Αγιογραφικό ανάγνωσμα ημέρας

[ρωμηός]

Ματθαίου στ΄14  

ΚΕΙΜΕΝΟ[/u]
    \"Ἐάν γάρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τά παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καί ὑμῖν ὁ πατήρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος .

ΕΡΜΗΝΕΙΑ[/u]
  \"Πρέπει δέ, ὅταν ζητῆτε τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν σας, νά συγχωρῆτε καί σεῖς τούς ἄλλους,   διότι,  ἐάν συγχωρήσετε εἰς τούς ἀνθρώπους τά ἁμαρτήματα, πού ἔκαμαν εἰς σᾶς, καί ὁ Πατήρ σας ὁ οὐράνιος θά συγχωρήσῃ καί εἰς σᾶς τά ἰδικά σας ἀμαρτήματα\" (Ἀπό τήν \"Καινή Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας\" τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα, ἔκδοση \"Ο ΣΩΤΗΡ\").

ΣΧΟΛΙΟ[/u]
   Ὁ φιλάνθρωπος Θεός θέλει νά γίνουμε καί ἐμεῖς φιλάνθρωποι. Ζητεῖ λοιπόν νά συγχωροῦμε ἐκείνους πού μᾶς φταῖνε, μᾶς ἀδικοῦν, μᾶς βλάπτουν, μᾶς λυποῦν. Σ\' ὅλους αὐτούς πρέπει νά  δείξουμε ἐπιείκεια. Πρέπει νά εἴμαστε μακρόθυμοι, ἀνεκτικοί, μεγαλόψυχοι, χωρίς νά κρατοῦμε πάθος καί νά ζητοῦμε ἐκδίκηση, καί χωρίς νά τούς πληρώνουμε μέ τό ἴδιο νόμισμα. Μέ τή στάση δέ αὐτή ἔχουμε πολλά νά κερδήσουμε. Διότι ἔτσι ἴσως φέρουμε σέ συναίσθηση έκεῖνον πού μᾶς φέρθηκε μέ τρόπο κακό. Ἴσως θά τόν κάνουμε νά ντραπεῖ γιά τή διαγωγή του, νά μετανοήσει, νά διορθωθεῖ καί νά μᾶς ὀφείλει εὐγνωμοσύνη. Κι ἄν δέν γίνει αὐτό, ἐμεῖς θά κρατήσουμε τήν εἰρήνη μας καί θά ἔχουμε τήν ἱκανοποίηση, ὅτι δείξαμε παράδειγμα χριστιανικό. Ἐπί πλέον ὅμως θά ἔχουμε ἀνταμοιβή ἀπό τό Θεό ἀνεκτίμητη. Ὁ Θεός τοῦ ἐλέους, πού εἶναι ἕτοιμος νά συγχωρεῖ, θά μᾶς περιβάλει μέ τήν ἀγάπη του καί θά δώσει βραβεῖο αἰώνιο τή συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν μας      ( Ἀπό τό βιβλίο \"Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας\", ἔκδοση  \"Ο ΣΩΤΗΡ\").  


Πηγή: \"ο Σωτήρ\"

[mistral]

Ωραίο και πάντα επίκαιρο.
Ευχαριστούμε ρωμηέ!

[ρωμηός]

Παροιμ. γ΄5

ΚΕΙΜΕΝΟ[/u]
     \"Ἴσθι πεποιθώς ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ ἐπί Θεῷ, ἐπί δέ σῇ σοφίᾳ μή ἐπαίρου\"


ΕΡΜΗΝΕΙΑ[/u]
  \"Στήριζε μέ ὅλην τήν ψυχήν σου τήν πεποίθησιν καί τήν ἐμπιστοσύνην σου εἰς τόν Θεόν. Μή ὑπερηφανεύεσαι δέ διά τάς πολλάς γνώσεις σου καί διά τήν ἰδικήν σου σοφίαν\" (Ἀπό τήν Π.Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας\" τ. 12ος,  ἔκδοση \"Ο ΣΩΤΗΡ\").

ΣΧΟΛΙΟ[/u]
    Τήν πρόοδό του καί τό μέλλον του καί τήν εὐτυχία του ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ νά τά στηρίζει σέ θεμέλια, πού νομίζει αὐτός στερεά καί ἀσφαλῆ. Καί ἄλλοι μέν στηρίζονται στόν πλοῦτο καί τά πολλά ὑλικά ἀγαθά. Ἄλλοι στή σοφία καί τόν ἐπιστημονικό τους καταρτισμό. Ἄλλοι στήν ἱκανότητά τους καί τά φυσικά τους προσόντα. Ἄλλοι σέ ἀνθρώπους προστάτες καί ἄλλοι σέ ἄλλα.  Ὅσο περισσότερο ὅμως στηρίζουμε σ\' αὐτά τήν πεποίθησή μας, τόσο λησμονοῦμε τό πραγματικό θεμέλιο. Τό θεμέλιο πού εἶναι ἄπειρες φορές ἰσχυρότερο ἀπ\' ὅλα, δηλ. τό Θεό. Ὁ Θεός εἶναι τό αἰώνιο καί ἀκλόνητο καί ἀσάλευτο στήριγμα γιά ἐκείνους πού τόν ἀναγνωρίζουν Θεό παντοδύναμο καί Πατέρα πανάγαθο. Γι\' αὐτό καί ὁ θεόπνευστος σοφός, ἀντί νά ὑπερηφανεύεται γιά τή σοφία του, συμβουλεύει μέ πολλή σοφία ὅτι δέν πρέπει νά ἔχουμε πεποίθηση σέ ἀνθρώπους καί σέ ἀνθρώπινα, ἀλλά στό Θεό. Ἐάν σ\' αὐτόν καί τίς ἐντολές του στηρίζουμε τό οἰκοδόμημα τῆς ζωῆς μας, δέν θά βρεθοῦμε ποτέ ζημιωμένοι καί μεταμελημένοι ( Ἀπό τό βιβλίο \"Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας\" ἔκδοση \"Ο ΣΩΤΗΡ\").

Πηγή: \"ο Σωτήρ\"

[ρωμηός]

Διαβάζοντας το σημερινό ανάγνωσμα, θυμήθηκα κάτι που έλεγε ένας συνάδελφος του Στάμποζ, θεολόγος, κάποτε στα Ιωάννινα όταν ήταν, ότι \"Ο άνθρωπος μπορεί κάποτε να πάψει να αμαρτάνει, ουδέποτε όμως θα σταματήσει να δικαιολογείται\"! Έχουμε ανάγει σε επιστήμη το επιδέξιο καμουφλάρισμα της συμπεριφοράς και της ζωής μας, ώστε να συμβαδίζει με τη θεωρία του ζειν κατά Χριστόν. Ζούμε σε μια \"επιδερμική\" εποχή. Με χριστιανικά \"φτιασίδια\". Και με ουσία ελάχιστη. Και αυτό (από τον εαυτό μου μιλώντας) οφείλεται σε 2 λόγους: Πρώτα και κυριώτατα, διότι έχουμε απολέσει το φόβο του Θεού. Ζούμε αμέριμνοι, άπραγοι και ησύχιοι, έχοντας παρερμηνεύσει την αγάπη του Θεού. Γιατί όντως είναι αγάπη ο Χριστός, αλλά η αγάπη αυτή σε τίποτα δεν θα μας ωφελήσει αν δεν τον αγαπήσουμε και μεις! Έχουμε απολέσει λοιπόν το φόβο του Θεού και έχουμε απομακρυνθεί πολύ από αυτό που ονομάζουμε ταπείνωση. Και δεύτερον, διότι έχουμε απορροφηθεί από αυτόν εδώ τον κόσμο. Διότι αν ήμασταν Χριστιανοί, θα κινούσαμε βουνά. Ο Χριστιανός είναι θύελλα, άνεμος δυνατός και όχι κατσούφης, μουντρούχος, ξάπλα σε ένα καναπέ, με όπλο για την επανάστασή του το τηλεκοντρόλ για το ζάπινγκ.

[arhaggelos]

ΕΓΩΙΣΜΟΣ φίλε Παύλο...η ανίατη αυτή ασθένεια που μας τρώει την ψυχή...

[ρωμηός]

Παροιμ. γ΄5

ΚΕΙΜΕΝΟ[/u]
     \"Ἴσθι πεποιθώς ἐν ὅλῃ τῇ καρδίᾳ ἐπί Θεῷ, ἐπί δέ σῇ σοφίᾳ μή ἐπαίρου\"


ΕΡΜΗΝΕΙΑ[/u]
  \"Στήριζε μέ ὅλην τήν ψυχήν σου τήν πεποίθησιν καί τήν ἐμπιστοσύνην σου εἰς τόν Θεόν. Μή ὑπερηφανεύεσαι δέ διά τάς πολλάς γνώσεις σου καί διά τήν ἰδικήν σου σοφίαν\" (Ἀπό τήν Π.Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας\" τ. 12ος,  ἔκδοση \"Ο ΣΩΤΗΡ\").

ΣΧΟΛΙΟ[/u]
    Τήν πρόοδό του καί τό μέλλον του καί τήν εὐτυχία του ὁ ἄνθρωπος ζητεῖ νά τά στηρίζει σέ θεμέλια, πού νομίζει αὐτός στερεά καί ἀσφαλῆ. Καί ἄλλοι μέν στηρίζονται στόν πλοῦτο καί τά πολλά ὑλικά ἀγαθά. Ἄλλοι στή σοφία καί τόν ἐπιστημονικό τους καταρτισμό. Ἄλλοι στήν ἱκανότητά τους καί τά φυσικά τους προσόντα. Ἄλλοι σέ ἀνθρώπους προστάτες καί ἄλλοι σέ ἄλλα.  Ὅσο περισσότερο ὅμως στηρίζουμε σ\' αὐτά τήν πεποίθησή μας, τόσο λησμονοῦμε τό πραγματικό θεμέλιο. Τό θεμέλιο πού εἶναι ἄπειρες φορές ἰσχυρότερο ἀπ\' ὅλα, δηλ. τό Θεό. Ὁ Θεός εἶναι τό αἰώνιο καί ἀκλόνητο καί ἀσάλευτο στήριγμα γιά ἐκείνους πού τόν ἀναγνωρίζουν Θεό παντοδύναμο καί Πατέρα πανάγαθο. Γι\' αὐτό καί ὁ θεόπνευστος σοφός, ἀντί νά ὑπερηφανεύεται γιά τή σοφία του, συμβουλεύει μέ πολλή σοφία ὅτι δέν πρέπει νά ἔχουμε πεποίθηση σέ ἀνθρώπους καί σέ ἀνθρώπινα, ἀλλά στό Θεό. Ἐάν σ\' αὐτόν καί τίς ἐντολές του στηρίζουμε τό οἰκοδόμημα τῆς ζωῆς μας, δέν θά βρεθοῦμε ποτέ ζημιωμένοι καί μεταμελημένοι ( Ἀπό τό βιβλίο \"Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας\" ἔκδοση \"Ο ΣΩΤΗΡ\").

Πηγή: \"ο Σωτήρ\"

[ρωμηός]

\"σώζει γὰρ αὑτὸν ὅστις εὐφρόνως Θεῷ ἀνατίθησι\" (Γρηγ. του Θεολόγου, \"Χριστός Πάσχων\", ΕΠΕ τομ.8ος, σελ. 202)

Σώζεται όποιος αφήνει τον εαυτό του στα χέρια του θεού.  Νά το λαμπρό μυστήριο της σωτηρίας μας. Να το θεμέλιο της ζωής μας. Σε Αυτόν ας ακουμπήσουμε όλοι (όπως ο αγαπημένος μαθητής), για να γίνει η ζωή μας Χριστός. Πορεία προς το \"ζει δε εν εμοί Χριστός\"!

[ρωμηός]

Παροιμ. κα΄ 9

ΚΕΙΜΕΝΟ[/u]
     \"\"Κρεῖσσον οἰκεῖν ἐπί γωνίας ὑπαίθρου ἤ ἐν κεκονιαμένοις μετά ἀδικίας καί ἐν οἴκῳ κοινῷ\".\"


ΕΡΜΗΝΕΙΑ[/u]
  \"Εἶναι προτιμότερον νά κατοικῇς εἰς κάποιαν γωνίαν εἰς τό ὕπαιθρον, παρά νά κατοικῇς εἰς οἰκοδομάς ἀσβεστωμένας, ἀλλά κτισμένας μέ ἀδικίας ἤ καί εἰς πολυκατοικίας, ὅπου κατοικοῦν πολλοί\" (Ἀπό τήν \"Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας\",  τ. 12ος, ἔκδοση \"Ο ΣΩΤΗΡ\").

ΣΧΟΛΙΟ[/u]
    Ὅλοι ζηλεύουν μιά ὄρορφη καί πολυτελῆ κατοικία, πού παρουσιάζει καί σχέδιο κομψό καί εὐρυχωρία μεγάλη καί ὅλες τίς εὐκολίες καί τίς ἀνέσεις. Παρά ταῦτα ὅμως, ὅταν ὁ ἰδιοκτήτης εἶναι ἄνθρωπος τῆς ἀδικίας καί θησαύρισε μέ τήν ἀπάτη καί τήν ἐκμετάλλευση καί τήν ἁρπαγή, καί ἄν στό σπίτι του εἶναι ἐγκατεστημένη ἡ φαυλότηττα καί ἡ ἀνηθικότητα, τότε δέν πρέπει κανείς νά ζηλεύει αὐτό τό σπίτι. Προτιμότερο θά εἶναι νά κατοικεῖ σέ μιά γωνιά, ἀκόμη καί στό ὕπαιθρο, ἀλλά μέ συνείδηση ἥσυχη καί μέ γαλήνη στήν ψυχή, πού βραβεύει τόν ἱδρώτα τοῦ τίμιου ἐργάτη. Στή γωνιά ἤ στό καλύβι αὐτό γίνεται συγκάτοικος ὁ Θεός, ὁ Θεός τῆς ἀγάπης, ὁ προστάτης τῶν μικρῶν, τῶν πτωχῶν καί τῶν ἀδύνατων, γιά νά σκορπίζει τίς εὐλογίες του. Καί εἶναι αὐτός ἱκανός νά χαρίζει εὐτυχία καί χαρά καί στό φτωχότερο καλύβι, πού τό θερμαίνει καί τό φωτίζει ἡ πίστη σ\' Αὐτόν, ἐνῶ ταραχή καί σύγχυση θά βασιλεύει στά πολυτελῆ κτίρια τῆς ἀδικίας ( Ἀπό τό βιβλίο \"Ἀπό τήν πηγήν τῆς ἀληθείας\", ἔκδοση \"Ο ΣΩΤΗΡ\").

Πηγή: \"ο Σωτήρ\"

[Ξένια]

ΚΕΙΜΕΝΟ


  \"Ὧδε ἡ ὑπομονὴ τῶν ἁγίων ἐστίν, οἱ τηροῦντες τὰς ἐντολὰς τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν πίστιν  Ἰησοῦ.\"

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

\"Ἐδῶ κατά τόν καιρόν αὐτόν τοῦ ἀντιχρίστου δεικνύεται ἠ ὑπομονή  καί ἡ ἐγκαρτέρησις καί ἀντοχή ταῶν Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι τηροῦν τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί καρτοῦν τήν πίστιν προς τόν Ἰησοῦν\".  ( Ἀπό τήν «ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ μετά συντόμου ἑρμηνείας» τοῦ Π.Ν.Τρεμπέλα)

ΣΧΟΛΙΟ

\"Μέσα στήν τραγική καί φρικτή κατάστασι πού θά ἐπικρατῇ κατά τήν ἐποχή τῆς φθοροποιοῦ δράσεως τοῦ ᾿Αντιχρίστου θά φανῇ καί θά λάμψῃ ἡ ὑπομονή, ἡ ἐγκαρτέρησις καί ἡ ἀντοχή τῶν ἀνθρώπων πού θά μένουν πιστοί στόν Θεό. Γι' αὐτό καί τό ἱερό Κείμενο τῆς «᾿Αποκαλύψεως» κάμνει ἰδιαίτερο λόγο γιά τήν ὑπομονή αὐτή τῶν ἡρωϊκῶν ἐκείνων πιστῶν. «῟Ωδε ἡ ὑπομονή τῶν ἁγίων ἐστί», γράφει, «οἱ τηροῦντες τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ καί τήν πίστιν ᾿Ιησοῦ» (᾿Αποκ. ιδ´ 12). Κατά τόν καιρόν δηλαδή ἐκεῖνον τῆς ἐξάρσεως τοῦ κακοῦ θά ἐκδηλωθῇ ἡ σταθερότης, «ἡ ἀντοχή καί ἡ καρτερία τῶν πιστῶν» (ΕΒ), οἱ ὁποῖοι θά τηροῦν τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί θά κρατοῦν τήν πίστι στόν ᾿Ιησοῦ Χριστό.
      ῞Οπως σημειώνει παλαιός ἑρμηνευτής τῆς «᾿Αποκαλύψεως», οἱ πιστοί ἐκεῖνοι «τά τοῖς δικαίοις ἀποκείμενα ἀγαθά, καί τά τοῖς ἁμαρτωλοῖς ἡτοιμασμένα δικαιωτήρια ἀναλογιζόμενοι, καί κατά διανοίας ἔχοντες, τηροῦσι καί πράττουσι τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ, καί φυλάττουσι τήν εἰς Χριστόν πίστιν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν διωκτῶν καί τυράννων» (ΑΠ). Θά σκέπτωνται δηλαδή τά ἀγαθά πού ἀναμένουν στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ τούς ἐναρέτους ἀνθρώπους καί ἀντιθέτως τίς δίκαιες τιμωρίες τῶν ἀσεβῶν, καί μέ τήν σκέψι αὐτή θά μένουν πιστοί τηρηταί τοῦ θείου θελήματος.
       Γιά νά καταλάβουμε καί ἐκτιμήσουμε καλύτερα γιατί τονίζεται ἡ ὑπομονή καί ἀντοχή τῶν Χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς τοῦ ᾿Αντιχρίστου, πρέπει νά σκεφθοῦμε τί θά ἐπικρατῇ κατά τούς καιρούς ἐκείνους. Τί διαφθορά, τί κατάπτωσις καί ἐξαχρείωσις! Μιά εἰκόνα σχετική μέ ἐκείνη τήν κατάστασι μᾶς δίνει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος μέ αὐτά πού γράφει στόν μαθητή του Τιμόθεο· «Τοῦτο δέ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροί χαλεποί· ἔσονται γάρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἤ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β´ Τιμ. γ´ 1-5). Γνώριζε δηλαδή καλά τοῦτο, ὅτι κατά τίς τελευταῖες ἡμέρες θά ἔλθουν καιροί δύσκολοι καί ἐπικίνδυνοι. Διότι οἱ ἄνθρωποι θά εἶναι φίλαυτοι καί θά ἀγαπᾷ καθένας μόνο τόν ἑαυτό του· θά εἶναι φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, ἀπειθεῖς στούς γονεῖς τους, ἀχάριστοι, ἀσεβεῖς, μή ἔχοντες ἱερόν καί ὅσιον. Θά στεροῦνται καί αὐτήν ἀκόμη τήν φυσική στοργή, θά εἶναι ἀδιάλλακτοι καί ἀσυμβίβαστοι, θά εἶναι συκοφάνται, ἀχαλίνωτοι στίς ἐπιθυμίες τους, σκληροί καί ἀνήμεροι, ἐχθροί κάθε ἀγαθοῦ. Θά εἶναι προδόται, αὐθάδεις, φουσκωμένοι ἀπό ὑπερηφάνειαν καί ἐγωϊσμόν, ἄνθρωποι πού θά ἀγαποῦν περισσότερο τίς ἡδονές παρά τόν Θεό. Θά ἔχουν δέ τό ἐξωτερικό σχῆμα τῆς εὐσεβείας ὑποκρινόμενοι, θά ἔχουν ἀρνηθῆ ὅμως στήν πρᾶξι τήν δύναμί της.
         Μέ πολύ μελανά καί ἐντυπωσιακά χρώματα περιγράφει τήν κατάστασι πού θά ἐπικρατῇ τότε καί ἕνας σπουδαῖος θεολόγος καί κληρικός τῶν ἀρχῶν τοῦ αἰῶνος μας, ὁ ἀείμνηστος Κωνσταντῖνος Καλλίνικος στό περισπούδαστο σύγγραμμά του Τά θεμέλια τῆς πίστεως (᾿Αθῆναι 1958, σελ. 200)· «Πῶς νά περιγράψω τήν τελευταίαν ταύτην φάσιν; ῾Η ἁμαρτία θά περιβληθῇ τήν ἰσχυροτέραν πανοπλίαν της. Τέχναι, σχολεῖα, σύλλογοι, θρόνοι, στρατοί θά γίνουν ὄργανά της. ῾Η ἐπιστήμη θά βαπτισθῇ ἄθεος. ῾Η ἐφημερίς θά καταστῇ μέσον ἀντιχριστιανικόν. ῾Η γυνή, πάντα χαλινόν ἀποπτύσασα καί ἀπό πάσης αἰδοῦς γυμνωθεῖσα, θά ὑποδαυλίζῃ ὡς κόλασις τάς σαρκικάς ὀρέξεις, καίουσα συγχρόνως καί καιομένη. ῾Ο θρησκευτικός γάμος θά ἀνήκῃ εἰς τήν ἀρχαιολογίαν καί κανείς δέν θά εἶναι εἰς θέσιν νά γνωρίζῃ τίνων τά τέκνα καί τίνων οἱ γονεῖς. Κυριαρχία πατρός καί μητρός δέν θά ἀναγνωρίζεται. Οἱ πάγοι τοῦ ἀτομισμοῦ καί τῆς φιλαυτίας θά καταψύξουν τήν ἀγάπην. ῾Η κακοηθεστέρα κτηνωδία θά βαδίζῃ ἠμφιεσμένη τά κομψότερα καί εὐφυέστερα στολίδια. Οἱ ἅγιοι, καταδιωκόμενοι, θά ζητήσουν καί πάλιν καταφύγιον εἰς τά σπήλαια καί τάς ὀπάς τῆς γῆς. Ψευδοπροφῆται, σεσημασμένοι μέ τό χάραγμα τοῦ θηρίου, θά ἐκτελοῦν πρός ἀποπλάνησιν σημεῖα καί τέρατα. ῾Ο συστηματοποιηθείς ὀγκώδης τοῦ κακοῦ κατά τοῦ ἀγαθοῦ ἀγών θά εὕρῃ τήν ἐνσάρκωσίν του ἐν τῷ ᾿Αντιχρίστῳ».
        Φοβερές πραγματικά οἱ ἡμέρες ἐκεῖνες. Καί ὅπως ὑπέφερε ἄλλοτε ὁ δίκαιος καί ἐνάρετος Λώτ, πού ἦταν ἀναγκασμένος νά ζῇ καί νά ἐργάζεται δίπλα στούς διεφθαρμένους κατοίκους τῶν Σοδόμων, ἔτσι καί πολύ περισσότερο θά ὑποφέρουν οἱ πιστοί Χριστιανοί τότε. Τά πάντα θά τούς προκαλοῦν καί θά τούς παρακινοῦν πρός ἁμαρτίαν. Συγχρόνως θά ἀντιμετωπίζουν τήν σκληρότητα καί τήν κακότητα τῶν ὀργάνων τοῦ Σατανᾶ, πού θά θέλουν νά ἐξαφανίσουν ἀπό προσώπου τῆς γῆς κάθε ἴχνος εὐλαβείας καί ἀρετῆς. Παρά ταῦτα θά μένουν «ἀταλάντευτοι στήν Πίστι... ὅταν οἱ ἄλλοι ἀπό ἀπιστία, φόβο ἤ πονηρό ὑπολογισμό θά γονατίσουν στό θηρίο» (ΧΒ).
        Τό μαρτύριο τῶν Χριστιανῶν ἐκείνων οἱ ὁποῖοι θά μένουν ἀνεπηρέαστοι καί σταθεροί στήν πίστι πρός τόν Χριστό θά εἶναι καθημερινό. Θά εἶναι δέ ἀσυγκρίτως πιό φρικτό ἀπό τά μαρτύρια πού ἐδοκίμασαν οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, διότι θά εἶναι διαρκές καί ἀκατάπαυστο. ᾿Εκεῖνοι ὑπέφεραν καί πέθαναν μιά φορά. Τότε θά πεθαίνουν καθημερινά, ἔχοντας νά παλέψουν μέ ἀνθρωπόμορφα θηρία, τά ὁποῖα θά ἐκτελοῦν τό ἀνόσιο θέλημα τοῦ ᾿Αντιχρίστου. Στό σπίτι, στήν γειτονιά, στήν ἀγορά, στήν ἐργασία θά ταλαιπωροῦνται διαρκῶς γιά τήν πίστι τους στόν Χριστό.
       Γι' αὐτό τονίζεται καί ἐξυμνεῖται ἡ ὑπομονή καί ἡ ἀντοχή τῶν πιστῶν Χριστιανῶν τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Γιατί πρέπει νά εἶσαι γενναῖος πράγματι καί ἀνδρεῖος καί πολύ δυνατός χαρακτήρας, γιά νά μπορῇς νά βαδίζῃς ἀντίθετα στό ρεῦμα. Γιά νά μή ἐπηρεάζεσαι ἀπό τό ὅτι ὅλοι σχεδόν οἱ ἄλλοι κυλίονται στήν ἁμαρτία. Χρειάζεται ἡρωϊσμός γιά νά ἀγωνίζεσαι νά παραμένῃς ἁγνός καί καθαρός, γιά νά εἶσαι τίμιος καί εἰλικρινής, γιά νά δείχνῃς ἀγάπη καί αὐταπάρνησι, γιά νά ζῇς ὅπως θέλει ὁ Θεός, σ' ἕνα κόσμο πού περιφρονεῖ τήν Πίστι, πού γελοιοποιεῖ τήν Θρησκεία καί ποδοπατεῖ τά ῞Οσια καί ῾Ιερά μέ πάθος καί καταστροφική μανία.
Γιά τούς γενναίους ἐκείνους πιστούς Χριστιανούς τῶν χρόνων τοῦ ᾿Αντιχρίστου ἑτοιμάζονται τά λαμπρότερα βραβεῖα καί τά ἐνδοξότερα στεφάνια νίκης. Θά λάμψουν ὡς ἀστέρες πρώτου μεγέθους στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Θά εἶναι οἱ εὐτυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων, παρά τίς ταλαιπωρίες καί δυσκολίες πού θά ὑπομένουν.
       ῎Ας ζηλεύσουμε, ἀδελφέ μου, τήν ἀντοχή, τήν ὑπομονή καί γενναιότητα τῶν πιστῶν ἐκείνων. Καί ἐπειδή καί σήμερα ὑπάρχει μεγάλη ἀντίδρασις κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, κατά τῶν πιστῶν καί εὐσεβῶν ἀπό τούς ἀσεβεῖς καί ἀπό τά σύγχρονα ὄργανα τοῦ Πονηροῦ, ἄς δείχνουμε κι ἐμεῖς ἀνάλογη συμπεριφορά μέ ἐκείνους. ῎Ας μένουμε πιστοί καί ἀκλόνητοι στήν ζωή τῆς εὐσεβείας, γιά νά βρεθοῦμε μέ τήν Χάρι τοῦ Θεοῦ κι ἐμεῖς κάποτε κοντά στούς στεφανωμένους, ἐνδόξους πρωταθλητάς τοῦ καλοῦ ἀγῶνος.\" ( Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Γ.Ψαλτάκη «Μηνύματα ἀπό τό βιβλίον τῆς Ἀποκαλύψεως).

[petros]

Επίκαιρο, διδακτικό και ελεγκτικό.....
Ευχαριστούμε πάρα πολύ Ξένια!!!
Μακάρι να λειτουργήσει ως αφύπνιση!

[Ξένια]

ΚΕΙΜΕΝΟ

«Φωνῇ μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα, καὶ ἐπήκουσέ μου ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

«Πολλάς εἰς τό παρελθόν φοράς μέ φωνήν ἰσχυράν ἐφώναξα πρός τόν Κύριον ζητῶν τήν βοήθειάν καί ἤκουσεν ἀπό τό ὄρος Σιών, ὅπου φυλάσσεται ἡ κιβωτός τῆς Διαθήκης του ἔγινε δι' αὐτό ἅγιον κατοικητήριόν του» (Ἀπό τήν «Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας», τ.10ος, Ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»)

ΣΧΟΛΙΟ

    «Λίγοι ἄνθρωποι πέρασαν τὶς θλίψεις καὶ δοκιμασίες καὶ ταλαιπωρίες, ποὺ ἔζησε ὁ Προφήτης καὶ βασιλεὺς Δαβίδ. Λίγο ἔλειψε μάλιστα νὰ φονευθῆ ἄπο τὸ ἴδιο τὸ παιδί του, ποὺ ἐπανεστάτησε ἐναντίον του καὶ θέλησε νὰ τοῦ πάρη τὴν βασιλικὴν   ἐξουσίαν.
    Μέσα ὅμως στὶς πολλὲς καὶ μεγάλες συμφορές του δὲν ἔχασε ποτὲ τὴν εἰρήνη τῆς καρδιᾶς του. Ἔμενε ἤρεμος καὶ ἀτάραχος, ἔστω κι ἂν τὸν περικύκλωναν μυριάδες ἐχθρῶν.
Ἀπὸ ποῦ ἆραγε ἀντλοῦσε τὴν ψυχικὴ αὐτὴ δύναμι καὶ ἀντοχή; Ποιὸ ἦταν τὸ ἀκριβὸ μυστικὸ τῆς γαλήνης καὶ τῆς ἀφοβίας του;
    Μᾶς τὸ φανερώνει ὁ ἴδιος μὲ ξεχωριστὴ ἁπλότητα καὶ φυσικότητα: «φωνή μου πρὸς Κύριον ἔκεκραξα, μᾶς λέει, καὶ ἐπήκουσέ μοῦ ἐξ ὄρους ἁγίου αὐτοῦ» (Ψαλμ. γ\' 5). Φώναξα, ἱκέτευσα μὲ δύναμι καὶ παρεκάλεσα θερμὰ τὸν Κύριο γιὰ τὰ ζητήματά μου καὶ μὲ ἄκουσε ἀπό τὸ ὄρος Σιών, ὅπου βρίσκεται ὁ ἱερὸς καὶ ἅγιος τόπος τῆς λατρείας Του.
    Τὰ λόγια του αὐτὰ εἶναι τὸ καταστάλαγμα τῆς πείρας του. Ὅσες φορὲς ἔκραζε μὲ πίστι πρὸς τὸν Κύριο, ἔβλεπε τὸ παντοδύναμο χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν προστατεύη καὶ νὰ τὸν λυτρώνη ἀπὸ κινδύνους καὶ ἀπό τὰ φονικὰ χέρια τῶν ἔχθρων του.
    Ἡ πεῖρα του αὐτὴ ἐστερέωνε ἀκόμη περισσότερο μέσα του τὴν πεποίθησι δτὶ ὁ Θεὸς ἀκούει πάντα τὶς προσευχὲς τῶν μετανοημένων δούλων Του. Ὅτι Ἐκεῖνος ποὺ «ἐφύτευσε τὸ οὖς» στὸν ἄνθρωπο. Ἐκεῖνος πού μᾶς χάρισε τὰ αὐτιά, τὰ λεπτότατα καὶ ἐξαίρετα αὐτὰ ὄργανα, ξέρει ἀσφαλῶς καὶ μπορεῖ νὰ ἀκούη καὶ ὁ ἴδιος (Ψαλμ. 93, 9).
    Κάμνει πάντως ἐντύπωσι ὅτι δὲν λέει ὁ φωτισμένος ἐκεῖνος ἄνθρωπος «φωνή μου τὸν Κύριον ἱκέτευσα», ἀλλὰ «φωνή μου πρὸς Κύριον ἐκέκραξα». Αὐτὰ σημαίνει ὅτι ἐφώναζε μὲ ὅλη τὴ δύναμι τῆς ψυχῆς του, ὅταν προσευχόταν. Ἔκραζε ἀπὸ τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του κι ἡ δυνατὴ φωνὴ τοῦ ἔσχιζε τοὺς οὐρανοὺς κι ἔφθανε μέχρι τὸν θρόνο τοῦ Θεοῦ.
    Δὲν ἀποκλείεται βέβαια νὰ μὴ ἦταν πάντα καὶ ἐξωτερικὴ αὐτὴ ἡ κραυγή του. Μπορεῖ δηλαδὴ νὰ μὴ ἄκουαν οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι αὐτά, ποὺ ἔλεγε στὴν προσευχή του. Κάτι παρόμοιο δὲν ἔγινε κάποτε καὶ μὲ τὸν Μωυσῆ, παρ\' ὅλο πού ἡ προσευχὴ του ἀνέβαινε σὰν βοὴ στὸν οὐρανό; (Ἔξοδ. ιδ\' 15).
    Αὐτὸ πού μᾶς λέγει ἐδῶ ὁ μακάριος Δαβίδ, εἶναι ὅτι ἡ προσευχή, ποὺ γίνεται μὲ ἔντασι καὶ δύναμι καρδιᾶς, εἰσακούεται πάντοτε. Τὸ εἶπε ἄλλως τε ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «κεκράξεται πρὸς με καὶ ἐπακούσομαι αὐτοῦ» (Ψαλμ. 90, 15). Θὰ φωνάξη δηλαδὴ ὁ πιστὸς καὶ θὰ τὸν ἀκούσω. Τὸ ἴδιο μήπως δὲν σημαίνει καὶ τὸ «κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται», πού μᾶς εἶπε καὶ ὁ Θεάνθρωπος Κύριος; (Ματθ. ζ\' 7). Χτυπᾶτε, μας συμβούλευσε, δυνατὰ καὶ ἐπίμονα καὶ θὰ σᾶς ἀκούσουν. Θὰ ἀνοίξη ἐμπρός σας ἡ θύρα τοῦ ἐλέους καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας τοῦ Θεοῦ. Ἐξ ἄλλου καὶ ὁ ἴδιος ἐκεῖ στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ προσευχήθηκε πρὸς τὸν Πατέρα Του «μετὰ κραυγῆς ἰσχυρᾶς», ὅπωςμας ἀναφέρει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος (Ἑβρ. ε\' 7).
    « Ἡθεία ἀκοή» βέβαια, ὅπως γράφει ὁ Μέγας Βασίλειος, «οὐ φωνῆς δεῖται πρὸς αἴσθησιν». Δὲν χρειάζεται δηλαδὴ Ἐκεῖνος φωνές, γιὰ νὰ καταλάβη τί μᾶς ἀπασχολεῖ. Ξέρει καὶ μπορεῖ ἀπό ἕνα σκίρτημα τῆς καρδιᾶς μας νὰ γνωρίση «τὰ ἐπιζητούμενα». Ὅλα ὅσα θέλουμε καὶ Τοῦ ζητᾶμε (Ὁμιλ. εἰς ριδ\' Ψαλμ., πάρ. 2). Ἐμεῖς εἴμαστε ἐκεῖνοι, ποὺ νοιώθουμε τὴν ἀνάγκη μέσα στὶς δυσκολίες μας, τὶς ὑλικὲς καὶ πνευματικές, καὶ μέσα στοὺς πολλοὺς καὶ πάσης φύσεως πειρασμούς μας νὰ βάλουμε τὶς φωνές. Νὰ καλέσουμε σὲ βοήθεια τὸν οὐρανὸ καὶ νὰ ζητήσουμε τὴν ἐπέμβασι του Κυρίου, ποὺ μπορεῖ νὰ μᾶς λυτρώση ἀπό κάθε συμφορά. Ἐμεῖς θέλουμε νὰ Τοῦ ποῦμε ἀκόμη καὶ φωναχτὰ τὸν πόνο μας καὶ νὰ Τοῦ φανερώσουμε τὰ βάσανά μας, γιὰ νὰ ἐξασφαλίσουμε ὁπωσδήποτε τὴν συμπαράστασι καὶ τὴν βοήθειά του.
Πολλὰ παραδείγματα μέσα ἀπό τὴν Ἁγία μας Γραφή, ἀλλά καὶ ἀπό τὴν καθημερινὴ ζωή, βεβαιώνουν ὅτι ἡ προσευχή, ποὺ εἰσακούεται ἀπό τὸν Κύριο, εἶναι ἐκείνη ποὺ ἀναπέμπεται μὲ δύναμι, μὲ θέρμη καὶ ἔντασι ψυχῆς. Ἡ προσευχὴ ποὺ ξεκινᾶ ἀπό μιὰ καρδιὰ μετανοημένη καὶ πιστὴ καὶ γεμάτη πύρινη ἀγάπη γιὰ τὸν Κύριο καὶ Θεό μας. Ἡ προσευχὴ ποὺ μοιάζει μὲ τὴν προσευχὴ τῶν Τριῶν Παίδων μέσα στὸ καμίνι τῆς φωτιᾶς, ἡ τοῦ προφήτου Δανιὴλ μέσα στὸν λάκκο τῶν λεόντων. Ἢ προσευχὴ ποὺ ὑπενθυμίζει τὴν προσευχὴ τῆς Χαναναίας μητέρας, ποὺ ἔκραζε πίσω ἀπό τούς μαθητάς καὶ τὸν Κύριο (Ματθ. ιε\' 22-23).
    Ἄν τέτοια εἶναι κάθε φορὰ ἡ προσευχή σου καὶ ἡ προσευχή μου, ἀδελφέ μου, δὲν πρόκειται νὰ χάσουμε, ποτέ. Ὁ οὐράνιος κόσμος μαζὶ μὲ τὸν Κύριο τῶν ἀγγελικῶν Δυνάμεων θὰ σπεύδουν πάντα πρὸς βοήθειάν μας δίνοντας τὸ «παρών» στὶς κραυγὲς τῆς καρδιᾶς μας» (Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», τόμος 1983, σελ. 70)

[Ξένια]

Δευτέρα 22  Φεβρουαρίου 2010

ΚΕΙΜΕΝΟ

«Εἰ ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσί μοι κακά, ἀποπέσοιμι ἄρα ἀπὸ τῶν ἐχθρῶν μου κενός»

ΕΡΜΗΝΕΙΑ

«Ἐάν ἀνταπέδωκα κακόν εἰς ἐκείνους πού ἀνταποδίδουν κακά ἀντί τῶν πρός αὐτούς εὐεργεσιῶν μου, αἴ τότε εἴθε νά πέσω ἔξω καί νά νικηθῶ ἀπό τούς ἐχθρούς μου, ἔρημος καί γυμνωμένος ἀπό πᾶσαν βοήθειαν καί ἐλπίδα» ( Ἀπό τήν «Παλαιά Διαθήκη μετά συντόμου ἑρμηνείας», τόμος 10ος, ἔκδοση «Ο ΣΩΤΗΡ»).

ΣΧΟΛΙΟ

    «Γιὸς τοῦ Δαβὶδ καὶ ἄνθρωποι ποὺ εἴχαν εὐεργετηθῆ πολὺ ἀπό αὐτὸν ἦσαν αὐτοί, ποὺ ἐπανεστάτησαν κάποτε ἐναντίον του. Δὲν τοὺς εἶχε βλάψει σὲ τίποτε. Δὲν εἶχε ζητήσει οὐδέποτε τὸ κακό τους. Ἡ κακία τους καὶ μόνον ἦταν ἐκείνη, ποὺ τοὺς ἔκανε θανάσιμους ἐχθρούς του.
    Ἦταν βέβαιος γιὰ τὴν ἀθωότητα του ὁ ἴδιος. Εἶχε συνείδησι τῆς ἀκακίας του ὡς πρὸς τὴν συμπεριφορὰν του ἀπέναντι ὅλων αὐτῶν, ποὺ ἤθελαν τὸν θάνατόν του. Γι\' αὐτὸ καὶ μὲ πολλὴ παρρησία ἀπευθύνεται πρὸς τὸν Κύριο, στὸν Ὁποῖο καὶ μόνον εἶχε στηρίξει τὴν ἐλπίδα του, καὶ λέει: «Εἰ ἀνταπέδωκα τοῖς ἀνταποδιδοῦσι μοι κακά, ἀποπέσοιμι ἄρα ἀπό τῶν ἐχθρῶν μου κενός» (Ψαλμ. ζ\' 5). Ἐάν ἔχω κάνει κάτι κακὸ σ\' ὅσους μὲ πληρώνουν μὲ κακὰ γιὰ τὶς εὐεργεσίες μου πρὸς αὐτούς, ἄς πάθω ὁτιδήποτε ἀπό τούς ἐχθρούς μου. Δέχομαι νὰ μείνω ἔρημος καὶ ἀπογυμνωμένος ἀπό κάθε βοήθεια καὶ ἐλπίδα.
    Ἐὰν δὲν εἶχε συνείδησι τῆς ἀθωότητας του ὁ Δαβίδ, σημειώνει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, δὲν θὰ ἔδενε τὸν ἑαυτό του μὲ τέτοιες κατάρες. Εἶχε ὅμως «ἄριστον συνειδός», ἐπειδὴ οὐδέποτε «ἀπέδωκε τοῖς ἀνταποδοῦσιν αὐτῶ κακά, οὐδὲ ἐμνησικάκησε» (Ὁμιλ. εἰς Ζ\' Ψαλμ.). Προβάλλει λοιπόν, ὅπως γράφει καὶ ὁ Μέγας Ἀθανάσιος, «τὸ ἀμνησίκακον» καὶ ζητεῖ «δι\' αὐτοῦ» τὴν προστασίαν τοῦ Θεοῦ (Ἐξηγησ. εἰς Ζ\' Ψαλμ.).
    Ἂν μεταφερθοῦμε νοερὰ στὴν ἐποχὴ ποὺ ἔζησε ὁ Δαβίδ, θὰ θαυμάσωμε ἀκόμη περισσότερο τὴν συμπεριφοράν του ἀπέναντι τῶν ἐχθρῶν του. Τί ἴσχυε ἀλήθεια τότε γιὰ τὶς περιπτώσεις πού κάποιος ἔβλαπτε τὸν συνάνθρωπό του; Ὁ νόμος τῆς ταυτοπαθείας. Ἀνταπέδιδαν «ὀφθαλμόν ἀντί ὀφθαλμοῦ καὶ ὀδόντα ἀντὶ ὀδόντος» (Ἐξοδ. κα\' 24). Ἠμποροὺσαν δηλαδὴ νὰ ἀνταποδώσουν τὰ ἴσα. Καὶ τὸ ἐπέτρεπε αὐτὸ ὁ Νόμος τοῦ Θεοῦ, ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἦταν ἀκαλλιέργητοι, γιὰ νὰ περιορισθῆ κάπως τὸ κακό.
    Ὁ Δαβὶδ ὅμως ξεπέρασε τὴν ἐποχήν του. Ἔδειχνε διαγωγὴν ὄχι τῆς Παλαιᾶς, ἀλλά τῆς Καινῆς Διαθήκης. Χαλιναγωγοῦσε τὸν θυμό του, συγκρατοῦσε τὸ χέρι του καὶ δὲν ἐπέτρεπε ποτὲ στὸν ἑαυτό του νὰ ἐκδικηθῆ κανένα. Καὶ ἐνῶ  ἔρχονταν περιστάσεις, ποὺ ἠμποροῦσε νὰ ἐκδικηθῆ χωρὶς δυσκολία, τὸ ἀπέφευγε συστηματικά. Ἐπανειλημμένως εἶχε πέσει στὰ χέρια του ὁ Σαούλ, ποὺ ἤθελε νὰ τὸν σκοτώση, μολονότι ὁ ἴδιος τὸν εἶχε εὐεργετήσει πολὺ καὶ ὅμως δὲν τοῦ προξένησε κανένα κακό.
    Τὸ παράδειγμά του ἐλέγχει ὅλους ἐκείνους πού, ἐνῶ ζοῦν μετὰ Χριστόν, παρουσιάζονται στὸ θέμα τῆς ἐκδικητικότητος πολὺ κατώτεροι ἀπό ἀνθρώπους τῆς προχριστιανικῆς ἐποχῆς. Ὅλους αὐτοὺς ποὺ μνησικακοῦν καὶ θέλουν νὰ βάλουν στὴν θέσι τους, ὅπως ἰσχυρίζονται, ὅσους τοὺς ἔβλαψαν μὲ τὸν ἄλφα ἢ βήτα τρόπο.
   Ὅσοι ὅμως θέλομε νὰ εἴμαστε Χριστιανοὶ ὄχι μόνο στὴν ταυτότητα, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα, ἔχομε χρέος νὰ μὴν εἴμαστε ἐκδικητικοί. Ὁ τέλειος Νόμος τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἰσχύει τώρα, δὲν ἐπιτρέπει τὴν μνησικακία καὶ ἐκδικητικότητα. Ἡ ἐντολὴ πού μᾶς ἄφησε ὁ Θεάνθρωπος, ἀπαγορεύει ἐντελῶς νὰ ἀποδίδης κακὸ στὸ κακὸ πού σοῦ κάνουν.
    Ἡ μόνη ἐκδίκησι, τὴν ὁποία ἐπιτρέπει καὶ ἐπιβάλλει ὁ Νόμος τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ εὐγενικὴ ἐκδίκησι τῆς ἀγάπης. «Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν, εὐλογεῖτε τοὺς καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς» (Ματθ. ε\' 44). Αὐτό μᾶς ἐδίδαξε ὁ Κύριος. Σὲ μισεῖ δηλαδὴ κάποιος καὶ θέλει τὸ κακό σου; Σὺ νὰ τὸν ἀγαπᾶς καὶ νὰ τὸν εὐεργετῆς. Σὲ ὑβρίζει, σὲ εἰρωνεύεται καὶ σὲ κακολογεῖ; Σὺ νὰ λέγης καλὰ λόγια γι\' αὐτόν. Σὲ καταδιώκει, σὲ ἀδικεῖ καὶ γίνεται αἰτία νὰ ὑποφέρης; Σὺ νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὴν σωτηρία του.
    Αὐτὴ τὴν ἁγία ἐκδίκησι τῆς ἀγάπης τὴν ἔδειξε πρῶτος Ἐκεῖνος, ποὺ τὴν ἐδίδαξε. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς ποὺ καρφωμένος στὸν Σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ ζήτησε τὴν συγχώρησι τῶν σταυρωτῶν του ἀπό τὸν Πατέρα Του.
    Στὰ ἴχνη του ἐβάδισαν ὁ πρωτομάρτυς Στέφανος, ποὺ παρεκάλεσε τὸν Θεὸ νὰ μὴ λογαριάση τὴν ἁμαρτία αὐτῶν ποὺ τὸν λιθοβολοῦσαν, ἀλλά καὶ ἄλλοι ἅγιοί τῆς Ἐκκλησίας μας, ποὺ ἔδειξαν ἀνεξικακία καὶ ἀγάπη πρὸς τοὺς ἐχθροὺς των.
    Αὐτὴ εἶναι ἡ συμπεριφορά, ποὺ ἁρμόζει σὲ ἀνθρώπους ἀληθινὰ ἀναγεννημένους, ποὺ ἐμπνέονται ἀπό τὸν οὐρανό. Γιατί ἄν, ὅπως εἶπε κάποιος, τὸ νὰ ἀποδίδης καλὸ στὸ καλὸ εἶναι ἀνθρώπινο καὶ κακὸ στὸ καλὸ σατανικό, τὸ νὰ ἀποδίδης ὅμως καλὸ στὸ κακὸ εἶναι οὐράνιο καὶ θεϊκό.
   Ἡ ἐκδίκησι αὐτὴ τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη νίκη. Νίκη σπουδαία γιὰ τὴν ὁποία κάνει λόγο καὶ ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν γράφη ὅτι δὲν πρέπει νὰ μᾶς νικᾶ τὸ κακό, ἀλλά νὰ τὸ νικοῦμε μὲ τὸ ἀγαθὸ (Ρώμ. ιβ\' 21).
    Αὐτὴ τὴν ἐκδίκησι καὶ μόνο ἄς μᾶς βοηθῆ ὁ Κύριος τῆς ἀγάπης, ἀδελφέ μου, νὰ ἐπιτρέπωμε στὸν ἑαυτό μας. Ποτὲ ἐκδίκησι μίσους, ἀλλά πάντα ἐκδίκησι ἀγάπης» ( Ἀπό τό περιοδικό «Ο ΣΩΤΗΡ», τόμος 1983, σελ. 166)
 
ΠΗΓΗ: http://www.osotir.org/