Μνήμη Θεμιστοκλέους

[staboz]

.                                          Θεμιστοκλής Παπαθεμιστοκλέους

Σήμερα η εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του αγίου μάρτυρος Θεμιστοκλέους.

                                               21 Δεκεμβρίου
Μαρτύρων Ιουλιανής και των συν αυτή 500 εν Νικομήδεια (†304), Θεμιστοκλέους (†251). Οσίου Πέτρου μητροπολίτου πάσης Ρωσίας, του θαυματουργού.

Ο άγιος Θεμιστοκλής καταγόταν από τα Μύρα της Λυκίας και έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Δεκίου. Ήταν βοσκός στο επάγγελμα. Την εποχή εκείνη ο Ασκληπιός, ο διοικητής της Λυκίας, ξεκίνησε διωγμό κατά των χριστιανών και ο στόχος του ήταν να συλλάβει τον άγιο μάρτυρα Διοσκουρίδη. Ο Διοσκουρίδης όμως κατέφυγε στο όρος όπου έβοσκε ο Θεμιστοκλής τα πρόβατά του. Οι άνθρωποι του διοικητή κίνησαν και αυτοί προς το όρος όπου και συνάντησαν τον Θεμιστοκλή. Όταν ερωτήθηκε για την πίστη του δεν δίστασε ούτε στιγμή να ομολογήσει τον έναν και μοναδικό Θεό. Οι στρατιώτες ακούγοντας την ομολογία αυτή της πίστης του τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον Ασκληπιό. Παρ` όλες τις απειλές που δέχθηκε ο άγιος έμεινε ακλόνητος στην πίστη του. Αυτό εξόργισε τον Ασκληπιό και διέταξε τον βασανισμό του. Ο άγιος Θεμιστοκλής παρέδωσε το πνεύμα του κατά την διάρκεια του μαρτυρίου.
...................................................................................................................................................................................

...................................................................................................................................................................................

Θυμήθηκα, με την ευκαιρία της εορτής, ένα πρόσωπο πολύ αγαπητό σε μένα, τον θεολόγο καθηγητή μου στο Γυμνάσιο-Λύκειο της Κόνιτσας,
αείμνηστο πλέον (εδώ και 3 μήνες), Θεμιστοκλή Παπαθεμιστοκλέους, θείο του Ρωμηού (αδελφού της μητέρας του).

Αυτός ο άνθρωπος εμένα με δίδαξε πολύ. Όχι τόσο όταν τον είχα καθηγητή στο Λύκειο, όσο τα τελευταία χρόνια που ξανασυναντηθήκαμε, την περίοδο 2000-5, που ήμουν στα Ιωάννινα ως θεολόγος του Συλλόγου \"Απόστολος Παύλος\".
Στο διάστημα αυτό ο αείμνηστος καθηγητής μου, που συμμετείχε ενεργά στο έργο του \"Αποστόλου Παύλου\", μου έδειχνε τόσο σεβασμό που ακόμη δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω. Φερόταν σαν να ήταν αυτός μαθητής μου και να είχα διατελέσει εγώ καθηγητής του! Ήταν πρόθυμος να κάνει οτιδήποτε καταλάβαινε ότι χρειαζόμουν. Στεκόταν μπροστά μου σαν μικρό παιδί! Με μια διάθεση υπακοής απίστευτη!
Μπορεί και άλλοι καθηγητές να έχουν σταθεί με σεβασμό σε μαθητές τους. Αλλά θεολόγος καθηγητής σε μαθητή του που έγινε θεολόγος δεν γνωρίζω άν έχει άλλος έτσι ταπεινωθεί, τόσο πρόθυμα και τόσο φυσικά, σαν να έκανε το πιο αυτονόητο πράγμα του κόσμου.
Το θυμάμαι και τα μάτια μου βουρκώνουν.
Πραγματικά στην περίπτωσή του είδα εφαρμοσμένο τον λόγο του Χριστού μας που λέγει ότι μόνον όσοι στραφούν και γίνουν ταπεινοί και άκακοι σαν μικρά παιδιά θα μπούν στον Παράδεισο. Ακόμα και τώρα που γράφω με διατρέχει ρίγος!

Είμαι βέβαιος πως απολαμβάνει πλέον την άπειρη χαρά και ευτυχία της Βασιλείας του Θεού.

Στη μνήμη του τοποθετώ μια φωτογραφία που είχαμε βγάλει τον Αύγουστο του 2006 στο κέντρο \"Πλατανάκια\" της Κόνιτσας, σε μια συνάντηση συμμαθητών μου (απολυτήριο Λυκείου του 1970) με μερικούς καθηγητές μας.
Στο 1 ο αείμνηστος Θεμιστοκλής, στο 2 η αδελφή του, εκλεκτή καθηγήτριά μας, Βασιλική Βαταβάλη-Παπαθεμιστοκλέους, μητέρα του Ρωμηού μας.