Ο Γάμος

[Iaspis]

[font size=4]Ο Γάμος[/fonts]

Μία φορά, καί ένα καιρό γεννήθηκε, μιά νεαρά καί όμορφη αγνή παρθένα, η καρδία! Λαμπερή ασύλληπτη η ομορφιά της, καί ότι αγνό καί όμορφο υπάρχει, εύκολα παίρνει τό όνομά της γιατί  υπάρχει μέσα στά όριά της. Πλάση, Παράδεισος, Φύση, Κτίση, Νύμφη, Παρθένα...... Δέσποινα!
Στόν αέναο ρυθμό της δημιουργούνται όλες οι μορφές, καί ότι είναι αδιαμόρφωτο, πάσχει εις τόν ρυθμό καί ονομάζεται «άκαρδο», μά μόνο κατ\' εφημισμόν, γιατί δέν αποκλείεται νά βρεί ρυθμό πού νά τό ομορφαίνει! Τά δέ όμορφα...τί νά πεί κάποιος... Δέν σωπαίνουν ποτέ, τραγουδούν στόν ρυθμό τής καρδίας, καί τό τραγούδι τους γίνεται ύμνος πού δοξάζει....τόν Πλάστη!
Αυτή είναι η Νύφη τού Γάμου! Η καρδιά!

Καί ο Γαμπρός; Πανέμορφος, καί πάνσοφος νεανίσκος, δοχείο χάριτος, ανεξάντλητος καί αθέατος, ανέμελο παιδί, υπεράνω κάθε μορφής. Αγαθή η ουσία του αναίτια, ασύλληπτη. Αγαθός καί ο ίδιος, αυτόνομος, καί ενεργεί διά τής ενώσεως. Παιδί ο νούς, «φλερτάρει» τήν παρθένα καρδία...μέ τόν λόγο!

Μεγαλώνει η παρθένα καρδία, ενηλικιώνεται κι ο αγαθός νούς, καί ο έρωτας τους «θεριεύει». Ο γάμος είναι βέβαιος, καί δέν αργεί νά έρθη!
Στέφεται, λοιπόν η μητέρα, η σύντροφος, η κόρη τού οφθαλμού, τόν οφθαλμό υιό της, τόν σύντροφο καί πατέρα της, είς σάρκα μίαν.

« Ἀδελφοί, εὐχαριστεῖτε πάντοτε ὑπὲρ πάντων, ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ τῷ Θεῷ καὶ Πατρί, ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ. Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικός, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. Ἀλλ᾿ ὥσπερ ἡ Ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί. Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ, καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν Ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ᾿ ἵνᾳ ᾗ ἁγία καὶ ἄμωμος. Οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας, ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα· ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ᾿ ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Κύριος τὴν Ἐκκλησίαν· ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα αὐτοῦ καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δὺο εἰς σάρκα μίαν. Τό μυστήριον τοῦτο μέγα ἐστίν, ἐγὼ δὲ λέγω εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν. Πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ᾿ ἕνα, ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν, ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.» (Εφεσ.  ε\', 20-33)

Ευλογημένος  ο γάμος τού νού μέ τήν καρδία, τού αγαθού μέ τήν παρθένα, σημείο ενηλικιώσεως κάθε ανθρώπου, υποταγή τής Μητέρας Πλάσης, καί τού Υιού Λόγου στό θέλημα τού Πατρός. Πώς; Μά τελείως φυσικά καί αβίαστα κατά τό θέλημα τού Θεού: Η αγνή παρθένα, αιτία κάθε ομορφιάς, υποτάσσεται γιά πάντα στόν λόγο καί  ζεί άξια διατηρώντας τήν παρθενία της, ως λογική καρδία! καί.. ο αγαθός αιτία κάθε αιτίας, αγαπά τήν καλή του, εκτρέφει καί θάλπει αυτήν, αγιάζοντάς την, ως καρδιακός νούς.

Έτσι ο λόγος κατοικεί μέσα στήν καρδία, τήν νύφη, καί σάν άγγελος φυλάει τήν παρθενία της από τήν λύπη κι απ\' όσους  άλλους πειρασμούς μπορεί νά τής συμβούν..
Η δέ αγάπη φωτίζει τόν νού, τό γαμπρό, τού διατηρεί τήν αγαθότητα, κανοντάς τον νά πονά τό κάθε τι, κι ο πόνος του αυτός γίνεται θείος έρωτας...

Αυτός είναι ο άξιος γάμος πού συμβαίνει μέσα στό πλάσμα τού Θεού,  καί κάθε τι άνάξιο πού ζεί σέ πλάνη... προέρχεται είτε από τήν άλογη καρδιά, είτε από τόν άκαρδο νού.

Η καρδία σάν νύφη υποτάσσεται στόν νού καί  εκείνος σάν γαμπρός τήν αγαπά! Ή αλλιώς, η Αγάπη υποτάσσεται στόν Λόγο, καί.... ο Λόγος Αγαπά!

[mistral]

Ευλογημένος  ο γάμος τού νού μέ τήν καρδία, τού αγαθού μέ τήν παρθένα,

«Tου αγαθού με την παρθένον» *  

Προϋποθέσεις αυτού του γάμου είναι
ο νούς να γίνει αγαθός και η καρδία παρθένος.
Επειδή ούτε ο νούς είναι αγαθός ούτε η καρδία παρθένος
Όχι ότι εκ φύσεως δεν είναι αλλά εξ αιτίας της πτώσεως έπαψαν να είναι

Και αυτό που δεν μας έγραψες είναι:
έν τινι τρόπω αγαθός ο νούς γίνεται και η καρδία παρθένος;

Πως ο εκ της πτώσεως απωλέσας την αγαθότητα νούς επανέρχεται εις αυτήν;
Και πως η την αγνότητα τη παρθενίας απωλέσασα εκ των αμαρτιών καρδία επανέρχεται εις αυτήν;

Πρακτικά τι κάνει ο άνθρωπος για να αποκτήσει αγαθό νού και καθαρά καρδία;
Γιατί διαφορετικά ο γάμος που μας περιγράφεις είναι ανέφικτος.

Αναμένω εναγωνίως λεπτομερείς οδηγίες αδερφέ Δημήτριε.


Επι του θέματος γενική τοποθέτηση:

Ο γάμος λοιπόν δεν είναι ένα μυστήριο το οποίον αφορά μόνον τους εγγάμους ή τους
μέλλοντες εγγάμους τουτέστιν τους διάγοντας την ζυγήν καλλιέργειαν, ως πλείστοι νομίζουν.

Ο γάμος είναι μυστήριο που αφορά ακριβώς στον ίδιο βαθμό και
τους διάγοντας την μονήν καλλιέργειαν, ως ελάχιστοι γνωρίζουν.


Χριστός Ανέστη!



* η λέξις «παρθένα» μου πάει κάπως στο βέβηλο, στο σαρκικό, και δεν μου ταιριάζει σε πνευματικά  θέματα. Προτιμώ την λέξη «παρθένος», όπως ακριβώς γράφεται στην Γραφή.

[Iaspis]

Τού Αββά Μάρκου

Καί τούτο ακόμη πρέπει νά γνωρίζωμεν, ότι τήν παράβασιν τού Αδάμ, αυτήν καθ\' εαυτήν, δέν τήν εκληρονομήσαμεν καί ημείς· τούτο δέ διότι καί ο ίδιος ο Αδάμ περιέπεσεν είς παράβασιν, ουχί εξ ανάγκης, αλλ\' εξ ελευθέρας καί αβιάστου θελήσεως· τόν θάνατον όμως, όστις προήλθεν εκ τής παραβάσεως, καί ο οποίος, κατ\' ουσίαν, είναι αιωνία αποξένωσις τού ανθρώπου από τόν Θεόν, αναγκαστικώς τόν εκληρονομήσαμεν, επειδή καί τόν Αδάμ αναγκαστικώς τόν ηχμαλώτισεν ο θάνατος. Εφ\' όσον λοιπόν απέθανεν ο πρώτος άνθρωπος, απεξενώθη δηλαδή αιωνίως από τόν Θεόν, ούτε καί ημείς ήτο δυνατόν νά ζησωμεν εν Θεώ· «αλλ\' εβασίλευσεν ο θάνατος.......καί επί τούς μή αμαρτήσαντας επί τώ ομοιώματι τής παραβάσεως τού Αδάμ» (Ρωμ.ε\' 14). Διά τούτο ήλθεν ο Κύριος, διά νά μάς δώση νέαν ζωήν διά τού λουτρού τής αναγεννήσεως, δηλαδή τού Αγίου Βαπτίσματος, καί νά μάς συμφιλιώση μέ τόν Θεόν, όπερ καί έπραξεν.

Αυτό πού κληρονόμησε ο άνθρωπος από τήν πτώση δέν είναι η απώλεια τής αγαθότητος τού νοός, είτε η απώλεια τής παρθενίας τής καρδίας. Άν ήταν έτσι, τότε τά μικρά ανήλικα παιδιά δέν θά ήταν αγνά καί αγαθά...
Αυτό πού κληρονομήσαμε οι άνθρωποι αναγκαστικώς, είναι ο θάνατος, «αιωνία αποξένωσις τού ανθρώπου από τόν Θεόν...επειδή καί τόν Αδάμ αναγκαστικώς τόν ηχμαλώτισεν ο θάνατος». Αυτό είναι ο θάνατος, καί όχι κάποιο τέλος, ή κάποια μορφή ανυπαρξίας. Αιώνια αποξένωσις τού ανθρώπου από τόν Θεό, η οποία «εβασίλευσε καί επί τούς μή αμαρτήσαντας επί τώ ομοιώματι τής παραβάσεως τού Αδάμ» (Ρωμ.ε\' 14)
Καί εβασίλευσε ένεκα τής δικής τους πτώσεως καί αμαρτίας, η οποία συμβαίνει γιά τό κάθε τι πού βρίσκεται μακρυά από τόν Θεό. Πολύ περισσότερο γιά τόν άνθρωπο, πού είναι καί η εικόνα τού Θεού.

«Διά τούτο ήλθεν ο Κύριος, διά νά μάς δώση νέαν ζωήν διά τού λουτρού τής αναγεννήσεως, δηλαδή τού Αγίου Βαπτίσματος»,
«ὥσπερ γὰρ διὰ τῆς παρακοῆς τοῦ ἑνὸς ἀνθρώπου ἁμαρτωλοὶ κατεστάθησαν οἱ πολλοί, οὕτω καὶ διὰ τῆς ὑπακοῆς τοῦ ἑνὸς δίκαιοι κατασταθήσονται οἱ πολλοί.» (Ρωμ.ε\', 19)


Άρα, νομίζω πώς η ανθρώπινη φροντίδα πρέπει νά είναι πρωτίστως η μή αμαύρωση τής αγαθότητος τού νοός καί τής αγνότητος τής καρδίας. Αυτή δέ η μή αμαύρωση, αποτελεί ακριβώς καί τήν κάθαρση τής  παρελθούσης αμαυρώσεως, καί ονομάζεται μετάνοια! Καί ναί, ο άνθρωπος πού μετανοεί, τό πρώτο πού «παθαίνει» είναι νά μήν μπορεί νά αμαρτήσει....Ή μάλλον γιά νά τό πώ καλύτερα τό πρώτο πού πεθαίνει μέσα του είναι η αμαρτία! Ή ακόμα καλύτερα...πεθαίνει ο ίδιος ως πρός τήν αμαρτία, καί έτσι ζεί μέ τόν Χριστό!

«ἢ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν ᾿Ιησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν;»(Ρωμ. 6, 3)

Στόν  θάνατο, λοιπόν, τήν αιώνια αποξένωση τού ανθρώπου από τόν Θεό, ή πτωτική φύση αλλιώς, εισήλθε ο ίδιος ο αναμάρτητος Θεός, ο Σωτήρας μας Ιησούς Χριστός καί «συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν». (Ρωμ. 6, 4)
Αυτή η νέα ζωή είναι η βασιλεία τής χάριτος καί τής δικαίωσης τής ανθρώπινης μετάνοιας, πού είναι προσωπική υπόθεση τού κάθε βαπτισμένου εν Κυρίω. Προσωπική του υπόθεση στήν κάθε μοναδική του στιγμή, καί φυσικά μέσα στό σώμα τής Εκκλησίας καί τών Μυστηρίων. Καί στήν φράση «προσωπική υπόθεση» πρωτίστως περικλείεται η επικοινωνία μας μέ τόν Κύριο, καί φυσικά καί  η μεταξύ ημών επικοινωνία εν Κυρίω!

Πρακτικά τι κάνει ο άνθρωπος για να αποκτήσει αγαθό νού και καθαρά καρδία;
Γιατί διαφορετικά ο γάμος που μας περιγράφεις είναι ανέφικτος.

Ο Γάμος συμβαίνει έτσι κι αλιώς, όπως καί νάχει. Τό πώς θά ονομάζεται τό ζεύγος, η οικογένεια καί τά τέκνα, έχει νά κάνει μέ τό πώς διάγουμε. Επακριβώς! Ο νούς είναι αγαθός καί η καρδία είναι αγνή. Δέν πρέπει νά τούς αμαυρώνουμε αμαρτάνοντας. Διά τής μετάνοιας μόνο νομίζω, μπορεί νά συμβαίνει αυτό! Αλιώς δέν γίνεται...

ΥΓ:
* η λέξις «παρθένα» μου πάει κάπως στο βέβηλο, στο σαρκικό, και δεν μου ταιριάζει σε πνευματικά  θέματα. Προτιμώ την λέξη «παρθένος», όπως ακριβώς γράφεται στην Γραφή.

Έχεις δίκαιο αδελφέ, έτσι είναι... Βλέπεις πώς η αμαρτία ταλαιπωρεί τόν άνθρωπο μέ κάθε τρόπο, καί μέ πάσα λεπτομέρεια; Καί ο Αδάμ τέτοιες αμαρτίες δέν νομίζω ότι είχε προλάβει νά κάνει...Ευχαριστώ πολύ γιά τήν διόρθωση Ανδρέα!

[mistral]

Άρα, νομίζω πώς η ανθρώπινη φροντίδα πρέπει νά είναι πρωτίστως η μή αμαύρωση τής αγαθότητος τού νοός καί τής αγνότητος τής καρδίας. Αυτή δέ η μή αμαύρωση, αποτελεί ακριβώς καί τήν κάθαρση τής  παρελθούσης αμαυρώσεως, καί ονομάζεται μετάνοια! Καί ναί, ο άνθρωπος πού μετανοεί, τό πρώτο πού «παθαίνει» είναι νά μήν μπορεί νά αμαρτήσει....Ή μάλλον γιά νά τό πώ καλύτερα τό πρώτο πού πεθαίνει μέσα του είναι η αμαρτία! Ή ακόμα καλύτερα...πεθαίνει ο ίδιος ως πρός τήν αμαρτία, καί έτσι ζεί μέ τόν Χριστό!!

Δημήτρη
Δεν ξέρω βέβαια σε ποιόν αναφέρεσαι αλλά πάντως όχι σε μένα
Γιατί η μή αμαύρωση είναι ήδη γεγονός - θλιβερό μεν αλλά γεγονός - και η μή αγνότης επίσης

Και το ερώτημα επανέρχεται:Με ποιόν τρόπο μετανοεί ο άνθρωπος έτσι ώστε
να φτάσει στην προ της αμαυρώσεως και στην πρό της απώλειας της αγνότητος της καρδίας κατάσταση;

Γιατί με όλα όσα γράφεις συμφωνώ
Όμως όσα μου γράφεις δεν είναι συγκεκριμένα πρακτικά βήματα
είναι μια τοποθέτηση θεωρητική σε ένα ερώτημα που ζητάει απάντηση

[Iaspis]

Εγώ αναφέρομαι πάντοτε στόν εαυτό μου. Όχι σέ σένα. Γιά σένα πές εσύ ο ίδιος.
Η αμαύρωση είναι όντως γεγονός, καί μάλιστα σέ διαρκή ενέργεια καί σέ διαφορετικές εντάσεις. Πρακτικά εννοώ πώς η αμαρτία συμβαίνει μέ πολλά διαφορετικά πρόσωπα κάθε μέρα. Πχ: Κατάκριση, εγωισμός, φιλαυτία, ανθρωπαρέσκεια, σαρκικός λογισμός, σαρκική ζωή, ψέμα, υποκρισία, καί ότι άλλο ταλαιπωρεί τήν φύση μας.

Όμως δέν συμβαίνουν όλα σέ όλους καί μέ τήν ίδια ένταση καί διάρκεια. Άν ο άνθρωπος προαιρείται, πρώτα παλεύει εναντίον αυτού τού αμαρτήματος πού τόν ταλαιπωρεί τά μέγιστα. Κι άν κατορθώσει στήν πράξη νά περιορίσει ή καί νά εξαφανίζει μία εφάμαρτο συνήθεια, τότε λαμβάνει τήν χάρη καί τήν βοήθεια τού Θεού, νά προχωρήσει καί γιά ένα δεύτερο μέτωπο. Φυσικά όλα αυτά είναι σέ συνάρτηση μέ τήν συμμετοχή στήν εκκλησιαστική ζωή καί τά Μυστήρια. Πού συμφωνείς. Αυτό Ανδρέα γιά μένα δέν είναι θεωρητικό. Μέσα από αυτήν τήν στροφή συμβαίνουν τά πρακτικά βήματα. Ο κάθε άνθρωπος έχει βέβαια άλλη ζωή κάνει. Δέν μπορώ νά πώ ούτε γιά σένα ούτε γιά άλλον, αλλά γιά μένα μπορώ νά πώ  μέ κάθε λεπτομέρεια, καί πρακτικώτατα!

Και το ερώτημα επανέρχεται:Με ποιόν τρόπο μετανοεί ο άνθρωπος έτσι ώστε
να φτάσει στην προ της αμαυρώσεως και στην πρό της απώλειας της αγνότητος της καρδίας κατάσταση;

Ο άνθρωπος τήν στιγμή πού κλαίει τήν αμαρτία του γίνεται καί πεντακάθαρος. Τό αισθάνεται καί τό αναγνωρίζει αμέσως. Έτσι παίρνει δύναμη απ\' τόν Κύριο ώστε νά συνεχίσει τόν αγώνα του. Ποιόν αγώνα; Πρακτικά: Αυτό (τό εφάμαρτο) πού έβρισκε τόπο μέσα μου θά τό αποξενώσω. Πώς; Διώχνοντας τόν λογισμό πού πάει νά μού τό επιβάλλει, καί ενεργώντας μέ κάθε τρόπο, καί κάθε ώρα  ενάντια σέ αυτό! Μά προπαντώς ζητώντας τήν βοήθεια καί τό έλεος τού Κυρίου, γνωρίζοντας πώς μόνος μου δέν μπορώ... Πρακτικά: Προσευχή, εκκλησιασμός, αποδοχή πνευματικής καθοδήγησης, εξομολόγηση, κοινωνία, αδελφικό πνεύμα μέ τόν συνάνθρωπο, παραδοχή τής πλάνης μου, συγγνώμη καί συγχώρεση!

Εγώ δέν τά έλεγα ποτέ αυτά, αλλά τώρα πού τά λέω τά κάνω κιόλας....Δηλαδή προσπαθώ νά τά κάνω. Όμως στά αλήθεια προσπαθώ, γι αυτό καί βλέπω κάποια ελπίδα νά φαίνεται. Τουλάχιστον κάπου κάπου!

[staboz]

Τρέχουμε χωρίς φρένα, μου φαίνεται...

[mistral]

Η αμαύρωση είναι όντως γεγονός, καί μάλιστα σέ διαρκή ενέργεια καί σέ διαφορετικές εντάσεις. Πρακτικά εννοώ πώς η αμαρτία συμβαίνει μέ πολλά διαφορετικά πρόσωπα κάθε μέρα. Πχ: Κατάκριση, εγωισμός, φιλαυτία, ανθρωπαρέσκεια, σαρκικός λογισμός, σαρκική ζωή, ψέμα, υποκρισία, καί ότι άλλο ταλαιπωρεί τήν φύση μας. !

Oυδείς αναμάρτητος λοιπόν ει μή μόνον ο Θεός. Εμείς απλά την παλεύουμε.

Άν ο άνθρωπος προαιρείται, πρώτα παλεύει εναντίον αυτού τού αμαρτήματος πού τόν ταλαιπωρεί τά μέγιστα. Κι άν κατορθώσει στήν πράξη νά περιορίσει ή καί νά εξαφανίζει μία εφάμαρτο συνήθεια, τότε λαμβάνει τήν χάρη καί τήν βοήθεια τού Θεού, νά προχωρήσει καί γιά ένα δεύτερο μέτωπο. Φυσικά όλα αυτά είναι σέ συνάρτηση μέ τήν συμμετοχή στήν εκκλησιαστική ζωή καί τά Μυστήρια. Πού συμφωνείς.

Βέβαια αν δεν καταφέρει να νικήσει το μεγαλύτερο πάθος του δεν κάνει καθόλου κακό να νικήσει τα μικρότερα πρώτα
Έτσι θα μάθει και τα «κόλπα» του πολέμου καλύτερα, - ναι Ιωάννα ο στρατός αφήνει κουσούρια :) - και μετά νικάει και το μεγαλύτερο με την Χάρη του Θεού πάντα!

Ο άνθρωπος τήν στιγμή πού κλαίει τήν αμαρτία του γίνεται καί πεντακάθαρος. Τό αισθάνεται καί τό αναγνωρίζει αμέσως. Έτσι παίρνει δύναμη απ\' τόν Κύριο ώστε νά συνεχίσει τόν αγώνα του. Ποιόν αγώνα; Πρακτικά: Αυτό (τό εφάμαρτο) πού έβρισκε τόπο μέσα μου θά τό αποξενώσω. Πώς; Διώχνοντας τόν λογισμό πού πάει νά μού τό επιβάλλει, καί ενεργώντας μέ κάθε τρόπο, καί κάθε ώρα  ενάντια σέ αυτό! Μά προπαντώς ζητώντας τήν βοήθεια καί τό έλεος τού Κυρίου, γνωρίζοντας πώς μόνος μου δέν μπορώ...

Mάλιστα. Αυτές τις βρίσκω και γώ πρακτικές οδηγίες και όχι λόγια

Πρακτικά: Προσευχή, εκκλησιασμός, αποδοχή πνευματικής καθοδήγησης, εξομολόγηση, κοινωνία, αδελφικό πνεύμα μέ τόν συνάνθρωπο, παραδοχή τής πλάνης μου, συγγνώμη καί συγχώρεση!

Όπως βεβαίως και αυτά που γράφεις εδώ. Συγκεκριμένα πράγματα.

Ευχαριστώ Δημήτριε!

[Iaspis]

Τρέχουμε χωρίς φρένα, μου φαίνεται...

Καί εγώ νόμιζα πώς μέχρι τώρα έτρεχα δίχως φρένα. Δέν τόχω καταλάβει...

[petros]

Διάβασα το αρχικό κείμενο και μου φάνηκε τέλειο! Βέβαια δε μπορώ να το δω τόσο πνευματικά όπως εσείς αλλά εμένα στο νου μου ήρθε ο γάμος μεταξύ ενός άντρα και μιας γυναίκας. Οι άντρες από τη φύση μας είμαστε πιο \"του μυαλού\" (όχι πιο έξυπνοι!!!) ενώ οι γυναίκες πιο συναισθηματικές! Και μου άρεσε πολύ το δέσιμο που περιέγραφε το κείμενο! Νομίζω αυτό είναι που λέμε πως όταν παντρευτούν κάποιοι ο  ένας συμπληρώνει τον άλλο! Και το ευαγγέλιο που λέει η δε γυναίκα να σέβεται τον άντρα και ο άντρας να αγαπάει τη γυναίκα του... Δε ξέρω μου φάνηκε πολύ όμορφο το κείμενο Iaspis! Ευχαριστούμε!

Υ.σ. που δε μπόρεσα να διαβάσω την παρακάτω συζήτησή σας αλλά δεν προλαβαίνω...

[staboz]

Δεν πας καλά, Πέτρο μουουουου!

[mistral]

Δεν πας καλά, Πέτρο μουουουου!

:mbounce:

Τώρα εντελώς σοβαρά... Πέτρο, να το προσέξεις αυτό!
Εγώ θάλεγα πριν βγάλεις τέτοια σοβαρά συμπεράσματα .. περίμενε να απολυθείς πρώτα.
Στο στρατό όλες οι γυναίκες, χωρίς εξαίρεση, φαντάζουν κάπως έτσι...



Καλός πολίτης.. και μη βιάζεσαι :)
Αυτό που έχεις γράψει παραπάνω..

Οι άντρες από τη φύση μας είμαστε πιο \"του μυαλού\"
(όχι πιο έξυπνοι!!!) ενώ οι γυναίκες πιο συναισθηματικές!

.. είναι άκρως επικίνδυνο για την ψυχική σου υγεία!
Βάλε όπου άντρες γυναίκες και όπου γυναίκες βάλε άντρες και κάπως παλεύεται
Και δεν είν\' καθόλου κακό να ακούμε και άλλες γνώμες εκτός απ την δική μας.
Ειδικά όταν υπηρετούμε την θητεία μας :)

Χριστός Ανέστη! και καλές υπομονές!

[Iaspis]

Νομίζω πώς πράγματι η γυναίκα είναι περισσότερο συναισθηματική καί κατά συνέπεια ορθολογίστρια, καί ο άνδρας περισσότερο λογικός καί κατά συνέπεια ευαίσθητος.

Διότι τό συναίσθημα σάν αίσθηση σέ συνάφεια, δημιουργεί ορθολογισμό, τήν λογική τής ομάδας εν ολίγοις. Καί η γυναίκα τό έχει αυτό σάν πρόνοια στήν φύση της αφού σάν μητέρα γίνεται σημείο αναφοράς τής ομάδας... τών τέκνων της.

Η δέ λογική, υπό τήν έννοια τής δυνατότητας σύλληψης τής ενέργειας  τού Λόγου, δημιουργεί ευ-αισθησία, πού είναι αληθινή αίσθηση, καί ενίοτε αντιτίθεται (ή αντιστέκεται) τόσο στόν ορθολογισμό τού συναισθήματος, όσο καί στήν ομαδοποίηση!

Έτσι, διαφέρει, νομίζω, ο πόνος από τήν λύπη, όπως η ευαισθησία από τό συναίσθημα.
Επίσης έτσι διαφέρει η επιστήμη από τήν θεολογία, όπως ο ορθολογισμός από τήν λογική.

[staboz]

Δημήτρη, πού τα βρήκες όλα αυτά;
Πιστεύω πάντως πως εσύ καταλαβαίνεις μάλλον αυτά που γράφεις.
Το επόμενο που περιμένω είναι να μας πεις ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση...
Θα τρελλαθούμε εδώ πέρα στο τέλος... και θα μας κλείσουν σε κανα ίδρυμα...!

[Iaspis]

Δημήτρη, πού τα βρήκες όλα αυτά;
Πιστεύω πάντως πως εσύ καταλαβαίνεις μάλλον αυτά που γράφεις.
Το επόμενο που περιμένω είναι να μας πεις ότι ο ήλιος ανατέλλει από τη δύση...
Θα τρελλαθούμε εδώ πέρα στο τέλος... και θα μας κλείσουν σε κανα ίδρυμα...!

Όχι κ. Σταύρο δέν θά τό πώ αυτό. Τό μόνο πού μπορώ νά πώ είναι πώς η δύση ανατέλλει τόν ήλιο. Καί γιά νά μήν μέ περάσετε γιά τρελλό, θά τό πώ καί λίγο πιό αναλυτικά: Η δύση τού βίου μας ανατέλλει τόν ήλιο τής αιωνιώτητος, εκεί όπου ο ήλιος δέν δύει ποτέ, καί ούτε καί ανατέλλει! \'Η αλλιώς εκεί πού ανατολή καί δύση γίνονται ένα!

Εγώ πάντως κύριε Σταύρο σάς ευχαριστώ πολύ πού διορθώνετε τά πραγματικά μου λάθη καί όχι αυτά πού εγώ νομίζω πώς είναι λάθη μου!
Όσο γιά τό πού βρίσκω τά «μαργαριτάρια», άν δέν έχουν τήν πηγή...τά βγάζω απ\' τόν νού μου...Όμως δέν είμαι ο μόνος. Άν εξαιρεθούν ελάχιστοι άνθρωποι, σάν εσάς στόν κόσμο, όλοι οι υπόλοιποι κατά τό «έτσι είναι επειδή νομίζουμε» λειτουργούμε. Εσάς μέν τούς λογικούς θά σάς κλείσουνε σέ ίδρυμα στό τέλος καί εμάς δέ τούς υπόλοιπους θά μάς αφήσουν μέ τά συναισθήματά μας νά φτιάχνουμε κάθε λογής κοινωνίες, καί ομάδες ενταγμένοι σέ μία συγκινητική ορθολογική «πραγματικότητα» πού δέν χαλάει κανενός χατήρι!