Προσμένοντας τὴν ἀνάσταση τοῦ σύμπαντος!

[staboz]

[font size=3]«Ἀνέστη ὁ Κύριος»!
Μὲ τὰ πόδια νὰ ἔχουν βγάλει φτερά, μὲ τὶς καρδιὲς πυρωμένες, μὲ θάμβος, ἀπορία, ἔκπληξη, θαυμασμό... τελικὰ μὲ φόβο καὶ χαρὰ μεγάλη, μὲ τρόμο μπροστὰ στὸ μέγιστο θαῦμα, μὲ ἔκσταση γιὰ κεῖνο ποὺ ὁ νοῦς εἶναι ἀδύνατο νὰ χωρέσει... οἱ Μυροφόρες ἔτρεχαν ἐκεῖνο τὸ πρωινὸ τῆς πρώτης Κυριακῆς στοὺς δρόμους τῆς Ἱερουσαλήμ! Τὴν ὥρα ποὺ ἔτρεμαν τὰ δαιμονικὰ «καταχθόνια, ὁ Ἅδης καὶ ὁ θάνατος τὸν ἕνα τῆς Τριάδος», αὐτὲς πυροδοτοῦσαν στὶς καρδιὲς τὴν ἀσύλληπτη χαρά: «Ἀνέστη ὁ Κύριος»! «Ἑάλω ὁ θάνατος θανάτῳ»!
Ἐκείνη τὴν αὐγὴ ἄλλαξε ἡ πορεία τοῦ κόσμου ὅλου. Ἄρχισε νέα, ἀντίστροφη πορεία. Ἄρχισε ἡ ἀνάσταση τοῦ σύμπαν­τος! Ἄρχισε ἡ μεγάλη, ἡ ριζικὴ ἀλλαγὴ τῆς πορείας του, ἡ ἀνακαίνισή του. Τί ὅμως ἀκριβῶς σημαίνουν ὅλα αὐτά; Καὶ γιὰ ποιὸ λόγο αὐτὴ ἡ ἀλλαγή;
Τώρα τὸ σύμπαν ὑποφέρει μαζί μας. Βασανίζεται ὁλόκληρο μαζί μας καὶ ἐξαιτίας μας. Τὸ περιγράφει τόσο παραστατικὰ στὸ ὄγδοο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς του ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος: «Πᾶσα ἡ κτίσις συστενάζει καὶ συνωδίνει ἄχρι τοῦ νῦν» (στ. 22)! Ὅλη μαζὶ ἡ κτίση ὑποφέρει καὶ πονάει μὲ πόνους ἐπώδυνου τοκετοῦ. Γιατί; Διότι «τῇ ματαιότητι ἡ κτίσις ὑπετάγη» (στ. 20)· ὑποδουλώθηκε καὶ αὐτὴ στὸν θάνατο καὶ τὴ φθορὰ ἐξαιτίας τῆς δικῆς μας πτώσεως στὴν ἁμαρτία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ «συστενάζει».
«Συστενάζει» ἀλλὰ καὶ προσμένει· προσμένει κρατώντας τὴν ἀναπνοή της.
Τί προσμένει;
Προσμένει τὴ δική μας δόξα στὴ δική της ἀνακαινισμένη κατάσταση. Διότι τὸ σύμπαν δὲν θὰ μείνει στὴν κατάσταση αὐτὴ τῆς φθορᾶς ποὺ βρίσκεται τώρα. Θὰ ἔρθει κάποια ἡμέρα, ἡ ἡμέρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου, κατὰ τὴν ὁποία θὰ ἀνακαινισθεῖ, θὰ γίνει νέο, ἄφθαρτο, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ κρατήσει στὴν νέα του αὐτὴ μορφὴ τοὺς ἀναστημένους κληρονόμους τῆς θείας Βασιλείας: «Ἡ γὰρ ἀποκαραδοκία τῆς κτίσεως τὴν ἀποκάλυψιν τῶν υἱῶν τοῦ Θεοῦ ἀπεκδέχεται» (Ρωμ. η΄ 19)· ὅλη ἡ κτίση βρίσκεται σὲ κατάσταση ἐναγώνιας προσμονῆς, περιμένει τὴν ἡμέρα ἐκείνη ποὺ οἱ κατὰ χάριν υἱοὶ τοῦ Θεοῦ θὰ φανερωθοῦν ὡς νέοι θεοὶ σὲ ἀσύλληπτη δόξα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τῆς δικῆς του ἀνακαινίσεως. Τὸ φῶς τῆς Ἀναστάσεως Του πλημμυρίζει τὰ πάντα: «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός, οὐρανός τε καὶ γῆ, καὶ τὰ καταχθόνια»!
Πρόκειται γιὰ προοπτικὴ ἰλιγγιώδη! Τώρα καταλαβαίνουμε, τώρα μποροῦμε νὰ καταλάβουμε, τί σημαίνει γιὰ ὅλους μας αὐτὴ ἡ προοπτική. Ὅλο τὸ σύμπαν περιμένει ἐμᾶς, προσμένει τὴ δική μας δόξα, τὴν ἡμέρα τῆς ἔνδοξης φανερώσεώς μας. Δὲν εἴμαστε ἀσήμαντα σκουπίδια μέσα στὴ δική του ἀπεραντοσύνη. Οὔτε εἴμαστε, ὅπως ὑποστήριζε ὁ ἄθεος Γάλλος βιολόγος Ζὰκ Μονό, πεταγμένοι σὰν τὸν γύφτο στὸ περιθώριο τοῦ σύμπαντος. Δὲν εἴμαστε μόνοι καὶ ἀπροστάτευτοι μέσα στὴν παγωμένη ἀπεραντοσύνη του.
Τί εἴμαστε;
Εἴμαστε τὸ κέντρο του, τὸ καίριο ἐνδιαφέρον του, ἡ ἐναγώνια ἀναμονή του.Τὸ σύμπαν δὲν εἶναι ἐχθρός μας. Εἶναι ἡ θεόσδοτη περιουσία μας, ἡ ζεστὴ ἀγκαλιὰ τῆς ἀγάπης τοῦ Δημιουργοῦ μας.
Μήπως ὅλα αὐτὰ εἶναι ἁπλῶς λόγια ἐνθουσιασμοῦ, ἐξάρσεις συναισθηματικὲς μέσα στὴν πανηγυρικὴ ἀτμόσφαιρα τῆς λαμπρῆς ἑορτῆς; Τί νόημα ἔχουν γιὰ μᾶς, γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, ποὺ συχνὰ βυθιζόμαστε σὲ πέλαγος προβλημάτων, συμφορῶν, πικριῶν, ἀδικιῶν, καὶ ποικίλων δοκιμασιῶν;
Εἶναι ἀλήθεια πὼς βυθισμένοι σ᾿ αὐτὰ τὰ καθημερινὰ προβλήματα πολλοὶ ἀπὸ μᾶς δὲν καταφέρνουμε νὰ χαροῦμε καὶ νὰ νιώσουμε αὐτὸ τὸ θαῦμα ποὺ συντελεῖται σὲ ὅλο τὸν Σύμπαν: Τὴν ἀνάσταση τῶν πάντων!
Πόσο ὅμως λάθος κάνουμε, ἂν ἔτσι σκεφτόμαστε καὶ αἰσθανόμαστε! Καταδικάζουμε τὸν ἑαυτό μας σὲ φτώχεια, τὴν ὥρα ποὺ μᾶς προσφέρεται ὅλο τὸ Σύμπαν.
Ἀλλὰ μέσα στὴ μεγάλη χαρὰ καὶ τὴν ὁλόλαμπρη ἀτμόσφαιρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ μας, μποροῦμε αὐτὸ καλύτερα νὰ τὸ συνειδητοποιήσουμε. Μποροῦμε νὰ καταλάβουμε ὅτι σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀσύλληπτη προοπτικὴ ὅλα τὰ προβλήματά μας, ἀκόμη καὶ τὰ πιὸ βασανιστικὰ καὶ ἐπώδυνα, εἶναι κάτι ἐλάχιστο, ἀσήμαντο, σχεδὸν μηδέν.
Διότι ἐμεῖς πορευόμαστε πλέον πρὸς τὴν τελικὴ δόξα. Πορευόμαστε καὶ προσμένουμε τὴν ἀνάστασή μας καὶ τὴν ἀνάσταση, τὴν ἀνακαίνιση τοῦ σύμπαντος![/fonts]

[Iaspis]

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου κλείνει τὸ Σύμπαν μέσα στὸν ἄνθρωπο. Στὴν αἰώνιο ζωὴ χωράει ἡ κτίσις ὅλη, ποὺ ἀνακαινίζεται βρίσκοντας τὰ ὅριὰ της μέσα στὴν ἀπεραντοσύνη τῆς ἄφθαρτης εἰκόνας τοῦ Θεοῦ. Τὸν ἄνθρωπο!

Χριστὸς Ἀνέστη!