Όταν ένας άνθρωπος φεύγει...

[Ξένια]

Θα ήθελα τη γνώμη σας πάνω σε ένα θέμα που με έχει απασχολήσει αρκετές φορές.
Πολλές φορές οι άνθρωποι κάνουν λάθη και δείχνουν προς τα έξω μια πολύ άσχημη εικόνα...
Και βλέπουμε πχ να αντιδρούν οι άνθρωποι με τη συμπεριφορά και τον τρόπο ζωής κάποιου, να του
αποδίδουν χαρακτηρισμούς, να τσακώνονται πιθανόν μαζί του ή και να φτάνουν στο σημείο να μην
θέλουν να επικοινωνούν πολλές φορές μαζί του.
Όταν όμως αυτός ο άνθρωπος φεύγει από τη ζωή και οι άλλοι μαθαίνουν το νέο αυτο,
τον βλέπουν με εντελώς διαφορετικό πνεύμα.. Λυπούνται που εφυγε και δείχνουν
μια απίστευτη ευσπλαχνία τις περισσότερες φορές!!!
Και αναρρωτιέμαι, αν οι άνθρωποι που, όπως και ναχει, άνθρωποι είναι, με πάθη και αδυναμίες, καταφέρνουν να δείχνουν τόση ευσπλαχνία,
κατανόηση και συγχωρητικότητα, πόσο περισσότερος σπλαχνικός θα πρέπει να είναι ο Χριστός μας ειδικά εκείνη τη στιγμή που ο άνθρωπος που έφυγε
είναι έτοιμος να ανοίξει μια από τις δύο πόρτες του ουρανού. Δηλαδή με μπερδεύει λίγο αυτό, γιατί σύμφωνα με αυτή τη λογική κανονικάο Χριστός
είναι τόσο σπλαχνικός που δε θα μπορεί να αποδεχτεί να πάει κάποιος μακριά Του... Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τί θέλω να πω...

[diabaths]

O Χριστός νομίζω είναι τόσο σπλαχνικός που δεν μπορει να αποδεχτεί κάποιος να παει μακριά του. Και ο άνθρωπος όμως είναι ελέυθερος (εν μέρη κατα τη γνώμη μου) να αποφασίσει κατα την διάρκεια της ζωής του που θέλει να ανήκει. Επομένως απο τη στιγμή που ο Θεός εκτος απο σπλαχνικός έιναι  και δίκαιος δεν μπορει να αφήσει την σπλαχνικότητα του, να επηρεάσει την ελευθερία του ατόμου και να τον σώσει παρα τη θέληση του. Βέβαια οι χαμένες ψυχές τον στενοχωρούν (με την ανθρώπινη έννοια γιατι δεν ξέρω αν μπορει η λέξη στενοχώρια να αποδωθει στο Θεο).
Πάντως προσωπικά πιστεύω οτι ο Θεός έιναι παραπάνω φιλεύσπλαχνος απο δίκαιος. Μου εχει μείνει απο τα Θρησκευτικά δεν θυμάμαι πιας τάξης ένα παράδειγμα. Θα το αναφέρω σύντομα και οποιοι είναι ποιο κοντα στο σχολείο και το θυμουνται καλύτερα ας διορθώσουν.
\"Ηταν λεέι κάποτε μια γυναίκα η οποία δεν την ενδιέφερε και πολύ να είναι κοντά στον Χριστό. Οταν λοιπόν πέθανε ήρθε ο διάβολος να πάρει την ψυχή της και την έριξε σε μια λίμνη οπου υπήρχαν και οι άλλες ψυχές που έιχε πάρει. Αυτή η γυναίκα έιχε κανει κάποτε μία καλη πραξη στη ζωή της: είχε δώσει ένα πρασο σε κάποια γειτόνισσα της που δεν έιχε. Ο Χριστός λοιπον που στενοχωριόταν για την απώλεια της ψυχής της λέει σε έναν άγγελο. Πάρε αυτο το πράσο που είχε δώσει και πήγαινε τράβηξέ την απο λίμνη αυτη και φέρτη στον παραδεισο. Πηγαίνει ο άγγελος λοιπόν τις δίνει το πράσσο, πιάνεται αυτή και αρχίζει να ανεβαίνει. Καθως όμως ανέβαινε οι υπόλοιποι που ήθελαν και αυτοι να σωθούν πιάστηκαν απο τα πόδια της για να τους τραβήξει και αυτούς ο άγγελος. Τότε αυτή αρχιζε να τινάζει τα πόδια και να φωνάζει: Φύγετε δεν θα αντέξει το πράσσο και θα σπάσει. Εμένα ήρθε να πάρει ο άγγελος όχι εσάς. Με το που λέει αυτα τα λόγια το πράσσο σπάει, πεφτει ξανα στη λίμνη και ο άγγελος φεύγει απογοητευμένος.\"
Λίγο παιδική η ιστορία αλλα νομίζω θέλει να δέιξει την ευσπλαχνία του θεου.


Υ.Γ.1 Δε θυμάμαι αν ήταν πράσσο η κρεμμύδι......
Υ.Γ.2 Xenia δεν έιμαι σίγουρος αν καταλαβα τι λές.

[Ratsas]

Πράγματι ο Θεός είναι τόσο σπλαχνικός

\"που δε θα μπορεί να αποδεχτεί να πάει κάποιος μακριά Του...\"

Όμως εμείς είμαστε ελεύθεροι στην αγάπη Του, να Του κλείσουμε την πόρτα. Αυτήν την πόρτα που έχει \"χερούλι\" μόνο απ\' την πλευρά μας. Προσωπικά έτσι το καταλαβαίνω: Ο Θεός είναι υπερβολικά σπλαχνικός(ένα βήμα αν κάνουμε προς Αυτόν, 10 θα κάνει προς εμάς), μέχρι το σημείο που Του επιτρέπουμε...

Από αυτό φαίνεται και η μεγάλη αγάπη του Θεού: το δημιούργημα βάζει όρια στον Δημιουργό του!!

[Ξένια]

Πολύ όμορφες οι σκέψεις και των δύο σας!!!!
Διαβάτη κρεμμύδι ήταν και την ξέρω την ιστοριούλα πολύ όμορφη!!!

[Μαρκήσιος de Karampa]

Μας δίνει λαβές για προβληματισμό η Xenia με τις σκέψεις της...
Πολύ καλή και διδακτική και η ιστορία του Διαβάτου....

υ.γ νομίζω ότι ήταν ραπανάκι παιδιά....

[mistral]

Όταν όμως αυτός ο άνθρωπος φεύγει από τη ζωή και οι άλλοι μαθαίνουν το νέο αυτο,
τον βλέπουν με εντελώς διαφορετικό πνεύμα.. Λυπούνται που εφυγε και δείχνουν
μια απίστευτη ευσπλαχνία τις περισσότερες φορές!!!

Απίστευτη ευσπλαχνία! Σε ποιόν;  
Προσπαθώ να κατανοήσω πως γίνεται να δείχνω «απίστευτη ευσπλαγχνία» σε έναν νεκρό..

Ας πούμε για παράδειγα ..
Φαντάζομαι τον εαυτό μου στο μνήμα κάτω απ το μάρμαρο νάχουν περάσει και κάμποσες μέρες και τα σκουλήκια νάχουν αρχίσει να τρώνε τις σάρκες μου και - για παράδειγμα - την Ξένια να μου δείχνει την «απίστευτη ευσπλαχνία» της!  Πώ πώ! Φαντάζομαι θα πάθω μεγάλη συγκίνηση να την βλέπω να με ευσπλαγχνίζεται ενώ είμαι στο  μνήμα. Θα δακρύζω απ την συγκίνηση λέμε! Και που το σκέφτομαι...:lol:
Έχω πατηθεί στο γέλιο λέμε!!!!
:mbounce:

Απίστευτη υποκρισία! λέγεται αυτό και όχι απίστευτη ευσπλαγχνία
Σαν την χήρα που έκανε την ζωή του μακαρίτη μαρτύριο και μετά κλαίει στο μνήμα του
Όχι βέβαια για τον μακαρίτη αλλά επειδή τώρα δεν θάχει ποιανού να κάνει την ζωή μαρτύριο
Δεν θα περνάει πιθανόν και η μπογιά της καθότι τα χρόνια πέρασαν.. Άστα πίκρα

Για να κάνω και μια λίγο αλλοιώτικη προσέγγιση ...
Αυτός ο οίκτος που δείχνουμε συνήθως για έναν άνθρωπο που έφυγε δεν είναι ευσπλαχνία
Είναι πιθανόν ενοχή επειδή όσο ο άνθρωπος ζούσε δεν τα βρήκαμε μαζί του και ξαφνικά συνειδητοποιούμε πως τώρα είναι αδύνατο πιά όσο και να το θέλουμε να τα βρούμε και να συγχωρεθούμε. Η συνείδηση δηλαδή ελέγχει τον άνθρωπο που δεν συγχώρεσε τον νεκρό.

Το σίγουρο είναι πως αυτή η «ευσπλαχνία» προς τον νεκρό είναι «ευσπλαχνία» προς τον εαυτό μας και μόνον! Γιατί την ώρα που βλέπουμε τον νεκρό ή τον σκεφτόμαστε μέσα μας παίρνουμε το μήνυμα ότι «και σύ εκεί θα πας». Και τότε ταπεινώνεται ο εγωϊσμός μας και γινόμαστε «φιλεύσπλαγχνοι» όχι βέβαια με τον ήδη νεκρό αλλά με τον μέλλοντα που θα είμαστε εμείς.
Δεν έχετε δεί στις κηδείες πόσο μαζεμένοι και φοβισμένοι είναι οι άνθρωποι;
Όχι βέβαια για αυτόν που έφυγε. Γι αυτόν πενθούν. Ο φόβος και το «μάζεμα» αφορά τους ζώντες
Απλά σκέφτονται τον δικό τους θάνατο και ταπεινώνονται κατανοώντας την προσωρινότητά τους

Αν λοιπόν θέλουμε να δείξουμε ευσπλαγνία ας την δείξουμε όσο ζεί ο άνθρωπος.
Μετά τον θάνατό του «είναι αργά για δάκρυα Στέλλα». Εϊναι υποκρισία
Και για να μην έχουμε ενοχές καλόν είναι να συγχωρούμε και να συγχωρούμαστε άμεσα
Όχι αύριο γιατί το αύριο μπορεί για μάς ή για τον άλλον να μην υπάρχει.

Δηλαδή με μπερδεύει λίγο αυτό, γιατί σύμφωνα με αυτή τη λογική κανονικάο Χριστός είναι τόσο σπλαχνικός που δε θα μπορεί να αποδεχτεί να πάει κάποιος μακριά Του... Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε τί θέλω να πω...

Μην μπερδεύεσαι απλό είναι το θέμα
Ο Χριστός θα μας φερθεί τόσο σπλαγχνικά όσο σπλαγχνικά φερθήκαμε και μείς φερθήκαμε στους ανθρώπους στην ζωή μας. Θυμήσου λίγο την παραβολή του φτωχού Λαζάρου που έτρωγε τα ψίχουλα του πλούσιου..

Και το ευαγγέλιο τι λέει;
...εν ώ γάρ κρίματι κρίνετε κριθήσεσθε
...εν ώ μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν (Ματθαίον 7:1)
Μην αμφιβάλλουμε .. έτσι ακριβώς θα κριθούμε!

Γι αυτό ..
«Το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσι ανθρώποις·  ο Κύριος εγγύς» (Φιλιππησίους 4:5)
Πότε όμως θα δείξουμε την επιείκεια προς τους ανθρώπους; Μετά τον θάνατό τους;
Όχι βέβαια! Όσο οι άνθρωποι βρίσκονται στην ζωή θα δείξουμε την επιεικειά μας
Και αυτό για να έχουμε και εμείς την επιείκεια του Θεού την ώρα της κρίσης μας

«Εάν γάρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο πατήρ υμίν ο ουράνιος·
εάν δε μή αφήτε τοίς ανθρώπους τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών».
(Ματθαίον 6:14-15)

Απ όλα αυτά είναι ξεκάθαρο το πόσο σπλαγχνικός θα είναι ο Χριστός μαζί μας
Όσο σπλαγνικοί είμαστε και εμείς με τους ανθρώπους! Μην αμφιβάλλουμε καθόλου..
Ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο σπλαγχνικός. Ακριβώς το ίδιο...
Άρα αν θέλουμε την ώρα της κρίσεως την απέραντη ευσπλαχνία του Χριστού
ας δείχνουμε και μείς προς τους ανθρώπους την δική μας απέραντη ευσπλαγχνία.
Όσο βέβαια βρίσκονται ακόμα εν ζωή και μέσα στο σαρκίο...

[Iaspis]

Η ελευθερία τού ανθρώπου είναι χάρισμα τής «κατ\' εικόνα» δημιουργίας του από τόν Θεό. Καί μάλιστα τό κύριο χάρισμα, μέ τό οποίο περιφρουρείτε η αφθαρσία. Καί αυτή η περιφρούρηση είναι η υπακοή στήν εντολή, η παράβαση τής οποίας, αίρει τήν ελευθερία καί οδηγεί στήν υποδούλωση από τόν θάνατο.

Δηλαδή η ελευθερία τού ανθρώπου είναι (καί πρέπει νά είναι) η δύναμη τού αυτοπεριορισμού του στά όρια τού Παραδείσου (γιατί τό δημιούργημα είναι μέν ελεύθερο αλλά όχι καί απεριχώρητο), η δύναμη τής ανθρώπινης υποχρέωσης απέναντι στόν Θεό, τό μέσο πού οδηγεί στήν ομοίωση μέ τόν Δημιουργό.

Δυστυχώς ο άνθρωπος χρησιμοποιεί τήν ελευθερία σάν δικαίωμα, καί μάλιστα εφάμαρτο, προσπαθώντας νά «γευθεί» τήν Χάρι πού τόν περιέχει, σέ ξένο τόπο... στίς αισθήσεις  του. Καί έτσι αποχωρίζεται από τόν Θεό, χάνει τήν ελευθερία του καί πεθαίνει εξαιτίας αυτού τού αποχωρισμού...

Η ευσπλαχνία τού Θεού, πού πράγματι «δέν  μπορεί να αποδεχτεί να πάει κάποιος μακριά Του», όπως είπε η Ξένια πιό πάνω, έγκειται στήν αιχμαλωσία τού θανάτου από τόν Σαρκωμένο Λόγο τού Θεού, τόν Κύριο καί Σωτήρα μας Ιησού Χριστό, πού απελευθερώνει τόν άνθρωπο από τά πάθη διά τής μετάνοιας, καί πού επαναφέρει τήν ελευθερία του, δηλαδή τήν δύναμη τού αυτοπεριορισμού του στά όρια τού νοητού πλέον Παραδείσου, πού «γεύεται» τήν Χάρι στήν πηγή της...στό πνεύμα. Καί έτσι ενώνεται μέ τό Σώμα τού Κυρίου, επανακτά τήν ελευθερία καί ανασταίνεται εξαιτίας αυτής τής ενώσεως.

Όποιος λοιπόν χρησιμοποιεί τήν ελευθερία του σάν δικαίωμα τού Θεού, είτε σάν προσωπική του  υποχρέωση απέναντι στόν Θεό,.... σώνεται!
Αντιθέτως, όποιος χρησιμοποιεί τήν ελευθερία του σάν δικαίωμα του, είτε σάν υποχρέωση τού Θεού απεναντί του ....χάνεται!

Έτσι είναι μέ τήν ελευθερία...τήν μεταχειρίζεται ο κάθε ένας μόνος του, (εξ ορισμού) γιά τόν εαυτό του. Δέν γίνεται αλλιώς...

Δηλαδή με μπερδεύει λίγο αυτό

Μήν μπερδεύσαι, ο Χριστός μάς βλέπει καί «αγωνιά» γιά τήν σωτηρία μας, γιά τήν οποία θυσιάσθηκε! Ο άνθρωπος δέν δημιουργήθηκε ελεύθερος γιά νά ζήσει, δημιουργήθηκε ελεύθερος γιά νά θεωθεί, καί όταν δέν τά καταφέρνει, απ\' τήν απόλυτη ευσπλαχνία τού Κυρίου γίνεται ελεύθερος γιά νά σωθεί απ\' τόν θάνατο!


Μέ τήν ευκαιρία τής εθνικής εορτής πού έρχεται, κοίτα πώς τό εθνικό σύνθημα τής παλιγεννεσίας είναι γνήσια θεολογικό:

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΘΑΝΑΤΟΣ

Καί εορτάζεται μαζί μέ τήν χαρμόσυνη είδηση πού απελευθέρωσε τόν άνθρωπο από τήν αιχμαλωσία τού θανάτου! Τόν Ευαγγελισμό της  Θεοτόκου μας.