Βίοι Μοναχών-Λαïκών καί Λόγος

[Iaspis]

Iaspis έγραψε:
Τού Αγίου Ισαάκ
    Πόσην πνευματικήν ηδονήν προσφέρει είς τήν ψυχήν η συναναστροφή μέ τούς πνευματικούς μας αδελφούς, εάν μαζί μέ αυτήν διατηρήσωμεν καί τήν νοεράν συναναστροφήν μέ τόν Θεόν! Καλόν λοιπόν είναι νά φροντίζωμεν διά τούς αδελφούς, όσον αρμόζει· πρέπει δηλαδή νά προσέχωμεν πάρα πολύ, μή τυχόν εκπέσωμεν από τήν μυστικήν εργασίαν τής ψυχής καί τήν συνεχή νοεράν συνομιλίαν αυτής μετά τού Θεού, μέ τήν πρόφασιν τής πρός τόν πλησίον αγάπης· Διά νά μή συμβή η θανάσιμος αυτή έκπτωσις, πρέπει νά επικοινωνώμεν, μετά διακρίσεως, πρός τούς αδελφούς καί νά ομιλώμεν ελάχιστα, τόν δέ περισσότερον χρόνον νά τόν διαθέτωμεν είς τήν μετά τού Θεού συναναστροφήν καί συνομιλίαν. Διότι εκείνος, όστις υπερμέτρως συνομιλεί μέ τούς αδελφούς, εξασθενίζει τήν συνομιλίαν του μέ τόν Θεόν, επειδή ο νούς μας δέν αντέχει νά συνομιλή πρός δύο συγχρόνως, δηλαδή νά ομιλή, τήν ίδιαν στιγμήν, καί μέ τόν Θεόν καί μέ τούς ανθρώπους.

Πολύ ωραία αυτά που παραθέτεις Iaspis,όμως πιστεύω πως αφορούν κυρίως μοναχούς..Για μας που συναναστρεφόμαστε με τόσο κόσμο κάθε μέρα,είναι αδύνατο..Άσε που αν κλεινόμαστε.και δεν μιλάμε με τους γύρω μας πως θα τους δείξουμε(όσο μπορούμε) τον Χριστό?

[Iaspis]

Αγαπητέ Αρτέμη μετέφερα τόν προβληματισμό σου σέ αυτήν τήν νέα ενότητα, γιατί νομίζω πώς τό θέμα πού θέτεις είναι πολύ σημαντικό, καί χωράει περαιτέρω συζήτηση καί προβληματισμό. Επίσης βρίσκω πώς αυτό τό ζήτημα αποτελεί ένα μόνιμο θέμα τού φόρουμ (καί όχι μόνο), πού εμφανίζεται σέ κάθε ενότητα, χωρίς όμως νά λέγεται...

Κατ\' αρχάς, συμφωνώ μαζί σου στό ότι, οί λόγοι τών Αγίων καί τών Οσίων Πατέρων τής εκκλησίας μας είτε γράφτηκαν είτε ειπώθηκαν από μοναχούς αφιερωμένους είς τόν Κύριο, πού άγιασαν στήν ζωή τους. Μένει νά εξετάσουμε, άν αυτοί οι λόγοι γράφτηκαν είτε ειπώθηκαν μόνο γιά μοναχούς, ή γιά όλους τούς άνθρώπους. Επίσης πρός συζήτηση μπορεί νά είναι καί τό σημείο εκκίνησης στόν αγώνα τού κάθε ανθρώπου γιά τήν μετάνοια,τήν αρετή καί τήν σωτηρία, πού μπορεί νά  διαφέρει ανάμεσα σέ μοναχούς καί λαïκούς, όπως επίσης μπορεί νά διαφέρει καί μεταξύ τών μοναχών, μεταξύ τών λαïκών, καί μεταξύ τών εποχών καί τών ετών, καί μεταξύ τών γεγονότων καί τών εμπειριών τού κάθε μοναδικού ανθρώπου...καί μεταξύ τών ημερών, τών ωρών, τών τόπων, καί τών στιγμών...καί μεταξύ τών λεγομένων, τών εννοουμένων τών σημαίνων καί τών σημαινομένων... καί μεταξύ καί μεταξύ καί μεταξύ...

Τέλως θά ήθελα νά επεκτείνω τόν σοβαρότατο (κατά τήν γνώμη μου) προβληματισμό σου στήν ερώτηση: Ο λόγος τού Θεού (Γραφές) γράφτηκε γιά τόν Θεό ή γιά εμάς τούς ανθρώπους; Καί άν γράφτηκε γιά εμάς τούς ανθρώπους, μέ ποιό ή ποιούς τρόπους εμπειρίζεται. Είναι θέμα τής εκκλησίας μόνο ή καί ατομικό. Και άν είναι θέμα ατομικό εκφράζεται κάπως, ώστε νά οικοδομήσει καί άλλους, γιατί γιά νά γκρεμίσει ή γιά νά ισοπεδώσει τά πράγματα εκφράζεται καθημερινώς, ιδίως μεταξύ ημών τών λαïκών.

Άν αυτό αδελφοί αποτελεί ένα θέμα γιά συζήτηση, παρακαλώ επεκτείνεται τόν προβληματισμό τού Αρτέμη πού τόν βρίσκω ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟ!!

[Iaspis]

Ο Λόγος τού Θεού, μόνον μέ τήν χάρη τού Αγίου Πνεύματος...
Η παίδευση εν Θεώ, μόνον συνεργεία τού Αγίου Πνεύματος...
Η πρόνοια τού Θεού, μόνον μέ τήν Πρόνοια τού Αγίου Πνεύματος...
Η εγκατάληψη (ου μή γένοιτο) τού Θεού, μόνον διά εγκαταλήψεως τού Αγίου Πνεύματος...

Έτσι βιώνει ο άνθρωπος τήν σχέση του μέ τόν Θεό.
Η διαφορά μεταξύ μοναχών καί λαïκών, θέμα πού έθιξε ο Αρτέμης πιό πάνω, είναι τό ότι οι μοναχοί αγωνίζονται νά πιστέψουν στόν Θεό. Στήν κλίμακα τών αρετών η πίστις είναι στό προτελευταίο σκαλί μαζί μέ τήν ελπίδα καί πρίν τήν αγάπη. (Άγιος Ιωάννης τής Κλίμακος)

«Σπουδάσωμεν, μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τὴν ἑνότητα τῆς πίστεως καὶ τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Εφ. δ, 13)

«Νυνὶ δὲ μένει πίστις, ἐλπίς, ἀγάπη, τὰ τρία ταῦτα· μείζων δὲ τούτων ἡ ἀγάπη» (Α\' Κορ. ιγ\', 13)

Η ενότητα τής πίστεως είναι ενότητα πού κτίζεται πάνω στίς αρετές τού Θεού. Δηλαδή η πίστη προοδεύει ανάλογα μέ τήν πρόοδο τών αρετών, πού είναι καί εξάσκηση πολέμου εναντίον τών παθών καί τής αμαρτίας πού ευθύνονται γιά τήν απιστία.

Οι λαïκοί (φυσικά όχι όλοι, ούτε όλες οι στιγμές τους), ξεκινούμε από τήν πίστη (αντί νά καταλήγουμε σέ αυτήν), καί έτσι ώς συνήθως εμπαιζόμαστε καί εμπαίζουμε...

Βρίσκω τήν φράση «αυτά αφορούν μοναχούς» άτοπη,  όχι γιατί δέν αισθάνομαι πώς οι μοναχοί είναι πράγματι αφιερωμένοι στόν Λόγο σέ σχέση μέ εμάς τούς λαïκούς , απεναντίας αυτή η αφιέρωση τών Αγίων μας, καί τών Ιερέων καί Μοναχών μας, αποτελεί τά μέτρα καί γιά μάς τούς υπολοίπους. Καί φυσικά αυτά τά μέτρα εκπορεύονται από τήν ενσάρκωση τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτού τόν δρόμο καλούμαστε όλοι οι βαπτισμένοι στό όνομά του νά βαδίσουμε, καί ατομικό μας χρέος, επί τού πρακταίου, είναι όχι νά αγιάσουμε προτού πιστεύσουμε, ούτε νά πιστεύσουμε πώς θά αγιάσουμε, αλλά νά αγωνιστούμε (επί τού προσωπικού μας ζητήματος) καί νά αναζητήσουμε τήν πίστη (κυρίως μέσω μετανοίας), πρωτίστως ελαττώνοντας τήν αμαρτία καί τά πάθη, κι άν περισέψει χρόνος προσπαθούμε καί γιά τίς αρετές...
Φυσικά ο Άγιος Ισαάκ πιό πάνω απευθύνεται σέ μοναχούς καί μάλιστα τού Μεγέθους του. Καί αυτό έχει καί γιά εμάς μεγάλη αξία, πρώτον γιατί γνωρίζουμε τά μεγέθη, καί δεύτερον γιατί κατανοούμε ότι από κάπου πρέπει νά αρχίσουμε καί εμείς. Μάλλον όχι νά αρχίσουμε, αλλά νά αρχίζουμε, καί πάλι, καί πάλι, καί πάλι....μέχρι νά κατορθώσουμε αυτήν τήν αρχή νά τήν κρατάμε λίγο περισσότερο χρόνο....Αυτό μπορούμε!

[Αρχαίος]

Δός μοι, υἱέ, σὴν καρδίαν..  Παροιμίαι 23:26

Τα εξωτερικά σχήματα - γνώμη μου - ελάχιστη σημασία έχουν.
Πού είναι η καρδιά του ανθρώπου δοσμένη έχει σημασία.

Γιατί αν φοράω ράσο και κάνω τα πάντα σωστά αλλά η καρδιά μου είναι στο κρεβάτι με γυναίκα έχασα
Αντίθετα αν είμαι σε κρεβάτι με γυναίκα αλλά η καρδιά μου είναι δοσμένη στον Θεό κέρδισα.

Δεν βλέπω κανένα δίλημμα στο θέμα.
Δεν έχει καμμία απολύτως σημασία αν είναι μοναχός ή λαϊκός κάποιος.
Μία καρδία έχουμε και αυτή κάπου την έχουμε δώσει, με την θέλησή μας.