Ξύπνα, Συνευωχία!

[staboz]

[font size=3]Ξύπνα, Συνευωχία![/fonts]

[Iaspis]

Δὲν εἶναι ἀπατεῶνες (ὅπως εἶπε ὁ κ.  Χρῆστος Γιανναρᾶς στὸ βίντεο), εἶναι πουλημένοι καὶ προδότες!  Τουλάχιστον αὐτοὶ ποὺ ἀσκοῦν πολιτικὴ γιὰ λογαριασμὸ δήθεν τῆς χώρας! Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὑπηρετοῦν καὶ ἐφαρμόζουν  συμβόλαια, ποὺ ἀποσκοποῦν στὴν πλήρη  ὑποδούλωση ἀνθρώπων καὶ πραγμάτων. Mᾶς βάλαν νὰ σκοτωθοῦμε πολλάκις γιὰ τὰ συμφέροντὰ τους, μᾶς βάλαν νὰ σκοτωθοῦμε μεταξὺ μας πάλι γιατὶ τοὺς σύμφερε, μᾶς ἔκατσαν χούντες στὸ κεφάλι γιὰ νὰ δροῦν ἀνενόχλητοι, μᾶς μάντρωσαν καὶ μᾶς ἔκαναν «πελάτες» τους γιὰ νὰ ἀγοράζουμε ὅσα χαλοῦν τοὺς ἀνθρώπους  (ἐξάλου μόνο τέτοια πουλᾶνε, ὅσα μᾶς χαλᾶνε), καὶ νὰ μᾶς χρεώνουν. Καὶ ὅλα αὐτὰ τὰ ἔκαναν μὲσω ἑνὸς πουλημένου πολιτικοῦ συστήματος ποὺ τὸ λένε θρασύτατα δημοκρατία, μὲ ἔμισθους δωσίλογους «πολιτικοὺς» προσκυνημένους στὰ συμφέροντα τῆς ἑταιριοκρατίας ποὺ προσπαθεῖ νὰ ὑποδουλώσει ὅλον τὸν πλανήτη, χρεωνοντὰς τον καὶ ὑποχρεώνοντὰς τον νὰ ζεῖ στὴ εἰκονικὴ πραγματικότητα μὲσα ἀπὸ τὴν ὁποία τελικὰ πραγματώνουν τὸ σχέδιο τοῦ ἀκατανόμαστου ἐχθροῦ τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς.
Ὅμως τώρα τὴν ἔχουν «πατήσει» διότι δὲν θὰ βροῦν πλέον οὔτε τὴ ἀπειροελάχιστη συναίνεση ποὺ ἐπιζητοῦν καὶ μαγειρεύουν (οὔτε ἐδῶ, οὔτε κι ἀλλοῦ μὲ τὸν καιρὸ..). Δὲν εἶναι ὅτι τώρα τοὺς πήραμε εἴδηση. Πάντα ξέραμε ὅτι αὐτὰ τὰ φώτα ποὺ λένε ὅτι πῆραν ἀπὸ ἑμᾶς τοὺς Ἕλληνες δὲν εἶναι ἴδια μὲ τὰ φώτα ποὺ ἄναψαν μέσῳ ἡμῶν στὴν ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἄλλα, καὶ μάλιστα σκοτάδια ἀνθρωποκεντρικὰ ποὺ διαστρέφουν τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου. Διότι τὰ φώτα δὲν δίνονται ἀπὸ τὸν  ἄνθρωπο, ἀλλὰ λάμπουν διαμέσου τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι χαώδης ἡ διαφορὰ καὶ τὸ πλεονέκτημὰ μας εἶναι ὅτι ἐμεῖς ποὺ μιλοῦμε τὴν γλῶσσα τῆς ἀλήθειας, τὴν γνωρίζουμε αὐτὴν τὴν διαφορὰ καὶ γι αὐτὸ ποτὲ δὲν συναινέσαμε οὐσιαστικὰ! Εἴτε προτιμούσαμε νὰ πεθάνουμε στὸν πόλεμο, εἴτε ἀποφασίζαμε νὰ ζοῦμε σὰν «φρικιὰ» στὴν εἰρήνη. Εἶναι γιατὶ ξέρουμε τὶ θὰ πεῖ πόλεμος καὶ θάνατος καὶ εἰρήνη!

[staboz]

[font size=3]Δημήτριε, μὲ συνεπαίρνει ὁ δυναμισμός σου!
Ἐκπληκτικὸς ὁ λόγος σου:[/fonts]

[font size=3]τὰ φώτα δὲν δίνονται ἀπὸ τὸν  ἄνθρωπο, ἀλλὰ λάμπουν διαμέσου τῶν ἀνθρώπων[/fonts]

[font size=3]Ἐπίσης κάποτε, ἂν μπορέσεις, γράψε κάτι παραπάνω γι᾿ αὐτά:[/fonts]

[font size=3]Πάντα ξέραμε ὅτι αὐτὰ τὰ φώτα ποὺ λένε ὅτι πῆραν ἀπὸ ἑμᾶς τοὺς Ἕλληνες δὲν εἶναι ἴδια μὲ τὰ φώτα ποὺ ἄναψαν μέσῳ ἡμῶν στὴν ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἄλλα, καὶ μάλιστα σκοτάδια ἀνθρωποκεντρικὰ ποὺ διαστρέφουν τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου. Διότι τὰ φώτα δὲν δίνονται ἀπὸ τὸν  ἄνθρωπο, ἀλλὰ λάμπουν διαμέσου τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι χαώδης ἡ διαφορὰ καὶ τὸ πλεονέκτημὰ μας εἶναι ὅτι ἐμεῖς ποὺ μιλοῦμε τὴν γλῶσσα τῆς ἀλήθειας, τὴν γνωρίζουμε αὐτὴν τὴν διαφορὰ καὶ γι αὐτὸ ποτὲ δὲν συναινέσαμε οὐσιαστικὰ![/fonts]

[font size=3]Ἀλλὰ νὰ εἶναι γραμμένο μὲ ἁπλότητα καὶ σαφήνεια... καὶ μὲ κανένα παράδειγμα σὰν ἐκεῖνο μὲ τὰ μεταλλαγμένα γεμιστά...[/fonts]
http://www.sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=16250#p16250

[staboz]

[font size=3]Ἐπίσης θὰ ἤθελα τὶς σκέψεις σου πάνω στὸ λόγο τοῦ Ντοστογιέφσκη: «Τὸ κάλλος θὰ σώσει τὸν κόσμο».
Πῶς τὸν καταλαβαίνεις;
Ἐννοεῖται καὶ ὁποιουδήποτε ἄλλου οἱ σκέψεις εἶναι ἐξίσου ἐπιθυμητὲς καὶ εὐπρόσδεκτες...
[/fonts]

[Iaspis]

Τὸ κάλλος θὰ σώσει τὸν κόσμο

«ἐν τῷ φωτὶ σου ὀψόμεθα φῶς».
 Ἔτσι φανερώνεται τὸ κάλλος τοῦ κόσμου καὶ λάμπει ὁ ἄνθρωπος πρωτίστως ποὺ εἶναι  ὁ καλλιτέχνης τοῦ κόσμου, ὅπως τὸ θέλησε ὁ Θεὸς νὰ εἶναι. Ἡ ὄρασὴ μας  βλέπει μόνον στὸ φῶς καὶ ἐξ αἰτίας τοῦ φωτὸς παίρνει μορφὴ στὰ μάτια μας τὸ θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Ὁ κόσμος εἶναι στὴν καλλιτεχνικὴ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ γεμίζει ἀπὸ τὴν Χάρη τοῦ Δημιουργοῦ, καὶ μένει ἄφθαρτη καὶ ἀθάνατη! Δημιουργὸς καὶ δημιουργία μαζὶ εἶναι τὸ κάλλος, καὶ εἶναι ἀγῶνας καὶ Χάρη ποὺ σώζει τὸν κόσμο!
Ὁ καλλιτέχνης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐξασκεῖται  στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, δηλαδὴ στὴν δημιουργία τοῦ κάλλους, ποὺ τὸ λαμβάνει Χάρη!

[Iaspis]

Ἐπίσης κάποτε, ἂν μπορέσεις, γράψε κάτι παραπάνω γι᾿ αὐτά:

Πάντα ξέραμε ὅτι αὐτὰ τὰ φώτα ποὺ λένε ὅτι πῆραν ἀπὸ ἑμᾶς τοὺς Ἕλληνες δὲν εἶναι ἴδια μὲ τὰ φώτα ποὺ ἄναψαν μέσῳ ἡμῶν στὴν ἀνθρωπότητα. Εἶναι ἄλλα, καὶ μάλιστα σκοτάδια ἀνθρωποκεντρικὰ ποὺ διαστρέφουν τὸ ἀληθινὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου. Διότι τὰ φώτα δὲν δίνονται ἀπὸ τὸν  ἄνθρωπο, ἀλλὰ λάμπουν διαμέσου τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι χαώδης ἡ διαφορὰ καὶ τὸ πλεονέκτημὰ μας εἶναι ὅτι ἐμεῖς ποὺ μιλοῦμε τὴν γλῶσσα τῆς ἀλήθειας, τὴν γνωρίζουμε αὐτὴν τὴν διαφορὰ καὶ γι αὐτὸ ποτὲ δὲν συναινέσαμε οὐσιαστικὰ!

Δύσκολα μοῦ βάζεται κ. Σταῦρο!
Ὁ Ἠράκλειτος εἶπε γιὰ τὸν Πυθαγόρα:
«Πυθαγόρης Μνησάρχου ἱστορίην ἤσκησεν ἀνθρώπων μάλιστα πάντων καὶ ἐκλεξάμενος ταύτας τὰς συγγραφὰς ἐποιήσατο ἑωυτοῦ σοφίην, πολυμαθίην, κακοτεχνίην.»
(Ὁ Πυθαγόρας, ὁ γιὸς τοῦ Μνησάρχου, ἐξάσκησε περισσότερο ἀπ\' ὅλους τοὺς ανθρώπους τὴν ἐπιστήμη, και ἐπιλέγοντας τὴν συγγραφὴ, έκανε  δική του σοφία τὴν πολυμάθεια καὶ τὴν κακοτεχνία.)

Αὐτὴ ἡ πολυμάθεια καὶ ἡ κακοτεχνία εἶναι τὰ ἀνθρωποκεντρικὰ σκοτάδια  ποὺ πλανοῦν καὶ  ταλαιπωροῦν πρωτίστως τὴν ψυχὴ τοῦ εὐρωπαίου πολίτη. Αὐτὸς πῆρε τὴν σκέψη σὰν κάτι ποὺ τοῦ ἀνήκει, σὰν κάτι ποὺ γεννιέται  ἀφ᾽ ἐαυτοῦ, καὶ ἔτσι ἀπομονώθηκε. Γιατὶ αὐτὸ ποὺ  ἀπομονώνει τὸν ἄνθρωπο εἶναι ὅ,τι δῆθεν τοῦ ἀνήκει, ἐνῶ τὸ κοινὸ βγάζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀπομόνωση. Βέβαια φαίνεται νὰ ὑπάρχουν πολλὰ δῆθεν «κοινὰ» ποὺ ἀπομονώνουν ὁμάδες ἀνθρώπων μέ κοινὰ συμφέροντα λόγου χάρι, ἤ κοινὲς ἀρχὲς, πεποιθήσεις καὶ συνήθειες. Ὅμως δὲν εἶναι ἔτσι. Τὸ πανανθρώπινο κοινὸ εἶναι ὁ Λόγος, ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ποὺ λάμπει μέσα στὸν ἄνθρωπο!
Αὐτὸ εἶναι τὸ κοινὸ ποὺ σώζει τὸν ἄνθρωπο καὶ ὅποιος δὲν τὸ ἀναζητᾶ καὶ δὲν τὸ ἀποδέχεται (εἴτε ἄτομο, εἴτε πολιτισμὸς, εἴτε κοινωνία, εἴτε ἐπανάσταση, ...), δυστυχεῖ ἀπομονωμένος, τυφλὸς, σκοτισμένος, σὲ τροχιὰ φορᾶς καὶ θανάτου!
Ὁ πιὸ ἀπομονωμένος  στὸν κόσμο εἶναι ὁ δυτικὸς πολιτισμὸς, ποὺ δυστυχεῖ, πλανᾶται καὶ ἐμπαίζεται. Εἶναι τὸσο εὔκολο νὰ τὸ δεῖ αὐτὸ κάποιος! Ἀρκεῖ μία ὁποιασδήποτε μορφῆς «ἐπαφή» καὶ νιώθεις τὴν ἀπομόνωση ποὺ ἔχει ἐπιβάλλει στὸν ἐαυτὸ του  αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ὀνομάζοντας τὸ σκοτάδι αὐθαίρετα φῶς! Καὶ ὅσο πάει τόσο ἀπομονώνεται,  ἐχθρεύεται τὸν ἐαυτὸ του, τὴν  ἴδια τὴν ἀνθρωπότητα καὶ τελικὰ (οὐ μὴ γένοιτο) καὶ τὸν Θεό! Κρατᾶ ἕνα νόμισμα στὸ χέρι του αὐτὸς ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος, ἡ μία ὄψη τοῦ ὁποίου εἶναι ὁ θεοκρατικὸς μεσαίωνας καὶ ἡ ἄλλη ὁ ἀνθρωποκεντρικὸς διαφωτισμὸς. Ὅμως οὔτε ἡ μία ὄψη ἔχει σχέση μὲ τὸν Θεὸ, οὔτε ἡ ἄλλη ἔχει σχέση μὲ τὸν ἄνθρωπο.
Δὲν εἴμαστε λοιπὸν ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες ποὺ δώσαμε τὰ φῶτα στὸν (ὑποτιθέμενο) κόσμο τῆς πολυμάθειας καὶ τῆς κακοτεχνίας. Τὸ φῶς φωτίζει ὅπου θέλει καὶ ὁ «ὀφθαλμὸς» τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νὰ ἐξασκεῖται στὴν τέχνη τοῦ Θεοῦ γιὰ νὰ φεῦγει ἀπὸ τὰ σκοτάδια καὶ ἔτσι νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο νὰ λάμπει ὀλόκληρος σὰν ὀφθαλμὸς! Ὅπως ἔλαμψε καὶ λάμπει ὁ Ἕλληνας ἐνωμένος  μὲ τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου, μὲ τὸν Θεὸ Λόγο καὶ Σωτήρα τοῦ Κόσμου!

[staboz]

[font size=3]Εὐχαριστῶ πολύ. Δημήτριε!
Βέβαια ἐξακολουθῶ νὰ μὴν μπορῶ νὰ ἀποκρυπτογραφήσω πλήρως τὴ σκέψη σου...
Κάποτε -σὲ μιὰ συνάντησή μας- θυμᾶμαι ὅτι τὸ θέμα τῆς σχέσεως τοῦ δυτικοῦ τρόπου σκέψης μὲ τὸν Ἑλληνικὸ τὸ εἶχες ἀναπτύξει μὲ ἐκπληκτικὸ (καὶ προπαντὸς κατανοητό) τρόπο! Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν συκράτησα αὐτὰ ποὺ εἶπες[/fonts].

[staboz]

[font size=3]Κάπου ὁ Ἡράκλειτος (ὄχι στὰ 129 ἀποσπάσματα) λέει ὅτι ὅταν κοινωνοῦμε ἀληθεύουμε, ἐνῶ ὅταν ἰδιάζουμε ψευδόμεθα...
Ἔχεις κάποια παραπομπὴ στὸ πρωτότυπο;[/fonts]

[Iaspis]

[font size=3]Κάπου ὁ Ἡράκλειτος (ὄχι στὰ 129 ἀποσπάσματα) λέει ὅτι ὅταν κοινωνοῦμε ἀληθεύουμε, ἐνῶ ὅταν ἰδιάζουμε ψευδόμεθα...
Ἔχεις κάποια παραπομπὴ στὸ πρωτότυπο;[/fonts]

Τὸ μόνο ποὺ γνωρίζω σχετικὰ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἀποσπάσματα:

«διὸ δεῖ ἕπεσθαι τῷ (ξυνῷ) · τοῦ λόγου δ᾽ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοὶ ὡς ἱδίαν ἔχοντες φρόνησιν.»
Γι αὐτὸ εἶναι ἀναγκαῖο νὰ ἀκολουθοῦμε τὸ κοινὸ· ἀλλὰ, παρόλο ποὺ ὁ Λόγος εἶναι κοινὸς, οἱ πολλοὶ ζοῦν σὰν νὰ εἶχαν δικὴ τους φρόνηση.

Τὸ κοινὸ στὸν Ἠράκλειτο καὶ ἡ κοινωνία εἶναι ἀδιάρρηκτα συνδεδεμένη μὲ τὸν Λόγο. Ἄλλη κοινωνία δὲν ἀναγνωρίζει καὶ ὑπ᾽ αὐτὴν τὴν ἔννοια ἐθεωρεῖτο μᾶλλον ἀντικοινωνικὸς καὶ ἀπρόσιτος.

[Iaspis]

[font size=3]Κάποτε -σὲ μιὰ συνάντησή μας- θυμᾶμαι ὅτι τὸ θέμα τῆς σχέσεως τοῦ δυτικοῦ τρόπου σκέψης μὲ τὸν Ἑλληνικὸ τὸ εἶχες ἀναπτύξει μὲ ἐκπληκτικὸ (καὶ προπαντὸς κατανοητό) τρόπο! Ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν συκράτησα αὐτὰ ποὺ εἶπες[/fonts].

Κύριε Σταῦρο μου εἶναι κάπως δύσκολο νὰ ἀναφερθῶ χωρὶς μεροληψία. Εἶναι πολὺ χαώδης κατ῾ ἑμὲ ἡ ἀπόσταση ἀνάμεσα στὸν  ψυχισμὸ τοῦ δυτικοῦ ἀνθρώπου καὶ ὅλων τῶν ὑπολοίπων. Γιὰ ἕναν Ἕλληνα πολλὲς φορὲς ὁ δυτικὸς τρόπος σκέψης εἶναι ἀκατανόητος καὶ ἡ προσωπικὴ καὶ κοινωνικὴ συμπεριφορὰ τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ (ἐδῶ δηλαδή), ἕνα αἴνιγμα χωρὶς λύση! Οἱ θιασώτες δὲ τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς στὴν Ἑλλάδα καὶ παντοῦ στὸν κόσμο, εἶναι προφανὲς γιὰ μένα ὅτι δὲν γνωρίζουν τὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ εὐελπιστοῦν γιὰ τὸν ἐαυτὸ τους καὶ γιὰ τὴν ἐγχώρια κοινωνία ἀποδεχόμενοι τὸν δυτικὸ τρόπο ζωῆς. Διότι στὴν οὐσία ὁ δυτικὸς τρόπος ζωῆς καὶ ἡ συναίνεση ποὺ τὸν ἀποκαλύπτει δὲν ἐξάγεται καὶ οὔτε φυσικὰ μπορεῖ νὰ εἰσαχθεῖ ἀπὸ ἄλλη κοινωνία. Μόνον νὰ ἐπιβληθεῖ γίνεται....ὅπως καὶ γίνεται παντοῦ στὸν κόσμο! Γιὰ αὐτὸ παντοῦ στὸν κόσμο ἔχουμε τὸ κακέκτυπο τοῦ δυτικοῦ τρόπου ζωῆς (τὸ κακέκτυπο τοῦ κακέκτυπου δηλαδὴ...), ποὺ προκύπτει ἀπὸ τὴν μὴ δυνατότητα τῶν λεγόμενων πολιτῶν (πῶς θὰ μποροῦσε νὰ ὑπάρξει κάτι τέτοιο;) στὸ νὰ βροῦν τὴν συναίνεση ποὺ ἀναπαράγει αὐτὸν τὸν ἰδιόρυθμο ἀνθρωποκεντρικὸ τρόπο ζωῆς τοῦ δυτικοῦ λεγόμενου πολιτισμοῦ. Δὲν γίνεται ὅσα μνημόνια καὶ μνημόσυνα νὰ μᾶς κάνουν...!

Σκεφτεῖτε γιὰ παράδειγμα (αφοῦ μοῦ εἴπατε...) ἀπὸ τὴν μία κάποιον ποὺ δὲν ἔχει νὰ φάει καὶ ἀπὸ τὴν πείνα τρώει χῶμα γιὰ νὰ γεμίση τὴν κοιλιὰ, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη κάποιον ποὺ ἔχει ἀφθονία τροφῆς  καὶ διαλέγει νὰ φάει χῶμα γιατὶ αὐτὸ τόν εὐχαριστεῖ πιό πολὺ ἀπὸ τὰ βρώσιμα..
Τεράστια  ἡ διαφορὰ ποὺ κάνει τὸν ἕναν νὰ  μεταπίπτει στὸν ἄλλον... Ἔτσι σχετίζονται μὲ τοὺς Ἕλληνες ἀπὸ τοὺς ὁποίους λένε ὅτι πῆραν τὰ φῶτα! Καὶ ἔτσι σχετίζονται ἀντιστοίχως μὲ αὐτοὺς καὶ οἱ ἕλληνες ποὺ καυχῶνται ὅτι δώσανε φῶτα!

[staboz]

[font size=3]Πάρα πολὺ ὡραία τοποθέτηση!
Καὶ μάλιστα μὲ ἐκφραστικότατο παράδειγμα...

Τὸ κείμενο ὅμως τοῦ Ἡράκλειτου δὲν εἶναι αὐτὸ καὶ δὲν βρίσκεται στὰ ἀποσπάσματα... Εἶναι μᾶλλον σὲ κείμενο ἄλλου συγγραφέα ποὺ τὸ ἀναφέρει...


ΥΓ. Μὲ τὴν εὐκαιρία... ὅταν ἢμουν μικρός, εἶχα τὴν κακὴ συνήθεια νὰ τρώω χώμα!
(Τὸ τρώω... -Δὲν τὸ τρῶς (οἱ φίλοι...) -Τὸ τρώω!   -Ὄχι!
Χάπ... χάπ...

Μιὰ φορὰ μὲ εἶδε ὁ πατέρας μου...!
Μοῦ ἄστραψε δυὸ χαστούκια... Μιὰ βδομάδα φαίνονταν οἱ δαχτυλιὲς στὸ πρόσωπό μου (ἔλεγε ἡ μητέρα μου)
Ἀπὸ τότε δὲν τὸ ξανάβαλα στὸ στόμα μου...!
Νὰ ποὺ τὸ ξῦλο πράγματι βγῆκε ἀπὸ τὸν Παράδεισο...![/fonts]