Τό κακό μήν χρονίσει!

[Iaspis]

Όταν χρονίσει τό κακό, όλα φαντάζουν δύσκολα, καί δέν ξέρει κάποιος από πού καί πώς νά αρχίσει, γιά νά επανέλθει στήν πρότερη αγαθή καί αδελφική σχέση μέ τόν συνάνθρωπο, παρότι είναι βέβαιο πώς στό βάθος του ο καθένας, μέ αυτό νιώθει ευτυχισμένος καί πλήρης.
Αυτό είναι ένα τέχνασμα τού μισάνθρωπου, πού μάς απομονώνει από τήν καλή μας προαίρεση· τό νά μάς εμφανίζει, δηλαδή, τούς φίλους μας θυμωμένους,  πικραμένους, απαιτητικούς καί έτοιμους νά μάς ταπεινώσουν, νά μάς προσβάλουν, κ.ο.κ. Δημιουργεί, λοιπόν ο πονηρός μέσα μας έναν ανήθικο φανταστικό διάλογο, μέσω τού οποίου δημιουργείται μία ανύπαρκτη αντίθεση, γεμάτη υπερβολές, καί φανταστικές εναντιώσεις μέ τόν συνάνθρωπό μας, γιά λογαριασμό τού οποίου ομιλεί μέσα μας ο πονηρός, μέ τρόπο πού καταφέρνει νά διαιωνίζει καί νά κάνει χρόνια τήν απομόνωσή μας από τόν συνάνθρωπο. Αφού λοιπόν έτσι  μένουμε βουβοί, βιώνουμε τήν πλάνη τού πονηρού, σάν πραγματικότητα, η οποία όσο διαρκεί, τόσο καί διογκώνει τό φανταστικό καί ύπουλο σενάριο, δημιουργώντας καρκίνωμα στήν σκέψη μας, πού κατατρώγει τήν αγαθή μας προαίρεση καί αναισθητοποιεί τό πνεύμα μας, οδηγώντας σέ τόσα ελαττώματα, καί πάθη. Καί είναι πολύ επικίνδυνο αυτό αδελφοί, γιατί τό ένα φέρνει τό άλλο, καί στό τέλος περιχαρακώνεται ο άνθρωπος, καί μένει μόνος καί αβοήθητος χωρίς πνευματικούς φίλους, διαστρέφοντας τίς ανθρώπινες σχέσεις, σέ ένα μοντέλο εκκεντρικού «μή μού άπτου», όπου σχετίζεται μέ τόν συνάνθρωπο ανούσια.

Η λύση ευρίσκεται στήν συμπεριφορά τών παιδιών. Δέν χρειάζεται ούτε μόρφωση, ούτε πνευματικό αγώνα, ούτε προσπάθεια, επιτήδευση, σχέδιο, ή ότι άλλο. Μόνο χρειάζεται η λήθη τής κακιάς, αφύσικης, καί ψεύτικης στιγμής, πού υποτίθεται πώς μάς πλήγωσε· καί λέω υποτίθεται, γιατί αυτό πού χρειάζεται νά ξεχάσουμε δέν είναι τό γεγονός, αλλά τό φανταστικό σενάριο πού τό συνοδεύει, καί τίθεται υπό τού πονηρού σάν πληγή. Γι αυτό υποτίθεται..
Ας δούμε τά παιδιά, συνεχίζουν νά παίζουν τό παιχνίδι τους, καί συμμετέχουν μόνο σέ ότι υπάρχει, γιατί δέν έχουν ανεπτυγμένο εγωισμό, καί έτσι γλυτώνουν από τόν αλλότριο εσωτερικό διάλογο, πού θέτει ο πονηρός, καί χαρακτηρίζονται αγαθά γιατί δέν δίνουν τόπο στήν πονηρία.
Πρακτικά χρειάζεται νά εκμεταλευθεί κάποιος μία, από τίς πολλές ευκαιρίες πού έχουμε, ώστε νά δραπετεύσει από τόν φανταστικό κόσμο τής μισαλοδοξίας, καί τής απομόνωσης, καί νά επανέλθει στήν υγιή πνευματική εν Χριστώ επικοινωνία. Τά υπόλοιπα έρχονται μόνα τους καί αβίαστα.

Άν θέλετε αδελφοί, παρακαλώ σχολιάστε τόν προβληματισμό μου. Εξάλου είναι εμπειρικός, καί ενδέχεται καί άλλοι συνάνθρωποι νά είχαν  παρόμοιες εμπειρίες, καί πειρασμούς...

[staboz]

Νά, ένα σχόλιο, φίλτατε Δημήτριε!
Για σένα!

                                               Αν...

                                                                      του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τάχουν χαμένα και σ' εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος
δε σε πιστεύει κι' αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου,
κι' αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμμα,
κι' αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό η τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν' αντικρύζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμια
κι' όμοια να φέρνεσαι σ' αυτούς τους δυό τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν' ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ' τους κακούς, για να ναι για τους άμυαλους παγίδα
η συντριμένα να θωρείς όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ' εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα αποχτήσες μπορείς σ' ένα σωρό μαζύ να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς κορώνα η γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ' αρχής, ατράνταχτος να ξεκεινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά γι' αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής, κι' ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα (=εξαντλημένα, τελειωμένα)
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απ' τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ' εχθροί μπορούνε πιά ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν' αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θάναι τότε η Γη, μ' όλα  και μ' ό,τι πάνω της κι' αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θάσαι, παιδί μου.

Νά το εδώ και σε μορφή βίντεο:
http://www.greektube.org/content/view/33785/2/

[staboz]

Το \"Αν\" είναι από τα σημαντικότερα έργα του Κίπλινγκ, ένα ποίημα για το πως πρέπει να συμπεριφέρεται ένας πραγματικός άντρας

Λίγα λόγια για τον Κίπλινγκ
Τα παιδικά χρόνια του Κίπλινγκ
Ο Κίπλινγκ γεννήθηκε στη Βομβάη της Ινδίας. Όταν ήταν 6 χρόνων, αυτός και η τρίχρονη αδερφή του στάλθηκαν στην Αγγλία υπό τη φροντίδα μιας γυναίκας ονόματι Χόλλογουεϊ. H άσχημη μεταχείριση και παραμέλησή του μέχρι τα 12 του χρόνια θα πρέπει να επηρέασε τη γραφή του, και πιο ιδιαίτερα τη συμπόνοιά του για τα παιδιά.
Κατόπιν
Αφού πέρασε μια μεγάλη περίοδο σε οικοτροφείο, ο Κίπλινγκ γύρισε το 1882 στη Λαχόρη της Ινδίας (πλέον η πόλη ανήκει στο Πακιστάν). Ξεκίνησε να εργάζεται ως συντάκτης σε μια μικρή τοπική εφημερίδα, την Civil & Military Gazette, και έκανe τα πρώτα του βήματα στο χώρο της ποίησης, εκδίδοντας τα πρώτα του επαγγελματικά έργα το 1883. Τα πρώτα ταξίδια Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 80, ταξίδευε σε όλη την Ινδία σαν ανταποκριτής της εφημερίδας Allahabad Pioneer, ενώ δραστηριοποιήθηκε και στην πεζογραφία, εκδίδοντας έξι μικρά βιβλία το 1888. Από εκείνη την περίοδο είναι και η νουβέλα \"Ο άνθρωπος που θα γινόταν βασιλιάς\". Τον επόμενο χρόνο, ο Κίπλινγκ ξεκίνησε ένα μεγάλο ταξίδι πίσω στην Αγγλία, περνώντας από τη Βιρμανία, την Κίνα, την Ιαπωνία και την Καλιφόρνια, διασχίζοντας τέλος τον Ατλαντικό και φτάνοντας στο Λονδίνο. Από τα πιο γνωστά ποιήματά του εκείνης της εποχής είναι η Μπαλάντα της Ανατολής και της Δύσεως. Σταδιοδρομία ως συγγραφέας Το 1892, ο Κίπλινγκ παντρεύτηκε την Καρολίν (Κάρι) Μπαλεστιέ. Κατά το μήνα του μέλιτος, η τράπεζα του Κίπλινγκ χρεωκόπησε. Εξαργυρώνοντας τα ταξιδιωτικά τους εισιτήρια, κατάφεραν να επιστρέψουν μέχρι το Βέρμοντ. Ο Κίπλινγκ και η σύζυγός του έζησαν στην Αμερική για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, περίοδο κατά την οποία ο Κίπλινγκ στράφηκε στη συγγραφή παιδικών βιβλίων, για τα οποία είναι σήμερα και περισσότερο γνωστός (Το βιβλίο της ζούγκλας). Το 1898, ο Κίπλινγκ άρχισε να κάνει ταξίδια χειμερινών διακοπών στην Αφρική και τα συνέχισε και τα επόμενα χρόνια. Της περιόδου αυτής είναι το ποίημα του Κίπλινγκ \"Γκούνγκα Ντιν\" (1892), ενώ το 1901 εκδόθηκε το μυθιστόρημά του Κιμ. Το 1907, του απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας.
Και το 1910, εκδόθηκε το γνωστότερο ποίημα του, \"Αν...\".
Η σβάστικα
Πολλές παλιές εκδόσεις βιβλίων του Κίπλινγκ έχουν στο εξώφυλλο μια σβάστικα, κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει τον Κίπλινγκ ως οπαδό των Ναζί. Ωστόσο, ο Κίπλινγκ χρησιμοποιούσε τη σβάστικα σαν αρχαίο ινδικό σύμβολο καλής τύχης και ευεξίας. Όταν το σύμβολο άρχισε να χρησιμοποιείται από τους Ναζί, ο Κίπλινγκ το αφαίρεσε από τα βιβλία του.

[Iaspis]

Νά, ένα σχόλιο, φίλτατε Δημήτριε!
Για σένα!

                                               Αν...

                                                                      του Ράντγιαρντ Κίπλινγκ

Αν να κρατάς καλά μπορείς το λογικό σου, όταν τριγύρω σου όλοι
τάχουν χαμένα και σ' εσέ της ταραχής τους ρίχνουν την αιτία.
Αν να εμπιστεύεσαι μπορείς τον ίδιο τον εαυτό σου όταν ο κόσμος
δε σε πιστεύει κι' αν μπορείς να του σχωρνάς αυτή τη δυσπιστία.
Να περιμένεις αν μπορείς δίχως να χάνεις την υπομονή σου,
κι' αν άλλοι σε συκοφαντούν να μην καταδεχτείς ποτέ το ψέμμα,
κι' αν σε μισούν, εσύ ποτέ σε μίσος ταπεινό να μην ξεπέσεις,
μα να μην κάνεις τον καλό η τον πολύ σοφό στα λόγια.

Αν να ονειρεύεσαι μπορείς και να μην είσαι δούλος των ονείρων,
αν να στοχάζεσαι μπορείς δίχως να γίνει ο στοχασμός σκοπός σου,
αν ν' αντικρύζεις σου βαστά το θρίαμβο και τη συμφορά παρόμια
κι' όμοια να φέρνεσαι σ' αυτούς τους δυό τυραννικούς απατεώνες,
αν σου βαστά η ψυχή ν' ακούς όποιαν αλήθεια εσύ είχες ειπωμένη,
παραλλαγμένη απ' τους κακούς, για να ναι για τους άμυαλους παγίδα
η συντριμένα να θωρείς όσα σούχουν ρουφήξει τη ζωή σου
και πάλι να ξαναρχινάς να χτίζεις μ' εργαλεία πούναι φθαρμένα.

Αν όσα αποχτήσες μπορείς σ' ένα σωρό μαζύ να τα μαζέψεις
και δίχως φόβο, μονομιάς κορώνα η γράμματα όλα να τα παίξεις
και να τα χάσεις και απ' αρχής, ατράνταχτος να ξεκεινήσεις πάλι
και να μη βγάλεις και μιλιά γι' αυτό τον ξαφνικό χαμό σου.
Αν νεύρα και καρδιά μπορείς και σπλάχνα και μυαλό όλα να τα σφίξεις
να σε δουλέψουν ξαναρχής, κι' ας είναι από πολύν καιρό σωσμένα (=εξαντλημένα, τελειωμένα)
και να κρατιέσαι πάντα ορθός, όταν δεν σούχει τίποτε απομείνει
παρά μονάχα η θέληση, κράζοντας σε όλα αυτά «βαστάτε».

Αν με τα πλήθη να μιλάς μπορείς και να κρατάς την αρετή σου,
με βασιλιάδες να γυρνάς, δίχως απ' τους μικρούς να ξεμακρύνεις.
Αν μήτε φίλοι, μήτ' εχθροί μπορούνε πιά ποτέ να σε πειράξουν,
όλο τον κόσμο αν αγαπάς, μα και ποτέ παρά πολύ κανένα.
Αν του θυμού σου τις στιγμές, που φαίνεται αδυσώπητη η ψυχή σου,
μπορείς ν' αφήσεις να διαβούν την πρώτη ξαναβρίσκοντας γαλήνη,
δική σου θάναι τότε η Γη, μ' όλα  και μ' ό,τι πάνω της κι' αν έχει
και κάτι ακόμα πιο πολύ: Άντρας αληθινός θάσαι, παιδί μου.

Νά το εδώ και σε μορφή βίντεο:
http://www.greektube.org/content/view/33785/2/

Ευχαριστώ πολύ κύριε Σταύρο γιά τό εξαίρετο ποίημα τού Κίπλινγκ. Μιλάει ζωντανά στήν καρδιά, καί δείχνει τόν δρόμο στήν σκέψη καί τήν πράξη.
Έστω καί κάποια λίγα από αυτά τά «άν» νά γίνονταν , θά έμπαινε η ζωή μας στόν αληθινό δρόμο τής γνήσιας πνευματικής αναζήτησης, πού ευοδώνεται  στήν πράξη· εκεί πού δέν υπάρχουν μεγάλα ή μικρά ζητήματα, ουσιώδη ή επουσιώδη, σημαντικά ή ασήμαντα, διακρίσεις καί αντιθέσεις. Εκεί πού υπάρχει μόνο η ενότητα τής πίστεως, πού νικά τήν υπερηφάνεια, η οποία γεννιέται, εκτός τών άλλων καί από τήν παραμονή τής σοφίας καί τής γνώσης στόν νού, θεωρητικώς. Σοφία καί γνώση πού αρνείται νά ταπεινωθεί στήν πράξη.
Πώς; Έτσι όπως πιό κάτω περιγράφει ο Αββάς Μάρκος:

«Σοφία εστίν, ού μόνον τό διά φυσικής ακολουθίας ειδέναι τήν αλήθειαν, αλλά καί τό υπομένειν ως ιδίαν τήν τών αδικούντων πονηρίαν· οι μέν γάρ τή προτέρα εναπομείναντες, πρός υπερηφανίαν επήρθησαν· οι δέ επί τήν δευτέραν φθάσαντες, ταπεινοφροσύνην εκτήσαντο».



Τό παρελθόν αυτού τού φόρουμ, μέ τίς ζωντανές σχέσεις εν Κυρίω, τόν σεβασμό καί τήν αλληλοεκτίμηση, πού έχει δημιουργήσει Χριστιανική ατμόσφαιρα ευσέβειας καί αγάπης ικανής νά κερδίσει καί νά  οικοδομήσει καί άλλους ανθρώπους, εκθέτει τήν τωρινή άτοπη κατάσταση στήν οποία τό φόρουμ έχει περιπέσει.
Ας κάνουμε μία συζήτηση ειλικρινή. Ας θέσει κάποιος τό πρόβλημα μέ τό ονομά του. Εγώ νομίζω πώς ο αγαπητός Ρωμηός μπορεί νά θέσει τό θέμα, όχι μόνο γιατί είναι οικοδεσπότης καί χωρίς αυτόν όλα υπολειτουργούν, αλλά γιατί έχω τήν αίσθηση πώς υπάρχει κάτι πού σχετίζεται μέ τό φόρουμ του, καί δέν έχει εκφρασθεί συγκεκριμένα. Εγώ έψαξα πολύ, καί σύντομα θά αναδείξω (φυσικά άν μού επιτρέπεται) τίς αξιοθαύμαστες σχέσεις τών πρωτεργατών αυτής τής ιστοσελίδας, πού είναι βασισμένες, όπως είπα στόν σεβασμό, τήν εκτίμηση, τήν αγάπη, τό ενδιαφέρον τού καθενός γιά τούς άλλους κ.ο.κ. Πουθενά δέν υπάρχει κάτι σαφώς εκφρασμένο, πού νά οδηγεί σέ αυτήν τήν τωρινή κατάσταση. Όμως φαίνεται πώς υπάρχει κάτι πού δέν τέθηκε συγκεκριμένα ποτέ, καί σχετίζεται μέ τήν λειτουργία τού φόρουμ. Μπορεί κάποιος νά κάνει υποθέσεις αδελφοί, όμως χωρίς καμία βεβαιότητα. Άν πράγματι υπάρχει κάτι, καί αυτό τό κάτι έχει καί όνομα, ας τεθεί. Εγώ δέ, είμαι βέβαιος, πώς άν υπάρχει κάτι, αυτό είναι πολύ πιό επουσιώδες, από όσο ίσως κάποιος φαντάζεται, καί βεβαίως είναι αδύνατον νά έχει τέτοια δυναμική, ώστε νά οδηγήσει τήν επικοινωνία μας σέ αυτό τό αδιέξοδο, πού επιβάλλει τώρα αυτή η  σιωπή.
Νά μού συγχωρείτε τήν παρρησία!

[staboz]

Έ! Δημητράκη, τί έπαθες;
Μην απογοητεύεσαι!
Εσύ κράτησες καλά και σταθερά τόσον καιρό...
Και με τη θαυμαστή σταθερότητα και τη δημιουργική επιμονή σου με έφερες και μένα πίσω...
Που αυτή τη φορά ήμουν η αιτία της διάλυσης!
Υπήρξαν και πολύ χειρότερες στιγμές και εποχές στο Φόρουμ.
Δες π.χ. εδώ: http://sinevohia.gr/forum/viewtopic.php?id=1045
Θυμήσου και τον Κολοκοτρώνη, όταν έμεινε μόνος του στην πολιορκία της Τριπολιτσάς.
Και κράτα καλά!
Σου αφιερώνω ένα τελευταίο προς δημοσίευση άρθρο μου γι᾿ αυτόν:

[align=center]«ΕΚΛΑΙΓΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΣ!»[/align]
Ἀφοῦ ἄκουσε 400 χρόνων στεναγμοὺς καὶ σκούπισε ποτάμια πικρῶν δακρύων, ἅπλωσε ἐπιτέλους τὰ εὐλογημένα χέρια της ἡ Πανακήρατος Κόρη καὶ ἄρχισε νὰ σκορπίζει τὸ κατάμαυρο σύννεφο τῆς σκλαβιᾶς ἀπὸ τὸν τόπο ποὺ μέρα-νύχτα γονάτιζε μπροστά της καὶ τὴν ἱκέτευε μὲ ἄπειρο πόνο ψυχῆς νὰ δώσει ἕνα τέλος στὸ φριχτό του μαρτύριο.
Ἔτσι ξεκίνησε ἡ τιτανομαχία! Τὴ μεγάλη μέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς Της, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ! Καὶ σὰν μέσα ἀπὸ τὸ αἱματοποτισμένο χώμα ξεπήδησαν ξάφνου σὲ κάθε γωνιὰ τῆς σκλαβωμένης γῆς οἱ μυθικὲς ἐκεῖνες μορφὲς ποὺ ἔκοβαν μὲ τὸ γιαταγάνι τὸ ψωμί καὶ πίναν τὸ κρασί τους ἀρωματισμένο μὲ τοὺς καπνοὺς τοῦ ντουφεκιοῦ: Διάκος, Ἀνδροῦτσος, Μπότσαρης˙ Καραϊσκάκης, Μακρυγιάννης˙  Μιαούλης, Κανάρης, Κουντουριώτης˙ Μπουμπουλίνα, Ὑψηλάντης, Νικηταράς, Παπαφλέσσας, Τζαβέλλας καὶ τόσοι ἄλλοι, μικροὶ καὶ μεγάλοι, γνωστοὶ καὶ ἄγνωστοι φανεροὶ καὶ ἀφανεῖς.
Καὶ πάνω ἀπ' ὅλους, ἀετὸς καὶ λιοντάρι, βροντὴ καὶ κεραυνός, στρατιώτης καὶ στρατηγός, κριτὴς καὶ προφήτης, ἀρχάγγελος τῆς λευτεριᾶς, ὁ γέρος στὴ γνώση, γερὸς κι ἀκούραστος καὶ νιὸς στὴν ἀντοχή, ἐκδικητὴς ὅλων τῶν ἀδικοσκοτωμένων,  εὐλογημένος τοῦ οὐρανοῦ ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης.
Μιὰ γενιὰ τιτάνων! Ἔσυραν τὸ σπαθὶ κι ἀντίκρυσαν κατάματα τὸν θάνατο! Ἀτρόμητοι, εἶπαν καθεὶς στὸν ἑαυτό του τὸν λόγο τοῦ Κανάρη: «Κωνσταντῆ, θὰ πεθάνεις»! Θὰ πεθάνεις! Αὐτὸ ἦταν τὸ πιὸ μεγάλο, τὸ ἀκριβὸ μυστικὸ τοῦ ἀπίστευτου ἡρωισμοῦ τους. Μεγαλόφρονες, ἐμπνευσμένοι, γενιὰ ἡρώων!
Καὶ δὲν ἦταν, νὰ πεῖς, τέλειοι καὶ ἀψεγάδιαστοι. Εἶχαν κι αὐτοὶ τὰ πάθη τους καὶ τὸν κακό τους ἑαυτό. Κι ὧρες-ὧρες αὐτοὶ οἱ ἴδιοι γκρέμιζαν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ χέρια τὰ ὅσα λίγο πρὶν μὲ αἷμα εἶχαν κτίσει καὶ μὲ φωτιά!
Αὐτὲς οἱ ὧρες ἦταν δύσκολες, μαρτυρικές. Ὁ Γέρος ἔπαθε ἀπὸ πολλοὺς καὶ ἱστορεῖ τέτοιες πολλές. Ἀποξαρχῆς ἔβαλε μὲ τὸ μάτι του σημάδι τὴν Τριπολιτσά. Τοῦ ἀντιτάχθηκαν, φοβήθηκαν. Γύρευαν νὰ χτυπήσουν στὶς ἄκρες, τὰ κάστρα τὰ μικρά. Αὐτὸς ἀκλόνητος! «Τὸ φίδι τὸ χτυπάνε στὸ κεφάλι», τοὺς φώναζε. Ἐγὼ θὰ πάω στὴν Τριπολιτσά, ἀμὴ καὶ μοναχός μου. Ἀργά-ἀργὰ κατάλαβαν. Τὸν ἀκολούθησαν. Ἀλλὰ στὶς πρῶτες μάχες κιότεψαν, πῆραν νὰ φεύγουν μακριά, τὸν ἄφησαν μόνο στὰ βουνά. Μόνο ! Τελείως μόνο! Ἄνθρωπος ὅμως ἦταν καὶ αὐτός: Κάποια στιγμὴ τὸν πῆρε τὸ παράπονο:
«Ἔκατσα ἕως ποὺ ἐσκαπέτισαν μὲ τὰ μπαϊράκια τους, ἀπεκατέβηκα κάτου. Ἦταν μιὰ ἐκκλησία εἰς τὸν δρόμον, ἡ Παναγία στὸ Χρυσοβίτσι, καὶ τὸ καθησιό μου ἦτον ὁποὺ ἔκλαιγα τὴν Ἑλλάς»!
Ἔπειτα μπῆκε μέσα στὴν ἐκκλησιά. Γονάτισε. Ξέχυσε τὸν πόνο του στὴν ἀγκαλιὰ τῆς Παναγιᾶς: «Παναγία μου! φώναξε. Βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορὰ τοὺς Ἑλληνες διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν»! Λένε πὼς ἄκουσε τὴ φωνή της νὰ τοῦ δίνει θάρρος. Κι ὅταν βγῆκε, ἦταν λιοντάρι πάλι. Καὶ δυὸ στροφούλες παρακάτω ξεπετάγονται μπροστά του ὀχτὼ ἁρματωμένοι· ὁ ξάδερφός του Ἀντώνης Κολοκοτρώνης κι ἑφτὰ ἀνήψια του. «Ἔτσι, γράφει, γινήκαμε ἐννιά, καὶ τὸ ἄλογό μου δέκα»!
Μ' αὐτοὺς τοὺς λίγους πάλεψε. Καὶ σύντομα μαζεύτηκαν πολλοί. Καὶ γίνηκαν ποτάμι. Κι ἀδάμαστο κι ὁρμητικὸ ἔπνιξε τὸν τύραννο.

[align=center]* * *[/align]
Πέρασαν καὶ περνοῦν τὰ χρόνια κι οἱ καιροί. Ἀπὸ τὶς στάχτες της ἀναστήθηκε ξανὰ Ἑλλάδα. Καὶ δυὸ σχεδὸν αἰῶνες τώρα προχωρεῖ τὸ δρόμο της. Πῶς προχωρεῖ; Συχνὰ φαντάζει χαλασμένη ἀπὸ παντοῦ. Σβησμένη ἀπ' τὸν χάρτη τῶν ἐθνῶν, προσκυνημένη. Finis Graeciae (Ἑλλάδα τέλος), ὅπως, χρόνια τώρα, γράφουν μερικοί. Παντοῦ συντρίμμια. Μανία καταστροφῆς. Νόμοι ἄνομοι... Καὶ πολλῶν «τὸ καθησιό μας εἶναι» καὶ πάλι νὰ κλαῖμε «τὴν Ἑλλάς»! Θαρροῦμε πὼς μείναμε καὶ μεῖς μονάχοι!
Μονάχοι; Ἐδῶ μπροστά μας εἶναι ἡ Παναγιά! Γλυκειὰ ὅπως πάντα καὶ σπλαχνική. Μὲ ἁπλωμένα τὰ χέρια της τὰ προστατευτικά. Ἂς γονατίσουμε λοιπὸν καὶ πάλι. Κι ἂς ξεχύσουν οἱ ψυχές μας τοῦ Γέρου τὸν πόνο ξανὰ σὲ προσευχή: «Παναγία μου! Βοήθησε καὶ τούτη τὴ φορά τοὺς Ἕλληνες διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν»!

[staboz]

Στην αρχή πεισμώνει ο γαμπρός...
Έπειτα πεισμώνει η νύφη...
Στο τέλος όμως ο γάμος γίνεται!

Κοίτα! Το λένε τα τραγούδια:
ΣΤΕΡΓΙΟΥΣ ΠΙΣΜΑΝΙΨΙ:

ΣΤΕΡΓΙΟΥΣ ΞΙΠΙΣΜΑΝΙΨΙ:

ΣΤΕΡΓΙΟΥΣ ΠΑΝΤΡΕΥΗΤΗ:

[Iaspis]

Δέν ξέρω γιά ποιό νά σάς πρωτοευχαριστήσω κύριε Σταύρο! Πάντως τά Θρακιώτικα δημιουργούν φοβερή ατμόσφαιρα. Τά έχω ακούσει σέ πολλές εορτές. Άντε νά δούμε θά χορέψουμε;

[Iaspis]

Ο Γάμος καί ο Πόλεμος
η ένωση καί ο χωρισμός
η ζωή καί ο θάνατος
η θυσία καί ο ηρωισμός
η πίστη καί η ελπίδα
ο Σταυρός τού μαρτυρίου.


Οι πραγματικές αντιθέσεις ταυτίζονται...Ο αγώνας τού ανθρώπου, η διάκρισή τους. Η ενότητα τής πίστεως, τό τέλος τους...

[Αρτέμης]

καλησπέρααααααααα...αγρίεψε λίγο ο καιρός,άντε να δούμε κάνα χιόνι..

[Iaspis]

καλησπέρααααααααα...αγρίεψε λίγο ο καιρός,άντε να δούμε κάνα χιόνι..

Άντε νά δούμε μία άσπρη μέρα Αρτέμη, κι ας είναι κι από χιόνι.