Ἡ Ἐκκλησία τῶν συμβιβασμένων

[staboz]

[align=center]Ἡ Ἐκκλησία τῶν συμβιβασμένων[/align]

Τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα τῆς Ἐκκλησίας στὴ διάρκεια τῶν αἰώνων δὲν δημιουργήθηκε ἀπὸ τὶς μανιώδεις ἐπιθέσεις τῶν ἐχθρῶν της ἀλλὰ ἀπὸ τὴ νοθευμένη ζωὴ τῶν παιδιῶν της· τῶν συμβιβασμένων παιδιῶν της· συμβιβασμένων μὲ τὸν κόσμο· τὸν κόσμο τῶν ἀπίστων.
Κι ἂν αὐτὸ ὑπῆρξε πρόβλημα μεγάλο στοὺς προηγούμενους αἰῶνες, στὴν ἐποχή μας τείνει νὰ ἐξελιχθεῖ σὲ θανατηφόρα γάγγραινα ποὺ ἀπειλεῖ νὰ νεκρώσει κάθε ἰκμάδα ζωῆς ἀληθινῆς μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Κάτι φοβερότερο ἀκόμη: τείνει νὰ μεταβάλει τὴν ἴδια τὴν Ἐκκλησία σὲ Ἐκκλησία συμβιβασμένων.

Συμβιβασμένων μέ τί; Πρωτίστως μὲ τὸν τρόπο σκέψεως τῶν ἀνθρώπων ποὺ ζοῦν χωρὶς Θεό. Φτάνουν οἱ πιστοὶ Χριστιανοὶ νὰ ἔχουν τοὺς ἴδιους στόχους, τὰ ἴδια ὁράματα, τίς ἴδιες προοπτικές μὲ τὶς προοπτικές, τὰ ὁράματα καὶ τοὺς στόχους ποὺ ἔχουν καὶ οἱ ἄπιστοι ἄνθρωποι. Στόχοι, ὁράματα καὶ προοπτικὲς βέβαια ποὺ ἐξαντλοῦνται σ' αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο, δηλαδὴ στὴν ἐπιτυχία, τὴν ἀνάδειξη, τὴν προβολή, τὴ σταδιοδρομία ἐδῶ στὴ γῆ.
Οὐσιαστικὰ πρόκειται γιὰ συμβιβασμὸ ὡς πρὸς τὰ κριτήρια μὲ τὰ ὁποῖα ἀξιολογοῦνται καὶ ἱεραρχοῦνται τὰ διάφορα θέματα τῆς ζωῆς. Καὶ αὐτὸ στὴν πράξη σημαίνει ὅτι καταλαμβάνουν τὶς πρῶτες θέσεις σ᾿ αὐτὴ τὴν ἀξιολόγηση πράγματα ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ βρίσκονται σὲ δευτερεύουσες ἢ στὶς τελευταῖες ἢ νὰ ἔχουν παντελῶς ἀποβληθεῖ ἀπὸ τὴ ζωὴ τῶν πιστῶν ἀνθρώπων. Θεωροῦνται σπουδαῖα καὶ σημαντικά, αὐτὰ ποὺ εἶναι ἀσήμαντα καὶ μηδαμινά. Προβάλλονται καὶ τονίζονται ὡς μεγάλα, θέματα ποὺ εἶναι ἁπλῶς μεγάλα μηδενικά.
Ὁ Κύριος τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου τὸν παρομοίασε μὲ τὸ μάτι· «Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός» (Ματθ. στ΄ 22), εἶπε. Ὅπως ὁ ὀφθαλμός, ὅταν εἶναι ὑγιής, φωτίζει  ὅλο τὸ σῶμα, ἔτσι καὶ ὁ ὑγιὴς νοῦς φωτίζει τὴν πνευματικὴ πορεία τοῦ ἀνθρώπου. Ὅταν ὅμως ὁ νοῦς σκοτισθεῖ –καὶ σκοτίζεται σαφῶς ὅταν συμβιβάζεται– τότε καί ἡ ὅλη πορεία τῆς ζωῆς γίνεται στὸ σκοτάδι. Τότε –τί τραγικό!– ὁ ἄνθρωπος ἐκλαμβάνει τὸ σκοτάδι ὡς φῶς καὶ οὐσιαστικὰ ὁδηγεῖται σὲ καταστροφή.

Ἀποτέλεσμα τοῦ συμβιβασμοῦ τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν τρόπο σκέψεως  τῶν ἀπίστων εἶναι νὰ συμβιβάζεται καὶ στὸν τρόπο ζωῆς. Ἔτσι φτάνουμε στὸ πραγματικὰ ἀξιοθρήνητο κατάντημα νὰ ἐξομοιώνονται οἱ πιστοὶ πλήρως μὲ τὸν τρόπο ποὺ ζοῦν οἱ χωρὶς Θεὸ ἄνθρωποι. Νὰ προσπαθοῦν νὰ βροῦν τὴ χαρὰ καὶ οἱ πιστοὶ σ' αὐτὰ ποὺ μάταια τὴν ψάχνουν οἱ ἄπιστοι. Νὰ ντύνονται (ἢ μάλλον νὰ ξεντύνονται) καὶ οἱ πιστοὶ ὅπως οἱ ἄπιστοι. Νὰ τραγουδοῦν τὰ διεφθαρμένα τραγούδια τους, νὰ ἀπολαμβάνουν τὰ αἰσχρά τους θεάματα, νὰ βυθίζονται στὶς ἀκάθαρτες καὶ βρωμερὲς ἡδονές τους.
Ἔχει ἤδη συντελεσθῆ σὲ τόσο μεγάλη ἔκταση αὐτὸς ὁ συμβιβασμὸς στὸν τρόπο σκέψεως καὶ τὸν τρόπο ζωῆς τῶν πιστῶν σήμερα, ὥστε κάθε φωνὴ ποὺ καλεῖ ἔστω σὲ στοιχειώδη συνέπεια νὰ χαρακτηρίζεται ἀναχρονιστικὴ καὶ νὰ θεωρεῖται ὡς ἀρρωστημένη κατάσταση ψυχικῶς ἀνισόρροπων ἀνθρώπων!
«Ἀλήθεια σὲ ποιὰ ἐποχὴ ζεῖτε;» εἶναι ἡ συνηθισμένη ἔκφραση ποὺ ἀκούγεται  σέ τέτοιες περιπτώσεις. Θαρρεῖ κανείς πὼς πραγματοποιεῖται πλέον ἡ φοβερὴ προφητεία τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου, ὁ ὁποῖος εἶπε κάποτε τὰ ἑξῆς:
«Ἔρχεται καιρὸς ἵνα οἱ ἄνθρωποι μανῶσιν· ἐπὰν δὲ ἵδωσί τινα μὴ μαινόμενον, ἐπαναστήσονται αὐτῷ λέγοντες· σύ μαίνῃ! Διὰ τὸ μὴ εἶναι ὅμοιον αὐτοῖς»· θὰ ἔρθῃ κάποια ἐποχή, εἶπε ὁ ἅγιος, ποὺ οἱ ἄνθρωποι θὰ τρελλαθοῦν. Καὶ ὅταν θὰ δοῦν κάποιον ὁ ὁποῖος ἔχει τὰ λογικά του, θὰ ξεσηκώνονται ἐναντίον του λέγοντας: ἐσὺ εἶσαι τρελλός! Καὶ θὰ τοῦ φέρονται ἔτσι, διότι δέν εἶναι ὅμοιός τους.
Αὐτὴ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τῶν συμβιβασμένων. Μιὰ Ἐκκλησία ποὺ γίνεται ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸν πολὺ κόσμο, μιὰ Ἐκκλησία ποὺ ἱκανοποιεῖ τὴν ψυχολογικὴ ἀνάγκη κάποιας θρησκευτικότητας. Ἀλλὰ Ἐκκλησία ποὺ δὲν σώζει! Ἐκκλησία-Βαβυλώνα τοῦ φοβεροῦ 17ου κεφαλαίου τῆς Ἀποκαλύψεως.

Λοιπόν, σὲ μιὰ πραγματικὰ τραγικὴ ἐποχὴ ἀνεπίτρεπτων συμβιβασμῶν σὰν τὴ σημερινή, οἱ πιστοὶ ὀφείλουμε νὰ ἀντιτάξουμε ἀνυποχώρητη ἀντίσταση. Νὰ μείνουμε ὄρθιοι, ἀκέραιοι καὶ ἀσυμβίβαστοι, τὴν ὥρα ποὺ ὅλοι εἶναι πεσμένοι καταγῆς, προσκυνημένοι. Νὰ προτιμήσουμε νὰ καοῦμε ἑπτὰ φορὲς στὸ καμίνι τῶν χλευασμῶν, τῶν εἰρωνιῶν καὶ τῶν περιφρονήσεων, παρὰ νὰ προσκυνήσουμε τὰ χρυσᾶ ἀγάλματα τῆς σύγχρονης Βαβυλώνας.
Στὰ αὐτιά μας, στὴ σκέψη μας, στὴν καρδιά μας ἂς ἀντηχοῦν δυνατὰ τὰ ἀπείρως στοργικὰ λόγια τοῦ Κυρίου μας: «ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε» (Ἀποκ. ιη΄ 4). Λαέ μου, βγὲς ἔξω ἀπὸ τὴ Βαβυλώνα τῶν συμβιβασμῶν, γιὰ νὰ μὴ γίνετε, ἐσεῖς οἱ πιστοί μου, συμμέτοχοι στὶς ἁμαρτίες της καὶ νὰ μὴν τιμωρηθεῖτε μὲ τὶς τιμωρίες ποὺ τὴν περιμένουν.
Ὁ ἔχων ὦτα ἀκούειν, ἀκουέτω!

(Δημοσιευμένο στὸ Περιοδικὸ «Ο ΣΩΤΗΡ»)

Ἡ ποιητικὴ ἐκδοχή:
http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?pid=1957#p1957

[ρωμηός]

Σκληρό και εν μέρει αληθινό.... Ωστόσο, νομίζω ότι λείπει από το κείμενο η \"σπίθα αισιοδοξίας\" που αποπνέει το έλεος και η φιλανθρωπία του Κυρίου (εκτός αν βέβαια ο \"συμβιβασμός\" περιλαμβάνει και την άρνηση του ανθρώπου να ζητά το έλεος και τη συγχώρηση). Διότι μη ξεχνάμε πως ό,τι κι αν κάνουμε, το έλεος του Θεού σώζει.

[staboz]

Ακριβώς όπως το έγραψες! Ο συμβιβασμός βρίσκεται κυρίως στο ότι δικαιολογείται το αδικαιολόγητο, δεν αντιμετωπίζεται ως πτώση και δεν εκζητείται γι᾿ αυτό το έλεος του Κυρίου. Γι᾿ αυτό μίλησα για τον σκοτισμό τού νοός, σύμφωνα με τα λόγια τού Κυρίου.
Διότι ασφαλώς όλοι μας βαριά άρρωστοι και διεφθαρμένοι από την αμαρτία είμαστε· και κανείς μας δεν σώζεται από τις (ανύπαρκτες) αρετές του. Σωζόμαστε μόνο από το έλεος τού Κυρίου. Αλλά για κάτι που δεν το θεωρούμε αμαρτία δεν ζητούμε αυτό το έλεος...
Και εδώ βρίσκεται φρικτή τραγωδία μας σήμερα.