Πίστη και άγχος

[βίκυ]

ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ!

  ΕΝ ΜΕΣΩ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ ΣΕ ΣΧΟΛΕΙΑ Κ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ,ΕΝ ΜΕΣΩ ΤΡΕΞΙΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΜΕΡΕΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΑΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΩΩΩΩΝ ΑΛΛΩΝ ΣΥΖΗΤΗΣΕΩΝ, ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΔΕΙΓΜΑ ΑΠΙΣΤΙΑΣ?? Η΄ΑΠΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ? ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ \"ΕΛΕΓΧΘΕΙ\" Ή ΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΙ Ή ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΜΙΛΑΜΕ ΕΚ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΟΥΣ?
                                       ΤΙ ΛΕΤΕ?

[Ξένια]

Ωραίο θέμα Βίκυ! Τόσο ωραίο που θα περιμένω να διάβάσω και γω τις γνώμες των άλλων :) Διότι και μένα με μπερδεύει και ψάχνω παρόμοιες απαντήσεις... Ασ αναμένουμε λοιπόν:)

[quality]

Είναι θέμα απιστίας σίγουρα προς τον εαυτό σου.Από την άλλη,καλό θα ήταν πρώτα να γίνει ένας διαχωρισμός ανάμεσα στο \"επικοδομητικό\" άγχος,αν θέλετε,που δε σε αφήνει να εφησυχαστείς και στο άλλο το άγχος,αυτό που σε \"τρώει\" λίγο λίγο χωρίς,φαινομενικά,να έχεις περιθώριο δράσης.
Πιστεύω(ωραίο ρήμα,στέρεο,έτσι δεν είναι;)ότι σίγουρα το άγχος μπορεί να καταπολεμηθεί είτε με πιο πρακτικές μεθόδους είτε με πιο πνευματικές όπως η πίστη στον εαυτό σου και στις δυνάμεις σου αλλά και σε μια ανώτερη,κυρίως,δύναμη που έχει τον τρόπο να βάζει τα πράγματα στο δρόμο τους.Αυτή όμως η πίστη θέλει συνεχή δουλειά και δεν αποκτιέται από τη μια μέρα στην άλλη.Επίσης,ποτέ δεν πρόκειται να πετύχεις την απόλυτη απώλεια άγχους(δεν είναι κια λίγο περίεργο να πρόκειται να περάσεις από μια δοκιμασία λόγου χάρη κι εσύ να μην ανησυχείς ούτε στο ελάχιστο;)απλώς είναι διαφορετικό να αισθάνεσαι σίγουρος,μέχρι ένα σημείο,κι άλλο να νιώθεις αδύναμος κι έτοιμος να καταρρεύσεις.
Πάντως θα έλεγα ότι το άγχος αντιμετωπίζεται με τον καιρό...Εξάλλου κάποια στιγμή παθαίνεις ανοσία.:D

[mistral]

Εξάλλου κάποια στιγμή παθαίνεις ανοσία.:D

O ασφαλέστερος τρόπος για να ξεπεράσει το άγχος του κάποιος είναι ο παραπάνω
Όλοι έχουμε άγχος όταν οδηγούμε για πρώτη φορά αλλά όσο περνάει ο καιρός αυτό μειώνεται μέχρι που εξαφανίζεται
Και μετά είτε περπατάμε είτε οδηγούμε αυτοκίνητο είναι το ίδιο πράγμα - για μένα τουλάχιστον έτσι είναι.
Η ίδια λογική ισχύει και για τις περισσότερες περιπτώσεις που μας δημιουργούν άγχος
Εξαίρεση βέβαια αποτελούν κάποιες εξαιρετικά κρίσιμες για την ζωή μας καταστάσεις όπου το άγχος
δύσκολα ξεπερνιέται. Για αυτές τις πέρα απ τις ανθρώπινες δυνάμεις καταστάσεις καταφεύγουμε στον Θεό.
Όχι πως στις πιο απλές καθημερινές μας δυσκολίες δεν κάνουμε το ίδιο απλά στα δύσκολα ο Θεός είναι η μόνη λύση
ενώ στα εύκολα το παλεύουμε και λίγο μόνοι μας και αφήνουμε και τον Θεό να ασχοληθεί με σοβαρότερα θέματα.

[adriana]

Άγχος. Αυτή η λέξη πλέον ακούγεται σε καθημερινή βάση παντού(σχολείο, δουλειά και ακόμα χειρότερα μέσα στο σπίτι μας).Αναλογιστήκαμε ποτέ αράγε τι κακό μας κάνει, ακόμα και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις! Συμφωνώ με την quality οτι το \"επικοδομητικό\" άγχος σου δίνει μια ώθηση να προχωρήσεις μπροστά αλλά μήπως όμως όταν ξεπερνάμε τα όρια αυτού του τύπου άγχους παύουμε να δεχόμαστε οτι υπάρχει η πρόνοιά Του; Προσωπικά πριν λίγα χρόνια το άγχος είχε γίνει αιτία να αποκτήσω κάποιο προβλημα υγείας. Τώρα όμως προσπαθώ να το καταπολεμώ έχοντας στο μυαλό μου οτι εγώ αυτό που μπορώ να κάνω το πράττω και στην συνέχεια γνωρίζει Αυτός τι είναι το καλύτερο για μένα.

[βίκυ]

ΣΥΜΦΩΝΩΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ QUALITY ΠΕΡΙ ΤΟΥ \'ΕΠΙΚΟΔΟΜΗΤΙΚΟΥ\'ΑΓΧΟΥΣ ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΟΤΙ ΟΝΤΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΜΙΑ ΑΝΗΣΥΧΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΣΕ ΒΑΛΕΙ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΝΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΠΟΙΗΘΕΙΣ. Π.Χ ΘΑ ΗΤΑΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟ ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΘΑ ΓΡΑΨΟΥΝ,ΝΑ ΤΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΟΛΑ ΣΤΗΝ ΤΥΧΗ. ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΑ ΣΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΦΗΝΕΙ ΣΤΗ ΛΟΓΙΚΗ ΟΠΟΤΕ ΤΥΧΕΙ ΚΤΛ.
     ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΟ ΜΟΝΙΜΟ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΧΟΣ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ ΤΟΣΟ ΨΥΟΛΟΓΙΚΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΣΩΜΑΤΙΚΑ, ΟΠΩΣ ΕΘΙΞΕ ΚΑΙ Η ΑΝΔΡΙΑΝΗ, ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΤΑΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ.
   ΜΕ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΧΑΝΕΙΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ , ΧΑΝΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ, ΞΕΧΝΑΣ ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΕΙΣ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΟΥ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ.

[βίκυ]

\"Εξάλλου κάποια στιγμή παθαίνεις ανοσία\" ΧΜΜ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΙΣΧΥΣΕΙ....
\"αφήνουμε και τον Θεό να ασχοληθεί με σοβαρότερα θέματα.\" ΠΟΙΑ ΘΕΩΡΕΙΣ ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΑ ΘΕΜΑΤΑ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ Ο ΘΕΟΣ ΔΗΛΑΔΗ?

[staboz]

Καθυστερημένα σχολιάζω το πολύ σημαντικό αυτό θέμα.
Το άγχος είναι καθαρά θέμα ΑΠΙΣΤΙΑΣ! Απιστίας όχι στον εαυτό μας, αλλά στον Πατέρα μας, τον Δημιουργό μας! Εκείνον που μας βεβαίωσε ότι ασχολείται ακόμη και με τις ελάχιστες λεπτομέρειες της ζωής μας και έχει μετρημένες ώς και τις τρίχες του κεφαλιού μας!

Δεν πιστεύουμε πραγματικά, δηλαδή δεν εμπιστευόμαστε τον Δημιουργό μας, αυτή είναι η τραγωδία μας! Γι᾿ αυτό έχουμε άγχος. Και σίγουρα το άγχος δεν θεραπεύεται με καμμιά ανοσία. Μόνο με την παράδοσή μας με απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό μας, αποκτούμε εκείνη την ηρεμία και το αίσθημα ασφαλείας που έχει το παιδί στην αγκαλιά του πατέρα του!
                   Στ.

[ρωμηός]

Το άγχος είναι καθαρά θέμα ΑΠΙΣΤΙΑΣ!

Ίσως να ακούγεται κάπως υπερβολικό.  Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές και κυρίως στις μέρες βιώνουμε ένα εσωτερικό άγχος χωρίς προφανή αιτία. Άγχος που προκαλείται εσωτερικά. Εϊναι και οι κοινωνικές - οικονομικές συνθήκες που έχουν αλλάξει και οι οποίες προκαλούν ένα ανεπίγνωστο άγχος, βαθύτατα εσωτερικό. Αλλά κι αυτό, όπως και το άγχος που προκαλείται από εμφανή αίτια (εξετάσεις ή ό,τι άλλο) έγκειται ακριβώς στην αποξένωσή μας από την Πατρική αγκαλιά, με την ωραία αίσθηση που προκαλεί η ζωντάνια της εικόνας που μας περιέγραψε ο Στάμποζ. Είναι ακριβώς αυτή η καθημερινότητα που μας παρασύσει στην δίνη της λήθης του Θεού, του Παντοδυνάμου και Παναγάθου Δημιουργού μας. Είναι η αυτονόμησή μας από το θέλημα του και η ζωή μας ως αυτοεξορίστων ασώτων στην κατανάλωση της πατρικής \"ουσίας\". Είναι που ξεχάσαμε το \"πόθεν\" (ερχόμαστε) και το \"που\" (πορευόμαστε), πρόβλημα υπαρξιακό.

[quality]

Ο άνθρωπος,όπως βιώνουμε οι περισσότεροι κάθε μέρα,είναι ένα πλάσμα με συναισθήματα που πολλές φορές δεν μπορεί να ελέγξει.Ένα τέτοιο συναίσθημα είναι και το άγχος.Είναι στιγμές που δεν ελέγχεται.Το να σκέφτεσαι θετικά και με πίστη σε μια υπέρτατη δύναμη που ονομάζεται Θεός δε συνεπάγεται και απώλεια του άγχους(έχετε στα υπόψη ότι κάνω λόγο για ένα άγχος όχι καταστροφικό και με σοβαρές συνέπειες αλλά γι\'αυτό το άγχος που εμφανίζεται ως ένα ζιζάνιο κι ενοχλεί λιγάκι το μυαλό).Είναι,για μένα,και θέμα προσωπικότητας και χαρακτήρα το πώς θα αντιμετωπίσεις μια δοκιμασία,αν θα αγχωθείς ή όχι.Εξάλλου,παρά το γεγονός της πίστης,που πιάνει σημαντικό χώρο στη ζωή μου,ποτέ δε θα άφηνα τα πράγματα στην τύχη τους.Συν Αθηνά και χείρα κίνει.

Υ.Γ.:Είναι δυνατόν να ετοιμάζεσαι για μια παρουσίαση στο χώρο εργασίας σου,να μην έχεις προετοιμαστεί και να κάνεις απλώς το σταυρό σου πριν ξεκινήσει η διαδικασία;

[arhaggelos]

Δεν έχω να πω κάτι δικό μου για το αγχος, εχουν μιλήσει γι\'αυτό πολύ μεγάλοι άνθρωποι....γι\'αυτό θα παραθέσω τους λόγους τους....


«Όσο μπορείτε στις δουλειές σας καρδιά να μη δίνετε. Χέρια, μυαλό να δίνετε. Καρδιά να μη δίνετε σε χαμένα, σε άχρηστα πράγματα. Γιατί μετά πώς θα σκιρτήσει η καρδιά για το Χριστό; Όταν η καρδιά είναι στο Χριστό τότε αγιάζονται και οι δουλειές, υπάρχει και η εσωτερική ψυχική ξεκούραση συνέχεια και νιώθει κανείς την πραγματική χαρά. Να αξιοποιείτε την καρδιά σας, να μην τη σπαταλάτε.» (Γέροντος Παϊσίου Λόγοι Α΄ σ.191)


\"Μην έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας.
 Η αυτοπεποίθηση είναι εμπόδιο στη Θεία Χάρη.
 Όταν αναθέτουμε τα πάντα στο Θεό,
αυτός \"υποχρεώνεται\" να μας βοηθήσει\"
 (Γέρων Παϊσιος).


\"Η πλήρης ανάθεση της ζωής μας στο Θεό,
είναι μια λύτρωση από την ανασφάλεια που φέρνει η πίστη στο εγώ,
και μας κάνει να χαρούμε τον παράδεισο από αυτή τη ζωή\"  
 (Γέρων Παϊσιος).


\"\'Οσο περισσότερο ζει κανείς την κοσμική ζωή,
τόσο περισσότερο άγχος κερδίζει.
 Μόνο κοντά στο Χριστό κανείς ξεκουράζεται
γιατί ο άνθρωπος είναι πλασμένος για το Θεό\"
(Γέρων Παϊσιος)

\"Η εμπιστοσύνη στον θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή
 που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του θεού εκεί που χρειάζονται
και την ώρα που χρειάζονται\"  
(Γέρων Παϊσιος).


"Όταν βρείς τον Χριστό, σού αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζείς παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός. Ζείς στα άστρα, στο άπειρο... Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση".
(Λόγοι του Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου)

[Ξένια]

Νομίζω πως οι πίο προετοιμασμένοι είναι και οι πιο αγχωμένοι... Αυτοί που δεν προετοιμάστηκαν για ποιο λόγο να αγχωθούν; Μήπως δεν ξέρουν το αποτέλεσμα; Εγώ πάντως από την εμπειρία μου ως φοιτήτρια κυρίως αυτό έχω συμπεράνει...

[staboz]

΄                            ΤΑ  ΑΓΚΑΘΙΑ  ΤΗΣ  ΨΥΧΗΣ

Δὲν εἴμαστε ἄπιστοι. Δὲν εἴμαστε ἀδιάφοροι. Οὔτε καὶ ἐπιπόλαιοι. Εἴμαστε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μὲ ζῆλο Θεοῦ. Τρέχουμε στὴν ᾿Εκκλησία, ἀκοῦμε τὰ κηρύγματα, ἀγωνιζόμαστε νὰ ζήσουμε ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωή.
῎Εχουμε ὅμως μιὰ ἀδυναμία. Ἀγαπᾶμε πολὺ τὸν κόσμο αὐτό. Θέλουμε καὶ στὴν ᾿Εκκλησία νὰ βρισκόμαστε καὶ τὶς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου νὰ ἀπολαμβάνουμε. ῎Επειτα ἡ καρδιά μας μαγνητίζεται ἀπὸ τὸν πλοῦτο. Δὲν χορταίνουμε ποτέ. Τρέχουμε συνεχῶς ἀπὸ τὴ μιὰ ἐργασία στὴν ἄλλη. Αὐξάνουμε τὶς ἐπιχειρήσεις μας, ἐπεκτείνουμε τὶς δραστηριότητές μας, πολλαπλασιάζουμε τὴν περιουσία μας. Τρέχουμε, ἀγωνιοῦμε, βασανιζόμαστε. Εὐθῦνες, ὑποχρεώσεις, μέριμνες, ἄγχος... πνιγόμαστε!
Πνιγόμαστε!
Πνιγόμαστε μέσα σὲ μιὰ θάλασσα μεριμνῶν καὶ ὑποχρεώσεων. Δὲν ἔχουμε χρόνο, δὲν ἔχουμε διάθεση, δὲν βρίσκουμε ἡσυχία.
Πνιγόμαστε!
῾Η καρδιὰ σιγά-σιγὰ ἀγριεύει. Τὴν γεμίζουν τὰ ἀγκάθια τῆς ἀγάπης τοῦ πλούτου, τῆς ἐπιθυμίας τῶν ἡδονῶν, καὶ οἱ μέριμνες ποὺ ἀναγκαστικὰ ἀκολουθοῦν. ῾Η ψυχὴ ἀσφυκτιᾶ, τὸ ἄγχος τὴν πνίγει, δὲν ἔχει ὀξυγόνο νὰ ἀναπνεύσει. ῎Ετσι σιγά-σιγὰ μαραίνεται. Χάνεται ἡ δροσιά της. Κιτρινίζουν τὰ φύλλα της. Τὰ ἀγκάθια αὐξάνουν ταχύτατα.
῾Η εἰκόνα τῆς ἀκανθώδους γῆς εἶναι ἴσως ἡ χαρακτηριστικότερη φωτογραφία τῆς ἐποχῆς μας. Μήπως καὶ δική μας φωτογραφία; Ἀλλά, ἂν τὰ ἀγκάθια τῶν κοσμικῶν ἐπιδιώξεων γεμίσουν τὴν ψυχή μας, ἂν τὸ ἄγχος τῶν δῆθεν ἐπειγόντων θεμάτων πνίξει τὴν ψυχή μας, κινδυνεύουμε. Τὸ τέλος θὰ εἶναι ὁ μαρασμὸς τῆς ψυχῆς.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι ἀνάγκη τὰ ἀγκάθια νὰ ξερριζωθοῦν. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξερριζώνει κανεὶς ἀγκάθια. Καὶ πληγώνεται καὶ ὑποφέρει. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Ἂν τὰ ἀφήσουμε, θὰ μᾶς πνίξουν. Ἂν τὰ ξερριζώσουμε, θὰ σωθοῦμε.
Καὶ πῶς ξερριζώνονται τὰ ἀγκάθια τῶν μεριμνῶν καὶ τοῦ ἄγχους;
Ἡ πίστη εἶναι ἐκείνη ποὺ τὰ ξερριζώνει. Ἡ πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδὴ στὴν πρόνοια καὶ τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας.
Λοιπὸν καιρὸς νὰ ξεκινήσουμε. Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά. Ἀρκεῖ νὰ τὸ ἀποφασίσουμε.

[arhaggelos]

Δείτε και τη φωνή Κυρίου της προηγούμενης Κυριακής «ΜΗ ΜΕΡΙΜΝΑΤΕ...»

[quality]

΄                            ΤΑ  ΑΓΚΑΘΙΑ  ΤΗΣ  ΨΥΧΗΣ

Δὲν εἴμαστε ἄπιστοι. Δὲν εἴμαστε ἀδιάφοροι. Οὔτε καὶ ἐπιπόλαιοι. Εἴμαστε οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι μὲ ζῆλο Θεοῦ. Τρέχουμε στὴν ᾿Εκκλησία, ἀκοῦμε τὰ κηρύγματα, ἀγωνιζόμαστε νὰ ζήσουμε ἀληθινὴ χριστιανικὴ ζωή.
῎Εχουμε ὅμως μιὰ ἀδυναμία. Ἀγαπᾶμε πολὺ τὸν κόσμο αὐτό. Θέλουμε καὶ στὴν ᾿Εκκλησία νὰ βρισκόμαστε καὶ τὶς ἡδονὲς καὶ ἀπολαύσεις τοῦ κόσμου νὰ ἀπολαμβάνουμε. ῎Επειτα ἡ καρδιά μας μαγνητίζεται ἀπὸ τὸν πλοῦτο. Δὲν χορταίνουμε ποτέ. Τρέχουμε συνεχῶς ἀπὸ τὴ μιὰ ἐργασία στὴν ἄλλη. Αὐξάνουμε τὶς ἐπιχειρήσεις μας, ἐπεκτείνουμε τὶς δραστηριότητές μας, πολλαπλασιάζουμε τὴν περιουσία μας. Τρέχουμε, ἀγωνιοῦμε, βασανιζόμαστε. Εὐθῦνες, ὑποχρεώσεις, μέριμνες, ἄγχος... πνιγόμαστε!
Πνιγόμαστε!
Πνιγόμαστε μέσα σὲ μιὰ θάλασσα μεριμνῶν καὶ ὑποχρεώσεων. Δὲν ἔχουμε χρόνο, δὲν ἔχουμε διάθεση, δὲν βρίσκουμε ἡσυχία.
Πνιγόμαστε!
῾Η καρδιὰ σιγά-σιγὰ ἀγριεύει. Τὴν γεμίζουν τὰ ἀγκάθια τῆς ἀγάπης τοῦ πλούτου, τῆς ἐπιθυμίας τῶν ἡδονῶν, καὶ οἱ μέριμνες ποὺ ἀναγκαστικὰ ἀκολουθοῦν. ῾Η ψυχὴ ἀσφυκτιᾶ, τὸ ἄγχος τὴν πνίγει, δὲν ἔχει ὀξυγόνο νὰ ἀναπνεύσει. ῎Ετσι σιγά-σιγὰ μαραίνεται. Χάνεται ἡ δροσιά της. Κιτρινίζουν τὰ φύλλα της. Τὰ ἀγκάθια αὐξάνουν ταχύτατα.
῾Η εἰκόνα τῆς ἀκανθώδους γῆς εἶναι ἴσως ἡ χαρακτηριστικότερη φωτογραφία τῆς ἐποχῆς μας. Μήπως καὶ δική μας φωτογραφία; Ἀλλά, ἂν τὰ ἀγκάθια τῶν κοσμικῶν ἐπιδιώξεων γεμίσουν τὴν ψυχή μας, ἂν τὸ ἄγχος τῶν δῆθεν ἐπειγόντων θεμάτων πνίξει τὴν ψυχή μας, κινδυνεύουμε. Τὸ τέλος θὰ εἶναι ὁ μαρασμὸς τῆς ψυχῆς.
Γι᾿ αὐτὸ τὸ λόγο εἶναι ἀνάγκη τὰ ἀγκάθια νὰ ξερριζωθοῦν. Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ ξερριζώνει κανεὶς ἀγκάθια. Καὶ πληγώνεται καὶ ὑποφέρει. Ἀλλὰ δὲν ὑπάρχει ἄλλη λύση. Ἂν τὰ ἀφήσουμε, θὰ μᾶς πνίξουν. Ἂν τὰ ξερριζώσουμε, θὰ σωθοῦμε.
Καὶ πῶς ξερριζώνονται τὰ ἀγκάθια τῶν μεριμνῶν καὶ τοῦ ἄγχους;
Ἡ πίστη εἶναι ἐκείνη ποὺ τὰ ξερριζώνει. Ἡ πίστη, ἡ ἐμπιστοσύνη δηλαδὴ στὴν πρόνοια καὶ τὴ φροντίδα τοῦ Θεοῦ ἀκόμη καὶ γιὰ τὶς λεπτομέρειες τῆς ζωῆς μας.
Λοιπὸν καιρὸς νὰ ξεκινήσουμε. Ποτὲ δὲν εἶναι ἀργά. Ἀρκεῖ νὰ τὸ ἀποφασίσουμε.

Πραγματικά ένα πάρα μα πάρα πολύ ωραίο κείμενο...Ευχαριστούμε πολύ.Το αποθήκευσα ευθύς αμέσως στα αρχεία μου!