Βηθλεέμ...

[staboz]

Το ποίημα αυτό είχε δημοσιευτεί παλαιότερα
στο περιοδικό \"Προς την Νίκην\",
νομίζω του έτους 1983, ίσως και νωρίτερα.
Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ.
Το μεταφέρω εδώ και όχι στην ποίηση, διότι τα νοήματά του
είναι κατ᾿ εξοχήν πνευματικά και πολύ βοηθητικά
για αληθινή βίωση των Χριστουγέννων.
Την ποιήτρια τη γνωρίζω και προσωπικά.
Έχει βέβαια οικογένεια τώρα
και μένει στη Θεσσαλονίκη. Εκλεκτή ψυχή.
Το Μαργαρίτα Λαμπρινού είναι, εννοείται, ψευδώνυμο.
To 2007 στον τίτλο το προσθέτω εγώ.
Αρχικά έγραφε τη χρονολογία στην οποία δημοσιεύτηκε.

       ΒΗΘΛΕΕΜ 2007

Ήρθες αργά, πολύ αργά...
Δεν έχει τόπο η καρδιά
     να σου χαρίσει.
Ήρθαν εδώ απ᾿ το πρωί
ξένοι πολλοί περαστικοί
     κι έχει γεμίσει...

Μα στάσου... έχω μια σπηλιά
σε μια απόμερη γωνιά
     εκεί πιο πέρα.
Μπορείς για λίγο να σταθείς
μα άλλο πια μη μ᾿ ενοχλείς
     θα φτάσει η μέρα.

Νά! θα σ᾿ ανάψω εδώ φωτιά
με λίγα φρύγανα ξερά...
     μα συ δακρύζεις;
Οι ξένοι μου με καρτερούν
-δεν τους ακούς που τραγουδούν;-
     μή μ᾿ εμποδίζεις.

Πώς με κυττάς; Πώς να στο ᾿πώ;
Δεν έχω μέρος πιο καλό,
     πιο βολεμένο...
Άγνωστε, σήμερα στη γη
γιορτάζουμε το Θείο παιδί
     και δεν προφταίνω.

Ξένε, παράξενα κυττάς...
Πές μου ποιός είσαι, τί ζητάς;
     Δεν σε γνωρίζω.
Μια Βηθλεέμ μικρή, φτωχή,
σαν τότε πούχες γεννηθεί,
     λες, σου θυμίζω...

Μίλησε κι άλλο, αγνή φωνή·
να φτερουγίζει μου η ψυχή
     νοιώθω βαθιά μου·
έλα πιο μέσα, στην καρδιά
μή φεύγεις, μή... Μορφή γλυκειά
     μείνε κοντά μου...

Μαργαρίτα Λαμπρινού