Ο Γέροντας Πορφύριος

[Βασιλείου Μάριος]

]


                                                        Τὸ 666 καὶ ὁ ἀντίχριστος
(Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου, Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, ἐκδόσεις «Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος», Μήλεσι Ἀττικῆς, δ΄ ἔκδ. (2003), σελ. 72-75)
Νὰ σᾶς πῶ. Μοῦ εἶχε πεῖ: «Πατέρα Ἀθανάσιε (μὲ πῆρε ἀπὸ τὸ χέρι ἔτσι σφικτά), ἐγὼ εἶμαι τυφλὸς τώρα, τὰ μάτια μου τὰ σωματικὰ δὲν λειτουργοῦν, γιατὶ ἔχω καρκίνο στὴν ὑπόφυση, ἔχω ὅμως τὰ πνευματικὰ μάτια καὶ βλέπω. Πρὶν φύγεις, θέλω νὰ μοῦ πεῖς. Τί εἶπε ὁ Γέροντας Αἰμιλιανός – ὁ δικός μας – γιὰ τὸ 666 καὶ τὸν ἀντίχριστο;» Ἦταν ἐκεῖνες τὶς μέρες μετὰ τὸ Τσερνομπίλ. Ὁ κόσμος ἦταν ἀναστατωμένος καὶ πήγαινε κατὰ δεκάδες κάθε μέρα, ἰδιαιτέρως στὸν πατέρα Πορφύριο ποὺ ἦταν κοντὰ στὴν Ἀθήνα, καὶ ἀναστατωμένοι τὸν ρωτοῦσαν: Τί θὰ γίνει; Θά 'ρθει ὁ ἀντίχριστος νὰ μᾶς σφραγίσει μὲ τὸ 666;»
Καὶ μὲ ρώτησε: «Γιὰ πές μου, παιδί μου, τί λέει ὁ Γέροντας Αἰμιλιανὸς γιὰ τὸ 666 καὶ τὸν ἀντίχριστο;» Τοῦ λέω: «Γέροντα, μᾶς εἶπε σὲ μιὰ σύναξη προχθὲς νὰ μὴν ἀνησυχοῦμε. Ἐμεῖς νὰ ἐνδιαφερόμαστε νὰ ἔχουμε μιὰ ζωντανὴ σχέση μὲ τὸ Χριστὸ καὶ τοῦ ἀντίχριστου νὰ μὴν τοῦ δίνουμε πολλὴ σημασία, γιατὶ ἐκεῖνος θὰ γίνει τὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας καὶ ὄχι ὁ Χριστός». Ἀμέσως χτύπησε τὰ χεράκια του στὸ κρεβάτι καὶ εἶπε: «Τί λὲς παιδί μου, τί λὲς παιδί μου, δόξα σοι ὁ Θεὸς ποὺ βρῆκα κι ἕνα πνευματικὸ νὰ συμφωνεῖ μαζί μου. Ρὲ παιδί μου, αὐτοὶ οἱ πνευματικοί, ἐδῶ στὸν κόσμο, τί ἔχουν κάνει! Ἔχουν ἀναστατώσει τὶς ψυχές, δημιούργησαν ἕνα σωρὸ προβλήματα, οἰκογενειακὰ καὶ ψυχολογικὰ μὲ τὸ 666. Δὲν μπορεῖ ὁ κόσμος νὰ κοιμηθεῖ καὶ ἄρχισαν νὰ παίρνουν ψυχοφάρμακα καὶ ὑπνωτικὰ χαπάκια γιὰ νὰ μποροῦν νὰ κοιμηθοῦν. Τί εἶναι αὐτὸ τὸ πρᾶγμα; Δὲν τὰ θέλει αὐτὰ τὰ πράγματα ὁ Χριστός, παιδί μου. Καὶ νὰ σοῦ πῶ κάτι;» Τοῦ λέω: «Γέροντα τί;» Μοῦ λέει: «Γιὰ μᾶς τοὺς χριστιανούς, γιὰ μᾶς ὅταν βιώνουμε τὸ Χριστὸ δὲν ὑπάρχει ἀντίχριστος. Δὲν μοῦ λές; ἐδῶ ποὺ κάθομαι στὸ κρεβάτι μπορεῖς νὰ καθίσεις ἐσύ;» Τοῦ εἶπα: «Ὄχι Γέροντα». Μοῦ λέει: «Γιατί;» Τοῦ ἀπάντησα: «Διότι, ἐὰν καθίσω πάνω σας, θὰ σᾶς πλακώσω». Μοῦ λέει: «Πότε μπορεῖς νὰ καθίσεις;» Τοῦ λέω: «Ὅταν φύγετε ἐσεῖς, μπορῶ νὰ καθίσω ἐγώ». Μοῦ λέει: «Ἀκριβῶς, παιδί μου, ἔτσι συμβαίνει καὶ μὲ τὴν ψυχή μας. Ὅταν ἔχουμε μέσα μας τὸ Χριστό μας, μπορεῖ νὰ ἔρθει ὁ ἀντίχριστος; Μπορεῖ νὰ μπεῖ καμιὰ ἄλλη ἀντίθετη ὕπαρξη μέσα στὴν ψυχή μας; Γι' αὐτὸ σήμερα, παιδί μου, δὲν ἔχουμε τὸ Χριστὸ μέσα μας καὶ γι' αὐτὸ ἀνησυχοῦμε γιὰ τὸν ἀντίχριστο. Ὅταν βάλουμε τὸ Χριστὸ μέσα μας, τὰ πάντα γίνονται Παράδεισος. Ὁ Χριστὸς εἶναι τὸ πᾶν κι ἔτσι πάντοτε, παιδί μου, νὰ λές στοὺς ἀνθρώπους, καὶ τὸν ἀντίθετο δὲν τὸν φοβόμαστε. Καὶ κοίταξε νὰ σοῦ πῶ κάτι. Ἐὰν ἐρχόταν τώρα ὁ ἴδιος ὁ ἀντίχριστος μὲ μιὰ συσκευὴ μὲ ἀκτῖνες Laser καὶ μὲ σφράγιζε μὲ τὸ 666 μὲ τὸ ζόρι, ἐγὼ δὲν θὰ στενοχωριόμουνα. Θὰ μοῦ πεῖς, Γέροντα, μὰ δὲν εἶναι τὸ σημεῖο τοῦ ἀντιχρίστου; Ναὶ ἀλλὰ καὶ χίλια 666 νὰ μοῦ ἔγραφε πάνω μου μὲ τὶς ἀκτίνες Laser, ἀνεξίτηλα, ἐγὼ δὲν θὰ στενοχωριόμουνα. Γιατί; Γιατί, παιδί μου, τοὺς πρώτους μάρτυρες τοὺς εἶχαν βάλει στὰ θηρία κι ἔκαναν τὸ σταυρό τους καὶ τὰ θηρία γινόντουσαν ἀρνάκια. Τοὺς εἶχαν στὴ θάλασσα, ἔκαναν τὸ σταυρό τους καὶ ἡ θάλασσα γινόταν γῆ καὶ περπατοῦσαν. Τοὺς εἶχαν μέσα στὴ φωτιά, ἔκαναν τὸ σταυρό τους καὶ ἡ φωτιὰ γινόταν δροσιά. Εὐλογημένο μου παιδί, τί εἴμαστε σήμερα ἐμεῖς; Πιστεύουμε στὸ Χριστό; Τὸ σταυρό μας; Μὰ γιατί κατέβηκε ὁ Χριστός; Δὲν κατέβηκε γιὰ νὰ δυναμώσει τὴν ἀσθένειά μας; Ἔτσι, παιδί μου, νὰ πεῖς καὶ στὸ Γέροντα. Καὶ σύ, νὰ πεῖς στοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴ φοβοῦνται τὸν ἀντίχριστο. Εἴμαστε παιδιὰ τοῦ Χριστοῦ, εἴμαστε παιδιὰ τῆς Ἐκκλησίας». Αὐτὸ τὸ πρᾶγμα μοῦ ἔκανε πάρα πολλὴ ἐντύπωση. Καὶ μοῦ πρόσθεσε: «Νὰ σοῦ πῶ κάτι;» Λέω: «Γέροντα, παρακαλῶ». «Ὁ Πατριάρχης Δημήτριος πῶς ἦρθε στὴν Ἀθήνα;» Τοῦ λέω: «μὲ τὸ ἀεροπλάνο». «Ἔ, καλά, ξέρω πὼς ἦρθε μὲ τὸ ἀεροπλάνο. Κολυμπώντας ἦρθε ὁ ἄνθρωπος; Μὲ τί ντοκουμέντα ἦρθε;» Τοῦ λέω: «Μὲ διαβατήριο, Γέροντα». — «Ἑλληνικὸ ἢ τουρκικό;» Τοῦ λέω: «Δὲν ξέρω». —«Ἔ, μοῦ κάνεις καὶ τὸ σοφό. Μὲ τουρκικὸ ἦρθε. Καὶ ποιό εἶναι τὸ ἐθνόσημο τῆς Τουρκίας, ξέρεις;» Τοῦ λέω: «Δὲν ξέρω, Γέροντα». —«Ἔ, τότε τὰ παράκανες, δὲν ξέρεις τὸ ἐθνόσημο τῆς Τουρκίας; Εἶναι ἡ ἡμισέληνος. Καὶ ξέρεις πῶς ὀνομάζεται ἡ ἡμισέληνος ἀπὸ τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μετὰ ποὺ ἐμφανίστηκε ὁ Μωάμεθ;» Τοῦ λέω: «Ὄχι, Γέροντα». —«Ἔ, νὰ πάρω τὸ πτυχίο σου καὶ νὰ τὸ σχίσω. Τί θεολόγος εἶσαι ἐσύ;», χαριτολογώντας.
— Τὸν παριστάνετε πολὺ ὡραῖα, τὸν βλέπω μπροστά μου τώρα.
— Μὰ κι ἐγὼ τὸν ἔχω μπροστά μου, μέσα στὴν καρδιά μου τὸν ἔχω. Γι' αὐτὸ σᾶς τὰ λέω ἔτσι. Καὶ συνεχίζει: «Ἡ ἡμισέληνος εἶναι σημεῖο τοῦ ἀντιχρίστου. Ἐὰν εἶναι σημεῖο τοῦ ἀντιχρίστου ἡ ἡμισέληνος καὶ ὁ Πατριάρχης μας ἔχει στὸ διαβατήριό του τὸ σημεῖο τοῦ ἀντιχρίστου -καὶ στὶς σφραγίδες τους, πόσες σφραγίδες βάζουν μέσα ἔξω;- πάει νὰ πεῖ ὅτι ὁ Πατριάρχης μας εἶναι ἀντίχριστος; Ὄχι, ρὲ παιδί μου, ὄχι ρὲ παιδί μου! Μὴν περιορίζουμε τόσο πολὺ τὸ Εὐαγγελικὸ μήνυμα! Δὲν εἶναι ὁ Χριστὸς τόσο στενόμυαλος ὅσο εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ποὺ θέλουμε νὰ ὑπερασπιζόμαστε τὰ δικαιώματα. Ἔτσι νὰ πεῖς στὸ Γέροντα καὶ ἔτσι νὰ λὲς στοὺς ἀνθρώπους. Οὔτε τὸν ἀντίχριστο νὰ φοβούμαστε, οὔτε τὸ 666».
Καὶ τοῦτο, κ. Κλεῖτο, μοῦ ἔκανε ἐντύπωση καὶ πολὺ ἀναπαύθηκα. Καὶ τὸ λέω στοὺς ἀνθρώπους ποὺ ἔρχονται. [Γερ. 118π.]

[quality]

Ήθελα να ανοίξω ένα καινούριο θέμα για το γέροντα Πορφύριο,αλλά σκέφτηκα πρώτα να ψάξω μήπως έβρισκα κάποιο παλιότερο και να που βρήκα!
Ομολογώ ότι έμαθα προσφάτως για το γέροντα Πορφύριο μέσα από μια ιστορία που μου διηγήθηκαν και μου άρεσε πολύ ο τρόπος σκέψης του.Έχω βρει κάποια ρητά του σε μια ιστοσελίδα και θέλω να τα μοιραστώ μαζί σας.
Παραθέτω το link γιατί δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω copy-paste...!
http://www.panagiaxiniada.gr/NCOA_D._DINOONEIO.htm