ήθελα να μιλάμε...

[planaria]

Αυτοπυρπολήθηκε. Μπροστά στο πάρκο που πηγαίνω τους γιους μου για ποδήλατο. Στο σημείο που στεκόμουν λίγες ώρες νωρίτερα αλλά και ώρες αργότερα. Στη γειτονιά μου.

"Μα γιατί γράφεις συνέχεια θλιβερά πράγματα; Γράψε και κάτι διαφορετικό." Αυτή τη φράση, που είχα ακούσει από φίλους αλλά και από ανθρώπους που δεν ξέρω καν προσωπικά, σκεφτόμουν, ακριβώς τη στιγμή που χτύπησε το τηλέφωνο. Ήταν μια φίλη μου, μητέρα ενός μικρού αγοριού. "Μην έρθεις στο πάρκο," μου είπε. "Φεύγουμε και εμείς. 'Εγινε κάτι τρομερό." Άκουσα τη σειρήνα του ασθενοφόρου.

Ο 50χρονος άντρας, που ήταν άνεργος τα τελευταία τρία χρόνια, καθώς η επιχείρηση που εργαζόταν, λόγω κρίσης, έβαλε λουκέτο, ακόμη και μέσα στο ασθενοφόρο έλεγε ξανά και ξανά "αφήστε με να πεθάνω." Από τον περασμένο Σεπτέμβριο όταν έκλεισε η μικρή βιοτεχνία που προσπάθησε να φτιάξει και δεν έβρισκε ούτε σκόρπια μεροκάματα, η υγεία του είχε κλονιστεί.

Ήταν πρωί. Μου είπαν πως τον έβλεπαν για αρκετή ώρα να προχωράει από το πάρκο όπου τα παιδιά έκαναν βόλτες με τα ποδήλατα και τα σκέιντμπορντ, μέχρι το τέλος του δρόμου, που είναι το σούπερ μάρκετ, όπου επίσης υπήρχε κόσμος. Πέρασε μπροστά από μια στάση λεωφορείου, όπου περίμενε κόσμος. Από ένα μικρό καφέ... και εκεί είχε κόσμο. Άνθρωποι παντού. Άνθρωποι τον είδαν, όμως άνθρωπος δεν του μίλησε.

Όταν ξαφνικά έριξε πάνω του το μπιτόνι με τη βενζίνη, πάγωσαν. Κρατούσε σφιχτά τον αναπτήρα. 'Ολα έγιναν σε δευτερόλεπτα. Ένας νεαρός που περνούσε με το μηχανάκι του σταμάτησε και με τα ρούχα του προσπάθησε να σβήσει τη φωτιά. Να σώσει τον άντρα που είχε τυλιχθεί στις φλόγες. Άντεξε για μια μέρα στο νοσοκομείο με καθολικά εγκαύματα.

Όλοι τον είδαν πριν. Τον κοιτούσαν για τουλάχιστον ένα τέταρτο πριν αυτοπυρποληθεί. Σκέφτομαι συνέχεια από εκείνη τη μέρα ότι τον είδαν τόσοι άνθρωποι. Γείτονές μου. Κάποιοι σίγουρα αναγνώρισαν στο βλέμμα του την απελπισία. Κάποιοι ίσως διαισθάνθηκαν την αγωνία του. Όμως κανείς δεν του μίλησε, γιατί κανείς δεν ήξερε. Μάθαμε τελικά, όσα ξέρουμε να είναι μόνo όσα λέγονται. Να καταλαβαίνουμε πως μας έχουν ανάγκη, μόνο όταν σχηματίζονται λέξεις. Δεν ακούμε πια τις σιωπές των άλλων. Ούτε καν τις δικές μας. Είμαστε τόσο χαμένοι ο καθένας στην δική του ανατροπή ζωής, ή ακόμη χειρότερα τα άδεια βλέμματα στους ανθρώπους γύρω μας, έχουν γίνει πια γνώριμα; Μοιάζει η απόγνωση οικεία πια;

Δεν μιλάμε. Ίσως γιατί δεν υπάρχουν πια κουράγια. Ίσως γιατί δεν υπάρχει πίστη. Πίστη στον εαυτό μας οτι μπορούμε να βοηθήσουμε, πίστη στους άλλους ότι μπορούν να βοηθηθούν. Ίσως πολλά μοιάζουν βουβά γιατί αλλιώς θα ήταν μοναχά κραυγές.

Κάποτε στην άκρη ενός πεζουλιού, όταν ξέσπασα σε λυγμούς γιατί είχα χάσει έναν δικό μου άνθρωπο, μια άγνωστη γυναίκα κάθισε δίπλα μου και μου μίλησε. "Πάντα υπάρχουν άνθρωποι," μου είπε. "Σήμερα εγώ που δεν σε ξέρω και δεν με ξέρεις, αύριο εσύ για κάποιον που δεν τον ξέρεις και δεν σε ξέρει..."

Απομονωθήκαμε. Κλειστήκαμε. Οχυρωθήκαμε. Απέναντι, όχι μόνο στον δικό μας πόνο, αλλά απέναντι και στον πόνο των άλλων. Όσων ξέρουμε και όσων δεν ξέρουμε. Προσπεράσαμε ανθρώπους σε οριακές στιγμές τους. Τους κοιτάξαμε, αλλά δεν τους είδαμε ποτέ. Σε πόσα, άραγε, αδιέξοδα έφτανε μια κουβέντα, όπως αυτή της άγνωστης γυναίκας; Δεν θα το μάθουμε ποτέ, γιατί απλά ποτέ δεν ειπώθηκαν τα λόγια. Δεν σου μίλησα...

Ήθελα, πραγματικά, αυτή τη φορά να γράψω κάτι διαφορετικό. Ήθελα, πραγματικά, να ήταν όλα αλλιώς και να γίνονταν διαφορετικά. Ήθελα να μιλάμε.


http://www.aixmi.gr/index.php/aftopyrpolithike-anthrwpoeidan/

[petros]

Παλιότερα έλεγαν τι τυχεροί αυτοί που ζουν στις πολυκατοικίες. Με τόσους γείτονες... Το αποκορύφωμα της επικοινωνίας.. Που να 'ξεραν...
Έχουμε κλειστεί όλοι στο καβούκι μας - μικρόκοσμό μας. (Ιδιαίτερα οι οικογενειάρχες). Ποιοι;  Αυτοί που προορίζονται από τξην αγάπη του Θεού για κατά χάριν Θεοί..