Μπόστ, Ὁ ὅρκος τοῦ Ἀλεξάνδρου

[staboz]

[font size=3]Ἡ εἰκόνα αὐτὴ τοῦ Μπὸστ προσφέρεται γιὰ καίριο σχολιασμό...[/fonts]

[staboz]

[font size=3]Μοῦ κάνει ἐντύπωση ποὺ κανένας δὲν σχολίασε τὴν ἐκπληκτικὴ αὐτὴ σύλληψη τοῦ Μπόστ.[/fonts]

[Ξένια]

Εγώ αν είχα καταλάβει θα σχολίαζα. Τώρα τί να πω?

[Iaspis]

Ἡ Μακεδονία εἶναι ἑλληνικὴ, ἡ ἑλλάδα δὲν ξέρουμε ἄν εἶναι ἑλληνική....

[staboz]

[font size=4]Ἄχ, Θεέ μου, θὰ σκάσω!!!
Βγάλτε τὶς τσίμπλες ἀπὸ τὰ μάτια σας![/fonts]

[Petreir]

[font size=3]Ἂν δὲν ἀπαντήσετε ἐσεῖς καὶ μάλιστα σύντομα, θὰ ἀπαντήσω ἐγώ... καὶ θὰ σᾶς ντροπιάσω ὅλους...
Μὴν πεῖτε ὅτι δὲν σᾶς προειδοποίησα...
Θέλω νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς μαζί σας...[/fonts]

[Ξένια]

Περιμένουμε με αγωνία!!!

[Petreir]

[font size=3]Τέλος πάντων... πνίγω τὴν ἀγανάκτησή μου καὶ σᾶς ἐξηγῶ:

Ὁ Μπὸστ (Χρύσανθος (Μέντης) Μποσταντζόγλου, 1918-1955) ἦταν σκιτσογράφος, γελοιογράφος, θεατρικὸς συγγραφέας, στιχουργὸς καὶ ζωγράφος. Δημιούργησε τελείως προσωπικὸ ὕφος κυρίως μὲ τὰ ἐπίτηδες ἀνορθόγραφα καὶ ἀσύντακτα κείμενά του. Ἔγραφε π.χ. «τὸ μηραῖον πσάρι» ἀντὶ τὸ «μοιραῖον ψάρι».[/fonts]



[font size=3]Οἱ ἥρωες τοῦ Μπόστ: Ἑλλάδα, Πειναλέων, Ἀνεργίτσα...[/fonts]



[font size=3]Ὁ Ἐρωτόκριτος πέζων μπουζούκι:[/fonts]



[font size=3]Δωροδοκίες στὸ ποδόσφαιρο:[/fonts]

[Petreir]

[font size=4]Στὸ θέμα μας τώρα.
Ὁ Μπὸστ ζωγραφίζει τὸν Μέγα Ἀλέξανδρο ἑνοποιώντας μὲ ἐκπληκτικὸ τρόπο τὴν ἑλληνικὴ ἱστορία!
Τὸν παρουσιάζει νὰ κρατάει κοντάρι καὶ τὴ σημερινὴ ἑλληνικὴ σημαῖα μὲ σταυρὸ  καὶ νὰ ὁρκίζεται πάνω στὸ Εὐαγγέλιο!
Ἀνορθόγραφα πάντα: «Ὀρκίζομε ὅτη ἡ Μακαιδονία εῖναι Ἑλληνικῆ»!
330 χρόνια πρὸ Χριστοῦ ὁρκίζεται στὸ Εὐαγγέλιο καὶ κρατάει σημαῖα σύγχρονη μὲ σταυρό... 2300 χρόνια ἱστορίας ἑνοποι�?θηκαν![/fonts]

[Petreir]

[font size=4]Ἀντίστοιχο εἶναι καὶ ἐκεῖνο ποὺ βάζει τὸν Ἐρωτόκριτο νὰ παίζει (πέζων) μπουζούκι, ἐνῶ φοράει ἀρχαιοελληνικὴ περικεφαλαία καὶ ἐνδυμασία...
Μεσαίωνας, ἀρχαία Ἑλλάδα καὶ σημερινὴ Ἑλλάδα ἑνοποιοῦνται...

Ἐσεῖς τώρα βρεῖτε σὲ ποιοὺς ἄλλους χώρους ἔχουμε τὸ ἴδιο φαινόμενο: Ὑπέρβαση τοῦ χρόνου καὶ ἑνοποίηση τῆς ἱστορίας...

Περιμένω...[/fonts]

[giannis]

Μεμνημένοι τοίνυν τῆς σωτηρίου ταύτης ἐντολῆς, καὶ πάντων τῶν ὑπὲρ ἡμῶν γεγενημένων, τοῦ σταυροῦ, τοῦ τάφου, τῆς τριημέρου ἀναστάσεως, τῆς εἰς οὐρανοὺς ἀναβάσεως, τῆς ἐκ δεξιῶν καθέδρας, τῆς δευτέρας καὶ ἐνδόξου πάλιν παρουσίας.

[Petreir]

[font size=3]Σωστός, Γιάννη!!!
Αὐτὸς εἶναι ὁ λεγόμενος λειτουργικὸς χρόνος ποὺ ἑνοποιεῖ παρελθόν, παρὸν καὶ μέλλον!
Γι᾿ αὐτὸ λέμε: «Τοῦ Δείπνου σου τοῦ Μυστικοῦ σήμερον, Υἱὲ Θεοῦ, κοινωνόν με παράλαβε...»
«Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου...» κ.τ.λ.

Ἔχουμε ὅμως καὶ ἀλλοῦ τὸ ἴδιο φαινόμενο... περιμένω...[/fonts]

[giannis]

Το ίδιο φαινόμενο συνέβη και κατά την ώρα της μεταμόρφωσης του Κυρίου μας στο όρος Θαβώρ. Εμφανίστηκαν ως σύγχρονοι με τον Κύριο, ο Ηλίας που έζησε 800 χρόνια νωρίτερα και ο Μωυσής που έζησε  1400 χρόνια νωρίτερα. Ο χρόνος αίρεται αφού είναι παρόν ο Θεός που είναι άχρονος.

[Petreir]

Θὰ μποροῦσε νὰ θεωρηθεῖ καὶ αὐτό... ἀλλὰ πρόκειται γιὰ θαῦμα... Ἐδῶ ἐξετάζουμε κυρίως τὸν χῶρο τῆς τέχνης (ποίηση, ζωγραφική, θέατρο...).

Γιὰ νὰ μὴν σᾶς ταλαιπωρῶ (συνυπολογίζοντας καὶ τὴν ἀδιαφορία μερικῶν) σᾶς λέω ὅτι τὸ φαινόμενο αὐτὸ τὸ παρατηροῦμε στὴν ἁγιογραφία καὶ στὸν Καραγκιόζη.
1. Στὴν ἁγιογραφία π.χ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἰκονίζεται στὴν Ἀνάληψη καὶ τὴν Πεντηκοστή, ἐνῶ δὲν ἦταν τότε παρών. Ἢ βλέπουμε νὰ εἰκονίζονται στοὺς νάρθηκες ναῶν οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες (Σωκράτης, Πλάτων, Ἀριστοτέλης, Θουκυδίδης... κ.τ.λ.).
2. Στὸν Καραγκιόζη χαρακτηριστικότατα, ὅπου π.χ. ἐμφανίζεται ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος νὰ λέει: Βόηθα, Χριστὲ καὶ Παναγιά, νὰ σκοτώσουμε τὸν καταραμένο ὄφι!!!

[Iaspis]

Πολὺ ὡραία συζήτηση. Ἡ ροὴ  τοῦ χρόνου, ἡ λεγόμενη ὑπέρβασὴ του καὶ ἡ ἐνοποίησὴ του εἶναι κατ᾽ ἐξοχὴν θεολογικὸ θέμα.
Χωρὶς νὰ εἶμαι θεολόγος, κατανοῶ ὅτι ἡ ροὴ τοῦ χρόνου εἶναι γιὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸν θάνατο. Ἐπίσης, κατὰ τρόπο ποὺ δὲν συμφωνεῖ μὲ τὰ δεδομένα τῆς ἀνθρώπινης ἐπιστήμης, αὐτὴ ἡ ροὴ συμβαίνει (ἤ βιώνεται ἀπὸ ἑμᾶς) μόνον πρὸς μίαν κατεύθυνση. Δηλαδή πρός τὸ μέλλον. Ἐπίσης αὐτὴ ἡ ἀδιάλειπτη ροὴ καθιστᾶ τὸ λεγόμενο παρόν, τρόπον τινὰ ἀνύπαρκτο, ἤ ἀσύλληπτο. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ λόγος, νομίζω γιὰ τὸν ὁποῖον ἡ ἀνθρώπινη φύση ἔχει τὴν ἐπιτακτικὴ ἀνάγκη νὰ κατεργάζεται τέχνες. Γιὰ νὰ συλλάβη δηλαδὴ τὸ παρὸν, καθιστώντας το αἰώνιο!
Φυσικὰ ἡ Ὕπαρξη καὶ ἡ  Παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία δὲν μπαίνει σὲ χρόνο, ἀποδεικνύουν ὅτι αὐτὸς ὁ λεγόμενος χρόνος καὶ ὁ τρόπος (ἡ ροὴ του) μὲ τὸν ὁποῖον βιώνεται ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη φύση, εἶναι ἕνα ἀπολύτως πεπερασμένο μέγεθος. Ἔτσι ὅπως καταργεῖται ὁ θάνατος ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση, ἔτσι ἀκριβὼς καταργεῖται καὶ ὁ χρόνος, ἀναδεικνύοντας τὴν μοναδικὴ ἀληθινὴ του «διάσταση», ποὺ εἶναι τὸ παρὸν, γιὰ τὸ ὁποῖο  πασχίζει ὁλόψυχα ἡ ἀνθρώπινη φύση, σὲ κάθε ἐκδήλωσὴ της. Ἀνεξάρτητα μὲ τὸ ὅτι δὲν τὰ καταφέρνει, δὲ δύναται καὶ νὰ σταματήσει νὰ κατεργάζεται τέχνες! Ὅμως ὁ Μεγάλος καὶ Ἀληθινὸς Καλλιτέχνης, ἔχει οἰκονομήσει (καὶ οἰκοδομήσει) τὸ παρὸν στὸν βίο τοῦ ἀνθρώπου, τὴν Ἐκκλησία, τὸν μοναδικὸν «τόπο» ποὺ ἐπαναφέρει τὸν χρόνο στὴν ἀληθινὴ του «διάσταση», θεραπεύοντας τὸν ἀνθρωπο ἀπὸ τὸν θάνατο.