Δημήτρη πιστεύεις στα αλήθεια ότι ο λόγος είναι για να συμφωνούμε? Και με τί να συμφωνούμε δηλαδή?
Γιατί για να συμφωνούμε πάει να πει ότι έχουμε όλοι τις ίδιες απόψεις.
Όπως ξέρεις όμως τις περισσότερες φορές οι απόψεις μας με τους γύρω μας είναι εκ διαμέτρου αντίθετες.
Πως γίνεται να συμφωνείς με μια άποψη που έρχεται να διαψεύσει τη δική σου?
Επίσης ήθελα να σε ρωτήσω Δημήτρη αν πιστεύεις ότι η συμφωνία είναι ο τρόπος προσέγγισης των πραγμάτων.
Γιατί αν θέλεις τη γνώμη μου από τη διαφωνία σχεδόν πάντα βγαίνουν οι μεγαλύτερες αλήθειες.
Αν επι παραδείγματι ένας επιστήμονας υποστηρίζει το άλφα ενώ ένας άλλος το βήτα, με βάση τις αποδείξεις και την επιχειρηματολογία του καθενός προκύπτει μια αλήθεια, προκύπτει η γνώση..
Άρα δεν θεωρώ και τόσο αφύσικο το να διαφωνούν οι άνθρωποι.
Για να μη σου πω ότι το θεωρώ πιο υγειές από τη συμφωνία κάτω από τις προυποθέσεις της αναζήτησης της αλήθειας.
Τέλος, να προσθέσω και το εξής. Είπες ότι η συμφωνία είναι ευπείθεια, υπακοή...
Εγώ θα σου πω ότι υπακοή δεν είναι σε καμία περίπτωση.
Άλλο πράγμα η συμφωνία και άλλο η υπακοή.
Υπακοή (αν κάνω λάθος διορθώστε με) σημαίνει ότι κάνω κάτι ακόμη και χωρίς να συμφωνώ,
χωρίς να θέλω δηλαδή, άσχετα αν η υπακοή γίνεται με τη θέλησή μου. Όσο για την ευπείθεια ..... απλώς δεν ξέρω αν είναι πλεονέκτημα ή μειονέκτημα...
Πολύ ωραία θέματα μού έθεσες Xenia.
Θά προσπαθήσω νά απαντήσω στίς ευθείς ερωτήσεις σου, αν καί δέν είμαι καθόλου βέβαιος ότι μπορώ νά τά καταφέρω. Πάντως σέ παρακαλώ νά λάβεις υπ όψιν σου πώς δέν θέλω νά σέ πείσω γιά τίποτα, ούτε εσένα, ούτε καί κάποιον άλλον.
Στήν αρχή (στήν κάθε αρχή)
υπήρχε ο Λόγος, πού είναι η νομοτέλεια τής δημιουργίας όλων τών πραγμάτων καί
ταυτόσημος μέ τόν Θεό. Συνεπώς ό Λόγος είναι μονοσήμαντος, χωρίς αντιθέσεις,
καί όλα έγιναν από αυτόν, καί χωρίς αυτόν τίποτε δέν έγινε από όσα έχουν γίνει. Μία τέλεια συμφωνία, μία παντελής έλειψη διαφωνίας, τό κύρος τής αιωνιότητας.
Μέσα στόν Λόγο υπήρχε ζωή, τό φώς τών ανθρώπων. Καί τό φώς φωτίζει στό σκοτάδι, όμως τό σκοτάδι δέν τό κατενίκησε. (
Κατά Ιωάννην)
Ή πρώτη καί κύρια (παραμένει κύρια) φύση τού ανθρώπου είναι φυσικά η Θεïκή, η αιώνια,άπειρη καί άφθαρτη μορφή τού Λόγου τού Θεού. Ή άλλη του φύση ή θνητή προέκυψε (καί προκύπτει) μετά από κάτι πού λέγεται πτώση. Πού; Στόν βίο (καί την βία εν γένει). Αυτή είναι η μεταβολή...Ή μεταβολή φέρνει τήν κίνηση, αυτή τήν αντίθεση, αυτή τήν φθορά, αυτή τόν θάνατο καί έτσι τελειώνει ή αιωνιότητα γιά τόν άνθρωπο. Νά πώς τό εννοώ σχηματικά σάν παράδειγμα:
Θεός/Λόγος άνθρωπος/συνείδηση
Αθάνατος θνητός
Ενότητα αντίθεση
Ομοιογένεια/ακινησία/ κατακερματισμός/κίνηση/
συμφωνία/αμετάβλητο ασυμφωνία/μεταβολή
Γνώση Γνώμη
Ή λίστα μπορεί νά γίνει ατελείωτη, καί δείχνει τήν σχέση τού Όλου μέ τό μέρος.
Μετά τήν δημιουργία καί τή πτώση ό επόμενος σταθμός στή ζωή τού ανθρώπου είναι (καί παραμένει) η μετανοία, πού οδηγεί στήν ανάσταση, δηλαδή ξανά στήν αιωνιότητα καί στόν χαρακτήρα τού Οντος καί τού Λόγου. Έτσι ο άνθρωπος πλησιάζει τόν Θεό, η συνείδηση τόν Λόγο (Προσευχή), ο θνητός άνθρωπος ζεί αθάνατες στιγμές κοινωνίας μέ τό «πρόσωπο» του Θεού διά τής οικοδόμησης συνόλων πού θέλουν να ομοιάσουν μέ τό Όν καί εκεί ανατέλει η ανώτερη μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας μέ τά χαρακτηριστικά τού Λόγου: Ενότητα (κοινωνία κάθε είς..), Ομοιογένεια (Εκκλησία, Οικογένεια, Μονή, Συντροφικότητα εν γένει), συμφωνία (εσωτερική πρωτίστως), καί κάθε τί πού οικοδομεί καί οδηγεί στήν Γαλήνη (τού Θεού) στήν Γνώση (Του), στήν Αγιοσύνη καί μετά θάνατον στόν «επαναπατρισμό» δηλαδή πίσω στόν Παράδεισο καί τήν αιώνιο ζωή...
Φυσικά Xenia αυτό είναι ένα πρότυπο πού μάς δώθηκε δωρεά μέσα από Άγιους αγώνες. Γιά εμάς τούς κοινούς θνητούς δέν μπορεί παρά νά αποτελέσει μία συνεχή προσπάθεια, πού πολλές φορές δέν ευοδώνεται, καί έτσι αντί γιά γνώση έχουμε γνώμες καί απόψεις (ποιές όψεις;), καί αντί νά οικοδομούμε ο ένας τόν άλλο, διαφωνούμε μεταξύ μας. Από τήν διαφωνία καί τήν αντιπαράθεση δέν βγαίνει ποτέ κανένα αγαθό. Αυτό πού περιγράφεις δέν νομίζω πώς λέγεται διαφωνία. Ο κάθε άνθρωπος (καί δεί επιστήμονας) έχει έναν τρόπο νά προσεγγίζει τά πράγματα. Αυτή η διαφορετικότητα αλληλοοικοδομείται, δέν διαφωνεί. Καί άν κάποιος αποδείξει τό τυχόν σφάλμα τού άλλου, τότε εκείνος πού έσφαλε ευεργετείται από τήν γνώση, τήν ενστερνίζεται, καί ενώνουν τά δεδομένα τους συμφωνώντας.
Γιά τήν υπακοή Xenia εγώ ίσως νά είμαι ο λιγότερο ειδικός σέ αυτήν τήν παρέα, καθώς είδα πώς υπάρχουν ακαδημαïκοί θεολόγοι στό forum (όπως π.χ. o οικοδεσπότης). Όμως επειδή τό ανέφερες άκου δύο λόγια περί υπακοής από τόν Άγιο Ιωάννη τόν Σιναïτη: «Υπακοή σημαίνει ενταφιασμός τής ιδικής μας θελήσεως καί ανάστασις τής ταπεινώσεως. Δέν αντιλέγει ο νεκρός ούτε ξεχωρίζει τά καλά από εκείνα πού τού φαίνονται ώς πονηρά.» καί πιό κάτω «Η αρχή τής νεκρώσεως καί κάποιου μέλους τού σώματος καί κάποιου θελήματος τής ψυχής φέρνει πόνο.Στό μέσον τής νεκρώσεως, άλλοτε αισθανόμεθα πόνο καί άλλοτε όχι. Καί στό τέλος επέρχεται παύσις καί αναισθησία τού πόνου. Τότε μόνο φαίνεται νά πονή καί νά υποφέρει ό ζωντανός αυτός νεκρός καί μακαρίτης, όταν βλέπει πώς κάνει τό θέλημά του».
Μπορεί ένας τέτοιος άνθρωπος νά διαφωνεί ή νά μήν θέλει;
Όσο γιά τήν ευπείθεια ίσως νά είναι θέμα τής καλής μας διάθεσης.