Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι...

Started by staboz, 14 November, 2011, 12:45:49 AM

Previous topic - Next topic

staboz

Πρὸς κάθε (σὰν καὶ μένα) ἀχάριστο βολεμένο μικροαστὸ χριστιανούλη:

Ρωμ. ε΄6-10

Iaspis

Ἀκούσαμε  τὶς παλαιότερες γεννιὲς νὰ μιλοῦν γιὰ τὸ «κατώτερο» βιοτικὸ ἐπίπεδο στὸ ὁποῖο ἔζησαν· λόγου χάρη, ὅτι ἔτρωγαν κρέας μία φορὰ τὴν ἑβδομάδα (κάθε Κυριακὴ βραστὸ), ὅτι ἔμεναν πολυπληθείς οἱκογένειες μὲ πολλὰ παιδιὰ σὲ ἕνα, δύο δωμάτια, ὅτι δὲν εἶχαν αὐτοκίνητα, πλυντήρια καὶ ἄλλες οἱκιακὲς συσκευὲς, ὅτι εἶχαν μόνον λίγα ξύλα γιὰ τὸν κρύο χειμώνα, ὅτι εἶχαν μόνο ἕνα ζευγάρι παπούτσια καὶ λιγοστὰ ροῦχα τὰ ὁποία φοροῦσαν μέχρι νὰ λιώσουν καὶ ἄλλα πολλά... Κι ὅμως δὲν αἰσθάνονταν φτωχοὶ, οὔτε καὶ ἔχαναν τὴν ἀξιοπρέπεια τῆς διαβίωσης ἀκόμη κι ἄν κάποιοι ἔπεφταν σὲ μεγάλες ἀτυχίες, ὅπως ὀρφάνεια, ἀτύχημα, ἀναπηρίες καὶ ἀσθένειες. Πάντα κάποιος ἀπό τὸν περίγυρο περιέσωζε τὴν ἀξιοπρεπὴ διαβίωση ποὺ περιελάμβανε τὰ λίγα ἀπαραίτητα ποὺ χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιὰ νὰ ζήση.

Τὸ ἵδιο βλέπουμε, ἀκόμη καὶ σήμερα, σὲ ἀπομακρυσμένες ἀπὸ τὸν «προηγμένο» κόσμο κοινωνίες, ποὺ χαρακτηρίζονται μάλιστα καὶ ἀπολίτιστες· δηλαδὴ πρωτόγονα μέσα διαβίωσης, μηδαμινὴ πρόσβαση σὲ ὅσα ὁ «πολιτισμένος» κόσμος θεωρεῖ καὶ ἐξάγει σὰν ἀπαραίτητα! Παρόλα αὐτὰ οἱ κοινωνίες αὐτὲς διαφεῦγουν τῆς σήψης ποὺ βλέπουμε στὸν «πολιτισμό».

Τὸ ἴδιο ἐπίσης παρατηρείται καὶ ἱστορικὰ. Ἡ φτώχεια σὲ ἔκφραση ἀπώλειας τῆς ἀξιοπρεποὺς διαβίωσης, ὅπως λόγου χάρη πείνα, δίψα, ἀνέχεια ἐπιδημίες καὶ ἀρώστεια, ἦρθε κατὰ κόρον στὸν λεγόμενο τρίτο κόσμο μετὰ τὴν περίοδο τῆς ἀποικιοκρατίας, καὶ σίγουρα ... ἐξαιτίας της!

Πρέπει λοιπὸν νὰ προσδιορίσουμε καὶ νὰ συνειδητοποιήσουμε τὸ τὶ εἶναι πράγματι φτώχεια, καὶ τὶ πλοῦτος, κρίνοντας καὶ ἱστορικὰ, ἀλλὰ κυρίως κατανοώντας καὶ ἐξ ἱδίων προσωπικὰ!

Ἡ ἀνθρωποκεντρικὴ θεώρηση τοῦ κόσμου ὁδήγησε καὶ ὁδηγεῖ μαθηματικὰ στὴν ἀντιπαλότητα, τὴν ἀνέχεια καὶ τὴν  φτώχεια, καὶ εἶναι ἀπώλεια γιὰ τὸν ἄνθρωπο, ἀκόμη κι ἄν φαίνεται ὅτι αὐτὸς πλουτίζει καὶ εὐημερεῖ. Εἶναι σίγουρα παροδικὴ καὶ ἐπιφανειακὴ αὐτὴ ἡ γεμᾶτη ἄγχος εὐημερία, μέρος τῆς τραγικῆς ἀσθένειας τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς, ἡ ὁποία ἐξελίσσεται σὲ φθορὰ, ἀπώλεια καὶ ἀπόγνωση! Αὐτὸ δηλαδὴ ποὺ ἔχει πάθει καὶ ἐπιβάλλει καὶ σὲ ὅλους μας ὁ «πολιτισμένος» κόσμος, ὁ ὁποῖος καταννοεῖ τὰ θεανθρώπινα ἐπιτεύγματα μονίμως ΛΑΘΟΣ ἀπό τὴν πλευρὰ τοῦ ἀνθρώπου τὴν ἀνθρωποκεντρικὴ,  καὶ μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο τὰ διαβάλλει ὅλα. Στηρίζεται πιὸ συγκεκριμένα σὲ αὐτὸ καθεαυτὸ τὸ ἐπίτευγμα ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν ὄντως ἀνθρώπινη προσπάθεια, ἀπογυμνώνοντάς το ὅμως ἀπό κάθε διάκριση, στερώντας του δηλαδὴ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ!

Μὲ αὐτὸ λοιπὸν ποὺ τοῦ ἕμμελε νὰ σωθεῖ, «πετυχαίνει» τὴν ἀπώλειά του! Τραγικό!
Τοῦ δὲ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία, καὶ οὐδὲ εἷς τι τῶν ὑπαρχόντων αὐτῷ ἔλεγεν ἴδιον εἶναι, ἀλλ᾿ ἦν αὐτοῖς ἅπαντα κοινά. (Πραξ. δ\', 32-33)