Τὸ μυστήριο τοῦ Γολγοθᾶ

[staboz]

[font size=3]Γολγοθᾶς!
'Απὸ τὸ γεγονὸς ἔχουν ἤδη περάσει 20 αἰῶνες. Τὸ μυστήριο ὅμως ποὺ περιέχεται σ᾿ αὐτὸ τὸ γεγονὸς ἐξακολουθεῖ νὰ παραμένει ἀπρόσιτο στὴν ἀνθρώπινη κατανόηση. Τί ἔγινε τότε στὸν μικρὸ αὐτὸ λοφίσκο τῆς Ἱερουσαλήμ; Τί ἰδιαίτερο καὶ ξεχωριστό, τί μοναδικὸ καὶ ἀσύλληπτο ἔκρυβε ὁ θάνατος πάνω στὸ Σταυρὸ ἑνὸς καταδίκου; Γιατί 20 αἰῶνες μετὰ ὁ κόσμος ἐξακολουθεῖ νὰ περιστρέφεται γύρω ἀπὸ τὸ γεγονὸς αὐτό, εἴτε θετικὰ θεωρώντας το πηγὴ ζωῆς, χαρᾶς καὶ ἀθανασίας, εἴτε ἀρνητικὰ πολεμώντας το μανιωδῶς καὶ ἐμπαίζοντας τὸν Ἐσταυρωμένο μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ τὸν χλεύαζαν τότε οἱ ἐχθροί Του κραυγάζοντας ἐκεῖνα τὰ «οὐά»;
Μεγάλα, συγκλονιστικὰ τὰ ἐρωτήματα.
Ποιὸς εἶναι Αὐτὸς ποὺ πάσχει καὶ πεθαίνει πάνω στὸ Σταυρὸ καὶ γιατί πάσχει;
Πάνω στὸ Σταυρό, στὸ Γολγοθᾶ πάσχει καὶ πεθαίνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Πάσχει ὁ Θεός; Πεθαίνει ὁ Θεός; Πῶς εἶναι δυνατὸν κάτι τέτοιο, ἀφοῦ ὁ Θεὸς εἶναι ἀπαθὴς καὶ βέβαια ἀθάνατος; Καὶ ὅμως αὐτὸ ἀκριβῶς συμβαίνει. Πάσχει καὶ πεθαίνει ὁ Θεός, ὁ Θεὸς Λόγος, τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Καὶ βέβαια δὲν πάσχει κατὰ τὴν ἀπαθὴ θεία Φύση Του, ὅπως ὑποστήριζαν κάποιοι αἱρετικοί (κακόδοξος θεοπασχητισμός), ἀλλὰ κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του, τὴν ὁποία προσέλαβε ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου γινόμενος ἄνθρωπος (Ὀρθόδοξος θεοπασχητισμός). Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὸ Πάθος Του εἶναι Πάθος Θεοῦ! Γι᾿ αὐτὸ καὶ μποροῦμε νὰ ψάλλουμε: «Ἡ Ζωὴ ἐν Τάφῳ...». Αὐτὸς ποὺ εἶναι ἡ ὄντως ζωὴ βρίσκεται νεκρὸς μέσα σὲ ἕναν τάφο!
Ἐδῶ βρίσκεται ἡ καρδιὰ τοῦ μυστηρίου τοῦ Γολγοθᾶ. Τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου δὲν εἶναι ἁπλῶς πάθος ἑνὸς ἀνθρώπου· κάτι τέτοιο δὲν θὰ εἶχε καμία σχεδὸν ἀξία, ἔστω κι ἂν αὐτὸς ποὺ θὰ ἔπασχε θὰ ἦταν ἕνας τέλειος ἄνθρωπος. Ἡ ἄπειρη δύναμη καὶ ἀξία τοῦ Πάθους τοῦ Κυρίου βρίσκεται στὸ γεγονὸς ὅτι Αὐτὸς ποὺ πάσχει εἶναι Θεός. Τὸ Πάθος Του εἶναι Πάθος τοῦ Θεοῦ! Πάσχει ὁ Θεός, ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ. Πάσχει ὡς ἄνθρωπος, κατὰ τὴν ἀνθρώπινη φύση Του. Ἀλλὰ ὁ Ἴδιος δὲν εἶναι μόνο ἄνθρωπος, εἶναι ταυτόχρονα καὶ Θεός!
Γιατί ὅμως πάσχει καὶ πεθαίνει πάνω στὸ Σταυρό;
Πάσχει, διότι ἔχει πάρει τὴ δική μας θέση. Τὸ γνωρίζουμε. Ἐμεῖς ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦμε τὶς συνέπειες τῆς ἀποστασίας μας ἀπὸ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, τῆς θεληματικῆς ἀπομακρύνσεώς μας ἀπὸ τὸν Δημιουργό μας. Ἔπρεπε δηλαδὴ νὰ ὑποστοῦμε τὸν θάνατο καὶ νὰ μείνουμε αἰώνια χωρισμένοι ἀπὸ Ἐκεῖνον ποὺ εἶναι ἡ αἰώνια ζωή, ἡ ἀτέλειωτη χαρά, ἡ ἀληθινὴ εὐτυχία. Ἔπρεπε νὰ τὰ ὑποστοῦμε ἐξαιτίας τῶν ἁμαρτιῶν μας. Ἡ κατάστασή μας αὐτὴ προκαλοῦσε τὴν ὀργὴ τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ὅμως λέμε ὀργὴ τοῦ Θεοῦ, δὲν πρέπει νὰ τὴν καταλαβαίνουμε ὡς παρόμοια μὲ τὴ δική μας ὀργή. Ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ δὲν ἦταν γιὰ τὰ πλάσματά Του ἀλλὰ γιὰ τὴν ἁμαρτία, γιὰ τὸ κακό: «Ὠργίζετο ἡμῖν ὁ Θεὸς, ἀπεστρεφόμεθα ἡμεῖς τὸν Θεὸν, τὸν φιλάνθρωπον Δεσπότην», ὅμως «οὐ τὴν φύσιν ἡμῶν ἐμίσει, ἀλλὰ τὴν κακίαν ἀπεστρέφετο»· Ὁ Θεὸς τὴν κακία στὴν ὁποία ὑποδουλώθηκε ὁ ἄνθρωπος μισοῦσε, τὸν ἄνθρωπο ὅμως τὸν ἀγαποῦσε, τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς, ὅλους μας μᾶς ἀγαποῦσε πάντοτε μὲ τὴν ἴδια ἄπειρη ἀγάπη. Γι᾿ αὐτὸ ἔγινε καὶ ὁ Ἴδιος ἄνθρωπος καὶ σήκωσε στοὺς δικούς Του ὤμους τὸ ἀσήκωτο βάρος τῶν ἁμαρτιῶν μας καὶ πλήρωσε τὸ βαρύτατο χρέος μας μὲ τὸ ἀτίμητο Αἷμα Του πάνω στὸ Σταυρό. Ὁ Κύριος ἔγινε ὁ ἀληθινὸς καὶ αἰώνιος μεσίτης μας ποὺ μᾶς συμφιλίωσε μὲ τὸν Πατέρα μας. Θεὸς καὶ ἄνθρωπος ταυτόχρονα ὁ Ἴδιος μπῆκε ἀνάμεσα σὲ μᾶς καὶ τὸν Θεὸ ὡς συμφιλιωτής: «μέσον ἑαυτὸν ἐμβαλὼν ὁ Χριστὸς ἑκατέραν τὴν φύσιν κατήλλαξε. Καὶ πῶς μέσον ἑαυτὸν ἐνέβαλε; Τὴν τιμωρίαν τὴν ὀφειλομένην ἡμῖν παρὰ τοῦ Πατρὸς αὐτὸς ἐνεδέξατο, καὶ τὴν ἐκεῖθεν τιμωρίαν καὶ τὰ ἐνταῦθα ὀνείδη ὑπέμεινε»· ἔγινε ἄνθρωπος, φορτώθηκε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ δέχθηκε τὴν τιμωρία ὁ Ἴδιος (Χρυσόστομος, P.G. 50, 445).
Αὐτὴ ἡ κραυγὴ ποὺ ἄφησε πάνω στὸ Σταυρό, «ἠλὶ ἠλί, λιμᾶ σαβαχθανί; τοῦτ᾿ ἔστι, Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;», φανερώνει τὸ μέγεθος τοῦ βάρους τῆς ἐνοχῆς μας ποὺ σήκωσε. -Τόσο μεγάλο, ὥστε αἰσθάνθηκε νὰ Τὸν ἐγκαταλείπει καὶ ὁ Ἴδιος ὁ Πατέρας Του. Δὲν ἐγκατέλειψε βέβαια ὁ Πατέρας Του Ἐκεῖνον ποὺ ἦταν πάντα καὶ εἶναι ὁ Υἱὸς τῆς ἀγάπης Του. Ἀλλὰ τὴν ἐγκατάλειψη ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑποστοῦμε ἐμεῖς, τὴ δέχεται ὁ Κύριος γιὰ χάρη μας καὶ ἀντὶ γιὰ μᾶς. Πάσχει «ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀντὶ ἡμῶν».

Τὸ Πάθος τοῦ Κυρίου πρέπει νὰ ἀλλάξει τὴ ζωή μας. Δὲν ἔπαθε ὁ Κύριος ἔτσι γενικὰ καὶ ἀόριστα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα. Ἔπαθε γιὰ ὅλους, ἔπαθε ὅμως καὶ γιὰ τὸν καθένα ἀπὸ μᾶς. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τὸ διετύπωσε μὲ μιὰ συγκλονιστικότατη φράση αὐτό: «Χριστῷ συνεσταύρωμαι· ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός· ὃ δὲ νῦν ζῶ ἐν σαρκί, ἐν πίστει ζῶ τῇ τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ τοῦ ἀγαπήσαντός με καὶ παραδόντος ἑαυτὸν ὑπὲρ ἐμοῦ»· ἔχω σταυρωθεῖ μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ καὶ πλέον δὲν ζῶ ἐγώ, ἐγὼ εἶμαι νεκρὸς ὡς πρὸς τὴν ἁμαρτία. Μέσα μου ζεῖ ὁ Χριστός. Καὶ ἡ ζωὴ ποὺ ζῶ τώρα ἐμπνέεται ἀπὸ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Τοῦ Χριστοῦ ὁ Ὁποῖος μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν Ἑαυτό Του σὲ θάνατο γιὰ χάρη μου (Γαλ. β΄ 20).
Γιὰ χάρη μου, «ὑπὲρ ἐμοῦ»! Ὁ Χριστὸς ἔπαθε καὶ πέθανε πάνω στὸ Σταυρὸ γιὰ μένα! Αὐτὸ πρέπει νὰ εἶναι τὸ δυνατὸ καὶ μόνιμο βίωμα ὅλων μας. Γιὰ μένα!
Καὶ λοιπὸν ἐγὼ τί κάνω; Τί ὀφείλω νὰ κάνω;
Ἂς τὸ ἀκούσουμε αὐτὸ ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ φλογεροῦ ἀποστόλου Πέτρου: Ὁ Χριστὸς «τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν αὐτὸς ἀνήνεγκεν ἐν τῷ σώματι αὐτοῦ ἐπὶ τὸ ξύλον, ἵνα ταῖς ἁμαρτίαις ἀπογενόμενοι τῇ δικαιοσύνῃ ζήσωμεν»· Αὐτὸς ὁ Ἴδιος βάσταξε πάνω Του τὶς ἁμαρτίες μας καὶ πρόσφερε γι᾿ αὐτὲς θυσία μὲ τὸ Σῶμα Του στὸ Σταυρό, οὕτως ὥστε νὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες καὶ νὰ ζήσουμε στὸ ἑξῆς σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του (Α΄ Πέτρ. β΄ 24).
Ἡ ἁμαρτία μᾶς χώρισε ἀπὸ τὸν Πλάστη μας. Ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἦρθε Ἐκεῖνος νὰ μᾶς ἀπαλλάξει μὲ τὸ Πάθος καὶ τὸν θάνατό Του ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἡ ἁμαρτία ἀπειλεῖ καὶ πάλι νὰ μᾶς χωρίσει αἰώνια ἀπὸ τὸν Θεό, τὴ ζωή μας, ἂν δὲν προσέξουμε.
Νὰ προσέξουμε ἑπομένως. Νὰ προσέχουμε! Μὴν παίζουμε μὲ τὴν ἁμαρτία. Μὴν παρασυρόμαστε. Καὶ ἂν ξεγελαστοῦμε κάποτε, ἂς μὴ μένουμε σ᾿ αὐτήν. Νὰ μετανοοῦμε. Καὶ νὰ ζοῦμε καινούργια ζωή!

Ἐνώπιον τοῦ πάσχοντος Θεοῦ μας, τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, βρισκόμαστε καὶ πάλι. Μεγάλη Ἑβδομάδα... Μεγάλη Παρασκευή... Γεθσημανῆ, Γολγοθᾶς... γεγονότα ἀσύλληπτα. Ἔπαθε Ἐκεῖνος γιὰ μᾶς. Ἔνιωσε τὴ φοβερότερη ἐγκατάλειψη πρὸς χάριν μας: «Θεέ μου Θεέ μου, ἱνατί με ἐγκατέλιπες;»! Γιὰ νὰ μᾶς συγκινήσει, νὰ λιώσει τὴν παγωμένη καρδιά μας, νὰ μᾶς ἑλκύσει κοντά Του. Γιὰ νὰ ζήσουμε μαζί Του στὴν ἄπειρη χαρὰ τῆς Βασιλείας Του.
[/fonts]

[Iaspis]

Πολὺ ὡραῖο κ. Σταῦρο! Χωράει τοὺς πάντες, καὶ δὲν ἀφήνει κανέναν «ἔξω» ἀπὸ τὴν χάρη καὶ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.

Ἡ ἁμαρτία μᾶς χώρισε ἀπὸ τὸν Πλάστη μας. Ἀπὸ τὴν ἁμαρτία ἦρθε Ἐκεῖνος νὰ μᾶς ἀπαλλάξει μὲ τὸ Πάθος καὶ τὸν θάνατό Του ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ. Ἡ ἁμαρτία ἀπειλεῖ καὶ πάλι νὰ μᾶς χωρίσει αἰώνια ἀπὸ τὸν Θεό, τὴ ζωή μας, ἂν δὲν προσέξουμε.
Νὰ προσέξουμε ἑπομένως. Νὰ προσέχουμε! Μὴν παίζουμε μὲ τὴν ἁμαρτία. Μὴν παρασυρόμαστε. Καὶ ἂν ξεγελαστοῦμε κάποτε, ἂς μὴ μένουμε σ᾿ αὐτήν. Νὰ μετανοοῦμε. Καὶ νὰ ζοῦμε καινούργια ζωή!

Ἀκριβὴς ὁ χρόνος τῶν ρημάτων! Εὐχαριστοῦμε!