Απίστευτος Σουρής!

[staboz]

Από τα απίθανα του Σουρή!
Αφιερωμένο στον μονίμως απόντα πλέον Ρωμιό....

Ο Ρωμιός στον παράδεισο

Θεούλη μου, τι σου \'λθε να μ\' αγιάσεις;
Νομίζεις πως θα μ\' έμελλε καθόλου,
αν ήθελες κι εμένα να κολάσεις
και μ\' έστελνες παρέα του διαβόλου;
Μ\' αρέσει o Παράδεισος, αλήθεια,
χωρίς δουλειά σκοτώνω το καιρό
βλέπω Αγίους γύρω μου σωρό,
διαβάζω συναξάρια, παραμύθια,
κι ακούω και τραγούδια θεϊκά,
μα, έλα που δεν έχετε συνήθεια,
να λέτε κι ένα δυο πολιτικά!
Συ κυβερνάς για πάντα με γαλήνη
κι ώρα απ\' το θρόνο σου δε πέφτεις...
Ας ήταν δυνατόν Θεός να γίνει
και άλλος σαν εσένα, λίγο ψεύτης,
να μοιρασθεί των ουρανών τ\' ασκέρι,
να πάνε και μ\' εκείνον οι μισοί,
να \'ρχεται αυτός, να πέφτεις Συ,
να γίνεται λιγάκι νταραβέρι...
Μα όλα εδώ είναι τακτικά,
O ουρανός Θεό εσένα ξέρει,
και δε μιλούν πολιτικά!
Εδώ που μ\' ησυχία όλοι ζούνε,
για μένα είναι κόλαση μεγάλη,
πολιτικά τ\' αυτιά μου ας ακούνε,
κι ας είμαι και στη κόλαση, χαλάλι!
Αν είχες εις το νου να με κολάσεις,
και μ\' έφερες κοντά σου για ποινή,
να! κόλαση για \'με αληθινή...
Μα, φθάνει πια, Θεέ μου, μη με σκάσεις,
και διώξε με στο λέω παστρικά,
γιατί αλλιώς στιγμή δε θα \'συχάσεις...
Μονάχος θα μιλώ πολιτικά!

[mistral]

Απίστευτος!

Που τον θυμηθήκατε τον Σουρή!
Μάλλον εξ αιτίας του ρωμηού φαίνεται..

[Ιωάννα]

Ὁ Κώστας Χατζῆς συνομιλεῖ (ποιητικῇ ἀδείᾳ) μὲ τὸν Γεώργιο Σουρῆ.

Ἕνα ταξίδι στὴν Ἀθήνα τοῦ χθές...

καὶ τοῦ...       σήμερα!

Φ ό ρ ο ι
Στίχοι: Γεώργιος Σουρής (Ιανουάριος 1883)
Μουσική: Τάκης Μπουγάς

Βάλετε φόρους, βάλετε εις την πτωχή μας ράχη,
ποτίστε με το αίμα μας την άρρωστη πατρίδα,
σεις το κρασί και τον καπνό να πίνετε μονάχοι,
κ\' εμείς να σας κυττάζωμε με μάτι σαν γαρίδα.
Βαρειά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει...
βάλετε φόρους, βάλετε,κι\' η ράχη μας αντέχει...

Ό,τι καλό κι αν έχωμε απάνω μας ας μείνη,
στα πρόσωπά μας ας χυθή του μαρασμού το χρώμα,
μ\'εμάς το ισοζύγιο του έθνους μας ας γίνη,
φορολογήσετε κι\' αυτή τη σάρκα μας ακόμα.
Του κρέατός μας κόβετε καμμιά παχειά λωρίδα,
και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα.

Ό,τι κι\' αν τρώνε οι πτωχοί, το έθνος ας τα τρώγη,
ό,τι κι\' αν πίνουν οι πτωχοί, το έθνος ας το πίνη,
χορταίνετε σαν Λούκουλλοι μ\' εμάς το σκυλολόγι,
κι\' εμείς θα σας γνωρίζωμε γι\' αυτό ευγνωμοσύνη.
Τέτοιοι χωριάταις πούμαστε αντέχομε εις όλα,
και ούτε τόσο εύκολα τινάζομε τα κώλα.

Πρέπει να είναι οι πολλοί πτωχοί και πεινασμένοι
και οι ολίγοι πάντοτε να βρίσκονται χορτάτοι,
πρέπει να στέκουν οι πολλοί στα σπίτια των κλεισμένοι
και οι ολίγοι να πηδούν απάνω στο Παλάτι.
Πρέπει ο κόσμος ο πολύς να δέχεται τα βάρη,
κι ο λιγοστός απάνω του κανένα να μην πάρη.

Μ\'αυτόν τον νόμο έζησε ο κόσμος και θα ζήση,
τη δύναμή του προσκυνά η κάθε κοινωνία,
δεν ειμπορεί καθένας μας βεβαίως να πλουτίση,
γιατί του κόσμου έπειτα χαλά η αρμονία.
Φτώχια και πλούτος!... ζήτημα του καθενός αιώνος,
ιδού το τέλος κι\' η αρχή του φοβερού αγώνος.

Λοιπόν κανένας πρόστυχος κεφάλι μη σηκώση,
για τόσα νομοσχέδια μη βγάλη τσιμουδιά,
εις της πατρίδος τον βωμόν το αιμα του ας δώση,
χωρίς ν\'αφήση στεναγμό η μαύρη του καρδιά.
Κι αν τώρα πάλι έπεσε επάνω του ο κλήρος,
πρέπει και πάλι να φανή γενναίος, μάρτυς, ήρως!

Βασίλης Παπακωνσταντίνου: \"Αὐτοὺς τοὺς στίχους μοῦ τοὺς ἔδωσε σὲ ἕνα ἀπόκομμα ἕνας φίλος μπογιατζής. Τὸν εὐχαριστῶ! Οἱ φωνὲς τῆς πλατεῖας μοῦ ἔδωσαν τὴν ἔμπνευση νὰ βάλω τὴ μελωδία. Τὸν ἀφιερώνω λοιπόν, στην περηφάνια τῶν ἐξεγερμένων παιδιῶν τῆς πλατείας\"
Γ. Σουρῆς: στίχοι ἀπὸ τὴν \"Ἀνθολογία τῆς Οἰκονομίας\"

Ποιὸς εἶδε κράτος λιγοστὸ
σ᾿ ὅλη τὴ γῆ μοναδικό,
ἑκατὸ νὰ ἐξοδεύῃ
καὶ πενήντα νὰ μαζεύῃ;

Νὰ τρέφῃ ὅλους τοὺς ἀργούς,
νἄχῃ ἑπτὰ Πρωθυπουργούς,
ταμεῖο δίχως χρήματα
καὶ δόξης τόσα μνήματα;

Νἄχῃ κλητῆρες γιὰ φρουρὰ
καὶ νὰ σὲ κλέβουν φανερά,
κι ἐνῷ αὐτοὶ σὲ κλέβουνε
τὸν κλέφτη νὰ γυρεύουνε;
* * *
Κλέφτες φτωχοὶ καὶ ἄρχοντες μὲ ἅμαξες καὶ ἄτια,
κλέφτες χωρὶς μία πῆχυ γῆ καὶ κλέφτες μὲ παλάτια,
ὁ ἕνας κλέβει ὄρνιθες καὶ σκάφες γιὰ ψωμὶ
ὁ ἄλλος τὸ ἔθνος σύσσωμο γιὰ πλούτη καὶ τιμή.
* * *
Ὅλα σ᾿ αὐτὴ τὴ γῆ μασκαρευτῆκαν
ὀνείρατα, ἐλπίδες καὶ σκοποί,
οἱ μοῦρες μας μουτσοῦνες ἐγινῆκαν
δὲν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.
* * *
Ὁ Ἕλληνας δυὸ δίκαια ἀσκεῖ πανελευθέρως,
συνέρχεσθαί τε καὶ οὐρεῖν εἰς ὅποιο θέλει μέρος.
* * *
Χαρὰ στοὺς χασομέρηδες! χαρὰ στοὺς ἀρλεκίνους!
σκλάβος ξανάσκυψε ὁ ρωμιὸς καὶ δασκαλοκρατιέται.
* * *
Γι᾿ αὐτὸ τὸ κράτος, ποὺ τιμᾶ τὰ ξέστρωτα γαϊδούρια,
σικτὶρ στὰ χρόνια τὰ παλιά, σικτὶρ καὶ στὰ καινούργια!
* * *
Καὶ τῶν σοφῶν οἱ λόγοι θαρρῶ πὼς εἶναι ψώρα,
πιστὸς εἰς ὅ,τι λέγει κανένας δὲν ἐφάνη...
αὐτὸς ὁ πλάνος κόσμος καὶ πάντοτε καὶ τώρα,
δὲν κάνει ὅ,τι λέγει, δὲν λέγει ὅ,τι κάνει.
* * *
Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαῖο,
ὕφος τοῦ γόη, ψευτομοιραῖο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.
Σπαθὶ ἀντίληψη, μυαλὸ ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι ὅλα τὰ ξέρει.
Κι ἀπὸ προσπάππου κι ἀπὸ παπποῦ
συγχρόνως μποῦφος καὶ ἀλεποῦ.
* * *
Καὶ ψωμοτύρι καὶ γιὰ καφὲ
τὸ «δὲ βαρυέσαι» κι «ὢχ ἀδερφέ».
Ὡσὰν πολίτης, σκυφτὸς ραγιᾶς
σὰν πιάσει πόστο: δερβεναγᾶς.

Θέλει ἀκόμα -κι αὐτὸ εἶναι ὡραῖο-
νὰ παριστάνει τὸν εὐρωπαῖο.
Στὰ δυὸ φορώντας τὰ πόδια πού ῾χει
στό ῾να λουστρίνι, στ᾿ ἄλλο τσαρούχι.
* * *
Δυστυχία σου Ἑλλάς, μὲ τὰ τέκνα ποὺ γεννᾶς.
Ὦ Ελλάς, ἡρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

[Iaspis]

Ὅλα ἐπίκαιρα σὰν νὰ εἰπώθηκαν χθές, σὰν νὰ εἶναι ἡ ροὴ τοῦ χρόνου ἐπίφαση γεγονότων ποὺ δὲν γίνεται νὰ ἀλλάξουν!

[staboz]

[font size=3]Ὁ Ἀλέξανδρος Παπαδιαμάντης γιὰ τὸν Σουρῆ:

«Χαῖρε, ὦ Σουρῆ, σὺ ὅστις ἀπέδειξες ὅτι ὑπάρχει ἀκόμη ἑλληνικὴ εὐφυΐα»[/fonts]