω διότι ἔχω ἐπιφυλάξει στὸν ἐαυτὸ μου τὸ μαρτύριο τῆς φυγῆς, ποὺ εἶναι μία μάταια ἐπιβολὴ σε κάτι πού ἡ φύση μας γνήσια ἀποστρέφεται, σὲ κάτι ποὺ προέρχεται ἀπὸ ἀπόγνωση καὶ ὀδηγεῖ σὲ τέλεια ἀπομόνωση, ἐάν δὲν ἕρθει ἡ χάρις σὰν μετάνοια πρὸς σωτηρίαν!
Δύσκολο νὰ φύγει ὁ ἅνθρωπος ἀδελφοὶ, καὶ πολὺ ἑπικίνδυνο... Ἁρχή τῶν πολλῶν ἀσθενιῶν καὶ τῆς φθορᾶς, ποὺ διακόπτει τὴν συνέχεια γιὰ τὴν ὁποία εἴμαστε οἱ  ἄνθρωποι πλασμένοι!

Πολλὰ καὶ ἴσως ἄσχετα μὲ τὸ θέμα εἶπα (πάλι), ἀδελφὲ. Νομίζω ὅμως ὅτι μᾶς δίνεις μιά πρώτης τάξεως εὐκαιρία νὰ συζητήσουμε τὸ θέμα τῶν «ἐξηγήσεων καὶ παρεξηγήσεων», ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι γεμᾶτος ὁ κάθε τόπος. Ἀρκεῖ νὰ ὑπάρχουν 2 ἄνθρωποι τὸ λιγώτερο....

Ἐάν θέλεις  Ἀλέξανδρε ἐσὺ καὶ ἄλλοι ἅς συζητήσουμε, τί εἷναι αυτὸ ποὺ ἐνώνει τοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὶ αὐτὸ ποὺ τοὺς χωρίζει; Καὶ ἀς τὸ θέσουμε μὲ τὴν εὑκαιρία ὄχι «ἀκαδημαϊκὰ», «θεολογικὰ», «φιλοσοφικὰ» κ.ο.κ....Ἄς τὸ θέσουμε προσωπικά. Τὶ μᾶς «πειράζει» ἐδῶ στὴν παρέα, καὶ γιὰ ποιὸ πράγμα γινόμαστε ἐμεὶς αἰτία πειρασμοῦ (ἀν βέβαια γινόμαστε);

Ἀλέξανδρε μὴν φεύγεις.........ἐκφράσου ἐλεύθερα. Εἴμαστε φίλοι σὲ συνευωχία, ὅπως ὀρίσθηκε. Ὃποιος ἦρθε ἐδῶ μὲ  ἰδιοτέλεια, τὸν ἔβαλε ὁ Μάριος στὴν κατάψυξη. Οἱ υπόλοιποι εἴμαστε στὴν ψύξη, καὶ μπορούμε νομίζω νὰ βγοῦμε σιγὰ σιγὰ ἀπὸ τὸ ψυγεῖο στὸν χῶρο.... Μὴν νομίζεις ὅμως ὅτι ἐπειδὴ ὀνομαζόμαστε συνευωχία εἴμαστε κιόλας. Ὂχι, πρέπει νὰ κοπιάσουμε γιὰ νὰ τὸ ἀποκτήσουμε αὐτὸ τὸ χάρισμα!

[Iaspis]

Τὸ ἀδελφικὸ πνεύμα εἷναι ἀναγκαῖο γιὰ κάθε πιστό ἀνθρωπο. Εἶναι ζωντανὸ στὴν Χριστιανικὴ μας παράδοση καὶ μὰς παραδίδετε ἂμεσα, ἀπὸ τὸ οἰκογενειακὸ μας περιβάλλον, τὸ σχολεῖο, τὴν κοινωνία. Θεωρεῖτε δεδομένο. Ἔτσι  ἡ μὴ ἀδελφικὴ διάθεση, στιγματίζεται ἀμέσως καὶ καταγγέλεται στὶς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων.
Ὃταν λέμε ἀδελφικὴ διάθεση, ξεκινᾶμε ἀπὸ τὴν παιδικὴ ἠλικία καὶ τὴν  ἀδελφική κατὰ σάρκα σχέση, μαζὶ μὲ τὴν δεδομένη ἁγάπη τῶν γονέων μας, τήν φροντίδα  καὶ τὸ ἐνδιαφέρον τῶν δασκάλων μας, τὴν ἀλληλεγγύη καὶ τὴν ἄμιλλα τῶν συμμαθητῶν μας, τὴν συμπάθεια και τὴν συνδρομὴ τοῦ κοινωνικοῦ περίγυρου (γειτονιὰ, εὐρὺ συγγενικὸ περιβάλλον κοκ), καὶ κυρίως τὴν υἱοθεσία μας απὸ τὴν ἑκκλησία, τήν συμμετοχὴ μας στα Μυστήρια, τὴν Θεία Λειτουργία καὶ τὴν κατήχηση. Ὃλα αυτὰ, ποὺ εἶναι καὶ θεσμοθετημένα, μᾶς δημιουργοῦν τὸ ἀδελφικὸ πνεῦμα ποὺ ὑπάρχει παντοῦ, καὶ βιώνουμε ὅλοι οἱ «ὑγιεῖς» πολίτες καὶ ἀδελφοὶ, στὴν πλήρη ἁδελφικοῦ πνεύματος Χριστιανική κοινωνίας μας. Ἡ δὲ συμπεριφορὰ ποὺ ἀποκλίνει ἀπὸ αῦτὲς τὶς δυναμικὲς ἀδελφικὲς ἀρχὲς καὶ ἀξίες τῆς ζωῆς μας, στιγματίζεται ἄμεσα σὰν λανθάνουσα, χωρὶς βεβαίως αὐτὸ νὰ χρειάζεται νὰ ἀποδειχθεῖ...διότι εἶναι αυταπόδεικτο ἀφοῦ διαφεύγει τοῦ ἀδελφικοῦ πνεύματος τοῦ ὁποίου εἴμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι γνῶστες και μέτοχοι!

Ἕτσι δὲν εἶναι ἀδελφοὶ;
Ἐγῶ νομίζω πῶς ὄχι! Ἄλλα δὲν ἔχω καὶ τόση ἐμπιστοσύνη στὸν ἐαυτὸ μου...διότι δὲν αἰσθάνομαι «ὑγιής», ἀλλὰ μᾶλλον ἀσθενής. Θὰ βοηθήσει κάποιος;
Εἶναι ἔτσι; Πρέπει νὰ εἶναι ἔτσι; ἤ μήπως ὅλα αὑτὰ ἀποτελοῦν  ἕνα εἴδωλο μὲ βάση τὸ ὁποῖο ἐπικοινωνοῦμε,  το ὁποῖο  μᾶς περιορίζει  ἀπὸ τὸ νὰ ἀναζητήσουμε καὶ νὰ δεχθοῦμε  τὴν ἀληθινὴ πίστη, ὥστε νὰ πληρωθοῦμε πράγματι  ἀπὸ τὸ ἁδελφικὸ πνεῦμα τῆς ἀληθείας;
Ἄν συμβαίνει αὐτὸ, τότε μᾶλλον ὁ σύγχρονος «πιστὸς ἀδελφός», εἶναι ὁ μεγαλύτερος εἰδωλολάτρης πού  ὑπῆρξε ποτέ! Θὰ ἔλεγα «θεωμένος» εἰδωλολάτρης, ποὺ δὲν φαίνεται νὰ μπορεῖ νὰ ξεφύγει, απὸ τὸ νὰ βλέπει τόν κάθε συνάνθρωπο τήν κάθε στιγμὴ, ὄχι σάν πρόσωπο, μὰ σάν εἴδωλο.Ἔτσι γιὰ τὸν κάθε ταλαίπωρο ἄνθρωπο ἀλλάζει  τόσες φορὲς αυτὸ τὸ εἴδωλὸ, ὅσες σχεδὸν αὐτὸς θὰ επικοινωνήσει μὲ συνανθρώπους καὶ ἀδελφοὺς. Μέσα λοιπὸν στήν ἴδια μέρα μπορεῖ νά γίνει π.χ. : Ἀμαρτωλὸς, πιστὸς, πλανημένος, ἤ ἁπλανής, ὅσο καὶ «γιανναρικὸς», νεορθὸδοξος, κακόδοξος, προτεστάντης, ὅσο καὶ κολασμένος, φαρισαῖος, φωτισμένος, σεσωσμένος, σέ πτώση, ἤ σὲ ἀνάταση, κακός, καλός, βρυκόλακας (καὶ αὐτὸ τὸ διάβασα κάπου),  αἰρετικὸς, καὶ διάφορα ἀκόμη «θεολογικὰ» ἤ ὄχι εἴδωλα ποὺ τὸ μόνο βέβαιο εἶναι πώς ἀπαξιώνουν καὶ καταργοῦν μονίμως τὸ ἀδελφικὸ πνεῦμα, ἀνεξάρτητα ἐάν τὸ εἴδωλο εἶναι  ἑπαίνου ἤ κατηγορίας.
Καὶ ποιός εἶναι ὁ ἀδελφὸς ἀδελφοὶ; Εἶναι νομίζω ὁ Σταῦρος, ὁ Παῦλος, ὁ Ἀνδρέας, ὁ Κοσμᾶς, ὁ Ἀρτέμης, ὁ Μάριος, ὁ Πέτρος, ὁ Ἀλέξανδρος καὶ κάθε διαβάτης ποὺ περνᾶ ἀπὸ μέσα μας ἀνεμπόδιστα, ὅπως καὶ ἡ Ξένια, ἡ Ιωάννα, ἡ Θεοδῶρα, ἡ Ντῖνα, ἡ Μαρία, ἡ Ευθυμία καὶ κάθε «ποιότητα» ποὺ μέλει νὰ τῆς ὀμοιάσουμε!

Τὶ γίνετε λοιπὸν ἀδελφοὶ εἴμαστε «θεωμένοι» εἰδωλολάτρες, εἴμαστε ἀσθενείς, εἴμαστε  κάτι ὅλοι μαζὶ ἤ ὁ κάθε ἕνας καὶ ἀπὸ κάτι ἄλλο; Θὰ βοηθήσει κανεὶς;

[Iaspis]

Ἡ  εἰδωλολατρεία, προέρχεται νομίζω ἀπὸ τὴν εἰδωλοποίηση τοῦ προσώπου μας, ποὺ μετατρέπετε ἔτσι σὲ ἄτομο εἰς ἀπόγνωσιν! Ἡ εἰδωλοποίηση αὐτὴ εἶναι ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ αὐτοπροσδιορισθεῖ, ἀφότου ἔχασε, τὴν ἄμεση ἐπαφὴ του μέ τὸ Πρὸσωπο τοῦ Θεοῦ, μετὰ τὴν πτώση του. Τὸ εἴδωλο εἶναι ἡ προσλαμβάνουσα ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν διακοπὴ τῆς ἐπικοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό. Διότι ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὴν φύση του, εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, καὶ τίποτε ἄλλο. Τὶ ἄλλο θὰ μποροῦσε ἄλλωστε νὰ περισσεύει τῆς εἰκόνος τοῦ Παντὸς; Τίποτα!
Τὸ Πρόσωπο, ὑποκείμενο τῆς λατρείας τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἡ λατρεία  πορεῖα γιὰ τὴν ὁμοίωση, προσδιορίζει καὶ θρέφει μὲ ἀγάπη τὴν εἰκόνα του, δηλαδή τὸν ἄνθρωπο, ἔτσι ὅπως λόγου χάριν, μία πηγὴ-τροφὸς προσδιορίζει καὶ θρέφει τὸ νεογέννητο σπλάχνο της, τὸ ὁποῖο αὐτοπροσδιορίζεται μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο, καὶ γι αὐτὸ ἀγαπᾶ ὅπως ἀγαπιέται!
Μοιραία ἡ εἰδωλοποίηση τοῦ προσώπου μας μετατρέπεται σὲ εἱδωλολατρεία, ὅπως καὶ τὸ ἄμαθο βρέφος-σὲ ἀνάγκη- μπορεῖ νὰ λατρεύση καὶ νὰ πιστεύση τὸ ὁτιδήποτε...
Ἀπὸ αὐτὸ, καὶ γι αὐτὸ ἀπορρέουν ὅλα τὰ εἴδωλα ποὺ κατασκευάζει ο ἀνθρώπινος νούς μὲ ἄλλοθι τὴν....«ἀγάπη», ποὺ ἡ ἀπόγνωση τοῦ ἀνθρώπου τὴν μετατρέπει  ἀπὸ ζῶσα καὶ μοναδικὴ ὕπαρξη, σέ εἴδωλο ποὺ ἔρχεται καὶ παρέρχεται, ὅπως ἀκριβώς συμβαίνει καὶ μὲ τὴν πτωτικὴ μας φύση, ἡ ὁποῖα παρομοίως ἔρχεται καὶ παρὲρχεται!
Μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο ἀναγνωρίζει ὁ ἄνθρωπος τόν θεό του, ὅταν καὶ ὅσο ΔΕΝ εἶναι ΑΔΕΛΦΟΣ! Τὸν  ἀδελφό τὸν γνωρίζουμε γιατὶ μᾶς ἀποκαλύφθηκε ! Θὰ βοηθήσει κανείς τὴν συνευωχία;

Ὃσο ὁ ἄνθρωπος δὲν διατίθεται, καὶ δὲν προσλαμβάνει ἐπίσης τὸν συνάνθρωπο ὡς ἀδελφὸ, τόσο χάνεται μοιραία στὴ ἀπόγνωση τῆς εἰδωλολατρείας του, πού εἶναι ὁ δρόμος τῆς ἀπώλειας τοῦ προσώπου του. Τὰ πρόσωπα συγχωροῦν καί περιχωροῦνται, τά ἄτομα συνωστίζονται καὶ βασανίζονται.
Τὰ πρόσωπα ἔχουν ὄνομα, χαρακτήρα, αλληλοκάλυψη, μοιράζονται τὰ πάντα, κυκλοφοροῦν ἐλεύθερα καὶ διαπερνᾶ τὸ ἕνα μέσα ἀπὸ τὸ ἄλλο ἀνεμπόδιστα, δὲν ἔχουν μυστικά, καὶ ὑπάρχουν ἐνωμένα μέσα στήν Ἑκκλησία καὶ τά Μυστήρια τοῦ Κυρίου. Ἔχουν φόβο Θεοῦ, μὰ μεταξὺ τους δὲν φοβοῦνται! Πρόσωπο ὁ ἀδελφὸς, Πρόσωπο καὶ ἡ Πιστη του!
Τὰ ἄτομα χαρακτηρίζουν ἀνώνυμα, ἐκθέτουν τὸν συνάνθρωπο, ἀφήνουν ἀκάλυπτο τον ἀδελφὸ, φέρονται ἔνοχα καὶ διαμοιράζουν ἐνοχές, δὲν κινοῦνται ἐλεύθερα μά ὑστερόβουλα, καὶ σκοντάφτουν πάνω σὲ ντουβάρια... Ἔχουν μυστικὰ ἀπ᾽ τὸν συνάνθρωπο καὶ τὸν φοβοῦνται σὰν ἀντίπαλο. Εἴδωλο τὸ ἄτομο, εἴδωλο καὶ ἡ λατρεία του!

[Iaspis]

Ὁ ἄνθρωπος γεννιέται μέσα στόν πόλεμο καὶ τὴν διαμάχη. Θὰ ἔλεγε κανεὶς ὅτι τὸ γίγνεσθαι τῆς πτωτικῆς φύσης τοῦ ἀνθρώπου διαδραματίζεται  ἐξαιτίας τοῦ πολέμου, καὶ ὅτι χωρίς τὸν πόλεμο καὶ τὴν ἐναντίωση ὁ ἄνθρωπος θὰ ἔμενε ἄπραγος ἀπὸ τήν στιγμή τῆς γεννήσεως του, καὶ παραμένοντας σέ πλήρη ἄνοια καὶ ἀκηδία θὰ περίμενε τὸν θάνατο, ἀδιαδραμάτιστα! Ἀπόγνωση!
Τὰ ἀδιάβλητα πάθη εἰσερχόμενα στὴν ἀνθρώπινη φύση ἀποτελοῦν τὴν ἀξιωματικὴ αἰτία πολέμου, ἐναντίωσης καὶ διαμάχης, καὶ μεταφέρουν τὸν πόλεμο πιὸ βαθειὰ στὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἡ ὁποία  φτάνει νὰ ἐξομοιωθεῖ μὲ τὸν πόλεμο, ἀλλὰ μόνον κατὰ τὸ «γίγνεσθαι», ἀφοῦ στὸ  ἀνθρώπινο «εἶναι» -εικόνα τοῦ Θεοῦ- δὲν γίνεται νὰ εἰσχωρήση διαμάχη, οὔτε καὶ κάτι ἄλλο ἐκτὸς ἀπ᾽ τὴν ἀγάπη ποὺ εἶναι παντοῦ καὶ ἀπ᾽ ὅλα χωρισμένη!
Ὠστόσο, νομίζω ὅτι ὁ πόλεμος καὶ ἡ διαμάχη ἀντιπαρέρχονται κατὰ κάποιον τρόπο τῆς ἀπογνώσεως, διότι ἀναδεικνύουν τὴν θέληση πρὸς ἐπιβίωση, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀπόγνωση ποὺ δὲν θέλει τίποτα, ἤ μᾶλλον «θέλει» τὸ τίποτα, δηλαδὴ τὴν αὐτοκατάργηση καὶ τόν θάνατο ἀμαχητί...

Πῶς θὰ μποροῦσε ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος νὰ τὰ βγάλει πέρα μόνος του, χωρὶς τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ ποὺ προσέλαβε τὴν ἀνθρώπινη φύση γιὰ νὰ τὴν ὀδηγήσει ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ἀνάσταση καὶ τὴν σωτηρία;

Πρὸς ἀναζήτηση τῆς χάριτος ὁ ἄνθρωπος πολεμᾶ, καὶ πολεμᾶτε, μὲ ὅπλο καὶ ἀσπίδα τὴν ἀγάπη τοῦ Κυρίου. Πολεμᾶ μὲ τὴν ἀγάπη τὰ πάθη ποὺ φθείρουν τὸ σῶμα του, τήν ψυχὴ του, τὶς σχέσεις του μὲ τὸν ἀδελφὸ, καί ἀμύνεται μὲ τὴν ἀγάπη στὸν πόλεμο ποὺ δέχεται ἀπὸ τὸ «πληγωμένο» σῶμα, τὴν ψυχὴ, καὶ τὸν συνάνθρωπο.
Ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου δὲν ἔχει τὴν ἀνάγκη τοῦ ταλαίπωρου ἀνθρώπου (οὔτε καὶ καμμια ἄλλη ἀνάγκη), ὅμως ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος ἔχει τὴν ἀνάγκη τῆς ἀγάπης, ποὺ τὴν λαμβάνει μόνον χάριτι Κυρίου.
Τέτοια εἷναι λοιπόν ἡ ἀγάπη τοῦ Σωτήρα μας. Πολεμᾶ καὶ ἀμύνεται γιὰ λογαριασμὸ μας, μὲ «ἔπαθλο» τὸν ἴδιο τὸν Ἐαυτὸ της.

Αὐτὸ δὲν εἶναι τὸ ἀδελφικὸ πνεῦμα πού ἔχουμε χρέος ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι;
Δηλαδή ποιὸ;
Τὸ νὰ πολεμοῦμε ἐνωμένοι τὸν κοινὸ ἐχθρὸ τῆς ψυχῆς μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἔχει διαβάλλει κληροδοτώντας μας τὸν θάνατο, καὶ πρὶν ἀπὸ αὐτὸν ἕναν βίο στὸν ὁποῖο «βασιλεύει» ὁ πόλεμος, πράγμα ποὺ ἐπέτρεψε ἡ Θεῖα πρόνοια προσδίδωντὰς μας τὴν δυνατότητα ἐπαναφορᾶς στὴν εἰρήνη καὶ τὴν ἀφθαρσία τῆς ἀγάπης. Γι αὐτό γεννιώμαστε μὲ πόνο καὶ διάγουμε μὲ κόπο καὶ βάσσανο, γιὰ νὰ ἔχουμε τὴν μία καὶ μοναδικὴ εὐκαιρία νὰ ἐνωθοῦμε μὲ Ἐκεῖνον ἀπ᾽ τὸν Ὁποῖον ἀποχωρισθήκαμε!

Ποιός ἀδελφοὶ, ἐάν βέβαια τὰ πράγματα ἔχουν ἔτσι, μπορεῖ νὰ φύγει, νὰ διαφωνήσει, νὰ προσβάλλη, νὰ προσβληθῆ, νὰ εἰρωνευτῆ, νὰ ὑβρίση, νὰ κατακρίνη, νὰ ἀποστασιοποιηθῆ, νὰ χωρίση, νὰ χωριστῆ κ.ο.κ.;
Ἐγῶ νομίζω ὁ καθείς στὴ ἀδύναμη στιγμή του, ἀλλά ἐπίσης καὶ κανεὶς στὴν δυνατή στιγμὴ, ποὺ εἶναι ἡ χάρη τοῦ Κυρίου.
Ἡ δύναμη λοιπὸν εἶναι τοῦ Κυρίου καὶ μᾶς τήν χαρίζει γιατί μᾶς ἀγαπᾶ! Ἡ ἀδυναμία εἶναι δικὴ μας! Ἐκεῖ θὰ μείνουμε, στὴν ὑποχώρηση καὶ τὴν φοβία τοῦ συνανθρώπου; Στὸν συνωστισμὸ τῆς ἐξατομίκευσὴς μας; Στὴ ἀνέκφραστη διχασμένη καὶ προσβεβλημένη γνώμη μας ποὺ μᾶς ἀπομονώνει ἀπ᾽ τὸ ἀδελφικὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, καὶ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν συνάνθρωπο; Στήν βαρυστομαχιασμένη ἐρημιά τῆς συνευωχίας μας;

Ὂχι βέβαια, εἶναι μαρτύριο καὶ θλίψη αὐτὴ ἡ ὀδὸς γιὰ μένα! Ἤ μήπως γιὰ κάποιον ἅλλον δὲν εἶναι ἔτσι;
Θὰ βοηθήσει κάποιος....παρόντας ἤ  και ἀπόντας;

[Iaspis]

Μία φορὰ καὶ ἕναν καιρὸ ἤμασταν ἀγνὰ παιδιὰ καὶ εἴχαμε ἀγάπη ἀληθινὴ γιὰ τὰ ὑπόλοιπα παιδάκια, χωρὶς νὰ ὑπερβάλουμε ἐπιδεικνύοντας εἴτε ὀμολογόντας μὲ θέρμη αὐτὴν τὴν ἀγάπη.... Ἀπλὼς ἀγαπούσαμε γιατὶ ξεχνούσαμε εὔκολα τὴν ἀδικία καὶ «ἀγαπίζαμε», γιατὶ μωροπιστεύαμε ἄμεσα τὸ κάθε τὶ καὶ τὸν κάθε ἕναν, γιατὶ σεβόμαστε τοὺς πιὸ μεγάλους καὶ ξέραμε ὅτι γνωρίζαμε λιγώτερα ἀπὸ αὐτοὺς καὶ γι αὐτὸ τοὺς πιστεύαμε καὶ κάναμε ἀβίαστα ὑπακοὴ, γιατὶ εἴχαμε ἀνάγκη προστασίας καὶ τὸ δείχναμε παρακαλώντας, γιατὶ μαθαίνοντας κάτι καινούργιο γινόμασταν περήφανοι ποὺ πλησιάζαμε τὸν κόσμο τῶν «μεγάλων». Καὶ ἔτσι ὅλοι καὶ ὅλα περνούσαν ἀνεμπόδιστα ἀπὸ μέσα μας, χωρὶς νὰ δημιουργοῦνται ἐμονὲς... Ξεχνούσαμε εὔκολα!

Ἐμεῖς εἴμαστε τὸ ἐμπὸδιο τοῦ ἐαυτοῦ μας. Ἐμεῖς τὸν περιορίζουμε, τὸν περιχαρακώνουμε, τὸν συνωστίζουμε, τὸν ἀπομονώνουμε, τοῦ ὀμιλοῦμε κατ᾽ ἰδίαν, τοῦ ψιθυρίζουμε κοινώς, τοῦ διατηροῦμε μυστικὰ, καὶ τὸν ἐμπιστευόμαστε ἐνῶ γνωρίζουμε ὅτι δὲν τὸ ἀξίζει...
Ἐμεῖς τοῦ ἐπιτρέπουμε νὰ προσβληθῆ, καὶ νὰ προσβάλλη, νὰ νιώσει δικαιωμένος εἴτε ἀδικημένος. Ἐμεῖς τὸν κρατοῦμε ἀνέκφραστο, καὶ ἀπαιτοῦμε αὐτονόητα νὰ μᾶς κατανοοῦν. Καὶ ἔτσι δὲν μιλοῦμε νομίζοντας λανθασμένα ὅτι ἡ σκέψη μας ταυτίζεται μὲ τὴν ἔκφρασή μας, ποὺ ἔτσι τὴν δικαιὼνουμε... Διὸτι ἡ δικαίωση τῆς ἐπάρατου γνώμης μας εἶναι ἡ μὴ ἔκφραση της. Καὶ ἡ ἔκφραση τῆς σκέψεως εἶναι ἡ δίοδος τῆς γνώσεως ποὺ εἰσέρχεται διὰ τῆς ἐπικοινωνίας.
Ἡ γνώση εἶναι ποσότητα, ἤ μᾶλλον ὁλότητα, γι αὐτὸ ὁ ἄνθρωπος δὲν ἀξιώνεται παρὰ μόνον χάριτι Κυρίου. Ἡ γνώμη εἶναι ποιότητα.... Πανωλεθρία γιὰ τὸν ἄνθρωπο ὅταν ποιεῖ ὁ ἴδιος, καὶ θρίαμβος  ὅταν ποιεῖται ἀπὸ τὸν Κύριο.
Κοντὰ εἶναι τὸ θαῦμα μὲ τὸ δρᾶμα ἀδελφοὶ...Συνορεύουν καὶ μεταπίπτει τὸ ἕνα στὸ ἄλλο ἀπότομα, τόσο ἀπότομα ὅσο ὁ χαμὸς καὶ ἡ σωτηρία.
Νὰ ἔτσι ὅπως χάνεται ἀργὰ καὶ βέβαια ὁ ἄνθρωπος, μὰ σώζεται ἀπότομα μὲ ἕνα «μνήσθητι μου Κύριε», καὶ ἔτσι ὅπως σώζεται με τόν νόμο σταθερά καὶ βέβαια, μὰ χάνεται ἄμεσα σταυρώνοντας  τὴν σωτηρία του τὴν ἴδια, ἔτσι ἀκριβὼς ἀπότομα θαλασσοδέρνεται ἡ ταλαίπωρη φύση μας καὶ κάθε μέρα φτάνει στὸν πάτο τῆς ἀβύσσου, καὶ πάλι βγαίνει στην ἐπιφάνεια, καὶ κάποτε ἴσως ἀνεβαίνει στὸν ἀέρα καὶ πιὸ ψηλά ἀκόμη ἀπ᾽ ὅπου πέφτει πάλι καὶ καταποντίζεται στὴν ἄβυσσο βαθειὰ ἀπ᾽ ὅπου καὶ πάλι ἡ ἄνωση τήν ἀνεβάζει ἀπότομα ψηλὰ....

Καὶ μέσα σὲ αὑτὸν τὸν κυκεώνα φορῶ ὁ ταλαίπωρος τὴν γραβάτα μου καὶ πάω γιὰ τὴν δουλειὰ μου, καὶ ἔχω τὶς συνήθειὲς μου, καὶ εἶμαι βέβαιος γιὰ τὸν ἐαυτὸ μου, καὶ γνωρίζω τὶ μοῦ χρειάζεται καὶ τὶ δήθεν ὅχι. Καὶ συμφωνῶ, καὶ διαφωνῶ, καὶ ἀποχωρῶ, καὶ παραμένω, καὶ ἀξιώνω καὶ ἀπαξιώνω καὶ ξέρω ἐν γένει τὶ μοῦ γίνεται, ἔτσι ὥστε τὸ ἀφήνω πίσω μου τὸ παιδὶ καὶ μεγαλώνω, καὶ σοβαρεύομαι καὶ ἔτσι χάνω τὴν ἀγάπη!

Πλάνη εἶναι νὰ νομίζει ὁ ἄνθρωπος πῶς πρέπει ἀγάπη νὰ ἀποκτίση. Ἀλήθεια, μόνον πρέπει τήν ἀγάπη νὰ μὴν χάση!

[Ξένια]

Iaspis, μήπως αυτό το θέμα πρέπει να μεταφερθεί στο \"καθημερινοί μονόλογοι και διαλογισμοί\"?

[Iaspis]

Iaspis, μήπως αυτό το θέμα πρέπει να μεταφερθεί στο \"καθημερινοί μονόλογοι και διαλογισμοί\"?

Τώρα όχι πιά. Βρέθηκε κάποιος -εσύ Ξένια εννοώ- πού πρόσθεσε κάτι....
Άφησε το σέ παρακαλώ εδώ, διότι δέν τά μονολογώ καί δέν τά διαλογίζομαι, μά τά προτείνω! Κι άν δέν υπάρχει συνομιλία, δέν πειράζει μπορεί νά έρθει αργότερα ή καί πολύ αργότερα ή ακόμη καί πάρα πολύ αργότερα. Τό ποτέ νομίζω υπολείπεται τού πάντοτε!

[Ξένια]

Δεν πειράζω τίποτα, δεν είμαι καν αρχιτρίκλινος σε αυτή την ενότητα.
Και αυτό που πρόσθεσα ήταν άσχετο με τη θεματολογία σου.
Ή μάλλον ήθελα να πω πως η θεματολογία του ανήκει νομίζω στην άλλη ενότητα.

[Iaspis]

Μπορεί νά έχεις  καί δίκαιο, όμως ίσως κάποτε οι ενότητες νά συνδεθούν μέ κάποιο τρόπο. Σέ εμένα υπάρχει μία δυσκολία νά εκφρασθώ συγκεκριμένα, καί είναι τόσο βαθειά, ούτως ώστε νά τήν διαπιστώνω καί στόν συνάνθρωπο. Σχεδόν στόν καθένα.... Δηλαδή υποδέχομαι τήν ασάφεια μέ τόν τρόπο πού ακριβώς τήν εκφράζω! Καί έτσι νομίζω πώς τελικά η δυσκολία τού νά περάσει ο ένας ανεμπόδιστα μέσα από τόν άλλο,  γίνεται η αιτία τών παρεξηγήσεων τού διαχωρισμού καί τής αντι-λογίας! Καί τό κάκο είναι πώς τά γεγονότα δέν λένε νά μέ διαψεύσουν,...καί υποφέρω! Ή μήπως παραλογίζομαι κι ενώ όλα βαίνουν αδελφικά έγω ο ταλαίπωρος βλέπω διαμάχες; Μακάρι νά είναι έτσι, καί εγώ μέ τήν δύναμη τού Κυρίου θά διορθωθώ. Όμως γιατί οι διαφωνίες μέσα σέ μία κοινότητα, καί μάλιστα αδελφών εν Κυρίω, αποκτούν σχεδόν οριστικό χαρακτήρα, μέ αποχωρήσεις, ομαδοποιήσεις, μόνιμες αντιπαραθέσεις, καί άλλα τέτοια. Κοίτα τήν συνευωχία, έτσι ήταν πάντα; Δέν ξέρω..μπορεί, άν καί δέν νομίζω, παρότι δέν είμαι βέβαιος.

Θά βοηθήσει κάποιος; Μά πού είναι ο κύριος Σταύρος; Τί έγινε;

[Ξένια]

Iaspis, είναι ήδη αργά να ανοίγεις ένα τέτοιο θέμα και να το συνεχίζεις μάλιστα...
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν περιμένουμε να αποχωρήσει κάποιος για να ανοίξουμε θέμα,
αλλά καλύτερα να προλαβαίνουμε τους λόγους της αποχώρησης. Εκεί εχει αξία να αναλώνεται το διαδικτυακό μελάνι.
Μετά άστα να πάνε...

[Iaspis]

Βρέ καλό μου κορίτσι, εσύ εκφράζεσαι πάντα ελεύθερα καί νεανικά καί πολλές φορές η ασυγκράτητη ενέργεια σου έχει γίνει αιτία νά φανούν πράγματα καί σέ άλλους πού χρειάζονται επανατοποθέτηση καί διόρθωση. Δέν ξέρεις ότι τά λόγια τών ανθρώπων είναι ανάξια, καί ότι η διάθεση τους, καί κυρίως η προαίρεσή τους είναι αυτό πού μετράει περισσότερο στήν επικοινωνία μεταξύ τους; Τί είναι προτιμότερο νά φύγω αυτοδικαιωμένος από οποιαδήποτε άποψη (ακόμα κι άν όλοι οι άλλοι  μέ δικαιώνουν διευκολύνοντας τήν φυγή), ή νά μείνω καί νά δικαιώσω τούς αδελφούς μου (ακόμα, άν όχι κυρίως, καί αυτούς πού μέ κατακρίνουν);
Κι άντε δύσκολοι καιροί γιά «πρίγκιπες», τουλάχιστον μήν ελαχιστοποιούμε -φεύγοντας- τήν δυνατότητα γιά επικοινωνία πού μάς δίνει η χάρη τού Θεού. Γιά σκέψου μιά στιγμή όλα νά γίνουν όμορφα καί χρήσιμα, καί αδελφικά καί αγαπημένα χάριτι Κυρίου, καί εσύ ή εγώ ή όποιος άλλος, νά μήν είμαστε εδώ εξαιτίας μίας (δήθεν) αποχώρησης. Κοίτα ότι τό πιό ειλικρινές πνεύμα, καί στό φόρουμ καί οπουδήποτε αλλού, δέν δύναται νά αποχωρήση ακόμα κι άν τό έθιξαν (όπως λέγεται), καί είτε παραμένει (ακόμη καί σιωπηρό μέχρι νά βρεθεί η οδός χάριτι Κυρίου) - τό ξέρεις εσύ αυτό εξ ιδίων- είτε απομακρύνεται (καί πάλι σιωπηρά, χωρίς «δηλώσεις») γιά ένα διάστημα μέχρι νά ανοίξουν οι δίοδοι πού θά τό επαναφέρουν σέ κοινωνία!
Τί θά πεί αποχώρηση; Από πού. γιατί καί ώς πότε; Καί μετά τί, ...τέλος; Κοίτα βρέ Ξένια τήν λέξη από-χώρηση. Κοίτα καί κάποια άλλα σύνθετα συνώνυμα  όπως περί-χώρηση, συν-χώρηση, καί σκέψου, όχι ότι όποιος  λέει τήν αποχώρηση, δέν τήν εννοεί (καί ευτυχώς δηλαδή), μά σκέψου ότι πράγματι τήν εννοεί γιά νά καταλάβεις πόσο τρομερό πράγμα είναι...

Ποιός μπορεί νά προβάλλει έστω καί μισό (όχι έναν) λόγο γιά νά αποχωρήσει, καί μάλιστα από αδελφικό περιβάλλον. Μόνον από τόν «αποχωρισμένο» καί τίς αμαρτωλές του εκφράσεις μπορεί ο άνθρωπος νά αποχωρήσει, μά αυτός δέν είναι ποτέ ο συνάνθρωπος.
Εμένα η εμπειρία μου μού λέει ότι όλη η ηδυπάθεια καί τό ψέμα στίς ανθρώπινες σχέσεις, συμβαίνει γύρω από τό θέατρο τής αποχώρησης, πού είναι δίοδος έπαρσης.

Νά πώ τέλος (μάλλον νά επαναλάβω) ότι δέν έχω ικανό κανέναν από τήν συνευωχία γιά αποχώρηση (ού μή γένοιτο!). Άλλο άν κάποιος περνά μία περίοδο πού δέν θέλει καί τόσο πολύ νά συναναστρέφεται. Αυτό δέν χρειάζεται συζήτηση...όμως η αποχώρηση χρειάζεται τοποθέτηση νομίζω αδελφοί.

Ξένια, εγώ δέν βλέπω νά υπάρχει κάποιο θέμα συγκεκριμένο, στήν βάση τού οποίου νά συμβαίνει διαφωνία καί διχασμός. Αλλιώς θά τό έθετα ευθαρσώς (ξερά γιά τήν ακρίβεια). Άν εσύ βλέπεις πέστο νά τό συζητήσουμε, καί πίστεψε ότι θά είναι πρός ώφελος όλων. Διότι όλοι έχουμε τό δίκαιο τού Σωτήρα μας μέ τό μέρος μας, καί η αδελφική επικοινωνία απομονώνει μόνον τόν πειρασμό. Τόν ακατανόμαστο «αποχωρημένο»!

Τό/α θέματα μέ τό όνομά τους παρακαλώ, καί μέ διάθεση αγάπης...Αυτή είναι η ειλικρινής σχέση τών αδελφών, περιχώρηση καί συγχώρηση χάριτι Κυρίου!

ΥΓ: Εσένα Ξένια σού αναγνωρίζω, καί χαίρομαι, ότι πάντα έμεινες (ακόμη καί «ανενεργή»), άσχετα εάν αισθανόσουν ικανοποίηση, δικαίωση ή οτι άλλο... Γιά σκέψου το λίγο. Γιατί δέν κατάφερες νά αποχωρήσεις ποτέ; Νά σού πώ γιατί, άν επιτρέπεις; Γιά τόν ίδιο λόγο πού δέν τό κατάφερε (καί ούτε θά τό καταφέρει) καί ο οποιοσδήποτε άλλος!!!  Η αποχώρηση είναι πληγή. Πληγή είναι ό,τι δέν έχει αγάπη. Δέν έχει αγάπη ό,τι αυτοδικαιώνεται.

[Ξένια]

Πάλι δε βρίσκω λόγο να συνεχιστεί το θέμα.
Ας αφήσουμε τον καθένα να ενεργεί ελεύθερα και αν επιθυμεί να αποχωρήσει
πρέπει να το σεβαστούμε και ταυτόχρονα να κάνουμε την αυτοκριτική μας (και όχι την κριτική μας, Ίασπι.)
Αν σου πω τώρα γιατί δεν αποχώρησα θα ανοίξω θέμα που δεν θέλω, πάντως δεν είναι για τον λόγο που ανέφερες εσύ.
Τέλος, είμαι σίγουρη πως  έχεις δει με τα μάτια σου θέματα που έχουν θιγεί, και προτίμησες να στρέψεις το θέμα αλλού.
Ναι όμως αυτόν που συμμετέχει στο θέμα τον απασχολεί κάτι συγκεκριμένο, και δεν τον βοηθάει η \"αλλαγή πορείας\" της συζήτησης που κάθε φορά επιχειρείς. Γιαυτό σου λέω, άστα τώρα δεν ωφελεί...
Ξέρω πως θα συνεχίσεις να γράφεις, εγώ όμως σταματώ εδώ. Καλή συνέχεια!

[Iaspis]

Ξένια δέν έχω παρά μία μόνον γνώμη- αφού ένας είμαι- τήν οποία τίς περισσότερες φορές τήν μετανοώ, όμως ποτέ δέν τήν υπονοώ, μά πάντα τήν εκφράζω άμεσα καί φέροντάς την σέ επικοινωνία μέ τούς συνδαιτημόνες τήν «αναγνωρίζω» έτσι καί εγώ πληρέστερα. Πολλές φορές τήν γνώμη μου τήν έχω απαξιώσει κιόλας, γιατί πράγματι διαπίστωσα εκ τών υστέρων ότι ήταν λανθασμένη, είτε υπερβολική, είτε φίλαυτη, είτε ότι άλλο πού ξεφεύγει από τό πνεύμα τής αγάπης πού αγωνίζεται ο κάθε ένας μας γιά νά βρίσκεται.

Εδώ Ξένια, όπως καί οπουδήποτε αλλού, είναι μέρος όπου συνυπάρχουν νέοι, μεγαλύτεροι, άνδρες, γυναίκες από όλα τά μέρη πόλεις ή χωριά, πλούσιοι, φτωχοί, εγγράμματοι μέ σπουδές (θεολόγοι,νομικοί), άλλοι πού δέν πήγαν πολύ στό σχολείο καί ίσως έμαθαν τέχνες, καί γενικά κάθε δυνατός συνδιασμός προσώπων μέ διαφορετικές εμπειρίες καί ώς πρός τήν ποιότητα, καί ώς πρός τήν ποσότητα, καί ως πρός τόν τρόπο.

Έτσι είναι απλό νομίζω, νά κατανοήσουμε, ότι τό κάθε τί, ακόμη καί τό λεγόμενο αυτονόητο, προσεγγίζεται διαφορετικά από τόν κάθε άνθρωπο, αφού διαφορετικοί είμαστε. Ο δέ κοινός νούς μας «παράγει» κοινωνία, μόνον όταν στέκεται (όσο μπορεί) στό Πνεύμα τού Σωτήρα μας. Στήν αγάπη!
Εύκολο δέν είναι, όμως υπάρχουν κάποια πράγματα πού τό διευκολύνουν, ή μάλλον μάς διευκολύνουν. Καί αφού μιλούμε γιά συνύπαρξη, η συγχώρηση είναι προτιμοτέρα από τήν αποχώρηση! Πάντοτε!

Ξένια επετρεψέ μου νά σού πώ ότι δέν μού θέτεις κάποιο θέμα. Υπονοείς κάποια πράγματα πού δέν κατανοώ. Τό μόνο πού μπορώ νά σού πώ είναι ότι οι παραθέσεις μου καί οι γνώμες μου είναι αποτέλεσμα τής προσωπικής μου εμπειρίας, καί δέν επιχειρώ νά «αλλάξω πορεία» σέ κάποια συζήτηση, αλλά  μόνον νά αλλάξω  πορεία στόν εαυτό μου μεταστρέφοντάς τον από τήν αμαρτία, μέ τήν δύναμη τού Κυρίου καί τής Εκκλησίας Του, στήν αγάπη.

Μέ αυτόν τόν σκοπό άρχισα νά συμμετέχω, πρίν από ένα (ακριβώς) χρόνο στό φόρουμ μέ  τό θεολογικό περιεχόμενο, παρότι δέν ταίριαζε ποτέ  στόν χαρακτήρα μου  η συμμετοχή εν γένει, καί λυπούμε πού τό λέω γιατί   γνωρίζω ότι αυτό πράγματι είναι ηδυπάθεια γιά μένα. Όμως πλέον στηρίζω τήν ελπίδα μου στόν Κύριο, καί προσπαθώ νά έχω μία καλή διάθεση, καί νά μήν προσβάλλω κανέναν, ακόμη καί στά δύσκολα... Εάν δέν τά καταφέρνω (πού πράγματι έτσι είναι), περιμένω καί παρακαλώ τήν βοήθεια, η οποία όποτε έρχεται (είτε από τήν Ξένια, είτε από τόν Σταύρο, τήν Ιωάννα, τόν Αρτέμη, τόν Ιωάννη καί γενικά από τόν κάθε αδελφό πού διαβαίνει), σηκώνει πρός στιγμήν τά βάρη γιά λογαριασμό μου, δειχνοντάς μου ότι ο δρόμος τής συγχώρεσης είναι απλός, πραγματοποιείται καί μάς ενώνει, σέ αντίθεση μέ τόν δρόμο τής αποχώρησης πού είναι πολύπλοκος, απραγματοποίητος, καί προσπαθεί νά μάς χωρίσει!

Θά μού πείς ίσως:  γνωριζόμαστε όλοι μέ όλους καί από εχθές; Θά σού απαντήσω πώς ναί. Εγώ Ξένια δέν κρίνω όποιον αποχωρεί, γιατί (τό ξαναλέω) δέν έχω ικανό κανέναν γιά αποχώρηση. Τήν στιγμή πού κάποιος  συγχωρείτε από κάποιον άλλον (καί ζητούν συγχώρεση έστω γιά μία φορά όλοι οι άνθρωποι από κάπου), εκείνη τήν στιγμή συγχωρείται καί από όλον τόν κόσμο ταυτόχρονα. Πιστεύω κι απ\' τόν Κύριο! Έτσι παύει αμέσως η όποια δεδηλωμένη αποχώρηση.

 Τά θέματα είναι λίγο δύσκολο νά τεθούν μέ τό όνομά τους, γιατί αυτό αποτελεί δοκιμασία γιά όλους τούς ανθρώπους. Όμως δέν είναι ακατόρθωτο! Χρειάζεται ταπείνωση...καί μετά ο Κύριος  οικονομεί απαντήσεις  σέ όλα όσα μάς απασχολούν, καί περισσότερο ακόμα μάς οικονομεί τόν  Εαυτό Του, τήν αγάπη,  μέ τήν οποία γνωρίζουμε ότι  οι ερωτήσεις καί τά διλήμματα είναι πράγματι ανύπαρκτα....

[Ξένια]

Μπορώ εγώ να σου αλλάξω την -μία και μόνο- γνώμη σου? Όχι!
Μπορεί να υπάρχει συνεννόηση, πατώντας ο καθένας στη σκέψη ότι είμαστε διαφορετικοί και το βλέπουμε από
διαφορετική σκοπιά (άρα ο καθένας συνεχίζει τον χαβά του)? Όχι!
 Κράτησέ τη λοιπόν τη γνώμη σου, συνέχισε να τη γράφεις, συνέχισε από την ίδια σκοπιά και όλα καλά.

[Iaspis]

Μπορώ εγώ να σου αλλάξω την -μία και μόνο- γνώμη σου? Όχι!

Ναί, μπορείς καί έχει γίνει κιόλας! Αρκεί νά επικοινωνείς μέ αδελφική προαίρεση, χωρίς νά μέ απαξιώνεις επειδή μπορεί νά είπα κάτι λάθος. Μπορώ καί εγώ καί ο κάθε ένας νά μετανοήσει καί νά συγχωρέσει καί νά συγχωρεθεί. Εάν κάποιος αντί νά προσεγγίζει αδελφικά καί νά συγχωρεί, απομακρύνεται καί αποχωρεί τί θά γίνει; Τό περισσότερο πού μπορεί νά γίνει είναι νά ταπεινωθούν κάποιοι γιά χάρη του παρακαλώντας νά επανέλθει (τουλάχιστον νά μήν δηλώνει αποχώρηση)! Κάτι είναι καί αυτό πάντως...

Μπορεί να υπάρχει συνεννόηση, πατώντας ο καθένας στη σκέψη ότι είμαστε διαφορετικοί και το βλέπουμε από
διαφορετική σκοπιά (άρα ο καθένας συνεχίζει τον χαβά του)? Όχι!

Εάν υπήρχε τρόπος, καί γραφή πού νά μάς αδελφώνη χωρίς κόπο καί πόνο, θά ήμασταν ακόμη στόν παράδεισο. Όμως είμαστε στήν ζωή καί πρέπει νά προσπαθούμε συνεχώς πολύ, γιά νά αποκομίσουμε, μέ τήν χάρη τού Θεού τό κάτι τι πού μάς φθάνει γιά νά ζήσουμε!
Εάν δέν υπάρχει συνενόηση, τότε δέν υπάρχει καί αδελφική διάθεση. Καί ερωτώ έτσι είναι;
Γιά εμένα όχι δέν είναι έτσι, παρά μόνον ορισμένες στιγμές πού ο Θεός επιτρέπει τήν παρεξήγηση μεταξύ μας, δοκιμάζοντάς μας!
Θά μείνουμε στήν παρεξήγηση αποχωρόντας, ή θά προσπαθήσουμε τήν αγάπη, συγχωρώντας;
Γιά σκέψου τί εύκολη είναι η συγχώρεση απέναντι σέ ανθρώπους πού δέν μάς «πείραξαν» ποτέ!

-Με συγχωρείται τί ώρα έχετε; Ρωτούν τά παιδιά τούς περαστικούς.
Μά εκείνοι, βλέποντας τό ρολόι περασμένο στό παιδικό  χέρι απαντούν: -Μά έχεις δικό σου ρολόι μικρέ μου, γιατί δέν κοιτάς τήν ώρα από εκεί;
Ρωτούν όμως τά παιδιά  γιά τήν συγχώρεση, καί όχι γιά νά μάθουν τήν ώρα!

[Ξένια]

Εγώ σου λέω ότι δεν υπάρχει πάντα αδερφική διάθεση. Το θέμα είναι, έχεις εσύ τη διάθεση να σκεφτείς γιατί εγώ να έχω
αυτή τη διάθεση? Και εμπάση περιπτώσει η αποχώρηση κάποιου δεν συνεπάγεται και εχθρική διάθεση.
Για να μη σου πω ότι πιο εχθρική μπορεί να αποδειχτεί η διάθεση κάποιου που μένει και και και....

[Iaspis]

Εγώ σου λέω ότι δεν υπάρχει πάντα αδερφική διάθεση.

Συμφώνησα καί συνεχίζω νά συμφωνώ.
Αδελφική διάθεση δέν υπάρχει πάντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει τούς πειρασμούς γιά νά δοκιμαζόμαστε στήν αγάπη! Τό μετά τόν πειρασμό είναι τό θέμα, τό κυρίως θέμα γιά τήν πίστη μας! Μετανοούμε; Συγχωρούμε; Αποχωρούμε; Απογοητευόμαστε; Πέφτουμε σέ απόγνωση; Έρχεται η ταπείνωση πού δικαιώνει τήν αγάπη, ή η έπαρση πού μάς αυτοδικαιώνει;
Ο εχθρός είναι κοινός καί ποτέ ο αδελφός! Όλοι οι άνθρωποι μέ τόν ίδιο πόλεμο σέ διαφορετικές εντάσεις καί περιόδους έχουμε νά κάνουμε.

Και εμπάση περιπτώσει η αποχώρηση κάποιου δεν συνεπάγεται και εχθρική διάθεση

.

Εγώ όχι μόνο συμφωνώ μέ αυτό πού λές, αλλά τό προχώρησα εκ προïμίου. Δέν βλέπω κάν αποχώρηση γιά κανέναν! Όλοι εδώ είναι περιχωρημένοι, γνωστοί καί άγνωστοι. Άλλο εάν κάποιος δοκιμάζεται καί δέν επιθυμεί άμεσα τήν συναναστροφή. Εξ άλλου τίς περισσότερες φορές αυτή αποτελεί επάρατο νόσο, μαζική οίηση καί ηδυπάθεια.. γι αυτό συμφωνώ καί σέ αυτό

Για να μη σου πω ότι πιο εχθρική μπορεί να αποδειχτεί η διάθεση κάποιου που μένει και και και....

Καί ακριβώς από αυτό τό «καί καί καί... » ξεκίνησα τήν ενότητα καί πρότεινα σέ διαδικτυακούς φίλους καί αδελφούς εν Κυρίω  νά θέσουν τά πράγματα μία φορά μέ τό όνομά τους.

Τὶ μᾶς «πειράζει» ἐδῶ στὴν παρέα, καὶ γιὰ ποιὸ πράγμα γινόμαστε ἐμεὶς αἰτία πειρασμοῦ;

ρώτησα καί ερωτώ! Μία αδελφική συζήτηση δέν μπορούν νά κάνουν άνθρωποι πού συνευρίσκονται εν «Συνευωχία ιδεών» περισσότερα από 2 χρόνια;

Δυστυχώς Ξένια μου άλλου είναι η δύναμή μας, κι αλλού τήν βλέπουμε. Τό ίδιο συμβαίνει καί μέ τήν αδυναμία μας.
Οι περισσότεροι άνθρωποι, τίς περισσότερες φορές!
Δέν μιλώ γιά κάποιον προσωπικά, απλώς χρησιμοποίησα τήν «αποχώρηση» τού Αλέξανδρου σάν αφορμή. Εξ άλλου ο Αλέξανδρος είπε πώς θά επισκέπτεται τό φόρουμ. Άρα δέν αποχώρησε!
Οι αποχωρήσεις αρχίζουν αμέσως μετά τήν δημιουργία τού κόσμου καί τού φόρουμ, καί είναι δυστυχώς τό πιθανότερο πού μπορεί νά μάς συμβεί. Μάλλον τό πιθανότερο  πού μπορούμε νά πάθουμε. Τό νά μένει ο άνθρωπος είναι δύσκολο καί  πρέπει νά αγωνίζεται  γι αυτό · τό νά φεύγει είναι εύκολο... Δυστυχώς τό γνωρίζω εξ ιδίων.


Η αγάπη πέρασε μέσα καί από ληστές, κι από τελώνες, κι από πόρνες, κι από μοιχούς, καί από φαρισαίους... Η παντοδυναμία της αγάπης Του δεν προχώρησε μόνο εκεί που ο άνθρωπος ένοιωσε αυτοδικαίωση. Αυτό είναι νομίζω καί η πτώση, καί η εκκοσμίκευση,  αυτό γεννά καί τήν υπερηφάνεια καί όλα τά υπόλοιπα πάθη.
Η αμαρτία είναι τό πεδίο τής εξάσκησής μας. Καί τί εξασκούμε; Τήν ταπείνωση.
Ας σταθούμε ταπεινά μπροστά στόν συνάνθρωπο καί ας τού πούμε αυτό πού θέλουμε ειλικρινώς, αυτό πού ίσως ο εχθρός χρησιμοποιεί στόν άλλον γιά νά μάς πειράζει.  Όμως ποτέ δικαιωμένοι απέναντί του! Μέ τόν ίδιο τρόπο δέν πρέπει νά στέκουμε εμπρός στόν Θεό; Γιατί νά μήν προσπαθούμε παρομοίως, καί εμπρός στήν εικόνα Του πού είναι ο συνάνθρωπος;
\"τι δύναται ημάς χωρήσαι από της αγάπης του Θεού;...\"
Ούτε η αμαρτία όταν εμείς τό θέλουμε, γιατί κι αυτή γίνεται πεδίο άσκησης τής ταπείνωσης μας!

[Ξένια]

Ότι πεις εσύ..!!!

[Iaspis]

Εάν  τό εννοείς αυτό πού λές...., ἑγώ λέω, καί εύχομαι νά ιδώ πώς αἰσθάνεται ο ἀδελφός, ἐάν έχει κάποιο πρόβλημα, ἐάν χρειάζεται βοήθεια, εάν κάτι ἤ κάπως πληγώθηκε, ἐάν ἔφταιξα εγώ νά επανορθώσω όσο μπορώ, νά φύγει η ψύχρα, νά έρθη ζεστασιά καί η αγάπη, νά φύγουν οι πειρασμοί, νά δημιουργηθεί μεταξύ μας κλίμα συμπόνιας καί συνδρομής... Αυτά πού λές καί εσύ μέ λίγα λόγια, καί κάθε άλλος εδώ. Άς προσπαθήσουμε όσο περνάει από τό χέρι μας, μάλλον απ\' τήν καρδιά μας!
Διάθεση καί προαίρεση εν Κυρίω Ξένια! Εγώ γνωρίζω ότι ποτέ μά ποτέ δέν θέλησα νά σέ προσβάλλω (ούτε καί κανέναν άλλον), γιατί χρεωστώ σέ όλους χάρη... Όμως νομίζω πώς δέν τά καταφέρνω, καί έχω προσβάλλει καί εσένα, καί τόν Ρωμηό, καί τόν Staboz, καί τόν Mistral, καί ίσως καί κάθε άλλον από τά επώνυμα μέλη ώς τούς ανώνυμους επισκέπτες! Πονώ γι αὐτό όμως δέν απογοητεύομαι καί θά προσπαθήσω νά  ἐπανορθώσω. Όμως χρειάζεται η χάρη τού Θεού γιά νά καταφέρει ο άνθρωπος καί τό παραμικρό. Νομίζω πώς έρχεται όπου υπάρχει αγάπη. Ας μήν απομονώνουμε ο ένας τόν άλλον, άς δώσουμε μιά ευκαιρία στόν συνάνθρωπο, νά μάς δικαιώσει, ενώ καί εμείς τόν δικαιώνουμε ταυτόχρονα. Όλοι οι άνθρωποι  έχουν κάποιο δίκαιο, άκόμη καί οι φαινομενικά άδικοι! Μόνον ο κοινός εχθρός μας δέν έχει κανένα δίκαιο, γιατί η σωτηρία τών ψυχών ημών, τόν άφήνει μόνον του στήν αδικία. Ἐμεῖς οἱ άνθρωποι θὰ κριθοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο, ὁ εχθρὸς μας κρίθηκε καὶ καταδικάστηκε μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου!
 Δικαιώνουμε τόν συνάνθρωπο ὅταν μποροῦμε νά τόν δούμε σάν ἀδελφό μας!

[mistral]

ἀγάπη

Δεν γνωρισες τον πονο
δεν ξερεις τι εστι πληγη
δεν εζησες τον συντριμο
δεν γευτηκες τον θανατο

.. πως μιλας γι\' αγαπη;

Πως;

[Iaspis]

Μέ αγαπά η μητέρα μου, τά αδέλφια μου, τά ανήψια μου, τό βαπτιστήρι μου καί οι γονείς του, οι φίλοι μου, οι συνάδελφοί μου καί οι γνωστοί μου. Μέ αγαπούν καί οι εχθροί μου (τουλάχιστον όταν καί όσο δέν μέ εχθρεύονται). Μέ αγαπά ο παπάς στήν εκκλησία, οι ενορίτες, οι ψάλτες, ο επίσκοπος..Μέ αγαπά ο πνευματικός μου (καί ο αδελφός του). Μέ αγαπά καί ο Θεός καί όλο τό πλήρωμα τής Εκκλησίας τού Κυρίου!

Τούς αγαπώ καί εγώ πολύ όλους καί τό ξέρουν! Αγωνίζομαι (όπως όλοι οι άνθρωποι) νά μήν εκπίπτω τής αγάπης!

Καί εσένα σέ αγαπώ, καί προσπαθώ νά καταλάβω τί είναι αυτό πού σέ προκαλεί σέ μένα;
Στεναχωρούμαι, πίστεψέ με! Δέν αφήνεις κανέναν «δρόμο επικοινωνίας» ανοικτό. Μέ κέρασες τό καλοκαίρι....δέν μέ πρόσβαλλες (ούτε καί εγώ νομίζω), γνωριστήκαμε, μιλήσαμε, είπαμε γειά.... καί τώρα τά ακούς (καί τά σχολιάζεις) όλα πάλι, μέ άδικο τρόπο...
Δέν χρειάζεται αυτή η αναπαράσταση!

Αυτά πού γράφεις εδώ πιό πάνω (καί μέ τόν τρόπο πού τά γράφεις), δέν τά γνωρίζεις, μά μόνο τά υποθέτεις!
Σού λέω μόνον απαθώς πώς ο κάθε άνθρωπος γνώρισε καί γνωρίζει τόν δικό του πόνο, τίς δικές του πληγές, τήν δική του συντριβή καί απογοήτευση....καί ο θάνατος αγγίζει όλους τούς ανθρώπους (προσωπικά έχω χάσει τόν πατέρα μου μετά από οδυνηρό πολύμηνο τραυματισμό, καί επίσης κάποιον ακόμη πολύ δικό μου άνθρωπο... μέ τόν τραγικώτερο τρόπο πού θά μπορούσε νά γίνει!)............όμως τόν πόνο καί τά πάθη τού Κυρίου κανένας άνθρωπος δέν τά πέρασε, καί Αυτός ο πιό πονεμένος μάς αγαπά καί μάς ενώνει κάτω από τίς πληγές τών παθών Του... Τί τίς θέλεις τίς αποδείξεις πόνου καί συντριβής από μένα;

Τήν αγάπη τού Θεού δέν μπορώ νά τήν πλησιάσω,... μόνο θέλω νά αξιώνομαι όσο η Χάρη Του τό επιτρέπει νά αγαπώ απλά ως μέ αγάπησαν οι γονείς μου!

[Ξένια]

:bow::bow::bow:

[mistral]

Δέν αφήνεις κανέναν «δρόμο επικοινωνίας» ανοικτό.
Μέ κέρασες τό καλοκαίρι....δέν μέ πρόσβαλλες (ούτε καί εγώ νομίζω), γνωριστήκαμε, μιλήσαμε, είπαμε γειά.... καί τώρα τά ακούς (καί τά σχολιάζεις) όλα πάλι, μέ άδικο τρόπο...

Όταν η προσωπική μας επικοινωνία οδηγεί σε χαρακτηρισμούς ενώπιον όλων
περί .. θεωμένων!!!.. κολασμένων!!!!!! .. και εν ταυτώ περί αγάπης!!!... λυπάμαι.
Δεν επικοινωνούμε!
Οπότε οι δρόμοι δεν έχουν κανένα νόημα να υπάρχουν.
Αφήνω τα υπόλοιπά...
Και σαφώς η πικρία μου όταν αποχαρετιστήκαμε δεν είχε να κάνει
με το τί γνώμη έχει ο καθένας εδώ μέσα για μένα ή τι έχει γράψει για μένα..
Γνωρίζεις κάλλιστα το πόσο με ενδιαφέρι η γνώμη των ανθρώπων ..
δεν δίνω φράγκο! για κανενός την γνώμη!

Η πικρία μου ήταν αυτή που έγραψα εδώ στο φόρουμ..
και ο λόγος που το έγραψα στο φόρουμ είναι ακριβώς επειδή και σύ έκανες το ίδιο..

Η πικρία μου δλδ ήταν ότι μετά από τόσες ώρες προσωπικής επικοινωνίας
κατάλαβες εντελώς άλλα αντί άλλων..  και όλα όσα έγραψα... μην τα ξαναγραφω.

Αν λοιπόν μετά από μια προσωπική επικοινωνία δεν καταφέραμε να επικοινωνήσουμε
θεωρώ εντελώς αδύνατον να συμβεί κάτι τέτοιο με οποιονδήποτε άλλον τρόπο.

Και όλα αυτά με δεδομένο πως εκ προοιμίου έχω διευκρινήσει πως εγώ
επικοινωνία θεωρώ μόνον την πρόσωπο με πρόσωπο και καμία άλλη.

Αυτά...


... όσο για το προηγούμενο πόστ σε αυτό το θέμα..
η αντιπαράθεση ήταν μεν  σε σένα..  σε δική σου λέξη
αλλά αφορά μια δική μου άποψη και είναι γενική.
απλώς το ερέθισμα μου προέκυψε διαβάζοντας το θέμα.
δεν αναφερομουν δλδ επί προσωπικού σε σένα ..
αν έτσι το κατάλαβες .. γράψε λάθος μου..
έπρεπε να κάνω quote μόνο την λεξη με δικό μου nickname..
διασαφηνίζω πως πράγματι δεν γνωρίζω αν εσύ ειδικά ξέρεις ή δεν ξέρεις από αγάπη
αν και όπως έγραψα και στο άλλο θέμα.. κολασμένοι και αγάπη δεν παν\' αντάμα..

[mistral]

καί τώρα τά ακούς (καί τά σχολιάζεις) όλα πάλι, μέ άδικο τρόπο...

Εσύ δεν μίλησες για θεωμένους.. αδελφούς;
Εσύ δεν μίλησες για .. κολασμένους αδελφούς;
Σου μοιάζω για θεωμένος;
Σου μοιάζω για κολασμένος;
Και στο κάτω κάτω της γραφής ποιός είσαι που αποφασίζεις τι είμαι εγώ;
Ο .. Θεός;
Μήπως σούβαλα μετάνοια και σου εξομολογήθηκα;
Μήπως είσαι ο πνευματικός μου;

Και καπάκι σε όλα αυτά .. για αγάπη;
Για ποιά αγάπη δλδ;;;
Το να εκβιάσεις την παρουσία μου στο φόρουμ;
Το να με . φοβίσεις ότι θα πάω στην κόλαση αν δεν παρίσταμαι στη συνευωχία;
Μα .. καλά.. για κανα 15χρονο με πέρασες;
Λές να μην ξέρω τι μου γίνεται;

Ή μήπως νομίζεις εσύ ή οποιοσδήποτε άλλος πως δεν γνωρίζω πως...
...ότι συζητάω με τον έναν εξ όλων ξέρω ότι το μαθαίνει όλο το φόρουμ;
Ή μήπως νομίζεις ότι δεν παίρνω και τα μέτρα μου γι αυτό;
Αλήθεια .. για τόσο χαζό μέ κόβεις; εσύ και ο οποιοσδήποτε άλλος δλδ
Λάθος εκτίμηση! πίστεψέ με!
Πολύ λάθος εκτίμηση!

Ή μήπως να μου δώσεις ελπίδα σωτηρίας; εσύ ή ο οποιοσδήοτε άλλος;
Σας την ζήτησα;

Ποιό είναι το άδικο;
Κοινοποίησες όλη μας  την συζήτηση;
Ναί ή όχι;

Ο σκοπός που βρεθήκαμε δλδ ποιός ήταν;
Για να μου δώσεις κάποια ελπίδα; Έλεος!

Και γιατί δεν μίλησες ευθέως;
Και γιατί δεν ρώτησες αυτά που ήθελες να ρωτήσεις ευθέως;

Ποιό είναι το άδικο το λοιπόν;

Στην επικονωνία μου με τους ανθρώπους θέτω σαφή και ξεκάθαρα όριο πάντα.
Αν ο άλλος δεν τα σεβαστεί μου δίνει το δικαίωμα να μην σεβαστώ τα δικά του.
Και εδώ ειδικά σε αυτό το φόρουμ τα έχω γράψει άπειρες φορές τα όριά μου.
Και άπειρες φορές τα γράψατε στα παλαιότερα των υποδημάτων σας.
Οι περισσότεροι δλδ όχι όλοι.
Μην μου ζητάτε το λοπόν και τα ρέστα από πάνω!

[mistral]

Λοιπόν ωραία τα είπαμε...
Άντε να συγχωρεθούμε τώρα.. μη το ξεχάσω δλδ..
Μή και μας βρεί ο Θεός ασυγχώρητους μεταξύ μας.
.. λέμε τώρα αν ήρθε σήμερα η ώρα μας.. Θεός οίδεν.

Ότι είπαμε είπαμε.. τα πήρε το ποτάμι..

Εγώ σας συγχωρώ για όλα.. μου φταίξατε δε μου φταίξατε δλδ..
Αν και μούχετε φταίξει σε πολλά δλδ.. αλλά και για τα πολλά σας συγχωρώ..
Σας συγχωρώ για όλα και ο Θεός να σας συγχωρεί για όλα!

Συγχωρέστε με και σείς .. έστω και νοητά μη μπαίνετε στον κόπο να γράφετε..

Για να μας συγχωρέσει όλους και ο Θεός μετά..

Νάμαστε πάντα συγχωρεμένοι μεταξύ μας

Καλό σας βράδυ!