Η εμπειρία τής ανυπαρξίας μας!

[Iaspis]

«ὅτι χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν.» (Ιωάνν. ιε\', 5)

Η παράβαση δέν ήταν μία αμαρτία από αυτές τίς ολέθριες αμαρτίες πού επακολούθησαν (φόνος, μοιχεία, πορνεία, ύβρις, βία, κλεψιά, διαβολή, κενοδοξία, εγωισμός, διαστροφή, αυτοκτονία.....). Ήταν η πλάνη τού «καὶ ἔσεσθε ὡς θεοί, γινώσκοντες καλὸν καὶ πονηρόν.». Η πλάνη πού τέθηκε από τόν τοποτηρητή τού κόσμου διάβολο, από αυτόν πού ζήλεψε τήν πληρότητα, όντας αρχικά  καί εκείνος μέρος της.
Τό μέρος τής πληρότητος, δέν μπορεί παρά νά ταυτίζεται σέ όλες του τίς ιδιότητες μέ τήν ίδια τήν πληρότητα, δηλαδή νά είναι καί αυτό πλήρες, καί υπαρκτό καί όμοιο μέ τό όλον, πού αποτελεί τήν πηγή του. Άρα ότι εκπίπτει από αυτήν τήν μοναδική πληρότητα, τήν ομοιογενή καί παντού ίδια καί πλήρη, χάνει αυτομάτως πλήρως τήν χάριν τής πληρότητος πού είναι καί η μοναδική ύπαρξη, καί εκπίπτει μοιραία στήν μερικότητα καί τό πλήθος, πού κατ\' αναλογίαν είναι η ανυπαρξία. Ανύπαρκτον ως πρός τήν αλήθεια, καί γι αυτό τόν λόγο πλάνη...

Καί τί, τήν πλάνη τήν εμπειρίζεται ο άνθρωπος; Ο ανύπαρκτος (πλανημένος) «υπάρχει»  δηλαδή άμεσα μέ κάποιον τρόπο, καί η αληθινή, καί μοναδική ύπαρξη, απαιτεί από αυτόν αγώνα ζωής εν Κυρίω, γιά νά γίνει εμπειρία, καί πάλι δέν γίνεται παρά μόνο μέσω τής χάριτος τού Αγίου Πνεύματος;
 
Έτσι φαίνεται! Από τήν στιγμή πού ο άνθρωπος έπεσε, μέσω τής παρακοής τού μοναδικού θελήματος, έπαψε νά θέλει, καί φυσικά καί νά είναι...Δηλαδή αφανίσθηκε στόν απροσμέτρητο κατακερματισμό, ο οποίος φθάνει στήν πλήρη αποσύνθεση ταυτοχρόνως, μέ τήν «άρση» τής πληρότητος πού είναι καί η μόνη πού υπάρχει. Άρα τό ανύπαρκτο γίνεται ταυτόσημο μέ τό πλήθος, καί επανέρχεται στήν ύπαρξη μόνον μέ ενέργερια τής πληρότητος, πού επαναφέρει τά μέρη στήν ομοιογένεια καί τήν ποιότητα τού όλου, προσδίδοντάς τους καί πάλι τίς ιδιότητες τής πληρότητας.
Δηλαδή, πιστεύω, πώς ο βίος μας αρχικά-τελικά είναι ανύπαρκτος, καί πώς υπάρχει καί πάλι μόνον μέσω τής θείας χάριτος τού Αγίου Πνεύματος, καί ποτέ από δική μας ενέργεια. Άλωστε αφού είμαστε ανύπαρκτοι, ανύπαρκτες είναι καί όλες μας οί ενέργειες, πού μοιραία έχουν τήν ιδιότητα τής κατάστασης στήν οποία περιπέσαμε, δηλαδή τής μερικότητας καί τού πλήθους τής ανυπαρξίας μας.

Γιατί καί πώς ο ανύπαρκτος άνθρωπος, εμπειρίζεται (μέχρι τού λεγόμενου θανάτου του) σέ αυτήν τήν ζωή τήν ανυπαρξία του;
Εξαιτίας τής Πρόνοιας τού Θεού!

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
«Πρόνοια είναι η φροντίδα που δείχνει ο Θεός για τα δημιουργήματα. Και ακόμη: Πρόνοια είναι η θέληση του Θεού, εξαιτίας της οποίας όλα τα όντα εκπληρώνουν τον κατάλληλο προορισμό τους. Εάν η πρόνοια είναι θέληση του Θεού, είναι εντελώς απαραίτητο όλα όσα κάνει η πρόνοια σύμφωνα με τη λογική, να γίνονται όλο και πιο ωραία και θεοπρεπή και όσο γίνεται καλύτερα».
»Και απ' αυτά που ανήκουν στην πρόνοια Του, ο Θεός άλλα τα κάνει με ευχαρίστηση και άλλα με παραχώρηση. Με ευχαρίστηση κάνει όσα αναντίρρητα είναι καλά, ενώ με παραχώρηση όσα είναι κακά».
»Πρέπει, επίσης, να γνωρίζουμε ότι η εκλογή αυτών που πρέπει να κάνουμε εξαρτάται από μας, αλλά η εκτέλεση των αγαθών είναι έργο της βοήθειας του Θεού, ο οποίος δίκαια βοηθεί αυτούς που προτιμούν το αγαθό με ορθή συνείδηση, σύμφωνα με τη δική του πρόγνωση, ενώ η τέλεση των κακών είναι αποτέλεσμα της εγκαταλείψεως του Θεού, ο οποίος, σύμφωνα με την πρόγνωσή του, δίκαια εγκαταλείπει.
Υπάρχουν δύο είδη της εγκαταλείψεως· υπάρχει δηλαδή εγκατάλειψη οικονομική και διδακτική και υπάρχει εγκατάλειψη που οδηγεί σε πλήρη απελπισία. Οικονομική και διδακτική είναι αυτή που γίνεται για διόρθωση, σωτηρία και δόξα αυτού που υποφέρει ή και για το ζήλο των άλλων και για μίμηση ή και για δόξα του Θεού. Η τέλεια όμως εγκατάλειψη γίνεται όταν,ενώ ο Θεός κάνει τα πάντα για τη σωτηρία του, ο άνθρωπος παραμένει μέ πρόθεσή του αναίσθητος και αδιόρθωτος, ή καλύτερα αθεράπευτος· τότε αφήνεται σε να χαθεί τελείως, όπως ο Ιούδας. Είθε να μας λυπηθεί ο Θεός και να μας γλυτώσει από τέτοιου είδους εγκατάλειψη».

Όταν συμβαίνει λοιπόν τέλεια εγκατάληψη, τότε παύουν όλες οι εμπειρίες τού ανύπαρκτου ανθρώπου, καί αυτός αφανίζεται. Άν δέ αυτή η τέλεια εγκατάληψη συνέβαινε ευθύς αμέσως μετά  τήν παρακοή, τότε ο αφανισμός θά ήταν άμεσος, καί ο άνθρωπος δέν θά είχε καμμία πλέον εμπειρία μετά τήν  πτώση του, καί η ανυπαρξία του θά ήταν χωρίς εμπειρίες, δηλαδή άμεση...Ο Θεός τής Αγάπης, όμως έκανε τήν πλήρους αγαθότητος καί θεοπρεπή παραχώρηση, νά μάς αφήσει παραδόξως (μάλλον ενδόξως)  νά εμπειριζόμαστε τήν ανυπαρξία μας, μέ εμφανή αγαθό σκοπό, τήν σωτηρία μας. Καί εξοικονόμησε γιά εμάς οικονομική καί διδακτική εγκατάληψη, ώστε νά μετακινήσει τήν προαιρεσή μας πρός τήν φυσική της οδό, πού είναι η πνευματική εν Κυρίω ζωή μας, μέ αποτέλεσμα νά μάς σώσει. Διότι από μόνοι μας μετά τήν ανυπαρξία μας, είναι αδύνατον νά εμπειριστούμε τήν υπαρξή, καί γιά αυτό δέν μπορούμε νά «δούμε» τόν Θεό σέ αυτήν τήν ζωή, παρά μόνον κατά παραχώρηση τής θείας οικονομίας Του, ή αλιώς μέ τήν χάριν τού Αγίου Πνεύματος. Γι αυτό ακριβώς σαρκώθηκε ο Λόγος, γιά νά μάς σώσει στρέφοντας τήν προαίρεσή μας στήν μετανοία, τήν ελπίδα, τήν πίστη καί τήν Αγάπη εν Κυρίω.
Αυτή είναι καί η πνευματική ζωή μας, τής οποίας κύριο χαρακτηριστικό είναι η προσπάθεια τής πληρότητος εν Χριστώ, μέσω τής αδελφοποίησης, συγκέντρωσης, καί ένωσης τών πάντων πού μάς αφορούν, καί μπορούμε νά δούμε, εκεί επάνω στόν Σταυρό τού μαρτυρίου. Καί είναι πρασπάθεια γιατί εμείς ως ανύπαρκτοι, μέ δώρο τήν εμπειρία τής ανυπαρξίας μας, δέν μπορούμε νά είμαστε απροσπαθείς, ούτε καί μπορούμε νά έχουμε άλλο χαρακτηριστικό τής ύπαρξης, παρά μόνον τήν σωτηρία πού είναι ενέργεια τής υπαρξης τού Θεού υπέρ μας.
Γι αυτό η εμπειρία τής ανυπαρξίας μας είναι γεμάτη αμαρτίες, καί πλάνη πού τό πνεύμα μας δέν αντιλαμβάνεται εάν δέν ελεηθεί καί παιδευθεί από τόν Θεό, καί γιά αυτόν τόν λόγο παρότι δέν υπάρχουμε περνούμε τίς περισσότερες στιγμές στήν ολοκληρωτική έπαρση τής επάρατου, καί προπαντώς ανύπαρκτης γνώμης μας. Στό ανύπαρκτο «εγώ» μας, μέ δυό λόγια.

Επειδή αρκετά φλυάρισα, δέν θέλω νά πώ τίποτα γιά τήν ελεύθερη πτώση στήν οποία μάς οδηγεί η ιδιορυθμία καί η ιδιώτευση τής ανυπαρξίας μας, δηλαδή γιά τήν πλήρη εγκατάληψη από τόν Θεό. Εξάλου τρομάζω καί πού τό σκέφτομαι!
Παραθέτω μόνο ένα κείμενο ένος μή θεολόγου (στό επάγγελμα), ενός καλιτέχνη, πού νομίζω πώς περιγράφει τέλεια τά αποτελέσματα τής εμπειρίας τού ανύπαρκτου βίου μας:

Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μιά φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου.
                                     Luigi Pirandello

ΥΓ: Τώρα βέβαια, άν τά έχω κάνει σαλάτα, συγχωρέστε με, καί άν χρειάζεται επαναφέρετέ με. Εξάλου Χριστούγεννα έρχονται, καί έχει ο Κύριος γιά όλους μας μία συγχώρηση!

[ioannis40]

Συγχωρεμένος θα πεί να χωράμε όλοι μαζί, με όλα τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του ο καθένας. Γιατί να μη χωράμε; <<ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία>>: αυτό δεν είναι το ζητούμενο; Όσο για το τελευταίο κείμενο, εμείς προσπαθούμε να γίνουμε Ορθόδοξοι, θέλω να πιστεύω, τα δυτικόφερτα νοομπλεξίματα...................τι να πώ. Ανθρωποκεντική θολούρα. Εμείς είμαστε Χριστοκεντρικοί.:flowers:

[staboz]

Υπέροχο, βαθύ και \"ανατομικό\" το κείμενο του Πιραντέλλο, Δημήτρη!

[Iaspis]

ioannis40
Συγχωρεμένος θα πεί να χωράμε όλοι μαζί,

Ναί Ιωάννη συμφωνώ. Αυτός πού ζητεί τήν συγγνώμη κτυπάει τήν πόρτα  τής Αγάπης, πού χωράει όλους, καί όλα τά  κάνει νά υπάρχουν κοινά, όπως τό λές, «ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία». Η στιγμή τής συγγνώμης έχει αγάπη, γιά όλους καί τά δέχεται όλα, καί τά ενώνει  όλα, καί δέν αφήνει τίποτα νά πάει χαμένο, γιατί σέ όλα βλέπει τόν Χριστό, καί πουθενά κάτι άλλο...  

αυτό δεν είναι το ζητούμενο;

Καί βέβαια αυτό!

[quality]

ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι η εκλογή αυτών που πρέπει να κάνουμε εξαρτάται από μας, αλλά η εκτέλεση των αγαθών είναι έργο της βοήθειας του Θεού, ο οποίος δίκαια βοηθεί αυτούς που προτιμούν το αγαθό με ορθή συνείδηση, σύμφωνα με τη δική του πρόγνωση, ενώ η τέλεση των κακών είναι αποτέλεσμα της εγκαταλείψεως του Θεού, ο οποίος, σύμφωνα με την πρόγνωσή του, δίκαια εγκαταλείπει.
Υπάρχουν δύο είδη της εγκαταλείψεως· υπάρχει δηλαδή εγκατάλειψη οικονομική και διδακτική και υπάρχει εγκατάλειψη που οδηγεί σε πλήρη απελπισία. Οικονομική και διδακτική είναι αυτή που γίνεται για διόρθωση, σωτηρία και δόξα αυτού που υποφέρει ή και για το ζήλο των άλλων και για μίμηση ή και για δόξα του Θεού. Η τέλεια όμως εγκατάλειψη γίνεται όταν,ενώ ο Θεός κάνει τα πάντα για τη σωτηρία του, ο άνθρωπος παραμένει μέ πρόθεσή του αναίσθητος και αδιόρθωτος, ή καλύτερα αθεράπευτος· τότε αφήνεται σε να χαθεί τελείως, όπως ο Ιούδας. Είθε να μας λυπηθεί ο Θεός και να μας γλυτώσει από τέτοιου είδους εγκατάλειψη».

Πολύ μεστός ο λόγος του Ιωάννη Δαμασκηνού.Είναι στιγμές που,φαντάζομαι,όλοι θα έχουμε νιώσει πως με μια φαινομενικά απλή πράξη,φανερώνεται ένα τεράστιο μεγαλείο,λες και μας ευλόγησε ο Θεός και φέραμε εις πέρας την ενέργεια αυτή.Μοιάζει τότε σαν να έπραξε αντί για μας κάποια ανώτερη δύναμη που πολλοί θα θέλαμε να μας ελέγχει σε κάθε ολίσθημα.Πραγματικά ένα ωραίο κείμενο.

Νομίζω πως η ζωή είναι μία πολύ θλιβερή φάρσα. Γιατί έχουμε μέσα μας -χωρίς να μπορούμε να ξέρουμε πως, γιατί κι από που- την ανάγκη να εξαπατούμε αδιάκοπα τον εαυτό μας, δημιουργώντας μία πραγματικότητα (μία για τον καθέναν και ποτέ την ίδια για όλους) που κάθε τόσο αποδεικνύεται ότι είναι μάταιη και φανταστική. Όταν ένας άνθρωπος ζει, ζει και δεν φαίνεται. Λοιπόν, κάντε έτσι ώστε να φαίνεται, δείξτε τον την ώρα που ζει υπό το κράτος των παθών του. Βάλτε μπροστά του έναν καθρέφτη. Τότε ή μένει κατάπληκτος από την όψη του ή στριφογυρίζει τα μάτια του για να μην δει τον εαυτό του ή έξω φρενών φτύνει την εικόνα του ή οργισμένος δίνει μία γροθιά για να την καταστρέψει. Κι αν έκλαιγε δεν μπορεί πια να κλάψει. Κι αν γελούσε δεν μπορεί πια να γελάσει άλλο. Μιά φορά, κάτι δυσάρεστο θα είναι το αποτέλεσμα. Αυτό το δυσάρεστο είναι το Θέατρό μου.
                                     Luigi Pirandello

Όσο για το Λουίτζι Πιραντέλλο,τι να πω;Τα λέει όλα εκείνος.


Ευχαριστούμε θερμά για ολόκληρο το κείμενο.

[mistral]

Χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν!
Αλλά
πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ
και
τα αδύνατα τοις ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστί
και
ούκ αδυνατίσει παρά τω Θεώ πάν ρήμα!

Όπως χωρίς Χριστό τα πάντα είναι αδύνατα
έτσι και με τον Χριστό τα πάντα είναι δυνατά!  Τα πάντα!

[Iaspis]

mistral:
έτσι και με τον Χριστό τα πάντα είναι δυνατά!  Τα πάντα!

Τά πάντα αδελφέ μου!

[ioannis40]

Mistral:  <<Όπως χωρίς Χριστό τα πάντα είναι αδύνατα
έτσι και με τον Χριστό τα πάντα είναι δυνατά!  Τα πάντα!>>
Iaspis:  <<Τά πάντα αδελφέ μου!>>

O Oρθόδοξος Χριστοκεντρισμός αυτό υπονοεί, όταν αυτός είναι βίωμα τότε η διατύπωσή του είναι η έκφραση αυτού του βιώματος. Τί μας αναγκάζει να διαλαλούμε αυτό το βίωμα και δεν αφήνουμε τον Κύριο να μας φανερώσει Αυτός <<εν δόξη, εν τη ημέρα Αυτού;>>. Σε πόσους θα φανερωθούμε; Ας Τον αφήσουμε να μας παρουσιάσει Αυτός στους Αγίους και τους Αγγέλους Του. Τότε θα μας μάθουν περισσότεροι.

[Iaspis]

Mistral:  <<Όπως χωρίς Χριστό τα πάντα είναι αδύνατα
έτσι και με τον Χριστό τα πάντα είναι δυνατά!  Τα πάντα!>>
Iaspis:  <<Τά πάντα αδελφέ μου!>>

O Oρθόδοξος Χριστοκεντρισμός αυτό υπονοεί, όταν αυτός είναι βίωμα τότε η διατύπωσή του είναι η έκφραση αυτού του βιώματος. Τί μας αναγκάζει να διαλαλούμε αυτό το βίωμα και δεν αφήνουμε τον Κύριο να μας φανερώσει Αυτός <<εν δόξη, εν τη ημέρα Αυτού;>>. Σε πόσους θα φανερωθούμε; Ας Τον αφήσουμε να μας παρουσιάσει Αυτός στους Αγίους και τους Αγγέλους Του. Τότε θα μας μάθουν περισσότεροι.

Εμένα η ολιγοπιστία μου, η οποία μέσω τής ατομικής μου προσκολήσεως στίς βιοτικές μέριμνες, καί τόν ιδιόρυθμο τρόπο καί χρόνο σκέψης, δέν μού επιτρέπουν νά βιώνω πράγματι αυτό πού αναφέρεις αδελφέ Ιωάννη, παρά μόνον σάν έκφραση μετανοίας πού εναρμονίζεται εναγωνίως μέ τόν Λόγο τής Αγίας Γραφής.
Η δέ ενέργειες τής αμαρτίας μου μέ τήν μετανοία μου είναι διαρκώς εναλασσόμενες, ούτως ώστε τό μόνο πού ελπίζω γιά μένα, είναι τό έλεος τού Κυρίου «εν τή ημέρα Αυτού», μήπως καί δούν λιγότεροι τήν ασκήμια τής ψυχής πού προκαλείται από τίς πληγές τής αμαρτίας καί τής αμαύρωσης τής εικόνας τού Θεού!

[ioannis40]

iaspis: \"Η δέ ενέργειες τής αμαρτίας μου μέ τήν μετανοία μου είναι διαρκώς εναλασσόμενες,\". Είπε κάποιος γέροντας όταν ρωτήθηκε τί κάνουν στο Μοναστήρι: \"Πέφτουμε - Σηκωνόμαστε\".
Ποία η διαφορά, και στα υπόλοιπά σου έτσι είναι η ζωή των Χριστιανών.\" μήπως καί δούν λιγότεροι τήν ασκήμια τής ψυχής πού προκαλείται...\". Αυτό δεν γίνεται όπως όλοι θα δούν το πλήθος των Αγίων έτσι και όλοι οι αμαρτωλοί θα γίνουμε ορατοί.  
Τίποτε δεν θα μας κρύψει την Ημέρα Κυρίου.
Η ζωή, - σου - μας -, αν δεν μας έχει οδηγήσει στο αυτομίσος, στην σιχαμάρα του είναι μας συγκρινόμενη με το Άγιο Είναι Του, τότε μπάζει και η αυτοκριτική καταντάει φθηνός ευσεβισμός και προκεκαλυμμένος φαρισαϊσμός.

Έχω συλλάβει τον εαυτό μου πολλές φορές να έχει τάσεις φυγής από ότι με περιβάλλει και πάλι σκέφτομαι, που να κρυφτώ απο το βλέμμα Του; πόσο βαθειά στην γή να χώσω το κεφάλι μου; Με περιβάλλει Αυτός απο παντού. Τότε αρχίζω να Τον μάχομαι εξαιτίας της αδυναμίας μου να Τον αγαπήσω. Σέ έχει πνίξει πότέ φίλε Δημήτρη η Αγάπη Του; Έχεις νοιώσει πόσο αφόρητο έιναι που σε αγαπάει και σύ όχι; Αισθάνθηκες να σε πληγώνει το δίκαιο που περιέχει το Άγιο Θέλημά του και η παραδοχή ότι το θέλημά σου σε σκοτώνει; Γνώρισες ποτέ την τρέλα που γεννιέται προσπαθώντας να κατανοήσεις τη Δικαιοσύνη Του και το Έλεός Του; Ένοιωσες ποτέ να βυθίζεσαι στην ανυπαρξία λογιζόμενος ότι το μόνο που υπάρχει είναι Αυτός και εσύ δεν υπάρχεις;    

Εγώ όχι.      

Εσύ αν ναί, τότε σωστά μιλάς για: \"σάν έκφραση μετανοίας πού εναρμονίζεται εναγωνίως μέ τόν Λόγο τής Αγίας Γραφής\".
 
Καλά χρόνια να έχουμε, που να μας οδηγήσουν, σε ενότητα πίστεως και καλήν απολογία μπρός στο φοβερό Βήμα Του. Οι άλλες ευχές, μου είναι λίγο δύσκολο να τις εκφράσω όσες έχουν σχέση με ποσότητα και τα λοιπά.

Εύχου διαπαντώς πρός τον Κύριο.

ioannis40

[Iaspis]

Είπε κάποιος γέροντας όταν ρωτήθηκε τί κάνουν στο Μοναστήρι: \"Πέφτουμε - Σηκωνόμαστε\".
Ποία η διαφορά, και στα υπόλοιπά σου έτσι είναι η ζωή των Χριστιανών.

Τήν διαφορά φίλε μου Ιωάννη τήν περιγράφεις μόνος  σου πιό κάτω, καί τό κάνεις έτσι όπως φαίνεται πώς σού ταιριάζει. Δέν δύναμαι νά διαφωνήσω μαζί σου, όμως θά τήν περιγράψω καί εγώ μέ τόν τρόπο πού ταιριάζει σέ μένα.

Τά βρέφη πέφτουν καί σηκώνονται μέχρι νά μάθουν νά βαδίζουν, καί όταν μάθουν ξεχνούν τά άλγη πού τούς προκάλεσαν οί πτώσεις. Τά  εφηβικά πεσίματα είναι ατυχήματα πού βγάζουν λίγο αίμα, κι όταν οι πληγές επουλωθούν, οί νέοι ξαναρχίζουν νά αθλούνται. Τά σοβαρά ατυχήματα νοσηλεύονται καί γεννούν αναπήρους, πού όμως ξαναρχίζουν τήν ζωή μέ πατερίτσες ή πάνω σέ αναπηρικές καρέκλες. Οί θανάσιμες πτώσεις καταλήγουν στήν εντατική μέ δανεικό οξυγόνο καί τραχειοστομίες, μέχρι νά ακουστεί η χαρμόσυνη είδηση, πώς τό διαλυμένο σώμα πήρε ανάσα καί θά ζήσει έστω καί χωρίς επαφή μέ τό περιβάλλον.

Πέφτουμε καί Σηκωνόμαστε είναι η μισή αλήθεια Ιωάννη. Η άλλη μισή είναι Σηκωνόμαστε καί Πέφτουμε καί από τότε δέν ξανασηκωνόμαστε, εκτός θαύματος. Κάπου αλλού παλιά σωστά έγραψες πώς τό θαύμα έπεται τής πίστης, καί όχι  η πίστη τού θαύματος. Όμως εγώ (γιά μένα) νομίζω πώς ούτε έπεται, ούτε προηγείται, αλλά συμβαίνουν ταυτόχρονα, σάν θαύμα τής πίστεως.
Εγώ φίλε πάσχω καί  δέν αξιώθηκα ακόμα γιά κάτι τέτοιο, γι αυτό καί η φυγή μου είναι θρασύτατα μόνιμη καί γεμάτη βρεφικά άλγη εφηβικά τραύματα σοβαρές αναπηρίες καί ανήκεστες βλάβες, καί τό βλέμα Του δέν μέ απείλησε ποτέ, ούτε καί εγώ μαζί Του πολεμώ μά μέ τόν εαυτό μου καί τόν διάβολο, καί η Αγάπη Του προσπάθησε γιά χρόνια μέχρι νά μού γίνει παρηγόρια καί νά πνίξει έστω γιά μία στιγμή τά πάθη μου, καί τό δίκαιο Θέλημά Του πληγώνει αυτά πού μέ πληγώνουν καί σκοτώνει αυτά πού μέ σκοτώνουν, καί η Δικαιοσύνη καί τό Έλεός Του απομάκρυναν τήν τραγική παράνοια πού γεννούν οί θανάσιμες διασωληνωμένες πτώσεις μου, καί τέλος η Υπαρξή του περιμένω νά γεννήσει τό θαύμα τής πίστης μου, πού είναι καί η πίστη στό θαύμα τού Θεού. Στόν Άνθρωπο  πού νικά τελικά τό μίσος καί τήν σιχαμάρα τού μισάνθρωπου καί πηγαίνει στό ένδοξο βήμα πού στεφανώνει τούς αγώνες τής πίστης του.

Στήν ευχή Ιωάννη καί πάλι θά συμφωνήσω μαζί σου, από τήν απέναντι όχθη. «Καλά ή πολλά» δέν έχει σημασία, γιατί στήν ενότητα τής πίστεως η ποσότητα μέ τήν ποιότητα ταυτίζονται!


ΥΓ: Σωστά Τίποτε δεν θα  κρύψει τήν ασκήμια τής ψυχής μας την Ημέρα τού Κυρίου, παρά μόνον ο ίδιος ο Κύριος.