Ἡ παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα

[petros]

Σὲ σχόλιό μας στὸ φύλλο τῆς 15-4-2013 ἐκθέσαμε περιληπτικὰ τὴ θέση μας γιὰ τὴν παρουσία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στὴν ἐνθρόνιση τοῦ πάπα Φραγκίσκου τοῦ Α΄.

Στὸ κείμενο ποὺ ἀκολουθεῖ θὰ καταθέσουμε πλατύτερα τὶς σκέψεις μας γιὰ τὸ ζήτημα.

Ὅσοι θεώρησαν σωστὴ τὴν ἐνέργεια αὐτή, εἶπαν πὼς ἡ παρουσία τοῦ Πατριάρχου στὴν ἐνθρόνιση ἦταν αὐτόκλητη «κίνηση συμβολικῆς σημασίας», «ἄκρως σημειολογική», ποὺ ἔγινε «γιὰ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ»· «ἕνα βῆμα ταπείνωσης, μιὰ μορφὴ κένωσης» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου. Τόνισαν ἀκόμη ὅτι ὁ Πατριάρχης μὲ τὴν κίνηση αὐτὴ «ὑπερέβη τὰ ὅρια τῆς φαρισαϊκῆς τυπολατρίας, τὴν ὁποίαν ἐνστερνίζονται ἔργοις τε καί λόγοις Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί», καὶ ὅτι ἡ πρωτοβουλία του «ἐκφράζει εὐαισθησίαν, πνευματικὴν ἀνωτερότητα καὶ ἀρχοντιά». Σημείω σαν μά λιστα ὅτι ἡ ἐκεῖ παρουσία του δὲν ἦταν «συμμετοχή», ἀλλὰ παρακολούθηση καὶ «παράσταση σὲ ἐθιμοτυπικὸ γεγονός». Ὅμως δὲν εἶναι τόσο ἁπλὰ τὰ πράγματα.

1. Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, ὅπως καὶ κάθε Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, εἶναι – πρέπει νὰ εἶναι – φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας. Πῶς λοιπὸν ὁ φύλακας τῆς Ὀρθοδοξίας συγχαίρει ἕναν αἱρεσιάρχη ἐπὶ τῇ ἀναλήψει πρωτοκαθεδρίας στὴν αἵρεσή του; Θὰ πήγαιναν ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, ὁ Μέγας Βασίλειος σὲ τυχὸν ἐνθρόνιση τοῦ Ἀρείου; Ἢ ὁ Μέγας Φώτιος καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς νὰ συγχαροῦν αἱρετικὸ Πάπα ἐπὶ τῇ ἀναρρήσει του στὸν παπικὸ θρόνο; Αὐτοὶ δὲν εἶχαν εὐαισθησία, πνευματικὴ ἀνωτερότητα καὶ ἀρχοντιά;

2. Πέραν τῆς ὁλοφάνερης ὑποτιμήσεώς του, ἀφοῦ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἦταν γιὰ τοὺς Παπικοὺς ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς θρησκευτικοὺς ἡγέτες, εἶναι θλιβερὸ καὶ τὸ γεγονὸς τῆς προσφωνήσεως τοῦ Πάπα ὡς ἐπισκόπου «θρόνου Ἀποστολικοῦ διαδόχου», ἐν πλήρει ἐπιγνώσει ὅτι πρόκειται περὶ προσώπου αἱρετικοῦ καὶ ἀκοινωνήτου μὲ τὴν Ὀρθοδοξία ἐκκλησιαστικῶς. Πολὺ περισσότερο ὅταν τὸ πρόσωπο αὐτὸ ἔχει τὴν ποντιφικὴ ἰδιότητα καὶ τὴ θέση ἀρχηγοῦ κοσμικοῦ κράτους. Πῶς Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, κανονικὸς διάδοχος τῶν Ἀποστόλων, ἀποκαλεῖ τὸν αἱρετικὸ «διάδοχον τῶν Ἀποστόλων»; Καὶ τὸν Παπισμὸ «Σεβασμίαν Ἐκκλησίαν»; Ἔτσι προσφωνοῦσαν καὶ ἔτσι φέρονταν πρὸς τοὺς αἱρετικοὺς ὁ μαθητὴς τῆς ἀγάπης ἀπόστολος Ἰωάννης, ὁ ἅγιος Νικόλαος, ὁ Μέγας Φώτιος, ὁ ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς κ.ἄ.; Δὲν εἶναι πρωτεῦον ἔργο παντὸς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου ἡ μὲ κάθε τρόπο περίφραξη τῶν δογμάτων, τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων καὶ τῆς καθόλου Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας;

3. Ὁ ὄχι τυχαῖος στὴν ἐποχή του Καρδινάλιος Τισσεράν, σχολιάζοντας τότε τὴ συνάντηση τοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρα καὶ τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ΄ στὰ Ἱεροσόλυμα τὸ 1964, ἀποκάλεσε τὸν Παπισμὸ «ἁμαρτωλὴ Ἐκκλησία», ὅπως γράψαμε σὲ προηγούμενο φύλλο τοῦ «Σωτῆρος» (βλ. τεῦχ. 2064/1-4-2013, σελ. 156). Δικαιολόγησε δὲ τὸν χαρακτηρισμὸ αὐτὸ μὲ σοβαρὰ ἱστορικὰ λάθη τοῦ Παπισμοῦ.

Ὅμως ἡ ἁμαρτωλότητα τοῦ Παπισμοῦ δὲν βρίσκεται μόνο στὰ ἐγκληματικὰ ἱστορικά του λάθη, ἀλλὰ καὶ σὲ σοβαρὲς θεολογικὲς ἐκτροπές, ὅπως τὸ Filioque, μὲ τὸ ὁποῖο οἱ Παπικοὶ εἰσάγουν ἄλλη θεολογία Ἁγίας Τριάδος, καὶ τὸ ἀλάθητο καὶ τὸ ἀθεμελίωτο πρωτεῖο.

Ἐπιπλέον οἱ Παπικοὶ ἐπιμένουν στὴν κτιστὴ θεία χάρη, ποὺ εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Θεοῦ· στὴ Μαριολατρεία κ.ἄ.

Πέραν δὲ αὐτῶν διατηροῦν τὴν Οὐνία, ἡ ὁποία εἶναι ὁ δούρειος ἵππος τοῦ Παπισμοῦ μέσα στὴν Ὀρθοδοξία. Ὑπῆρξε δὲ κατεξοχὴν προκλητικὴ κατὰ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου ἡ παρουσία Οὐνίτου ψευδοδιακόνου, ὁ ὁποῖος θυμίαζε τὸν νέο Πάπα, ὅπως ἐπίσης καὶ Οὐνιτῶν ψευδοεπισκόπων, καὶ μάλιστα παρουσίᾳ τοῦ Ὀρθοδόξου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου! Ὅλοι γνωρίζουν ὅτι ἡ Οὐνία εἶναι ὕπουλη ἀντιχριστιανικὴ μέθοδος ἐπεκτατισμοῦ τοῦ Παπισμοῦ. Τὴν δολιότητα καὶ ἀπάτη τοῦ Παπισμοῦ ἀποκαλύπτει καὶ ἡ ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγγελίου στὰ Ἑλληνικὰ ἀπὸ τοὺς Οὐνίτες κατὰ τὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα.

Ὁ Παπισμὸς βαρύνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἐγκληματικὴ Ἱερὰ Ἐξέταση, τὸν θεσμὸ ἐκεῖνο τοῦ δικαστικοῦ ἐλέγχου καὶ τῶν φρονημάτων τοῦ λαοῦ. Διατηρεῖ δὲ καὶ σήμερα κράτος μὲ ὑπουργούς, πρεσβευτές, τράπεζες, ἐπιχειρήσεις. Τί σχέση ἔχουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὸ πρόσωπο τοῦ ταπεινοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν Ἐκκλησία Του;

4. Τὸ ἐπιχείρημα ποὺ ἀκούστηκε ἀπὸ χείλη Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου ὅτι ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης μὲ τὴν παρουσία του στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα Φραγκίσκου «ὑπερέβη τὰ ὅρια τῆς φαρισαϊκῆς τυπολατρίας, τὴν ὁποίαν ἐνστερνίζονται ἔργοις τε καὶ λόγοις Ὀρθόδοξοι», ἔχει τὴν ἀκόλουθη ἀπάντηση: Ἦταν «φαρισαϊκὴ τυπολατρία» ἡ μέχρι πρόσφατα σθεναρὴ στάση Ὀρθοδόξων Ἀρχιερέων καὶ Συνόδων κατὰ τῶν ἐκτροπῶν τοῦ Παπισμοῦ;

Ἦταν «φαρισαϊκὴ τυπολατρία» ἡ ἀπάντηση τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τὸ ἔτος 1848 πρὸς τὸν Πάπα Πῖο Θ΄; Ὁρισμένες δὲ ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἐνέργειες γίνονταν σὲ χρόνια δίσεκτα καὶ ὑπὸ δυσμενέστερες συνθῆκες ἀπὸ τὶς σημερινές.

Τί ἄλλαξε ἀπὸ τότε ὣς σήμερα ὡς πρὸς τὴ στάση τοῦ Παπισμοῦ ἔναντι τῆς Ὀρθoδοξίας, ὥστε νὰ γίνει αὐτὴ ἡ κίνηση ποὺ χαρακτηρίστηκε ὡς ὑπέρβαση τῶν ὁρίων τῆς δῆθεν «φαρισαϊκῆς τυπολατρίας» τῶν Ὀρθοδόξων;

5. Μετὰ ἀπὸ τὰ παραπάνω τίθενται δύο καίρια ζητήματα:

α) Ἁπλὴ λογικὴ πείθει ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν ὁ Παπισμὸς νὰ ἀρνηθεῖ ποτὲ τὴν σωρεία τῶν κακοδοξιῶν του. Κακοδοξίες οἱ ὁποῖες δὲν ἀποτελοῦν μικροδιαφορὲς ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ μποροῦν νὰ διευθετηθοῦν καὶ νὰ ἐξαφανισθοῦν μὲ διάφορες συζητήσεις καὶ ἀλληλοϋποχωρήσεις. Γιατί; Διότι ἀπαιτεῖται πλήρης ἀπόρριψή τους καὶ ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Ἀλλὰ καὶ ἂν ποτὲ ὁ Παπισμὸς ἀρνηθεῖ τὴν σωρεία τῶν κακοδοξιῶν του, τὸ ἐπάρατο πρωτεῖο ποτὲ δὲν πρόκειται νὰ τὸ ἀρνηθεῖ, διότι ἡ «ἐπηρμένη ὀφρὺς» τοῦ Πάπα, ὅπως τὴν χαρακτήριζε ἤδη ἀπὸ τὸν 4ο αἰώνα ὁ Μέγας Βασίλειος, δὲν ταπεινώνεται δυστυχῶς μὲ τίποτε! Τὸ ἀπέδειξε ἱστορία αἰώνων. Τὸ ἀποδεικνύουν καὶ οἱ ἀτέρμονες προσ πάθειες διαλόγων μεταξὺ Ὀρθοδόξων καὶ Παπικῶν τῶν τελευταίων ἐτῶν. Ὁ Παπισμὸς μένει ἀμετακίνητος ἀπὸ τὸ «πρωτεῖο», παρὰ τὶς διπλωματικότατες κινήσεις ἀμφοτέρων τῶν πλευρῶν, κινήσεις ποὺ ὁρισμένες φορὲς ἀπὸ Ὀρθοδόξου πλευρᾶς ὑπερέβησαν κατὰ πολὺ τὰ ἐσκαμμένα μὲ τοὺς λεγόμενους «διαλόγους ἀγάπης».

Γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ θὰ τονίσουμε ὅτι οἱ ἐκδηλώσεις κοσμικῆς ἁβροφροσύνης δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴν πνευματική, τὴν χριστιανικὴ ἔννοια τῆς ἀγάπης.

Ἐξάλλου μὲ κάτι τέτοιες κινήσεις καὶ ἐκδηλώσεις οὔτε οἱ Παπικοὶ ὠφελοῦνται. Ἀντίθετα βλάπτονται καίρια. Διότι ἀναπαύονται μὲ τὴν ψευδὴ ἰδέα ὅτι δὲν βρίσκονται σὲ λανθασμένο δρόμο, ὅτι βαδίζουν σωστά, ὅτι δὲν εἶναι αἱρετικοί. Καὶ ἄρα δὲν ἔχουν ἀνάγκη μετανοίας καὶ ἐπιστροφῆς στὴ μία, τὴ μόνη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ὀρθόδοξη.

β) Καὶ τὸ ἐρώτημα ποὺ προβάλλει τώρα ἐπιτακτικὸ καὶ ἀμείλικτο εἶναι τοῦτο: Τί κερδίζει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀπὸ κινήσεις ὅπως αὐτὴ τῆς παρουσίας τοῦ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου καὶ ἄλλων ἐκπροσώπων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν στὴν ἐνθρόνιση τοῦ Πάπα; Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταλυτική: Ὄχι μόνο δὲν κερδίζει ἀλλὰ βλάπτεται πολλαπλῶς. Γιατί; Διότι οἱ κινήσεις αὐτές, ὅπου ἀκούγεται συνεχῶς ἡ φράση «ἀδελφὲς Ἐκκλησίες», καλλιεργοῦν λανθασμένες ἐντυπώσεις. Ὁ ἀκατατόπιστος λαὸς μένει μὲ τὴν ἐντύπωση ὅτι Ὀρθοδοξία καὶ παπικὴ αἵρεση εἶναι τὸ ἴδιο! Ἔτσι ὅμως καλλιεργεῖται τὸ ἔδαφος γιὰ ἀπαράδεκτη ἕνωση ἐν τῇ πράξει. Ψευδοένωση δηλαδή, ἡ ὁποία θὰ ἐπιτρέπει στὴν παπικὴ πλάνη νὰ κρατήσει τὶς διεστραμμένες ἀντιλήψεις της· καὶ ὄχι μόνο νὰ τὶς κρατήσει ἀλλὰ καὶ ἐμμέσως νὰ τὶς ἐπεκτείνει, ἀφοῦ ἤδη καὶ τώρα ἀσκεῖ ἀτύπως «πρωτεῖο» στὸν χριστιανικὸ κόσμο.

Τὸ ζήτημα εἶναι σοβαρότατο! Ὅποιοι κι ἂν εἴμαστε, δὲν ἔχουμε δικαίωμα νὰ ὑποτιμοῦμε «τὸ πατροπαράδοτον σέβας», τὴν Ὀρθοδοξία, ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἀλήθεια. Δὲν μᾶς ἐπιτρέπεται νὰ ὑποτιμοῦμε τὴν Ἐκκλησία μας, ποὺ εἶναι ἡ μία καὶ μόνη ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Συμπάσχουμε καὶ συμπονοῦμε μὲ τὸ Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο, ποὺ εἶναι αἰχμάλωτο τῶν ἐχθρῶν τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ. Ἡ πορεία του συνεχίζει νὰ εἶναι μαρτυρική, ὅσο κι ἂν φαίνεται ὅτι τὰ πράγματα ἔχουν κάπως βελτιωθεῖ τὰ τελευταῖα χρόνια. Ὅμως αὐτὸς ὁ σταυρός, τὸν ὁποῖο σηκώνει ἐν σιωπῇ, ἐν ὑπομονῇ καὶ ἐν ὀδύνῃ, ἀποτελεῖ στέφανο τιμῆς καὶ οὐρανίου δόξης. Ἄλλωστε ὁ βίος τοῦ γνήσιου χριστιανοῦ εἶναι βίος σταυροῦ καὶ θυσίας.

Καὶ ὁ βίος αὐτὸς δὲν δικαιολογεῖ κινήσεις ὑποτιμητικές, ποὺ νοθεύουν τὸ Ὀρθόδοξο ἦθος, ὑποτιμοῦν τὴν Ὀρθό δοξη Παράδοση καὶ ἀποδυναμώνουν τὴν Ἀποστολοπαράδοτη πίστη. Ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, κατεξοχὴν ὅμως οἱ διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, ἔχουμε χρέος νὰ εἴμαστε πιστοὶ ἀκόλουθοι καὶ ἀκριβεῖς μιμητές τους.

Δὲν εἴμαστε κατὰ τοῦ διαλόγου. Τὴν ἕνωση τῶν «ἐκκλησιῶν» καὶ τὴν θέλουμε καὶ τὴν ποθοῦμε. Διότι εἶναι ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, τοῦ ἱδρυτοῦ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλὰ δὲν μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε ἕνωση πρὶν ὑπάρξει συμφωνία στὴν πίστη. Οὔτε βέβαια μποροῦμε νὰ δεχθοῦμε καὶ τὸν ἀτέρμονα διάλογο γιὰ τὸν διάλογο, ποὺ δὲν ὁδηγεῖ, ὅπως ἀποδεικνύεται, πουθενά. Ἔχουμε τεράστια εὐθύνη ἀπέναντι στὸν Τρι αδικὸ Θεό. Ἕνωση μπορεῖ νὰ γίνει μόνον ἐν τῇ Ὀρθοδοξίᾳ. Ἕνωση μὲ δογματικὴ ἀκρίβεια καὶ ὄχι μὲ ὑποτίμηση ἢ ἀλλοίωση τοῦ Ὀρθοδόξου δόγματος καὶ ἤθους.

Ο Σωτήρ