Απογοήτευση και προσευχή

[Αρτέμης]

Αφορμή για το συγκεκριμένο θέμα στάθηκε η σκέψη που μου ήρθε για το τι κάνουμε όσον αφορά την ιεραποστολή στον κόσμο, όχι απαραίτητα εκτός συνόρων αλλά στην δουλειά μας, στις συναναστροφές μας, στις παρέες μας και οπουδήποτε αλλού συνυπάρχουμε με ανθρώπους.Κοιτώντας γύρω μας, το πνεύμα της εποχής είναι αντίθεο ή/και αδιάφορο προς τον Θεό καθώς το μόνο πράγμα που μας ενδιαφέρει πλέον είναι η πρόσκαιρη ευτυχία και η άνεση. Μέσα στο χείμαρρο του κόσμου χανόμαστε και μεις και καθιστούμε τους ευατούς μας αδύνατους να φέρουν την αλλαγή. Αποτέλεσμα είναι να επέρχεται μια απογοήτευση ότι τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω το ποτάμι, ότι όλα πλέον έχουν πάρει το δρόμο τους και με λίγα λόγια ισχύει το \'ο σώζων ευατώ σωθήτω\'. Οπότε τι μπορούμε(έστω και στο ελάχιστο) να κάνουμε? Πιστεύω πως όσο δειλοί και άτολμοι να είμαστε,τουλάχιστον με την προσευχή μας μπορούμε να ελπίζουμε στο έλεος Του. Αυτό που κάνουν οι μοναχοί που βρίσκονται εκτός του κόσμου, οφείλουμε να το προσπαθούμε και εμείς μιας και έχουμε πλέον καταντήσει φροντιστές μόνο του ευατού μας.

[Iaspis]

Ο άνθρωπος είναι τόσο μακρυά από τόν Θεό, όσο μακρυά είναι καί η συμφορά από τήν ζωή του. Η κάθε συμφορά, μικρή, μεγάλη, ορατή, αόρατη, παρούσα, παρελθούσα, μέλουσσα.

Όταν η συμφορά είναι μεγάλη καί ορατή καί παρούσα τό βήμα πρός τόν Θεό είναι τό μοναδικό πού μπορεί νά κάνη η δυστυχής πτωτική μας φύση. Όταν η συμφορά είναι μικρή καί αόρατη γίνεται καί τό βήμα διστακτικό καί ανάξιο.

Η παρελθούσες συμφορές πληθαίνουν τά βήματα, όμως μετά τό πρώτο βήμα πού προκαλεί τήν συναίσθηση καί τήν βεβαιότητα πώς ο βίος μας μακρυά από τόν Θεό ήταν όλεθρος.

Οι μέλλουσες συμφορές διευκολύνουν τό βήμα, ίδίως όσο πλησιάζει...ο φυσικός θάνατος πού είναι συμφορά γιά όποιον βρίσκεται μακρυά από τόν Χριστό.

Έτσι εξηγείται νομίζω, τό σχέδιο τού μισάνθρωπου πού παρουσιάζει (όλο καί περισσότερο) τόν αισθητό μας κόσμο όμορφο, απολαυστικό, σίγουρο, καί εμάς κυρίαρχους καί δικαιούχους τής αμαρτίας, μέχρι πού η συμφορά («ἐπικατάρατος ἡ γῆ ἐν τοῖς ἔργοις σου»), πού είναι η γύμνια τού ανθρώπου απέναντι στόν Θεό («τίς ἀνήγγειλέ σοι ὅτι γυμνὸς εἶ,») δημιουργεί τήν αληθινή καί γνήσια, σύμφωνη πρός τήν φύσιν μας ανάγκη, τής ενδύσεως στολής σωτηρίας καί αφθαρσίας. Φυσικά μέ τόν Χριστό καί τό Πνεύμα Του τό Άγιο!


Όποιος (καί όταν) εξέρχεται τού κόσμου (τής απάτης), εισέρχεται στήν ζωή· τήν ζωντανή πραγματικότητα τόσο.... τού πόνου τής λύπης τών κόπων, τής συμφοράς....όσο καί τής μετάνοιας τής παρηγόριας, τής νήψεως καί τής χαράς.

Τόσο λίγο «απέχουμε» απ\' τόν Θεό!

[staboz]

Σε ανάλογο ερώτημα ο π. Παΐσιος είχε πει σε μια συντροφιά Πατρινών, συνέπεσε δε να είμαι και εγώ εκεί: «Οι Πατέρες θα μας ζήλευαν και θα ήθελαν να ζουν σε μια εποχή σαν τη δική μας, για να αγωνιστούν περισσότερο για τον Χριστό!

[Αρχαίος]

Η προσευχή είναι ιεραποστολή.
Η αποτελεσματικότερη μάλιστα.
Σαφέστατα αναφέρομαι στην προσευχή υπέρ του σύμπαντος κόσμου
και στην πλήρη εγκατάλειψη του εαυτού μας στα χέρια του Θεού.
Χωρίς να ζητάμε δηλαδή απολύτως τίποτε για τον εαυτό μας.
Αυτό εννοώ σαν «πλήρη εγκατάλειψη του εαυτού μας στα χέρια του Θεού».

[staboz]

Η προσευχή είναι πράγματι ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ!
Είναι όμως και ένας «έξυπνος» τρόπος να αποφύγουμε οι σημερινοί μη προσευχόμενοι Ορθόδοξοι το ελάχιστο χρέος αγάπης προς τους αδελφούς μας με το να τους πούμε έναν καλό λόγο ή να τους δώσουμε έστω κάποιο ωφέλιμο βιβλίο. Και ταυτόχρονα είναι δειλία και απουσία πνεύματος ομολογίας.
Προσευχή για τους ανθρώπους σημαίνει να χύνεις αίμα, έλεγε ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης.
Και κάτι από τον αββά Ποιμένα:
Τον ρώτησαν: «Καλόν το προσεύχεσθαι;»
Και απάντησε: «Παρακαλείτε, παρακαλείτε τον λαόν μου, λέγει ο Θεός»!

[Αρχαίος]

Η προσευχή είναι πράγματι ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ!

Είναι αν στην προσευχή ο άνθρωπος αφήσει τον εαυτό του και προσεύχεται για όλους τους άλλους.
Αν προσεύχεται μόνο για τον εαυτό του αμφιβάλλω για την ιεραποστολικότητα αυτής της προσευχής.

Είναι όμως και ένας «έξυπνος» τρόπος να αποφύγουμε οι σημερινοί μη προσευχόμενοι Ορθόδοξοι το ελάχιστο χρέος αγάπης προς τους αδελφούς μας με το να τους πούμε έναν καλό λόγο ή να τους δώσουμε έστω κάποιο ωφέλιμο βιβλίο.

Η προσευχή είναι ιεραποστολή εφόσον γίνεται και γίνεται υπέρ των άλλων.
Αν δεν γίνεται καθόλου τότε δεν είναι ούτε ιεραποστολή ούτε προσευχή.

Η προσευχή επίσης δεν αντικαθιστά τον λόγο τον καλό ούτε την πράξη την καλή προς τον αδελφό.
Και η έμπρακτη αγάπη προς τον αδελφό αλλά και προς τον εχθρό είναι υπεράνω κάθε προσευχής.
Η προσευχή δεν απαλλάσσει δηλαδή τον προσευχόμενο απ το χρέος της αγάπης (πλήν ίσως εξαιρέσεων)

Και ταυτόχρονα είναι δειλία και απουσία πνεύματος ομολογίας.

Εδώ θα διαφωνήσω.  Και εξηγώ τι εννοώ.
Δειλία σήμερα για την ομολογία της πίστης; Υπερβολικό!
Ντροπή από κάποιους νεοφώτιστους στην πίστη; Ίσως αυτό ναί.
Δηλαδή τι θα πάθω αν σε μια παρέα πω ότι «ναί εγώ είμαι Χριστιανός!»
Θα με βάλουν στην πυρά; Μήπως θα με βασανίσουν; Θα με πάνε φυλακή;
Το πολύ πολύ να μου πούν ένα «άντε ρε .. ! κλπ»... και τι έγινε; Έγινα Ομολογητής;

Γιατί ναί μέν τιμώνται ως Ομολογητές της Πίστεως όσοι ομολογούσαν αλλά με πιό τίμημα;
Με την ίδια τους την ζωή! Με πολλά βασανιστήρια, εξορίες, και μύρια όσα ...

Μήπως σήμερα αυτό που λέμε Ομολογία είναι μια κρυμμένη ανθρωπαρέσκεια;
Γιατί Ομολογία Πίστεως χωρίς τίμημα δεν είναι Ομολογία αλλά επίδειξη πίστεως με απώτερο συνειδητό ή ασυνείδητο σκοπό την ικανοποίηση του να φανώ κάποιος ή κάτι μπροστά στα μάτια των ανθρώπων. Θα πούνε δηλαδή οι άνθρωποι: «να, αυτός νηστεύει, να, αυτός πίστεύει, να, αυτός πάει και στην Εκκλησία.. τι καλός άνθρωπος!» Ο απόλυτος ορισμός της ανθρωπαρέσκειας και μάλιστα υποκριτικής και κρυμένης πίσω από ένα προσωπείο ομολογίας. Ότι χειρότερο.

Πού είναι λοιπόν το τίμημα της Ομολογίας; Οι έπαινοι των ανθρώπων;

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα πω τον λόγο τον καλό ή ότι δεν θα κάνω την κατά Χριστόν πράξη.
Αυτά όμως κατά την γνώμη μου δεν με κάνουν Ομολογητή της Πίστεως.
Κάνω απλά κάτι που ως αχρείος δούλος είμαι υποχρεωμένος να κάνω και τίποτε περισσότερο.

Καλή Ανάσταση!

[staboz]

Μάλλον πετάς στα σύννεφα νομίζοντας ότι σήμερα υπάρχει πνεύμα ομολογίας φαρισαϊκού τύπου.
Σε παλαιότερες εποχές πραγματικά μπορεί να υπήρχε.
Σήμερα όμως;
Αυτό που υπάρχει σε μεγάλη αφθονία είναι ο απόλυτος συμβιβασμός με τον κόσμο παντού και στα πάντα. Από εμφάνιση, μέχρι μουσικές προτιμήσεις και μέχρι τις γενικότερες αντιλήψεις, και - το χειρότερο - και στον τρόπο ζωής.
Ίσως δικαιολογείται λίγο η άγνοιά σου, λόγω του ότι είσαι... ΑΡΧΑΙΟΣ!

[Αρχαίος]

Μάλλον πετάς στα σύννεφα...

Ίσως δικαιολογείται λίγο η άγνοιά σου, λόγω του ότι είσαι... ΑΡΧΑΙΟΣ!

Αναστάσεως ημέρα,
και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει
και αλλήλους περιπτυξώμεθα.
Είπωμεν, αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς·
συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει,
και ούτω βοήσωμεν·
Χριστός ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας,
και τοις εν τοις μνήμασι
ζωήν χαρισάμενος!

[Iaspis]

Η προσευχή είναι ιεραποστολή.
Η αποτελεσματικότερη μάλιστα.
Σαφέστατα αναφέρομαι στην προσευχή υπέρ του σύμπαντος κόσμου
και στην πλήρη εγκατάλειψη του εαυτού μας στα χέρια του Θεού.
Χωρίς να ζητάμε δηλαδή απολύτως τίποτε για τον εαυτό μας.
Αυτό εννοώ σαν «πλήρη εγκατάλειψη του εαυτού μας στα χέρια του Θεού».

Η προσευχή υπέρ τού σύμπαντος κόσμου, δηλαδή τού κόσμου τής αληθείας τού Λόγου, δέν έχει «εαυτό».
Εαυτό έχει αυτό πού ιδιωτεύει. Αυτό πού δέν φτάνει τήν συμπαντική αλήθεια. Καί όσο περισσότερο δέν τήν  φθάνει, τόσο πιό έντονα διαμορφώνει «εαυτό»!
Αδελφέ Αρχαίε έχω τήν γνώμη πώς η προσευχή έχει στάδια, ίσως μάλλον  η ίδια νά αποτελεί τό στάδιο τής πορείας τού ανθρώπου πρός τόν Λόγο.

Εγώ, γιά μένα βέβαια, βλέπω τήν προσευχή συγχώρεση, καί τήν προσευχή βοήθεια. Συγχώρεση τών αμαρτιών πού προκαλούν τήν αμαύρωση τής εικόνας τού Θεού μέσα μου. Καί βοήθεια, γιατί αυτή η εικόνα υποδέχεται τήν αντίστοιχη αμαύρωση από έξω...
Έτσι μήν γνωρίζοντας πάντα πιό είναι τό καλύτερο γιά τόν εαυτό τής...παρακαλεί προσευχόμενη τόν Θεό νά τής οικονομήση τήν κάθαρση, ενώ ο άνθρωπος δείχνει  έμπρακτη μετάνοια στήν ζωή του, προσπαθώντας νά τηρεί τίς εντολές τού Θεού καί νά μήν αμαρτάνει.


Όσο λοιπόν ο εαυτός καθαρίζεται, συγχωρούμενος καί βοηθούμενος από τό Πνεύμα τού Παρακλήτου, τόσο ίσως η προσευχή του οδηγείται σέ αυτό τό πράγματι ανώτερο στάδιο πού λέγεις εσύ. Τό «υπέρ τών άλλων»...έως καταργήσεως τού εαυτού, καί ενώσεως  μέ τόν σύμπαντα κόσμο, τόν Λόγο τής αληθείας...Εκεί, όπως έχω διαβάσει σέ βίους Αγίων ασκητών, ο άγιος άνθρωπος τού Θεού, δέν κάνει τίποτε άλλο εκτός από Προσευχή. Δέν μπορεί νά κάνει κάτι άλλο, είναι «νεκρός» γιά τόν κόσμο.

Ο Λόγος Περί Προσευχής τού Αγ. Ιωάννου τής Κλίμακος περιγράφει λεπτομερώς καί ωραία τά στάδια ποιοτήτων καί ποσοτήτων τής Προσευχής γιά κάθε άνθρωπο πού θέτει τόν εαυτό του εμπρός στόν Θεό, καί επιθυμεί συμφιλίωση μέ τόν Κύριο.

http://www.orthodox-answers.gr/node/315

Χριστός Ανέστη!

[Αρχαίος]

Ευχαριστώ για την παράθεση και για το link iaspis.

Χριστός Ανέστη!

[mistral]

Απογοήτευση ΚΑΙ προσευχή;
Αρτέμη συγγνώμη αυτά δεν συμπλέκονται οπότε το ΚΑΙ μάλλον να λείπει.
Όταν υπάρχει προσευχή απογοήτευση ΔΕΝ γίνεται να υπάρχει. Τέλος!

Υγ. σαχλαμάρες επεισόδιον 3ον > συνεχίζεται.