Δόξα και θρίαμβος του Σταυρού

[staboz]

.                                                                ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

Ἦταν ἐποχὴ ἐπαναστατική. Ὁ κόσμος εἶχε ἀλλάξει ριζικά, εἶχε συντελεστῆ κοσμογονία: Μὲ μιὰ ἀσύλληπτα μεγάλη κίνησι τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου τὸ κέντρο τῆς ἀπέραντης αὐτοκρατορίας εἶχε μεταφερθῆ στὴ νέα πρωτεύουσα, τὴν Κωνσταντινούπολι. Ἡ Ἐκκλησία μόλις τότε ἔβγαινε ἀπὸ τὶς κατακόμβες, ἐκεῖ ποὺ ἐπὶ αἰῶνες ἦταν κρυμμένη μέσα στὰ σπλάγχνα τῆς γῆς. Καὶ ἀκριβῶς αὐτὴ τὴν ἐποχὴ ἔγινε τὸ μεγάλο θαῦμα: Ἦταν 6 Μαρτίου τοῦ ἔτους 326 μ.Χ., ὅταν ἡ αὐτοκρατορία ὁλόκληρη συγκλονίστηκε ἀπὸ τὴ θαυμαστὴ εἴδησι· μέσα ἀπὸ τὰ σπλάγχνα τῆς γῆς, σὰν ἀπὸ κάποια κατακόμβη καὶ αὐτός, φανερώθηκε ὁ Τίμιος Σταυρὸς τοῦ Κυρίου, χάρις στὶς ἐπίμονες προσπάθειες τῆς ἁγίας Ἑλένης.
Τὸ γεγονὸς συνδυάστηκε αὐθόρμητα μὲ τὸν θρίαμβο τῆς πίστεως ἔπειτα ἀπὸ τοὺς αἰῶνες τῶν φρικτῶν διωγμῶν. Ἀπὸ τότε ἄρχισε νὰ ἑορτάζεται ἡ ἀνάμνησι τῆς εὑρέσεως, ἐπειδὴ δὲ συνέπιπτε σὲ περίοδο κατανύξεως καὶ πένθους, παρέμεινε μὲν ἡ τιμὴ πρὸς τὸν Σταυρὸ στὴν πλησιέστερη Κυριακή, τὴν Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, μεταφέρθηκε ὅμως ἡ ἀνάμνησι τῆς εὑρέσεως στὴν ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως, στὶς 14 Σεπτεμβρίου, ἡ ὁποία καθιερώθηκε ἀπὸ τὰ ἐγκαίνια τοῦ ναοῦ τῆς Ἀναστάσεως, ποὺ ἔγιναν τὴν 14η Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 335. Ὁ μεγαλοπρεπὴς ναὸς τῆς Ἀναστάσεως κτίστηκε καὶ αὐτὸς μὲ τὴν ἀνύστακτη φροντίδα τῆς ἁγίας Ἑλένης, προκειμένου νὰ τοποθετηθῇ ἐκεῖ ὁ Τίμιος Σταυρός. Ἀργότερα, τὸ ἔτος 626, ἡ νίκη τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου κατὰ τῶν Περσῶν καὶ ἡ ἐπαναφορὰ τοῦ Τιμίου Σταυροῦ στὴν Ἱερουσαλὴμ μετὰ ἀπὸ 14 ἔτη αἰχμαλωσίας, συνετέλεσε ὥστε ἡ ἑορτὴ τῆς Ὑψώσεως νὰ ἀποκτήσῃ παγκόσμιο χαρακτῆρα.
Δεκαεπτὰ αἰῶνες πέρασαν ἀπὸ τὴν εὕρεσι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ἡ Βυζαντινὴ αὐτοκρατορία, ποὺ εἶχε συνδέσει τὴν ἀρχή της μὲ τὴν ἐμφάνισι τοῦ σημείου τοῦ Σταυροῦ στὸν Μέγα Κωνσταντίνο καὶ στὴ συνέχεια μὲ τὴν ἀνακάλυψι τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἀπὸ τὴν ἁγία Ἑλένη, δὲν ὑπάρχει πλέον. Ταυτόχρονα ὁ κόσμος μας δείχνει νὰ ἀπομακρύνεται κάθε χρόνο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὴ σκιὰ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου καὶ νὰ παραδίδεται  μὲ τὴ θέλησί του στὶς καυστικὲς ἀκτίνες τῆς δαιμονικῆς πλάνης.
Μέσα σ' αὐτὸν τὸν κόσμο γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ θὰ ἑορτάσουμε ἐφέτος τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Ὁ ἑορτασμὸς αὐτὸς θὰ πρέπει τώρα νὰ μᾶς κινήσῃ στὸ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ βαθύτερο καὶ οὐσιαστικώτερο νόημά της ποὺ εἶναι ὁ θρίαμβος τοῦ Κυρίου διὰ τοῦ Σταυροῦ ἐπὶ τοῦ θανάτου καὶ τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων.
Θρίαμβος ὄντως! Πρωτίστως ἐπὶ τοῦ θανάτου. Γι' αὐτὸ καὶ ἐπάνω στοὺς τάφους τοποθετοῦμε τὸν Σταυρό, γιὰ νὰ φανερώσουμε ὅτι ὁ τάφος δὲν εἶναι τὸ τέλος, ὁ θάνατος εἶναι νικημένος, ἡ κυριαρχία του προσωρινὴ καὶ ἡ δύναμί του περιωρισμένη. Ὁ Σταυρὸς στοὺς τάφους διακηρύττει ὅτι ζοῦμε μὲ τὴν μεγάλη ἐλπίδα τῆς αἰωνιότητος, ὅτι βλέπουμε πέρα ἀπὸ τὸν κόσμο τοῦτο, προσδοκοῦμε ἀνάστασιν νεκρῶν. Εἶναι σύμβολο τῆς ἀναστάσεως καὶ τῆς αἰωνίου ζωῆς, διότι, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἐφραὶμ ὁ Σῦρος, «τούτῳ τῷ ἁγίῳ ὅπλῳ διέρρηξε Χριστὸς τὴν παμφάγον τοῦ ᾅδου γαστέρα» καὶ μᾶς ἐχάρισε τὴν αἰώνια ζωή.
Ταυτόχρονα ὁ Σταυρὸς τοῦ Χριστοῦ εἶναι, ὅπως ἐσημειώσαμε, σημεῖο τοῦ θριάμβου τοῦ Κυρίου ἐπὶ τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων. Πολλοὶ καὶ πρὶν καὶ μετὰ τὴ σταύρωσι τοῦ Κυρίου σταυρώθηκαν, λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, καὶ ὅμως κανέναν ἀπ' αὐτοὺς δὲν φοβοῦνται οἱ δαίμονες. Ἐνώπιον ὅμως τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου φρίττουν καὶ τρέμουν καὶ «ἀποπηδῶσι», φεύγουν μακριά «καθάπερ ἀπὸ πυρός», σὰν νὰ κινδυνεύουν ἀπὸ φωτιά.
Μπορεῖ νὰ ὑπάρχει πολὺ κακὸ στὸν κόσμο. Μπορεῖ νὰ φαίνεται ὅτι ἡ ἀσέβεια,ὁ ὑλισμὸς καὶ ἡ ἀθεΐα κυριαρχοῦν παντοῦ. Ὅμως οἱ πιστοὶ δὲν πρέπει νὰ λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι ὁ τελικὸς θρίαμβος ἀνήκει στὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας. Στὸ τέλος τοῦ μανιώδους ὑπερκοσμίου πολέμου ποὺ διεξάγεται τώρα ἡ μόνη σημαία, ποὺ θὰ κυματίσῃ θριαμβευτικά σὲ ὅλο τὸ σύμπαν, θὰ εἶναι ἡ σημαία τοῦ Σταυροῦ.
Οἱ ἀναγνῶστες αὐτῶν τῶν σκέψεων ἴσως περιμένουν τώρα νὰ καταλήξουμε μὲ μιὰ θερμὴ παρακίνησι γιὰ νὰ ἀγαπήσουμε οἱ πιστοὶ περισσότερο τὸν Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ μας. Ἐμεῖς ὅμως αὐτὴ τὴ φορὰ θὰ τοὺς παρακαλέσουμε νὰ κάνουν κάτι πιὸ ἀπλὸ καὶ εὔκολο. Νὰ ἐξετάσουν ἂν φέρουν ἐπάνω τους τὸν Σταυρό τους. Τὸν Σταυρό, ὄχι κοκκαλάκια νυχτερίδων ἢ διάφορα δῆθεν φυλαχτὰ καὶ χαϊμαλιά. Καὶ μάλιστα τὸν σταυρὸ ὡς ὅπλο κατὰ τῶν δαιμόνων, ὄχι κάτι παράξενα κατασκευάσματα σὲ ἀλλόκοτα σχήματα σταυροῦ ὡς κόσμημα. Οἱ γονεῖς ἂς τὸ κάνουν αὐτὸ καὶ γιὰ τὰ παιδιά τους. Νὰ μὴν τὰ ἀφήνουν νὰ βγαίνουν ἄοπλα στὴ ζωὴ καὶ νὰ γίνωνται ἔτσι εὔκολη λεία τῆς μανίας καὶ τοῦ μίσους τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων.
Μέσα σ' αὐτὸν τὸν ὅλο καὶ περισσότερο δαιμονοκρατούμενο κόσμο εἶναι ἀνάγκη οἱ πιστοὶ νὰ στρέφουμε τὰ βλέμματά μας μὲ θέρμη στὸν Σταυρὸ τοῦ Κυρίου. Μὲ θέρμη καὶ μὲ τὴν ἀκράδαντη πεποίθησι ὅτι στὸ τέλος ὁ Σταυρὸς τοῦ Κυρίου θὰ θριαμβεύσῃ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.

[Βασιλείου Μάριος]

:thankyou: