ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΖΩΗ
Ένας ηλικιωμένος ξυλουργός κόντευε να βγει στη σύνταξη, και είπε στο αφεντικό του τα σχέδια του για να φύγει και να ζήσει πιο ξεκούραστα μαζί με τη γυναίκα του. Βέβαια δεν θα συνέχιζε να βγάζει τόσα λεφτά, όμως έπρεπε να βγει στη σύνταξη. Θα τα κατάφερναν.
Ο εργολάβος του στεναχωρήθηκε που θα έφευγε ένας τόσο καλός μάστορας, και ζήτησε από τον ξυλουργό αν θα μπορούσε να του χτίσει άλλο ένα σπίτι σαν προσωπική του χάρη.
Ο ξυλουργός είπε ναι, όμως όσο περνούσε ο καιρός δεν ήταν δύσκολο να παρατηρήσει κάποιος πως δεν δούλευε με όλη του τη καρδιά. Χρησιμοποιούσε υλικά κατώτερης ποιότητας, και έκανε επιπόλαιη δουλειά. Ήταν ο χειρότερος τρόπος για να τελειώσει μια καριέρα γεμάτη αφοσίωση και επιτυχίες.
Όταν ο ξυλουργός τελείωσε το έργο, ήρθε ο εργολάβος να επιθεωρήσει το σπίτι. Έδωσε το κλειδί της εισόδου στον ξυλουργό και του είπε, \"Αυτό το σπίτι είναι δικό σου, ένα δώρο από μένα για σένα.\"
Ο ξυλουργός έμεινε άναυδος! Τι κρίμα! Αν μόνο ήξερε πως έχτιζε το δικό του σπίτι, θα το είχε κάνει εντελώς διαφορετικά.
Το ίδιο συμβαίνει και με μας. Χτίζουμε τη ζωή μας, μέρα με την μέρα, πολύ συχνά μη κάνοντας το καλύτερο μας σε αυτό που κτίζουμε. Και μετά μένουμε εμβρόντητοι όταν αντιλαμβανόμαστε ότι πρέπει να κατοικήσουμε στο σπίτι που κτίσαμε.
Αν μπορούσαμε να το κάνουμε ξανά, θα το χτίζαμε εντελώς διαφορετικά. Να όμως που δεν μπορούμε να επιστρέψουμε....
Εσύ είσαι ο ξυλουργός στη ζωή σου. Κάθε μέρα βάζεις μια πρόκα, τοποθετείς άλλη μια τάβλα, ή ορθώνεις ένα τοίχο.
Οι προθέσεις και οι επιλογές που κάνεις σήμερα χτίζουν το αυριανό σου \"σπίτι\"...
Γι' αυτό να χτίζεις με σοφία! Ζήτησε από το Θεό να γίνει Αυτός ο εργολάβος στη ζωή σου! Αυτός θα σου δείξει πως να φτιάξεις ένα γερό θεμέλιο για να χτίσεις το 'σπιτικό' της ζωής σου.
Πόσο πλούσιος είναι ένας φτωχός!
Ένας πατέρας με οικονομική άνεση, θέλοντας να διδάξει στο γιο του τι σημαίνει φτώχεια, τον πήρε μαζί του για να περάσουν λίγες μέρες στο χωριό, σε μια οικογένεια που ζούσε στο βουνό.
Πέρασαν τρεις μέρες και δυο νύχτες στην αγροικία. Καθώς επέστρεφαν στο σπίτι, μέσα στο αυτοκίνητο, ο πατέρας ρώτησε το γιο του:
«Πώς σου φάνηκε η εμπειρία;»
«Ωραία» απάντησε ο γιος με το βλέμμα καρφωμένο στο κενό.
«Και τι έμαθες;» συνέχισε με επιμονή ο πατέρας.
Ο γιος απάντησε:
- Εμείς έχουμε έναν σκύλο, ενώ αυτοί τέσσερις.
- Εμείς διαθέτουμε μια πισίνα που φτάνει μέχρι τη μέση του κήπου, ενώ αυτοί ένα ποτάμι δίχως τέλος, με κρυστάλλινο νερό, μέσα και γύρω από το οποίο υπάρχουν και άλλες ομορφιές...
- Εμείς εισάγουμε φαναράκια από την Ασία για να φωτίζουμε τον κήπο μας, ενώ αυτοί φωτίζονται από τα αστέρια και το φεγγάρι...
- Η αυλή μας φτάνει μέχρι το φράχτη, ενώ η δική τους μέχρι τον ορίζοντα...
- Εμείς αγοράζουμε το φαγητό μας• αυτοί πάλι, σπέρνουν και θερίζουν γι αυτό...
- Εμείς ακούμε CDs. Αυτοί απολαμβάνουν μια απέραντη συμφωνία από πουλιά, βατράχια, και άλλα ζώα. Και όλα αυτά διακόπτονται που και που από το ρυθμικό τραγούδι του γείτονα που εργάζεται στο χωράφι...
- Εμείς μαγειρεύουμε με ηλεκτρική κουζίνα. Αυτοί ό,τι τρώνε έχει αυτή τη θεσπέσια γεύση, μια και μαγειρεύουν στα ξύλα...
- Εμείς, για να προστατευθούμε, ζούμε περικυκλωμένοι από έναν τοίχο με συναγερμό. Αυτοί ζουν με τις ορθάνοιχτες πόρτες τους, προστατευμένοι από τη φιλία των γειτόνων τους...
- Εμείς ζούμε «καλωδιωμένοι» με το κινητό, τον υπολογιστή, την τηλεόραση. Αυτοί, αντίθετα, «συνδέονται» με τη ζωή, τον ουρανό, τον ήλιο, το νερό, το πράσινο του βουνού, τα ζώα τους, τους καρπούς της γης τους, την οικογένειά τους.
Ο πατέρας έμεινε έκθαμβος από τις απαντήσεις του γιου του...
Και ο γιος ολοκλήρωσε με τη φράση: «Σ'ευχαριστώ, μπαμπά, που μας δίδαξες πόσο φτωχοί είμαστε...»
Ένας μικρούλης έρριξε στην άκρη του γυαλού το όμορφο καραβάκι του. Δεν πρόσεξε, όμως, και έτσι το καραβάκι απομακρύνθηκε, χωρίς να προλάβει να το πιάσει. Τότε ο πατέρας του πήρε πέτρες και τις πετούσε μπροστά από το καραβάκι. Ο μικρός στην αρχή δεν κατάλαβε και απόρησε για αυτό το πετροβόλημα. Αλλά δεν άργησε να εννοήσει. Οι πέτρες έπεφταν πέρα από το καραβάκι, χωρίς να το χτυπούν. Και με τα κυματάκια, που προκαλούσαν, το έφεραν σιγά-σιγά πίσω στην ακρογιαλιά. Κι έτσι ο μικρός με μεγάλη χαρά το πήρε πάλι στην αγκαλιά του.
Πολλές από τις θλίψεις που μας βρίσκουν μοιάζουν με αυτό το πετροβόλημα. Είναι οι πέτρες που ρίχνει ο Θεός, σαν απομακρυνθούμε από κοντά Tου, για να γυρίσουμε σε Αυτόν.
O Κουρέας
Μια φορά πήγε ένας τύπος στο κουρείο για το καθιερωμένο κούρεμα και ξύρισμα. Καθώς ο κουρέας άρχισε να δουλεύει, άρχισε μια καλή συζήτηση. Μίλησαν για τόσα πολλά πράγματα και πάρα πολλά θέματα... Όταν τελικά άγγιξαν το θέμα της θρησκείας και του θεού, ο κουρέας αναφώνησε: \'Δεν πιστεύω ότι ο Θεός υπάρχει.\'
\'Γιατί το λες αυτό;\' ρώτησε ο πελάτης. Και ο κουρέας είπε: \'Λοιπόν, απλά βγες έξω στο δρόμο για να καταλάβεις γιατί ο Θεός δεν υπάρχει. Πες μου γιατί αν ο Θεός υπάρχει, υπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι;
Γιατί τόσα εγκαταλελειμμένα παιδιά;
Αν ο Θεός υπήρχε, δε θα υπήρχε ούτε δυστυχία ούτε πόνος.
Δε μπορώ να φανταστώ ένα Θεό που αγαπάει και συμπονεί να επιτρέπει όλα αυτά που γίνονται.\'
Ο πελάτης το σκέφτηκε για μια στιγμή, αλλά δεν απάντησε γιατί δεν ήθελε να χαλάσει τη συζήτηση. Ο κουρέας τελικά τελείωσε τη δουλειά του και ο πελάτης έφυγε.
Όμως μόλις έφυγε από το κουρείο, είδε ένα άντρα στο δρόμο με μακρυά κατσαρά βρώμικα μαλλιά και γένια. Φαινόταν πολύ βρώμικος και απεριποίητος. Εκείνη τη στιγμή ο πελάτης γύρισε πίσω και ξαναμπήκε στο κουρείο.
Τότε είπε στον κουρέα:
\'Ξέρεις τι; Οι κουρείς δεν υπάρχουν!\'
\'Πως μπορείς να το λες αυτό;\' ρώτησε ο έκπληκτος κουρέας.
\'Είμαι εδώ και είμαι κουρέας! Μόλις σε κούρεψα, τι είναι αυτά που λες;\'
\'Όχι!\' απάντησε ο πελάτης και εξήγησε: \'Οι κουρείς δεν υπάρχουν γιατί αν υπήρχαν, δε θα υπήρχαν αχτένιστοι άνθρωποι και με μακρυά βρώμικα μαλλιά, όπως ο τύπος απ\' έξω.\'
\'Μα... οι κουρείς OΝΤΩΣ υπάρχουν! Αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν έρχονται σε μένα.\'
\'Ακριβώς!\' απάντησε ο πελάτης. \'Αυτό είναι το θέμα! Ο Θεός, επίσης ΥΠAΡΧΕΙ! Και αυτό συμβαίνει όταν οι άνθρωποι δεν πηγαίνουν σε αυτόν και δεν αναζητούν σε αυτόν βοήθεια. Γι\' αυτό υπάρχει τόσος πόνος και δυστυχία στον κόσμο.\'
Ζήτησα από το Θεό να μου δώσει Δύναμη, και Αυτός μου έδωσε δυσκολίες για να τις ξεπεράσω.
Του ζήτησα Σοφία, και Αυτός μου έδωσε προβλήματα να μάθω να λύνω.
Του ζήτησα Οικονομική άνεση, Και Αυτός μου έδωσε νου και ικανότητα να δουλεύω.
Του ζήτησα Θάρρος, και Αυτός μου έδωσε κινδύνους να ξεπερνώ.
Του ζήτησα Αγάπη, και Αυτός μου έδωσε προβληματικά άτομα να βοηθώ.
Του ζήτησα Χάρες, και Αυτός μου έδωσε ευκαιρίες να εκμεταλλευτώ.
Απ\' ότι ζήτησα δεν πήρα Τίποτα, Τίποτα από αυτά που ήθελα.
Πήρα όμως τα Πάντα. Αυτά που πραγματικά χρειαζόμουν.
Η προσευχή μου εισακούστηκε.
Το παράπονο του Χριστού
- Με ονομάζετε ΚΥΡΙΟΝ, αλλά δεν με υπακούετε.
- Με ονομάζετε ΦΩΣ, αλλά δεν με βλέπετε.
- Με ονομάζετε ΟΔΟΝ, αλλά δεν με ακολουθείτε.
- Με ονομάζετε ΖΩΗΝ, αλλά δεν με επιθυμείτε.
- Με ονομάζετε ΣΟΦΙΑ, αλλά δεν με συμβουλεύεσθε.
- Με ονομάζετε ΑΛΗΘΕΙΑ, αλλά δεν με πιστεύετε.
- Με ονομάζετε ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟΝ, αλλά δεν με εμπιστεύεσθε.
- Με ονομάζετε ΔΙΚΑΙΟ, αλλά δεν με φοβείσθε.
- Με ονομάζετε ΠΑΤΕΡΑ, αλλά δεν γίνεσθε παιδιά μου.
Ένα μάθημα από τις αγριόχηνες
Αναρωτήθηκες ποτέ γιατί οι αποδημητικές χήνες πετάνε σε σχηματισμό V;
Όπως με τα περισσότερα ζώα και τη συμπεριφορά τους, ο Θεός έχει κάποιο καλό λόγο που το έχει βάλει στο ένστικτό τους.
Όταν η κάθε χήνα κτυπά τα φτερά της, δημιουργεί ένα ανοδικό ρεύμα για τη χήνα που ακολουθεί.
Στο σχηματισμό V, όλο το σμήνος προσθέτει τουλάχιστον 71% περισσότερη πτητική εμβέλεια από το αν πετούσαν το καθένα από μόνο του.
Αν μια αγριόχηνα ξεφύγει από τον σχηματισμό, ξαφνικά αισθάνεται τη δυσκολία και την αντίσταση στην προσπάθεια να πετάξει μόνη της... και πολύ γρήγορα επιστρέφει στο σχηματισμό μαζί με τις άλλες.
Όπως και οι αγριόχηνες... έτσι και οι άνθρωποι με ομαδικό πνεύμα προχωρούν πιο γρήγορα από εκείνους που προσπαθούν να τα καταφέρουν μόνοι τους.
Όταν μια αγριόχηνα κουραστεί, πάει στο πίσω μέρος του σχηματισμού και μια άλλη αγριόχηνα παίρνει τη μπροστινή θέση.
Οι αγριόχηνες που βρίσκονται στο πίσω μέρος του σχηματισμού φωνάζουν για να ενθαρρύνουν εκείνες που βρίσκονται μπροστά ώστε να αυξήσουν την ταχύτητα τους. Είναι σημαντικό οι \"φωνές απ\' τα πίσω\" να είναι ενθαρρυντικές. Διαφορετικά είναι απλά φωνές και τίποτα άλλο.
Όταν μια αγριόχηνα αρρωστήσει ή τραυματιστεί, δύο άλλες αγριόχηνες αφήνουν τον σχηματισμό και την ακολουθούν προς τα κάτω για την βοηθήσουν και να την προστατέψουν. Παραμένουν με το άρρωστο μέλος του σμήνους μέχρι να μπορέσει να πετάξει ξανά ή να πεθάνει. Μετά ξαναπετάνε με ένα άλλο σμήνος που περνά ή προσπαθούν να προλάβουν το δικό τους.
Δεν χρειάζεται να είσαι επιστήμονας... για να μάθεις την υπέροχη δημιουργία του Θεού. Σταμάτα όση ώρα χρειάζεται για να παρατηρήσεις και να αφήσεις το Θεό να σου αποκαλύψει τα θαύματα Του.
Τα τέσσερα κεριά
Τέσσερα κεριά έλιωναν αργά αργά... Ο χώρος ήταν τόσο ήσυχος, που μπορούσε να ακουστεί η συζήτησή τους.
Το πρώτο έλεγε: "Εγώ είμαι η ΕΙΡΗΝΗ. Μα οι άνθρωποι δεν καταφέρνουν να με διατηρήσουν: πιστεύω ότι δε μου μένει άλλο από το να συνεχίσω να σβήνω!" Κι έτσι αφέθηκε σιγά σιγά να σβήσει ολοκληρωτικά.
Το δεύτερο είπε: "Εγώ είμαι η ΠΙΣΤΗ. Δυστυχώς δεν χρειάζομαι πουθενά. Οι άνθρωποι δεν θέλουν να ξέρουν για μένα, κι έτσι δεν έχει νόημα να παραμένω αναμμένο." Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια του, ένα ελαφρύ αεράκι φύσηξε πάνω του και το έσβησε.
Πολύ λυπημένο το τρίτο κερί, με τη σειρά του είπε: "Εγώ είμαι η ΑΓΑΠΗ. Δεν έχω τη δύναμη να συνεχίσω να παραμένω αναμμένο. Οι άνθρωποι δεν μου δίνουν σημασία και δεν αντιλαμβάνονται το πόσο σημαντικό είμαι. Αυτοί μισούν ακόμα και αυτούς που τους αγαπούν περισσότερο". Και χωρίς να περιμένει άλλο, το κερί αφέθηκε να σβήσει.
Ξαφνικά, ένα παιδί μπήκε στο δωμάτιο και είδε τα τρία κεριά σβηστά. Φοβισμένο από το μισοσκόταδο, είπε: "Μα τι κάνετε! Πρέπει να παραμείνετε αναμμένα, γιατί εγώ φοβάμαι το σκοτάδι!". Και ξέσπασε σε δάκρυα. Τότε το τέταρτο κερί είπε με συμπόνια: "Μη φοβάσαι καλό μου, μην κλαις. Εγώ είμαι η ΕΛΠΙΔΑ. Όσο θα είμαι αναμμένο, θα μπορούμε πάντα να ξαν\' ανάψουμε τα άλλα τρία κεριά". Με μάτια λαμπερά και γεμάτα δάκρυα, το παιδί πήρε το κερί της ελπίδας, και ξανάναψε όλα τα άλλα.
Σπουδαίο το \"ΧΤΙΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΖΩΗ\"!
Δεν προχώρησα στις επόμενες ιστορίες. Υποθέτω θα είναι το ίδιο ωφέλιμες. Θέλησα να αφήσω μία για κάθε μέρα, ώστε η αχαριστία της λαίμαργης ανάγνωσης να μην δαπανήσει την ωφέλεια. Ας κρυφτεί για λίγο στο αλεύρι, μήπως ανέβει το ζυμάρι...
ntina, ευχαριστούμε πολύ! :flowers:
ntina ευχαριστούμε για τις παραθέσεις σας!
Συνεχίστε έτσι!
Quote from: mistralΣυνεχίστε έτσι!
Ποιοι; :D
Quote from: ntinaΠοιοι; :D
Εσείς κυρία ntina! Εσείς! :)
Yγ. O mistral κυκλοφορεί σε νέα έκδοση. Μαζί με τα ... windows 7 :)
Ποιος σου είπε να μου μιλάς στον πληθυντικό... Εκτός κι αν με θεωρείς μεγαλύτερη και μου μιλάς από σεβασμό. Α, δε μου αρέσει αυτή η έκδοση. Θέλει αλλαγές :)
[font size=2][color=E10000]Format θέλει αυτή η έκδοση και νέο λειτουργικό !!!! [/color](χωρίς διάθεση για χρόνο και κόπο μην το επιχειρήσεις αδελφέ μου mistral.....) :laugh::laugh::laugh:[/fonts]
To λειτουργικό που τρέχω εγώ κυρία theodora δεν χρειάζεται ποτέ format!
Ούτε η νέες εκδόσεις ούτε οι παλιές!
Επειδή εγκαθιστά πακέτα από μία μόνο πηγή, επιμελώς ηλεγμένα.
Και έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να μολυνθεί κάποιος από ιούς... ούτε .. από θυγατέρες.
Quote from: mistralTo λειτουργικό που τρέχω εγώ κυρία theodora δεν χρειάζεται ποτέ format!
Ούτε η νέες εκδόσεις ούτε οι παλιές!
Επειδή εγκαθιστά πακέτα από μία μόνο πηγή, επιμελώς ηλεγμένα.
Και έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να μολυνθεί κάποιος από ιούς... ούτε .. από θυγατέρες.
:yikes: [font size=2]χμ...............
ακόμα με μαύρη οθόνη kai DOS επειδή δεν μολύνονται? :yikes:
FORMAT νέο λειτουργικό για καλύτερη \"επικοινωνία\" επειγόντως!!![/fonts] :weirdo:
Ευχαριστούμε ntina γιά τίς ωραίες σου ιστορίες!
Ο κόσμος είναι δικός μου
Σήμερα, σε ένα λεωφορείο, είδα μια όμορφη κοπέλα με χρυσαφένια μαλλιά. Τη ζήλεψα... φαινόταν τόσο χαρούμενη... και ευχήθηκα να ήμουν κι εγώ τόσο όμορφος.
Όταν σηκώθηκε για να κατέβει, την είδα να περπατάει κουτσαίνοντας στο διάδρομο. Είχε ένα πόδι, και περπατούσε με δεκανίκι. Αλλά καθώς περπατούσε... τι χαμόγελο!
Θεέ μου, συγχώρεσέ με όταν κλαίγομαι, εγώ έχω δύο πόδια.
Σταμάτησα να αγοράσω καραμέλες. Το παιδί που τις πουλούσε ήταν τόσο χαριτωμένο. Μίλησα μαζί του και ήταν πολύ χαρούμενο. Δεν είχε σημασία αν θα αργούσα στη δουλειά.
Και καθώς έφευγα μου είπε, \"Σας ευχαριστώ. Είστε τόσο ευγενικός. Μου αρέσει να μιλώ με ανθρώπους σαν εσάς. Βλέπετε\", πρόσθεσε, \"είμαι τυφλός\".
Θεέ μου, συγχώρεσέ με όταν κλαίγομαι, εγώ έχω δύο μάτια.
Αργότερα, καθώς περπατούσα στο δρόμο, είδα ένα παιδί με γαλάζια μάτια. Στεκόταν και κοίταζε τα άλλα παιδιά που έπαιζαν. Δεν ήξερε τι να κάνει.
Σταμάτησα και του είπα, \"Γιατί δεν πας να παίξεις κι εσύ\"; Το παιδί συνέχισε να κοιτάζει μπροστά του χωρίς να μιλήσει, και τότε κατάλαβα ότι δεν άκουγε.
Θεέ μου, συγχώρεσέ με όταν κλαίγομαι. Εγώ ακούω. Ο κόσμος είναι δικός μου.
Με πόδια να με πηγαίνουν όπου θέλω, με μάτια για να βλέπω το ηλιοβασίλεμα, με αυτιά για να ακούω τα πάντα...
Θεέ μου συγχώρεσέ με όταν κλαίγομαι. Είμαι πραγματικά ευλογημένος.
ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΕ
Μην απελπίζεσθε. Από τους δύο ληστές ο ένας σώθηκε. Μην επαναπαύεσθε. Από τους δύο ληστές ο ένας χάθηκε. Αγωνίζεσθε.
Τρεις είναι οι απαντήσεις του Θεού στις προσευχές των πιστών: «Ναι», «ΟΧΙ», «Περίμενε».
Ο Χριστιανός δεν έχει να διαλέξει μεταξύ καλού και κακού, αλλά μεταξύ καλού και άριστου.
Αν κάποτε δάκρυα κυλήσουν στα μάγουλά σου σκέψου ότι «Αυτός» σ' αγαπάει και θα στεγνώσουν.
Μην πιστεύεις στο Θεό που εσύ έπλασες, αλλά στο Θεό που έπλασε εσένα.
Δεν γνωρίζω τον Θεό, εκείνος όμως με γνωρίζει. Κι αυτό είναι η ελπίδα.
Ότι καλό βλέπετε σε μένα είναι του Θεού, ό,τι κακό είναι δικό μου.
Κάποτε ρώτησα ένα πουλί, ένα λουλούδι κι έναν άνθρωπο τι είναι «ΘΕΟΣ». Το πουλί πέταξε, το λουλούδι άνθισε κι ο άνθρωπος δάκρυσε.
Χωρίς την ευλογία του Θεού ο ορίζοντάς σου είναι τοπίο στην ομίχλη.
Ταπείνωση δεν είναι να κατηγορείς τον εαυτό σου, αλλά να αναγνωρίζεις το καλό των άλλων.
Τον Θεό τον βλέπουν καλύτερα και καθαρότερα τα δακρυσμένα μάτια.
Μάθε να γελάς με τα βάσανά σου και δεν θα λείψουν ποτέ οι αφορμές.
Ένας σοφός για τη μάνα του: Δεν μου δίδαξε τίποτα, γιατί ήταν αγράμματη. Μου ενέπνευσε τα πάντα γιατί ήταν πιστή...
Πίστη δεν σημαίνει ότι δεν έρχονται δυσκολίες, αλλά ότι δεν μπορούν να μας βλάψουν.
Η φύση μας διδάσκει να αγαπάμε τους φίλους μας. Η Θρησκεία τους εχθρούς μας.
Δεν υπάρχουν άνθρωποι που τους εγκατέλειψε ο Θεός, αλλά άνθρωποι που εγκατέλειψαν το Θεό.
Ο άνθρωπος πρέπει να κάνει ότι μπορεί μόνος του, και ότι δεν μπορεί να το ζητάει από τον Θεό.
Κοίταζε πίσω σου με ευχαριστία, γύρω σου με πίστη, εμπρός σου με ελπίδα.
H αμφιβολία οδήγησε στο τέλος
Αυτή είναι η ιστορία ενός ορειβάτη, ο οποίος αποφάσισε να φτάσει στην κορυφή ενός ψηλού βουνού. Μετά από χρόνια προετοιμασίας, ξεκίνησε για την περιπέτειά του, ...μην παίρνοντας κανέναν μαζί του γιατί ήθελε όλη τη δόξα για τον εαυτό του.
Άρχισε την αναρρίχηση και παρότι το φως άρχισε να πέφτει, αποφάσισε να συνεχίσει την ανάβαση. Δεν άργησε να σκοτεινιάσει.
Η νύχτα απλώθηκε βαριά, έτσι καθώς ήταν εξαντλημένος από την προσπάθεια. Το φεγγάρι και τα άστρα ήταν κρυμμένα πίσω απ' τα σύννεφα και η ορατότητα ήταν μηδενική.
Βρίσκονταν μόλις λίγα μέτρα πριν την κορυφή όταν ξαφνικά, γλίστρησε στην άκρη ενός βράχου και έπεσε. Πέφτοντας με τρομακτική ταχύτητα, έβλεπε μόνο κάποιες σκοτεινές φιγούρες και ένιωθε την βαρύτητα να τον τραβάει προς τα κάτω. Σ' αυτές τις αγωνιώδεις στιγμές, είδε όλη του τη ζωή να περνά μπροστά απ' τα μάτια του.
Κατάλαβε ότι ο θάνατος ήταν κοντά όταν ξαφνικά, ένιωσε ένα σφίξιμο του σκοινιού γύρω από τον καρπό του, που ήταν ενωμένο με ένα καρφί στερεωμένο στη βραχώδη πλαγιά του βουνού.
Σε απελπισία, κρεμασμένος στο κενό, ούρλιαξε, "Θεέ μου, βοήθησέ με!"
Τότε αναπάντεχα, μια βαθιά φωνή από τον ουρανό του αποκρίθηκε:
- Τι θέλεις από εμένα να κάνω?
"Να με σώσεις!"
- Στ' αλήθεια πιστεύεις ότι μπορώ να σε σώσω?
"Και βέβαια, Κύριέ μου!"
- Τότε, κόψε το σκοινί.
Ο ορειβάτης σώπασε. Ύστερα, έσφιξε το σχοινί γύρω από τον καρπό του.
Οι ομάδες διάσωσης μιλούν για την ιστορία ενός άνδρα που βρέθηκε πεθαμένος από το κρύο. Τα χέρια του ήταν δεμένα σφιχτά γύρω από ένα σκοινί δεμένο στον καρπό του... ΚΡΕΜΟΤΑΝ ΜΟΛΙΣ ΜΙΣΟ ΜΕΤΡΟ ΑΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ!!
Λοιπόν.. Πόσο σφιχτά είναι τα σκοινιά σου? Θα σε αφήσουν ελεύθερο?
'Είμαι ο Κύριος και Θεός σου, που κρατάει το δεξί σου χέρι και σου λέει να μη φοβάσαι. Είμαι ο βοηθός σου.'
Το τούβλο
Ένας νεαρός και επιτυχημένο στέλεχος εταιρείας, οδηγούσε τη νέα του τζάγκουαρ κάπως γρήγορα σε μία γειτονιά όχι και τόσο καλόφημη. Πρόσεχε μην τυχόν κανένα παιδάκι ξεπροβάλει απότομα ανάμεσα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή πιστεύοντας πως είδε κάτι να κινείται επιβράδυνε, αντί όμως να εμφανιστεί κάποιο παιδάκι, ένα τούβλο χτύπησε με δύναμη την πλαινή πόρτα της τζάγκουάρ του. Φρέναρε απότομα και κάνοντας όπισθεν κατευθύνθηκε στο σημείο που το τούβλο είχε ριχτεί.
Φανερά θυμωμένος πετάχτηκε έξω από το αυτοκίνητό του, κι έπιασε ένα παιδί που βρήκε κοντά του, το έσπρωξε και το ακούμπησε με την πλάτη σε ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, φωνάζοντας «Γιατί το έκανες αυτό και ποιός είσαι; Τι νομίζεις ότι κάνεις; Αυτό είναι ένα καινούριο αυτοκίνητο και το τούβλο που πέταξες του έκανε μια πολύ ακριβή ζημιά! Γιατί το έκανες»;
Το νεαρό αγόρι απολογητικά του είπε «σας παρακαλώ κύριε, σας παρακαλώ, ζητώ συγνώμη, αλλά δεν ήξερα τι άλλο να κάνω! Πέταξα το τούβλο γιατί κανένας δεν σταματούσε.»
Με δάκρυα να κυλάνε στο πρόσωπό του και στο σαγόνι του, το αγοράκι έδειξε πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο. «Είναι ο αδερφός μου» είπε. «Το αναπηρικό του καροτσάκι αναποδογύρισε στο πεζοδρόμιο, έπεσε απ το καροτσάκι κι εγώ δεν μπορώ να τον σηκώσω».
Το αγόρι ζήτησε από τον νεαρό: «Θα μπορούσατε σας παρακαλώ να με βοηθήσετε να τον βάλουμε πίσω στο αναπηρικό του καροτσάκι; Είναι χτυπημένος και είναι πολύ βαρύς για να τον σηκώσω μόνος μου».
Ο οδηγός εμβρόντητος, προσπάθησε να συνέλθει, σήκωσε γρήγορα το ανάπηρο αγόρι και το καροτσάκι του, έπειτα πήρε ένα χαρτομάντιλο και περιποιήθηκε πρόχειρα τις πληγές του αγοριού. Με μια ματιά που του έριξε κατάλαβε πως τα τραύματα του παιδιού ήταν επιφανειακά κι όλα θα πήγαιναν καλά.
«Σε ευχαριστώ, ο Θεός να σε ευλογεί» είπε το ευγνώμων αγοράκι στον ξένο. Ο οδηγός ταραγμένος ακόμη, απλά κοιτούσε το αγοράκι να σπρώχνει το καροτσάκι με τον αδερφό του πάνω στο πεζοδρόμιο πηγαίνοντας για το σπίτι τους.
Γύρισε προς τη τζάγκουάρ του αργά. Η ζημιά στο αυτοκίνητο ήταν εμφανέστατη αλλά ο νεαρός ποτέ δεν μπήκε στην διαδικασία να την επιδιορθώσει. Άφησε τη ζημιά να υπάρχει για να του θυμίζει το μήνυμα «Μην ζεις τη ζωή σου τόσο γρήγορα έτσι ώστε να αναγκάζεις τον άλλον να σου πετάξει ένα τούβλο για να τραβήξει την προσοχή σου»!
Ο Θεός ψιθυρίζει στις ψυχές μας και μιλά στις καρδιές μας. Μερικές φορές όταν δεν έχουμε χρόνο να ακούσουμε, είναι αναγκασμένος να μας πετάξει ένα τούβλο! Είναι επιλογή μας να ακούμε ή όχι!
Το άδειο αυγό
Ο Φίλιππος γεννήθηκε πριν μερικά χρόνια, ένα γλυκύτατο, μελαχρινό αγοράκι με πλακουτσωτή μυτούλα, δύο εκφραστικά καστανά μάτια και μια τούφα μαύρα μαλλιά στο στρογγυλό κεφαλάκι του. Τον αγαπούσε το Φίλιππο η μαμά του. Τον αγαπούσε πολύ. Πριν ακόμα τη μέρα των γενεθλίων του. Από τότε που ο γιατρός για πρώτη φορά είπε πως ο μεγάλος τους γιος θα αποκτούσε αδελφάκι. Από τότε που για πρώτη φορά έμαθε πως το παιδάκι αυτό θα είναι αγόρι και θα είναι λίγο διαφορετικό από τα υπόλοιπα.
Ο Φίλιππος γεννήθηκε με το σύνδρομο Down, καθώς στα κύτταρά του βρέθηκε από λάθος, ούτε δικό του, ούτε της μαμάς του, ούτε του μπαμπά του, ένα χρωμόσωμα, έτσι το λένε οι γιατροί, περίσσιο. Ένα τσιμπιδάκι σπασμένο στη μέση και μπλεγμένο σαν γαλλική κοτσίδα. Άμα το δεις, έτσι μοιάζει.
Το ξέρετε αυτό το σύνδρομο. Είναι αυτό που κάνει τα παιδάκια χαριτωμένα, γλυκά και χαμογελαστά, όπως όλοι οι γονείς θα ήθελαν τα παιδιά τους. Υπάκουα και καλοσυνάτα. Τέτοιο παιδί ήταν και ο Φίλιππος.
Είχε όμως και μερικά προβλήματα στο μικρό κορμάκι του. Η καρδούλα του, τα ματάκια του, το στομαχάκι του, το μυαλουδάκι του. Όμως τα έβγαζε πέρα. Ήταν, βλέπετε, και η μαμά του που τον αγαπούσε. Ήταν και ο μπαμπάς που φρόντιζε για ό,τι χρειαζόταν.
Καθώς περνούσαν τα χρόνια, πολλές ήταν οι φορές που συναντούσε ο Φίλιππος τα μάτια των γύρω του ερευνητικά και περίεργα, με μια μελαγχολική έκφραση. Δεν έδινε ιδιαίτερη σημασία, χαμογελούσε και αμέσως έτρεχε να συναντήσει δυο άλλα μάτια, που μόνο αγάπη του πρόσφεραν.
Στο Φίλιππο άρεσε το παιχνίδι, του άρεσε και το σχολείο, μα πιο πολύ χαιρόταν το Κυριακό, στην Εκκλησία. Πρωτοπήγε πριν ακόμα ξεκινήσει το σχολείο, το κανονικό, και τώρα, τέσσερα χρόνια μετά, συνέχιζε να πηγαίνει με χαρά και συνέπεια κάθε Κυριακή. Όμως στην τάξη δεν ήταν μόνος του. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Μαζί του ήταν άλλα οκτώ εννιάχρονα παιδάκια, αγόρια και κορίτσια. Και ξέρετε πώς είναι μερικές φορές τα εννιάχρονα παιδάκια και πόσο επιθετικά και σκληρά μπορούν να γίνουν με κάποιον αλλιώτικο, κάποιον διαφορετικό, κάποιον ξεχωριστό.
Η δασκάλα τους ήταν ευαίσθητη και στοργική. Αγαπούσε όλα τα παιδιά, μα είχε φυλαγμένη λίγη συμπάθεια περισσότερη για το Φίλιππο. Προσπαθούσε και είχε βοηθήσει πολύ ώστε μέσα στο ατίθασο αυτό μελίσσι να υπάρχει αγάπη και κατανόηση. Μάθαιναν μαζί, γελούσαν μαζί, έπαιζαν μαζί και στ' αλήθεια νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο, αν και δεν το 'λεγαν φωναχτά. Τα εννιάχρονα παιδιά σπάνια κάνουν κάτι τέτοιο.
Πάντα όμως υπήρχε μία εξαίρεση σε όλα αυτά. Ο Φίλιππος δεν ήταν ή δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει αληθινό μέλος της ομάδας. Δεν το είχε διαλέξει, ούτε το ήθελε να είναι διαφορετικός. Απλά ήταν. Και δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για να το αλλάξει.
Την πρώτη Κυριακή μετά το Πάσχα, η δασκάλα είχε μια θαυμάσια ιδέα. Αφού πρώτα βρήκε εννέα ξύλινα αβγά, από αυτά που μπορεί κανείς εύκολα να ανοίξει και έπειτα να ξανακλείσει, τα έβαψε με ωραία χρώματα και τα έφερε στα παιδιά. Εκείνα κατενθουσιάστηκαν και η χαρά τους έγινε μεγαλύτερη, όταν αυτό που από την αρχή περίμεναν έγινε πραγματικότητα, όταν η δασκάλα μοίρασε τα αυγά, ένα για τον καθένα και την καθεμιά.
Ήταν μια υπέροχη ανοιξιάτικη μέρα, ξέχασα να σας πω πως ο Φίλιππος έμενε σε μια μικρή πόλη και η εκκλησία είχε προαύλιο με ένα μεγάλο, όμορφο και ανθοστόλιστο κήπο. Η συμφωνία ήταν να έβγαιναν όλοι έξω και να επέστρεφαν αφού είχαν βρει και βάλει μέσα στο αυγό τους το δικό τους σύμβολο για τη νέα ζωή. Η δασκάλα δεν πρόλαβε να τελειώσει και τα παιδιά με φωνές και ποδοβολητό όρμησαν βιαστικά προς την αυλή, καθώς σε δέκα λεπτά θα έπρεπε να είχαν γυρίσει.
Μετά από λίγο ήταν πάλι όλοι μαζί στην τάξη. Τα αυγά, κλειστά επάνω στην έδρα και τα παιδιά με ιδρωμένα τα μετωπάκια τους και τα μάγουλα κατακόκκινα, κατάκοπα αλλά χαρούμενα, στις θέσεις τους.
Η δασκάλα άνοιξε το πρώτο αυγό. Ένα λουλούδι! Το μικρό ακροατήριο ζητωκραύγασε. Μετά άνοιξε ένα άλλο. Μια πολύχρωμη μικρή πεταλούδα φάνηκε και αμέσως άρχισε να πετά ανάμεσα στα χαμογελαστά μουτράκια τους. «Θαυμάσια. Υπέροχα» φώναξαν τα κορίτσια, καθώς για τα αγόρια ξέρετε, είναι κάπως δύσκολο να πουν, πόσο μάλλον να φωνάξουν κάτι τέτοιο για πράγματα σαν κι αυτό.
Έπειτα άνοιξε ένα τρίτο. Μέσα ήταν μια πέτρα. Κάποιοι γέλασαν με νόημα, άλλοι είπαν: «Πώς μπορεί μια πέτρα να συμβολίζει τη νέα ζωή; Κάποιο λάθος θα έγινε». Τότε, ένα γεροδεμένο παιδί σηκώθηκε χωρίς δισταγμό και είπε: «Αυτό είναι το δικό μου αυγό. Ήξερα πως όλοι θα βάζατε μέσα λουλούδια, φύλλα, ζουζούνια, πεταλούδες και πράγματα σαν κι αυτά. Γι' αυτό κι εγώ διάλεξα και έβαλα μία πέτρα. Άλλωστε για μένα, αυτό είναι νέα ζωή». Όλοι γέλασαν και χάρισαν στο συμμαθητή τους ένα ζεστό χειροκρότημα. Έπειτα η δασκάλα, αφού είπε μερικά για τη σοφία των παιδιών αλλά και για το τι συμβολίζει η πέτρα, άνοιξε το επόμενο. Ησυχία απλώθηκε στην τάξη. Το αυγό ήταν άδειο. Κάποιος μάλλον δεν είχε καταλάβει καλά τις οδηγίες. «Είναι άδικο! Είναι ανόητο! Το αυγό είναι άδειο! Κάποιος τα έκανε θάλασσα!» άρχισαν όλοι να διαμαρτύρονται μετά από λίγες στιγμές αμηχανίας. Εκείνη την ώρα η δασκάλα ένιωσε κάποιον να τραβά τη ζακέτα της και κοίταξε κάτω. «Είναι δικό μου» είπε ο Φίλιππος. «Είναι δικό μου». Τα παιδιά αμέσως αντέδρασαν: «Ποτέ δεν κάνεις τίποτα σωστό Φίλιππε. Το αυγό είναι άδειο». «Το έκανα σωστά» απάντησε ο Φίλιππος με τη γλυκιά φωνούλα του πιο σταθερή από ποτέ. «Το έκανα σωστά. Ο τάφος είναι άδειος. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο τάφος είναι άδειος».
Επικράτησε απόλυτη ησυχία, μια ησυχία όμορφη, γλυκιά και ζεστή. Η δασκάλα με χαμηλωμένη τη φωνή, που λίγο έτρεμε, και μάτια γυαλιστερά ευχαρίστησε το Φίλιππο και ζήτησε από τους υπόλοιπους να κάνουν το ίδιο.
Από εκείνη τη στιγμή τα πάντα ήταν διαφορετικά. Δεν ξέρω αν πιστεύετε στα θαύματα, αλλά ένα τέτοιο συνέβη εκείνη την ημέρα. Από εκείνη τη στιγμή ο Φίλιππος έγινε ένα αληθινό μέλος της χαρούμενης και ατίθασης αυτής ομάδας.
Ο Φίλιππος πέθανε πέρυσι το καλοκαίρι. Οι γονείς ήξεραν πως το κορμάκι του ήταν πιο ευαίσθητο και εύθραυστο από των άλλων παιδιών. Κι έτσι τον Ιούλιο, όταν όλα ή μάλλον τα περισσότερα παιδάκια ξένοιαστα έπαιζαν και πλατσούριζαν στις ακρογιαλιές, μια απλή λοίμωξη, ένα κρυολόγημα που συνήθως χρειάζεται μονάχα ένα σιρόπι σε γεύση μπανάνας και μερικές μέρες στο κρεβάτι με τσάι, φρυγανιές και πορτοκαλάδα, η καρδούλα του Φίλιππου δεν άντεξε.
Στην τελετή του αποχωρισμού ήταν όλοι εκεί. Οι γονείς, οι φίλοι, οι συγγενείς. Οι συμμαθητές του από το Κυριακό σχολείο μαζεύτηκαν στον προθάλαμο της εκκλησίας και μαζί με τη δασκάλα τους προχώρησαν χωρίς δισταγμό προς το μέρος που ήταν ακουμπισμένο και σκεπασμένο το άψυχο κορμάκι του φίλου τους. Δεν κρατούσαν λουλούδια για να καλύψουν την τραγική και θλιβερή πραγματικότητα του θανάτου, ούτε πεταλούδες. Κρατούσαν μόνο ένα μεγάλο, ξύλινο, άδειο αυγό. Το άφησαν δίπλα του και σκουπίζοντας τα δακρυσμένα ματάκια τους παρηγορημένοι γύρισαν και κάθισαν στις θέσεις τους.
«Ο τάφος είναι άδειος. Ο Χριστός αναστήθηκε. Ο τάφος είναι άδειος» θυμήθηκαν και χαμογέλασαν.
Ευχαριστούμε ntina! Ωραίες, διδακτικές καί συγκινητικές ιστορίες!
Ενοχλητική περιέργεια
Ο κορυφαίος Έλληνας δημοσιογράφος Γαβριηλίδης, δεν ανεχόταν την περιέργεια. Αγανακτούσε, έβγαινε έξω από τον εαυτό του, όσες φορές ο συνομιλητής του άρχιζε την ανάκριση.
Κάποτε ταξίδευε με το τρένο στην Ιταλία. Μέσα στο κουπέ συναντήθηκε με κάποιον Έλληνα και η ανάκριση άρχισε: «Από που είσαι; Από που έρχεσαι; Που πηγαίνεις; Τι θα κάνεις; κτλ».
Ο Γαβριηλίδης απάντησε:
- Έρχομαι από το τρελοκομείο και πηγαίνω με άδεια στο σπίτι μου. Άφαντος ο συνομιλητής του.
Σε λίγο κυκλοφορούσε σ'όλο το τρένο πως στο κουπέ το άδειο ήταν ένας τρελός. Έτσι, ο άνθρωπος έκανε το πιο ήσυχο ταξίδι.
Ωρισμένοι άνθρωποι τι περίεργοι που είναι. Λες και είναι ανακριτές. Μόλις τους χαιρετήσεις, μόλις τους πλησιάσεις, αρχίζουν τις ερωτήσεις. Λες και θέλουν, σώνει και καλά, να συμπληρώσουν το δελτίο. Η περιέργεια είναι ενοχλητική. Και οι περίεργοι είναι κουραστικοί και ανεπιθύμητοι.
Η θυσία του πελεκάνου
Ο πελεκάνος φημίζεται για την ιδιαίτερη αγάπη που τρέφει στα παιδιά του. Λέγεται μάλιστα χαρακτηριστικά ότι, όταν στην απουσία του φαρμακερό φίδι δηλητηριάσει τα παιδιά του, ο πελεκάνος με το ράμφος του ανοίγει την καρδιά του και κάνει μετάγγιση αίματος στα ετοιμοθάνατα παιδιά του. Και αυτά μεν διαφεύγουν τον κίνδυνο, αυτός δε πεθαίνει.
Αυτό έκανε και ο Χριστός μας με τη θυσία Του στον Γολγοθά. Άνοιξε την πλευρά Του, άνοιξε τις φλέβες Του και μετέδωσε το δικό Του αίμα στα φαρμακωμένα από την αμαρτία παιδιά. Και Εκείνος μεν πέθανε με επονείδιστο θάνατ, εμείς δε ζωογονηθήκαμε και αναστηθήκαμε. Αυτό ψάλλει και η Εκκλησία μας όταν λέει: «Ώσπερ πελεκάν τετρωμένος την πλευρά σου Λόγε, σους θανόντας παίδας εζώωσας, επιστάξας ζωτικούς αυτοίς κρουνούς».
Κοπιώδης εργασία
Κάποτε, τον όσιο Ησύχιο τον ρώτησε ο ηγούμενος του μοναστηριού, πώς έχει στην υγεία του. Ο Ησύχιος απάντησε πως αισθάνεται πολύ κουρασμένος.
- Κάνω μια επίπονη και σκληρή εργασία. Μέρα και νύχτα αγωνίζομαι να τιθασεύσω δύο γεράκια, να εκπαιδεύσω δυο λαγούς, να πειθαρχήσω δύο αετούς, να φυλάξω άγρυπνα έναν δράκοντα, να θηριομαχήσω με ένα λιοντάρι και να περιποιηθώ έναν άρρωστο άνθρωπο. Αυτός είναι ο αγώνας μου.
Παράξενα πράγματα, έλεγε ο όσιος Ησύχιος!
- Και τι σημαίνουν όλα αυτά; ρώτησε και πάλι με κάποια περιέργεια ο ηγούμενος.
- Τα δυο γεράκια είναι τα μάτια μου. Τα μάτια μου δεν πρέπει να δουν τίποτε που να με βλάψει. Οι δυο λαγοί είναι τα πόδια μου, που πρέπει να τα εκπαιδεύσω να περπατούν στο δρόμο του Θεού. Οι δυο αετοί είναι τα δυο μου χέρια, που δεν πρέπει ποτέ να αδικούν και να βιαιοπραγούν. Δράκοντας είναι η γλώσσα μου, που πρέπει να δαμάσω για να ομιλεί, όταν πρέπει και σιωπά όταν επιβάλλεται. Λιοντάρι είναι η καρδιά μου, που κάθε τόσο επαναστατεί και αρνείται να πειθαρχήσει σ'Εκείνον που την έπλασε. Άρρωστος είναι ο εαυτός μου, που δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του.
ΥΓ Έχουμε πολύ δουλειά ακόμα!
Ωραίο!
Ένας άνδρας, το άλογο κι ο σκύλος του, περπατούσαν σε ένα δάσος. Καθώς περνούσαν κάτω από ένα δένδρο έπεσε ένας κεραυνός και τους έκανε στάχτη. Όμως ο άνδρας δεν κατάλαβε ότι είχε εγκαταλείψει το θνητό κόσμο, και συνέχισε την πορεία του με τα δυο του ζώα. Κάποιες φορές περνάει κάποιος χρόνος μέχρι να συνειδητοποιήσουν οι νεκροί την νέα κατάσταση. Ο δρόμος ήτανε πολύ μακρύς και ανέβαιναν σε ένα λόφο. Ο ήλιος ήταν πολύ δυνατός και αυτοί ίδρωναν και διψούσαν. Σε μια στροφή του δρόμου είδαν μια πανέμορφη μαρμάρινη πύλη, που οδηγούσε σε μια πλατεία στρωμένη με πλάκες από χρυσάφι. Ο διαβάτης κατευθύνθηκε προς τον άνθρωπο που φύλαγε την είσοδο..
Καλημέρα.
Πώς λέγεται αυτό το τόσο όμορφο μέρος;
Εδώ είναι ο παράδεισος, απάντησε ο φύλακας.
Τι καλά που φτάσαμε στον παράδεισο, γιατί διψάμε. Τότε ο φύλακας του δείχνει την πηγή, λέγοντας του:
Μπορείτε, κύριε, να μπείτε και να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Το άλογο και ο σκύλος μου διψούν επίσης.
Λυπάμαι πολύ, αλλά εδώ απαγορεύεται η είσοδος στα ζώα.
Ο άνδρας αρνήθηκε με μεγάλη δυσκολία, αφού διψούσε πολύ, αλλά δεν ήθελε να πιει μόνο αυτός. Ευχαρίστησε τον φύλακα και συνέχισε την πορεία του. Αφού περπάτησαν για αρκετή ώρα στην ανηφοριά, εξαντλημένοι πλέον και οι τρεις έφτασαν σε ένα άλλο μέρος, η είσοδος του οποίου ξεχώριζε από μια παλιά πόρτα περικυκλωμένη από δέντρα. Στη σκιά ενός δέντρου καθόταν ένας άνδρας και είχε το κεφάλι του καλυμμένο με ένα καπέλο. Μάλλον κοιμόταν. Λέει ο διαβάτης:
Καλημέρα.
Ο άνδρας έγνεψε με το κεφάλι του σαν απάντηση.
Διψάμε πολύ το άλογό μου, ο σκύλος μου κι εγώ. Λέει ο άνδρας δείχνοντας το μέρος:
Υπάρχει πηγή ανάμεσα σε εκείνα τα βράχια. Μπορείτε να πιείτε όσο νερό θέλετε.
Ο άνδρας, το άλογο και ο σκύλος του πήγαν στην πηγή και σβήσανε τη δίψα τους. Ο διαβάτης γύρισε πίσω να ευχαριστήσει τον άνδρα.
Μπορείτε να ξανάρθετε όποτε θέλετε, του είπε εκείνος.
Με την ευκαιρία, πώς λέγεται αυτό το μέρος;
Παράδεισος.
Παράδεισος; Μα ο φύλακας της μαρμάρινης εισόδου μού είπε, ότι εκείνο το μέρος ήταν ο παράδεισος.
Εκείνο δεν ήταν ο παράδεισος, αλλά η κόλαση.
Ο διαβάτης έμεινε σαστισμένος.
Θα έπρεπε να τους απαγορεύσετε να χρησιμοποιούν το όνομά σας. Αυτή η λάθος πληροφορία μπορεί να προξενήσει μεγάλο μπέρδεμα.
Σε καμία περίπτωση, στην πραγματικότητα μας κάνουν μεγάλη χάρη, γιατί εκεί παραμένουν όλοι όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους καλύτερους φίλους τους!
Paolo Coelho
Από τα ωραιότερα του Κοέλιο.
Απλώς με απογοητεύει η μανία του με τη μαγεία...
Κάποτε στο Άγιον Όρος ήταν ένας μοναχός που διέμενε στις Καρυές. Έπινε καθημερινά και μεθούσε και γινόταν αιτία να σκανδαλίζονται οι προσκυνητές.
Κάποια στιγμή πέθανε και ανακουφισμένοι κάποιοι πιστοί πήγαν στον γέροντα Παϊσιο να του πουν με ιδιαίτερη χαρά ότι επιτέλους λύθηκε αυτό το τεράστιο πρόβλημα. Ο π. Παϊσιος τους απάντησε ότι γνώριζε για το θάνατο του μοναχού, αφού είδε ολόκληρο τάγμα αγγέλων που ήρθαν να παραλάβουν την ψυχή
του.
Οι προσκυνητές απόρησαν και διαμαρτυρήθηκαν και κάποιοι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στον γέροντα Παΐσιο για ποιον ακριβώς μιλούσαν, νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε ο γέροντας.
Ο γέροντας Παΐσιος τους διηγήθηκε:
\"Ο συγκεκριμένος μοναχός γεννήθηκε στη Μ. Ασία, λίγο πριν την καταστροφή όταν οι Τούρκοι μάζευαν όλα τα αγόρια. Για να μην το πάρουν από τους γονείς του, αυτοί το έπαιρναν μαζί τους στο θερισμό και για
να μην κλαίει, του έβαζαν λίγο ρακί στο γάλα για να κοιμάται. Ως εκ τούτου μεγαλώνοντας έγινε αλκοολικός.
Κάποια στιγμή και μετά από αποτρεπτικές απαντήσεις από διάφορους γιατρούς να μην κάνει οικογένεια, ανέβηκε στο Όρος και έγινε μοναχός. Εκεί βρήκε γέροντα και του είπε ότι είναι αλκοολικός. Του είπε ο
γέροντας να κάνει μετάνοιες και προσευχές κάθε βράδυ και να παρακαλεί την Παναγία να τον βοηθήσει να μειώσει κατά 1, τα ποτήρια που έπινε. Μετά ένα χρόνο κατάφερε με αγώνα και μετάνοια να κάνει τα 20 ποτήρια που έπινε, 19 ποτήρια. Ο αγώνας συνέχισε με την πάροδο των χρόνων και έφτασε τα 2-3 ποτήρια, με τα οποία όμως πάλι μεθούσε.\"
Ο κόσμος έβλεπε χρόνια ένα αλκοολικό μοναχό που σκανδάλιζε τους προσκυνητές, ο Θεός έβλεπε ένα αγωνιστή μαχητή που με μεγάλο αγώνα αγωνίστηκε να μειώσει το πάθος του.
Υ.Γ. Πολύ ενθαρρυντικό...!
Δηλαδή άν βλέπεις τόν συνάνθρωπο νά «αμαρτάνει», σκέψου πώς ο αγώνας του περιόρισε τήν αμαρτία, καί όπου νάναι θά τήν εξαφανίση χάριτι Κυρίου!
Πολύ διδακτικό! Ευχαριστούμε Ξένια.
(http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/df/NSRW_Africa_Bedouin.png)
Ἦταν ἕνας φτωχὸς βεδουῖνος, ποὺ ἔδειχνε στὰ καραβάνια τὸ δρόμο μέσα στὴν ἔρημο. Κάποτε, ὅμως, παρασυρμένοι ἀπὸ τὸ φαινόμενο τοῦ ἀντικατοπτρισμοῦ ἔβλεπαν ὀάσεις στὸν ἀντίθετο δρόμο. Ἄρχισαν νὰ τὸν ὑποψιάζονται ὅτι τοὺς παραπλανᾷ. Καὶ σὲ κάποια στιγμὴ τοῦ ἐπιτέθηκαν καὶ τὸν αἱματοκύλησαν. Πρόλαβε, ὅμως, ἐκεῖνος, ὕψωσε τὸ χέρι κατὰ τὸν ὁρίζοντα καὶ τοὺς ἔδειξε: Αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος!
Ἀκολουθῆστε τον, γιατὶ ἀλλιῶς χαθήκατε\", εἶπε καὶ ξεψύχησε...
Κατάπληκτοι ἐκεῖνοι ἀπὸ τὴν ὕστατη αὐτὴ χειρονομία ἀναρωτήθηκαν. Ἕνας, ποὺ ἐπιμένει μέχρι θανάτου, μπορεῖ νὰ λέει ψέματα; Ἄς ἀκολουθήσουμου, λοιπόν, τὸ δρόμο του... Ἔπειτα ἀπὸ κάμποσα μίλια ἔφτασαν στὴν ὄαση. Μετανοιωμένοι ξαναγύρισαν στὸν τόπο τοῦ ἐγκλήματος καὶ ἔστησαν ἐκεῖ μνημεῖο εὐγνωμοσύνης. Ἕνα χέρι ποὺ τρεμοσβήνοντας δείχνει τὸ δρόμο.
[align=right]Ἀπὸ τὸ βιβλίο \"Στάχυα\" τοῦ Κων/νου Κούρκουλα[/align]
Quote from: XeniaΠολύ ενθαρρυντικό...!
Πολύ διδακτικό!Για μένα κυρίως που έχω την τάση να βγάζω συμπεράσματα για τους άλλους ανθρώπους και για τον πνευματικό τους αγώνα και την πνευματική τους κατάσταση εύκολα, χωρίς να γνωρίζω ουτε από που ξεκίνησαν. ούτε τι πέρασαν, ούτε πως έφτασαν μέχρι εδώ που έφτασαν και δυστυχώς χωρίς ούτε καν να γνωρίζω που βρίσκονται πνευματικά σήμερα. Και παρόλα αυτά βγάζω συνέχεια συμπεράσματα. Ο Θεός να με συγχωρεί.