Τί εἶναι ἁμαρτία!

[Iaspis]

Εντάξει, ο διακριτικός τρόπος πού τό θέτεις, είναι νομίζω ορθός!
Είναι αλήθεια ότι τό έθεσα από τήν μεριά τού ανθρώπου πού δέν είναι έγγαμος, ούτως ώστε νά αναλογισθή τόν έγγαμο βίο. Αυτό πού είπα δέν αφορά τόσο τήν συνεύρεση μέσα στόν γάμο (καί ούτε πρέπει), αλλά αφορά τίς προγαμιαίες σαρκικές σχέσεις, γιά τίς οποίες δέν μιλώ μέ δόση \"φιλοσοφικῆς ὑπερβολῆς\", καθώς είπες, αλλά δυστυχώς εξ εμπειρίας (καί δέν νομίζω πώς είμαι καί ο μόνος).
Δέν επιθυμώ, νά αραδιάζω αμαρτίες, γιατί καταλαβαίνω, όπως είπες, πώς δέν τοποθετείς τό θέμα, μέ αυτόν τόν σκοπό, γι αυτό θά τό αντιστρέψω λέγοντάς σου απλά ότι γιά έναν μή έγγαμο, οι σχέσεις πού άφησαν μία γλυκειά ανάμνηση, είναι οι αδελφικές·  αυτές πού δέν χαραμίστηκαν στόν βωμό τής σάρκας! Καί είναι υπαρκτές, σέ αντίθεση μέ τίς ηδυπαθείς πού έχουν, τίς περισσότερες φορές, ημερομηνία λήξεως, πού περιγράφεται ατυχώς ως χωρισμός, ενώ πρόκειται μάλλον γιά μή συνεύρεση!
Καί εδώ αναγνωρίζω (εξ ιδίων) αυτό τό «αντέχεις», μέ τρόπο αντίθετο από αυτόν πού τόν θέτεις. Δηλαδή αντέχεις άνθρωπέ μέ τήν σαρκική ηδονή; Κουράγιο, αναζήτηση, αγώνα καί προσευχή, μέχρι νά έρθει η χάρη, πού δείχνει ότι η σαρκική ηδονή δέν είναι μία, ή δύο ή δέκα πράξεις αμαρτίας. Όχι! γι αυτό καί η διάκριση πού έκανες, καί περιέχεται καί στό χωρίο τού Αποστόλου Παύλου, είναι ορθή! Είναι όμως η οδός τής αμαρτίας καί τών παθών καί οδηγεί στήν σαρκική ζωή, πού απομακρύνει τό πνεύμα από τήν αναζήτηση τής κοινωνίας εν Κυρίω!

Νομίζω Ρωμηέ πώς οι πνευματικοί άνθρωποι έχουν περιορισμένο σαρκικό βίο, όχι λόγω αντοχών, αλλά αντιθέτως λόγω μή αντοχών. Δηλαδή δέν αντέχουν τήν σαρκική ζωή πού οδηγεί στήν  οδό τής αμαρτίας,  μέ τίποτα!

[ρωμηός]

γι αυτό καί η διάκριση πού έκανες, καί περιέχεται καί στό χωρίο τού Αποστόλου Παύλου, είναι ορθή! Είναι όμως η οδός τής αμαρτίας καί τών παθών καί οδηγεί στήν σαρκική ζωή, πού απομακρύνει τό πνεύμα από τήν αναζήτηση τής κοινωνίας εν Κυρίω!

Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι διάβασα μὲ προσοχὴ ὅσα γράφεις. Ὥραῖα καὶ ὅμορφα ἔθεσες τὸ \"ἀντέχω\". Ἵσως βέβαια κινούμαστε καὶ γράφουμε σὲ διαφορετικὰ μήκη κύματος. Ἐνδεχομένως νὰ εἶναι καὶ θέμα \"πνευματικῆς ἐτοιμότητας\" τοῦ καθενός. Δὲν ἔχει σημασία ὅμως. Τὸ πρωτεύων εἶναι ὅσο προχωροῦμε νὰ πλησιάζουμε καὶ νὰ μὴν ἀπομακρυνόμαστε.

1. Ὅταν τέθηκε τὸ θέμα \"προγαμιαῖες σχέσεις καὶ γάμος\", νομίζω δὲν χρειάζεται ἰδιαίτερη ἐπεξήγηση ὅτι ἀφορᾶ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει τὸν ἔγγαμο βίο. Ἄρα ἂς ἐξετάζουμε τὸ θέμα πάντα ὑπὸ αὐτὴν τὴν προϋπόθεση.

2. Διακρίνω ἕναν μονισμὸ στὴν περιθωριοποίηση τῆς σαρκός, ὡς αὕτη καὶ οἱ ἡδονὲς της νὰ εἶναι ὁ ἀποκλειστικὸς ὑπεύθυνος καὶ πρωταίτιος τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπὸ τὸν Θεό. Δὲν θέλω  νὰ ὑποπέσω στὴν κακὴν καὶ κακῶς χρησιμοποιουμένην διάκρισιν τῶν ἁμαρτιῶν σὲ ἐπικίνδυνες καὶ μή. Θεωρῶ ὅμως ἀπροπροσανατολιστικὴ τὴν ἐμμονὴ ὁρισμένων μὲ τὰ σαρκικά. Χωρὶς νὰ θέλω νὰ περιαυτολογήσω, θέλω νὰ καταθέσω στὴν ἀγάπη σας, τὴν ἐμπειρία μου ἀπὸ τὴ μελέτη μου τῶν ἔργων τοῦ Χρυσοστόμου καὶ ἄλλων. Ἀναφέρω κυρίως τὸν Χρυσόστομο, λόγῳ τοῦ εὑρύτατου κηρυκτικοῦ του λόγου. Πουθενὰ τέτοια ἐμμονή, σπανίως τίθονται ζητήματα σαρκός, ἀντιθέτως μεγάλη ἔμφαση δίνεται στὰ ἐσώτερα τῆς ψυχῆς καὶ ἰδιαίτερα σὲ συνάφεια μὲ τὸν συνάνθρωπο. Αὐτὸ ἀπὸ μόνο του δὲν λέει καὶ πολλά. Ἁπλᾶ τὸ καταθέτω γιὰ νὰ ἀντιπαραβάλω τὴ σημερινὴ ὑστερία μόνον γιὰ τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα.

3. Λέγεις ἀδελφέ μου:

γι αυτό καί η διάκριση πού έκανες, καί περιέχεται καί στό χωρίο τού Αποστόλου Παύλου, είναι ορθή! Είναι όμως η οδός τής αμαρτίας καί τών παθών καί οδηγεί στήν σαρκική ζωή, πού απομακρύνει τό πνεύμα από τήν αναζήτηση τής κοινωνίας εν Κυρίω!

Πάλι δὲν σὲ καταλαβαίνω. Ἐννοεῖς ὅτι ἡ προτροπὴ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ὁδηγεῖ μακριὰ ἀπὸ τὴν κοινωνία μὲ τὸν Θεό; Γιατὶ τόσο μένος;;; Ὑπάρχει μήπως κάτι ποὺ μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ κάνει μόνος του καὶ νὰ τοῦ ἐξασφαλίσει τὴν κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ;;  Πῶς ἀποκλείουμε τὴν κοινωνία μὲ τὸ Θεὸ σὲ ἕνα ἔγγαμο ζευγάρι ποὺ εἶναι ὲνωμένο, ἔρωτευμένο καὶ \"συνέρχηται ἐπὶ τῷ αὐτῷ\"; Ποιὸς μπορεῖ ποτὲ νὰ πεῖ κανένας ὅτι τὸ ζευγάρι ποὺ ἀπολαυάνει τὴν σαρκικὴ ἡδονὴ, δὲν μπορεῖ νὰ προσεύχεται καὶ νὰ κοινωνεῖ μὲ τὸν Θεό;;;

[Μαρία]

επιτρέψετέ μου να πω κ εγω οτι ο Θεός επιτρέπει τη συνέρευση των ανθρώπων μεσα στο γαμο και τη συγχωρεί, καθώς μεσα απ αυτη τεκνοποιει ο ανθρωπος.

[ρωμηός]

επιτρέψετέ μου να πω κ εγω οτι ο Θεός επιτρέπει τη συνέρευση των ανθρώπων μεσα στο γαμο και τη συγχωρεί, καθώς μεσα απ αυτη τεκνοποιει ο ανθρωπος.

Ἂν καὶ δὲν μ\' ἀρέσει ὁ ὅρος \"συγχωρεῖ\", μπορεῖς νὰ μοῦ ἀπαντήσεις τὶ γίνεται ἂν ἕνα ζευγάρι δὲν μπορεῖ νὰ τεκνοποιήσει γιὰ ἰατρικοὺς λόγους;;; Συγχωρεῖται ἡ συνέρευση;;;  Μήπως δὲν ἐπιτρέπεται ἡ συνεύρεσή;;; Τί γίνεται;;;

[Μαρία]

δηλ. ποιον ορο θα χρησιμοποιουσες απο το να \"συγχωρει\";;
για να μην μπορει ενα ζευγαρι να τεκνοποιησει ειναι απο το Θεο.
νομιζω κ παλι συγχωρειται, ο γαμος ειναι ευλογημενος.

[ρωμηός]

Αὐτὸ ἀκριβῶς ἤθελα νὰ φανεῖ, ὅτι εἴτε τεκνοποιήσει τὸ ζευγάρι εἴτε ὄχι ἡ συνέρευση εἶναι εὐλογημένη. Διότι ἡ ἐπιθυμία αὐτὴ εἶναι φυσικὴ καὶ ἔχει δοθεῖ ἄνωθεν. Τὸ ἀφύσικο συγχωρεῖται (κατόπιν μετανοίας) καὶ ὄχι τὸ φυσικό, καὶ ἀφύσικο εἶναι ἡ πλεονεξία, ἡ ἡδονὴ χωρὶς ἀγάπη, ἡ ἡδονὴ χωρὶς Θεό!

[Iaspis]

Ὅταν τέθηκε τὸ θέμα \"προγαμιαῖες σχέσεις καὶ γάμος\", νομίζω δὲν χρειάζεται ἰδιαίτερη ἐπεξήγηση ὅτι ἀφορᾶ ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει τὸν ἔγγαμο βίο. Ἄρα ἂς ἐξετάζουμε τὸ θέμα πάντα ὑπὸ αὐτὴν τὴν προϋπόθεση.

Νομίζω Ρωμηέ, πώς όντως χρειάζεται ιδιαίτερη επεξήγηση, διότι οι προγαμιαίες σχέσεις (εννοώ φυσικά τίς σαρκικές), εκ τών πραγμάτων, συνάπτονται (όταν συνάπτονται)  πρίν απ\' τόν γάμο, καί ως εκ τούτου βλέπω, καί γνωρίζω ότι οδηγούν, στήν συντριπτική τους πλειοψηφία σέ αποδέσμευση, παρά στό Μυστήριο τού γάμου, όπου «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν.»
Συνεπώς ίσως νά πρέπει νά κάνουμε έναν διαχωρισμό ανάμεσα στήν συνεύρεση αυτή καθεαυτή, καί τήν συνεύρεση πρίν από τόν γάμο (προγαμιαίες σχέσεις) πού αποτελεί καί τό θέμα τού «τί καί γιατί είναι αμαρτία», όπως τό έθεσες.

Είναι δύο  διαφορετικές προσεγγίσεις. Άν θέλεις νά μιλήσουμε γιά τήν συνεύρεση μέσα στόν γάμο (εκεί όπου αναφέρεται καί τό χωρίο τού Αποστόλου Παύλου), αυτή καθεαυτή όχι μόνον αμαρτία δέν είναι, αλλά είναι καί ευλογημένη, ώς πράξη πού μάς φέρνει στόν κόσμο γιά νά μετανοήσουμε, καί νά θεωθούμε. Γι αυτό τόν λόγο τήν συνέδεσα εξ αρχής μέ τήν τεκνοποίηση, καί αποδέχθηκα ως ορθή τήν διάκριση πού έκανες μέ βάση τό χωρίο, τό οποίο άλλωστε αναφέρεται καθαρά, νομίζω στούς έγγαμους!

Άν θέλεις όμως νά ομιλήσουμε γιά τίς προγαμιαίες σχέσεις, όπως τό έθεσες συγγεκριμένα, τότε η διάκριση πού έκανες μέ βάση τό χωρίο, δέν νομίζω ότι αφορά αυτό τό θέμα.

Ο μονισμός καί περιθωριοποίηση τής σαρκός ευρίσκεται έξω από τόν γάμο, εκεί πού η συνεύρεση, προγαμιαία σχέση, είναι μάλλον ολίσθημα πρός τήν σαρκική ζωή παρά εκδήλωση έρωτος. Διότι η ηδονική βρώση  γίνεται η αιτία τού δρόμου τής αμαρτίας, εάν τό ζεύγος δέν αγιασθεί από τό Μυστήριο πού τοποθετεί τήν ηδονική βρώση εκεί πού η ευσπλαχνία τού Θεού επέτρεψε νά είναι γιά τόν άνθρωπο τής πτώσεως. Στήν αναγέννηση δηλαδή, τού Αδάμ πού  δέν χάνεται στήν φθορά, επειδή ο Θεός τού επιτρέπει νά αναγεννάται μέ αυτό πού έπεσε. Τήν ηδονική βρώση πού αυτοθεώνει. Καί μήν θεωρήσεις ότι εννοώ πώς οι πρωτόπλαστοι συνευρέθηκαν. Όχι, η ηδονική βρώση δέν πηγάζει από τήν σάρκα....καταλήγει σέ αυτήν. Γι αυτό πρέπει νά καταλήγει εκεί μέσω τού Μυστηρίου τού Θεού. Αλλιώς καταλήγει αλλού...

[ρωμηός]

Ἂς τὸ ἀφήσουμε αὐτὸ καλύτερα, διότι θὰ ἐξελιχθεῖ σὲ \"κολοκυθιά\" (εἶπα, εἶπες κ.ο.κ.)! Φταίει ἵσως καὶ τὸ γεγονὸς ὅτι δὲν μιλοῦμε διὰ ζώσης, ὁπότε ἀναδεικνύεται ζήτημα συνεννοήσης!!!

[Ξένια]

Εμ έχει δίκιο...
Το μεγάλο μου παράπονο είναι, ότι τα καλύτερα θέματα χαντακώνονται,
γιατί συνήθως αποκτούν φιλοσοφική θεώρηση, με καθαρευουσιάνικη έκφραση, δύσκολες προτάσεις,
μακροσκελή κείμενα, που απωθούν τα μέλη από το να εκφέρουν άποψη..

Κάνοντας ακόμη μια προσπάθεια,
να πω και γω ότι διάβασα όσα μπόρεσα και διαφωνώ με τη την φράση πως ο θεός \"συγχωρεί\" τη συνεύρεση και μάλιστα εντός γάμου.
Είναι σα να λέμε πως ο θεός ξέρει πως είναι κάτι λάθος, αλλά παρόλα αυτά το συγχωρεί και μάλιστα χωρίς να μεταννοούμε εμείς.
Μάλλον κάποια άλλη λέξη θα ήθελες όμως να πεις εκείνη τη στιγμή Μαρία μου. Προσωπικά θα έβαζα τη λέξη, \"ευλογεί\", συμφωνώντας έτσι
με τον Παύλο.

Και πάλι θα συμφωνήσω με τον Παύλο στα της περιθωριοποίησης της σαρκός και στα περι μένους.
Γιατί πιστεύω πως στο όνομα της πνευματικότητας, φτάνουμε πολλές φορές στο να θεωρούμε αμαρτία την απόδοση αξίας και στη σάρκα.
Τολμώ να το πω αυτό, γνωρίζοντας πως ο ίδιος ο Χριστός έδωσε απίστευτη αξία στο ανθρώπινο σώμα, από την ενανθρώπησή του,από τα θαύματα που ευεργέτησαν το ανθρώπινο σώμα, έως την Ανάστασή Του και τη δική μας...
Αλλά αν η ηδονή εκτός γάμου θεωρείται αμαρτία, τουλάχιστον ας αναγνωριστεί ως \"άνωθεν καταβαίνον\" μέσα στον γάμο και ας
μην συνεχίζει να δείχνει στα μάτια όλων μας αμαρτία.

[Iaspis]

Τί νά πώ αδελφοί; Δέν δύναμαι νά σκεφθώ έτσι. Αποδέχομαι πώς υπάρχουν ζητήματα συνεννόησης, συναναστροφής, συνύπαρξης καί όλα τά σύν καί τά πλήν τής πληθώρας ή τής στέρησης μας! Όμως αυτά δέν νομίζω ότι πρέπει νά αναδεικνύονται. Αντιθέτως νομίζω, καί επίσης αισθάνομαι!
Εύχομαι νά μήν γίνομαι αιτία ώστε νά μήν εκφράζονται κάποιοι αδελφοί ελεύθερα Ξένια, καί κυρίως εύχομαι νά μήν προσβάλλω κανέναν!

Μήν μέ παίρνετε καί τόσο σοβαρά. Είναι δυνατόν κάποιος σοβαρός άνθρωπος νά πιστέψει ότι έγώ έχω αμιγή σχέση μέ τήν  φιλοσοφία ή τήν  θεολογία, ή έστω μέ κάποια μορφή λογοτεχνίας; Σέ φόρουμ γράφτηκα καί λέω καί εγώ τήν γνώμη μου. Μουσικός είμαι ο άνθρωπος. Διασκεδαστής τών ψυχών καί τών σωμάτων, πάνω από 25 χρόνια...

Όσο γιά τήν ημιτελή καί προβληματική εκφραστική μου δυνατότητα, διά τού λόγου.....ε, λίγο κατανόηση παρακαλώ αδελφοί. Κοντεύω 20 χρόνια στό εξωτερικό καί δέν μιλώ ελληνικά παρά μόνο στό φόρουμ τού ρωμηού (τούς τελευταίους μήνες) καί στό τηλέφωνο, κάπου κάπου. Δέν λέω πώς τά ξέχασα, άλλα όπως πάω θά τά ξεχάσω μού φαίνεται!

Δέν θέλω βέβαια νά συνεχίσουμε νά ομιλούμε εν ασυνεννοησία, όμως αναρωτιέμαι γιατί τό σώμα νά λέγεται καί σάρκα, όπως επίσης γιατί τό άτομο νά λέγεται καί πρόσωπο. Τέλος γιατί η συνεύρεση  νά λέγεται καί συνουσία, ενώ η μετάδοση λέγεται καί κοινωνία; Ψιλά γράμματα γιά εξόριστους....καί λείπει καί μέρες ο κ. Σταύρος πού γνωρίζει καλά τήν ελληνική γλώσσα!

Νά μέ συγχωρείτε!

[Iaspis]

Τὸ θέμα τοῦ Ρωμηοῦ νομίζω εἶναι ἐπίκαιρο καὶ ἀπασχολεῖ πολλοὺς (κυρίως ἑνάρετους νέους), οἱ ὁποίοι ἀπὸ τὴν μία δὲν θέλουν νὰ ἀμαρτάνουν ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη θέλουν καὶ πρέπει νὰ βροῦν τὸ ταίρι τους, σὲ μία ἑποχὴ καὶ ἕναν κὸσμο ποὺ ἔχει θεώσει τὴν ἠδονὴ ἀπὸ κάθε ἄποψη, διαχωρίζοντὰς την ἀπὸ τὸ Θεῖο Μυστήριο τῆς ἔνωσης «εἰς σάρκα μίαν», τοῦ ἐνωμένου ἀνθρώπου μὲ τὸν Κύριο.
Ἐπίσης, τὸ θέμα δὲν  ἔληξε ἐν εἰρήνη καὶ μετανοία.... καὶ δὲν μπορῶ νὰ ἀναπαύθω. Σκέφτομαι συνέχεια ὅτι ἔμεινε στὴν μέση τοῦ δρόμου ἡ συζήτηση, ἀφοῦ δὲν τὰ κατάφερε νὰ ἀδελφωθεῖ!

Ἔτσι πρωτίστως ζητῶ συγγνώμη καὶ κατανόηση ἐάν προκάλεσα μὲ τὰ ἀσαφὴ καί ἀντιφατικὰ, πολλὲς φορὲς μακρυνάρια μου. Μᾶλλον παρασύρομαι ἀπὸ τὴν «ἄστατη ζωὴ» ποὺ ἔχω κάνει. Πάντως μετανοῶ (μονίμως) καὶ θέλω νὰ προσεγγίσω τὸ ζήτημα τοῦ «τὶ εἶναι ἀμαρτία», περισσότερο ἐμπειρικὰ... Ἐξάλου μὲ θεωρῶ κατάλληλο γιὰ κάτι τέτοιο... Συγγνώμη, προσπαθῶ νὰ ἐπανορθώσω....καὶ εὔχομαι νὰ μὴν τὰ κάνω χειρότερα!

Σὲ πρῶτο βαθμὸ μὲ κάποιες γενικὲς τοποθετήσεις καὶ ἀκολούθως μὲ συγκεκριμένα παραδείγματα. Θὰ μᾶς ὡφελήσει πιστεύω!

Θὰ ξεκινήσω ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ θέματος, ὅπως τὸ ἔθεσε ὁ Ρωμηὸς. Θεωρόντας ὅτι οἱ γενικὲς (και ἀόριστες σὲ ὅτι μὲ ἀφορὰ) τοποθετήσεις ἔγιναν..., θὰ ἐπεκτείνω τὸν (εὔχομαι)  διάλογο σὲ παραδείγματα.

Νομίζω πὼς πρέπει νὰ πάρουμε σὰν παράδειγμα «ἀνθρώπους ποὺ ἔχουν ἐπιλέξει τὸν ἔγγαμο βίο» (ὅπως εἶπε ο Ρωμηός), δηλαδὴ νέους ποὺ σκοπεύουν νὰ παντρευτοῦν, ακολουθώντας τὴν κοινὴ πορεία πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, καὶ νὰ τοὺς τοποθετήσουμε ρεαλιστικὰ στὴν σημερινὴ κοινωνία, καὶ τὸν τρόπο τῆς σύγχρονης ζωῆς, ἅσχετα μέ τὴν (μᾶλλον ἀρνητικὴ) ἐντύπωση ποὺ ἔχουμε γιὰ αυτὰ.
Γιὰ νὰ μὴν μακρυγορῶ (παρότι δὲν θὰ τὸ καταφέρω), ἐπιλέγουμε σὰν παράδειγμα νέους εὐλαβεῖς, ποὺ μετέχουν στὴ ἐκκλησιάστικὴ ζωή, καὶ τὰ Μυστήρια, καὶ ἐπισυνάπτουν σχέση μεταξὺ τους...

Τὸ «ἐπισυνάπτουν σχέση», σὲ κάθε ἐποχὴ δὲν τὸ ἴδιο πράγμα. Θέλω νὰ πῶ πώς παλαιότερα, μπορεῖ δύο νέοι νὰ ἔβγαιναν γιὰ καιρὸ χωρὶς νὰ ἔχουν ὀλοκληρώσει (ὅπως λέγετε) τὶς σχέσεις τους, καὶ παρόλα αὐτὰ νὰ θεωροῦντο «ζευγάρι». Σήμερα κάτι τέτοιο θεωρεῖται μόνον ἀπλὴ γνωριμία. Η σεξουαλικὴ συνεύρεση, σήμερα μετὰ τὴ (δυτικὴ) σεξουαλικὴ ἐπανάσταση, εἶναι καθημερινὴ ὑπόθεση τῶν περισσοτέρων ἀνθρώπων, σὲ διάφορες ἐκδοχές, διαφημίζεται ἀπὸ παντοῦ, δὲν ἀποτελεῖ προκατάληψη, ἐνοχή, καὶ γιὰ ἀμαρτία οὔτε συζήτηση! Αὐτὸ εἶναι, μὲ λίγα λόγια τὸ περιβάλλον στὸ οποῖο τὸ ἐνάρετο ζευγάρι ποὺ πήραμε σὰν παράδειγμα «ἐπισυνάπτει σχέση» μὲ σκοπὸ (τὶ ἄλλο;) τὸν γάμο.

Τὸ ζευγάρι μας, γνωρίζει φυσικὰ τὴν διδασκαλία τῆς ἐκκλησίας μας γιὰ τὸ Μυστήριο τοῦ γάμου, τίς προγαμιαίες σχέσεις, τὰ πάθη τῶν ψυχῶν καὶ τῶν σωμμάτων ἠμῶν, ὅμως αὐτὸ δὲν χρειάζεται νὰ συζητηθεῖ περισσότερο, γιατί θά στρέψει τὰ πράγματα πρὸς μία κατεύθυνση, ποὺ ἴσως ἀποτελεῖ ἀδιέξοδο γιὰ πολλούς (κυρίως νέους) ἀνθρώπους! Ἐξάλου ἔχουν εἰπωθεῖ ὅλα, καί μπορεῖ εὔκολα κάποιος νὰ τὰ βρεῖ καὶ ἐδῶ καὶ ἀλλοῦ...

Μετὰ τὸ «ἐπισυνάπτει σχέση», νομίζω ὅτι πρέπει νὰ δοῦμε τὸ ζήτημα τοῦ «σκοποῦ», ἀπὸ χρονικὴ ἄποψη, ὅσο καὶ ὥς πρὸς τὴν οὐσία του. Δηλαδὴ τό πότε; καὶ τὸ ἄν!
Τὸ «πότε» γιὰ ἕνα νέο ζευγάρι, συσχετίζεται μὲ κοινωνικὲς παραμέτρους, ὅπως ἐργασία, εὐρύτερο οικογενειακὸ περιβάλλον κ.ο.κ.
Τὸ δὲ «ἅν», συσχετίζεται μὲ μία ὀριστικὴ ἀπόφαση ποὺ πρέπει νὰ πάρει ὁ κάθε ἕνας ἀπὸ τὸ «ζεῦγος» προσωπικὰ, σὲ συνάρτηση μὲ μία ἐν καιρῶ ἀπόδειξη ὅτι ταιριάζουν πράγματι σὰν χαρακτήρες, καὶ θέλουν νὰ ζήσουν γιὰ πάντα ἐνωμένοι ἐν Κυρίῳ.
Ἔτσι ἡ ἀπόφαση ποὺ ἀπαιτεῖ αὐτὸς ὁ «σκοπὸς», χρειάζεται στὴν σημερινὴ κοινωνικὴ πραγματικότητα, χρόνο πού εἶναι λογικὰ περισσότερος γιὰ τὰ νεαρὰ ζευγάρια.

Ἔχουμε λοιπὸν σὰν παράδειγμα, ἔνα νεαρὸ ἐνάρετο ζευγάρι, ποὺ ἔχει «επισυνάψει σχέση», καὶ παλεύει μέσα ἀπὸ τὶς  ἀντιξοότητες τοῦ σύγχρονου τρόπου ζωῆς, νὰ ἐνωθῆ ἐν Κυρίῳ, ἐνῶ παράλληλα και οἱ δύο  ἀγωνίζονται προσωπικώς ἐνάντια στὰ πάθη τους, ἦτοι τόν ἐγωισμό,   τὴν ἠδυπάθεια, τὴν ἀπογοήτευση, τὴν ὀργὴ, καὶ τὰ ὑπόλοιπα πάθη.

Ὃλος αὑτός ἀγῶνας συσχετίζεται μὲ ἕνα πλῆθος πρακτικῶν ζητημάτων, ποὺ μεγενθύνεται ὅσο αὐξάνει καὶ ὁ καιρὸς τοῦ ἀρραβώνα...
Προγαμιαίες σχέσεις; Ποιὸς σήμερα κοιτώντας ρεαλιστικὰ θὰ πεῖ πώς γίνονται πολλοὶ γάμοι χωρὶς τέτοιες; Εἶναι ἀμαρτία; Ναὶ, ὅλοι τὸ ξέρουν, καὶ τὸ εἷπαν, ὅμως δὲν θὰ τὸ συζητήσουμε ἄλλο ἐδῶ!
Μέθοδοι ἀντισύλληψης ἤ πρόλληψη εγγυμοσύνης (ὅπως λέγονται); Εἶναι ὑπαρκτὰ ζητήματα αὐτὰ...
Ἐγκράτεια σαρκικὴ καί μέτρο, καὶ μάλιστα σὲ μία ἠλικία ποὺ ὅλα εἶναι πρωτόγνωρα, καὶ σὲ ἕνα κόσμο πού ἔχει κάνει τὴν σεξουαλικὴ συνεύρεση...ἄθλημα;
Πιθανότητα χωρισμοῦ ἁντὶ γιὰ γάμο; Ἐγγυμοσύνη πρὶν ἀπὸ τὸν γάμο; Καὶ πολλά ἄλλα ποὺ ἀντιμετωπίζει τὸ ἐναρετο ζευγάρι, ἐκτὸς τὸ ὅτι ἀρχίζει νὰ μὴν αἰσθάνεται πλέον καὶ τόσο ἐνάρετο. Ὃμως εἶναι ἐνάρετο γιατὶ  ἀντιμετωπίζει πάντοτε τὰ ζητήματα σὲ συνάφεια μὲ τὴν πίστη, ἀλλιώς....θά «ἀπολάμβανε» χωρὶς εὐαισθησία καὶ ἠθικὴ ἀναστολὴ τὰ δικαιώματα ποὺ τοῦ παρέχει ὁ ἀντίθεος τρόπος τῆς σύγχρονης ζωῆς...συνδέοντας τήν ἀρετὴ μὲ τὴν εὐχαρίστηση καὶ τὴν ἐπιθυμία!

Καὶ τώρα ἔρχεται τὸ ἐρώτημα τό Ρωμηοῦ «Τί εἶναι ἀμαρτία;»
Καὶ ἀπαντῶ, μὲ βάση τὸ πρακτικὸ παράδειγμα πού ἔφτιαξα στὰ μέτρα μου! Τίποτα απ᾽ ὅλα αὐτὰ ποὺ ἀνέφερα δὲν εἶναι ἀμαρτία ὅταν υπάρχει ταπείνωση! Μὰ κι ἄν  ποῦμε ἀντιθέτως, ὅτι δηλαδὴ  ὅλα αὐτὰ εἶναι πράγματι ἀμαρτία, αὑτὴ συγχωρεῖται διὰ τῆς ταπεινώσεως!
Ὃπως, ὅλες αὐτὲς οἱ δοκιμασίες, μποροῦν νὰ καταστρέψουν, διά τῆς ὑπερηφανείας (βλέπε αὐτοδικαίωση), τὸν ὁποιονδήποτε τετελεσμένο γάμο, ἔτσι κι αὑτές οἱ ἴδιες, ὅταν ὑπάρχει ταπείνωση δέν μποροῦν νὰ βλάψουν κανέναν καὶ τίποτα! Γιατὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι πανταχοῦ παροῦσα καὶ οὔτε καὶ αὐτὴ ἡ ἀμαρτία δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς χωρίσει ἀπὸ τὴ ἀγάπη Του. Ἔτσι η ἀμαρτία γίνεται πεδίο ἄσκησης τῆς ταπείνωσης, καί ὄχι ἐπάρατη ὀδός ὑπερηφάνειας καὶ ἀπογνώσεως!
Μὲ λίγα λόγια τό μετὰ τὴν πτώση μετράει τὴν πίστη μας. Μετάνοια καὶ ταπείνωση; ἤ Αὐτοδικαίωση καὶ ὑπερηφάνεια; Διότι ὅλοι «πέφτουμε»!

Τὶ σημαίνουν ὅμως ὅλα αὐτὰ στὴν πράξη;
Σημαίνουν λεπτὲς, πολὺ λεπτὲς ἰσορροπίες, ποὺ κατορθώνουν ἄνθρωποι ποὺ ἀγωνίζονται πραγματικὰ γιὰ τὴν σωτηρία τῆς ψυχῆς τους, λαμβάνοντας χάρη τὴν βοήθεια τῶν πνευματικῶν τους Πατέρων, τῆς Ἐκκλησίας, καὶ τῆς Θείας Κοινωνίας.

Ἀκόμη πιὸ πρακτικὰ στὴν καθημερινότητα:

Πρῶτον καὶ πολὺ σημαντικὸ.
Κράτησε τὸν δεσμὸ σου «μυστικὸ», καὶ μὴ ἐπαίρεσαι γι αὐτὸν.Ἡ ὀμήγυρις εἶναι κατηφόρα γιὰ ὅλους μας! Ἀνταγωνισμὸς ἠδυπάθειας, ἔπαρση, ὀμαδικὴ οἴηση, φωλιά τῶν πειρασμῶν καὶ τῶν πονηρῶν πνευμάτων! Μακρυὰ ἀπὸ ἐκεῖ, κανεὶς δὲν γλιτώνει τὴν κάθοδο!
Τὸ μυστικὸ ποὺ μᾶς λυτρώνει, εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔχουμε μὲ τὸν Κύριο. Φυσικὰ μέσα ἀπὸ τὴν ἐκκλησία Του! Ταπεινὸ φρόνημα!
Ὁ Κύριος δὲν ὀμιλεῖ τὶς ἠδυπαθεὶς «γλῶσσες» τῶν ἀνθρώπων, καὶ γνωρίζει τὰ βάθη τῆς ψυχῆς μας χωρὶς νὰ χρειάζεται νά ὀμιλήσουμε. Ἐκεῖ πρέπει νὰ «ἀκοῦμε», καὶ οἱ ἀπαντήσεις ἔρχονται ὅταν πρέπει καὶ ὅπως πρέπει, ὅταν Ἐκεῖνος θελήσει!

Ἡ ἐγκράτεια καὶ τὸ μέτρο, εἶναι ἐπίσης ταπεινὸ φρόνημα! Ἡ ἔπαρση πάσχει καὶ ἀπὸ «βουλιμία»! Καὶ ἀντιστρόφως!

Δέν κινδυνεύει μόνο τὸ σῶμα μας, κινδυνεύει καὶ ἡ ψυχὴ μας. Κυρίως αὐτὴ!  Ἡ ἀγάπη γιὰ τὸ ταίρι μας, εἶναι ἡ ἀδελφικὴ προαίρεση μας πάνω ἀπ᾽ ὅλα!

Μίλα συχνὰ μὲ τὸν Πνευματικὸ σου ποὺ σὲ γνωρίζει, ἐξομολογήσου, καὶ προσευχήσου στὸν Κύριο νὰ σοὺ οἰκονομήση τόν δρόμο! Νά ἐκκλησιάζεσαι παρέα μὲ τὸ ταίρι σου. Τὶ ὡραῖο πράγμα!

Παντρεύσου Τον προτοῦ νὰ παντρευτεῖς, καὶ μὴν Τον χωρίσεις ἀκόμη καὶ ἄν τυχὸν χωρίσεις.

 ΥΓ

επιτρέψετέ μου να πω κ εγω οτι ο Θεός επιτρέπει τη συνέρευση των ανθρώπων μεσα στο γαμο και τη συγχωρεί, καθώς μεσα απ αυτη τεκνοποιει ο ανθρωπος.

Συμφωνῶ ἀπολύτως μαζὶ σου Μαρία! Μᾶλλον ἡ παγγνωσία τοῦ Θεοῦ πρώτα συγχώρησε τὸν ἄνθρωπο, καὶ μετὰ τὸν δημιούργησε! Γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ συγχώρηση εἷναι εὐλογία Κυρίου!

Προσωπικά θα έβαζα τη λέξη, \"ευλογεί\", συμφωνώντας έτσι
με τον Παύλο.

[mistral]

Α - μαρτια.
Το στερητικον «α» και η λεξη «μαρτυς»
Η απουσια του Θεου απ το λογισμο, απ την καρδια, απ την πραξη

«Πασα κινησις του νοος μη προς τον Θεον ενεργουμενη αμαρτια εστι»

Το οτιδηποτε - λογισμος, συναισθημα, δραση - δεν αναγαγεται στον Θεο ειναι αμαρτια.

[mistral]

επιτρέψετέ μου να πω κ εγω οτι ο Θεός επιτρέπει τη συνέρευση των ανθρώπων μεσα στο γαμο και τη συγχωρεί, καθώς μεσα απ αυτη τεκνοποιει ο ανθρωπος.

πριν δηλαδη εισαχθει το μυστηριο του γαμου στην Εκκλησια δεν την επετρεπε ο Θεος την συνευρεση;
και πως διαιωνιζονταν το ειδς μας;
απ οσο γνωριζω τα πρωτα 300 χρονια μετα Χριστον ο γαμος δεν υφιστατο ως μυστηριο της Εκκλησιας
(διορθωστε με για την ακριβεια των χρονων αν σφαλλω.. )
οσοι δλδ ειχαν γυναικα πορνευαν;

καπως παραξενο μου φαινεται αυτο το θεμα..

[Iaspis]

οσοι δλδ ειχαν γυναικα πορνευαν;

Όχι δέν πόρνευαν, τουλάχιστον όχι όλοι... Ούτε βέβαια καί τό μυστήριο τού Γάμου εισήχθη στήν Εκκλησία γιά νά αντιμετωπίση τήν πορνεία.
Επίσης νομίζω πώς τό μυστήριο τού Θεού υπάρχει, όχι μόνον από τήν στιγμή πού «εισαγάγεται» στήν ζωή του ανθρώπου, αλλά πρό πάντων τών αιώνων, καί......είς τούς αιώνας τών αιώνων!

Χριστός Ανέστη!

[Ἰωάννης]

[font face=Garamond][font size=4]Βασικότατο ερώτημα:

[h]Υπήρχε ή δεν υπήρχε το μυστήριο του Γάμου πριν να \"εισαχθεί\" στην Εκκλησία;[/h][/fonts][/fontf]

[Iaspis]

Ἡ χρήση τῶν εἰσαγωγικῶν ποὺ κάνεις στὸ ρήμα «εἰσαχθεῖ», νομίζω ἀπαντᾶ σωστὰ ἀπὸ μόνη της. Στὴν πραγματικότητα δὲν εἰσαγάγεται τὸ Μυστήριο τοῦ Θεοῦ στὴν Ἐκκλησία Του, διότι ἐκεῖ Εἶναι πρὸ πάντων τῶν αἰῶνων. Εἰσαγάγεται ὅμως ὁ ἄνθρωπος ὅλο καὶ  πιὸ βαθειὰ στὸ Μυστήριο τοῦ Θεοῦ,  μέσα στὴν Ἐκκλησία ὅπου βιώνη τὴν χάρη τοῦ Δημιουργοῦ καὶ Σωτήρα.
Ὁ Γάμος εἶναι  Μυστήριο καὶ τῆς Δημιουργίας καὶ τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, γιατὶ στὴν οὐσία του, εἶναι ἡ ἔνωση τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Δημιουργὸ καὶ Σωτήρα του. Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινοῦν ὅλα, ἐκεῖ καταλήγουν καὶ κατὰ αὐτὸν τὸν τρόπο χρειάζεται νὰ τὰ βιώνουμε.

[Ἰωάννης]

[font size=3]Δυστυχώς υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ διαστάσεων σύγχυση και άγνοια πάνω στα σημαντικότερα εκκλησιολογικά ζητήματα.
Δεν ξέρουμε τί είναι τί, και γιατί είναι αν είναι κάτι!

[h]Α)[/h]Μπορεί στο μυστήριο να συμμετέχει ο καθ\'ένας;

Αμέσως όλοι θα βιαστούν και θ\'άπαντήσουν: \"Όχι όλοι, μόνον όσοι είμαστε βαπτισμένοι!\"

Λάθος! Απαντώ εγώ! Μόνον όσοι είναι μετανοημένοι!
 Όσοι δεν είναι μετανοημένοι δεν μπορούν όχι μόνον να τελέσουν μυστήριο αλλά δεν μπορούν ακόμη και μέσα είς τον ναό να εισέλθουν!

Τώρα τί είναι μετάνοια και ποιός είναι μετανοημένος;
Εδώ κι αν υπάρχει σύγχυση! Νομίζουμε ότι μετάνοια είναι μια ψυχολογική, νομική και ηθικιστική κατάσταση! Άν κάνουμε δηλαδή καμμία αμαρτία, έ θα πάμε στον \"πνευματικό\" θα την εξομολογηθούμε γιατί έχουμε το βάρος-ενοχές, θα μας φύγουν οι ενοχές, θα αισθανθούμε ανακούφιση και χαρά που τώρα είμαστε καθαροί (Ὤ τῆς εὐηθείας, ὤ τῆς πωρώσεως! Που θα αναφωνούσε κι ο Συμεών ο Θεολόγος! Τί βλακεία και τί πώρωση δηλαδή!) και με την άδεια του \"πνευματικού\" μας θα πάμε να κοινωνήσουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού!
Και μετά αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν σήμερα και γιατί η Εκκλησία βρίσκεται σ\'αυτό το χάλι!
ΑΦΟΥ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΥΝ ΠΛΕΟΝ ΟΥΤΕ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ!

Για να επανέλθουμε:
Με λίγα λόγια οι Πατέρες λένε ότι μετάνοια δεν είναι τίποτε άλλο από το να οδηγηθεί ο άνθρωπος από την αμαύρωση του κατ\'εικόνα στον φωτισμό του νοός, δια της καθάρσεως της καρδίας και από εκεί στην θέωση!
Η μετάνοια κατά τους Πατέρες είναι συνώνυμη με τη Θεραπεία της ανθρωπίνης προσωπικότητος! Γιατί;;; Διότι η αμαρτία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η Πνευματική ασθένεια! Όλοι οι Ιεροί Κανόνες αναφέρονται στο ότι η αμαρτία είναι, μιά πνευματική ασθένεια.

Επί παραδείγματι:
[h]Β\' Κανών Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου:[/h]
\" Ἔδοξε δὲ καὶ τοῦτο τῇ ἁγίᾳ ταύτῃ συνόδῳ κάλλιστά τε καὶ σπουδαιότατα, ὥστε μένειν καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν βεβαίους καὶ ἀσφαλεῖς, [h]πρὸς ψυχῶν θεραπείαν καὶ ἰατρείαν παθῶν[/h], τοὺς ὑπὸ τῶν πρὸ ἡμῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων δεχθέντας καὶ κυρωθέντας, ἀλλὰ μὴν καὶ παραδοθέντας ἡμῖν ὀνόματι τῶν ἁγίων καὶ ἐνδόξων Ἀποστόλων ὀγδοήκοντα πέντε κανόνας...\"

[h]ΡΒ\' Κανών Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου:[/h]
\"Δεῖ δὲ τοὺς ἐξουσίαν λύειν καὶ δεσμεῖν παρὰ Θεοῦ λαβόντας, σκοπεῖν τὴν τῆς ἁμαρτίας ποιότητα, καὶ τήν τοῦ ἡμαρτηκότος πρὸς ἐπιστροφὴν ἑτοιμότητα, καὶ οὕτω κατάλληλον τὴν θεραπείαν προσάγειν τῷ ἀρρωστήματι, ἵνα μή, τῇ ἀμετρίᾳ καθ' ἑκάτερον χρώμενος, ἀποσφαλείη πρὸς τὴν σωτηρίαν τοῦ κάμνοντος. Οὐ γὰρ ἁπλῇ τῆς ἁμαρτίας ἡ νόσος, ἀλλὰ ποικίλη καὶ πολυειδής, καὶ πολλὰς τῆς βλάβης τάς παραφυάδας βλαστάνουσα, ἐξ ὧν τὸ κακὸν ἐπὶ πολὺ διαχεῖται, καὶ πρόσω βαίνει, μέχρις ἂν σταίη τῇ δυνάμει τοῦ θεραπεύοντος. Ὥστε τὸν τὴν ἰατρικὴν ἐν Πνεύματι ἐπιστήμην ἐπιδεικνύμενον, πρότερον χρή τήν του ἡμαρτηκότος διάθεσιν ἐπισκέπτεσθαι, καὶ εἴτε πρὸς τὴν ὑγείαν νεύει, ἤ τοὐναντίον, διὰ τῶν οἰκείων τρόπων προσκαλεῖται καθ\' ἑαυτοῦ τὸ ἀρρώστημα, ἐφορᾶν, ὅπως τε τῆς ἐν τῷ μεταξὺ προνοεῖται ἀναστροφῆς, καὶ εἰ μὴ τῷ τεχνίτῃ ἀντιπαλαίει, καὶ τὸ τῆς ψυχῆς ἕλκος διὰ τῆς τῶν ἐπιτιθεμένων φαρμάκων αὐξάνει προσαγωγῆς, καὶ οὕτω τὸν ἔλεον κατ\' ἀξίαν ἐπιμετρεῖν. Πᾶς γὰρ λόγος Θεῷ καὶ τῷ τὴν ποιμαντικὴν ἐγχειρισθέντι ἡγεμονίαν, τὸ πλανώμενον πρόβατον ἐπαναγαγεῖν, καὶ τρωθὲν ὑπὸ τοῦ ὄφεως ἐξιάσασθαι καὶ μήτε κατὰ κρημνῶν ὠθῆσαι τῆς ἀπογνώσεως, μήτε τὸν χαλινὸν ὑπενδοῦναι πρὸς τήν τοῦ βίου ἔκλυσίν τε καὶ καταφρόνησιν· ἀλλ\' ἑνί γε τρόπῳ πάντως, εἴτε διὰ τῶν αὐστηροτέρων τε καὶ στυφόντων, εἴτε διὰ τῶν ἁπαλωτέρων τε καὶ πραοτέρων φαρμάκων, κατὰ τοῦ πάθους στῆναι, καὶ πρὸς συνούλωσιν τοῦ ἕλκους ἀνταγωνίσασθαι, τοὺς τῆς μετανοίας καρποὺς δοκιμάζοντι, καὶ οἰκονομοῦντι σοφὼς τὸν πρὸς τὴν ἄνω λαμπροφορίαν καλούμενον ἄνθρωπον. Ἀμφότερα τοίνυν εἰδέναι ἡμᾶς χρή, καὶ τὰ τῆς συνηθείας· ἕπεσθαι δέ, ἐπὶ τῶν μὴ καταδεξαμένων τὴν ἀκρότητα, τῷ παραδοθέντι τύπῳ, καθὼς ὁ ἱερὸς ἡμᾶς ἐκδιδάσκει Βασίλειος\".

Στόν κανόνα αυτόν καταγράφεται σαφώς ότι η αμαρτία είναι νόσος (\"[h] Οὐ γὰρ ἁπλῇ τῆς ἁμαρτίας ἡ νόσος...\"[/h] , [h]\"τὸ τῆς ψυχῆς ἕλκος...\"[/h]).
Τα επιτίμια είναι τα φάρμακα  (\"[h]τὸ τῆς ψυχῆς ἕλκος διὰ τῆς τῶν ἐπιτιθεμένων φαρμάκων αὐξάνει προσαγωγῆς ...\"[/h]).
Ο Επίσκοπος, που έχει λάβει από τον Θεόν την εξουσία του δεσμείν και λύειν τα αμαρτήματα είναι, κατά τον Κανόνα, πνευματικός Ιατρός που εξασκεί [h]\"τὴν ἰατρικὴν ἐν Πνεύματι ἐπιστήμην\"[/h], και ως ιατρός εξετάζει και [h]\"τὴν τῆς ἁμαρτίας ποιότητα, καὶ τήν τοῦ ἡμαρτηκότος πρὸς ἐπιστροφὴν ἑτοιμότητα, καὶ οὕτω κατάλληλον τὴν θεραπείαν προσάγειν τῷ ἀρρωστήματι\"[/h], έτσι ώστε να μην εμποδίζεται με την αμετρία η σωτηρία-θεραπεία του αρρώστου.

Όσο λοιπόν ο άνθρωπος μένει αμετανόητος-αθεράπευτος δεν μπορεί ούτε καν στην Εκκλησία να μπαίνει αν δεν προηγηθεί η θεραπεία!
Απόδειξη τούτου είναι πως όριζε τους τρόπους αντιμετωπίσεως των αμαρτωλών ο Μέγας Βασίλειος στην επιστολή του προς τον Αμφιλόχιο Ικονίου:
\" Ταῦτα μὲν οὖν τὰ ἐκ τῶν τύπων, καθόλου δὲ ἀληθέστερόν ἐστιν ἴαμα ἠ τῆς ἁμαρτίας ἀναχώρησις, ὥστε ὁ διὰ σαρκὸς ἡδονὴν ἀθετήσας τὴν χάριν, διὰ τοῦ συντριμμοῦ τῆς σαρκὸς καὶ πάσης δουλαγωγίας τῆς κατ\' ἐγκράτειαν, ἀποστὰς τῶν ἡδονῶν, ὑφ\' ὧν κατεστράφη, τελείαν ἡμῖν παρέξει τῆς ἰατρεύσεως αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν.\"

Βλέπουμε ότι και για τον Μέγα Βασίλειο όπως και για όλους τους Πατέρες βέβαια, η αμαρτία είναι νόσος που έχει συγκεκριμένη ίαση αλλά το κυριώτερο είναι ότι πρέπει να υπάρχει απόδειξη ότι ο ασθενής θεραπεύτηκε! ([h]\"τελείαν ἡμῖν παρέξει τῆς ἰατρεύσεως αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν.\"[/h])

Τώρα πώς δινόταν αυτή η απόδειξη της θεραπείας; Μας την δίνει παρακάτω ο ίδιος αλλά και ο ερμηνευτής του ο Αριστηνός.
Και είναι τα εξής στάδια:

[h]Α)[/h]Πρόσκλαυση: είναι να ίσταται εκείνος που αμάρτησε έξω από την Εκκλησία και να προσπίπτη ζητώντας με κλαυθμό από τους εισερχομένους σ\'αυτήν να ευχηθούν γι\'αυτόν.

[h]Β)[/h]Ακρόαση: είναι να στέκεται ο Χριστιανός στον Νάρθηκα της Εκκλησίας και να ακροάται τις θείες Γραφές χωρίς να του επιτρέπεται να εισέλθει εντός του ιερού ναού.

[h]Γ)[/h]Υπόπτωση: είναι να στέκεται ο μετανοών εντός του ιερού ναού στο πίσω μέρος μέχρι την ανάγνωση των Γραφών οπότε εξέρχεται και αυτός μαζί με τους κατηχουμένους.

[h]Δ)[/h]Σύσταση: είναι να παραμένει ο μετανοών μέχρι το τέλος της θείας λειτουργίας μαζί με τους πιστούς χωρίς να κοινωνεί των Αχράντων μυστηρίων.

[h]Ε)[/h] \"καί τελευταΐον ή μέθεξις τών αγιασμάτων\"

O άνθρωπος λοιπόν που αθετεί την Χάριν με αποτέλεσμα να βρίσκεται στην αμαρτία στερούμενος έτσι τον φωτισμόν της ακτίστου δόξης του Θεού (Ρωμαίους 3-23:\"πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ\"), πρέπει να περάσει απ\'τα προηγούμενα στάδια για να φτάσει στήν μετάληψη των αγιασμάτων και να θεωρείται πιστός και μέλος της Εκκλησίας!

Τώρα ποιός είναι εκείνος ο οποίος κρίνει αν ο μετανοών έχει περάσει με επιτυχία τα στάδια αυτά και αν όντως έχει μετανοήσει έτσι ώστε να επιστρέψει στην Εκκλησία, αν όντως έχει δηλαδή \"παρέξει τελείαν τῆς ἰατρεύσεως αὐτοῦ τὴν ἀπόδειξιν\";
Αυτός είναι ο Επίσκοπος. Ο Επίσκοπος είναι εκείνος ο οποίος καταλλάσει τον μετανοούντα και του δίνει την άδεια να παρίσταται στον ναό κατά την τέλεση της θείας Ευχαριστίας και να κοινωνεί. (Ράλλη-Ποτλή: Σύνταγμα Θείων και ιερών κανόνων, Τόμος Δ\' σελ.405)

Θα ρωτήσει κάποιος γιατί ο επίσκοπος είναι εκείνος ο οποίος κάνει αυτήν την \"δουλειά\".
Διότι ο επίσκοπος τότε, εκλεγόταν για την θέση αυτην από την τάξη των προφητών της Καινής διαθήκης, οι οποίοι δηλαδή ήταν οι θεούμενοι! Και ως θεούμενοι είχαν το χάρισμα της \"διακρίσεως των πνευμάτων\" (Α\' Κορ. 12-10) κι έτσι όπως λέει ο απ.Παύλος:  
[h]\"Ἐὰν οὖν συνέλθῃ ἡ ἐκκλησία ὅλη ἐπὶ τὸ αὐτὸ...ἐὰν δὲ πάντες προφητεύωσιν, εἰσέλθῃ δέ τις ἄπιστος ἢ ἰδιώτης, ἐλέγχεται ὑπὸ πάντων, ἀνακρίνεται ὑπὸ πάντων, καὶ οὕτω τὰ κρυπτὰ τῆς καρδίας αὐτοῦ φανερὰ γίνεται· καὶ οὕτω πεσὼν ἐπὶ πρόσωπον προσκυνήσει τῷ Θεῷ, ἀπαγγέλλων ὅτι ὁ Θεὸς ὄντως ἐν ὑμῖν ἐστι.\"[/h] (Α\' Κορ.14,23-25)

Ο θεούμενος δηλαδή είχε την δυνατότητα να \"ελέγχει την καρδία του ανθρώπου\" και να κάνει διάγνωση της καταστασεώς του, και ως εκ τούτου να αντιλαμβάνεται τις διαθέσεις του και αν είναι πραγματικά μετανοημένος ή όχι!
Η εξουσία λοιπόν που έδωσε ο Χριστός είς τους αποστόλους και τους διαδόχους αυτών του δεσμείν και λύειν, δεν είναι όπως νομίζουμε σήμερα η δυτικού τύπου \"συγχώρεση\" των αμαρτιών, αλλά η δοθείσα δια της θεώσεως εξουσία να διαγνώσει τίς την ασθένειαν της νοσούσης ανθρωπίνης προσωπικότητος και να την οδηγήσει εις την οδόν της μετανοίας και αν την περάσει επιτυχώς τότε του \"λύνει\" του επιτρέπει δηλαδή την συμμετοχή του εις τα μυστήρια αλλιώς τον \"δένει\", δεν του επιτρέπει δηλαδή την μετοχή αφού δεν είναι έτοιμος!

Ὑμεῖς δέ ἐστε σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέρους. Καὶ οὓς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν.

Αυτά ήταν λοιπόν τα μέλη της Εκκλησίας από την αρχαιοτέρα παράδοση! Αυτή ήταν και είναι η ορθή Εκκλησιολογία! Απ\'το χωρίο αυτό εξήταζαν οι Πατέρες ποιοί ήταν μέλη τού Χριστού! Γι\'αυτό και ο  Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος συνοψίζει την Πατερικήν ερμηνευτικήν περί της Α\' Κορ. 12:27-28. ως εξής:
\"Ίνα δε και τας διαφοράς των μελών και [h]τίνα[/h] ταύτα και [h]τίνες εισίν[/h] αποδείξη, έφη \'Υμείς δε εστε σώμα Χριστού...γένη γλωσσών.\' [h]Είδες τας διαφοράς των μελών του Χριστού; Έμαθες τίνες εισί μέλη αυτού;[/h]\"

Αυτή ήταν η παράδοση της Εκκλησίας η οποία διατηρήθηκε μέχρι τους χρόνους περίπου του Συμεώνος του Νέου Θεολόγου, όπου άρχισε να παρατηρήται έκπτωσις από την παράδοσιν αυτήν. Ο μέγας αυτός Πατήρ της Εκκλησίας επέφερε επανάσταση και \"ανατίναξε\" την εκκλησιολογική ειδωλολατρεία της εποχής του και επανέφερε ξανά την παράδοσιν της Εκκλησίας στο προσκήνιο η οποία διατηρήθηκε μέχρι την τουρκοκρατίαν.

[h]Εις το πρόσωπον του Αγίου Συμεώνος ημπορεί κανείς να διακρίνη σαφώς την απ\' αιώνων αρχαίαν πάλην μεταξύ της αποστολικής παραδόσεως της διαγνώσεως και θεραπείας και εκείνων, οι οποίοι υποβιβάζουν την σωτηρίαν εις πίστιν και εμπιστοσύνην εις τα δόγματα και εις τας αξιομισθίας των καλών έργων και της ηθικής.[/h]

Ανακεφαλαιώνοντας θα λέγαμε ότι στούς κανόνες που συνέταξε ο Μ. Βασίλειος παρατηρεί κανείς ότι πιστοί λέγονται εκείνοι που βρίσκονται τουλάχιστον εις την κατάστασιν του φωτισμού και έτσι μπορούν να κοινωνούν των Μυστηρίων. Όσοι δεν βρίσκονται εις την κατάστασιν αυτή θεωρούνται κατηχούμενοι ακόμη κι αν είναι βαπτισμένοι κατά τον Συμεών τον Θεολόγο:
[h]Οὐκ οἶδας ὅτι ἔξω τῶν προθύρων τῆς ἐκκλησίας, οἷα δή κατηχούμενος, ἵστασαι, εἰ καί αὐθαδείᾳ γνώμης ἑαυτῷ τήν μετά πάντων τῶν πιστῶς καί καθαρῶς εὐχομένων προτρέπεις στάσιν, μή τοῖς ἀποστολικοῖς κανόσιν ἑπόμενος;...Κατηχούμενος γάρ οὐχ ὁ ἄπιστος μόνος ἄρτι λέγεται, ἀλλά καί ὁ μή ἀνακεκαλυμμένῳ προσώπῳ νοός τήν δόξαν Κυρίου κατοπτριζόμενος.[/h] (Βίβλος των ηθικών,Λόγος Θ\')

Δηλαδή, \"δεν γνωρίζεις ότι πρέπει να στέκεσαι έξω από τα πρόθυρα της Εκκλησίας, όπως οι κατηχούμενοι, παρόλο που επιτρέπεις στον εαυτό σου με την αναιδή γνώμη σου να στέκεται μέσα στον ναό με αυτούς που έχουν καθαρή προσευχή, παραβιάζοντας έτσι τους αποστολικούς κανόνες;... Διότι τώρα κατηχούμενος δεν λέγεται ο άπιστος (ο μη βαπτισμένος δηλ.) αλλά αυτός που δεν βλέπει με ακάλυπτο πρόσωπο του νού την δόξα του Κυρίου!

Και αλλού:

Οὔτε οὖν Πνεῦμα Ἅγιον λαμβάνει τις, μή ἀποκαλυπτόμενον καί ὁρώμενον νοερῶς, οὔτε ἀποκάλυψιν βλέπει, εἰ μή ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι φωτισθῇ, οὔτε πιστός τελείως δύναται λέγεσθαι, εἰ μή τό τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα λάβῃ...
Ὁρᾷς πῶς οἱ μή τό Πνεῦμα ἐνεργοῦν καί λαλοῦν ἔχοντες ἐν ἑαυτοῖς ἄπιστοί εἰσιν; Ἀψευδής γάρ ὁ Χριστός, ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησε καί δόλος οὐχ εὑρέθη ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ. Εἰ οὖν ἐκεῖνος λέγει τό Πνεῦμα διδόναι τοῖς πιστεύουσιν εἰς αὐτόν, πάντως οἱ μή ἔχοντες τό Πνεῦμα οὔκ εἰσιν ἐκ καρδίας πιστοί.

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κάποιος σε τι παιδαριώδη κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα! Πόσο ασόβαρα και επιπέδου νηπιαγωγείου είναι τα κηρύγματα και οι διδασκαλίες που διατυπώνονται σήμερα, περί του τί είναι αμαρτία, τί μετάνοια και τί σωτηρία.
Με αποτέλεσμα και οι διδασκαλίες περι γάμου, προγαμιαίων σχέσεων, σαρκικών ηδονών και δεν συμαζεύεται να είναι το ίδιο γελοίες και βλακώδεις. Και δυστυχώς όχι μόνον τα κηρύγματα αλλά και η ίδια η πρακτική που χρησιμοποιείται σήμερα από την πλειοψηφία των ιερέων είναι....

Δεν βοηθά κανένας φιλοσοφικός στοχασμός μας περί του τί είναι αμαρτία. Αντιθέτως δημιουργεί περισσοτέραν σύγχυσιν!
Απόδειξη είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα! Υπάρχουν δηλαδή τόσες διαφορετικές απόψεις και τόσες τάσεις μέσα στην Εκκλησία που ο άνθρωπος δεν ξέρει τι να κάνει και που να πάει!

(Συνεχίζεται)[/fonts]

[Ἰωάννης]

[font size=3][h]Β)[/h]Περί γάμου και προγαμιαίων σχέσεων.

Μη έχοντας κανείς υπόψιν του τις ως άνωθεν Πατερικές προϋποθέσεις ως βάσιν, δεν ημπορεί να προχωρήσει εις ουδεμίαν σοβαρή συζήτηση που θα ωφελήσει πραγματικά τον αναγνώστη. Γι\'αυτόν τον λόγο οι απόψεις περί γάμου και σχέσεων ποικίλουν και υπάρχουν πλείστες \"παρατάξεις\" οι οποίες υποστηρίζουν την μία ή την άλλην άποψη.

Κατ\'αρχάς να ξεκαθαριστεί το θέμα πως δεν υπήρχε μέχρι κάποια εποχή ο σχολαστικός διαχωρισμός των μυστηρίων σε επτά! Διότι όλα τα μυστήρια ήτο ενταγμένα και ασυγχύτως ενωμένα είς το κατεξοχήν και \"ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ\" μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας όπου ο Χριστός μερίζεται \"αμερίστως εν μεριστοίς\" διά την σωτηρίαν των πιστών κοινωνούντων Αυτού.

Σήμερα μόνον η χειροτονία κάποιου, εις οιοδήποτε βαθμό της ιερωσύνης, διατηρείται ακόμη μέσα εις το μυστήριον της Θείας Ευχαριστίας. Όλα τα άλλα μυστήρια έχουν διαχωριστεί από το κέντρον της Μεταλήψεως! Και το ερώτημα για έναν ερευνητή είναi γιατί;

Μία \"πρόχειρη\" ερμηνεία που επιχειρώ να δώσω είναι, διότι επήλθε η εκκοσμίκευση της Εκκλησίας.
Bέβαια πολλοί κάνουν λόγο για την εκκοσμίκευση με πολλές και διαφορετικές ερμηνευτικές αναλύσεις. Όμως η πραγματική εκκοσμίκευση είναι η απώλεια αυτής της μεθόδου δια της οποίας ο άνθρωπος διά της καθάρσεως, του φωτισμού και της θεώσεως, σε συνδυασμό πάντοτε με τα μυστήρια επιτυγχάνει τον σκοπόν της δημιουργίας του.
Την θέσιν της θεραπευτικής αυτής μεθόδου έχει  καταλάβει ή ο θηλυπρεπής συναισθηματισμός-ευσεβισμός ή ο φιλοσοφικός και ψυχολογικός στοχασμός! Στην πραγματικότητα δύο αιρέσεις στον Εκκλησιαστικό χώρο που έχουν βέβαια και τις υποδιαιρέσεις τους.

 Όσον αφορά τους \"κοσμικούς\", ο γάμος δεν είναι τίποτε άλλο πάρά ένα \"έθιμο\", μία \"τυπική\" τελετουργία που διαφέρει βέβαια απ\'αυτήν του δημαρχείου διότι δεν υπάρχει αυτή η \"παραδοσιακή\" ατμόσφαιρα της Εκκλησίας, γι\'αυτό και την επιλέγουν! Ε, όπως και να το κάνουμε είναι και μία καλή ευκαιρία επείδειξης στους συγγενείς και φίλους!
 Από την άλλη, για τους \"ευσεβείς\", ο γάμος δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προφύλαξη από τις προγαμιαίες σχέσεις-πορνεία! Οπότε πρέπει γρήγορα-γρήγορα να τρέξουμε στον μάγο της φυλής (διάβαζε: ιερέα της ενορίας μας), να μας \"διαβάσει\" έτσι ώστε αναμαρτήτως το ίδιο βράδυ να επιδωθούμε αχαλίνοτα (ε, τόση τεστοστερόνη είχε συσσωρευθεί) στο ερωτικό σπόρ το οποίο τόσο μας ταλάνιζε μέχρι πρίν λίγες ώρες, και τώρα επιτέλους βρέ αδερφέ μπορούμε άφοβα να το χαρούμε χάριν του τελετουργικού!
 
Ὤ τῆς εὐηθείας, ὤ τῆς πωρώσεως! (Πω,πω τί βλακεία και τί πώρωση!)

Το μέγα μυστήριον της Ανιδιοτελούς  Αγάπης κατήντησε μία ιερόσυλη νόμιμη Πορνεία! Γίνεται έκφραση του πιό αποκρουστικού αυτοδικαιωτικού εγωκεντρισμού και του πιό κτηνώδους ναρκισσισμού με κίνητρο την νόμιμη ερωτική ικανοποίηση!
Αυτή είναι η αντίληψη που επικρατεί στον Εκκλησιαστικό, \"ευσεβή\" χώρο με αποτέλεσμα οι \"πνευματικοί\" να συνιστούν ή και να επιβάλλουν τον γάμο, για να προστατεύσουν μ\'έναν εντελώς νομικίστικο τρόπο τούς πιστούς από την πορνεία, οδηγώντας τους όμως στην ειδεχθέστερη μορφή πορνείας. Εκείνη που δεν συνίσταται μόνον στο να χρησιμοποιεί ένας άνθρωπος έναν άλλο άνθρωπο για την εγωιστική του ικανοποίηση, αλλά και αυτά ακόμη τα ιερά και τα όσια.

 Βέβαια όλα αυτά οι \"ευσεβείς\" τα ντύνουν με μιά πολύ ωραία γλυκερή φρασεολογία κ.ο.κ.
Έχοντας καταργήσει τα πάντα ξεχνούν την Πατερικήν διδασκαλίαν η οποία λέγει ότι πίσω από κάθα ενέργεια του νοσούντος ανθρώπου κρύβεται η ιδιοτέλεια την οποία ονομάζουν φιλαυτία. Η οποία κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή είναι: \"ἡ τοῦ σώματος ἄλογος φιλία. Ἐκ ταύτης γὰρ εὐλογοφανῶς τίκτονται οἱ πρῶτοι καὶ ἐμπαθεῖς καὶ γενικώτατοι τρεῖς λογισμοί, ὁ τῆς γαστριμαργίας λέγω καὶ φιλαργυρίας καὶ κενοδοξίας, τὰς ἀφορμὰς ἐκ τῆς ἀναγκαίας τοῦ σώματος δῆθεν λαμβάνοντες χρείας· ἐξ ὧν γεννᾶται ἅπας ὁ τῶν κακῶν κατάλογος. Δεῖ οὗν, ὡς εἴρηται, προσέχειν ἀναγκαίως καὶ ταύτῃ πολεμεῖν μετὰ πολλῆς νήψεως· ταύτης γὰρ ἀναιρουμένης, συναναιροῦνται πάντες οἱ ἐξ αὐτῆς.\" (Εκατοντάς Δευτέρα νθ\')
Η φιλαυτία είναι νόσος που γεννά νόσους κατά τον άγιο Νικήτα τον Στηθάτο.

Γι\'αυτόν τον λόγο κάποιος που ήτο αθεράπευτος δεν μπορούσε να συμμετέχει σε κανένα μυστήριο. Διότι η φιλαυτία λειτουργεί και υποκινεί κάθε ενέργεια του ανθρώπου και άρα ότι κάνει κανείς είναι προς ιδιοτέλεια. Γιαυτό ο Άγιος Ιγνάτιος Αντιοχείας ορίζει ότι[h]\"πρέπει δὲ τοῖς γαμοῦσι καὶ ταῖς γαμουμέναις μετὰ γνώμης τοῦ ἐπισκόπου τὴν ἕνωσιν ποιεῖσθαι, ἵνα ὁ γάμος ᾖ κατὰ κύριον καὶ μὴ κατ ̓ ἐπιθυμίαν. πάντα εἰς τιμὴν θεοῦ γινέσθω.\"[/h] (Πρός Πολύκαρπον 5,3)

Αν μελετήσει κανείς προσεκτικά τις επιστολές του Αγίου Ιγνατίου θα δεί ότι οι ενορίες ήτο τότε κατά τα πρότυπα της αποστολικής Εκκλησιολογίας του Αποστόλου Παύλου. Όπου ο επίσκοπος ήτο ο προφήτης-θεούμενος που είχε το χάρισμα της διακρίσεως των πνευμάτων και άρα μπορούσε να κρίνει αν ο γάμος ο οποίος θα τελείτο είχε ως κίνητρο την ανιδιοτελή αγάπη ή γινόταν \"κατ ̓ ἐπιθυμίαν\", ή αλλιώς από φιλαυτία!

Τότε μόνον ο Γάμος είναι Μυστήριον Μέγα εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν! Όταν έχει ως κίνητρο την ανιδιοτελή αγάπη,έχοντας θεραπεύσει δηλ. την φιλαυτία!

For this reason a Christian wedding which has as its motive selfless love in Christ \"is a great mystery: but I speak concerning Christ and the Church.\" (Eph. 5:32.) That is, it is a great mystery for Christians only, not because those outside the Church are not married, but because a Christian wedding takes place in another dimension. Therefore, \"it becomes both men and women who marry, to form their union with the approval of the bishop, that their marriage be according to God, and not after their own lust.\" (Ign. Pol. 5.) [THE ECCLESIOLOGY OF ST. IGNATIUS OF ANTIOCH, John S. Romanides Atlanta 1956]

Πλανώνται λοιπόν πλάνην οικτρά εκείνη που ερμηνεύουν κοντόφθαλμα το Παυλικό χωρίο \"διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω καὶ ἑκάστη τὸν ἴδιον ἄνδρα ἐχέτω.\"
Πλανώνται πλάνην οικτρά εκείνοι που λέγουν ότι ο γάμος είναι επευλόγηση της ηδονής(!).
Διότι η ηδονή όπως και η επιθυμία για όλους τους Πατέρες είναι νόσος, και η Εκκλησία δεν ευλογεί την νόσο αλλά την θεραπεύει!

Γι\'αυτό και ο Βασίλειος Αγκύρας στο έργο του \"Αληθής Αφθορία\" λέει ότι όταν το ζεύγος συνέρχεται για την ηδονή τότε η συνεύρεση είναι παράνομη! \"αι σάρκες δι\' ηδονήν τά οικεία πραγματευσάμεναι, τάς εν αυταίς ψυχάς τω κατ\' αυτάς πάθει δουλευούσας ενώσωσιν, ακολούθημα τών σαρ­κός κακώς γινόμεναι αι ψυχαί, παράνομον τήν μίξιν εργάζο­νται\"

Ηχηρότατο \"χαστούκι\" δίνει εις τους ευσεβιστές, ο έγγαμος \"Πατήρ Πατέρων\" επονομασθείς εκ της Ζ\' Οικ. Συνόδου, Άγιος Γρηγόριος ο Νύσσης, οι οποίοι θεωρούν ότι γίνεται αυτομάτως νόμιμη η ηδονή μέσα στο γάμο λέγοντας ότι: \"Εμείς γνωρίσαμε πολλούς οι οποίοι προ του γάμου ήταν εραστές της σωφροσύνης αλλά έκαναν αρχή ρυπαρού βίου αυτήν που θεωρούσαν νόμιμη και συγχωρημένη μετουσία των ηδονών (τον γάμο δηλαδή)\".

[h]\"πολλοὺς ἡμεῖς ἐγνωρίσαμεν ἐραστὰς μάλιστα τῆς σωφροσύνης εὐθὺς παρὰ τὴν πρώτην ἡλικίαν φανέντας, ἀρχὴν δὲ ῥυπαροῦ βίου ποιησαμένους τὴν δοκοῦσαν ἔννομόν τε καὶ συγκεχωρημένην τῶν ἡδονῶν μετουσίαν.\"[/h](\"Περί Παρθενίας\" Κεφάλαιον θʹ Ὅτι δυσμετάθετον ἐπὶ παντὸς ἡ συνήθεια.)

Και ο Αγιος Δω­ρόθεος Γάζης επισημαίνει: [h]«Ώσπερ εστί τό νομίμως βιώσαι καί τό πορνεύσαι, ότι η μέν πράξις η αυτή, ο δέ σκοπός εστιν ο ποιών τήν διαφοράν τού πράγματος».[/h]

Oι \"προγαμιαίες σχέσεις\"(sic) λοιπόν είναι αμαρτία διότι αυτός που τις διαπράττει απλά επιβεβαιώνει το γεγονός ότι δεν είναι μέλος του Σώματος Του Χριστού, είναι εκτός Εκκλησίας αν δεν μετανοήσει και δεν εισέλθει εις τον Θεραπευτικόν δρόμο της Εκκλησίας, αίροντας εκουσίως τον Σταυρόν αυτού που είναι ο καθημερινός, χωρίς όρους, και όρια αγών κατά των δυνάμεων του Σατανά και τών εκ της φιλαυτίας προερχομένων παθών αυτού, διά την μεταμόρφωσιν της ιδιοτελούς \"αγάπης\", είς αγάπην η οποία οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς.

[font face=Palatino Linotype]Θεωρῶ πὼς ὁ Θεὸς εἶναι «ἐρωτευμένος» μὲ τὰ πλάσματά του καὶ ἰδιαίτερα μὲ τὸ κορυφαῖο ὅλων δημιούργημά του, τὸν ἄνθρωπο καὶ δὲν θέλει νὰ λείπει ποτέ καὶ σὲ καμμία στιγμὴ ἀπὸ τὴ ζωή του. Δὲν εἶναι Θεὸς τύρρανος, ποὺ θέλει ἁπλᾶ ὅλοι νὰ τὸν φοβοῦνται καὶ νὰ ζητοῦν τὴν εὔνοιά του.  [/fontf]

Ο Θεός είναι πανταχού παρών με αποτέλεσμα όλοι ανεξαιρέτως οι άνθρωποι \"να έχουν την άκτιστον δόξαν, ή χάριν, ή βασιλείαν του Θεού εντός αυτών, αν και αυτά είναι εις χαμηλήν ή σχεδόν μίαν ανενεργόν μορφήν εξ αιτίας των ασθενειών του νοός και της υποδουλώσεώς του εις την λογικήν, τα πάθη και το περιβάλλον, με επακόλουθον την επικράτησιν του φόβου, του άγχους και εξω-πραγματικών αντιλήψεων. Οι Ορθόδοξοι επίσης ενεργούν υπό την αντίληψιν ότι 1) ο Ίδιος ο Θεός ενεργεί αμέσως εις κάθε άνθρωπον, ανεξαρτήτως των εσφαλμένων πεποιθήσεών του και της θεραπευτικής καταστάσεως, 2) αγαπά όλα τα δημιουργήματα με την ιδίαν αγάπην και 3) όλοι θα ίδουν την άκτιστον δόξαν του Χριστού, μερικοί ως φώς, άλλοι ως πυρ και σκότος εξώτερον, αναλόγως εάν αι καρδίαι των έχουν φωτισθή ή πωρωθή.\" (π.Ιωάννης Ρωμανίδης)
Ο Θεός επομένως δεν λείπει ποτέ από την ζωή των ανθρώπων΄καθώς βρίσκεται εντός υμών! Αλλά οι άνθρωποι είναι εκείνοι που αρνούνται την παρουσία Του εντός αυτών. Ο Θεός δεν ζητά λοιπόν καμμία τυπική δήλωση απ\'τον άνθρωπο έτσι ώστε να βρίσκεται στη ζωή του, αλλά επιθυμεί την αναζωπύρωση της θεϊκής \"φλόγας\" η οποία εβρίσκεται εις την καρδίαν μας!

(Συνεχίζεται)[/fonts]

[Σωτήριος]

Οι αντιστάσεις μας στο θέλημα Του Άγιου Θεού, η μη συμπόρευση στο κάλεσμα που βγαίνει μέσα από την Κυριακή προσευχή, ακόμη στην μη παραδοχή της απολογίας για τις πράξεις μας, αποκορύφωμα δε η μη ύπαρξη του αντικειμένου (σατανά). Σαφώς δε η Του Πιστεύω αμφισβήτηση έστω και μιας κεραίας!

[Ἰωάννης]

[font size=3]

Εἶναι, λοιπὸν, οἱ πρὸ τοῦ γάμου ἐρωτικές (σεξουαλικές) σχέσεις ἁμαρτία. Ναί, βεβαίως. Τὸ γιατὶ μᾶς ἔχει ἀπασχολήσει ποτέ; Ἂν τὸ κατανοήσουμε, πιστεύω θὰ ἀποφύγουμε πολλὰ ἀδιέξοδα! Θέτω, λοιπόν, πιο συγκεκριμένο ἐρώτημα, καθὼς ἡ συζήτηση προχωρᾶ! Γιατὶ οἱ προγαμιαῖες σχέσεις (ἐννοοῦμε πάντα τὶς ἐρωτικὲς σχέσεις) εἶναι ἁμαρτία;

-Εἶναι ἐπειδὴ ὁ Δημιουργὸς Θεὸς μας εἶναι ἕνας ἀνέραστος Θεὸς;
-Εἶναι ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶναι κάποιος σαδιστὴς Θεὸς καὶ δὲν θέλει τὰ πλάσματά του νὰ ἔχουν ἤ νὰ ἀπολαυάνουν κάτι, ποὺ στο κάτω κάτω εἶναι καὶ φυσικὴ λειτουργία;
-Ἢ ὑπάρχει κάποιος ἄλλος λόγος;

\"Πᾶσα σχεδὸν ἁμαρτία διὰ ἡδονὴν γίνεται...\" μας τονίζει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής!

Επομένως ότι γίνεται με σκοπό την ηδονή είναι αμαρτία! Είτε είναι εκτός, είτε είναι και ΕΝΤΟΣ του Γάμου! Για να τελειώνουμε με τους Μανιχαϊστικούς διαχωρισμούς! Στην Εκκλησιαστική Παράδοση ποτέ δεν υπήρξε κάποια μαγική αντίληψη περί των μυστηρίων όπως υπάρχει σήμερα. Οι Πατέρες σαφώς ετόνιζαν ότι και μέσα στο γάμο μπορεί η σεξουαλική σχέση να αποτελεί αμαρτωλή έκφραση:

\"...πολλοὺς ἡμεῖς ἐγνωρίσαμεν ἐραστὰς μάλιστα τῆς σωφροσύνης εὐθὺς παρὰ τὴν πρώτην ἡλικίαν φανέντας, ἀρχὴν δὲ ῥυπαροῦ βίου ποιησαμένους τὴν δοκοῦσαν ἔννομόν τε καὶ συγκεχωρημένην τῶν ἡδονῶν μετουσίαν.\"( Αγίου Γρηγορίου Νύσσης:\"Περί Παρθενίας\" Κεφάλαιον θʹ Ὅτι δυσμετάθετον ἐπὶ παντὸς ἡ συνήθεια.)

 \" Όταν δέ τών ψυχών άλλο τήν αρχήν προθεμένων, αι σάρκες δι\' ηδονήν τά οικεία πραγματευσάμεναι, τάς εν αυταίς ψυχάς τω κατ\' αυτάς πάθει δουλευούσας ενώσωσιν, ακολούθημα τών σαρκός κακώς γινόμεναι αι ψυχαί, παράνομον τήν μίξιν εργάζονται.\" (Βασιλείου Αγκύρας, Αληθής Αφθορία, 38)

Ποτέ για τούς Πατέρες δεν ήταν θέμα το πρίν ή το μετά! Αλλά κι όταν ήταν πάντοτε το έθεταν υπό ορθόδοξες προϋποθέσεις!
Το κατ\'εξοχήν θέμα τους ήταν οι άνθρωποι να καθαρίσουν την καρδιά τους έτσι ώστε αυτή να ανταποκριθεί και να συμμαρτυρήσει εν Αγίω Πνεύματι \"ὅτι ἐσμὲν τέκνα Θεοῦ\". (πρβλ. Ρωμ. 8-16)

«Καὶ [h]τοῦτό ἐστι τοῦ Θεοῦ ἐνοίκησις,[/h] τὸ διὰ τῆς μνήμης ἐνιδρυμένον ἔχειν ἐν ἑαυτῷ τὸν Θεόν. [h]Οὕτω γινόμεθα ναὸς τοῦ Θεοῦ,[/h] ὅταν μὴ φροντίσι γηίναις τὸ συνεχὲς τῆς μνήμης διακόπτηται, ὅταν μὴ τοῖς ἀπροσδοκήτοις πάθεσιν ὁ νοῦς ἐκταράττηται, ἀλλὰ πάντα ἀποφυγῶν ὁ φιλόθεος ἐπὶ Θεὸν ἀναχωρῆ καί, ἐξελαύνων τὰ προσκαλούμενα ἡμᾶς εἰς κακίαν, τοῖς πρὸς ἀρετὴν ἄγουσιν ἐπιτηδεύμασιν ἐνδιατρίβῃ». (Mέγας Βασίλειος)

Ο σκοπός λοιπόν της Εκκλησίας είναι να ποιεί τους ανθρώπους δια της ασκήσεως και των Μυστηρίων, χάριτι Χριστού, Ναούς του Αγίου Πνεύματος. Και όχι να κάνει ηθικολογίες περί προγαμιαίων και μεταγαμιαίων σχέσεων, αλλά και για το ποιός είναι ναός Θεού!

Δυστυχώς, αλλοιώθηκε όλη αυτή η παράδοση και σε αυτό το σημείο εντοπίζεται κυρίως η εκκοσμίκευση στην θεολογία.

\"Η κάθαρση έγινε απαλλαγή από ηθικά παραπτώματα, από ηθικής απόψεως, δηλαδή, που το μυαλό του Έλληνα φαίνεται ότι είχε μεγαλύτερο πρόβλημα με το σέξ, παρά με οτιδήποτε άλλο. Έγινε μονομανία το πρόβλημα του σέξ στούς Νεοέλληνας. Οπότε κάθαρση στούς ευσεβείς σημαίνει να μην έχεις σεξουαλικούς πειρασμούς...\" (π. Ιωάννης Ρωμανίδης, \"Εμπειρική Δογματική\" Τόμος Β\' σελ. 305-306)

Φτάνουν επιτέλους, όλα αυτά τα σαχλεπίσαχλα, πουριτανικά διδάγματα τα οποία ισοπέδωσαν οτιδήποτε υγιές.

Πιστεύω, ὅτι ἡ περὶ προγαμιαίων σχέσεων διδασκαλία τῆς Ἐκκλησία (ἂν καὶ συκοφαντεῖται γιὰ τὸ ἀντίθετο) εἶναι ἡ πιὸ ἐρωτική διδασκαλία ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Η περί προγαμιαίων σχέσεων (αλλά και του γάμου) διαδασκαλία της Εκκλησίας (σήμερα) είναι η χειροτέρα και η πιό αποκρουστική, ψυχοπαθολογική και ανέραστη διδασκαλία όλων των εποχών!!

Ο γάμος εδόθηκε από τον Χριστόν ως φάρμακο και αποφυγή της πορνείας (\"διὰ δὲ τὰς πορνείας\") και όχι να γίνεται αφορμή γι\'αυτήν.

Νὰ σημειώσω κατ' ἀρχὴν ὅτι εἰδικὴ ἐκκλησιαστικὴ ἀκολουθία του μυστηρίου τοῦ γάμου θεμελιώθηκε καὶ διαδόθηκε σχετικὰ ἀργά, νομίζω μετὰ τὸν 5ο αἰῶνα. Θὰ τὸ ψάξω καὶ θὰ σᾶς ἐνημερώσω. Τὶ γινόταν λοιπὸν μέχρι τότε? Ὅσοι ἔμεναν ἀγνοὶ μέχρι τὴ δέσμευσή τους μὲ τὰ πολιτικὰ τοῦ τότε κριτήρια γάμου καὶ ἀκολούθως (ἀφοὺ δὲν ὑπῆρχε ἐκκλησιαστικὴ ἀκολουθία γάμου) εἴχαν σεξουαλικὲς ἐπαφὲς εἴχαν ὑποπέσει σὲ ἁμαρτία;

απ οσο γνωριζω τα πρωτα 300 χρονια μετα Χριστον ο γαμος δεν υφιστατο ως μυστηριο της Εκκλησιας

Πρόκειται περί πεπλανημένων απόψεων.

Πρώτον, διότι οι σχετικές μαρτυρίες για ιερολογία στον γάμο ξεκινούν από πολύ νωρίς.
Ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, ήδη στις αρχές του 2ου αιώνα αναφέρει:
\"τοις γαμούσι και ταις γαμουμένες μετά γνώμης του επισκόπου την ένωσιν ποιείσθαι, ίνα ο γάμος η κατά Θεόν και μη κατ\' επιθυμίαν\" ( Επιστολή προς Πολύκαρπον V, 2)

Ο Τερτυλλιανός κατά τον 2ο προς 3ο αιώνα σημειώνει ότι τον γάμο τον συνάπτει η Εκκλησία...και τον επισφραγίζει η ευλογία:  
\"matrimonii quod ecclesia conciliat...et consignat benedictio\"

Αργότερα, και ο άγ. Αμβρόσιος (4ος αι.) αναφέρεται στην ιερατική ευλογία (\"Cum ipsum conjugium sacerdotali et benedictione sanctificari oporteat\"\', PL 16, 984C), όπως και ο Μ. Βασίλειος στα μέσα του 4ου αιώνα:
\"Οι άνδρες αγαπάτε τας γυναίκας...προς κοινωνίας γάμου συνέλθητε, ο της φύσεως δεσμός, ο δια της ευλογίας ζυγός, ένωσις έστω των διεστώτων\" (PG 29,160.)

Δεύτερον, διότι το γεγονός ότι δεν είχε συνταχθεί κάποια ακολουθία με συγκεκριμένα λόγια για κάποια περίοδο δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε ο Γάμος ως μυστήριο!! Με το σκεπτικό αυτό μπορεί κανείς να πεί ότι και ο γάμος της Κανά δεν ήταν μυστήριο αφού ο Χριστός δεν διάβασε καμμία ακολουθία, ούτε είπε συγκεκριμένα λόγια!
Η πραγματική παρουσία του Χριστού είναι αυτή η οποία κάνει τον γάμο μυστήριο και όχι μία τυπική ανάγνωση κάποιων λόγων!

O γάμος όμως ως μυστήριο δεν εμφανίζεται στην Καινή Διαθήκη αλλά υπάρχει από την Παλαιά Διαθήκη! Αλλιώς ποιό θα ήταν το νόημα που στην ακολουθία του Γάμου σήμερα ο ιερεύς κατεβάζει όλους τους έγγαμους προφήτες και πατριάρχες της Παλαιάς Διαθήκης, παρακαλώντας τον Χριστό να κάνει σε αυτούς που εκείνη την στιγμή παντρεύονται ότι έκανε και στην Παλαιά Διαθήκη στούς Πατριάρχες;;;;

\"...ὁ τὸν θεράποντά σου Ἀβραὰμ εὐλογήσας, καὶ διανοίξας τὴν μήτραν Σάῤῥας, καὶ πατέρα πλήθους ἐθνῶν ποιήσας· ὁ τὸν Ἰσαὰκ τῇ Ῥεβέκκᾳ χαρισάμενος, καὶ τὸν τόκον αὐτῆς εὐλογήσας· ὁ τὸν Ἰακὼβ τῇ Ῥαχὴλ συνάψας, καὶ ἐξ αὐτοῦ τοὺς δώδεκα Πατριάρχας, ἀναδείξας· ὁ τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὴν Ἀσυνὲθ συζεύξας, καρπὸν παιδοποιΐας αὐτοῖς τὸν Ἐφραίμ, καὶ τὸν Μανασσῆν χαρισάμενος· ὁ τὸν Ζαχαρίαν καὶ τὴν Ἐλισάβετ προσδεξάμενος, καὶ Πρόδρομον τὸν τόκον αὐτῶν ἀναδείξας·...\"

\"Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε, ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὴν Σάῤῥαν. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὴν Ῥεβέκκαν. Εὐλόγησον αὐτοὺς Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας τὸν Ἰακὼβ καὶ πάντας τοὺς πατριάρχας. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας τὸν Ἰωσὴφ καὶ τὴν Ἀσυνέθ. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας Μωσέα καὶ Σεπφόραν. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας Ἰωακεὶμ καὶ τὴν Ἄνναν. Εὐλόγησον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς εὐλόγησας Ζαχαρίαν καὶ τήν Ἐλισάβετ. Διαφύλαξον αὐτούς, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὡς διεφύλαξας τὸν Νῶε ἐν τῇ Κιβωτῷ.\"

Όπως στον Γάμο της Κανά ο ένσαρκος Λόγος ευλόγησε το ζευγάρι έτσι και στην Παλαιά Διαθήκη ο Άσαρκος Λόγος και Μεγάλης Βουλής Άγγελος-Χριστός ευλογούσε με την παρουσία Του, ως μυστήριο τις σχέσεις των αγίων ανδρών και γυναικών! Και μάλιστα οι πατέρες αυτούς παίρνουν ως παράδειγμα τελείου έγγαμου βίου στα έργα τους για να υποδείξουν στον κόσμο ποίος είναι ο τέλειος συζυγικός βίος! (Βλέπε ενδεικτικά τα έργα του Ιερού Χρυσοστόμου περί του γάμου.)

Γιαυτό δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι, \"οι πρώτες απλές μορφές ευλογίας και αγιασμού της εγγάμου σχέσεως αναπτύχθηκαν με την αξιοποίηση σχετικών στοιχείων από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη\" (Φειδάς Ιω. Βλάσιος, Εκκλησιαστική Ιστορία - Απ\' αρχής μέχρι την Εικονομαχία, τόμ. Α\', 3η έκδ., Αθήνα 2002, σελ. 271).

Είναι λοιπόν εντελώς βλάσφημο να πούμε ότι \"ἀκολουθία του μυστηρίου τοῦ γάμου θεμελιώθηκε καὶ διαδόθηκε σχετικὰ ἀργά\", και ότι \"τα πρωτα 300 χρονια μετα Χριστον ο γαμος δεν υφιστατο ως μυστηριο της Εκκλησιας\"!!!

Για να μην δημιουργηθούν τυχόν παρεξηγήσεις θα επιχειρήσω να δώσω αργότερα κάποιες διευκρινήσεις πάνω στα θέματα της ηδονής μέσα στο γάμο και γενικά του ρόλου που παίζει στην ζωή των εγγάμων η ερωτική ένωση.[/fonts]
[font size=4][h]Υ.Γ. Εννοείται πως δεν είμαι αλάθητος! Απλά έχω κάνει μία κοπιώδη πλήν ωφέλιμο προσπάθεια να ανιχνεύσω ποιά[/h]

[h]ήταν η ανόθευτη παράδοση της Εκκλησίας μέσα από τα κείμενα της Γραφής και των Πατέρων έτσι ώστε να ξεμπλεχτούμε απ\'τό κουβάρι [/h]

[h]της συγχύσεως που μας έχει προκαλέσει ο διάβολος. Γι\'αυτό τον λόγο ζητώ ταπεινά να με διορθώσετε όπου σφάλω υποδεικνυοντάς μου [/h]

[h]το σωστό. Και σας παρακαλώ αν μπορείτε και θέλετε να συμμετέχετε κι εσείς διότι αλλιώς δεν βγαίνει καμμία ωφέλεια.[/h]  
[/fonts]

[Ξένια]

Ε με συγχωρείς μεγαλοβδομαδιάτιkα αλλά δεν θα νιώσω kαι τύψεις που θα το απολαύσω kιόλας!!!! τον γάμο εννοώ!

[Ἰωάννης]

[font size=3]

Για να μην δημιουργηθούν τυχόν [h]παρεξηγήσεις[/h] θα επιχειρήσω να δώσω αργότερα κάποιες διευκρινήσεις πάνω στα θέματα της ηδονής μέσα στο γάμο και γενικά του ρόλου που παίζει στην ζωή των εγγάμων η ερωτική ένωση.

Ε με συγχωρείς μεγαλοβδομαδιάτιkα αλλά δεν θα νιώσω kαι τύψεις που θα το απολαύσω kιόλας!!!! τον γάμο εννοώ!

Αυτό ακριβώς εννοούσα![/fonts]

[Ξένια]

Δε χρειάζεται! Από την αρχή δεν μου άρεσαν αυτά που διάβαζα, αλλά ήσουν αρκετά ξεκάθαροςμε αυτό:

\"Πᾶσα σχεδὸν ἁμαρτία διὰ ἡδονὴν γίνεται...\" μας τονίζει ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής!

Επομένως ότι γίνεται με σκοπό την ηδονή είναι αμαρτία!

Μπορεί να ισχύει το πρώτο, αλλά δεν δικαιούμαστε να το αντιστρέψουμε.
Δεν θεωρώ δαιμονική την \"ηδονή\" όπως τη χρησιμοποιείς. Δεν θα τα κάνουμε και όλα αγγαρεία σόρρυ κιόλας!

[Ξένια]

Επίσης, για μένα αν θεωρούσες ότι έπρεπε να δοθούν διευκρινήσεις, έπρεπε ήδη να τις είχες δώσει, εφόσον ήξερες ότι υπήρχε ενδεχόμενο παρεξήγησης και δικαίως υπήρχε.

[Ἰωάννης]

[font size=3]Όταν κάποιος προσπαθεί να κάνει μία σοβαρή δουλειά προσπαθεί να έχει μία σειρά σε αυτό που κάνει. Να ξεκινάει από το Α για να πάει στο Ω, και όχι το αντίστροφο.
   Οι δημοσιεύσεις μου προσπάθησα να έχουν μία σειρά. Να ξεκινούν από κάπου και να καταλήγουν κάπου σε συνέχειες. Και κυρίως να είναι το κατα δύναμιν τεκμηριωμένες Πατερικά και αγιογραφικά. Προσπάθησα επίσης να έχω μία ορολογία που να είναι μεν παραδοσιακή αλλά προσιτή και κατανοητή ακόμη και στον πιό απλοϊκό αναγνώστη. Ακόμη έκανα την προσπάθεια οι εκφράσεις που χρησιμοποιώ να μην δημιουργούν παρερμηνείες. Αλλά να είναι έτσι διατυπωμένες ώστε ο προσεκτικός και όχι ο επιφανειακός αναγνώστης να αντιλαμβάνεται πανεύκολα το νόημα και να οφελείται. Αυτό συνέβη και με τα όσα είπα περί της ηδονής.  Θα παρακαλούσα τον αναγνώστη να ανατρέξει στα προηγούμενα και να δεί με ποιό τρόπο ομιλώ για το θέμα της ηδονής και από ποιά σκοπιά. Μέχρι και την τελευταία μου παράθεση ομιλούσα περί της ηδονής η οποία είναι εφάμαρτη όταν γίνεται αυτοσκοπός. Aλλά επειδή προέβλεψα ότι μπορεί κάποιοι να τα πάρουν επιφανειακά και να μην δώσουν και πολύ σημασία για λόγους προσωπικούς που εκείνοι τους ξέρουν, στο μηνυμά μου με ημερομηνία 18-4-2001 (Χτές) και ώρα 16:34:55 έγραψα στην τελευταία παράγραφο πρίν το υστερόγραφο: Για να μην δημιουργηθούν τυχόν παρεξηγήσεις θα επιχειρήσω να δώσω [h]αργότερα[/h] κάποιες διευκρινήσεις πάνω στα θέματα της ηδονής μέσα στο γάμο και γενικά του ρόλου που παίζει στην ζωή των εγγάμων η ερωτική ένωση.
 Ενημέρωνα από την αρχή ότι το θέμα δεν τελειώνει με μία δημοσίευση αλλά έχει και συνέχεια. Γιαυτό κι έβαζα την ένδειξη (Συνεχίζεται).
   Αν κάποιος έχει το ταλέντο αλλά κυρίως το κουράγιο να αναλύει τόσο δύσκολα θέματα σε μία μόνο παράθεση στην οποία να λέει όλα όσα χρειάζονται για να γίνει κατανοητός τί να πω... Με συγχωρείται αλλά δεν το έχω αυτό το ταλέντο ούτε το κουράγιο... Aκόμη και  ο έγγαμος επίσκοπος και μέγας άγιος της εκκλησίας μας (\"Πατήρ Πατέρων\" κατά την Ζ\' Οικουμενική Σύνοδον) Γρηγόριος ο Νύσσης που ασχολήθηκε στο κορυφαίο έργο του \"Περί Παρθενίας\" με το ζήτημα του Γάμου, δεν τα συμπεριέλαβε όλα σε ένα κεφάλαιο αλλά σε εικοσιτρία (23)!! Και πρώτα έκανε λόγο για \"τῶν ἐκ τοῦ γάμου δυσχερῶν\" για να φτάσει έως και το ζ\' κεφάλαιον για να πει \"Ὅτι οὐδὲ ὁ γάμος τῶν κατεγνωσμένων ἐστίν\", και να διευκρινήσει ακριβώς για να μην παρεξηγηθεί απ\'αυτά που έγραφε προηγουμένως ότι: \"Μηδεὶς δὲ διὰ τούτων ἡμᾶς ἀθετεῖν οἰέσθω τὴν οἰκονομίαν τοῦ γάμου·\" Διότι πολύ εύκολα κάποιος που θα είχε διαβάσει μέχρι πρίν από εκείνο το κεφ. θα μπορούσε να πει: \"Α!! Τί είναι αυτά που λέει αυτός εδώ!! Μα καλά είναι αυτός άγιος και μάλιστα έγγαμος;;!!\"
   Ήλπιζα τουλάχιστον να γίνει κατανοητός ο σωματικός και πνευματικός μου κόπος. Που έχω περάσει ατελείωτες ώρες κλεισμένος στο γραφείο μου να μελετώ με σημειώσεις τόμους επί τόμων, προβληματιζόμενος για την αλήθεια μόνον και για τίποτε άλλο, βρισκόμενος σε διαρκή αμηχανία και αγωνία για το αν αντιλαμβάνομαι σωστά τα πράγματα. Έχοντας ξοδέψει αρκετά χρήματα στερούμενος από αλλού για να αγοράσω πατερικούς τόμους, επειδή απλώς δεν με ικανοποιεί τίποτε το επιφανειακό. Δεν ανέχομαι λοιπόν από κανέναν, σεβόμενος τον εαυτό μου, να προσεγγίζει τον δικό μου κόπο και την δική μου αγωνία λες και είναι τίποτε. Αντιθέτως θα ήθελα να βρεθεί κάποιος και να μου πεί με την ίδια συνέπεια: \"Όχι ρε δεν είναι έτσι, γιαυτόν κι αυτόν, κι αυτόν τον λόγο!\" Τότε θα χαρώ αφάνταστα και θα τον ευχαριστήσω που μου υπέδειξε το λάθος μου για να μάθω κάτι!  
  Τα πράγματα λοιπόν ήταν τελείως ξεκάθαρα από την αρχή. Και μόνον κάποιος που απλώς τα διάβαζε επιφανειακά, και δεν τα μελετούσε σε βάθος για να προβληματιστεί και να τα ψάξει ο ίδιος για να δεί αν ισχύουν, θα μπορούσε να τα παρεξηγήσει.
  Τέλος πάντων. Για να επανέλθουμε στο θέμα μας: Η ηδονή όταν γίνεται [h]αυτοσκοπός[/h] είναι αμαρτία για όλους ανεξαιρέτως τους Πατέρες της Εκκλησίας, κι ας χτυπιόμαστε για το αντίθετο όσο θέλουμε! \"Πᾶσα σχεδὸν ἁμαρτία διὰ ἡδονὴν γίνεται καὶ ἡ ταύτης ἀναίρεσις διὰ κακοπαθείας καὶ λύπης ἢ ἑκουσίου ἢ ἀκουσίου, διὰ μετανοίας ἢ οἰκονομικῆς ἐπιφορᾶς διὰ τῆς προνοίας ἐπαγομένης.\" (Αγίου Μαξίμου του Ομολογητού Εκαντοτάς Δευτέρα Περί Αγάπης μα\'), γιαυτό και ομιλούμε περί παθών. Aλλιώς είναι άτοπως η διδασκαλία της Εκκλησίας περί αυτών! Το πάθος της γαστριμαγίας γεννιέται από την επιθυμία μας για την ηδονή που προσφέρουν τα εύγευστα φαγητά. Το πάθος της πορνείας γεννιέται από την επιθυμία μας για απολαύση της ηδονής που προσφέρει η σωματική συνεύρεση και ούτο καθ\'εξής.
   Ο Νύσσης το εξηγεί ξεκάθαρα ότι ακόμη και όταν κάποιοι παντρευτούν αν συνέρχονται σωματικά με μόνον σκοπό να παίρνουν ηδονή, αυτοί κάνουν ἀρχὴν ῥυπαροῦ βίου : \"...πολλοὺς ἡμεῖς ἐγνωρίσαμεν ἐραστὰς μάλιστα τῆς σωφροσύνης εὐθὺς παρὰ τὴν πρώτην ἡλικίαν φανέντας, ἀρχὴν δὲ ῥυπαροῦ βίου ποιησαμένους τὴν δοκοῦσαν ἔννομόν τε καὶ συγκεχωρημένην τῶν ἡδονῶν μετουσίαν.\" Και γενικά είναι άπειρα τα χωρία που μιλούν για την ηδονή από αυτήν την σκοπιά. Δεν είναι λοιπόν η τελετή του γάμου αυτή καθ\'εαυτή εκείνη που θα \"εξασφαλίση\" την \"νομιμότητα\" των σχέσεων.
 
  Γιαυτόν τον λόγο λοιπόν όλοι ανεξαιρέτως οι Πατέρες διδάσκουν πως για τους συζύγους, η πρώτη αρχή είναι να μην ενώνονται στοχεύοντας στην αισθητή ηδονή και να μη κάνουν σκοπό και αντικείμενο της ένωσής τους την απόλαυση (Πρβλ. ΔΩΡΟΘΕΟΣ ΓΑΖΗΣ, Διδασκαλία, ΜΑΞΙΜΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ, Αγάπης εκατοντάς). Καλούνται να προσέχουν και να επαγρυπνούν ώστε να μη επιτρέπουν να τους κυριεύει η ηδονή (Πρβλ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ, Περί παρθενίας), να μη προσκολλώνται σ\' αυτή και ιδίως να μη την επιζητούν και τελικά να κατορθώνουν να μη έλκονται και να μη δελεάζονται από αυτή. Γράφει ο Αγιος Ιωάννης Κασσιανός ότι όσο παραμένει κάποια ροπή προς την απόλαυση δεν υπάρχει σωφροσύνη. [h]Τούτο δεν συνεπάγεται άρνηση και αποκλεισμό της ηδονής που συνδέεται φυσικά με τη σεξουαλική ένωση, αλλ\' αποχωρισμό απ\' αυτή και άρνηση να την απολυτοποιήσουμε. Η ηδονή πρέπει να προκύπτει ως αποτέλεσμα της ένωσης, ως κάτι που δίνεται επιπλέον.[/h]
  Ούτε η αναζήτηση της σεξουαλικής ένωσης είναι αυτο­σκοπός ούτε και η ηδονή που πορίζει. Η θέση της σεξουα­λικής ένωσης εντοπίζεται στο πλαίσιο της αμοιβαίας αγάπης τών συζύγων καλείται μάλιστα να πραγματώνει και στο σω­ματικό επίπεδο ανάλογη ένωση μ\' αυτή που πετυχαίνεται στο επίπεδο των ψυχών· έτσι οι σύζυγοι οδηγούνται στην τέλεια ένωσή τους και γίνονται, σύμφωνα με τον αγιογραφικό λόγο «εις σάρκα μίαν» και ταυτόχρονα μία ψυχή και ένα πνεύμα. Η συζυγική σωφροσύνη συνεπάγεται ότι η ένωση των σωμά­των δεν είναι ούτε αυθύπαρκτη, αλλά τέλεια ολοκληρωμένη και ακολουθούμενη από την ψυχική, και ακόμη περισσότερο, από την πνευματική ένωση των συζύγων. Γράφει σχετικά ο Αγιος Βασίλειος Αγκύρας: «Επειδή γάρ ο εν ψυχή λογι­σμός τάς ψυχάς προλαβών, κατά τό φαινόμενον αναγκαίον συνήψεν, εικότως προηνωμέναις ταύταις καί η των σαρκών τών εν αίς εισιν έννομος ένωσις ηκολούθησεν. Όταν δέ τών ψυχών άλλο τήν αρχήν προθεμένων, αι σάρκες δι\' ηδονήν τά οικεία πραγματευσάμεναι, τάς εν αυταίς ψυχάς τω κατ\' αυτάς πάθει δουλευούσας ενώσωσιν, ακολούθημα τών σαρ­κός κακώς γινόμεναι αι ψυχαί, παράνομον τήν μίξιν εργάζο­νται» (Αληθής αφθορία)  
  Η συζυγική  σωφροσύνη  συνεπάγεται  εξίσου ότι ο άνθρωπος δεν κυριαρχείται από την επιθυμία και τις σεξου­αλικές παρωθήσεις ούτε ότι η ένωση των συζύγων διέπεται από αυτές. Κλήμης ο Αλεξανδρέας θέτει την εξής αρχή: [h]«Μηδέν κατ\' επιθυμίαν ποιείν»[/h] (Στρωματείς). Αυτό που πρέπει να πρυτα­νεύει στην ένωση των συζύγων δεν είναι το ένστικτο, η απρό­σωπη εκδήλωση της βιολογικής φύσης, ούτε βέβαια η επιθυ­μία, αλλά η αγάπη. Με την έννοια αυτή η συζυγική σωφροσύ­νη προϋποθέτει κάποια εγκράτεια, η οποία συνίσταται στην αυτοκυριαρχία, η οποία επιτρέπει να χαλιναγωγούμε τις ενστικτώδεις κινήσεις, να μετριάζουμε και να συγκρατούμε τις επιθυμίες και ν\' απέχουμε από κάθε λογισμό ή φαντασία που είναι δυνατόν να συνάπτεται μ\' αυτές. Για το λόγο αυτό ο Αγιος Γρηγόριος Νύσσης παραγγέλλει: «τη του γάμου λει­τουργία [...] σωφρόνως τε και μεμετρημένως κεχρήσθαι [Σ.τ.μ.: «Ημείς δέ ταύτα καί περί του γάμου γινώσκομεν, ως δείν προηγουμένην είναι τήν περί τά θεία σπουδήν τε καί επι­θυμίαν, της δέ του γάμου λειτουργίας μή υπεροράν τόν σω­φρόνως τε καί μεμετρημένως κεχρήσθαι δυνάμενον», είναι το σχετικό απόσπασμα στη συνάφειά του] [...]» (Περί παρθενίας)· ο ίδιος συνι­στά «φειδωλήν καί υπεσταλμένην» [Σ.τ.μ.: Συγκρατημένη] χρήση της επιθυμίας. Αντίστοιχα, ο Αγιος Γρηγόριος ο Θε­ολόγος υπογραμμίζει την ανάγκη να είναι ισορροπημένη η χρήση της λειτουργίας τού γάμου και ν\' αποφεύγεται η παρα­χώρηση υπερβολικού χώρου στη σάρκα [Σ.τ.μ.: Και τελικά να εστιάζουμε και να δίνουμε την προτεραιότητα σ\' αυτή]. Τούτο είναι απαραίτητο προκειμένου αφενός μεν η ένωση να μη αποτελεί απλό μέσο ικανοποίησης της επιθυμίας, αφετέ­ρου δε να είναι σεβαστά το πρόσωπο και η ελευθερία τού/τής συζύγου. Και πάλι τούτο είναι αναγκαίο ώστε ο άνθρω­πος «μή [...] όλος γένηται σαρξ καί αίμα» και να μη παύει, στη ζωή του και στο συζυγικό βίου του καθεαυτό, να δίνει τα πρωτεία στα πνευματικά (Πρβλ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΥΣΣΗΣ, Περί παρθενίας). Γιατί, παρατηρεί ο Αγιος Γρηγό­ριος Νύσσης, «κίνδυνος ου μικρός παρακρουσθέντα τόν τοι­ούτον [Σ.τ.μ.: Αναφέρεται συγκεκριμένα στον «πολλά τη ψυχή μεριζόμενον», όπως προσδιορίζει ο ίδιος ο Αγιος στην επιγραφή της συγκεκριμένης ενότητας] εν τη πείρα της ηδονής μηδέν έτερον αγαθόν οιηθήναι ή το δια σαρκός μετά προσπαθείας τινός λαμβανόμενον καί αποστρέψαντα πα­ντελώς τόν εαυτού νουν από της τών ασωμάτων αγαθών επι­θυμίας όλον σάρκινον γενέσθαι, τό εν τούτοις ηδύ διά παντός τρόπου θηρεύοντα, ως «φιλήδονον αυτόν μάλλον είναι ή φιλόθεον» (Β\' Τιμ. 3, 4)». Ιδιαίτερα επίφοβη είναι η δύναμη της συνήθειας που προσκολλάει τον άνθρωπο στην ηδονή, σημειώνει ο Αγιος Γρηγόριος Νύσσης· υπενθυμίζει μάλιστα το παράδειγμα πολλών ανθρώπων, τους οποίους «ημείς εγνωρίσαμεν εραστάς μάλιστα της σωφροσύνης ευθύς παρά τήν πρώτην ηλικίαν φανέντας, αρχήν δε ρυπαρού βίου ποιησαμένους τήν δοκούσαν έννομόν τε καί συγκεχωρημένην τών ηδονών μετουσίαν. Επειδή γάρ άπαξ τήν τοιαύτην παρεδέξαντο πείραν [...] όλον προς ταύτα τό επιθυμητικόν μεταστρέψαντες καί τήν ορμήν τής διανοίας από των θειοτέρων προς τά ταπεινά καί υλώδη μετοχετεύσαντες πολλήν εν εαυτοίς τήν ευρυχωρίαν τοις πάθεσιν ήνοιξαν, ως παντελώς τής επί τά άνω φοράς λήξαι καί αποξηρανθήναι τήν επιθυμίαν, όλην προς τά πάθη μεταρρυείσαν» (Περί παρθενίας). Να γιατί δίνει τον εξής κανό­να: [h]«Ημείς δε ταύτα καί περί τού γάμου γινώσκομεν, ως δειν προηγουμένην είναι τήν περί τά θεία σπουδήν τε καί επιθυ­μίαν»[/h] (Περί παρθενίας). [Βλέπε \"Η Θεραπευτική των Πνευματικών Νοσημάτων, Εισαγωγή στην ασκητική παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας: Η θεραπευτική της πορνείας: Η εγκράτεια και η σωφροσύνη. Β\' Μέρος: Η σωφροσύνη στο γάμο (Jean Claude Larchet)]
 Σύσσωμος η παράδοση της Εκκλησίας υπερασπίσθηκε μέχρις εσχάτων την φυσικότητα της εν τω μυστηρίω του γάμου \"ομιλίας\" (αυτόν τον όρο χρησιμοποιούν οι Πατέρες της Στ\' Οικουμενικής Συνόδου για να εκφράσουν την σεξουαλική ένωση [κανών ιγ\']) μεταξύ ανδρός και γυναικός.

 Η ηδονή δεν είναι δαιμονική αυτή καθ\'εαυτήν αλλά οι πλείστοι των ανθρώπων την χρησιμοποιούν δαιμονικά και την μετατρέπουν σε νόσο.
 Ουδέποτε ισχυρήσθηκα ότι η ηδονή είναι νόσος από μόνη της αλλά από την σκοπιά που την χρησιμοποιούν οι Πατέρες, δηλαδή όταν αυτή γίνεται αυτοσκοπός.  Και ακριβώς για να μην παρεξηγηθώ επειδή χρησιμοποιώ το ένα σκέλος υποσχέθηκα ότι αργότερα (λόγω κούρασης) θα ασχοληθώ κι με τό άλλο.
  Οι θέλοντες Χριστόν χωρίς στενήν και τεθλιμμένην οδόν και ανάγκην εκουσίας σταυρώσεως, δημιουργούν θεολογίαν της φαντασίας τους, αγνοούντες συνειδητώς ή υποσυνειδήτως το γεγονώς ότι είς όστις δεν είναι τουλάχιστον είς την κατάστασιν του φωτισμού, και ως εκ τούτου ουχί ακόμη μέλοι του σώματος του Χριστού και του \"βασιλείου ιερτεύματος\", πρέπει εξ\'ανάγκης (και οφείλουν) να εξαρτώνται από εκείνους που είναι είς την κατάστασιν αυτή, τους Πατέρες δηλαδή.  
   Οιοσδήποτε συνεπής, με τον εαυτό του και με τους συνανθρώπους του, άνθρωπος υποδεικνύει τα λάθη του άλλου έχοντας το κατά δύναμιν σοβαρά και επιστημονικά επιχειρήματα και δεν χρησιμοποιεί ουδέποτε γενικότητες και τότε είναι υποχρεωμένος ο διαπράξας το λάθος να παραδεχθεί το σφάλμα του και να δεχθεί διόρθωσιν. Διαφορετικά εκείνος ο οποίος \"καταγγέλει\" τον άλλον για πράγματα που απλώς δεν του \"αρέσουν\", χωρίς υπόδειξη και τεκμηρίωση δεικνύει ότι δεν έκανε τίποτε άλλο παρά μία επιφανειακή προσέγγιση η οποία απλώς τον εκθέτει.

(ίσως να συνεχιστεί)

Υ.Γ Τα γραφόμενα της δημοσιεύσεως αυτής δεν αναφέρονται σε κανέναν προσωπικά. Αλλά γίνονται με αφορμή του τρόπου των γραφομένων της Ξένιας.  [/fonts]