Σολζενίτσυν - Το σπίτι της Ματριόνα

[staboz]

Ξαναδιάβασα χθες, μετά από πολλά χρόνια \"ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΜΑΤΡΙΟΝΑ\" του μεγάλου Σολζενίτσυν.
Ήταν η σπιτινοικοκυρά του σε ένα χωριό. Σκοτώθηκε από ατμομηχανή σιδηροδρόμου με άλλους δυό, βοηθώντας να ξεκολλήσει ένα καμιόνι με ξυλεία που είχαν πάρει κάποιοι συγγενείς της, καταστρέφοντας ένα τμήμα του σπιτιού της
Αντιγράφω τις τελευταίες παραγράφους:
(Θρηνολογεί προηγουμένως η κουνιάδα της): Όλα της (της κουνιάδας)τα λόγια για τη Ματριόνα είχαν έναν τόνο κατηγόριας: ήταν απεριποίητη, παραμελούσε το σπιτικό της, δεν ήταν οικονόμα, δεν ανάθρεψε γουρούνι, ο Θεός ξέρει γιατί δεν της άρεσε, και βοηθούσε, η χαζή, τους γειτόνους δίχως κανένα όφελος· ωστόσο η ίδια δεν έβρισκε άνθρωπο να τη βοηθήσει για να οργώσει το περιβόλι της.
Ακόμα και για την αγαθοσύνη και αφέλεια της Ματριόνα, η κουνιάδα μιλούσε με καταφρονετική συμπόνια.
Και μόνο τότε - από τα αποδοκιμαστικά αυτά λόγια της κουνιάδας - πρόβαλε στα μάτια μου η εικόνα της Ματριόνα, που δεν την είχα καταλάβει, ακόμα κι όταν ζούσα στο πλάι της.
Η αλήθεια είναι πως σε κάθε σπίτι υπάρχει κι ένα γουρουνάκι! Κι όμως εκείνη δεν είχε... Και δε νοιαζόταν για το σπιτικό της, που θάπρεπε να το λογαριάζει πιο πολύτιμο κι από τη  ζωή της την ίδια.
Δεν κυνηγούσε τα στολίδια. Τα ρούχα που δίνουν κάποια χάρη στους άσκημους και στους κακούς.
Ακατανόητη, παρατημένη ακόμα κι απ᾿ τον άνδρα της, αφού έθαψε έξι παιδιά δίχως να χάσει και τη φυσική της πραότητα, ξένη για τις αδρερφάδες και τις κουνιάδες της, γελοία, δουλεύοντας τζάμπα για τους άλλους - δεν άφησε τίποτα φεύγοντας απ᾿ τον κόσμο. Μια βρώμικη κατσίκα, έναν κουτσό γάτο και φίκους...
Κι όλοι εμείς που ζήσαμε κοντά της, δεν είχαμε καταλάβει πως ήτανε η δίκαια ύπαρξη που αναφέρουν τα ρητά και που δίχως αυτήν δεν μπορεί να κρατηθεί ένα χωριό.
Ούτε πολιτεία.
Ούτε ολόκληρη η γη μας.


Λόγια μοναδικά: \"Κι όλοι εμείς που ζήσαμε κοντά της, δεν είχαμε καταλάβει πως ήτανε η δίκαια ύπαρξη που αναφέρουν τα ρητά και που δίχως αυτήν δεν μπορεί να κρατηθεί ένα χωριό.
Ούτ πολιτεία.
Ούτε ολόκληρη η γη μας\".

[Iaspis]

Πράγματι! Πόσοι άραγε από τούς ανθρώπους (από αυτούς πού έχουν καλή προαίρεση) αγωνίζονται νά γίνουν κάτι τέτοιο; Ή έστω νά αποκτήσουν κάποια χαρακτηριστικά από αυτό τό μεγαλείο πού δέν αμοίβεται συχνά από τόν συνάνθρωπο, παρότι δείχνει τόν δρόμο τής επικοινωνίας μέ τόν Θεό. Ταπεινοφροσύνη!
Ευχαριστούμε γιά τήν παράθεση κ.Σταύρο.