Περί γάμου

[ρωμηός]

Λυπήθηκα πολύ για τις συστάσεις περί εσωρούχων και κορμάρας. Ο γάμος δεν είναι καλοπέραση και ικανοποίηση των προσωπικών μας επιθυμιών. Είναι συμπόρευση δύο ανθρώπων προς τη Βασιλεία του Θεού. Συμπόρευση σημαίνει σήμερα ακουμπάς εσύ σε μένα, αύριο ακουμπώ εγώ σε σένα. Αύριο θα παρουσιάσεις εσύ ανεπιθύμητα pop-ups, μὴν αμφιβάλλεις γι\' αυτό - έτσι είναι η ζωή.
     Επίτρεψέ μου να χρησιμοποιήσω και εγώ ορολογία υπολογιστών: Χρειάζεσαι επείγουσα αναβάθμιση σε Vista heaven. Μην χάνεις τον ουρανό από το οπτικό σου πεδίο. Σκέψου τα λόγια του αγίου Κοσμά του Αιτωλού: \"Εσύ, γυναίκα που έχεις τον κακόν άνδρα να χαίρεσαι περισσότερο από τη γειτόνισσά σου που έχει τον καλόν άνδρα, διότι θα κάνεις υπομονή και θα πας στον Παράδεισο. Και να σκέφτεσαι και τα καλά του ανδρός σου. Κάποια καλά θα έχει και αυτός, δεν έχει μόνο κακά\". Τα ίδια επαναλαμβάνει ο άγιος και για τον άνδρα. ΥΠΟΜΟΝΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ!
     Επίτρεψέ μου και μια πρακτική συμβουλή: Κάθε φορά που επιστρέφει στο σπίτι να τον περιμένεις με χαρά, όσο κουρασμένη και δύσθυμη και αν είσαι. Και περιμένοντάς τον να μην είσαι ατημέλητη, αλλά να φοράς πάντοτε τα καλά σου ρούχα, δείχνοντας ότι ο ερχομός του είναι η πιο ευχάριστη και επίσημη ώρα για σένα.
     Ο Θεός μαζί σου. Στ.

[ρωμηός]

Ο γάμος δεν είναι καλοπέραση και ικανοποίηση των προσωπικών μας επιθυμιών. Είναι συμπόρευση δύο ανθρώπων προς τη Βασιλεία του Θεού. Συμπόρευση σημαίνει σήμερα ακουμπάς εσύ σε μένα, αύριο ακουμπώ εγώ σε σένα. Αύριο θα παρουσιάσεις εσύ ανεπιθύμητα pop-ups, μην αμφιβάλλεις γι\' αυτό - έτσι είναι η ζωή.

Κρατάω το παραπάνω διότι θέλω να τονισθεί! Ο γάμος όντως δεν είναι μια υπόθεση ατομική. Είναι, αν μου επιτρέπεται ο όρος, η οντολογική πραγμάτωση της αλήθειας του προσώπου. Ο άνθρωπος πραγματώνεται υπαρξιακά στην αγαπητική του αλληλοπεριχώρηση με το Εσύ, γινόμενος Ένα, όχι δι\'απορροής και χωρίς να απολέσει τη μοναδικότητά του. Ό,τι ατομικό και φιλάρεσκο, ό,τι χύδην ευδαιμονιστικό τίθεται έξω αυτής της σχέσης ή υποβιβάζει αυτή τη σχέση σε μια χυδαιότητα και αναισθησία.

Διό και ο καρπός του γάμου, η τεκνογονία!
Διό και καρπός της ιδιοτελούς ευδαιμονιστικής σχέσης, η ανυπαρξία!

Ειδικά στην Ορθόδοξη θεολογία και εκκλησιολογία, η σχέση του γάμου είναι σχέση τριών και όχι δύο παραγόντων. Στο γάμο, στην ένωση (διό και παρομοιάζεται προς την Εκκλησία) των δύο ανθρώπων συμμετέχει και ο Θεός, ο οποίος και αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ιερής αυτής σχέσης.

Επίτρεψέ μου και μια πρακτική συμβουλή: Κάθε φορά που επιστρέφει στο σπίτι να τον περιμένεις με χαρά, όσο κουρασμένη και δύσθυμη και αν είσαι. Και περιμένοντάς τον να μην είσαι ατημέλητη, αλλά να φοράς πάντοτε τα καλά σου ρούχα, δείχνοντας ότι ο ερχομός του είναι η πιο ευχάριστη και επίσημη ώρα για σένα.

Αφήνω την πρακτική συμβουλή για το τέλος (...διότι τι ρωμηοί θα ήμασταν αν συμφωνούσαμε σε όλα...) για να συμφωνήσω διαφωνώντας.... Δεν θα μπορούσα προσωπικά ποτέ να δώσωω συμβουλή, ειδικά για θέματα που αφορούν προσωπική στάση και διάθεση... Εξηγούμαι: όποια συμβουλή και να δώσεις (ακόμα και η τήρησή της...) δεν θα έφερνε τα προσδωκόμενα αποτελέσματα...διότι και να το έκανε αυτό μια γυναίκα ποτέ δεν θα ήταν αποτέλεσμα εκούσιο και εξ ιδίας διαθέσεως.... Δηλαδή, τι νόημα έχει να το κάνει αυτό μια γυναίκα από τη στιγμή που δεν αισθάνεται να το κάνει (το ίδιο αντιστοιχεί και για τον άνδρα)! Η ειλικρίνεια της στάσεως αυτής κρίνεται και ελέγχεται μέσα στη συζυγική σχέση γι\'αυτό και όποια στάση δεν μπορεί να προέρχεται κατόπιν συμβουλής αλλά να προέρχεται από το περίσσευμα της καρδίας... Προτιμώ τις αυθόρμητες και πηγαίες εκδηλώσεις της αγάπης από διάφορους κώδικες συζυγικές συμπεριφοράς που πολλές φορές (όταν ακολουθούνται βάσει \"καταλόγου\") κρίνονται ανειλικρινείς...

[staboz]

Πολύ σωστό αυτό που έγραψες:\"Ειδικά στην Ορθόδοξη θεολογία και εκκλησιολογία, η σχέση του γάμου είναι σχέση τριών και όχι δύο παραγόντων. Στο γάμο, στην ένωση (διό και παρομοιάζεται προς την Εκκλησία) των δύο ανθρώπων συμμετέχει και ο Θεός, ο οποίος και αποτελεί πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ιερής αυτής σχέσης\".
     Ο Ευδοκίμοφ το διατυπώνει θαυμάσια στο έργο του \"Η Ορθοδοξία\". Γράφει:\"Ο άνδρας και η γυναίκα ενώνονται σ\' έναν τρίτον όρο, που είναι ο Θεός\"... \"Η ars amandi, η τέχνη της αγάπης βρίσκεται ολόκληρη μεσ\' στην καρποφορία της αιώνιας νεοφάνειας του μαράναθα. Οι αγαπημένοι κοιτούν μαζί προς την ίδια κατεύθυνση, την Ανατολή, και λέγουν: \'Κάνε, Κύριε, αγαπώντας ο ένας τον άλλον, ν\' αγαπούμε εσένα τον ίδιο\' \". (Σελ. 398,402).
     Όσο για τη διαφωνία σου στη \"συμβουλή\", νομίζω είναι καιρός να απαλλαγούμε κάποτε από την τάση αντιδράσεως σε οτιδήποτε δείχνει να έχει χαρακτήρα καθοδηγητικό και συμβουλευτικό. Το συμβουλεύειν είναι και Αγιογραφικό και Αγιοπατερικό και παραδοσιακό, Ρωμέικο, όπως το λέτε εσείς. Άλλωστε και η προηγούμενη απάντηση ολόκληρη μια συμβουλή δεν ήταν;
     Ας έρθω για λίγο στα περί κωδίκων συμπεριφοράς και αυθορμητισμού. Το θέμα είναι μεγάλο και εγώ ούτε χρόνο επαρκή έχω ούτε γρήγορα γράφω. Σημειώνω μόνον τούτο ότι η Ορθόδοξη ελευθερία, ο αυθορμητισμός και η πηγαία αγάπη αποκτώνται μόνο μέσα από εκούσια υποταγή στις εντολές. Το ζήτημα αυτό το διαπραγματεύεται διεξοδικά ο αββάς Ισαάκ στην δ΄ επιστολή του \"Προς τον οσιον πατέρα Συμεώνην τον θαυματουργόν\", γι\' αυτό και δεν θα επιμείνω. Μελέτησέ την και θα δείς πόσο ξένα είναι προς την Ορθόδοξη θεολογία τα περί αυθορμητισμών και πηγαίων αισθημάτων προτεστάντικα ξυλοκέρατα, που μας σερβίρουν αδιάκοπα τα τελευταία χρόνια διάφοροι, συχνά παρουσιάζοντάς τα ως το βάθος και την ουσία της Ορθοδοξίας. Στ.

[ρωμηός]

Η αλήθεια είναι ότι με κατατρώγει ένα συνδρομάκι στους παντός είδους κατευθυντήριους κώδικες αλλά η αιτία δεν είναι η υπόδειξη ή η συμβουλή αυτή καθ\' εαυτή αλλά η υποταγή σε αυτές εν είδη \"αυτοματοποιημένης τεχνικής\" που στη σκέψη πολλών (και στη δική μου, έστιν ότε εν τη \"πνευματική\" πωρώσει της νεανικής μου αμετροέπειας...) αφενός μεν οδηγεί αναμφιβόλως και αναμφηρίστως στο Vista Heaven, εκποδών ποιούσα πάσης Θεϊκής \"κατ\' χάριν χαρίτωσις\" (κατά το \"μπορούμε και μόνοι μας\" ή κατά το \"αφού τα κάνω είμαι καλό χριστιανόπουλο\") και αφετέρου αποσαθρώνει βασικά θεμέλια του γάμου και της σχέσεως, αφού μετατρέπει την αγάπη και \"πάσα εκδήλωσις αυτής\" σε νόρμες πιστοποιημένης χριστιανικής ηθικολογίας.

Θα προτιμούσα μια γενικότερη παραίνεση, ας πούμε περί της αγάπης και του συνδέσμου που πρέπει να υπάρχει μεταξύ του ζευγαριού ή το πολύ όμορφα διατυπωμένο \"ακουμπάς εσύ σε μένα, αύριο ακουμπώ εγώ σε σένα\" ως συμβουλή και ως υπόδειξη και κατόπιν ας αφήναμε στην ελευθερία της αγάπης του προσώπου να εκδηλώσει αυτή την παραίνεση, αυτό το \"ακούμπημα\" με τρόπο αυθόρμητο και ειλικρινές...

Άλλωστε το τι ευχαριστεί τον άνδρα ή την γυναίκα, διαφέρει και δεν μπαίνει σε καλούπια... Προσωπικά, φορ εξαμπλε, θα προτιμούσα να με περιμένει ή να περιμένω τη γυναίκα μου με ένα χαμόγελο έστω κι αν φόραγε τις πυζάμες ή την ποδιά της κουζίνας (αδιάφορο το στυλιστικό για την αφεντιά μου...)    

Στο θέμα της εκούσιας υποταγής, που ορθώς τονίζεται, το στοιχείο που ενδιαφέρει και δεν διασαφηνίζεται είναι το \"εκούσιας\". Δεν είναι μια λέξη χωρίς βαθύτερο νόημα. Το εκουσίως \"αποσαθρώνει\" τη σκληρότητα των \"εντολών\", μεταποιώντας την εντολή σε χαρμόσυνη και ειλικρινή προσωπική επιλογή.... Όταν η υποταγή γίνεται εκούσια αλλά χωρίς την παραπάνω \"μετουσίωση - μεταβολή\" δεν χάνει το αληθές νόημά της; Μήπως μια τέτοια υπακοή δεν μας κατατάσσει στους Υιούς και συγκληρονόμους αλλά στους μισθωτούς και τους δούλους; Θα μου πείτε και οι μισθωτοί και οι δούλοι θα σωθούν αλλά όμως ο στόχος, η κορυφή που πρέπει να αγναντεύουμε και για την οποία παλεύουμε δεν θα πρέπει να είναι η κατ\' χάριν υιοθεσία?

Προσωπικά \"νομίσματα\" είναι αυτά τα δικά μου....Μπορεί και να μην περνάνε στο \"πατερικό χρηματιστήριο\"...

[staboz]

Δυστυχώς αντί να κλείσουμε ένα θέμα ανοίγουμε περισσότερα. Η πρώτη παράγραφος μου φαίνεται πολύ ασύντακτη. Αυτή η ασυνταξία είναι θεληματική, δυνάμει κάποιας ψευτορωμέϊκης ασυδοσίας, ή είναι αποτέλεσμα άγνοιας; Αν είναι το πρώτο, λυπάμαι, αλλά εμένα αυτού του είδους ο εκβαρβαρισμός της γλώσσας μού είναι εξαιρετικά ενοχλητικός και δεν μπαίνω στον κόπο καν να προσπαθήσω να καταλάβω τα μυστηριώδη νοήματα. Αν είναι το δεύτερο, προσπάθησε σε παρακαλώ να το ξαναδιατυπώσεις απλά και σαφώς (ή σαφά κατά τους αστοιχείωτους των ΜΜΕ).
     Για την ουσία του θέματος, θα περάσουν, υποθέτω, πολλά χρόνια ώς ότου συνειδητοποιήσουμε την απλή αλήθεια ότι μέσα στο Ευαγγέλιο η αγάπη δεν είναι κάτι πηγαίο και αυθόρμητο αλλά εντολή. Που σημαίνει ότι είτε το θέλεις είτε δεν το θέλεις, είτε σού \'ρχεται είτε δεν σού \'ρχεται, είτε το αισθάνεσαι είτε όχι, είσαι υποχρεωμένος να αγαπήσεις. Αυτή δε η εντολή της αγάπης δεν είναι μια μικρή εντολή, αλλά η πρώτη και μεγάλη! Όποιος μπορέσει να κατανοήσει τις ασύλληπτες διαστάσεις αυτής της απλής αλήθειας, μακάριος. Κανένας πειρασμός δεν θα αποκτήσει εξουσία επάνω του. Διαφορετικά θα βασανίζεται προσπαθώντας να ξεδιψάσει με ζωγραφισμένα νερά (αββάς Ισαάκ).
     Καμμιά εκούσια υποταγή δεν μπορεί να μετατρέψει την εντολή σε χαρμόσυνη επιλογή. Η εντολή είναι πάντα απόφαση θανάτου, σταύρωση επί αοράτου σταυρού. Μόνο μακροχρόνια εμπειρία της χαράς και της ευτυχίας που πηγάζει στο τέλος από αυτήν τήν εκούσια σταύρωση, κάνει τον άνθρωπο να δέχεται με χαρά κάθε σταυρό που βλέπει να τοποθετεί στο δρόμο της ζωής του ο Δημιουργός του. Το μακροχρόνια εδώ δεν αντικαθίσταται με τίποτε.  \"Και εκτός τού γεύσασθαι την ψυχήν των παθημάτων του Ιησού εν γνώσει, κοινωνίαν μετ\' αυτού ου μη σχη\" (αββάς Ισαάκ - το παραθέτω από μνήμης, μπορεί κάπου η διατύπωση ελαφρά να παραλλάζει). Οι λίγες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
     Τα περί υιών, μισθωτών και δούλων δεν νομίζω να έχουν σχέσι με το θέμα μας. Και σίγουρα πολύ επιπόλαια και επικίνδυνα οι περισσότεροι από μας βιαζόμαστε να βρεθούμε στην τάξι των υιών χωρίς να δοκιμαστούμε προηγουμένως σε κείνη των δούλων. Περισσότερα για το θέμα αυτό στο \"ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ\", σελ. 297-8.
     Τέλος για τη σύσταση περί ενδυμασίας θα υπενθύμιζα μόνο τον λόγο του Μ. Βασιλείου ότι \"είωθε τοις έξωθεν σχήμασι συνδιατυπούσθαι η ψυχή και προς α πράττει τυπούται και προς αυτά σχηματίζεται\" (Ισχύει και εδώ η σημείωση της από μνήμης παραθέσεως). Δεν θα γράψω κάτι παραπάνω τώρα, μολονότι γι\' αυτό το ζήτημα έχουν γραφεί πολλά (Κλίμαξ, αββάς Ισαάκ, άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης κ.τ.λ.). Στ.

[ρωμηός]

Η πρώτη παράγραφος μου φαίνεται πολύ ασύντακτη. Αυτή η ασυνταξία είναι θεληματική, δυνάμει κάποιας ψευτορωμέϊκης ασυδοσίας, ή είναι αποτέλεσμα άγνοιας; Αν είναι το πρώτο, λυπάμαι, αλλά εμένα αυτού του είδους ο εκβαρβαρισμός της γλώσσας μού είναι εξαιρετικά ενοχλητικός και δεν μπαίνω στον κόπο καν να προσπαθήσω να καταλάβω τα μυστηριώδη νοήματα. Αν είναι το δεύτερο, προσπάθησε σε παρακαλώ να το ξαναδιατυπώσεις απλά και σαφώς.

Τω όντι, υπάρχουν 2 θεμελιώδη συντακτικά λάθη:

1. Το εκποδών ποιούμαι συντάσσεται με αιτιατική. Άρα η σωστή γραφή θα έπρεπε να είναι: «εκποδών ποιούσα πάσαν θεϊκήν «κατά χάριν χαρίτωσιν» (Το «κατά χάριν χαρίτωσιν» είναι βεβαίως πλεονασμός, δι αυτό άλλωστε τίθεται σε εισαγωγικά. Χρησιμοποιώ πλεονασμό μόνο και μόνο για να εξάρω τη «χάρη» σε αντίθεση με τη «αυτοματοποιημένη τεχνική». Στη συνάφεια του λόγου γίνεται εμφανής η αιτία του πλεονασμού).

2. Στη δευτερεύουσα πρόταση «αφού μετατρέπει την αγάπη και «πάσα εκδήλωσις αυτής», υπάρχει εμφανής ασυνταξία καθώς μετά το «και» θα έπρεπε να ακολουθεί αιτιατική.

Άρα ολόκληρη η πρόταση, συντακτικά διορθωμένη, παρέχεται ακολούθως:

«Η αλήθεια είναι ότι με κατατρώγει ένα συνδρομάκι στους παντός είδους κατευθυντήριους κώδικες αλλά η αιτία δεν είναι η υπόδειξη ή η συμβουλή αυτή καθ\' εαυτή αλλά η υποταγή σε αυτές εν είδη \"αυτοματοποιημένης τεχνικής\" που στη σκέψη πολλών (και στη δική μου, έστιν ότε εν τη \"πνευματική\" πωρώσει της νεανικής μου αμετροέπειας...) αφενός μεν οδηγεί αναμφιβόλως και αναμφηρίστως στο Vista Heaven, εκποδών ποιούσα πάσαν Θεϊκήν \"κατ\' χάριν χαρίτωσιν\" (κατά το \"μπορούμε και μόνοι μας\" ή κατά το \"αφού τα κάνω είμαι καλό χριστιανόπουλο\") και αφετέρου αποσαθρώνει βασικά θεμέλια του γάμου και της σχέσεως, αφού μετατρέπει την αγάπη και \"πάσαν εκδήλωσιν αυτής\" σε νόρμες πιστοποιημένης χριστιανικής ηθικολογίας.»

Η νοηματική απόδοση του παραπάνω κειμένου έχει ως εξής:

Έχω ένα πρόβλημα με τους κώδικες συμπεριφορές. Η αιτία δεν είναι οι εντολές και οι υποδείξεις, αυτές καθ' εαυτές. Η αιτία είναι ότι στη σκέψη πολλών αυτοί οι κώδικες λειτουργούν ως τεχνικές που αυτόματα μπορούν να σε οδηγήσουν στον παράδεισο (κατά το \"αφού τα κάνω είμαι καλό χριστιανόπουλο\"). Έτσι ξεχνούνε πολλοί πως δεν είναι τα δικά τους κατορθώματα που τους εξασφαλίζουν τον παράδεισο αλλά η χάρη του Θεού. Επίσης, ο κώδικας συμπεριφοράς για τους νυμφευμένους κονιορτοποιεί καταρχήν τη θεμελιώδη προϋπόθεση του γάμου, την αγάπη. Το να παντρευτείς δεν είναι καθολική εντολή, άρα οι νυμφευμένοι επέλεξαν ο ένας τον άλλον για να ζήσουν μαζί. Και, φαντάζομαι, η επιλογή τους δεν υπήρξε τυχαία αλλά είχε βάση την αγάπη. Η αγάπη, επομένως, αφού υπάρχει, μπορεί και εκδηλώνεται. Άρα κώδικες συμπεριφοράς και υποδείξεις συγκεκριμένης στάσεως απέναντι στο σύζυγο παρέλκουν!

Για την ουσία του θέματος, θα περάσουν, υποθέτω, πολλά χρόνια ώς ότου συνειδητοποιήσουμε την απλή αλήθεια ότι μέσα στο Ευαγγέλιο η αγάπη δεν είναι κάτι πηγαίο και αυθόρμητο αλλά εντολή. Που σημαίνει ότι είτε το θέλεις είτε δεν το θέλεις, είτε σού \'ρχεται είτε δεν σού \'ρχεται, είτε το αισθάνεσαι είτε όχι, είσαι υποχρεωμένος να αγαπήσεις. Αυτή δε η εντολή της αγάπης δεν είναι μια μικρή εντολή, αλλά η πρώτη και μεγάλη! Όποιος μπορέσει να κατανοήσει τις ασύλληπτες διαστάσεις αυτής της απλής αλήθειας, μακάριος. Κανένας πειρασμός δεν θα αποκτήσει εξουσία επάνω του. Διαφορετικά θα βασανίζεται προσπαθώντας να ξεδιψάσει με ζωγραφισμένα νερά (αββάς Ισαάκ).

Κανείς δεν αρνείται ότι η αγάπη στο Ευαγγέλιο είναι εντολή και μάλιστα «η πρώτη και μεγάλη», όπως χαρακτηριστικά επισημαίνετε. Πράγματι χωρίς αγάπη δεν κατορθώνουμε τίποτα. Πρέπει, επομένως, το δίχως άλλο, να αγαπήσουμε, μας λέει το Ευαγγέλιο. Εντολή, λοιπόν, η αγάπη, με την έννοια: αν θες να δεις Vista Heaven, πρέπει να αγαπήσεις.

Η αγάπη όμως δεν είναι hardware αλλά software, για να χρησιμοποιήσω και πάλι ορολογία υπολογιστών (για να μην ξεχνιόμαστε από πού είχαμε την αφόρμηση για την κουβέντα μας). Θέλω να πω δεν είναι κάτι που γίνεται είτε το θέλουμε είτε όχι. Για να δούμε παράδεισο, πρέπει να αγαπήσουμε, είτε το θέλουμε είτε όχι. Για να αγαπήσουμε, όμως, πρέπει να το θέλουμε. Αθέλητη αγάπη δεν υπάρχει. Δεν μπορούμε να αγαπάμε άκοντες. Είτε το θέλω είτε όχι, αν με υποχρεώσεις μπορώ να ζωγραφίσω στο χαρτί, μπορώ να καθαρίσω το δωμάτιο, μπορώ να  μαγειρέψω, μπορώ ακόμη να μη φάω αρτήσιμο φαγητό (όπως φρυγανιές σε περίοδο αλάδωτης νηστείας...εμνήσθην παλαιών Γρεβενιτιακών ημερών...) αλλά δεν θα μπορέσω να σε αγαπήσω. Για να σε αγαπήσω, πρέπει να το θέλω.

Άρα όντως: αγάπη = εντολή!

Αγάπη είναι Η ΕΝΤΟΛΗ!

«Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν αράτω τον Σταυρόν αυτού»

Σταυρός = εντολή

Εντολή = αγάπη

Αγάπη = όστις θέλει

Αγάπη = όστις θέλει = παίρνει τις Σταυρό = Εντολές

Διότι:

Όστις δεν θέλει = δεν παίρνει τον Σταυρό

Όστις δεν θέλει = δεν ακολουθεί τις Εντολές

Όστις δεν θέλει = δεν μπορεί να αγαπά


   

Καμμιά εκούσια υποταγή δεν μπορεί να μετατρέψει την εντολή σε χαρμόσυνη επιλογή. Η εντολή είναι πάντα απόφαση θανάτου, σταύρωση επί αοράτου σταυρού.

Η εντολή, σωστά , είναι απόφαση θανάτου. Η υποταγή σε αυτήν είναι υποταγή σε απόφαση θανάτου, σε σταύρωση. Το θέμα είναι πως θα υποταχθείς στην απόφαση αυτή του θανάτου. Πως θα υποταχθείς σε σταύρωση;

Εκουσίως; Αν υποταχθείς εκουσίως, σημαίνει ότι, παρόλο που γνωρίζεις ότι υποτασσόμενος σε αυτή την εντολή θα «υποφέρεις» ως εν σταυρώ δοκιμαζόμενος, το κάνεις αυτό, σταυρώνεσαι δηλαδή, με τη θέλησή σου. Είναι μια προσωπική σου επιλογή. Θέλεις και επιδιώκεις να σταυρωθείς. Άρα για σένα εφόσον είναι η επιλογή σου, εφόσον θες να το κάνεις, χαρμοσύνως –με τη θέληση σου υποδέχεσαι  το σταυρικό μαρτύριο της εντολής. Χαρμοσύνως –με τη θέλησή σου –επειδή έτσι σου αρέσει ....υποφέρεις!!!!

Ακουσίως; Ακουσίως δεν γίνεται! Κανείς ακουσίως δεν σταυρώνεται διότι αυτό έρχεται σε αντίθεση με την ελευθερία με την οποία έχει προικίσει ο Θεός τον άνθρωπο και σε αντίθεση με το θεμελιώδη λόγο του Κυρίου : Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν!

Αν το ακουσίως δεν παίζει κανένα ρόλο, τότε πλεονάζει ως επιρρηματικός προσδιορισμός της υποταγής. Αν το ακουσίως δεν σηματοδοτεί ποιοτική αλλοίωση στον τρόπο της υποταγής τότε είναι περιττή η πρόταξή του. Ή, μάλλον, γενικώς πλεονάζει, διότι υποταγή στις εντολές του Ευαγγελίου δεν νοείται ει μη εθελούσια!

Μόνο μακροχρόνια εμπειρία της χαράς και της ευτυχίας που πηγάζει στο τέλος από αυτήν την εκούσια σταύρωση, κάνει τον άνθρωπο να δέχεται με χαρά κάθε σταυρό που βλέπει να τοποθετεί στο δρόμο της ζωής του ο Δημιουργός του. Το μακροχρόνια εδώ δεν αντικαθίσταται με τίποτε.  \"Και εκτός τού γεύσασθαι την ψυχήν των παθημάτων του Ιησού εν γνώσει, κοινωνίαν μετ\' αυτού ου μη σχη\" (αββάς Ισαάκ - το παραθέτω από μνήμης, μπορεί κάπου η διατύπωση ελαφρά να παραλλάζει). Οι λίγες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Και πολύ σωστά. Αν και ο χρόνος δεν παίζει τον σπουδαιότερο λόγο, όντως είναι παράγοντας σημαντικός. Όντως η σταύρωση, εν τέλει, η εντολή γίνεται χαρά και ευτυχία.

Όμως μοιάζουμε να έχουμε ξεχάσει για ποιο θέμα μιλάμε. Εδώ δε μιλάμε για τις Εντολές γενικότερα. Ξεκινήσαμε να μιλάμε για την αγάπη του ζεύγους και το πως αυτή η αγάπη εκδηλώνεται ή και για το πώς θα έπρεπε (κι αν θα έπρεπε με κάποιο συγκεκριμένο τρόπο) να εκδηλώνεται...)

Είπα παραπάνω πως αναγκαστικά δεν αγαπάς. Δεν γίνεται. Δεν συμβαίνει. Δεν υπάρχει αναγκαστική αγάπη. Υπάρχει αναγκαστική συγκεκριμένη συμπεριφορά; Ναι! Μπορεί να αναγκάζεται μια γυναίκα κάθε φορά που επιστρέφει στο σπίτι ο άντρας να τον περιμένει με επιφανειακή χαρά, όσο κουρασμένη και δύσθυμη και αν είναι. Και περιμένοντάς τον να μην είναι ατημέλητη, αλλά να φορά πάντοτε τα καλά της ρούχα, δείχνοντας ότι ο ερχομός του είναι η πιο ευχάριστη και επίσημη ώρα για αυτήν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι τον αγαπά. Η αναγκαστική και καθ' υπόδειξη αυτή συμπεριφορά δεν μπορεί να είναι απόρροια της αγάπης της γυναικός, αν αυτή η γυναίκα δεν αγαπά. Και δεν μπορεί να αγαπά θέλοντας και μη. Για να δει παράδεισο και να σωθεί δια του γάμου, θέλοντας και μη πρέπει να αγαπήσει. Πρέπει δηλαδή να κατορθώσει να θέλει και άρα να αγαπήσει, ώστε να δει παράδεισο δια του γάμου.

Άρα η υπόδειξη της αγάπης είναι θεμιτή και απαραίτητη. Πρέπει να αγαπήσεις.

Το πρέπει να αγαπήσεις δεν μπορεί όμως να μεταφραστεί ή να αποδοθεί ως «δεν θέλω αλλά αναγκαστικά αγαπάω». Δεν γίνεται αυτό. Δεν θέλω αλλά αναγκαστικά τρώω, γίνεται. Αλλά δεν θέλω αλλά αναγκαστικά αγαπάω, δεν γίνεται. Όπως γίνεται να καεί το hardware, ο σκληρός δίσκος, αλλά δεν γίνεται να καεί το software, το λειτουργικό, τα Windows.

Αν λοιπόν η γυναίκα καταφέρει να αγαπήσει (για τον άνδρα πάντως κ. Στ. δεν βλέπω να έχετε κάποια υπόδειξη...πλάκα κάνω...) – και προφανώς αγάπησε και παντρεύτηκε – δεν χρειάζεται συγκεκριμένη υπόδειξη για τον τρόπο που θα εκδηλώσει την αγάπη της. Παράδειγμα κατ' αντιστοιχίαν: Πρέπει να είμαστε ευπρεπώς ντυμένοι. Σωστή υπόδειξη. Το αν όμως θα βάλω Armani ή Levies παρέλκει...

     

Τα περί υιών, μισθωτών και δούλων δεν νομίζω να έχουν σχέσι με το θέμα μας. Και σίγουρα πολύ επιπόλαια και επικίνδυνα οι περισσότεροι από μας βιαζόμαστε να βρεθούμε στην τάξι των υιών χωρίς να δοκιμαστούμε προηγουμένως σε κείνη των δούλων. Περισσότερα για το θέμα αυτό στο \"ΣΥΛΛΟΓΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ\", σελ. 297-8.

Γι' αυτό άλλωστε είπα «η κορυφή που πρέπει να αγναντεύουμε και για την οποία παλεύουμε δεν θα πρέπει να είναι η κατ\' χάριν υιοθεσία?»

     

Τέλος για τη σύσταση περί ενδυμασίας θα υπενθύμιζα μόνο τον λόγο του Μ. Βασιλείου ότι \"είωθε τοις έξωθεν σχήμασι συνδιατυπούσθαι η ψυχή και προς α πράττει τυπούται και προς αυτά σχηματίζεται\" (Ισχύει και εδώ η σημείωση της από μνήμης παραθέσεως). Δεν θα γράψω κάτι παραπάνω τώρα, μολονότι γι\' αυτό το ζήτημα έχουν γραφεί πολλά (Κλίμαξ, αββάς Ισαάκ, άγ. Θεόδωρος ο Στουδίτης κ.τ.λ.). Στ.

Σωστός ο Μέγας Βασίλειος. Αναδιατυπώνω το εν τοις πρόσθεν κατ' αντιστοιχίαν παράδειγμα: Πρέπει να είμαστε αναλόγως (δηλαδή εν τω μέτρω της αγάπης) ντυμένοι. Σωστή υπόδειξη. Το αν όμως θα βάλω Armani ή Levies παρέλκει...

[Ξένια]

Έχω κι εγώ δύο απορίες..

Ας υποθέσουμε πως η αγάπη είναι μόνο μια εντολή, έστω και η μεγαλύτερη.

Ας υποθέσουμε επίσης πως αφού είναι εντολή είμαστε υποχρεωμένοι να την εκτελούμε, όπως υποστηρίζετε...

Η πρώτη μου απορία συνίσταται στο εξής: Η λέξη \"υποχρεωμένοι\" δεν έρχεται σε αντίθεση με το \"όστις θέλει\",

και τη γενικότερη ελευθερία που ο καλός μας θεός χαρίζει στον άνθρωπο?

Η δεύτερη απορία μου είναι η ακόλουθη:

Ας υποθέσουμε πάλι, πως εμείς οι Χριστιανοί έχουμε ως πρότυπό μας το Χριστό...Εκείνος είναι ο πρώτος που
 
έδειξε αγάπη και τώρα ζητάει και από εμάς να κάνουμε το ίδιο...Εκείνο που με προβληματίζει είναι, τι είδους αγάπη
 
έδειξε σ\' εμάς ο Χριστός...Μας αγάπησε δηλαδή και σταυρώθηκε για εμάς από \"υποχρέωση\", ή επειδή πράγματι το

ήθελε? Επειδή είμαι σίγουρη ότι ισχύει το δεύτερο, θέλω ακριβώς να πω ότι ο Θεός ποτέ δεν καταδίκασε το πηγαίο,

το θεληματικό...Μάλλον δε καταδίκασε το υποχρεωτικό...\" Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο θεός\"...

[staboz]

Απαντώ στις δύο απορίες της Ξένιας:
      1. Η λέξη \"υποχρεωμένοι\" δεν έρχεται σε αντίθεση με το \"όστις θέλει\", και τη γενικότερη ελευθερία που ο καλός μας θεός χαρίζει στον άνθρωπο?
     Πρωτίστως ευχαριστώ για τον πολύ απλό, ειλικρινή, σαφή και ευγενικό τρόπο διατυπώσεως των αποριών. Έχω όμως την αίσθηση ότι αναγκάζομαι να μιλάω για πράγματα που με ξεπερνούν (\'\'τα υπέρμετρά μου λαλείν\'\', όσιος Βαρσανούφιος).
     Ολόκληρη η χριστιανική ζωή είναι οικοδομημένη πάνω στο θεμέλιο της ελευθερίας, στο \"όστις θέλει\", όπως πολύ σωστά έγραψες. Αυτό είναι η προϋπόθεση, η απολύτως απαραίτητη πρώτη κίνηση του ανθρώπου. Άπαξ όμως και θελήσει να ακολουθήσει τον Χριστό, είναι υποχρεωμένος να κάνει τη δεύτερη μεγάλη κίνησή του: Να απαρνηθεί την ελευθερία του! Το είπε ξεκάθαρα ο ίδιος ο Κύριός μας:\'\'Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν...\'\'. Τι σημαίνει να απαρνηθεί κανείς τον εαυτό του; Απάρνησις εαυτού, λέγει ο Μέγας Βασίλειος, είναι \'\'η των παρελθόντων λήθη και η των εαυτού θελημάτων αναχώρησις\'\'. Αποφάσισες να ακολουθήσεις τον Χριστό; Πρώτον πρέπει να ξεχάσεις κάθε τι από το αμαρτωλό παρελθόν σου, κοσμικές φιλίες, κακές συνήθειες, διασκεδάσεις ένοχες και παρόμοια θα σβήσουν από τη μνήμη της ψυχής σου. Και δεύτερον οφείλεις να αρνηθείς τα θελήματά σου. Όλα! Όχι μόνο τα αμαρτωλά! Σε κάθε μου βήμα πλέον δεν θα εξετάζω αν κάτι μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, αλλά αν είναι ή όχι σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. Όλο το μυστικό βάθος της αληθινής πνευματικής ζωής βρίσκεται σ\' αυτό ακριβώς το σημείο. Ο άνθρωπος πριν ακολουθήσει τον Χριστό είναι δούλος της αμαρτίας. Όταν - ελεύθερα - αποφασίσει να ακολουθήσει τον Χριστό, ελευθερώνεται από την σκλαβιά της αμαρτίας. Και τί γίνεται; Δεν γίνεται ελεύθερος αλλά δούλος και πάλι. Δούλος όμως τώρα του Χριστού. Δούλος της αρετής. Ο Απόστολος Παύλος το διαπραγματεύεται αυτό στούς στίχους 15-23 του στ΄ κεφαλαίου της προς Ρωμαίους επιστολής: \'\'ελευθερωθέντες δε από της αμαρτίας εδουλώθητε τη δικαιοσύνη. ανθρώπινον λέγω διά την ασθένειαν της σαρκός υμών. ώσπερ γαρ παρεστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη ακαθαρσία και τη ανομία εις την ανομίαν, ούτω νυν παραστήσατε τα μέλη υμών δούλα τη δικαιοσύνη εις αγιασμόν\'\' (στ. 18-19). Να η νέα δουλεία. (Η ερμηνεία του Τρεμπέλα θα σου διευκρινίσει καλύτερα το νόημα των λόγων αυτών).
     Ώστε βρισκόμαστε πάλι σε κατάσταση δουλείας. Ο δε δούλος δεν έχει δικό του θέλημα, αλλά θέλημά του είναι το θέλημα του κυρίου του, εν προκειμένω του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Οπότε είμαστε υποχρεωμένοι να εφαρμόσουμε τις εντολές. Όσο κι αν δεν μας αρέσουν, όσο κι αν δεν το θέλουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να υπακούσουμε. Φυσικά μπορούμε και να μην υπακούσουμε. Ελεύθεροι είμαστε. Όμως τότε βρισκόμαστε έξω από τον δρόμο της σωτηρίας, παύουμε να ακολουθούμε τον Κύριο και, αν δεν μετανοήσουμε, κινδυνεύουμε να χαθούμε. Θα χρειαστεί να παραμείνουμε στην κατάσταση αυτής της \'\'δουλείας\'\' πολύ χρόνο, έως ότου - ανάλογα με την προθυμία της ψυχής μας - φθάσουμε στην αληθινή ελευθερία των υιών του Θεού, των αγίων μας. \'\'Όταν υπεραναβής την οδόν της δικαιοσύνης, τότε προσκολληθήση τη ελευθερία εν παντί πράγματι\'\' (αββάς Ισαάκ). Αλλά αυτή η υπερανάβαση δεν είναι έργο μιας ημέρας ή δύο. Θέλει δουλειά πολλή.

    2. Ας υποθέσουμε πάλι, πως εμείς οι Χριστιανοί έχουμε ως πρότυπό μας το Χριστό...Εκείνος είναι ο πρώτος που
έδειξε αγάπη και τώρα ζητάει και από εμάς να κάνουμε το ίδιο...Εκείνο που με προβληματίζει είναι, τι είδους αγάπη
έδειξε σ\' εμάς ο Χριστός...Μας αγάπησε δηλαδή και σταυρώθηκε για εμάς από \"υποχρέωση\", ή επειδή πράγματι το
ήθελε? Επειδή είμαι σίγουρη ότι ισχύει το δεύτερο, θέλω ακριβώς να πω ότι ο Θεός ποτέ δεν καταδίκασε το πηγαίο,
το θεληματικό...Μάλλον δε καταδίκασε το υποχρεωτικό...\" Ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο θεός\"...
     Το ζήτημα αυτό είναι πολύ σημαντικό και το παράδειγμα του Κυρίου, που υπενθύμισες, καίριο. Ο Κύριος πράγματι μας αγάπησε με υπεράπειρη αγάπη, ένα ξεχείλισμα Θεϊκής αγαθότητος: \'\'δι υπερβολήν ερωτικής αγαθότητος έξω εαυτού εγένετο\'\' (άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης). Μες στην παραφορά της αγάπης του για μας, τα πλάσματά του, έγινε και άνθρωπος  και άνέβηκε επάνω στο Σταυρό. Η θεωρία του Ανσέλμου που παρουσιάζει τη σάρκωση και τη σταύρωση αναγκαστική είναι ξένη προς το πνεύμα της Ορθοδοξίας μας. Από αγάπη σαρκώθηκε και από υπερβολή αγάπης σταυρώθηκε. Όμως ως άνθρωπος ο Κύριος τον Σταυρό δεν τον ήθελε! \'\'Παρελθέτω απ\' εμού το ποτήριον τούτο\'\', κραύγασε στον κήπο της Γεθσημανή προς τον Θεό Πατέρα. Στο τέλος όμως τί είπε; \'\'Πλην μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω\'\'! Νά το παράδειγμα που ζητάς. Νά και ο δρόμος που καλείται να βαδίσει και ο καθένας από μάς: Αυτό εγώ δεν το θέλω! Όμως, επειδή το θέλεις Εσύ, ο Δημιουργός μου, θα το κάνω. Μη το θέλημά μου, αλλά το σον γινέσθω!
     Άρα υποτάσσομαι στο θέλημα του Θεού, ακόμη κι όταν αυτό δεν το θέλω! Και προσπαθώ να το εφαρμόσω με την ίδια προθυμία, όρεξη και ενθουσιασμό, σαν να μου ήταν το πιο αγαπητό πράγμα στον κόσμο. Το αποστρέφομαι εσωτερικά, βιάζω όμως τον εαυτό μου να το εφαρμόσω πρόθυμα και με ενθουσιασμό. Και τότε τί συμβαίνει; Τότε ζώ ένα απίστευτο θαύμα. Μέσα στο σταυρό που αποστρεφόμουνα βρίσκω τόση χαρά και ευτυχία που πριν ήταν αδύνατον ακόμη και να φανταστώ! Έρχεται η Χάρη του Θεού και μετατρέπει την κόλαση σε Παράδεισο, την πικρία σε ευτυχία, την καταστροφή σε θρίαμβο, τον σταυρό σε ανάσταση. Και τότε παίρνει ο άνθρωπος μια μικρή γεύση αυτής της άλλως ακατανόητης καταστάσεως που περιγράφει ο μέγας Παύλος, όταν λέγει:\'\'ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν, εν ανάγκαις, εν διωγμοίς, εν στενοχωρίαις, υπέρ Χριστού\'\' (Β΄ Κορ. ιβ΄ 10). Ευδοκώ! Δηλαδή ευφραίνομαι. Με μιά σύγχρονη έκφραση \'\'τη βρίσκω\'\'! Πού; Στις ασθένειες, στίς ύβρεις, στις ανάγκες, στους διωγμούς! Μα τί ήταν; Τρελλός; Δεν ήταν βέβαια τρελλός, ούτε πολύ περισσότερο έπασχε από κάποια διαστροφή. Αλλά είχε βρει αυτή τη μυστική πηγή της ευτυχίας και της άπειρης χαράς που δίνει η Χάρη του Θεού μέ τους σταυρούς και τις δοκιμασίες, και γι\'  αυτό έτρεχε σαν διψασμένο ελάφι προς αυτές. Η τρέλλα του Αποστόλου ήταν άλλου είδους. Και αυτήν την τρέλλα οφείλει να αποκτήσει και ο καθένας από μας. Και έτσι, μόνον έτσι, τα πάντα γίνονται πηγαία και θεληματικά.
     Στ.

[staboz]

Παύλε:
     1. Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι το κείμενο από το οποίο ξεκίνησε η συζήτηση περί γάμου είχε γραφεί στη σελίδα των ανεκδότων. Εγώ το πήρα στα σοβαρά και έγραφα εις μάτην νομίζοντας πως πρόκειται για υπαρκτό πρόβλημα.
     2. Ούτως ή άλλως τα σημαντικότερα ζητήματα τα θίγω στην απάντηση προς την Ξένια, οπότε δεν επανέρχομαι.
     3. Μου φαίνεται παράξενη η έκθλιψη του \'\'α\'\' στο \'\'κατ\' χάριν χαρίτωσις\'\'. Ήθελα να ξέρω με βάση ποιόν κανόνα γίνεται κάτι τέτοιο, επειδή νομίζω ότι δεν το έχω ξανασυναντήσει.
     4. Στα downloads παρετήρησα και βιβλία του Καζαντζάκη και μάλιστα το \'\'Ο τελευταίος πειρασμός\'\', πράγμα που μου έκανε κατάπληξη. Προσφέρουμε εμείς βιβλία που βλασφημούν με τον χυδαιότερο τρόπο το πρόσωπο του Χριστού μας; Μου φαίνεται απίστευτο πραγματικά. Γιατί γίνεται κάτι τέτοιο;

[Ξένια]

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τις πολίτιμες συμβουλές σας, τις οποίες είχα την τιμή και την ευλογία θα έλεγα, να απολαύσω όχι μόνο τώρα, αλλά και κατά τη διάρκεια των σπουδών μου.

[ρωμηός]

Παύλε:
     1. Μόλις τώρα συνειδητοποίησα ότι το κείμενο από το οποίο ξεκίνησε η συζήτηση περί γάμου είχε γραφεί στη σελίδα των ανεκδότων. Εγώ το πήρα στα σοβαρά και έγραφα εις μάτην νομίζοντας πως πρόκειται για υπαρκτό πρόβλημα.
     2. Ούτως ή άλλως τα σημαντικότερα ζητήματα τα θίγω στην απάντηση προς την Ξένια, οπότε δεν επανέρχομαι.
     3. Μου φαίνεται παράξενη η έκθλιψη του \'\'α\'\' στο \'\'κατ\' χάριν χαρίτωσις\'\'. Ήθελα να ξέρω με βάση ποιόν κανόνα γίνεται κάτι τέτοιο, επειδή νομίζω ότι δεν το έχω ξανασυναντήσει.
     4. Στα downloads παρετήρησα και βιβλία του Καζαντζάκη και μάλιστα το \'\'Ο τελευταίος πειρασμός\'\', πράγμα που μου έκανε κατάπληξη. Προσφέρουμε εμείς βιβλία που βλασφημούν με τον χυδαιότερο τρόπο το πρόσωπο του Χριστού μας; Μου φαίνεται απίστευτο πραγματικά. Γιατί γίνεται κάτι τέτοιο;

1. Μα το είχα γράψει ότι θα μεταφέρω μόνο το δικό σας κείμενο από τη στήλη των ανεκδότων, διότι παρέχει πολλά και σπουδαία ερεθίσματα για μια \"συνευωχική\" κουβέντα... Δεν το μετέφερα τυχαία. Είχε αρκετά σημαντικά στοιχεία για το γάμο, υπό εκκλησιαστική έποψη...γι\' αυτό είχα πάρει και την πρωτοβουλία να το μεταφέρω στο περί παντός θεολογικού επιστητού.

2. Τα διάβασα επι τροχάδην χτες, αλλά δεν είχα το χρόνο να τα μελετήσω... Κόλλησα με έναν υπολογιστή εδώ στη δουλειά... - δεν βλέπει το σκληρό - και κάνουμε αλχημείες μπας...και συμμορφωθεί....Θα τα μελετήσω με τη δέουσα προσοχή...και θα επανέλθω....(ωχ...βλέπω να πετάτε κανα ποτήρι ή κανα κουδούνι!!!! :sfiri::icecream:  ) Η αλήθεια είναι, για να σοβαρευτώ τώρα, ότι επειδή γνωρίζω πόσο πολύτιμος είναι ο χρόνος σας, εξεπλάγην με τη παρουσία σας εδώ και κυρίως με την ενεργό παρουσία σας. Και χαίρομαι γι\' αυτό, όπως και αλλού το έχω πει. Εννοείται, λοιπόν, ότι δεν είστε υποχρεωμένος να απαντάτε κάθε φορά... απλά ερεθίσματα δίνω προς διάλογο...Αν δεν δίναμε τα ερεθίσματα, δεν θα ωφελούνταν οι συνευωχήτες.... Φυσικά δεν πρεσβεύω το δόγμα \"κουβέντα για την κουβέντα\", αλλοίμονο, ούτε εγώ έχω χρόνο για χάσιμο... Απλά η λειτουργία αυτών των φόρουμ έχει αυτήν την ιδιότητα ή αν θέλετε ιδιοτροπία, να προσφέρει πατήματα για διάλογο μέσα από κατάθεση προσωπικών απόψεων. Η δε παρουσία σας εδώ και οι απαντήσεις σας αποτελούν την ασφαλιστική δικλείδα που επισφραγίζει εκκλησιολογικώς και θεολογικώς τα διάφορα θέματα... Διαφορετικά θα είχαμε απλά ιστοσελίδα, όπου θα δίνονταν απλές απαντήσεις...

3. όσο για την έκθλιψη...μάλλον σκέτο θλίψη :happy2: προκαλεί....προφανώς και δεν υπάρχει έκθλιψη.... Κατα λάθος έγινε (αλήθεια λέω, δεν ήταν προμελετημένο το έγκλημα...:mbounce: :sorry:  )  Υπομονή λοιπόν γιατί εδώ θα δείτε πολλά τέτοια λάθη... δεν έχω την ευχέρια να τα επανεξετάζω...διότι το concept, η \"φιλοσοφία\" ενός φόρουμ, στηρίζεται σε ένα Virtual ζωντανό διάλογο.... δηλαδή δεν γράφουμε κείμενα που απαιτούν τόσο \"φιλολογική\" σκέψη αλλά σα να μιλάμε ζωντανά .... live!!!!

4.Για το βιβλίο του καζαντζάκη, δεν το πρόσεξα είναι η αλήθεια... Ο φίλος μου ο στρουμφοτέκνικαλ... δεν γνωρίζει και πολλά περί θεολογικών και μέσα από τον ενθουσιασμό του - προφανώς - να βοηθήσει ώστε να εμπλουτιστεί το φόρουμ, έδωσε ένα τέτοιο λίνκ....θα το κοιτάξω αμέσως....

[staboz]

Παύλε, ευχαριστώ για όλα.

[ρωμηός]

Υπομονή λοιπόν γιατί εδώ θα δείτε πολλά τέτοια λάθη... δεν έχω την ευχέρια να τα επανεξετάζω...διότι το concept, η \"φιλοσοφία\" ενός φόρουμ, στηρίζεται σε ένα Virtual ζωντανό διάλογο.... δηλαδή δεν γράφουμε κείμενα που απαιτούν τόσο \"φιλολογική\" σκέψη αλλά είναι σα να μιλάμε ζωντανά .... live!!!!

Παρόλα αυτά...εννοείται πως είναι όχι μόνο ευπρόσδεκτες αλλά και απολύτως αναγκαίες οι παρατηρήσεις σας προς γνώσιν και κυρίως προς συμμόρφωσιν....flow: Διότι έτσι μας δίνετε μια ευκαιρία να μάθουμε να μιλάμε και να γράφουμε \"καλύτερα ελληνικά\"!!!!!! Είναι και αυτό στους στόχους του φορουμιδίου μας....

ΥΓ. Βέβαια τον εκβαρβαρισμό της γλώσσας με ασύδοτες - η αλήθεια είναι αυτή - και αυθαίρετες λεξιπλασίες (από την αφεντομουτσουνάδα μου) θα την ανεχτείτε εκόντες άκοντες... Έτσι, λοιπόν, θέλοντας - δεν θέλοντας θα με αγαπήσετε και θα με ανεχτείτε....:ball: :tease: (Με τέτοια υπομονή σας βλέπω πρώτη πίστα στα Vista Heaven και μάλιστα πριν το πρώτο service pack!!!!

:mbounce: