Κάποιες ιστορίες

[ntina]

Κοπιώδης εργασία

Κάποτε, τον όσιο Ησύχιο τον ρώτησε ο ηγούμενος του μοναστηριού, πώς έχει στην υγεία του. Ο Ησύχιος απάντησε πως αισθάνεται πολύ κουρασμένος.

- Κάνω μια επίπονη και σκληρή εργασία. Μέρα και νύχτα αγωνίζομαι να τιθασεύσω δύο γεράκια, να εκπαιδεύσω δυο λαγούς, να πειθαρχήσω δύο αετούς, να φυλάξω άγρυπνα έναν δράκοντα, να θηριομαχήσω με ένα λιοντάρι και να περιποιηθώ έναν άρρωστο άνθρωπο. Αυτός είναι ο αγώνας μου.

Παράξενα πράγματα, έλεγε ο όσιος Ησύχιος!

- Και τι σημαίνουν όλα αυτά; ρώτησε και πάλι με κάποια περιέργεια ο ηγούμενος.

- Τα δυο γεράκια είναι τα μάτια μου. Τα μάτια μου δεν πρέπει να δουν τίποτε που να με βλάψει. Οι δυο λαγοί είναι τα πόδια μου, που πρέπει να τα εκπαιδεύσω να περπατούν στο δρόμο του Θεού. Οι δυο αετοί είναι τα δυο μου χέρια, που δεν πρέπει ποτέ να αδικούν και να βιαιοπραγούν. Δράκοντας είναι η γλώσσα μου, που πρέπει να δαμάσω για να ομιλεί, όταν πρέπει και σιωπά όταν επιβάλλεται. Λιοντάρι είναι η καρδιά μου, που κάθε τόσο επαναστατεί και αρνείται να πειθαρχήσει σ'Εκείνον που την έπλασε. Άρρωστος είναι ο εαυτός μου, που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του.

ΥΓ Έχουμε πολύ δουλειά ακόμα!

[planaria]

Ωραίο!

[Ξένια]

Ένας άνδρας, το άλογο κι ο σκύλος του, περπατούσαν σε ένα δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα δένδρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε στάχτη. Όμως ο άνδρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει το θνητό κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα. Κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την νέα κατάσταση. Ο δρόμος ήτανε πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη, που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο..

Καλημέρα.

Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;
Εδώ είναι ο παράδεισος, απάντησε ο φύλακας.
Τι καλά που φτάσαμε στον παράδεισο, γιατί διψάμε. Τότε ο φύλακας του δείχνει την πηγή, λέγοντας του:
Μπορείτε, κύριε, να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης.

Λυπάμαι πολύ, αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.
Ο άνδρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, αφού διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του. Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα περικυκλωμένη από δέντρα. Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άνδρας και είχε το κεφάλι του καλυμμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν. Λέει ο διαβάτης:

Καλημέρα.

Ο άνδρας έγνεψε με το κεφάλι του σαν απάντηση.
Διψάμε πολύ το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ. Λέει ο άνδρας δείχνοντας το μέρος:
Υπάρχει πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια. Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.

Ο άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του πήγαν στην πηγή και σβήσανε τη δίψα τους. Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άνδρα.

Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του είπε εκείνος.
Με την ευκαιρία, πώς λέγεται αυτό το μέρος;
Παράδεισος.

Παράδεισος; Μα ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μού είπε, ότι εκείνο το μέρος ήταν ο παράδεισος.

Εκείνο δεν ήταν ο παράδεισος, αλλά η κόλαση.

Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.

Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας. Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προξενήσει μεγάλο μπέρδεμα.
Σε καμία περίπτωση, στην πραγματικότητα μας κάνουν μεγάλη χάρη, γιατί εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερους φίλους τους!

Paolo Coelho

[staboz]

Από τα ωραιότερα του Κοέλιο.
Απλώς με απογοητεύει η μανία του με τη μαγεία...

[Ξένια]

Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.

Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παϊσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Ο π. Παϊσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή
του.

Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παΐσιο για ποιον ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.

Ο γέροντας Παΐσιος τους διηγήθηκε:
\"Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για
να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός.
Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός. Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο
γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε. Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε.\"

Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.
 
Υ.Γ. Πολύ ενθαρρυντικό...!

[Iaspis]

Δηλαδή άν βλέπεις τόν συνάνθρωπο νά «αμαρτάνει», σκέψου πώς ο αγώνας του περιόρισε τήν αμαρτία, καί όπου νάναι θά τήν εξαφανίση χάριτι Κυρίου!
Πολύ διδακτικό! Ευχαριστούμε  Ξένια.

[Ιωάννα]

Ἦταν ἕνας φτωχὸς βεδουῖνος, ποὺ ἔδειχνε στὰ καραβάνια τὸ δρόμο μέσα στὴν ἔρημο. Κάποτε, ὅμως, παρασυρμένοι ἀπὸ τὸ φαινόμενο τοῦ ἀντικατοπτρισμοῦ ἔβλεπαν ὀάσεις στὸν ἀντίθετο δρόμο. Ἄρχισαν νὰ τὸν ὑποψιάζονται ὅτι τοὺς παραπλανᾷ. Καὶ σὲ κάποια στιγμὴ τοῦ ἐπιτέθηκαν καὶ τὸν αἱματοκύλησαν. Πρόλαβε, ὅμως, ἐκεῖνος, ὕψωσε τὸ χέρι κατὰ τὸν ὁρίζοντα καὶ τοὺς ἔδειξε: Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος!
Ἀκολουθῆστε τον, γιατὶ ἀλλιῶς χαθήκατε\", εἶπε καὶ ξεψύχησε...
Κατάπληκτοι ἐκεῖνοι ἀπὸ τὴν ὕστατη αὐτὴ χειρονομία ἀναρωτήθηκαν. Ἕνας, ποὺ ἐπιμένει μέχρι θανάτου, μπορεῖ νὰ λέει ψέματα; Ἄς ἀκολουθήσουμου, λοιπόν, τὸ δρόμο του... Ἔπειτα ἀπὸ κάμποσα μίλια ἔφτασαν στὴν ὄαση. Μετανοιωμένοι ξαναγύρισαν στὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος καὶ ἔστησαν ἐκεῖ μνημεῖο εὐγνωμοσύνης. Ἕνα χέρι ποὺ τρεμοσβήνοντας δείχνει τὸ δρόμο.
[align=right]Ἀπὸ τὸ βιβλίο \"Στάχυα\" τοῦ Κων/νου Κούρκουλα[/align]

[mistral]

Πολύ ενθαρρυντικό...!

Πολύ διδακτικό!

Για μένα κυρίως που έχω την τάση να βγάζω συμπεράσματα για τους άλλους ανθρώπους και για τον πνευματικό τους αγώνα και την πνευματική τους κατάσταση εύκολα, χωρίς να γνωρίζω ουτε από που ξεκίνησαν. ούτε τι πέρασαν, ούτε πως έφτασαν μέχρι εδώ που έφτασαν και δυστυχώς χωρίς ούτε καν να γνωρίζω που βρίσκονται πνευματικά σήμερα. Και παρόλα αυτά βγάζω συνέχεια συμπεράσματα. Ο Θεός να με συγχωρεί.