Η θυσία του Κυρίου

[staboz]

[align=center]Η ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΓΟΛΓΟΘΑ[/align]

Ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολὴ εἶναι ἕνα θαυμαστὸ κείμενο, τὸ ὁποῖο ἀποδεικνύει ὅτι ὅσα ἐγίνοντο στὴν Παλαιὰ Διαθήκη ἦταν προτυπώσεις καὶ συμβολισμοὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ τὸ ε΄ δὲ μέχρι τὸ θ΄ κεφάλαιό της ἀσχολεῖται μὲ τὸ θέμα τῆς Ἀρχιερωσύνης τοῦ Κυρίου καὶ τῆς μεγάλης ἀρχιερατικῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ. Στὸ θ΄ κεφάλαιο ὁ θεόπνευστος συγγραφεὺς ἑρμηνεύει τὰ νοήματα τῆς ἱερώτερης καὶ μυστικώτερης ἑορτῆς τῶν Ἑβραίων, τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἐξιλασμοῦ.

Τί ἦταν ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἐξιλασμοῦ; Ἡ ἑορτὴ τοῦ Ἐξιλασμοῦ ἦταν μιὰ τελετουργία θυσίας στὸ Θεὸ γιὰ τὴ συγχώρηση τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ. Ἦταν ἡ μοναδικὴ ἡμέρα τοῦ ἔτους κατὰ τὴν ὁποία ἐπιτρεπόταν νὰ εἰσέλθει κάποιος – ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον ὁ Ἀρχιερέας – στὸ δεύτερο τμῆμα τῆς Σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου, τὸ ὀνομαζόμενο Ἅγια Ἁγίων. Ὅπως καθορίζεται στὸ βιβλίο τοῦ Λευϊτικοῦ, ὁ Ἀρχιερέας θυσίαζε πρῶτα ἕνα μοσχάρι γιὰ τὶς δικές του ἁμαρτίες καὶ εἰσερχόμενος στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ράντιζε μὲ τὸ αἷμα τοῦ μοσχαριοῦ 7 φορὲς τὸ σκέπασμα τῆς Κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης, τὸ ὀνομαζόμενο «ἱλαστήριον». Τὸ ἴδιο ἐπανελάμβανε στὴ συνέχεια γιὰ τὸν λαό, θυσιάζοντας ἕναν τράγο, ἐνῶ σὲ ἕναν δεύτερο τράγο ἀκουμποῦσε τὰ χέρια του ἐξομολογούμενος τὶς ἁμαρτίες τοῦ λαοῦ. Αὐτὸν τὸν δεύτερο τράγο, ποὺ θεωροῦσαν ὅτι φορτώθηκε τὶς ἁμαρτίες τους, τὸν ὁδηγοῦσαν κατόπιν σὲ ἐρημικὰ μέρη γιὰ νὰ τὸν κατασπαράξουν τὰ ἄγρια θηρία, γι' αὐτὸ καὶ τὸν ἔλεγαν «ἀποπομπαῖον». Τέλος ὁ Ἀρχιερέας θυσίαζε ἕνα κριάρι, ποὺ τὸ προσέφεραν ὡς ὁλοκαύτωμα, τὸ ἔκαιγαν δηλαδὴ ἐξ ὁλοκλήρου στὸ θυσιαστήριο.

Ὅλη αὐτὴ ἡ τελετουργικὴ διαδικασία, λέει ὁ ἱερὸς συγγραφέας, δὲν ἦταν παρὰ μιὰ προτύπωση τῆς θυσίας τοῦ Κυρίου. Οἱ θυσίες τοῦ Ἐξιλασμοῦ ἦταν ἡ σκιά, ἡ θυσία τοῦ Κυρίου ὑπῆρξε ἡ ἀλήθεια. Γι' αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, ὡς ὁ μόνος ἀληθινὸς Ἀρχιερέας, εἰσῆλθε μιὰ φορὰ γιὰ πάντα στὰ ἀληθινά, τὰ οὐράνια Ἅγια τῶν Ἁγίων καὶ μᾶς ἐξασφάλισε αἰώνια λύτρωση, προσφέροντας ὄχι αἷμα τράγων καὶ μοσχαριῶν ἀλλὰ τὸ δικό του ἀτίμητο αἷμα. Κι ἄν, λέει ὁ ἱερὸς συγγραφέας, τὸ αἷμα ζώων προσέφερε κάποιον ἐξωτερικὸ ἁγιασμό, ὥστε νὰ μποροῦν οἱ ἄνθρωποι νὰ μετέχουν στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ χωρὶς νὰ κινδυνεύουν νὰ τιμωρηθοῦν, πολὺ περισσότερο τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ἔχει τὴ δύναμη νὰ καθαρίζει τὴν συνείδηση ἀπὸ τὰ νεκρὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας.
Θὰ εἶναι ἑπομένως τραγικὸ ἂν ἡ μεγάλη καὶ μοναδικὴ θυσία τοῦ Κυρίου πάει, ὅπως λέμε, χαμένη γιὰ μᾶς. «Οὐκ ἔστιν ἄλλη θυσία· μία ἡμᾶς ἐκαθάρισε· μετὰ δὲ τοῦτο πῦρ καὶ γέεννα», λέει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος (Εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους ιγ΄, P.G. 63, 106). Καὶ πράγματι δὲν ἔχουμε νὰ ἐλπίζουμε σὲ ἄλλου εἴδους λύτρωση καὶ σωτηρία. Μόνον ἡ μία καὶ μοναδικὴ θυσία τοῦ Κυρίου μᾶς καθαρίζει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Μετὰ ἀπὸ αὐτὴν «πῦρ καὶ γέεννα», φωτιὰ καὶ κόλαση. Συνεπῶς τὸ χρέος μας εἶναι ὁλοφάνερο. Νὰ σπεύσουμε νὰ καθαρίσουμε τὴ συνείδησή μας ἀπὸ τὰ νεκρὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας μὲ τὸ αἷμα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Κυρίου. Ποιὰ δὲ εἶναι τὰ νεκρὰ ἔργα τῆς ἁμαρτίας, τὸ γνωρίζουμε. Εἶναι, ὅπως λέει καὶ πάλι ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «πάντα τὰ ζωὴν οὐκ ἔχοντα, τὰ δυσωδίας πνέοντα»· ὅλα αὐτὰ ποὺ δὲν ἔχουν τὴν οὐράνια, τὴ θεϊκὴ ζωὴ μέσα τους, αὐτὰ ποὺ ἀναδίδουν τὴν δυσωδία τῆς ἁμαρτίας (Εἰς τὴν πρὸς Ἑβραίους ιε΄, P.G. 63, 120). Μὲ ἀληθινὴ μετάνοια, συντριβὴ καὶ ἐξομολόγηση ἂς καθαρίσουμε μὲ τὸ ἀτίμητο αἷμα τῆς θυσίας τοῦ Γολγοθᾶ κάθε ἁμαρτία, ποὺ γεμίζει μὲ ἀφόρητη δυσωδία τὴν ψυχή μας.

Λοιπὸν «ὅσοι κατηξιώθημεν τῆς σφραγῖδος (τοῦ Βαπτίσματος), ὅσοι τῆς θυσίας ἀπηλαύσαμεν, ὅσοι τῆς ἀθανάτου τραπέζης μετέσχομεν, μένωμεν φυλάττοντες τὴν εὐγένειαν καὶ τὴν τιμήν» (Χρυσοστόμου, P.G. 63, 106). Μᾶς τίμησε τόσο πολὺ ὁ Θεός. Μᾶς ἔκανε εὐγενεῖς. Ἂς φυλάξουμε λοιπὸν αὐτὴ τὴν εὐγένεια. Καλὰ εἶναι καὶ τὰ λουλούδια ποὺ θὰ φέρουμε στὸ Σταυρό Του τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Ὅμως τὸ πλέον ὄμορφο καὶ εὐωδιαστὸ λουλούδι εἶναι τὸ νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του μέσα σ' αὐτὸν τὸν διεφθαρμένο κόσμο ποὺ γιὰ λίγα χρόνια μᾶς ἔβαλε νὰ ζήσουμε.

[Iaspis]

Ευχαριστούμε κύριε Σταύρο γιά τό ωραίο κείμενο!

Καλὰ εἶναι καὶ τὰ λουλούδια ποὺ θὰ φέρουμε στὸ Σταυρό Του τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Ὅμως τὸ πλέον ὄμορφο καὶ εὐωδιαστὸ λουλούδι εἶναι τὸ νὰ ἀγωνιζόμαστε νὰ ζοῦμε σύμφωνα μὲ τὸ θέλημά Του μέσα σ' αὐτὸν τὸν διεφθαρμένο κόσμο ποὺ γιὰ λίγα χρόνια μᾶς ἔβαλε νὰ ζήσουμε.

Σήμερα μετά τήν Ακολουθία τού Επιταφίου Θρήνου, «όρμησαν» οι πιστοί γιά νά πάρουν  τά λουλούδια από τόν Επιτάφιο. Πήγα λοιπόν γιά νά προλάβω νά πάρω καί εγώ ένα....Όμως μού λέει μία έμπειρη καί χαριτωμένη γριούλα. «Μήν βιάζεσαι παιδί μου νά πάρεις λουλούδι μέ κλωνάρι από τά επάνω. Περίμενε!...Τά καλύτερα λουλούδια είναι αυτά πού πέφτουν κάτω, εκεί πού ακούμπησε τό Σώμα τού Χριστού. Από αυτά τά πέταλα νά παίρνεις, είναι αγιασμένα...».

[Αρχαίος]

Τά καλύτερα λουλούδια είναι αυτά πού πέφτουν κάτω, εκεί πού ακούμπησε τό Σώμα τού Χριστού.

Αυτά είναι τα καλύτερα λουλούδια!


Καλή Ανάσταση!