Χριστός και Ελλάδα (Σπανουδάκης)

[petros]

Δε ξέρω τι τίτλο να βάλω αλλά αξίζει να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο του Σπανουδάκη...
Αυτός είναι Καλλίτέχνης! Από κάτι τέτοια κείμενα μπορούμε αν παίρνουμε δύναμη στις μέρες μας...

Αυτές τίς μέρες, προτιμώ να "ανεβάζω" λίγα λόγια μου, σαν ένα διάλειμμα στην μουσική, η σάν μια διαφορετική λίγο πιο "κατανοητή", φωνή μου.
Ελπίζω μόνο να μήν σας κούρασα.

Αυτό που μας έχει «χαλάσει» σαν λαό είναι ότι ανταλλάξαμε την πίστη στον Χριστό και την πατρίδα, την ουσία δηλαδή του Ελληνισμού, ως πρωτόγονοι ιθαγενείς, με τα μπιχλιμπίδια του ορθολογισμού και των παντοειδών παγκοσμιοποιημένων φαντασμάτων.

Αν μπορούσα να μεταφερθώ σε κάποια εποχή με τη μηχανή του χρόνου θα ήθελα να βρεθώ εκεί, τη στιγμή που ο Χριστός ανεστήθη, με την κρυφή λαχτάρα, να ΄μουν ο ληστής στο πλάι Του.

Μη φοβάστε τίποτα και κανέναν και δίνετε λογαριασμό μόνο στον Χριστό.

Τι χρειάζεται να 'χει στην «φαρέτρα» του ένας νέος καλλιτέχνης για να κάνει καριέρα στην Ελλάδα; Ταλέντο, ταλέντο και κυρίως ταλέντο. Η δουλειά όμως είναι πάντα σημαντική. Αν θέλετε κι άλλα, έρωτας, χωρίς όρους και καθαρή καρδιά. Παλληκαρίσια «όχι», αλλά και επίπονα «ναι». Αφοσίωση ολοκληρωτική και άνευ όρων. Ταπείνωση μπροστά σε όσα μεγάλα προϋπήρξαν.

Βιώνουμε την πλήρη και με πρόγραμμα καταστροφή της «ψυχής» της Ελλάδας. Της πίστης, της παλληκαριάς, της αληθινής παιδείας. Ζούμε τη χυδαία και άνευ επιχειρημάτων άρνηση του παρελθόντος μας. Καλού και κακού. Τα παιδιά μας πετιούνται σε έναν κόσμο που γκρεμίζεται, χωρίς να έχουν υλικά, γνώσεις και πίστη για να τον οικοδομήσουν. Ζει Θεός όμως.

Θα έπρεπε να μετατραπεί η «άδεια» σήμερα Βουλή, σε μια Μεγάλη του Γένους Σχολή, όπου θα ξαναμαθαίναμε σωστά την ιστορία μας, τους ήρωές μας, τη γλώσσα μας, τους Αλέξανδρους, αλλά και τους Εφιάλτες μας.

Το μέτρο του άνδρα, του παλληκαριού και του Έλληνα για μένα είναι να τα βάζεις με τους δυνατούς και να προστατεύεις τους αδύνατους. Ο Διογένης στη σημερινή Ελλάδα θα ήταν απόλυτα δικαιωμένος.

Είμαι ανθρωποκεντρικός. Οι ιδεολογίες ποτέ δεν με κερδίσανε. Είναι απλά ιδέες καί λόγια. Αέρας δηλαδή. Οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν. Και ως εικόνες αλλά και ως ομοιώσεις.

Δεν υπάρχει κρίση θεσμών. Υπάρχει κρίση ψυχών. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα της χώρας μας, είναι οικονομικό. Είναι πρωτίστως ηθικό. Έχουμε γίνει ένας λαός χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, χωρίς αξίες, χωρίς ιστορία, χωρίς παρελθόν και κατά συνέπεια, χωρίς μέλλον. Όμως στα δύσκολα είναι που πρέπει να παλέψεις γονατίζοντας. Και η βοήθεια πάντα έρχεται.

Ποτέ δεν έχω γράψει ερωτικούς στίχους για γυναίκες. Όλοι είναι γραμμένοι για τον μεγάλο μου έρωτα, τον Ιησού Χριστό τον Εσταυρωμένο. «Θέλω να ΄μαι πάντα μαζί σου», έγραψα. Εγώ ξέρω τι λέω. Αναγνωρίζω όμως, το δικαίωμα του κάθε ακροατή μου να καταλάβει τη μουσική ή τους στίχους μου, όπως εκείνος θέλει.

Είναι νικημένος ο κόσμος στον οποίο ζούμε και πνέει τα λοίσθια. Νικητές είν' οι χαμένοι. Όσο για τους αρχηγούς και παράγοντες του κόσμου τούτου;
«Μοιάζουν νικητές κι είναι νικημένοι,
μοιάζουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι».

Πάντα λειτουργώ παρορμητικά. Εξ ου και οι κατά καιρούς παρεξηγήσεις των όσων λέω ή κάνω. Αλλά πιστεύω ακόμη, ότι έτσι είναι καλύτερα. Αν δώσεις προτεραιότητα στη λογική, αυτό θα γίνει και στην τέχνη σου, πράγμα το οποίο θεωρώ λάθος.

Χαίρομαι και είμαι στο πλευρό όποιου αντιδρά σ΄ αυτή τη χυδαία εξουσία του ψεύτικου φόβου. Όμως νομίζω ότι τώρα πια, μόνο δύο επιλογές υπάρχουν. Ή παίρνουμε τα όπλα ή γονατίζουμε και προσευχόμαστε. Το δεύτερο, πολύ πιο δύσκολο και ουσιαστικό.

Η μουσική είναι για μένα ένας προσωπικός δρόμος, που προσπαθώ να περπατήσω, ανεπηρέαστος από τις Σειρήνες που πιεστικά μου ζητούν να περπατήσω για λίγο στον δικό τους. Ο δρόμος της σύνθεσης είναι ένας πολύ μοναχικός δρόμος, που σιγά-σιγά σε πάει στην απόλυτη μοναξιά, στην προσευχή ή και στην τρέλλα.

Η μουσική είναι ο τρόπος που μου έδωσε ο Θεός για να πορεύομαι και να Τον υμνώ. Είναι το δυνατότερο ναρκωτικό και με πάει σε μέρη και σε αισθήματα ακατανόητα μεν, μαγικά δε. Είναι τελικά το δώρο που μου δόθηκε, ίσως χωρίς να το αξίζω. Ο καλλιτέχνης που δεν βλέπει τον Θεό πίσω απ' τη μουσική ή την έμπνευση είναι για μένα τυφλός. Γίνεται φτωχός, ενώ γεννήθηκε πλούσιος.

Η μαγεία της δημιουργίας βρίσκεται στη στιγμή. Το μόνο που ζητάει ο Θεός είναι να ΄σαι εκεί. Ετοιμοπόλεμος και ταπεινός. Σκέψου να «λείπεις» όταν σου χτυπάει την πόρτα η έμπνευση.

Αν είχα τον χρόνο, θα απέσυρα όλους τους δίσκους μου και θα τους «διόρθωνα», όπως σήμερα νομίζω ότι θα ΄πρεπε. Αλλά πώς βγάζεις μουσικές από την καρδιά των ανθρώπων; Γιατί εκεί έχει «κατοικήσει» πολλή από τη μουσική μου και επομένως δεν μου ανήκει πια. Άλλωστε, έτσι είναι και το σωστό. «Τα σα εκ των σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».

Η αλήθεια πάντα παρεξηγείται και γι' αυτό πολεμιέται. Λίγοι θέλουν να την πουν, αλλά σε όλους αρέσει να την επικαλούνται. Ακόμα πιο λίγοι αντέχουν να τη ζουν και αυτοί είναι «το άλας της γης». Σε μια σούπα πολύ λίγο είναι το αλάτι. Αλλά «είναι πολύ το λίγο».

Με ευφραίνει το «πριν» της Ελλάδας, με πληγώνει το «τώρα», αλλά ελπίζω στο «αύριο».

Δε νομίζω να υπάρχει αληθινός καλλιτέχνης ετυχισμένος. Ένα παιδάκι που προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων ή να λύσει τον γρίφο των παιχνιδιών που έχει μπροστά του, δεν χαίρεται μέχρι να το καταφέρει.

Δεν αισθάνθηκα ποτέ «πνευματικός» άνθρωπος. Απέχω ακόμα και από το να είμαι σκέτος Άνθρωπος. Όλος ο αγώνας εκεί πρέπει κατ' εμέ να τείνει. Στο να βρεις τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις, για να γίνεις τελικά λίγο καλύτερος. Έτσι και μόνο έτσι ίσως βοηθηθούν και κάποιοι άλλοι.

Δεν είναι δυνατόν να γεννηθείς χωρίς γονείς. Έτσι βλέπω το παρελθόν μας. Και γι' αυτό το σέβομαι και τ' αγαπάω. Κι εκείνο μου δίνει πλούσια τα ελέη...

Κάθε φορά που γράφω μια μελωδία και νιώθω να με ευλογούν τα δάκρυά Του, αυτό είναι το μόνο κριτήριο της μουσικής μου. Όλα τ΄ άλλα έπονται ή και σας τα χαρίζω. Ο ερωτευμένος χαρίζει τα πάντα για τον Έναν και περιέργως γίνεται πλουσιότερος.

Θέλω να παραμείνω παιδί για να μπορώ να απορώ, να αλλάζω, να παίζω, να εκπλήσσομαι, να κλαίω χωρίς τύψεις, γελώντας την επόμενη στιγμή και για να αισθάνομαι εντονώτερη την προστασία του Πατέρα μας. Προτιμώ να αποφασίζει Εκείνος. Ξέρει καλύτερα.

Η Αριστερά δεν με εκφράζει. Όμως και ο κομμουνιστής μεθάει, πονάει, κλαίει, γελάει, φοβάται, ερωτεύεται, γεννιέται, πεθαίνει κ.λπ., ακριβώς όπως και ο δεξιός, ο χούλιγκαν, ο αναρχικός... Πάντων μέτρον άνθρωπος.

Η πολιτική δεν έχει τίποτα να δώσει σ΄ έναν καλλιτέχνη. Μόνο να τον «φτηνήνει» και να τον «επικαιροποιήσει» για κάποια χρόνια. Αλλά σε λάθος αντικείμενο και για λάθος λόγους. Η τέχνη δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε τον εαυτό της. Είναι ένα αεράκι, ένα απροστάτευτο παιδί, που περιμένει να του αφοσιωθείς και να τ' αγκαλιάσεις.

«Δεν είν΄ ο θάνατος που με τυραννάει
είν΄ η στιγμή που περνάει και χάνεται».

Το όνειρο και η τόλμη είναι οι κινητήριες δυνάμεις. Το υλικό της δουλειάς. Το δώρο που η στιγμή χαρίζει. Ονειρεύομαι το τι θα ήθελα να κάνω και το τολμώ. Και αν αποτύχω, ξαναπροσπαθώ. Και πάλι και πάλι ώσπου ή να πετύχω ή να καώ. Και τα δύο είναι ευλογημένα. Και η φωτιά και η θάλασσα. Θάλασσα είν' ο κόσμος. Άλλοι πνίγονται, άλλοι απλώς κολυμπούν κι άλλοι φτάνουν απέναντι. Δηλαδή εκεί απ' όπου ξεκίνησαν. Στην ακτή. Για μια ανάσα, ένα διάλειμμα και «πάλι απ΄ την αρχή σε μια χώρα που αιμορραγεί». Τελικά μια «κουβέντα» ίσως να είναι και όλα όσα πραγματικά αξίζουν. Ο Λόγος που «σάρξ εγένετο», πιστεύω ότι τα περικλείει όλα. Όσα ήταν και είναι και θα ΄ρθουν.

Καμία δύναμη ή εξουσία τού κόσμου αυτού, δεν αντικαθιστά τη στιγμή που ο Θεός, μ' ένα «κλείσιμο ματιού» σού χαρίζει το δώρο Του.

«Τίποτα δεν περιμένω, τίποτα δεν θέλω. Το παιχνίδι είναι στημένο κι όποιος παίζει το γνωρίζει».

Είδα στ΄ όνειρό μου τα χαρακτηριστικά, που πρέπει να έχει ο ηγέτης της Ελλάδας:
• Να ξέρει και ν΄ αγαπάει βαθιά τη χώρα, την ιστορία και την πίστη της.
• Να μην ντραπεί ποτέ για τις ιδέες του.
• Να ξέρει ότι ο πολιτισμός δεν είναι αριστερό προνόμιο, αλλά εθνικό.
• Να μη φλερτάρει με άλλους χώρους και ιδεολογίες, αλλά να έχει την δύναμη να τους φέρει όλους κοντά του με το παράδειγμα, την αλήθεια και το έργο του.
• Να είναι «καθαρός» και χωρίς εξαρτήσεις από την εκδοτικο-δημοσιογραφική πληγή. Αντιθέτως, αυτοί να είναι πάντα οι εχθροί του.
• Να στείλει στις φυλακές τους «υψηλούς» απατεώνες, κάθε χρώματος και κόμματος.
• Να θεωρεί προσωπική του υπόθεση την τιμή, τα σύνορα και την περηφάνεια των Ελλήνων.
• Να είναι παλληκάρι.
• Τέλος, να μην είναι πολιτικός το επάγγελμα.
Και μετά ξύπνησα...

Μακάρι να μπορούσα να ξεφύγω από τον εαυτό μου και όσα «ξέρω». 'Ωσπου να το πετύχω, φοβάμαι ότι η μουσική μου πάντα θα θυμίζει εμένα.
Δεν είναι η Ελληνικότητα. Είναι η ίδια η Ελλάδα. Οι μόνες επιρροές που τελικά μετράνε για μένα και γίνονται μ' ένα μαγικό τρόπο μουσική, είναι αυτές που έχω αγαπήσει.

Δεν υπάρχει στην εποχή τής παγκοσμοιοποίησης επιτακτικώτερη ανάγκη από την προσωπική αλήθεια του καθενός μας.

Η χώρα μας θέλει αγωνιστές, θέλει παλληκάρια. Τους επιθύμησε.

Όλα αξίζουν να τραγουδηθούν, αλλά αυτό που ζητάει, βογκάει και πονάει είναι ο χαμένος παράδεισος..

Ο πρωταθλητής ίσως μετά τα τριάντα του να ησυχάζει κάπως. Ο συνθέτης μέχρι να πεθάνει πρέπει κυρίως να μαθαίνει αλλά και να προσπαθεί να τελοιοποιήσει το όποιο έργο του. Ξέρει βαθιά μέσα του, πως χωρίς πολλές θυσίες δεν θα γράψει ποτέ το μεγάλο έργο.

Δεν είμαι σεμνός, ούτε ταπεινός, απλώς αιωνίως υποκλινόμενος μπροστά στο θρόνο. Το θρόνο τού Θεού, της μουσικής, των ουρανών...

Πηγή

[Μάξιμος]

Αυτές τίς μέρες, προτιμώ να "ανεβάζω" λίγα λόγια μου, σαν ένα διάλειμμα στην μουσική, η σάν μια διαφορετική λίγο πιο "κατανοητή", φωνή μου.
Ελπίζω μόνο να μήν σας κούρασα.
Αυτό που μας έχει «χαλάσει» σαν λαό είναι ότι ανταλλάξαμε την πίστη στον Χριστό και την πατρίδα, την ουσία δηλαδή του Ελληνισμού, ως πρωτόγονοι ιθαγενείς, με τα μπιχλιμπίδια του ορθολογισμού και των παντοειδών παγκοσμιοποιημένων φαντασμάτων.
Αν μπορούσα να μεταφερθώ σε κάποια εποχή με τη μηχανή του χρόνου θα ήθελα να βρεθώ εκεί, τη στιγμή που ο Χριστός ανεστήθη, με την κρυφή λαχτάρα, να ΄μουν ο ληστής στο πλάι Του.
Μη φοβάστε τίποτα και κανέναν και δίνετε λογαριασμό μόνο στον Χριστό.
Τι χρειάζεται να 'χει στην «φαρέτρα» του ένας νέος καλλιτέχνης για να κάνει καριέρα στην Ελλάδα; Ταλέντο, ταλέντο και κυρίως ταλέντο. Η δουλειά όμως είναι πάντα σημαντική. Αν θέλετε κι άλλα, έρωτας, χωρίς όρους και καθαρή καρδιά. Παλληκαρίσια «όχι», αλλά και επίπονα «ναι». Αφοσίωση ολοκληρωτική και άνευ όρων. Ταπείνωση μπροστά σε όσα μεγάλα προϋπήρξαν.
Βιώνουμε την πλήρη και με πρόγραμμα καταστροφή της «ψυχής» της Ελλάδας. Της πίστης, της παλληκαριάς, της αληθινής παιδείας. Ζούμε τη χυδαία και άνευ επιχειρημάτων άρνηση του παρελθόντος μας. Καλού και κακού. Τα παιδιά μας πετιούνται σε έναν κόσμο που γκρεμίζεται, χωρίς να έχουν υλικά, γνώσεις και πίστη για να τον οικοδομήσουν. Ζει Θεός όμως.
Θα έπρεπε να μετατραπεί η «άδεια» σήμερα Βουλή, σε μια Μεγάλη του Γένους Σχολή, όπου θα ξαναμαθαίναμε σωστά την ιστορία μας, τους ήρωές μας, τη γλώσσα μας, τους Αλέξανδρους, αλλά και τους Εφιάλτες μας.
Το μέτρο του άνδρα, του παλληκαριού και του Έλληνα για μένα είναι να τα βάζεις με τους δυνατούς και να προστατεύεις τους αδύνατους. Ο Διογένης στη σημερινή Ελλάδα θα ήταν απόλυτα δικαιωμένος.
Είμαι ανθρωποκεντρικός. Οι ιδεολογίες ποτέ δεν με κερδίσανε. Είναι απλά ιδέες καί λόγια. Αέρας δηλαδή. Οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν. Και ως εικόνες αλλά και ως ομοιώσεις.
Δεν υπάρχει κρίση θεσμών. Υπάρχει κρίση ψυχών. Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι το πρόβλημα της χώρας μας, είναι οικονομικό. Είναι πρωτίστως ηθικό. Έχουμε γίνει ένας λαός χωρίς πίστη, χωρίς Θεό, χωρίς αξίες, χωρίς ιστορία, χωρίς παρελθόν και κατά συνέπεια, χωρίς μέλλον. Όμως στα δύσκολα είναι που πρέπει να παλέψεις γονατίζοντας. Και η βοήθεια πάντα έρχεται.

Ποτέ δεν έχω γράψει ερωτικούς στίχους για γυναίκες. Όλοι είναι γραμμένοι για τον μεγάλο μου έρωτα, τον Ιησού Χριστό τον Εσταυρωμένο. «Θέλω να ΄μαι πάντα μαζί σου», έγραψα. Εγώ ξέρω τι λέω. Αναγνωρίζω όμως, το δικαίωμα του κάθε ακροατή μου να καταλάβει τη μουσική ή τους στίχους μου, όπως εκείνος θέλει.
Είναι νικημένος ο κόσμος στον οποίο ζούμε και πνέει τα λοίσθια. Νικητές είν' οι χαμένοι. Όσο για τους αρχηγούς και παράγοντες του κόσμου τούτου;
«Μοιάζουν νικητές κι είναι νικημένοι,
μοιάζουν ζωντανοί κι είναι πεθαμένοι».
Πάντα λειτουργώ παρορμητικά. Εξ ου και οι κατά καιρούς παρεξηγήσεις των όσων λέω ή κάνω. Αλλά πιστεύω ακόμη, ότι έτσι είναι καλύτερα. Αν δώσεις προτεραιότητα στη λογική, αυτό θα γίνει και στην τέχνη σου, πράγμα το οποίο θεωρώ λάθος.
Χαίρομαι και είμαι στο πλευρό όποιου αντιδρά σ΄ αυτή τη χυδαία εξουσία του ψεύτικου φόβου. Όμως νομίζω ότι τώρα πια, μόνο δύο επιλογές υπάρχουν. Ή παίρνουμε τα όπλα ή γονατίζουμε και προσευχόμαστε. Το δεύτερο, πολύ πιο δύσκολο και ουσιαστικό.
Η μουσική είναι για μένα ένας προσωπικός δρόμος, που προσπαθώ να περπατήσω, ανεπηρέαστος από τις Σειρήνες που πιεστικά μου ζητούν να περπατήσω για λίγο στον δικό τους. Ο δρόμος της σύνθεσης είναι ένας πολύ μοναχικός δρόμος, που σιγά-σιγά σε πάει στην απόλυτη μοναξιά, στην προσευχή ή και στην τρέλλα.
Η μουσική είναι ο τρόπος που μου έδωσε ο Θεός για να πορεύομαι και να Τον υμνώ. Είναι το δυνατότερο ναρκωτικό και με πάει σε μέρη και σε αισθήματα ακατανόητα μεν, μαγικά δε. Είναι τελικά το δώρο που μου δόθηκε, ίσως χωρίς να το αξίζω. Ο καλλιτέχνης που δεν βλέπει τον Θεό πίσω απ' τη μουσική ή την έμπνευση είναι για μένα τυφλός. Γίνεται φτωχός, ενώ γεννήθηκε πλούσιος.
Η μαγεία της δημιουργίας βρίσκεται στη στιγμή. Το μόνο που ζητάει ο Θεός είναι να ΄σαι εκεί. Ετοιμοπόλεμος και ταπεινός. Σκέψου να «λείπεις» όταν σου χτυπάει την πόρτα η έμπνευση.
Αν είχα τον χρόνο, θα απέσυρα όλους τους δίσκους μου και θα τους «διόρθωνα», όπως σήμερα νομίζω ότι θα ΄πρεπε. Αλλά πώς βγάζεις μουσικές από την καρδιά των ανθρώπων; Γιατί εκεί έχει «κατοικήσει» πολλή από τη μουσική μου και επομένως δεν μου ανήκει πια. Άλλωστε, έτσι είναι και το σωστό. «Τα σα εκ των σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα».
Η αλήθεια πάντα παρεξηγείται και γι' αυτό πολεμιέται. Λίγοι θέλουν να την πουν, αλλά σε όλους αρέσει να την επικαλούνται. Ακόμα πιο λίγοι αντέχουν να τη ζουν και αυτοί είναι «το άλας της γης». Σε μια σούπα πολύ λίγο είναι το αλάτι. Αλλά «είναι πολύ το λίγο».
Με ευφραίνει το «πριν» της Ελλάδας, με πληγώνει το «τώρα», αλλά ελπίζω στο «αύριο».
Δε νομίζω να υπάρχει αληθινός καλλιτέχνης ετυχισμένος. Ένα παιδάκι που προσπαθεί να καταλάβει τον κόσμο των μεγάλων ή να λύσει τον γρίφο των παιχνιδιών που έχει μπροστά του, δεν χαίρεται μέχρι να το καταφέρει.
Δεν αισθάνθηκα ποτέ «πνευματικός» άνθρωπος. Απέχω ακόμα και από το να είμαι σκέτος Άνθρωπος. Όλος ο αγώνας εκεί πρέπει κατ' εμέ να τείνει. Στο να βρεις τον εαυτό σου, να τον αγαπήσεις, για να γίνεις τελικά λίγο καλύτερος. Έτσι και μόνο έτσι ίσως βοηθηθούν και κάποιοι άλλοι.
Δεν είναι δυνατόν να γεννηθείς χωρίς γονείς. Έτσι βλέπω το παρελθόν μας. Και γι' αυτό το σέβομαι και τ' αγαπάω. Κι εκείνο μου δίνει πλούσια τα ελέη...
Κάθε φορά που γράφω μια μελωδία και νιώθω να με ευλογούν τα δάκρυά Του, αυτό είναι το μόνο κριτήριο της μουσικής μου. Όλα τ΄ άλλα έπονται ή και σας τα χαρίζω. Ο ερωτευμένος χαρίζει τα πάντα για τον Έναν και περιέργως γίνεται πλουσιότερος.
Θέλω να παραμείνω παιδί για να μπορώ να απορώ, να αλλάζω, να παίζω, να εκπλήσσομαι, να κλαίω χωρίς τύψεις, γελώντας την επόμενη στιγμή και για να αισθάνομαι εντονώτερη την προστασία του Πατέρα μας. Προτιμώ να αποφασίζει Εκείνος. Ξέρει καλύτερα.
Η Αριστερά δεν με εκφράζει. Όμως και ο κομμουνιστής μεθάει, πονάει, κλαίει, γελάει, φοβάται, ερωτεύεται, γεννιέται, πεθαίνει κ.λπ., ακριβώς όπως και ο δεξιός, ο χούλιγκαν, ο αναρχικός... Πάντων μέτρον άνθρωπος.
Η πολιτική δεν έχει τίποτα να δώσει σ΄ έναν καλλιτέχνη. Μόνο να τον «φτηνήνει» και να τον «επικαιροποιήσει» για κάποια χρόνια. Αλλά σε λάθος αντικείμενο και για λάθος λόγους. Η τέχνη δεν μπορεί να βοηθήσει ούτε τον εαυτό της. Είναι ένα αεράκι, ένα απροστάτευτο παιδί, που περιμένει να του αφοσιωθείς και να τ' αγκαλιάσεις.
«Δεν είν΄ ο θάνατος που με τυραννάει
είν΄ η στιγμή που περνάει και χάνεται».
Το όνειρο και η τόλμη είναι οι κινητήριες δυνάμεις. Το υλικό της δουλειάς. Το δώρο που η στιγμή χαρίζει. Ονειρεύομαι το τι θα ήθελα να κάνω και το τολμώ. Και αν αποτύχω, ξαναπροσπαθώ. Και πάλι και πάλι ώσπου ή να πετύχω ή να καώ. Και τα δύο είναι ευλογημένα. Και η φωτιά και η θάλασσα. Θάλασσα είν' ο κόσμος. Άλλοι πνίγονται, άλλοι απλώς κολυμπούν κι άλλοι φτάνουν απέναντι. Δηλαδή εκεί απ' όπου ξεκίνησαν. Στην ακτή. Για μια ανάσα, ένα διάλειμμα και «πάλι απ΄ την αρχή σε μια χώρα που αιμορραγεί». Τελικά μια «κουβέντα» ίσως να είναι και όλα όσα πραγματικά αξίζουν. Ο Λόγος που «σάρξ εγένετο», πιστεύω ότι τα περικλείει όλα. Όσα ήταν και είναι και θα ΄ρθουν.
Καμία δύναμη ή εξουσία τού κόσμου αυτού, δεν αντικαθιστά τη στιγμή που ο Θεός, μ' ένα «κλείσιμο ματιού» σού χαρίζει το δώρο Του.
«Τίποτα δεν περιμένω, τίποτα δεν θέλω. Το παιχνίδι είναι στημένο κι όποιος παίζει το γνωρίζει».
Είδα στ΄ όνειρό μου τα χαρακτηριστικά, που πρέπει να έχει ο ηγέτης της Ελλάδας:
• Να ξέρει και ν΄ αγαπάει βαθιά τη χώρα, την ιστορία και την πίστη της.
• Να μην ντραπεί ποτέ για τις ιδέες του.
• Να ξέρει ότι ο πολιτισμός δεν είναι αριστερό προνόμιο, αλλά εθνικό.
• Να μη φλερτάρει με άλλους χώρους και ιδεολογίες, αλλά να έχει την δύναμη να τους φέρει όλους κοντά του με το παράδειγμα, την αλήθεια και το έργο του.
• Να είναι «καθαρός» και χωρίς εξαρτήσεις από την εκδοτικο-δημοσιογραφική πληγή. Αντιθέτως, αυτοί να είναι πάντα οι εχθροί του.
• Να στείλει στις φυλακές τους «υψηλούς» απατεώνες, κάθε χρώματος και κόμματος.
• Να θεωρεί προσωπική του υπόθεση την τιμή, τα σύνορα και την περηφάνεια των Ελλήνων.
• Να είναι παλληκάρι.
• Τέλος, να μην είναι πολιτικός το επάγγελμα.
Και μετά ξύπνησα...

Μακάρι να μπορούσα να ξεφύγω από τον εαυτό μου και όσα «ξέρω». 'Ωσπου να το πετύχω, φοβάμαι ότι η μουσική μου πάντα θα θυμίζει εμένα.
Δεν είναι η Ελληνικότητα. Είναι η ίδια η Ελλάδα. Οι μόνες επιρροές που τελικά μετράνε για μένα και γίνονται μ' ένα μαγικό τρόπο μουσική, είναι αυτές που έχω αγαπήσει.
Δεν υπάρχει στην εποχή τής παγκοσμοιοποίησης επιτακτικώτερη ανάγκη από την προσωπική αλήθεια του καθενός μας.
Η χώρα μας θέλει αγωνιστές, θέλει παλληκάρια. Τους επιθύμησε.
Όλα αξίζουν να τραγουδηθούν, αλλά αυτό που ζητάει, βογκάει και πονάει είναι ο χαμένος παράδεισος..
Ο πρωταθλητής ίσως μετά τα τριάντα του να ησυχάζει κάπως. Ο συνθέτης μέχρι να πεθάνει πρέπει κυρίως να μαθαίνει αλλά και να προσπαθεί να τελοιοποιήσει το όποιο έργο του. Ξέρει βαθιά μέσα του, πως χωρίς πολλές θυσίες δεν θα γράψει ποτέ το μεγάλο έργο.
Δεν είμαι σεμνός, ούτε ταπεινός, απλώς αιωνίως υποκλινόμενος μπροστά στο θρόνο. Το θρόνο τού Θεού, της μουσικής, των ουρανών...

[Μάξιμος]

Ὑπέροχο!
Τὸ ξανάβαλα μὲ μεγάλα γράμματα, γιὰ νὰ διαβάζεται εὐκολότερα...

[Ξένια]

Όντως υπέροχο! Δεν πρέπει να γράφει συχνά... Τουλάχιστον εγώ δεν τον γνωρίζω ως προσωπικότητα αλλά μέσα από τα κομμάτια του μόνο.
Με εκφράζει... Μπράβο Πέτρο! Αυτός είναι καλλιτέχνης. Να τον βάζεις να σου παίζει πίάνο, η Ειρήνη και γω παραιτούμαστε!!! :)