Παραβολή της Τελικής Κρίσεως

[Αρτέμης]

Ιδίως αυτές τις γιορτινές μέρες ακούγεται η λέξη \'αγάπη\' όλο και περισσότερο από τα στόματα όσων δίνουν τις ευχές τους(κυρίως μέσω των ΜΜΕ).Βλέπουμε επίσης εκδηλώσεις από διαφόρους συλλόγους,οργανώσεις κτλ που προσφέρουν δώρα ή και χρηματικά ποσά σε αναξιοπαθούντες αδερφούς μας ή ιδρύματα και μου γεννάται το ερώτημα:γιατί αυτή την συμπεριφορά δεν την εφαρμόζουμε όλο τον χρόνο αλλά μόνο αυτές τις μέρες?μήπως κατήντησε εθιμοτυπικό?και έρχομαι στον τίτλο του θέματος, όπου στην παραβολή αυτή ο Κύριος μας δείχνει ξεκάθαρα τον δρόμο της σωτηρίας ο οποίος δεν είναι άλλος από την έμπρακτη αγάπη προς τον συνάνθρωπο.Δεν αναφέρει πουθενά εγκράτεια,προσευχή,νηστεία κτλ αλλά μόνο την έμπρακτη αγάπη (ελεημοσύνη,παρηγοριά,φιλοξενία).
Προς Θεού,δεν θέλω να πω ότι δεν χρειάζονται και η εγκράτεια,νηστεία,προσευχή κτλ.Απλά στην παραβολή αυτή πιστεύω πως μας φανερώνεται και το \'δια ταύτα\',το άνοιγμα δηλαδή στον συνάνθρωπο και η φροντίδα γι\'αυτόν.Το λέει και ο Παύλος στον υπέροχο ύμνο της αγάπης όπου αναφέρει(περίπου)πως \'\'..και όλες τις αρετές να έχω,αν δεν έχω αγάπη,δεν έχω τίποτε..\'\'.Αυτά

[ρωμηός]

το \'δια ταύτα\',το άνοιγμα δηλαδή στον συνάνθρωπο και η φροντίδα γι\'αυτόν.

Το χω γράψει και παλιότερα! Ο Μέγας Χρυσόστομος ανάμεσα σε τόσες πολλές ομιλίες συνεχώς έθετε το ζήτημα της ελεημοσύνης! Μόνιμα σχεδόν! Πάντα θα κατέληγε εκεί! Φυσικά έχω την αίσθηση ότι κάποιος που αληθινά και συνεχώς ευεργετεί τον συνάνθρωπό του, δεν μπορεί παρά να εξασκεί όλες τις αρετές. Το ένα φέρνει το άλλο κι όλα ξεκινούν από την \"φρόνηση\"! Το πως νοούμε τον κόσμο, τον εαυτό μας, το Θεό!

Η παραβολή της τελικής κρίσεως δείχνει το \"δια ταύτα\" ακριβώς, διότι είναι αποτέλεσμα ή ακόμα και προϋπόθεση όλων των άλλων αρετών και ιδίως της φρόνησης! Φοβερή η παραβολή. Πόσο ελάχιστοι είμαστε τελικά! Μιλάμε πολύ, κάνουμε λίγα!

[mistral]

Θα συμφωνήσω με τους προλαλήσαντες
Η δική μου σκέψη για το θέμα αυτό έχει κάπως έτσι:
Ο άνθρωπος επειδή αδυνατεί να αρθεί στο ύψος Της Εντολής της Αγάπης μετέρχεται διάφορα άλλα πράγματα για να ησυχάσει την ένοχη συνείδησή του. Επειδή μια συνείδηση που δεν ζεί και δεν αποδεικνύει έμπρακτά κάθε μέρα και κάθε ώρα και κάθε στιγμή την αγάπη προς τον πλησίον είτε με λόγο είτε με προσφορά σωματικής διακονίας είτε με προσφορά υλικών ααγαθών δεν γίνεται να είναι ήσυχη. Και ο άνθρωπος αρχίζει να της δίνει διάφορα «ηρεμιστικά» όπως να διαβάζει πολλά θρησκευτικά βιβλία, να φορτώνει το μυαλό του με διάφορα ωραία ηθικά διδάγματα - που ποτέ ή σχεδόν ποτέ δεν εφαρμόζει - να διαβάζει πολλές ακολουθίες και τα παρόμοια σαν να λέει εμμέσως πλήν σαφώς στην ένοχη συνείδησή του «εντάξει δεν βοήθησα τον τάδε ή έχω μνησικακία μέσα μου για τον δείνα κλπ αλλά όμως να! . .. διαβάζω τι γράφουν οι Άγιοι, διαβάζω και το απόδειπνο, πάω και στην εκκλησία κάθε κυριακή, και στις γιορτές, νηστεύω κιόλας....» Και έτσι αποκοιμίζει κάπως την ένοχη συνείδησή του για να μην μπεί στην διαδικασία να αγαπήσει τον πλησίον του εως εαυτόν.
Όχι ότι όλα αυτά που κάνουμε είναι λάθος - πρός Θεού! - αρκεί να μην μας κοιμίζουν και να μας εφησυχάζουν ότι έτσι εκπληρώνουμε και Την Εντολή.
Μείζων πάντων η αγάπη .

«Οι άνθρωποι ασχολούνται με το αν δακρύζουν οι εικόνες στις εκκλησίες, αν είναι θαύμα ή δεν είναι. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν οι εικόνες στον τοίχο της εκκλησίας δακρύζουν ή δεν δακρύζουν, αν είναι θαύμα ή απάτη. Εγώ είμαι σίγουρος ότι οι εικόνες του Θεού, οι ζωντανές εικόνες του Θεού δακρύζουν κάθε μέρα δίπλα μου. Υποφέρουν, ασθενούν, πεινάνε, είναι στην φυλακή, πεθαίνουν, μένουν ορφανές, δεν έχουν εργασία, και τόσα άλλα που τις κάνουν να κλαίνε. Είμαι σίγουρος ότι οι εικόνες του Θεού κλαίνε κάθε μέρα και κάθε στιγμή δίπλα μου επειδή τις βλέπω. Και γι αυτές τις ζωντανές εικόνες του Θεού σαν χριστιανός οφείλω να κάνω κάτι. Ότι δήποτε περνάει απ το χέρι μου. Να τις βοηθήσω και να απαλύνω τον πόνο τους, έστω με έναν μου λόγο αν δεν έχω κάτι περισσότερο, με ένα μου χαμόγελο, με μια ματιά μου. Με ότι μπορώ έχω χρέος να απαλύνω τον πόνο τους και να βάλω χαρά στην καρδιά τους και χαμόγελο στα χείλη τους έστω και για λίγο.  Όμως οι περισσότεροι χριστιανοί σήμερα ασχολούνται με τις εικόνες στους τοίχους της εκκλησίας και όχι με τις εικονες του Θεού που βρίσκονται δίπλα τους κάθε στιγμή. Γιατί; Επειδή το να ασχολούνται με τις εικόνες που δακρύζουν ή δεν δακρύζουν στον τοίχο της εκκλησίας δεν τους κοστίζει τίποτε, άντε το πολύ πολύ κάνα δυό ευρώ για τα κεράκια, ενώ για τις ζωντανές εικόνες του Θεού που κλαίνε κάθε στιγμή κάθε ώρα και κάθε μέρα δίπλα τους πρέπει συνεχώς κάθε στιγμή κάθε ώρα και κάθε μέρα να κάνουν κάτι. Και δεν έχουν καμμία πρόθεση να ασχοληθούν με τους «άλλους». Τους αρκούν οι εικόνες που δακρύζουν ή δεν δακρύζουν στον τοίχο της εκκλησίας»

Αυτά μου έλεγε ο φίλος μου ο Ντράγκαν - Σέρβος απ την Κράϊνα που έκανε το διδακτορικό του στην Θεολογική την Αθηνών - όταν γυρίζαμε παρέα από ένα μοναστήρι προς την Αθήνα  πριν κάποια χρόνια

Νομίζω πως ταιριάζει με το θέμα που άνοιξε ο Αρτέμης και τον ευχαριστώ που με αφορμή αυτό το θέμα ξαναθυμήθηκα τα παραπάνω και το χρέος μου ως χριστιανός προς τις ζωντανές εικόνες του Θεού που κλαίνε δίπλα μου.

[ioannis40]

Αρτέμης:  \"Δεν αναφέρει πουθενά εγκράτεια,προσευχή,νηστεία κτλ αλλά μόνο την έμπρακτη αγάπη (ελεημοσύνη,παρηγοριά,φιλοξενία).\".
   Νομίζω φίλε μου ότι: \"εγκράτεια,προσευχή,νηστεία\", είναι τα μέσα που μας προετοιμάζουν για: \"την έμπρακτη αγάπη\". Αυτά τα πράγματα εάν γίνουν για τον Κύριο τότε πάρέχουν πρός τον πλησίον: \"ελεημοσύνη,παρηγοριά,φιλοξενία\". Ο πιστός χωρίς άσκηση δεν μπορεί να εργασθεί την αρετή έμπρακτα. Το γεμάτο στομάχι μόνον τον συνάνθρωπό μας δεν μας θυμίζει, (Παραβολή πλούσιου και φτωχού Λάζαρου).

 Θανάσιμο κακό η αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. \"Να τις βοηθήσω και να απαλύνω τον πόνο τους, έστω με έναν μου λόγο\", σημειώνω ένα ελάχιστο απο τον καταιγισμό του mistral. Πόσο μεγάλο πράγμα είναι ένας γλυκός λόγος σε μια πονεμένη ψυχή γνωρίζει όποιος τον δέχθηκε στον πόνο του. Αλλά και πόσο καλό φάρμακο για την ψυχή μας είναι η καλολογία και ο έπαινος των αδελφών και πόσο μας θεραπεύει απο την καταλαλιά και μας ενώνει με τους αδελφούς.

\"Μιλάμε πολύ, κάνουμε λίγα!\" γράφει ο ρωμηός. Μιλάμε πολύ για κακά πράγματα τα οποία μετά κάνουμε πράξη αγαπητέ Παύλο, και για να κρύψουμε την ελαχιστότητά μας ο καθένας μας: \"δίνει διάφορα «ηρεμιστικά»\".

Όλα καλά σου mistral.

[Αρτέμης]

Θέλω να αναφέρω πως για να βάλεις το χέρι σου στην τσέπη να δώσεις 1,2,10 ευρώ σε ένα ζητιάνο ή κάθε μήνα να δίνεις από 50 ευρώ π.χ(ανάλογα με τα οικονομικά του καθενός φυσικά) σε κάποιο ίδρυμα ή και στο φιλόπτωχο ταμείο δεν θέλει ιδιαίτερη εγκράτεια,νηστεία και προσευχή.Είναι μια  εικόνα τόσο άμεση(π.χ ένας ταλαίπωρος στον δρόμο) που αν κάτσεις και σκεφτείς πρέπει,δεν πρέπει-το κάνει αλήθεια,δεν το κάνει αλήθεια τότε είναι που έχασες το παιχνίδι..αυτά θα τα κρίνει Άλλος..και δεν πιστεύω πως όλοι μας μετά τις σαρακοστές που περνάμε έχουμε άλλη διάθεση στο να ελεήσουμε τον πλησίον μας..Χωρίς να θέλω να το γενικεύσω,από προσωπική πείρα,το ζήτημα της ελεημοσύνης είναι αυτό που μας αφορά λιγότερο και πλέον το βλέπουμε σαν μόνο\'\'τον δίσκο της Κυριακής\'\' και καθαρίσαμε..

[Iaspis]

Η πιό επικύνδυνη γιά τήν ύπαρξή μας ειδωλολατρία είναι αυτή πού κάνει είδωλο τόν ίδιο τόν Χριστό. Καί τό δίχως άλλο, οι πιό αποτρόπαιοι ειδωλολάτρες γεννιώνται εκεί πού γεννιέται καί η πίστη, καί επίστανται...κάνοντας επιστήμη τήν Αγάπη...

«μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι».

Αρτέμη αδελφέ συμφωνώ μαζί σου καί επαυξάνω μέ κάτι πού νομίζω πώς είναι επίκαιρη ελεημοσύνη: Καί πού νά μάς ζητήσουν δανεικά κι αγύριστα....Κάλιο νά μήν φάμε 40 μέρες παρά νά δώσουμε...
Η πιό μεγάλη άσκηση αδελφέ Ιωάννη δέν είναι η πρόβα γιά τήν παράσταση...είναι η ίδια η παράσταση...

[mistral]

Όλα καλά σου mistral.

Tίποτε δεν είναι μου καλά.
Τίποτε δεν ήταν μου καλά.
Τίποτε και ποτέ εν πρόκειται να είναι μου καλά.
Αν κάτι καλό συνέβη, ειπώθηκε
ή πρόκειται να συμβεί ή να ειπωθεί αυτό είναι του Θειού!
Δικό μου δεν είναι απολύτως τίποτε και ποτέ καλό!

Υγ. 25 χρόνια τα ίδια; Βαρετό δεν καταντάει;