Η θεολογία της συσταυρώσεως

[mistral]

Υπάρχουν δύο είδη θεολογίας:  
Το έν - ευρέως γνωστόν κατά τους παρελθόντας αιώνας -
είναι η επαγγελματική καθέδρα του πολυμαθούς·
το άλλο η συσταύρωσις μετά του Χριστού
ή η γνώσις Αυτού εν τοις ενδομύχοις της καρδίας.
(βλ. Ά Πέτρ. 4, 13· Ρωμ. 8, 17· Β\' Τιμ. 2, 11-12·  Φιλ. 3, 10· Αποκ. 1, 9 κ.ά.),

  Το μέν πρώτον είδος είναι προσιτόν εις το πλήθος των διανοητικώς πεπροικισμένων ανθρώπων, των προτιμώντων την φιλοσοφικήν προσέγγισιν της θεολογίας. Η πραγματική δε πίστις εις την Θεότητα του Χριστού, ήτις εκφράζεται δια ζωής συμφώνου προς το πνεύμα των εντολών, δεν  είναι απαραίτητος δι\' αυτούς.
  Το δεύτερον είδος είναι θεολογία ομολογίας, ήτις γεννάται δια του βαθέος φόβου του Θεού εν τω πυρί της φλογεράς μετανοίας, ήτις εισάγει εις την οντολογικήν πραγματικότητα δια της εμφανίσεως του Ακτίστου Φωτός.
  Η ακαδημαϊκή θεολογία εν συνδυασμώ μετά της ζώσης πίστεως δίδει αγαθά αποτελέσματα. Ευκόλως όμως «εκφυλίζεται», αποβαίνει αφηρημένη θεωρία, παύει να είναι εκείνο, όπερ παρατηρείται εν τη ζωή των Αποστόλων, των Προφητών και των Πατέρων ημών, τουτέστιν άμεσος ενέργεια του Θεού εν ημίν:
  «Ουδείς δύναται ελθείν πρός Με, εάν μή ο Πατήρ ο πέμψας Με  ελκύση αυτόν..έστι γεγραμμένον εν τοις προφήταις· και έσονται πάντες διδακτοί Θεού. Πάς ο ακούων (εν τη καρδία) παρά του Πατρός και μαθών έρχεται πρός Με» (Ιωάν. 6, 44-45)

Περί προσευχής Σελ. 99.
Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου (Σαχάρωφ)
Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας 1994