ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ

[GALIS]

Το να προσεύχεται κανείς και να αφοσιώνεται στο έργο της προσευχής είναι αγώνισμα.


Το να προσεύχεται κανείς και να αφοσιώνεται στο έργο της προσευχής είναι αγώνισμα.
Πρόκειται για έναν κοπιώδη αγώνα.

Όπως αναφέρει και ο γέροντας Σωφρόνιος...
..."ενίοτε η προσευχή ρέει μέσα μας σαν ισχυρός ποταμός και άλλοτε ή καρδιά μας αποβαίνει αποξηραμένη". Ό αγωνιζόμενος στο άθλημα της προσευχής χριστιανός έχει να αντιμετωπίσει ένα πλήθος εμποδίων,τα όποια ορθώνονται εμπρός του εξαιτίας του αόρατου πολέμου του διαβόλου, αλλά κι εξαιτίας της αμαρτωλότητάς του.Τα εμπόδια αυτά θα μπορούσαμε να τα αναφέρουμε ως εξής:

Η φυσική οκνηρία:
Πρόκειται για την κούραση και τον κόπο της καθημερινής μας ζωής. Συντετριμμένος ο άνθρωπος από την καθημερινή βιοπάλη, αδυνατεί να αφιερώσει χρόνο προς συγκέντρωση και προσευχή, γιατί, λέγει στον εαυτό του, η κούραση δεν του επιτρέπει την συγκέντρωση του νοός στο ταμείον του.
Ο όσιος Παλάμων, ο γέροντας του οσίου Παχωμίου, όταν έβλεπε πώς ο νεαρός υποτακτικός του νύσταζε τη νύκτα πού προσευχόταν, τον έπαιρνε κι ανέβαιναν πάνω στο γειτονικό αμμόλοφο. Κρατούσε ο καθένας τους ένα ζεμπίλι και κουβαλούσαν άμμο από το ένα μέρος στο άλλο. Τον συνήθιζε έτσι ν' αντιστέκεται στον ύπνο και να γίνεται πιο πρόθυμος στην προσευχή.

Η έλλειψη συγκέντρωσης:
Ο νους περισπάται κατά την ώρα της προσευχής σε βιοτικές μέριμνες, σε συμβάντα της ημέρας πού πέρασε ή ταξιδεύει στο μέλλον σχεδιάζοντάς το. Έτσι, ή ώρα της προσευχής είναι μία τυπική επανάληψη κάποιων αναγνωσμάτων, χωρίς νόημα και αξία. Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι πώς το τέλος της προσευχής συνοδεύεται με αισθήματα κενού.

Η προσευχή ως τυπική συνήθεια:
Πολλοί προσεύχονται για να προσεύχονται, ίσα ίσα για να "βγουν από τη σειρά", δίχως συνείδηση, δίχως περίσκεψη, δίχως να αντιλαμβάνονται το γιατί και πώς προσεύχονται.

Η εγωιστική προσευχή που περιορίζεται στο "εγώ":Πολλοί συνηθίζουν να προσεύχονται εντελώς ατομικιστικά, ζητώντας από το Θεό να τούς προφυλάσσει από κάθε κακό, υπονοώντας ότι το κακό ας βρει τούς άλλους.
Άλλοι πάλι ζητούν από το Θεό χρήματα, περιουσίες, επαγγελματική καταξίωση, έχοντας την εντύπωση πως ο Θεός δεν γνωρίζει το τι είναι καλό για την ψυχή τους, ή αντιλαμβανόμενοι την προσευχή σαν μία ανταποδοτική σχέση: "εγώ Θεέ μου σού δίνω τον χρόνο μου, εσύ να μου δώσεις όλα τα αγαθά που σου ζητάω, γιατί εγώ είμαι οπαδός σου. Κι αν μου τα δώσεις εγώ θα (συνεχίσω να σε προσκυνάω.
Αν όχι πρόσεξε Θεέ μου, μπορεί και να μη ... σου δίδω σημασία"). Ας θυμηθούμε την προσευχή τού Κολοκοτρώνη ή του Μακρυγιάννη πού είχε ως περιεχόμενο την ελευθερία του Γένους. Αγνοώντας τον εαυτό τους οι αγωνιστές προσεύχονταν για το καλό ολάκερης της πατρίδας. Αν ο Θεός έκρινε καλό ας έχαναν εκείνοι τη ζωή τους.

Η αντίληψη της προσευχής ως υποχρέωση:
Σε καμία περίπτωση δε θα πρέπει να θεωρούμε την προσευχή υποχρέωση. Αντιθέτως, πρόκειται για δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο και συνεπώς είναι δικαίωμα του ανθρώπου. Αν κανείς θέλει το αποδέχεται το δικαίωμα αυτό, αν πάλι δεν το επιθυμεί ποιός είναι ο λόγος να προσευχόμαστε έχοντας μία στρεβλή αντίληψη για την προσευχή; Βέβαια, δε θα πρέπει να αποτρέπεται ο άνθρωπος από το να προσεύχεται, όπως αυτός νομίζει. Η παραπάνω περίπτωση αφορά σε όσους ενσυνείδητα θεωρούν την προσευχή υποχρέωση. Είναι ένα θέμα προς συζήτηση με τον πνευματικό τους.

Η οίηση και η υπερηφάνεια κατά την προσευχή:
Πρόκειται για τον φαρισαϊκό τρόπο προσευχής με μεγαλαυχίες και ηχηρές κουβέντες προς εντυπωσιασμό και ημών των ιδίων αλλά και όλων των άλλων που μας ακούν και μας βλέπουν. Αλήθεια, την θέλει μια τέτοιου είδους προσευχή ο Θεός;

Οι άσεμνες σκέψεις κατά την προσευχή και οι λογισμοί:
Εδώ πρόκειται καθαρά για μεθοδεύσεις και διαβολικούς μηχανισμούς. Την ώρα της προσευχής στο μυαλό μας περνούν υβρεολόγια, ακάθαρτοι λογισμοί για εμάς, το συνάνθρωπο, τούς Αγίους μας, την Παναγία, το Θεό. Είναι ο αόρατος πόλεμος. Εδώ χρειάζεται προσοχή.
Μόλις η μολυσμένη σκέψη γίνει αντιληπτή από τη συνείδηση μας, εκεί χρειάζεται να μη δοθεί έδαφος για να αναπτυχτεί. Ο τρόπος είναι η απόλυτη συγκέντρωση στην προσευχή, η επίκληση του ονόματος του Χριστού. Εκεί θα δοθεί η μάχη. Βέβαια, για όλα τούτα οι πνευματικοί μας πατέρες και ο πνευματικός του καθενός μπορούν να μεθοδεύσουν τον αγώνα του προσευχομένου χριστιανού σε προσωπικό επίπεδο.
"Εκείνος που έχει συμμαζεμένο το νου του, όταν προσεύχεται και προσέχει σ' αυτά πού λέγει, απομακρύνει με τη φλόγα της προσευχής του τους δαίμονες", λέγει ο Όσιος Εφραίμ ο Σύρος. Εκείνος όμως που μετεωρίζεται, που σκορπίζει το νου σε ανώφελες σκέψεις, περιπαίζεται από αυτούς". Όλα τα παραπάνω εμπόδια μπορούν να ξεπεραστούν.

Με μία μόνο λέξη. ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ. Αυτό είναι το κλειδί της προσευχής. Ο γέρων Σωφρόνιος του Έσσεξ το λέγει ξεκάθαρα: "Προσευχή σημαίνει πολλές φορές να ομολογούμε στο Θεό την άθλια μας κατάσταση: αδυναμία, φόβο, ακηδία, αμφιβολία, φόβο, απόγνωση, με ένα λόγο οτιδήποτε συνδέεται με την ύπαρξή μας. Να τα ομολογούμε όλα τούτα, δίχως να επιζητούμε καλλιεπείς εκφράσεις, ούτε ακόμη κι ένα λογικό ειρμό...".

Επιλογικά: Η προσευχή στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου.

Ο σύγχρονος κόσμος μας έχει ανάγκη την προσευχή όσο τίποτε άλλο. Δε χρειάζονται διασκέψεις ηγετών για να λυθούν τα προβλήματα του κόσμου, δε χρειάζονται διεθνείς οργανισμοί για να παγιωθεί η ειρήνη, δε χρειάζονται ακόμη και κυβερνήσεις για να λυθούν τα κρατικά προβλήματα. Αυτό πού χρειάζεται πάνω από όλα είναι προσευχή προς το Θεό κι όλα τα άλλα ο Θεός θα βρει τρόπο να τα οικονομήσει προς συμφέρον της ανθρώπινης ψυχής, του δημιουργήματός του που τόσο αγαπάει.
Κι όσο κι αν απογοητευόμαστε από τις προκλήσεις των καιρών, όσο κι αν η πείνα θερίζει τον τρίτο κόσμο, όσο κι αν πεθαίνουν συνάνθρωποι μας από ασθένειες, όσο κι αν αθώοι άνθρωποι σκοτώνονται από τρομοκρατικά χτυπήματα, όσο κι αν νέες εστίες πολέμου αναφύονται καθημερινά, μία αλήθεια δεν πρέπει να ξεχνάμε: ο Θεός μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, αρκεί να του το ζητήσουμε από βάθους καρδίας και δίχως ίχνη ιδιοτέλειας.

Στα παλαιότερα χρόνια, όταν οι αγρότες αντιμετώπιζαν προβλήματα ξηρασίας έπεφταν στα γόνατα και μέχρι να τελειώσει η προσευχή τους άνοιγαν οι ουρανοί. Ο Θεός άκουγε άμεσα την προσευχή τους.
Σήμερα όμως οι «πολιτισμένοι» άνθρωποι του κόσμου τούτου δε στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ουρανό, για να ζητήσουν με ειλικρίνεια βοήθεια. Αντίθετα, πέφτουν στην παγίδα και νομίζουν πώς μόνοι τους μπορούν να λύσουν τα προβλήματα.
Το αποτέλεσμα; οι πόλεμοι συνεχίζονται, η αδικία διευρύνεται, η δυστυχία κυριαρχεί, η αλαζονεία θριαμβεύει και ο κόσμος μας ζει την παραζάλη της ασυναρτησίας, όσες αποφάσεις κι αν λαμβάνονται από τούς ισχυρούς. Για όλους τούτους τούς λόγους οι χριστιανοί πρέπει να προσεύχονται με πνεύμα αγάπης. Και η προσευχή τους να αναπληρώνει την προσευχή των συνανθρώπων μας που ξεχασμένοι στην ευτέλεια της καθημερινότητας παραμέρισαν από τη ζωή τους το Θεό.

Η προσευχή η δική μας πρέπει να είναι διπλή, τριπλή, δεκαπλή, προσευχή καρδιάς, αγάπης προς το συνάνθρωπο. Πρέπει τελικώς να είναι προσευχή αδιάλειπτη, όπως αυτή του Δαβίδ, που το πρωί βασίλευε και πολεμούσε και όλο το βράδυ το αφιέρωνε στο Θεό. Στην καρδιακή αδιάλειπτη προσευχή πρέπει να ασκηθούμε ώστε αυτή να ασκήσουμε. Και όλη ή ζωή μας θα αλλάξει για έναν και μόνο λόγο.

Ο Θεός θα δει τον αγώνα μας, θα μας αγκαλιάσει και το Πανάγιο Πνεύμα θα μας συντροφεύει. Μπορούμε και στον κόσμο να γίνουμε σκεύη χάριτος, αγιασμένες προσωπικότητες που θα δίνουμε με το παράδειγμά μας το μαρτύριο της χριστιανικής ορθοπραξίας. Κι όλα τούτα επιτυγχάνονται με τη δύναμη της προσευχής.

Έλεγε κάποιος γέροντας: "τούτα τα τέσσερα έχει ανάγκη πιότερο η ψυχή του ανθρώπου, να φοβάται την κρίση του Θεού, να μισεί την αμαρτία, να αγαπά την αρετή και να προσεύχεται αδιαλείπτως". Άλλωστε, ο χριστιανός που θυμάται να συνομιλήσει με το Θεό μόνο όταν φτάσει μια καθορισμένη ώρα της προσευχής δεν έχει ακόμη μάθει να προσεύχεται.

(Απόσπασμα από την "Ασκητική λαϊκών")
πηγή

http://proskynitis.blogspot.gr/2015/08/blog-post_63.html

[GALIS]

Με την αγάπη και τα δάκρυα μπορούμε να διορθώσουμε και τους κακούς
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος




Με την αγάπη και τα δάκρυα μπορούμε να διορθώσουμε και τους κακούς. Πόνεσε εσύ, ίσως έτσι συνέλθει και πονέσει κι εκείνος.

Θέλεις να διορθώσεις τον αδερφό σου;
Δάκρυσε, προσευχήσου στο Θεό γι΄ αυτόν, αφού τον πάρεις ιδιαιτέρως, παρακίνησε τον στο καλό, συμβούλεψε τον, παρακάλεσε τον.

Πολλοί πολλές φορές δεν ωφελήθηκαν καθόλου από τις συμβουλές,συγκινήθηκαν όμως από τα δάκρυα και την συμπάθεια.

Με την αγάπη και τα δάκρυα μπορούμε να διορθώσουμε και τους κακούς. Πόνεσε εσύ, ίσως έτσι συνέλθει και πονέσει κι εκείνος.

Όπως ακριβώς ο άρρωστος που δεν έχει όρεξη, όταν δει τον γιατρό του να τρώει φαγητό, παρακινείται κι αυτός να φάει, έτσι θα συμβεί κι εδώ, αν ο κακός σε δει να θρηνείς για την κατάσταση του, θα μαλακώσει, θα γίνει καλός και πράος άνθρωπος.

Όταν λοιπόν δεις τον αδελφό σου να είναι σκληρός και αδιάλλακτος και να μην σε προσέχει, λέγε μέσα σου «μήπως με την πάροδο του χρόνου μπορέσω να τον πείσω».

Και ο απόστολος Παύλος το ίδιο έλεγε να κάνουμε «ο δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να φιλονικεί αλλά οφείλει να είναι ήπιος και γλυκύς προς όλους και να σωφρονίζει με πραότητα τους αντιφρονούντες, μήπως κάποτε τους δώσει ο Θεός μετάνοια και οδηγηθούν στην ορθή γνώση της αλήθειας».

http://proskynitis.blogspot.gr/2015/08/blog-post_92.html

[GALIS]

Η αξιοποίηση του χρόνου μας, εξαγοραζόμενοι τον καιρό.





Οι μέρες κυλούν και χάνονται σαν ορμητικά ποτάμια και μεις μέσα στην παραζάλη των βιοτικών μεριμνών δεν καταλάβαμε πότε ήμασταν παιδιά και πότε φτάσαμε στην ηλικία που είμαστε τώρα. Και αν κοιτάξουμε πίσω μας αναρωτιόμαστε, τι κάναμε τόσα χρόνια, μήπως βρισκόμαστε στα ίδια πάθη χωρίς πρόοδο στην αρετή, ας ακούσουμε το εξαγορεζόμενοι τον καιρόν.



Λέμε να μας δώσει ο Θεός χρόνια να παντρέψω τα παιδιά να δω εγγόνια... η φύση του ανθρώπου είναι τέτοια, που και 1.000 χρόνια να ζήσει δεν του φτάνουν, πάντα θα υπάρχουν εκκρεμότητες. Πολλές φορές κρύβουμε τα πραγματικά χρόνια μας ενώ είμαστε 60 λέμε ότι είμαστε 50 ετών, τα μαλλιά μας από άσπρα που επίτηδες μας τα έδωσε ο Θεός, τα βάφουμε μύρα ή κόκκινα ή ντυνόμαστε με νεανικά ρούχα, κρυβόμαστε ψεύτικα, δεν παραδεχόμαστε ότι έχουμε λίγο χρόνο μπροστά μας.

Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν σημαίνει την αξιοποίηση του χρόνου με σκοπό τη σωτηρία μας και τη μετάνοια, δηλ. ναι μεν θα ασχοληθούμε με την εργασία μας, με την οικογένειά μας αλλά θα βρούμε χρόνο για προσευχή, εξομολόγηση, εκκλησιασμό τώρα όσο ζούμε γιατί μετά στην άλλη ζωή δεν θα μας δοθούν ούτε 2 λεπτά.

Ακόμα και ο σκλάβος και φυλακισμένος ας μη τεμπελιάζει στα πνευματικά λέγοντας, εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ας μετανοεί και ας προσεύχεται από το πρωί ως το βράδυ στο σκοτεινό κελί του και αυτό θα του το μετρήσει ο Θεός το ίδιο με εκείνον που έχτιζε εκκλησίες με τον πλούτο του. Ο Θεός βλέπει τις συνθήκες του καθενός και ζητά ανάλογα από τον καθένα να πράξει. Έτσι ο χρόνος για άλλους γίνεται σέλλα και για άλλους αναβάτης. Σε άλλους δίνει φτερά ενώ τους παράφρονες τους καταστρέφει. Αγ. Νικολάου Μελιβίροβιτς.

Παρατηρούμε τον κόσμο από την μία πνιγμένο σε φροντίδες και από την άλλη να σκοτώνει την ώρα του στην T. V. – κουτσομπολιό – τάβλι και για προσευχή ή μελέτη πνευματική να μην έχει 10 λεπτά την ημέρα. Είπα σε 2 μητέρες, πάρτε αυτά τα βιβλία να διαβάσετε, που να βρούμε χρόνο με μωρό... Η Αγία Περπετούα ήταν 22 χρονών νιόπαντρη, με ένα μωρό, από πλούσια οικογένεια, την κατήγγειλαν οι ειδωλολάτρες στο δικαστή επειδή ήταν χριστιανή, οι γονείς της έπεσαν στα πόδια της, λυπήσου μας τι πας να κάνεις τρελάθηκες, αρνήσου για λίγο της είπε ο δικαστής (επειδή ο πατέρας της είχε αξίωμα) δεν δέχτηκε, πήγε ο άντρας της, της πήγαν το παιδί της 2 χρονών και δεν αρνήθηκε το Χριστό, προτίμησε το μαρτύριο, υπερέβη τους φυσικούς νόμους ανάμεσα στην αιωνιότητα και τους συγγενείς, ιεράρχησε τις σχέσεις οικογένεια – Θεός, εξαγόρασε τον καιρό για να κερδίσει την αιωνιότητα.





Πάνω από όλες τις υποθέσεις μας να είναι η σωτηρία της ψυχής μας. Και αν κερδίσουμε τον κόσμο όλο και ζημιωθούμε την ψυχή μας χάνουμε τα πάντα, πάνω από όλα να βάλουμε πρόγραμμα πνευματικής πορείας χωρίς αναβολή και αμέλεια ή ραθυμία, σήμερα να μετανοήσουμε, να συγχωρήσουμε τον εχθρό μας, να προσευχηθούμε... όχι λίγο πριν κοιμηθούμε να κάνουμε ένα σταυρό μισοκοιμισμένοι και αυτό είναι όλο, αλλά και το πρωί πριν την εργασία, το μεσημέρι στο φαγητό... ο χρόνος είναι χρήμα με τον οποίο αγοράζεις την αιώνια ζωή ή την αιώνια κόλαση.

Αν κάποιος άνθρωπος εκμεταλλευτεί χριστιανικά τον χρόνο του, ο Θεός θα οικονομήσει να έχει ένα ειρηνικό και χριστιανικό τέλος. Αντίθετα αν κάποιος ζει μία ζωή διεφθαρμένη τότε πεθαίνει αμετανόητος. Οι ιερείς έρχονται σε επαφή με ετοιμοθάνατους π. χ. υπήρχε κάποιος που ψυχορραγούσε και με κάλεσαν οι συγγενείς να τον κοινωνήσω, προσπάθησα να τον πείσω να εξομολογηθεί και να μεταλάβει και άρχισε να φωνάζει δεν θέλω, ώσπου ξεψύχησε. Αν ο άνθρωπος από νέος δεν στραφεί στο Θεό αλλά σε ηδονές, διαστρέφεται και δύσκολα μετανοεί στα τέλη του, αγαπά τις αμαρτίες του, τις κουμουνιστικές ιδέες, τις μαγείες... Ακόμα και μικρά παιδιά έρχονται να κοινωνήσουν και με όλη τη δύναμη τους χτυπιούνται, αντιδρούν, αυτά έχουν πνευματικό πρόβλημα ίσως να ζουν σε περιβάλλον που οι γονείς βρίζουν, ζουν απρόσεχτα, αυτά τα παιδάκια πρέπει να τα φέρνουν τακτικά στην εκκλησία για να βοηθηθούν. Πολλοί νέοι λένε έχουμε χρόνο ας γλεντήσουμε τώρα και μετανοούμε αργότερα αυτό όμως είναι πονηρία, διψυχία. Ο Θεός δίνει ευκαιρίες μετανοίας ακόμα και στο τέλος της ζωής κυρίως σε αυτούς που αδικήθηκαν, έζησαν σε συνθήκες που δεν άκουσαν τίποτα για τον Θεό...

Ο χρόνος έχει μεγάλη αξία , ''χρόνου φείδου'' έλεγαν οι αρχαίοι, π. χ. ο Πυθαγόρας υποχρέωνε τους μαθητές του κάθε βράδυ να του λένε τι έκαναν την ημέρα, όταν δεν έβλεπε κάτι αξιόλογο, έλεγε ''Αλλοίμονο έχασα τον καιρό μου''. Για τα παιδιά είναι καιρός μαθήσεως, για ενήλικες καιρός γάμου, τεκνοποιίας, δεν βλέπεις γέρους στο δημοτικό - στρατό – ή να δημιουργούν οικογένεια γιατί πέρασε ο καιρός τους, έτσι και η σωτηρία μας τώρα κερδίζεται. Ο χρόνος είναι το τάλαντο, να μην μείνουμε χωρίς έργα σαν άκαρπη συκή, μόνο με φύλλα και μας καταραστεί ο Κύριος στην κρίση, ή ακούσουμε σαν τις μωρές παρθένες της παραβολής το ''δεν σας ξέρω''. Π.χ. ένας πλούσιος μόλις άκουσε κλέφτες μέσα στο σπίτι του, τους έδωσε χρήματα πολλά και δεν τον ενόχλησαν, έτσι και εμείς ας δώσουμε τα υπάρχοντα μας για τη σωτηρία μας. Πόσος χρόνος πάει χαμένος από πνευματικά έργα, ας τηρούμε τις εντολές του Θεού... ενάρετη ζωή, αυτό έκαναν οι Άγιοι μας.

Φανταστείτε κάποιον να έχει βγάλει εισιτήριο να ταξιδέψει με αεροπλάνο στην Αγγλία και ενώ πλησιάζει η πτήση του, κάθεται στον καναπέ του δεν έχει ετοιμάσει τις αποσκευές του... Ανόητους ονομάζει ο Κύριος αυτούς που συνεχώς ασχολούνται με τις βιοτικές μέριμνες ''άφρων πλούσιε'' όσα αποθήκευες τι θα τα κάνεις τώρα που οι δαίμονες σου ζητούν την ψυχή. Αν υπήρχαν κάποιοι που να μην είχαν πεθάνει θα λέγαμε ότι κι εμείς ίσως γλιτώσουμε.

Υπάρχει ένα βιβλίο που λέγεται ''ΜΟΝΟ 7 ΗΜΕΡΕΣ'' σε αυτό περιγράφεται κάποιος ανέμελος στα πνευματικά, ώσπου είδε ένα όραμα ότι θα ζήσει μόνο 7 ημέρες και γι αυτό έζησε 7 τέλειες ημέρες με έργα αρετής ώσπου πέθανε ειρηνικά.

Ο Άγ. Ιγνάτιος γράφει στους πιστούς της Ρώμης βαδίζοντας προς το μαρτύριο ''ο δε τοκετός μοι επίκειται'' = είναι κοντά η ημέρα της γεννήσεως μου. Όταν ο Χριστός ξαναέρθει να κρίνει τον κόσμο στην 2α παρουσία του, θα μας ρωτήσει πως χρησιμοποιήσαμε τον χρόνο μας, σαν γονιός – σαν ιερέας – σαν δάσκαλος – σαν χριστιανός... Ο Φίλιππος ο βασιλιάς της Μακεδονίας είχε διατάξει έναν στρατιώτη να του λέει συχνά ''μέμνησο ότι θνητός ει''. Όλη η ζωή είναι γεμάτη πειρασμούς αλλά κυρίως όταν τελειώνει ο χρόνος της επίγειας ζωής μας, ο διάβολος σαν κοράκι περιμένει μήπως αρπάξει τη λεία. ''Πρόσχωμεν, άνω σχώμεν τας καρδίας''.

Κάθε ημέρα να εργαζόμαστε από λίγο για να λάβουμε την αιώνια βασιλεία των ουρανών. Αμήν.

http://www.paravouniotissa.gr/index.php ... F%81%CF%8C

[Μάξιμος]

Πολὺ ὡραῖο κείμενο γιὰ τὴν ἀρχὴ τοῦ ἔτους!
Καὶ ἐλεγκτικό!
Πῶς φεύγει ὁ χρόνος!
Καὶ πόσος χαμένος χρόνος σὲ τόσα ἀσήματα πράγματα...
Λείπει καὶ ἡ ποσότητα καὶ ἡ ποιότητα τῆς ἀναφορᾶς μας στὸν Θεό, τῆς προσευχῆς μας.
Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ πολιτικῶς βρίσκεται σὲ ἀδιέξοδο καὶ θρησκευτικῶς ὁδηγεῖται στὴ δημιουργία τῆς Πανθρησκείας.
Δηλαδὴ στὴ σατανολατρεία!

[GALIS]

Είναι αυτοί που ξέρουν πως ταξίδι είναι μόνο η προσευχή....




Λογής και λογής άνθρωποι.
Κάποιοι χορταίνουν με ένα στραγάλι, άλλοι με ένα μήλο.
Κάποιοι χορταίνουν μ' ένα πιάτο φαί, κι άλλοι θέλουν ένα ταψί ολόκληρο.
Είναι αυτοί που τους αρκεί μια βόλτα στην περίβολο του σπιτιού τους.
Είναι κι εκείνοι που τ' όνειρό τους είναι να κάνουν τον γύρο της Ελλάδας, είναι κι άλλοι που θα αναπαυτούν μόνο εάν γυρίσουν όλη την Ευρώπη.
Είναι κι άλλοι που ονειρεύονται να δουν με τα μάτια τους τον κόσμον όλον...!
Είναι πάλι κι αυτοί που δεν τους φτάνει η γη, και λαχταράνε να πατήσουν το φεγγάρι..
Είναι τέλος κι αυτοί, οι λίγοι, οι άπληστοι, που ζητάν τα περισσότερα..
Είναι αυτοί που ξέρουν πως ταξίδι είναι μόνο η προσευχή....


http://proskynitis.blogspot.gr/2014/12/blog-post_46.html

[GALIS]

[GALIS]

Αρχιμ. Αρσένιος Κατερέλος, Ο θρησκευτικός φανατισμός




Ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ
ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ
Ὁ Θεός δέν ζητᾶ συνηγόρους, πού προβάλλουν μέ τά λόγια τους τήν ἀξία τοῦ Χριστιανισμοῦ. Ζητᾶ πιστούς, πού νά δείχνουν μέ τόν ἄψογο βίο τους, τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ καλύτερη ὑπεράσπιση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί ἡ χειρότερη δυσφήμισή του, προέρχεται ἀπό τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν φερομένων ὡς πιστῶν του. Πολλοί μιλοῦν γιά τόν Χριστιανισμό μέ τό μέτρο, ἀλλά τόν ζοῦν μέ τόν πόντο. Ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ φανατισμοῦ καί τῆς πίστης εἶναι, ὅτι τήν πίστη μπορεῖς νά τήν ἐξηγήσης, χωρίς νά γίνης ἔξω φρενῶν. Ὁ φανατικός ἄνθρωπος εἶναι σάν ἐκεῖνον πού φωνάζει δυνατά, μόνο καί μόνο γιά νά ἀκούη τόν ἀντίλαλο τῆς φωνῆς του ὁ ἴδιος. Ποιός εἶναι ὁ φανατικός; Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἀλλάζει γνώμη, ἀλλά δέν ἀλλάζει καί θέμα.
Πολλοί ἄνθρωποι φιλονεικοῦν γιά τήν θρησκεία, γράφουν περί αὐτῆς, μάχονται γι᾽ αὐτή, λένε ὅτι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν χάριν αὐτῆς, ἐκτός ἀπό τό νά ζοῦν σύμφωνα μέ αὐτήν.

Ἕνας σοφός εἶπε γιά τόν δραστήριο ἄνθρωπο, πού ἀγωνίζεται χωρίς σκοπό: «Τρέχει, τρέχει ἀκούραστα, πάνω - κάτω στό γήπεδο, μόνο πού ξεχνάει πώς ὑπάρχει καί μπάλα»!

http://thriskeftika.blogspot.gr/2015/02 ... st_21.html

[GALIS]

Οι γονείς και το παιδί
Ανάργυρος Ι. Καλιάτσος

Ο Πατήρ Πορφύριος: Ο Διορατικός, ο Προορατικός, ο Ιαματικός




Το έτος 1977 η σύζυγος μου έμεινε έγκυος. Η χαρά μας ήταν μεγάλη! Και η πρώτη μας φροντίδα ήταν να ενημερώσουμε τον π. Πορφύριο, ο οποίος συμμερίζετο τις χαρές μας και τις λύπες μας, από την πρώτη μέρα της γνωριμίας μας και μας στήριζε με τις προσευχές του, αλλά και τις συμβουλές του, οι οποίες ήσαν γεμάτες από σοφία και θεία έμπνευση!

Για τον λόγο αυτόν, τον επισκεφτήκαμε και του ανακοινώσαμε αυτοπροσώπως το χαρμόσυνο γεγονός. Ευχαριστήθηκε πολύ! Η χαρά του ήταν έντονα ζωγραφισμένη στο πρόσωπο του.

-Τώρα ολοκληρώθηκε η ευτυχία σας! Ο καλός μας Θεός σας τα έδωσε όλα! Είστε καλοί και τους καλούς ο Κύριος δεν τους στερεί τίποτε! Εξάλλου, σας το είχα πει. Θα κάνετε παιδί, Αλλά εσείς μωρέ είσαστε άπιστοι Θωμάδες. Δεν πιστεύετε σ' αυτά που σας λεω. Το ξέρω ότι με αγαπάτε αλλά είστε ολιγόπιστοι. Λυγίζετε εύκολα, που να σας πάρει η ευχή... Όταν έρχεστε, σας βλέπω σκυθρωπούς και απελπισμένους, και όταν φεύγετε σας βλέπω στον δρόμο που πηγαίνετε στο σπίτι σας, χαρούμενους, ευτυχισμένους και με τονωμένη την πίστη σας! Το αυτοκίνητο σας δεν κυλάει αλλά πετάει!

Τώρα, καθίστε να σας πω ορισμένα πράγματα, για να έχετε υπόψιν σας σαν υποψήφιοι γονείς που είστε. Και αυτά που θα σας πω, θέλω να τα βάλετε καλά στο μυαλό σας, να τα συγκρατήσετε και να τα εφαρμόσετε κατά γράμμα, εάν δεν θέλετε να δείτε το παιδί σας δυστυχισμένο και τους εαυτούς σας το ίδιο.

Έρχονται εδώ εκατοντάδες γονείς και με κλάματα στα μάτια με παρακαλούν να βοηθήσω τα παιδιά τους γιατί άλλα έμπλεξαν με ναρκωτικά, άλλα με κακές παρέες, άλλα τους βρίζουν τους ζητούν χρήματα, για να τα χρησιμοποιήσουν στις χαρτοπαιχτικές λέσχες και στα άλλα τυχερά παιχνίδια, και όταν δεν έχουν να τους δώσουν, τους απειλούν και ακόμη και τους χτυπούν! Έτσι φτάνουν οι γονείς να καταριώνται και αυτά και την ώρα και την στιγμή που τα έφεραν στην ζωή! Έχω δει γονείς, να κλαινε με μαύρο δάκρυ, για το κατάντημα των παιδιών τους και να λένε, χίλιες φορές να μην τα είχαμε! Γιατί, τότε θα είχαμε ένα καημό και μια στεναχώρια, που δεν θα είχαμε παιδιά, ενώ, τώρα μου λένε έχουμε χίλιους καημούς και άλλες στεναχώριες για τα προβλήματα τα φοβερά που μας δημιουργούν καθημερινά και ντρεπόμεθα να κυκλοφορούμε στον κόσμο. Γι' αυτό ζητάνε να τους βοηθήσω με τις προσευχές μου, για να σώσουν τα παιδιά τους. Όμως, όταν τους ρωτώ εσείς τι κάνατε, ή τι κάνετε τώρα, για να βοηθήσετε αυτά τα δυστυχισμένα πλάσματα, μου απαντούν, σχεδόν , στερεότυπα, ότι δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα, γιατί ξέφυγαν από τον έλεγχό τους, γιατί ήταν έφηβοι!

E! Επόμενο ήταν. Αφού αφήσατε όλα τα παιδικά χρόνια ανεκμετάλλευτα και περιμένατε να έλθει η ήβη, για να ασχοληθείτε με τα παιδιά σας, ασφαλώς αυτά τα αποτελέσματα, θα είχατε και θα πρέπει να περιμένετε και χειρότερα. Το παιδί είναι σαν το ζυμάρι. Όσο πιο μαλακό είναι το ζυμάρι, τόσο πιο εύκολα πλάθεται, διαμορφώνεται, διαπαιδαγωγείται και τελειούται.

Τώρα, που θυμηθήκατε εσείς, ότι έχετε παιδιά, ή μάλλον σας τα θύμισαν αυτά με τις αταξίες τους, τις απαιτήσεις, τις παρανομίες τους και γενικά με την ανήθικη συμπεριφορά τους, τώρα είναι αργά. Πέταξε το πουλάκι. Και αν πετάξει το πουλί, που το είχαμε στο κλουβί δύσκολα πιάνεται, για να μην πω, πως δεν ξαναπιάνεται!

Η διαπαιδαγώγηση του παιδιού είναι το Α και το Ω των υποχρεώσεων, που έχουν οι γονείς σ' αυτήν την ανθρώπινη ύπαρξη, που με την θεϊκή συνύπαρξη, φέρνουν στην ζωή! Γονείς, που απέτυχαν να διαπαιδαγωγήσουν το παιδί τους σωστά, θεωρούνται αποτυχημένοι σε όλα! Σε όλα, με ακούτε; Γιατί, αν υποθέσουμε, ότι υπάρχουν γονείς, που αφιέρωσαν όλη τους την ζωή να επεκτείνουν τις βιομηχανικές τους εγκαταστάσεις και να πολλαπλασιάσουν τα χρήματα τους, με αποτέλεσμα να γίνουν μεγιστάνες του πλούτου, ενώ παράλληλα δεν έκαναν τίποτε, για την χρηστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους, τότε, σας λεω, ότι όχι μόνο δεν προσέφεραν τίποτε στα παιδιά τους, αλλά ηγωνίστηκαν και κόπιασαν για να δημιουργήσουν τεμπέληδες, ακαμάτες και εγκληματίες! Ναι! Σας το βεβαιώνω εγώ. Εγκληματίες έφτιαξαν!

Και ξέρετε γιατί; Γιατί το χρήμα, όταν βρεθεί σε χέρια διεφθαρμένων ανθρώπων, κάνει κακό και στους ίδιους που το έχουν και στους άλλους, που το στερούνται. Γιατί, οι πρώτοι εξαγοράζουν τους τελευταίους, από ανάγκη, και τους χρησιμοποιούν σαν άβουλα όντα, όπου, όποτε και για οποιονδήποτε λόγο θέλουν. Πάντως ποτέ για καλό!

Δεν έχετε ακούσει που λένε: «Το χρήμα διαφθείρει συνειδήσεις;». Πιο σωστή κουβέντα για τον ρόλο που παίζει το χρήμα στη συνείδηση του ατόμου και ειδικότερα στην εξαγορά της συνειδήσεως των ανθρώπων, από καταβολής κόσμου, εγώ τουλάχιστον, δεν έχω ακούσει. Που πάτε μακρυά. Ο Ιούδας δεν πρόδωσε τον Ιησούν μας, για το χρήμα; Για τα τριάκοντα αργύρια; Αυτό δεν σας φτάνει; Δεν είναι αρκετό να σας πείσει, για την καταστρεπτική δύναμη που έχει το χρήμα, όταν το χειρίζονται άνθρωποι, που δεν έχουν μέσα τους Θεό; Και αυτοί, που δεν ασχολούνται με την θεϊκή διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους τι νομίζετε ότι φτιάχνουν; Ιούδες φτιάχνουν! Και αλίμονο τους! Γιατί συγκεντρώνουν θησαυρούς εδώ στην γη και αδιαφορούν για την Βασιλεία των Ουρανών.

Εξ άλλου, αυτά που συγκεντρώνουν εδώ, ούτε και οι ίδιοι θα προλάβουν να τα απολαύσουν, αλλά ούτε και τα κακομαθημένα παιδιά τους θα μπορέσουν να τα διατηρήσουν. Και ξέρετε γιατί; γιατί οι μεν γονείς έχουν προσβληθεί από ανίατη αρρώστια, που λέγεται φιλαργυρία. Και με αυτή θα πεθάνουν αγκαλιά! Όλα τα άλλα αγαθά, που έδωσε ο Θεός στον άνθρωπο τους αφήνουν αδιάφορους. Επομένως θα πεθάνουν χωρίς να μπορέσουν να τα απολαύσουν! Τα Δε παιδιά τους, ανίκανα, όπως τα κατάντησαν, δεν θα είναι σε θέση να τα διατηρήσουν! Γιατί, το να διατηρήσει κανείς τα αγαθά, είναι δυσκολότερο από το να τα αποκτήσει! Πράγματι! Έχει δίκιο ο Παππούλης, διότι «Το διατηρήσαι τα' αγαθά, χαλεπώτερον του κτήσασθαι», όπως έλεγαν και οι αρχαίοι πρόγονοι μας.

Συνεπώς, εάν δεν υπάρχει σωστή διαπαιδαγώγηση, δεν υπάρχει τίποτε. Και η σωστή διαπαιδαγώγηση δεν γίνεται όπως θέλουμε εμείς. Πολύ Δε περισσότερο δεν γίνεται όποτε θέλουμε εμείς! Αυτά τα δύο πρέπει να έχουν το ίδιο σημείο εκκίνησης και υποχρεωτικώς να συνυπάρχουν. Και το σημείο εκκίνησης συμπίπτει απολύτως, με το σημείο της σύλληψης του παιδιού. Συνεχίζεται καθόλη την διάρκεια της κυήσεως και αυξάνεται συνεχώς, από την ημέρα του τοκετού μέχρι της πλήρους ενηλικιώσεως του παιδιού.

Αυτό που σας λέω, είναι πολύ βασικό. Γι' αυτό θέλω πολύ να το προσέξετε! Η φροντίδα των γονέων για το παιδί, αρχίζει από τότε που αυτό βρίσκεται μέσα στην κοιλιά της μητέρας του! Ναι! Από τότε!

Μα θα μου πείτε: τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, για το έμβρυο και γενικά για ένα παιδί που βρίσκεται ακόμη, μέσα στην κοιλιά της μάνας του;

Σας απαντώ: Εμείς μόνοι μας τίποτε! Εκείνος, όμως , που επέτρεψε τη σύλληψη του, ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Αλήθεια, υπάρχει μεγαλύτερο θαύμα από το θαύμα της συλλήψεως; ασφαλώς όχι!

Γι' αυτό, εμείς σε Εκείνον θα απευθυνθούμε και από εκείνον θα ζητήσουμε τις θερμές προσευχές μας, να μεριμνήσουμε για την τελειότητα του σώματος και της ψυχής του συλληφθέντος παιδιού, όταν ακόμη αυτό βρίσκεται στο στάδιο της κυήσεως. Και εκείνος, με τη Θεία χάρη του Αγίου Πνεύματος, θα φροντίσει και για τα δυο. Οι προσευχές μας, όμως, δεν σταματάνε εδώ. Αντιθέτως μάλιστα! Μετά τον τοκετό, του νεογνού, όσο θα αυξάνει αυτό, θα αυξάνουν και οι προσευχές μας.

Έτσι, με τον τρόπο αυτόν δείχνουμε, ότι, πράγματι, εμπιστευόμαστε την σωστή διαπαιδαγώγηση του παιδιού μας στον ίδιο τον Θεό. Και όταν το παιδί μας βρίσκεται υπό την άμεση και συνεχή εποπτεία, παρακολούθηση και προστασία του Θεού, ε, τότε να είμαστε βέβαιοι, πως ποτέ δεν θα παραστρατήσει.