Η αρρώστεια του σώματος βάσανος αρετής!

[ρωμηός]

Πως να φιλοσοφήσουμε τα κτυπήματα της σαρκός; Πως να υποδεχτούμε τη βάσανο του σώματος? Πως δεν θα μας καταβάλει η αρρώστεια που χτυπά τον οργανισμό μας; Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, απευθυνόμενος στον Φιλάγριο λέγει: \"...γενναίως ἐμφιλοσοφεῖς τοῖς πάθεσιν τοῦ σώματος, ὥσπερ βάσανον ἀρετῆς, ἀλλ\' οὐχ ὕλης ἀνωμαλίαν τό πράγμα δεξάμενος, ἵνα ᾖ σοι τό κακοπαθεῖν τῆς τῶν ἄλλων ὑγιείας μακαριώτερον.\" (Γρηγορίου του Θεολόγου, Επιστολή 92 Φιλαγρίω, ΕΠΕ τόμος 7ος, σελ. 166)

Μετάφραση:

\"Φιλοσοσοφείς με γενναιότητα τα πάθη του σώματος, αντιμετωπίζοντας το πράγμα ως δοκιμασία αρετής και όχι ως ανωμαλία της σάρκας, για να είναι για σένα η κακοπάθεια μακαριότερη από την υγεία των άλλων.\"

[quality]

Πολύ ωραίο στη θεωρία αλλά στην πράξη είναι αλλιώς δυστυχώς.

[Iaspis]

Τό καθαρό σώμα είναι ό ναός τής Αγάπης, εκεί πού κατοικεί καί λειτουργεί τό Άγιο Πνεύμα τού Θεού.
Όπως κι άν μοιάζει (μικρό ασοβάντιστο ξωκλήσι, παλιά εκκλησιά ή μεγαλοπρεπής μητρόπολις) παραμένει ό ναός της Αγάπης.
Νά δούμε καί τόν ναό τού Σολομώντα, τό παζάρι τών Ιουδαίων; Αυτός  δέν νοείται σάν ναός τής Αγάπης. Τό Πνεύμα τού Θεού δέν κατοικεί μέσα τού. Γιατί εκεί μέσα γίνεται τό παζάρι τής αμαρτίας.
Οι αρετές δέν ανήκουν στόν άνθρωπο, κτίζονται μέσα του καί λειτουργούν, όπως λειτουργεί τό Πνεύμα τού Θεού σέ κάθε ναό όπου οί πιστοί προσέρχονται χάριν Θείου Έρωτος.
Τά πάθη δέν προέρχονται από το σώμα, τόν ναό τού Σολομώντα, στό σώμα ενεργούν καί τό γκρεμίζουν στήν άβυσο τής ανυπαρξίας.
Ο ναός είναι τό σώμα τού ανθρώπου. Η Θεία  Λειτουργία είναι η ψυχή του,  πού όταν δέν τελείται, ό άνθρωπος χάνεται, καί η Αγάπη τό Πνεύμα τού Θεού μέ όλες τίς αρετές του, έρχεται εκεί όπου υπάρχει ελεύθερη κατάνυξη καί Θείος Έρωτας, καί φεύγει από εκεί πού γίνεται τό σκλαβοπάζαρο τών παθών καί  τής αμαρτίας.

Τί γεννάει τήν αμαρτία, καί από πού μπαίνουν στό σώμα μας τά πάθη; Από τόν λογισμό, πού είναι η μοναδική εκούσια «πνευματική» λειτουργία τού ανθρώπου, η αρχή τού αυτεξούσιου, ο νομοθέτης τής συνείδησης, ο δέκτης τών δεδομένων τών αισθήσεων. Αυτός πού έρχεται σέ επαφή μέ όλα. Καί μέ τήν Ύπαρξη, καί μέ τήν πλάνη, καί μέ τήν ανυπαρξία !

Αββά Μάρκου :
Όλων τών ανθρωπίνων ενεργειών γενεσιουργός αιτία είναι ό λογισμός μας. Θά ημπορούσα ακόμη νά ειπώ, ότι καί αυτά πού λέγομεν καί αυτά πού πράττομεν, εφ όσον δέν προηγούνται τών σκέψεων, αλλά ακολουθούν αυτάς, κατ`ανάγκην πρέπει νά τά αποδώσωμεν είς λογισμούς. Πάσα δραστηριότης λοιπόν οφείλεται κατ`ανάγκην  είς τούς λογισμούς. Εφ`όσον λοιπόν προηγείται ό λογισμός πάσης δραστηριότητός μας, επόμενον είναι αί υπ`αυτού, τού λογισμού, διαμορφούμεναι πράξεις νά προσδιορίζουν τόν χαρακτήρα τής μεταξύ τών ανθρώπων επικοινωνίας.

Αφού ο λογισμός είναι εκούσια νοητική λειτουργία δέν μπορεί παρά νά σχετίζεται άμεσα μέ τήν (καλή) προαίρεση, πού μπορεί νά τόν  μετατρέψει σέ φύλακα-άγγελο τού ναού. Η καλή προαίρεση είναι συνειδητή επιλογή προσκόλησης τού λογισμού στά πνευματικά, δηλαδή στό λόγο τού Θεού, καί η όσο τό δυνατό μεγαλύτερη αποστασιοποίηση από τά ερίσματα τού αισθητού κόσμου, πρακτικά από τά δεδομένα τών αισθήσεων (καί σίγουρα καί τών παραισθήσεων).

Ισαάκ τού Σύρου :
Νά ενθυμήσαι λοιπόν τόν Θεόν πάντοτε, καί δέν θά φοβηθής ποτέ τούς πειρασμούς. Η φύσις σου, άνθρωπε μετά τήν πτώσιν τών πρωτοπλάστων έγινε επιρρεπής είς τά διάφορα φυσικά καί ηθικά πάθη. Οί πειρασμοί τού παρόντος κόσμου είναι πολλοί καί δέν ευρίσκονται μακρυά από σέ τά διάφορα κακά, αλλά πηγάζουν από μέσα σου, από κάτω από τούς πόδας σου. Σύ, όμως, πρόσεξε, μή μετακινηθής από τόν τόπον είς τόν οποίον έχεις σταθή καί όταν ό Θεός θά ρίψη επί σέ μέτ`ευμενείας τό βλέμμα του καί θά σέ επισκεφθή, θά σέ ελευθερώση από τάς δυσκολίας καί θά ελαφρώση τό φορτίον τών πειρασμών σου.

Η ενδοτικότητα στόν  πειρασμό είναι τό αρχικό αίτιο τών σωματικών πόνων. Μετά από αυτή  άρχισε η δραματική κοσμική πορεία τού ανθρώπου, γεμάτη σωματικό πόνο, σάν αποτέλεσμα τής πτώσης, είτε γεμάτη σωματικό κόπο σάν αποτέλεσμα τού αγώνα γιά τήν επιστροφή στούς κόλπους τού Θεού.

Αγίου Μαξίμου :
Εκείνοι οι οποίοι, κατά παραχώρησιν Θεού, μάς πειράζουν, ή θερμαίνουν είς τήν Ψυχήν μας ευτελείς επιθυμίας, ή διεγείρουν τόν θυμόν καί τήν οργήν μας, ή παρεμποδίζουν τήν λειτουργίαν τού λογικού μας, ωσαύτως οί κατά παραχώρησιν Θεού πειράζοντες ημάς προκαλούν είς ημάς σωματικούς πόνους, ή μας κλέπτουν τά απαραίτητα διά την συντήρησιν καί περίθαλψιν τού σώματος. Επίσης καί οί δαίμονες δι` ημών τών ίδίων, ή δι` άλλων, μάς πειράζουν, ή καί κατ`ευθείαν οί ίδιοι οί δαίμονες. Αλλά καί εκείνους, πού δέν φοβούνται τόν Θεόν, κινούν εναντίον ημών οί δαίμονες. Οί ίδιοι οί δαίμονες μάς πολεμούν, όταν απομακρυνθώμεν από τούς ανθρώπους, διά νά ασκητεύσωμε μόνοι είς τήν έρημον, όπως ακριβώς επείραξαν καί τόν Κύριον  είς τήν έρημον. Διά μέσου τών ανθρώπων μάς πειράζουν οί δαίμονες, όταν συναναστρεφώμεθα μέ τούς ανθρώπους, όπως πάλιν επείραζαν τόν Κύριον διά τών Φαρισαίων.

Είναι φανερό (ακόμα καί πρίν τήν πτώση) ότι η οικονομία τού Θεού επιτρέπει «κατά παραχώρησιν» κάποιους πειρασμούς. Μάλλον αυτούς πού δοκιμάζουν τήν πίστη μας καί επιφέρουν τούς άνθρώπινους κόπους, πού χαρακτηρίζουν τούς αγώνες τής πίστεως.

Αγίου Βαρσανουφίου :
Αδελφέ μου, υπάρχουν πειρασμοί διά τούς οποίους ευθυνόμεθα ημείς, καί άλλοι πειρασμοί, οί οποίοι μάς συμβαίνουν κατά παραχώρησιν Θεού. Οί πειρασμοί, διά τούς οποίους ευθυνόμεθα, βλάπτουν τήν ψυχήν μας. Αυτό υπονοεί ό Απόστολος Ιάκωβος όταν λέγη : «Μηδείς πειραζόμενος λεγέτω, ότι από Θεού πειράζομαι, ό γάρ Θεός απείραστος εστί κακών» (Ιακ. α`, 13). Καί έν συνεχεία λέγει ό Απόστολος Ιάκωβος : «Έκαστος δέ πειράζεται υπό τής ίδίας επιθυμίας εξελκόμενος καί δελεαζόμενος. Είτα η επιθυμία συλλαβούσα τίκτει αμαρτίαν, η δέ αμαρτία αποτελεσθείσα αποκύει θάνατον»(Ιακ.  α`, 14-15). Οί πειρασμοί, πού μάς συμβαίνουν κατά παραχώρησιν Θεού, έχουν σκοπόν τήν ωφέλειαν τής ψυχής μας, διότι γίνονται διά νά δοκιμασθή η πίστης τού ανθρώπου.Η δοκιμασία αυτή γεννά είς τήν ψυχήν τού ανθρώπου τήν κατά Θεόν ελπίδα. Η δέ κατά Θεόν ελπίς δέν αφήνει τόν άνθρωπο νά καταντροπιασθή από τούς πειρασμούς, όπως αναφέρει καί είς τήν Καινήν Διαθήκην ό θείος Απόστολος Παύλος. Εκείνος δέ πού, διά τής κατά Θεόν ελπίδος, δέν κατησχύνθη από τούς πειρασμούς, έχει σωθή μέ τήν δύναμιν τού Κυρίου.

Φαίνεται καθαρά η διαφορά τού σωματικού κόπου (πού πρέπει νά επιθυμούμε) , μέ τόν σωματικό πόνο (πού πρέπει νά αποφεύγουμε).
Νά πώς παρουσιάζεται (σύμφωνα μέ τόν Άγιο  Βαρσανούφιο) μέσα από τήν Αγία γραφή : Κόπου επιθυμία: «Δοκίμασόν με, Κύριε, καί πείρασόν με»(Ψαλμ. κε`, 2) καί «Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις» (Ιακ. α`, 2)
Πόνου αποφυγή: «Μή εισενέγκης ημάς είς πειρασμόν» (Ματθ. ς`, 13) καί «Γρηγορείτε καί προσεύχεσθε, ίνα μή εισέλθητε είς πειρασμόν» (Ματθ. κς`, 41)

Αυτή η τελευταία φράση δείχνει καί τόν τόν δρόμο πού πρέπει νά πάρει ό λογισμός τού ανθρώπου, πού μέσω τής αγαθής προαιρέσεως επιθυμεί νά θεραπεύσει τίς πληγές τής σάρκας, είτε νά αποκρούει τίς επιθέσεις τής πλάνης καί τής ανυπαρξίας. Προσευχή λοιπόν !

Αββά Μάρκου :
Εκείνος πού θέλει νά νικήσει τούς πειρασμούς χωρίς προσευχήν καί υπομονήν, τίποτε δέν κατορθώνει. Αντί νά τούς απομακρύνει, περισσότερον περιπλέκεται είς αυτούς.
...

Αυτός, πού επιθυμεί νά αποτρέψη επίθεσιν παντός κακού, έχει υποχρέωσιν νά προσεύχεται εντατικώς πρός τόν Θεόν, διότι μόνον τοιουτοτρόπως θά δυνηθεί μέ τήν δύναμιν τού Θεού, νά μεταβάλη τήν λυπηράν φύσιν τών πραγμάτων. Μαζί μέ τήν προσευχήν νά διατηρή νοερώς ζωηράν τήν πρός τόν Θεόν ελπίδα καί, κατά τό δυνατόν, νά αδιαφορή διά τήν φροντίδα τών υλικών υποθέσεων.

Ο λογισμός χαρακτηρίζει τήν ποιότητα τών ανθρώπων, αναλόγως μέ τό πού αύτός συχνάζει. Στό πνεύμα, ή  στήν ύλη (καί τήν φαντασία). Αναλόγως καί τό σώμα μας γίνεται ναός τής Αγάπης ή ναός τού Σολομώντα.


Τά αποσπάσματα είναι από : Ευεργετινός Τόμος Γ` Υπόθεσις ΛΓ´, καί Υπόθεσις ΛΔ`

[ioannis40]

Καλό το γεύμα για το σημερινό συμπόσιο;

Άντε τώρα να καταλάβω...... πρέπει να υπομένω την οδύνη του σώματος για την ηδονή της ψυχής;
Άντε, εγώ που είμαι καρπός ηδονής, να καταλάβω γιατί όλη μου η ζωή να είναι πόνος και το τέλος μου οδύνη. Γιατί τόση τρομερή αντίθεση;
Άντε να καταλάβω, εγώ που είμαι προσκολλημένος - προσηλωμένος με πάθος στα υλικά, ότι η λογική μου διάκριση έχει αδυνατίσει και κάνω κακό στην ψυχή μου από την ηδονή που μου προκαλούν οι αισθήσεις απο αυτά (τα κτιστά αγαθά).
Ποιός θα με πείσει ότι πρέπει να προξενήσω πόνο στο σώμα μου μή παρέχοντάς του ηδονή απο τις αισθήσεις, ώστε ο πόνος της σάρκας, που παράγεται όταν αυτή στερείται τις παράλλογες απαιτήσεις της, να χαρίσει χαρά στην ψυχή και το λογικό να κυριαρχήσει πάνω στα πάθη;
Πώς να καταλάβω, εγώ που κάνω (γιόγκα) και άλλα πολλά γιά την ευεξία του σώματος, ότι:   αμαρτία = ηδονή, ηδονή = προσήλωση στα κτιστά, προσήλωση στα κτιστά = νεκρή προαίρεση στην Ζωή (το Χριστό).
Πείσε με τώρα ότι ο πόνος του σώματος θα μου προξενήσει ενάρετο βίο και θα νεκρώσει την προαίρεσή μου προς την αμαρτία (ηδονή) και θα γίνω ενεργό μέλος του σώματος της Ζωής (του Χριστού).
Άντε να καταλάβω ότι αυτό που θεωρώ κέρδος έιναι ζημία και το πλεονέκτημα ελάττωμα.
Άντε να καταλάβω ότι η θεραπεία της ψυχής είναι η ασθένεια του σώματος και ότι ένα σκελετωμένο σώμα κρύβει μία ρωμαλέα ψυχή. Ότι τον αθλητή του Χριστού χαρακτηρίζει το αδύνατο του σώματος.
   Όσο iaspis για καθαρό σώμα......................... καθαρή ψυχή........................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! . Ένα καλό μπάνιο με αφρόλουτρο γνωστής φίρμας τακτοποιεί το θέμα.


Ευχαριστώ, με αγάπη ioannis40                                                    

                                                                    (προσοχή το κείμενο είναι παγίδα 100%), (σκωπτικό).

[Ξένια]

Μπήκαν φορτσάτα τα νέα μέλη βλέπω:)

[ioannis40]

Xenia γειά σου. η φόρτσα χρειάζεται και καλή παρέα. ioannis40

[Iaspis]

Καλό το γεύμα για το σημερινό συμπόσιο;

Άντε τώρα να καταλάβω...... πρέπει να υπομένω την οδύνη του σώματος για την ηδονή της ψυχής;
Άντε, εγώ που είμαι καρπός ηδονής, να καταλάβω γιατί όλη μου η ζωή να είναι πόνος και το τέλος μου οδύνη. Γιατί τόση τρομερή αντίθεση;
Άντε να καταλάβω, εγώ που είμαι προσκολλημένος - προσηλωμένος με πάθος στα υλικά, ότι η λογική μου διάκριση έχει αδυνατίσει και κάνω κακό στην ψυχή μου από την ηδονή που μου προκαλούν οι αισθήσεις απο αυτά (τα κτιστά αγαθά).
Ποιός θα με πείσει ότι πρέπει να προξενήσω πόνο στο σώμα μου μή παρέχοντάς του ηδονή απο τις αισθήσεις, ώστε ο πόνος της σάρκας, που παράγεται όταν αυτή στερείται τις παράλλογες απαιτήσεις της, να χαρίσει χαρά στην ψυχή και το λογικό να κυριαρχήσει πάνω στα πάθη;
Πώς να καταλάβω, εγώ που κάνω (γιόγκα) και άλλα πολλά γιά την ευεξία του σώματος, ότι:   αμαρτία = ηδονή, ηδονή = προσήλωση στα κτιστά, προσήλωση στα κτιστά = νεκρή προαίρεση στην Ζωή (το Χριστό).
Πείσε με τώρα ότι ο πόνος του σώματος θα μου προξενήσει ενάρετο βίο και θα νεκρώσει την προαίρεσή μου προς την αμαρτία (ηδονή) και θα γίνω ενεργό μέλος του σώματος της Ζωής (του Χριστού).
Άντε να καταλάβω ότι αυτό που θεωρώ κέρδος έιναι ζημία και το πλεονέκτημα ελάττωμα.
Άντε να καταλάβω ότι η θεραπεία της ψυχής είναι η ασθένεια του σώματος και ότι ένα σκελετωμένο σώμα κρύβει μία ρωμαλέα ψυχή. Ότι τον αθλητή του Χριστού χαρακτηρίζει το αδύνατο του σώματος.
   Όσο iaspis για καθαρό σώμα......................... καθαρή ψυχή........................!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! . Ένα καλό μπάνιο με αφρόλουτρο γνωστής φίρμας τακτοποιεί το θέμα.


Ευχαριστώ, με αγάπη ioannis40                                                    

                                                                    (προσοχή το κείμενο είναι παγίδα 100%), (σκωπτικό).

Όχι νά μήν τό καταλάβεις, ούτε καί θέλω, ούτε καί πρέπει μά ούτε καί μπορώ νά σέ πείσω. Άν η προσήλωση στήν «ηδονή» πού προκαλούν οί αισθήσεις σου  καί η προσήλωση μέ «πάθος στά υλικά» δέν σέ πειράζουν, ίσως νά μιλούμε γιά διαφορετικό πράγμα μέ τίς ίδιες λέξεις.
Αγαπητέ μου Ιωάννη εμένα (καί ντρέπουμε καί λίγο πού τό λέω) μέ πείραξαν καί τό φταίξιμο είναι δικό μου...

«είς κόλπους επέρχεται πάντα τοίς αδίκοις, παρά δέ Κυρίου πάντα τά δίκαια» (Παροιμ.ις`, 33) κι αλλού πάλιν «πάντα τά έργα τού Κυρίου μετά δικαιοσύνης» (Παροιμ. ις`, 4), κι αλλού τέλος «ό γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο καί θερίσει» (Γαλ. ς`, 7)

Γιά τήν καθαρή ψυχή όλα είναι καλά, αγαθά καί δίκαια. Όμως γιά κείνη πού δέν έμεινε καθαρή μερικά είναι καλά καί άλλα είναι κακά, μερικά είναι αγαθά καί άλλα πονηρά, μερικά είναι δίκαια καί άλλα άδικα.

Ευχαριστώ Ιωάννη40 γιά τό σκωπτικό σου πνεύμα, καί σού εύχομαι.

[quality]

Η ενδοτικότητα στόν  πειρασμό είναι τό αρχικό αίτιο τών σωματικών πόνων. Μετά από αυτή  άρχισε η δραματική κοσμική πορεία τού ανθρώπου, γεμάτη σωματικό πόνο, σάν αποτέλεσμα τής πτώσης, είτε γεμάτη σωματικό κόπο σάν αποτέλεσμα τού αγώνα γιά τήν επιστροφή στούς κόλπους τού Θεού.

Μπορείς να παρηγορήσεις με μια τέτοια εξήγηση ένα παιδάκι που έχασε τον πατέρα του;

[staboz]

Ωραίες οι σκέψεις σου Iaspis.
Ευθυμία, έχει δίκαιο. Το λεγόμενο φυσικό κακό (ασθένειες, θάνατος...) είναι αποτέλεσμα της πτώσεως των Πρωτόπλαστων στην αμαρτία. Άλλο πράγμα τώρα η παρηγοριά του παιδιού που έχασε τον πατέρα του.
Ιωάννη, δεν είναι σωστό ότι \"η θεραπεία της ψυχής είναι η ασθένεια του σώματος\"...
\"Ημείς ουκ εδιδάχθημεν σωματοκτόνοι είναι αλλά παθοκτόνοι\" (Γεροντικόν)

[Iaspis]

Η ενδοτικότητα στόν  πειρασμό είναι τό αρχικό αίτιο τών σωματικών πόνων. Μετά από αυτή  άρχισε η δραματική κοσμική πορεία τού ανθρώπου, γεμάτη σωματικό πόνο, σάν αποτέλεσμα τής πτώσης, είτε γεμάτη σωματικό κόπο σάν αποτέλεσμα τού αγώνα γιά τήν επιστροφή στούς κόλπους τού Θεού.

Μπορείς να παρηγορήσεις με μια τέτοια εξήγηση ένα παιδάκι που έχασε τον πατέρα του;

Όχι quality εγώ δέν μπορώ. Ό Κύριος μπορεί! Ό κατά τεκμήριον πόνος πού προέρχεται από τόν θάνατο προσφιλούς ανθρώπου, δέν είναι σωματικός. Μπορώ νά πώ πώς μέ τρόπο μυστικό θεραπεύει εκείνη τήν στιγμή όλους τούς υπάρχοντες σωματικούς πόνους. Πολύ περισσότερο γιά τήν αγνή παιδική ψυχή ό πόνος τού θανάτου τού πατέρα μπορεί νά γίνει, μέσω τού ελέους τού Θεού πίστη πού θά γλυκάνει όλους τούς μετέπειτα σωματικούς πόνους, καί ελπίδα γιά «καλή αντάμωση ψυχή μου».

[quality]

Μακάρι.Κι εγώ το πιστεύω αλλά πιστεύω επίσης ότι το να φύγει από τη ζωή ένα άτομο αγαπημένο που το έχεις και τρομερή ανάγκη δύσκολα ξεπερνιέται.Πάντως,είναι γεγονός πως ο Ύψιστος εκείνες τις δύσκολες στιγμές της απώλειας,δίνει αντοχή και δύναμη σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά είναι άξιο απορίας.

[ioannis40]

Υπάρχουν δύο είδη πειρασμών, αυτοί που προέρχονται απο τον εαυτό μας και προξενούν οδύνη στην ψυχή και ηδονή στο σώμα (ηδονή προξενεί και ένα καλό φαγητό). καί αυτοί που προέρχονται απο τον πονηρό (π.χ. στον Ιώβ), και φέρουν θλίψη στο σώμα και χαρά στην ψυχή. Οι πρώτοι δημιουργούνται απο την κακή χρήση της προαίρεσης, οι δεύτεροι αντιμετωπίζονται με υπομονή, τέτοιος πειρασμός μπορεί να είναι και ένας θάνατος.
    Ο Θεός προίκισε τον άνθρωπο με κάποια νοερή δύναμη προς ηδονή για να Τον απολαύσει με απερίγραπτο τρόπο. Αυτή είναι η φυσική επιθυμία πρός τον Θεού. Η επιθυμία του κακού είναι παραφύση. Αυτή την δύναμη της ψυχής ο άνθρωπος την στρέφει στις αισθήσεις. Επιθυμεί ότι αισθάνεται και όχι τον Θεό, κατάληξη η ειδωλολατρεία. Ότι τον ευχαριστεί - του προσφέρει ηδονή - εκτός απο την ικανοποίηση του Θείου θελήματος έιναι πρόξενος οδύνης.  
    Την οδύνη την έβαλε ο Θεός σαν τιμωρητική δύναμη για την σωτηρία μας. Η ηδονή προξενεί φθορά στην προαίρεσή μας. Η οδύνη προξενεί αποσύνθεση της σάρκας μας, δλδ θάνατο. Ο θάνατος αφαιρεί την ηδονή.


    Σωστά. Η καθαρή καρδιά (ψυχή) όλα τα βλέπει καθαρά και όσοι έχουν τέτοια έιναι μακάριοι και στο ύψος των τελείων και \"δεν είναι ενδεδυμένοι ενδύματα αλλότρια\", Σοφον. 1, 8). Όμως, \"Κάθε μέρα, μέσα στο κρυφό εργαστήριο της ψυχής μου, νομίζω πως ακούω το Θεό να μου το λέει γιατί είμαι σαφώς καταδικασμένος για το παραπάνω αμάρτημα\", (Αγ. Μαξίμου Ομολογητού: \"Στ΄ Εκατοντάδα διαφόρων κεφαλαίων\". Εδάφιο 66. \"Φιλοκαλία\" Τόμος Β΄σελ., 223).
Συγγνώμη για την ταραχή.


    quality........ Νομίζω ότι ο θάνατος κάποιου αγαπημένου προσώπου ως γεγονός δεν ξεπερνιέται. Μου έχει συμβεί στο παραλθόν και έχω σχετική πείρα. Εκείνο που θεραπεύεται είναι ο ψυχικός πόνος. Θεραπεία είναι να αφεθεί ο άνθρωπος ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, αυτό όμως προϋποθέτει ταπείνωση κατά το μέτρο του καθενώς.
   
      Ένα παιδάκι που έχασε τον πατέρα του, τον ΈΧΑΣΕ πράγματι;

     Δεν πήγε στην αγκαλιά του Πατέρα μας;   Η Αγάπη Του άφησε το πλάσμα Του να χαθεί ή φρόντισε γι΄αυτό. Άγνωστες οι βουλές Του. Όπως λέει και ο iaspis η πίστη στην Πρόνοιά Του μόνον σε στηρίζει. Αυτός που έδωσε την Ζωή Του για σένα, που έχυσε το Αίμα Του, που δέχθηκε τέτοιον ατιμοτικό θάνατο για σένα θα σε αφήσει μόνη σου;        
Αυτός που πράγματι έχουμε, που ΕΧΗΣ ανάγκη έιναι ο Θεός της Αγάπης. Σ\' Αυτόν στηρίξου με όλη την δύναμη της ψυχής σου και δεν θα σε εγκαταλείψει ποτέ είναι Πιστός στα λόγια Του, τον έχω ζήσει ως Τέτοιον πολλές φορές στην ζωή μου, όπως και όλοι μας. Τα σημάδια της επαφής αυτής μένουν για πάντα άσβεστα στην ψυχή σου και δεν σε αφήνουν να βάλης τίποτε πάνω απο αυτήν τη σχέση.

   Δώς Του την ΨΥΧΗ σου.

   ioannis40.... :ball:

[Iaspis]

Ο άνθρωπος τό πλάσμα τού Θεού δέν γεννά τόν πειρασμό. Ο πειρασμός προέρχεται πάντα (καί μονίμως) από τόν πονηρό (αυτός μάς πειράζει), καί ό άνθρωπος ενδίδει ή αντιστέκεται. Ο Θεός είτε επιτρέπει τόν πειρασμό είτε δέν τόν επιτρέπει (πάντα γιά τό καλό μας).

Γιατί η ηδονή στρέφεται πρός στίς αισθήσεις, καί τόν αισθητό κόσμο; Μά φυσικά γιατί η πρόνοια τού Θεού έτσι έκρινε. Πρόνοια γιά τήν συντήρηση τού σώματος καί γιά τήν αναπαραγωγή τού ανθρώπου. Aισθητή ηδονή καί αμαρτία δέν είναι εξ´ορισμού συνδεδεμένες. Μέ απλά λόγια άν ό άνθρωπος δέν νιώσει σωματική ηδονή δέν πρόκειται ποτέ νά φάει, ή νά αναπαραχθεί. Εδώ μπαίνει ο πειρασμός απ´τόν μισόκαλο, καί κάνει τόν άνθρωπο πού ενδίδει, καταχραστή τής πρόνoιας τού Θεού. Η εντολή δέν ήταν νηστεία, ήταν αποχή από τόν απαγορευμένο καρπό!
Η ενδοτικότητα στόν πειρασμό φέρνει μόνον θλίψεις, καί οδύνες στήν ανθρώπινη ψυχή.

Τού Αγίου Μαξίμου :« Εκείνος πράγματι θέλει νά σωθή, πού δέν αντιστέκεται είς τά φάρμακα τής θεραπείας του. Τά φάρμακα δέ αυτά είναι οδύναι καί λύπαι, πού προκαλούνται είς τόν άνθρωπον διά διαφόρων περιστατικών. Αυτός λοιπόν, πού αντιστέκεται είς τά φάρμακα αυτά, δέν γνωρίζει ούτε τί γυρεύει είς τήν παρούσαν ζωή, αλλ`ούτε καί τί θά απολαύση είς τήν μέλλουσαν εξαγοράζων από εδώ τήν ωφέλειαν καί τό κέρδος.»

Αυτές οί οδύνες φαίνεται πώς είναι η θεραπεία τής ψυχής καί προέρχονται από τόν Θεό γιά τήν σωτηρία μας. Μετάνοια καί ταπείνωση είναι η σωτηρία μας, όχι ο θάνατος.

Τού Αγίου Μαξίμου : «Από όλα αυτά τά κακά μόνο κατά ένα τρόπον δύναται νά απαλλαγή ό άνθρωπος καί νά θεραπευθή. Η πολύτιμος αυτή θεραπεία, διά τής οποίας θά εύρη παρηγορίαν η ψυχή τού ανθρώπου, είναι η ταπείνωσις τής καρδίας. Η ταπείνωσις αυτή όμως επέρχεται, εφ`όσον ό άνθρωπος θά αυτομηδενισθή, θά ριφθή ενώπιον τού Θεού διά νά ζητήση τό ελεός του, θά χύση πολλά δάκρυα μετανοίας καί θά προσευχηθή θερμώς καί εντατικώς. Χωρίς τήν ταπείνωσιν αυτήν δέν θά δυνηθή ό άνθρωπος κατ`άλλον τρόπον νά απαλλαγή τών πειρασμών αυτών. Διότι αυτή μόνον η ταπείνωσις εξασφαλίζει είς τόν άνθρωπον τήν υπομονήν, μετριάζει αισθητώς τό βάρος τής θλίψεως, φέρει παρηγορίαν είς τόν πειραζόμενον, προσθέτει αγάπην πρός τόν Θεόν καί τέλος χαρίζει τούς καρπούς τού Αγίου Πνεύματος, τήν χαράν καί τήν ευτυχίαν.»

Ioannis40
Συγγνώμη για την ταραχή.

Αγαπητέ μου Ιωάννη αισθάνομαι πώς είσαι θεολογικά δομημένο άτομο, καί οπωσδήποτε οί παραθέσεις σου μέ ωφελούν. Γνωρίζω πώς είμαι ανάξιος νά μιλώ γιά τό Θεό, γνωρίζω πώς είμαι θεολογικά ημιτελής, καί πώς ίσως νά είναι καί αμαρτία κάποιος νά φλυαρεί γιά τά Θεία. Γνώρισε καί εσύ σέ παρακαλώ πώς μόνο σκοπό έχω τήν θεραπεία τής ψυχής μου, καί γιά αυτό δέν μέ πειράζει νά δείχνω κοσμίως τήν ασθένεια μου.
Σ` ευχαριστώ καί σού εύχομαι.


Τά αποσπάσματα είναι από : Ευεργετινός Τόμος Γ` Υπόθεσις ΛΓ

[ioannis40]

iaspis, για το Όνομα του Θεού δεν σε κατηγορώ για τίποτε. Μην νομίζει ότι και εγώ δεν παίρνω απο τον κάθε άνθρωπο και κάτι. Ο Μ. Βασίλειος προτρέπει να επιλέγουμε απο τα πάντα, με οδηγό το Ευαγγέλιο, ότι είναι χρήσιμο για την σωτηρία της ψυχής μας. Ότι αναφέρεις απο τον Άγ. Μάξιμο έχει σχέση με την ασθένεια του σώματος, που αναφέρει ως μή σωστή άποψη ο κ. Σταύρος, που την προκαλούν τα πάθη για τον λόγο ότι ο άνθρωπος είναι διφυής, ψυχή και σώμα, αυτά ασθενούν μαζί.
   Τώρα δες ότι ο άνθρωπος μπορεί να αναπαραχθεί και χωρίς ηδονή. Κορυφαίο παράδειγμα η Θεοτόκος. Και στό Τωβίτ υπάρχει σχετική αναφορά, μία ολόκληρη προσευχή πρίν απο την συνεύρεσή του με την γυναίκα του. Στο Ι΄4 - 9. Καί σου αναφέρω το, Ι΄7: \"...και νύν, Κύριε,ου δια πορνεία εγώ λαμβάνω την αδελφήν μου ταύτην, αλλά επ΄αληθείας\", πρόσεξε πώς αποκαλεί την σύζυγό του, \"αδελφή\".
   Για το φαγητό, αυτό είναι αδιάβλητο πάθος, που δεν καταστρέφει την ψυχή, και ο Κύριος πείνασε. Η υπέρμετρη χρήση του όμως το κάνει.
  Τώρα, συγχώρεσέ μου την πράξη και άκουσε τον ιερό Χρυσόστομο για την νηστεία. << \"απο δέ του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ΄αυτού\" ... και το δή μή φάγης, ΝΗΣΤΕΙΑΣ ήν εικών. Αλλά δέον φυλάξαι την εντολήν, ΤΟΥΤΟ μεν ουκ εποίησε, δι΄ακρασίαν δε της γαστρός ηττηθείς, και την παρακοήν εργασάμενος, θανάτω καταδικάζεται>>. Βλέπεις πώς ο διάβολος εξαπάτησε τον άνθρωπο αφού αυτός πρώτα παράκουσε και την ανάγκη της φύσεως την έκανε εργασία του, εργάσθηκε την παρακοή μόνος του. Το κείμενο είναι από: T L G_E, Joannes Crysostomys Scr. Eccl: \"In Genesim\", (Εις την Γένεσιν), στίχ., 53.23.35 - 53.23.42.
   Και στό ίδιο λίγο παρακάτω στίχ., 53.24.1 - 53.24.6: <<Άκουσον γαρ του προφήτου λέγοντος: \"Τούτο το ανόμημα Σοδόμων, ότι εν πλησμονή άρτων εσπατάλων\". Καθάπερ γάρ πηγή τις και ρίζα τυγχάνει ( η γαστρημαργία) των κακών απάντων.
    γ΄. Είδες της αδηφαγίας την βλάβην;>>.
   Φίλε μου είδες πώς το φαγητό οδήγησε σε όλα τα υπόλοιπα πάθη; Όλα προέρχονται απο την κακή χρήση του αυτεξούσιου και από τον σκοτασμό του νού, που οδηγεί στην αλογία, την ανυπαρξία σχέσης μέ τον Λόγο.
    Θυμίσου, είμαι σίγουρος ότι το γνωρίζεις, ότι και ο Μωϋσής πρίν πάρει τις 10 Εντολές νήστεψε στο όρος Σινά 40 ημέρες. Το ίδιο και ο Κύριος στην έρημο. Δές τον πρώτο πειρασμό Του, από τον πονηρό, στην πλεονεξία, \"τους λίθους τούτους\" και στο φαγητό. Δεν σου θυμίζει κάτι που έγινα και στο παρελθόν; Ποιά η προαίρεση όμως της αναμάρτητης ανθρώπινης φύσης που προσέλαβε ο Κύριος; Πως χρησιμοποίησε την αντιρρητική για να νικήσει τον πειρασμό; Θυμίσου και την Ευχή για τα κώλυβα εορταζομένου Αγίου της Εκκλησίας μας. Η νηστεία ανέδειξε τον Δανιήλ ανώτερο των \"αβροδιαίτων\" της Βαβυλώνας. Και σίγουρα γνωρίζεις πώς ερμηνεύουν οι Πατέρες την πόλη αυτή. Άλλά δές και τις περιόδους νηστείας της Αγίας μας Εκκλησίας.
  Αγαπητέ μου το φαγητό ή μάλλον η κακή του χρήση σκοτώνει την ψυχή. Οι μεγάλοι τρώμε μόνον για να συντηρηθεί το σώμα μας.
    Τώρα άν διαβλέπεις κάτι σωστό στα λόγια μου αυτό είναι του Θεού, γνωρίζω όσο Αυτός μου επιτρέπει, φανερώνει, τον εαυτό μου.

  Να εύχεσαι για μένα σε κάθε προσευχή σου.  
Ευχαριστώ,  ioannis 40

[Iaspis]

Αγαπητέ μου Ιωάννη διόλου δέν αισθάνθηκα πώς μέ κατηγορείς γιά κάτι. Νά σού πώ, πώς μέσα απ`τόν καλό μας διάλογο, καί τίς εν γένει παραθέσεις, σέ αγαπώ καί σέ σέβομαι περισσότερο καί από πρίν σέ γνωρίσω. Αυτό τό λέω γιατί πιστεύω πώς ό κάθε ένας από εμάς έχει σάν αρχή του νά αγαπά καί νά σέβεται τόν αδελφό του προτού κάν τόν γνωρίσει. Σέ παρακαλώ νά μέ θεωρείς φίλο σου, όπως καί εγώ θεωρώ εσένα φίλο καί αδελφό.



Επειδή θεωρώ τό θέμα πολύ ενδιαφέρον, θά ήθελα νά επιστρέψω στήν αρχή τής ενότητας, στήν παράθεση τού Ρωμιού καί τήν φράση τού Αγίου Γρηγορίου τού Θεολόγου στήν επιστολή πρός τόν Φιλάγριο.

Romios:
Πως να φιλοσοφήσουμε τα κτυπήματα της σαρκός; Πως να υποδεχτούμε τη βάσανο του σώματος? Πως δεν θα μας καταβάλει η αρρώστεια που χτυπά τον οργανισμό μας; Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, απευθυνόμενος στον Φιλάγριο λέγει: \"...γενναίως ἐμφιλοσοφεῖς τοῖς πάθεσιν τοῦ σώματος, ὥσπερ βάσανον ἀρετῆς, ἀλλ\' οὐχ ὕλης ἀνωμαλίαν τό πράγμα δεξάμενος, ἵνα ᾖ σοι τό κακοπαθεῖν τῆς τῶν ἄλλων ὑγιείας μακαριώτερον.\" (Γρηγορίου του Θεολόγου, Επιστολή 92 Φιλαγρίω, ΕΠΕ τόμος 7ος, σελ. 166)

Μετάφραση:

\"Φιλοσοσοφείς με γενναιότητα τα πάθη του σώματος, αντιμετωπίζοντας το πράγμα ως δοκιμασία αρετής και όχι ως ανωμαλία της σάρκας, για να είναι για σένα η κακοπάθεια μακαριότερη από την υγεία των άλλων.\"

Προσπαθώ νά κατανοήσω τήν ουσία τού λόγου τού Αγίου Γρηγορίου, όμως δυσκολεύομαι καί δέν είμαι σίγουρος άν κατανοώ σωστά. Ίσως, άν κάποιος ακόμη ενδιαφέρεται θά μπορούσαμε μέσω ενός αδελφικού διαλόγου νά προχωρήσουμε λίγο βαθύτερα.
Έχω τήν εντύπωση (κι άν σφάλω διορθώστε με) πώς ό Άγιος Γρηγόριος θεωρεί ότι τά πάθη (ή έστω κάποια πάθη) τού σώματος προέρχονται από κάτι πού ονομάζει «ὕλης ἀνωμαλίαν», πράγμα πού δείχνει νά τό θεωρεί  ανεξάρτητο από ένα «βάσανον ἀρετῆς», δηλαδή από μία ασθένεια τής ψυχής μας (από εκεί δέν απορρέουν οί αρετές ; ).

Όπως είπε σωστά ό Ioannis40 πιό πάνω ό άνθρωπος είναι διφυής καί η ψυχή του ασθενεί μαζί μέ τό σώμα του. Άρα η θεραπεία τής ψυχής του αποτελεί καί καθαρισμό τού σώματος του. Ωστόσο στήν σάρκα τού ανθρώπου, μετά τήν πτώσιν του από τόν παράδεισο καί πρίν από τήν Δευτέρα Παρουσία όπου θά αποκατασταθεί, υπάρχει κάτι πού τήν διαφοροποιεί από τήν Θεία αμετάβλητη ουσία τής ψυχής. Η μεταβολή. Δηλαδή η συνένωση, η εναλλαγή, η μετατροπή, η μίξη, ο διαχωρισμός, η ενότητα καί αντίθεση κ.ο.κ, τής ύλης πού νομοτελειακά σημαίνει γήρας, πόνο, καί θάνατο, καί γιά τούς άμοιρους οπαδούς τής πλάνης σωματικός βίος (καί βία). Μ`αυτή τήν μεταβολή σχετίζεται καί ό πρόσκαιρος αισθητός μας κόσμος, καί αυτήν τήν μεταβολή βιώνουν οί ανθρώπινες αισθήσεις. Από αυτόν τόν κόσμο πασχίζει νά δραπετεύει ό εραστής τού Θείου πνεύματος πού γιά χάριν τού Χριστού μετανοεί, ταπεινώνεται καί δέν θέλει πιά νά είναι «κόσμος». Τό σώμα αυτό καθαρίζεται, όμως δέν παύει νά είναι ύλη.

Νά τί λέει ό Αγιος Ιωάννης ό Σιναïτης γιά τήν σάρκα στόν Λόγο ΙΕ` τής Κλίμακος:

«Τό αίμα αναζητεί τό αίμα, τό σκουλήκι τό σκουλήκι, ό πηλός τόν πηλό. Έτσι καί η σάρκα τήν σάρκα, έστω καί άν προσπαθούμε εμείς οί βιασταί τής φύσεως καί ερασταί τής ουρανίου βασιλείας νά εξαπατήσουμε μέ διάφορα τεχνάσματα τήν απατεώνα, δηλαδή τήν σάρκα»...
...«Μέ ποιά μέθοδο καί μέ ποιό τρόπο νά δέσω αυτόν τόν φίλο μου, δηλαδή τήν σάρκα, καί νά τόν δικάσω, όπως καί τούς άλλους, δέν γνωρίζω. Διότι πρίν τόν δέσω λύεται, καί πρίν τόν δικάσω συμφιλιώνομαι μαζί του. Καί πρίν τόν τιμωρήσω τόν λυπούμαι καί κάμπτομαι. Πώς νά νικήσω αυτόν πού έκ φύσεως αγαπώ ; Πώς νά ελευθερωθώ απ`αυτόν, μέ τόν οποίον είμαι συνδεδεμένος αιωνίως ; Πώς νά καταργήσω εκείνο πού θά αναστηθή μαζί μου ; Πώς νά μεταβάλω σέ άφθαρτο εκείνο πού έλαβε φθαρτή φύσι ; τί λογικό επιχείρημα νά τού αντιτάξω, αφού έχει μέ τό μέρος του τά λογικά επιχειρήματα από τήν φύσι ;»...
...«Ποιό είναι τό μυστήριο πού μέ περιβάλλει; Πώς εξηγείται η μείξις πού παρατηρείται σ`εμένα; Πώς στόν εαυτόν μου είμαι καί φίλος καί εχθρός; Λέγε μου, λέγε μου, εσύ συζυγέ μου, εσύ φύσις μου, γιατί δέν χρειάζεται νά μάθω τά περί σού από άλλον. Πώς θά μείνω άτρωτος από σένα; Πώς θά κατορθώσω νά διαφύγω τόν κίνδυνο τής φύσεως; Επειδή έδωσα υπόσχεσι στόν Χριστόν νά είμαι εχθρός σου, πώς θά νικήσω τήν τυραννική σου εξουσία; Πώς; Διότι απεφάσισα νά ασκώ βία επάνω σου. Καί η σάρκα αφού κατά κάποιον τρόπο αποκρίθηκε πρός τήν ψυχή, φάνηκε ότι έτσι περίπου είπε : Δέν πρόκειται νά σού ειπώ κάτι πού εσύ δέν τό γνωρίζεις, αλλά κάτι πού καί οί δύο τό γνωρίζομε...
....Άν γνωρίσης καλά τήν ιδική μου  καί τήν ιδική σου μεγάλη ασθένεια, μού έδεσες τά χέρια. Άν ταλαιπωρήσεις τόν λαιμό, μού έδεσες τά πόδια, ώστε νά μήν μπορώ νά προχωρώ. Αν συζευχθής τήν υπακοή, μέ διεζεύχθης. Άν αποκτήσεις ταπείνωσι, μέ απεκεφάλισες.»

Ο Απόστολος Παύλος τήν απεκάλεσε θάνατο λέγοντας: « Τίς με ρύσεται από τού σώματος τού θανάτου τούτου» ; (Ρωμ. ζ¨14).

Φαίνεται πώς τό σώμα τού ανθρώπου πλήρωσε καί πληρώνει τίς συνέπειες τής πτώσης. Σίγουρα η σάρκωση τού Θέου μέ τήν Σταύρωση καί τήν Ανάσταση τού Κυρίου εξυγίανε τήν ανθρώπινη φύση, καί άνοιξε τό δρόμο τής μετάνοιας καί τής ταπείνωσης, δρόμο τής επιστροφής στό πλευρό τού Θεού. Όμως μέχρι τήν Κρίση, ό άνθρωπος θέλοντας καί μή μετέχει, τό λιγότερο μέ τό σώμα του στήν πτωτική φύση τού Αδάμ καί τής Εύας μέ αποτέλεσμα, νά τόν χαρακτηρίζει μία «ὕλης ἀνωμαλία» πού έχει απόλυτη ανάγκη  από τήν Πρόνεια τού Θεού εάν θέλει νά πορευθεί σέ αυτήν τήν ζωή μέ «υγεία». Αν θέλει μέ άλλα λόγια νά έχη τήν δυνατότητα νά βαδίση μέ τήν φύση τού Αδάμ τόν δρόμο τού Ιησού.

[ioannis40]

Αγαπητέ iaspis, «Ημείς οίδαμεν ότι μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, ότι αγαπώμεν τους αδελφούς∙ ο μη αγαπών μένει εν τω θανάτω».  (TLG_E : Io1  3 3.14.1- 3.15.1)
    Όλοι προσπαθούμε να κατανοήσουμε τους λόγους των Αγίων. Αυτό σημαίνει προσοχή. Απαιτείται προσευχή στον Παράκλητο, κυρίως όμως ο βίος μας να είναι σύμφωνος προς τον δικό τους.

    Τώρα ας προσπαθήσω να αρθρώσω λόγο σύμφωνο με την δική σου παράκληση και όχι από κενοδοξία.
    Φιλόσοφος για τους ασκητές είναι αυτός που πραγματοποιεί τις αρετές και έχει αναγάγει σε επιστήμη την πράξη των Εντολών του Θεού.  «Αυτός φρουρείτε από την αρετή και την γνώση όταν βλέπει να σηκώνεται εναντίον του με τα πάθη η πονηρή δύναμη. Τότε μόνον έχει σύμμαχο τον Θεό.». (Φιλοκαλία 2, αγ. Μαξίμου Ε΄εκατ., § 2 και 3.). και παρακάτω «αρχή κάθε πάθους είναι και το αντίστοιχο αισθητό... . Λοιπόν σε κάθε εμπαθή κίνηση των φυσικών μας δυνάμεων δεσπόζει και κάποιο αισθητό, δηλαδή διαμέσου αυτού ερεθίζει ο δαίμονας την ψυχή.». Δές και στην Γένεση πώς μέσω της όρασης ο διάβολος πείραξε την Εύα.
    Έτσι με δισταγμό τολμώ να υποθέσω ότι ίσως ο άγιος Γρηγόριος εννοεί ότι: Αντιμετωπίζει, ο Φιλάγριος, τα πάθη του σώματος, και θα αναφερθώ σε δύο κατηγορίες παθών, αυτά που εμφανίζονται ως ασθένειες, ώστε το σώμα πάσχει, και αυτά που εμφανίζονται εξαιτίας των αισθήσεων και μέσω αυτών ξεσηκώνει πόλεμο ο πονηρός, το κάθε πάθος χρησιμοποιώντας και την αντίστοιχη αρετή ώστε το κάθε πάθος καθίσταται «βάσανον αρετής». Χρησιμοποιεί δηλαδή, τα πάθη του, ασθένειες ή πειρασμούς για να ενισχυθεί και σταθεροποιηθεί στις αρετές.
    Και γενναιότητα της ψυχής είναι η τόλμη να πολεμήσει κανείς τα πάθη του, θυμίσου το «της ψυχής ραθυμία».
    Το «ύλης ανωμαλίαν», νομίζω ότι είναι κάπως έτσι: «αλλά δεξάμενος το πράγμα ουχ [ως] ανωμαλίαν [της] ύλης». Δεν θεωρεί δηλαδή τα πάθη ως ανωμαλία της σάρκας άλλωστε ο Θεός «εποίησε λίαν καλώς» τα πάντα. Ακόμη και το μεταπτωτικό μας σώμα οι «δερμάτινοι χιτώνες» είναι δωρεά του Θεού.
    Τώρα το «κακοπαθείν» θα το καταλάβω με τη βοήθεια του Απ. Παύλου ως εξής: «σύ ουν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού. Ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταις του βίου πραγματείες, ίνα τω στρατολογήσαντι αρέση.». (Προς Τιμόθεον Β΄. 2, 3-5). Άλλωστε η ζωή όλων των αγίων είναι γεμάτη κακοπάθειες θα τους ομοιάσουμε μόνο αν κατευθύνουμε τις κακοπάθειες του σώματος στο όφελος της ψυχής. Αυτή η κακοπάθεια οδηγεί στην μακαριότητα, (σήμερα προσπαθούμε να αποφύγουμε κάθε μορφή κακοπάθειας). Επίσης όλοι οι Μακαρισμοί είναι η πρακτική αρετή, ο τρόπος ζωής των αληθινών Χριστιανών, η αληθινή φιλοσοφία, αυτοί μας οδηγούν στην άνωθεν θεωρία. Ο ίδιος ο Κύριος δίνει την αμοιβή προς τους στρατιώτες Του: «Χαίρετε και αγαλιάσθε ότι ο μισθός ημών πολύς εν τοις ουρανοίς.». (Ματθ., Ε΄ 12).
    Το «...Θεία αμετάβλητη ουσία της ψυχής...», δεν κατανοώ το «Θεία» γιατί εάν ερμηνευθεί ως «...αμετάβλητη Θεία ουσία της ψυχής...» φτάνουμε σε πολύ επικίνδυνα μονοπάτια. Η ψυχή δεν είναι αλλά και ούτε μετέχει της θείας ουσίας. Με τέτοια ερμηνεία χάθηκαν πολλοί Χριστιανοί, η ψυχή δημιουργήθηκε από θεία ενέργεια και ο Θεός γίνεται αντιληπτός από αυτές τις ενέργειές Του. Η ψυχή μετέχει κατά Χάριν στην θεία Ζωή (θέωση κατά Χάριν), όπως και κατά Χάριν είναι αθάνατη, όχι από την φύση της.
    Βέβαια βάζεις πολλά θέματα μαζί και αυτό δυσκολεύει τον διάλογο γιατί και η παραμικρή λέξη της «Θεολογίας» έχει τρομερή δύναμη την οποία δεν γνωρίζουμε αφού δεν την πράξαμε ακόμη και κινδυνεύουμε να θεωρηθούμε κλέφτες ξένων αγαθών.
    Η «μεταβολή», «είναι ιδιότητα της κτιστότητας των όντων, ο μόνος άτρεπτος είναι ο Θεός τα οποία προήλθαν στην ύπαρξη από το «μη όν» και έτσι έχουν δύο βασικές οριακές κατευθύνσεις, την στροφή προς την τελειωτική πορεία και την κίνηση προς τον μηδενισμό.». (Νικ. Ματσούκα: «Δογματική και Συμβολική Θεολογία Β΄» σελ., 337, §β΄). Τα κτίσματα ρέπουν και προς το καλό και προς το πονηρό, μόνον η απάθεια των «τελείων» είναι η πραγματική κατάσταση αλλά αυτή υπάρχει στην 8η ημέρα την Ημέρα του Θεού όπου η μόνη χρονική κατάσταση είναι το παρόν. Πεθαίνει λοιπόν το σώμα αλλά και η ψυχή επιδέχεται μεταβολή πνευματική και ο θάνατός της είναι πνευματικός.
    Άλλωστε δες και τις νοερές δυνάμεις που είναι και ύλη λεπτότερη από την ψυχή και αυτές δέχθηκαν μεταβολή. Οι μεν προς την αγαθότητα και οι δε προς την πονηρότητα. Κατά τον άγιο Μάξιμο η γνώμη, «εισηγείται την μείωσιν της αγαθότητος».(Προς Μαρίνον, PG91,44D – 45Α). Γιατί η γνώμη στασιάζει ως προς την φυσική φορά της ανθρώπινης φύσης που είναι το «καθ΄ ομοίωσιν» με τον Θεό.
    Ο Αδάμ είναι πρόσωπο (ελεύθερος να επιλέγει) η στροφή, μεταβολή, στην επιλογή του Τί και του Πώς σήμανε την χρήση της αμαρτίας. Δηλαδή επέλεξε ΜΟΝΟΣ του τον τρόπο θέωσης. Αποτέλεσμα αυτής της επιλογής είναι ο θάνατος. «Η επιλογή επίτευξης του στόχου τον οδήγησε στην απομάκρυνση της ψυχής από τον Θεό.». Νικ. Ματσούκα ο.π. σελ., 336 §1). Έτσι και η ψυχή δέχεται τις σχετικές μεταβολές, δες τις ψυχιατρικές επιστήμες αλλά κυρίως τις αφηγήσεις από το Γεροντικό. Διάλεξε ο Αδάμ από όμοιος προς το Πρόσωπο του Λογού από την αληθινή «εν μακαριώτητι ζωή», την ζωή των αγγέλων, να ζήσει συμμορφούμενος προς τον διάβολο και μακριά από τον Θεό από εικόνα του Λόγου να γίνει άλογη εικόνα του σατανά και μόνον η σάρκωση του Λόγου της ούσης ΑΛΗΘΕΙΑ να καταστεί ικανή να το επαναφέρει από τη ΛΗΘΗ στην ορθή «Οδό» και Ζωή. Αποτέλεσμα είναι ο θάνατος. Θυμήσου τους Κάιν και Άβελ. Με την θέλησή του ο άνθρωπος εισήγαγε τον θάνατο στην ζωή του μέχρι τότε ο θάνατος δεν είχε μπει στην ζωή του ανθρώπου παρόλο που είχε αναγγελθεί. Πώς δια των αισθήσεων, της όραση το σκοτασμένο λογικό ερμήνευσε λάθος τα λόγια του Θεού.
    Έτσι ο άνθρωπος «μένειν και διαμένειν εν τω θανάτω και τη φθορά.». (Μ. :Αθανασίου «Σαρκωμένος Λόγος § 3). Ο φοβερότερος όμως θάνατος είναι ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό. Αυτό γίνεται από το αυτεξούσιο του ανθρώπου, την ελευθερία επιλογής του. Ο άνθρωπος κλίνει «προς αμφότερα», προς το αγαθό την θεωρεία του Θεού και προς την θεωρεία του ίδιου του εαυτού του και στην κτιστή φύση, χωρίς αυτή να είναι κακή κλίση.
    Το κακό μπαίνει από τον ΟΛΙΚΟ προσανατολισμό του ανθρώπου από την άνω θεωρεία, στροφή μεταβολή της φυσικής φοράς, προς τα αισθητά, υλικά, προς τα ΜΗ ΟΝΤΑ, και κυρίως με την ειδωλοποίηση του κτιστού κόσμου και την λατρεία του. (Μ. Αθανασίου ο.π.). Η πτώση αφαιρεί τρία πράγματα μακαριότητα, θεία γνώση και θεωρεία και, αθανασία. Ακιλουθεί βαθμιαία βύθιση προς την αμαρτία και το κακό, ως επιλογή του ανθρώπινου θελήματος, σιγά σιγά πληθύνεται εξαιτίας της μεταβολής της φοράς της ψυχής, λογικού. (Μ. Αθανασίου ο.π., § 5). Ο άνθρωπος επινόησε ή και επινοεί και νέες μορφές κακού μέσα στην ιστορία του.  
    Η ψυχή είναι αθάνατη καθότι τα χαρίσματα του Θεού είναι αμεταμέλητα. Όμως αυτή δέχεται πνευματικό θάνατο, ήτοι τον χωρισμό της από το πρότυπό της τον Λόγο.
    Το σώμα είναι υλικότερο, παχύτερο, της ψυχής και καθαριζόμενο λεπτύνεται και καθίσταται Ναός του Αγίου Πνεύματος και όλης της Τριάδος. Όμως χρειάζεται αγώνας εφ όρου ζωής για να παραμείνει τέτοιο. Δες τα σχετικά που αναφέρει ο Απ. Παύλος για τους δύο νόμους που παλεύουν μέσα του. Την πάλη του παλαιού με τοη νέο άνθρωπο, και μάλλον δεν νομίζω να συνέβαιναν αυτά στον Απόστολο αλλά μας τα παρέδωσε το Αγ. Πνεύμα δι΄ αυτού για να ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα μας.
    Γίναμε αναίσθητοι ως προς την γνώση της στέρησης των αρετών, νομίζουμε ως αρετή την ανομία, και ως αλήθεια το ψέμα. Δια των αισθήσεων αισθανόμαστε τον σωματικό θάνατο και μέσω της ιατρικής θέλουμε να τον αποσοβήσουμε, προχωρούμε σε νέα μονοπάτια γνώσεως που μας χωρίζουν κάθε μέρα και περισσότερο από τον Θεό, αντί η νέα γνώση να μας φέρνει περισσότερο κοντά Του, (δες Βιοτεχνολογία). Πάσχει ο νους μας  και μαζί και η θεωρητική και πρακτική του δύναμη.
    Ο αγ. Ιωάννης ο Σιναϊτης και ο Απ. Παύλος δεν συνηγορούν ούτε και θεωρούν το σώμα φυλακή της ψυχής. Το «ΤΙΣ με ρύσεται» κατευθύνει την θεωρία της ψυχής προς τον σαρκωμένο Λόγο και Σωτήρα μας.  «Κανένας από όσους αμαρτάνουν δεν μπορεί να έχει συνήγορο της αμαρτίας την ασθένεια της σάρκας. Η ένωση με το Θεό Λόγο θεράπευσε όλη την ανθρώπινη φύση με την κατάργηση της κατάρας, στερώντας από δικαιολογία την προσκόλληση της προαιρέσεώς μας στα πάθη.». (Φιλοκαλία 2, Αγ. Μαξίμου Ομόλ., Ε΄ εκατοντάδα § 46). Άλλωστε ο Κύριος «και κρίσιν ποιείν ότι Υιός Ανθρώπου εστί». Θα μας κρίνει ως άνθρωπος που έκανε το θέλημα του Θεού Πατέρα.

   Αν και αλίμονο μου μακρηγόρησα και είπα λόγια ξένα και θα κριθώ γι αυτά. Σ΄ ευχαριστώ  φίλε μου iaspis γιατί ήταν ένα καλό μάθημα για μένα, η δική σου αναζήτηση, και μου θύμισε τι είμαι και πού πρέπει να πορεύομαι

Ioannis40.

[Iaspis]

Ιωάννη σέ ευχαριστώ εκ βάθους καρδίας ! Ομολογώ πώς τό δικό σού «μάθημα»,  βάζει τήν δική μου αναζήτηση σέ καλύτερο δρόμο.
Σού εύχομαι, Δημήτρης.

[ioannis40]

Φίλε μου, σ΄Αυτόν αξίζει κάθε ευχαριστία. Αυτός φωτίζει γιατί Αυτός είναι το Φώς. Πρίν αρχίσω να μελετώ τα έργα κάποιου αγίου προσεύχομαι σ΄αυτόν για να με βοηθήσει να καταλάβω την σημασία των λόγων του, όσο αυτό είναι εφικτό στην δική μου αδύναμη φύση.
  Να εύχεσαι Αγαπητέ Δημήτρη σε κάθε προσευχή σου. Γιατί όταν ο αδελφός στηρίζει τον αδελφό είναι σαν οχυρωμένη πόλη και \"πολύ ισχύει η δέησις δικαίου\". Εγώ δυσκολεύομαι στο \"ενεργουμένη\", \" πράττω ουδέν αγαθόν\".

   Τώρα είναι καλύτερα που γνωρίζω το όνομά σου ο άνθρωπος είναι πρόσωπο και έχει όνομα ουσιαστικό. Βρές την ουσία του ονόματός σου. Το δικό μου το ξέρης.
    Καλή εβδομάδα .  ioannis40

[ioannis40]

Υ.Γ. Βοηθός στην αναζήτηση μπορεί να είναι ο πνευματικός σου, αν δέν έχης ως τώρα άρχισε να αναζητήσης αυτόν πρώτα, σίγουρα υπάρχει ο κατάλληλος για σένα όπως και για τον κάθε άνθρωπο. Η υπακοή οδηγεί στην ταπείνωση που είναι φώς σε κάθε αναζήτηση πνευματική. Μήν σε απογοητεύει η ανθρώπινη αναξιότητα παρών σε κάθε μυστήριο είναι ο Τριαδικός Θεός.
    Να μου συγχωρέσης το θάρρος. Με πληγώνει ο ανθρώπινος πόνος, που προξενεί η πλάνη του διαβόλου.
    ioannis 40.

[mistral]

... αλλά και τας εις αυτούς επερχόμενα βαρέα αρρωστήματα υπέφερον μετ\' ευχαριστήσεως καθ\' όλην αυτών την ζωήν, δια τα οποία δεν ηδύναντο κάν να σταθώσιν εις τους πόδας αυτών, ή να προσευχηθώσιν την συνήθη αυτών προσευχήν, ή να δοξολογώσι τον Θεόν διά του στόματος. αλλ\' ουδέ ν\' αναγινώσκουσιν ψαλμούς, ουδέ άλλο τι εκ των γενομένων δια του σώματος, και ήρκεσεν εις αυτούς η σωματική ασθένεια, και η ησυχία αντί όλων των αγώνων.

Ισαάκ του Σύρου. Τα σωσζόμενα ασκητικά. Περί Μετανοιών και ετέρων λόγων σελ. 486 - 487
Εκδόσεις Άγιος Νικόδημος.

[Iaspis]

«Όστις αισθανθή τάς ιδίας αυτού αμαρτίας είναι ανώτερος εκείνου, ο οποίος διά τής προσευχής αυτού ανίστησι τούς νεκρούς. Όστις στενάζει μίαν ώραν διά τήν ψυχήν του, είναι ανώτερος εκείνου, ο οποίος ωφελεί όλον τόν κόσμον διά τής διδασκαλίας αυτού. Όστις αξιωθή νά ίδη καί νά γνωρίση τήν ιδίαν αυτού ασθένειαν, αυτός είναι ανώτερος εκείνου, ο οποίος ηξιώθη νά ίδη αγγέλους. διότι αυτός μέν είδε τούς αγγέλους διά τών σωματικών οφθαλμών, εκείνος όμως βλέπει εαυτόν διά τών νοερών οφθαλμών τής ψυχής. Όστις ακολουθεί οπίσω τού Χριστού μετά μοναστικού πένθους, είναι ανώτερος τού επαινούμενου είς τάς εκκλησίας υπό τού λαού».
»Άς ενθυμώμεθα τόν θάνατον πάντοτε, καί άς πλησιάσωμεν είς τόν Θεόν, έχοντες είς τάς καρδίας ημών αυτήν τήν μελέτην τού θανάτου. Άς καταφρονήσωμε τήν ματαιότητα τού κόσμου, καί τάς ηδονάς αυτού, καί άς υπομείνωμεν μετά χαράς τήν διηνεκή αργίαν τής ησυχίας μετά εξησθενημένου σώματος, όπως αξιωθώμεν τής μελλούσης τρυφής μετ`εκείνων, οίτινες, είς τά σπήλαια καί είς τάς οπάς τής γής ευρισκόμενοι, περιμένουσι τήν εξ ουρανού επαινετήν τού Κυρίου φανέρωσιν. επειδή είς Αυτόν, καί είς τόν Πατέρα αυτού, καί είς τό Άγιον αυτού Πνεύμα πρέπει η δόξα, καί η τιμή , καί η δύναμις, καί η μεγαλοπρέπεια είς τούς αιώνας τών αιώνων. Άμήν».


Ισαάκ Σύρου. Ασκητικά. Λόγος ΛΔ`, Περί μετανοιών, καί ετέρων λόγων.
Σελ. 187-188.
Εκδόσεις Βασ. Ρηγόπουλου.

[mistral]

Iaspis πόσταρες ένα απ το καλύτερο του Αββά Ισαάκ που διαβάζω συχνά:)
Έχουμε παρεμφερείς πνευματικές προτιμήσεις ή σφάλλω;

Ξανά ποστάρω κάνοντας bold και μερικά ακόμα σημεία. Συγγνώμη που εκμεταλλεύομαι το πόστ σου :)

«Όστις αισθανθή τάς ιδίας αυτού αμαρτίας είναι ανώτερος εκείνου, ο οποίος διά τής προσευχής αυτού ανίστησι τούς νεκρούς!!!Όστις στενάζει μίαν ώραν διά τήν ψυχήν του, είναι ανώτερος εκείνου, ο οποίος ωφελεί όλον τόν κόσμον διά τής διδασκαλίας αυτού. Όστις αξιωθή νά ίδη καί νά γνωρίση τήν ιδίαν αυτού ασθένειαν, αυτός είναι ανώτερος εκείνου, ο οποίος ηξιώθη νά ίδη αγγέλους!!! διότι αυτός μέν είδε τούς αγγέλους διά τών σωματικών οφθαλμών, εκείνος όμως βλέπει εαυτόν διά τών νοερών οφθαλμών τής ψυχής. Όστις ακολουθεί οπίσω τού Χριστού μετά μοναστικού πένθους, είναι ανώτερος τού επαινούμενου είς τάς εκκλησίας υπό τού λαού».

[Αγγελική]

Την απλή λογική την ξεχάσατε ή μου φαίνεται;
Όταν είσαι άρρωστος υποφέρεις σωστά;
Αν υποφέρεις βρίζοντας και δυσανασχετώντας θα υποφέρεις λιγότερο; Όχι!
Τότε υπόφερε γελώντας και παίξτο και ήρωας! Καλό ε; :)
Αφού έτσι κι αλλοιώς θα το τραβήξεις το ζόρι που θα το τραβήξεις να μη φανείς και γενναίος;
Αμα Δοξάζεις και τον Ύψιστο συνέχεια .. καθάρισες!

Δεν το τοποθετώ θεολογικά επειδή εγώ νοσηλευτριούλα είμαι.

[Iaspis]

Mistral
Έχουμε παρεμφερείς πνευματικές προτιμήσεις ή σφάλλω;

Όχι Mistral δέν σφάλλεις. Τό έχω καί εγώ διαπιστώσει από τό ενδιαφέρον πού μού προκαλούν οί παραθέσεις σου, καί οί πηγές σου. Άνοιξα μάλιστα, εδώ καί καιρό, μία λίστα καί σημειώνω τά βιβλία πού θέλω νά προμηθευτώ όταν θά μού δωθεί η ευκαιρία.

Ξανά ποστάρω κάνοντας bold και μερικά ακόμα σημεία. Συγγνώμη που εκμεταλλεύομαι το πόστ σου

Δέν είναι δικό μου Mistral. Μακάρι ο κάθε ένας από εμάς, νά τό χρησιμοποιεί κατά πώς θέλει, πρός ωφέλεια όλων μας.

[Iaspis]

Αγγελική
Την απλή λογική την ξεχάσατε ή μου φαίνεται;

Τήν απλή λογική δέν μπορεί κανείς νά τήν παραβλέπει. Έχεις δίκιο Αγγελική.

Όταν είσαι άρρωστος υποφέρεις σωστά;

Σωστά!

Αν υποφέρεις βρίζοντας και δυσανασχετώντας θα υποφέρεις λιγότερο; Όχι!

Έχεις δίκιο Αγγελική. Όχι.

Τότε υπόφερε γελώντας και παίξτο και ήρωας! Καλό ε;

Εντάξει βρέ Αγγελική αλλά από τήν δυσανασχέτηση μέχρι τόν ηρωισμό δέν είναι κάπως μεγάλη η απόσταση;
Καί έπειτα νά υποφέρουμε γελώντας είναι λογικό;

Αφού έτσι κι αλλοιώς θα το τραβήξεις το ζόρι που θα το τραβήξεις να μη φανείς και γενναίος;

Από τόν άρωστο πού υποφέρει γελώντας μπορεί νά φανεί κάποια γενναιότητα, καί ηρωïσμός ;

Αμα Δοξάζεις και τον Ύψιστο συνέχεια .. καθάρισες!

Εδώ βρίσκεις τό απόλυτο δίκιο σου ! Σέ παραδέχομαι Αγγελική !