Μνήμη Νεομάρτυρος Αγίου Ιωάννου του εκ Κονίτσης

[ρωμηός]

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
              ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ


Αριθ. Πρωτ.92                                                                  Εν Δελβινακίω τη 13η Σεπτεμβρίου 2007                              

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  118η

ΘΕΜΑ: «Μνήμη Νεομάρτυρος Αγίου Ιωάννου του εκ Κονίτσης.



Αγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
 Ιερή καύχηση αποτελεί για την ακριτική Κόνιτσα το γεγονός, ότι έχει, ανάμεσα στους Νεομάρτυρες της Τουρκοκρατίας, τον δικό της Άγιο. Αυτόν που έμεινε γνωστός στην Ιστορία ως «ο Ιωάννης ο εκ Κονίτσης και εν Αγρινίω μαρτυρήσας», στις 23 Σεπτεμβρίου του έτους 1814.
    Και είναι απόλυτα δικαιολογημένη η καύχηση της ιστορικής κωμοπόλεως. Γιατί ο Άγιος Ιωάννης, που μαρτύρησε για την πίστη του Χριστού, στην αρχή δεν ήταν ούτε Έλληνας ούτε Ορθόδοξος Χριστιανός. Τούρκος ήταν και μουσουλμάνος. Στην περίπτωσή του, όμως, βρήκε πέρα για πέρα εφαρμογή η βεβαίωση του ευαγγελικού λόγου : «Το πνεύμα όπου θέλει πνει» (Ιωάν. γ 8). Ο άνεμος, δηλαδή, φυσάει όπου θέλει. Αλλά δεν μπορεί κανείς να καταλάβη από που έρχεται και που κατευθύνεται. Έτσι ακριβώς γίνεται και με την πνοή του Αγίου Πνεύματος. Φωτίζει και θερμαίνει κάποιες καρδιές που ούτε μπορεί κανείς να τις φαντασθή. Κι' αυτές οι καρδιές - ανεξαρτήτως φυλής και έθνους - όχι απλώς θερμαίνονται, αλλά, κυριολεκτικά, πυρακτώνονται από την αγάπη του Χριστού. Παραμερίζουν τα πλούτη, την δόξα, τα αξιώματα, την φιλήδονη ζωή, ακόμη κι' αυτή την αγάπη προς τους γονείς. Προτιμούν την εκούσια φτώχεια, μιμούμενοι το παράδειγμα του Χριστού, που είπε ότι «αι αλώπεκες φωλεούς έχουσι και τα πετεινά του ουρανού κατασκηνώσεις, ο δε υιός του ανθρώπου ουκ έχει που την κεφαλήν κλίνη» (Λουκά θ  58). Οι αλεπούδες και τα πετεινά έχουν τις φωλιές τους, ο υιός του ανθρώπου, όμως, δηλαδή ο Χριστός, δεν έχει που να γείρη το κεφάλι Του.
    Κι' ακόμη : Αυτές οι καρδιές, όταν αρχίζουν να βαδίζουν στον δρόμο του Χριστού και της Εκκλησίας, δεν κοιτάνε τι και πως έζησαν τα χρόνια που βρισκόντουσαν στην άγνοια, αλλά, κρατώντας γερά το αλέτρι, βλέπουν μπροστά και προχωράνε σταθερά για την Βασιλεία των Ουρανών, όπως  ακριβώς το διεκήρυξε ο Χριστός : «Ουδείς επιβαλών την χείρα αυτού επ' άροτρον και βλέπων εις τα οπίσω εύθετός εστιν εις την βασιλείαν του Θεού» (Λουκά θ  62).
-Β-
    Αυτό, λοιπόν, συνέβη και με τον Άγιο Ιωάννη. Μουσουλμάνος ήταν κατά το θρήσκευμα. Και Τούρκος κατά το πολίτευμα. Επί πλέον δε και γιος του ξακουσμένου Σέχη της Κονίτσης, του αρχηγού δηλαδή των δερβίσηδων, των μουσουλμάνων «μοναχών». Άγνωστο για ποιό λόγο, βρέθηκε σε ηλικία 20 ετών, στο Αγρίνιο, που τότε λεγόταν Βραχώρι. Κι' εκεί του έγινε η κλήση από τον Μεγάλο Ψαρά, τον Χριστό. «Ακολούθει μοι», του είπε. Κι' ο νεαρός Χασάν (όπως λεγόταν μέχρι τότε) άνοιξε την καρδιά του στην Χάρη του Πνεύματος. Πήγε στην Ιθάκη, βαπτίσθηκε, παίρνοντας το όνομα Ιωάννης, όταν δε επέστρεψε στο Αγρίνιο νυμφεύθηκε μια ευσεβή χριστιανή κόρη κι' εργαζόταν ως αγροφύλακας (το άλλοτε αρχοντόπουλο) στον Μαχαλά, στις σημερινές Φυτείες του Αγρινίου. Ζούσε ζωή χριστιανική, ευλογημένη.
-Γ-
 Όμως ... Όμως ο καιρός της γήϊνης χαράς τελείωσε γρήγορα. Γιατί ο πατέρας του Ιωάννη, ψάχνοντας και ρωτώντας, τον βρήκε τελικά. Τον παρακάλεσε. Τον ικέτεψε. Του έταξε πολλά. Οι προσπάθειές του πήγαν στα χαμένα. Γιατί ο Ιωάννης κρατούσε σταθερά το αλέτρι κοιτάζοντας μόνο μπροστά. Κι' όταν ωδηγήθηκε στο δικαστήριο και η ποινή που του επιβλήθηκε ήταν ο θάνατος, ο γενναίος αθλητής της πίστεως άκουγε μόνο την φωνή του Χριστού, που του έλεγε : «Γίνου πιστός άχρι θανάτου, και δώσω σοι τον στέφανον της ζωής» (Αποκ. Β΄  10). Έτσι, μετά από λίγο, το κεφάλι του έπεφτε κάτω από το σπαθί του δημίου, εκεί που σήμερα είναι το παρεκκλήσιό του, δίπλα σχεδόν στον μεγαλοπρεπή Ναό του Αγίου Δημητρίου στο Αγρίνιο. Ήταν η 23η Σεπτεμβρίου του 1814. Στον Ουρανό, τώρα, γινόταν όχι απλώς χαρά, αλλά πανηγύρι. Οι αρχαίοι και οι νεώτεροι μάρτυρες, αλλά και οι Νεομάρτυρες, με επί κεφαλής τον Εθνομάρτυρα και Ισαπόστολο Κοσμά τον Αιτωλό, υποδέχονταν τον αθλητή του Χριστού «περιβεβλημένοι στολάς λευκάς, και φοίνικες εν ταις χερσίν αυτών» και κράζοντας «φωνή μεγάλη λέγοντες • η σωτηρία τω Θεώ ημών τω καθημένω επί του θρόνου και τω αρνίω» (Αποκ. ζ  9-10). «Δια τούτο ευφραίνεσθε ουρανοί και οι εν αυτοίς σκηνούντες»     (Αποκ. ιβ΄  12).
-Δ-
 Χαρά, λοιπόν, στον Ουρανό, αλλά και στην ακριτική Κόνιτσα, χαρά και πανηγύρι. Γιορτάζει ο Άγιος Ιωάννης, ο συμπολίτης μας, ο οποίος με το ιερό λείψανό του, που κατέχουμε σαν τον πιο πολύτιμο θησαυρό, μας ευλογεί, μας αγιάζει, και μας προσκαλεί στις λατρευτικές εκδηλώσεις, οι οποίες θα λάβουν χώρα κατά το ακόλουθο Πρόγραμμα :
    Α)  Την παραμονή της εορτής, Σάββατο, 22 Σεπτεμβρίου 2007, στις 7 μ.μ., θα ψαλή Μέγας Εσπερινός, με αρτοκλασία.
    Β) Την κυριώνυμη ημέρα, Κυριακή, 23 Σεπτεμβρίου 2007, στις 8 το πρωί, θα σημάνη η δεύτερη καμπάνα και θα αρχίσουν οι «Καταβασίες». Στην συνέχεια θα ολοκληρωθή ο Όρθρος και θα τελεσθή αρχιερατική Θεία Λειτουργία.
Τόσον ο Εσπερινός όσον και η Θεία Λειτουργία θα τελεσθούν στον Ιερό Ναό του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, εν μονοεκκλησία.
 Θα σας περιμένω με πολλή χαρά. Χρόνια πολλά σε όλους, άγια, πνευματικά, αγωνιστικά.

Διάπυρος προς Χριστόν ευχέτης
     
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης   Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ