Η αμετανόητη ασθένεια τού «είναι» μας!

[Iaspis]

Ο άνθρωπος αδελφοί, δέν φαίνεται μέσα από τά λόγια του, καί μέσα από τά έργα του. Φαίνεται κάτω από τά λόγια του καί κάτω από τά έργα του. Κι αυτό γιατί ο λόγος μάς υπερβαίνει, μάς περιέχει, μάς κατέχει... Δέν είναι δικός μας, ούτε καί μπορούμε νά τόν χειριστούμε κάπως· βρίσκεται από πάνω μας καί  δέν λειτουργεί παρά μόνο μέ τήν Χάρι τού Θεού, η οποία είναι τό μοναδικό πράγμα πού μάς φέρνει σέ επαφή μέ λόγο καί πράξη. Αλλιώς μένει μόνο η ψυχοφθόρα πλάνη, η επάρατος γνώμη, η ιδιορυθμία, η ιδιώτευση, η άλογη σιωπή, πού είναι τά κυριώτερα συμπτώματα τής ασθένειας τού «είναι» μας. Τής υπερηφανείας.

«Αρχή της υπερηφανείας είναι το τέλος της κενοδοξίας. Μέσον, η εξουδένωσις του πλησίον, η αναιδής φανέρωσις των κόπων μας, ο εσωτερικός αυτοέπαινος, το μίσος των ελέγχων», λέει ο Άγιος Ιωάννης στήν κλίμακα...Σάς θυμίζει τίποτα; Εμένα μού θυμίζει τήν κάθε στιγμή πού καταφέρνω κάτι, καί αμέσως μετά χαλαρώνω απολαμβάνοντας τούς καρπούς τών κόπων μου. Κι άν είμαι τυχερός, καί πέσω πάνω στήν διάκριση ανθρώπου, πού βλέπει πώς «θεωρώ» δίκους μου καρπούς αυτούς πού κρέμονται από τό δένδρο τού Θεού, ίσως τό μάθημα νά αποτρέψη τήν πτώση μου. Γιατί θαρρώ πώς καί ο Αδάμ γι αυτόν τόν λόγο έπεσε: Γιατί σάν πρωτόπλαστος πού ήταν δέν είχε συνάνθρωπο νά τόν διδάξει, πώς οι καρποί τής γνώσεως δέν τού ανήκουν, παρά μόνο όταν  θά τούς χαρίσει ο Θεός . Αυτός ο συνάνθρωπος γιά μάς όμως υπάρχει καί είναι ο Χριστός, πού μάς διδάσκει πώς οι καρποί τών κόπων μας ανήκουν στήν θυσία του, καί δέν είναι γιά απόλαυση, μά μόνο γιά συγκομοιδή, γιά νά μήν πάμε χορτάτοι μ\' άδεια χέρια στό βήμα του....

«ἁρμονίη ἀφανὴς φανερῆς κρείσσων», έλεγε ο Ηράκλειτος, καί θά πρέπει νά εννοούσε πώς όλα απ\' όσα μάς φαίνονται, καί όλα γιά όσα αποφαινόμεθα, ωχριούν εμπρός στήν αρμονία τής θείας χάριτος, πού έρχεται κρυφά, μέ τρόπο ακατανόητο γιά εμάς, καί κάνει τόν κόσμο μας νά μοιάζει μέ πίνακα ζωγραφικής αναρτημένο στό κέντρο τού Παραδείσου, καί τόν άνθρωπο νά δυσκολεύεται νά ξεχωρίσει τά ζωγραφισμένα φρούτα από τά αληθινά, καί τά ζωγραφισμένα νερά από τούς καταράκτες καί τίς πηγές τής χάριτος τού Θεού. Καί μιλώ, ακόμα καί γιά τήν πιό πανέμορφη ζωγραφιά πού έγινε ποτέ. Όμως μπροστά στήν εικόνα τού Θεού καμία ομορφιά δέν παρεμβάλλεται, κι αυτό γιατί η εικόνα τού Θεού είναι τό μοναδικό πράγμα στήν δημιουργία, πού μπορεί νά ομοιάσει στόν ίδιο τόν Δημιουργό. Καί εκεί ευρίσκεται η άρση όλων τών αντιθέσεων τού κόσμου, η ενότητα τής πίστεως.

Γιατί νά επιμένει ο άνθρωπος νά λέει καί νά πράττει, αυτό πού ομιλεί καί γίνεται από μόνο του;
Μού φαίνεται πώς η υπερηφάνεια είναι η μόνη αμετανόητη αμαρτία. Γι αυτό συνέβη (καί συμβαίνει) καί η πτώση. Όχι εξαιτίας τής παρακοής...
Ίσως γιατί η μετάνοια δέν είναι ικανή γιά νά τήν αντιμετωπίσει, χρειάζεται καί κάτι ακόμα. Η θυσία!!!

«Προετοιμάστηκε να προσφέρει τον εαυτό του ως θύμα στη μυστική θυσία που δεν είναι τίποτε άλλο παρά ο ίδιος ο εαυτός του»  (Άγιος Γρηγόριος Νύσσης).

«Κανείς δεν μπορεί να μετέχει στη θυσία, αν πρώτα δεν προσφέρθηκε ο ίδιος ως θύμα»  (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος).

Τήν ευχή τους νά έχουμε, νά φωτίζει τά σκοτάδια μας, καί νά μάς βοηθάει νά φρενάρουμε τήν ξέφρενη πορεία τών παθών, πού προέρχεται από τήν αμετανόητη ασθένεια τού «είναι» μας....